Mary Smith. Powieszony za morderstwo. Październik 187.

Zawiedziona dziewczyna Andy cieszyła się najlepszym seksem życia ze 137-letnią kobietą!…

🕑 19 minuty minuty Nadprzyrodzony Historie

MARIA KOWALSKA. POWIESZONY ZA MORDERSTWO. PAŹDZIERNIK 1873 „Nie podoba mi się to”! - O tak - westchnął niecierpliwie - co z tym jest nie tak.

„Jest ciemno” – dalej narzekała. „Oczywiście, że jest cholernie ciemno; pod koniec października jest dziesiąta trzydzieści w nocy”, odpowiedział z irytacją. „Czego można się spodziewać… pierdolonego słońca!” „Proszę, nie przeklinaj mnie, Andy”, skarciła go, „nic na to nie poradzę”. - Nic na to nie poradzę – zażądał ze złością. "Boję się!" "Przestraszony", zapytał, "Przestraszony?" – Tak – odpowiedziała nerwowo.

– Przestraszony – powtórzył. "A czego się boisz?" „Cóż, jesteśmy na środku pieprzonego cmentarza, prawda” – odparła; schodząc do używania wulgarnego języka Andy'ego. "Więc?" – A więc – powtórzyła – jest tam pełno martwych ludzi, w sumie… Mądra dupa! — Tak, Smarty Knickers, oczywiście, że tak, to pieprzone cmentarzysko — przypomniał jej Andy. – To straszne – upierała się. – Nie, nieprawda – argumentował.

– Cóż, myślę, że tak – powiedziała z rozdrażnieniem. "Co?" Andy odpowiedział, pozwalając, by jego rozdrażnienie wzrosło, "Czy myślisz, że zrobią Gem, wstaną i zatańczą pierścień róż wokół pieprzonych nagrobków." „Mogą” – upierała się – „Wiesz, to Halloween”. "Bollocks," Andy odparł, "Nie wierzysz w te wszystkie rzeczy, prawda Gemma." "Cóż, nie," Gemma odpowiedziała niepewnie, "Ale nigdy nie wiadomo. Po prostu nie podoba mi się tutaj Andy!" — To twoja pieprzona wina, że ​​tu jesteśmy, Kochanie — powiedział Andy, łagodząc swoją postawę. – Jak to nagle moja wina – odpowiedziała defensywnie – to był twój pomysł, żeby mnie tu sprowadzić.

Cierpliwość Andy'ego wyczerpuje się, starał się zachować spokój i przypomnieć swojej dziewczynie o konieczności wejścia na cmentarz w środku nocy. – Słuchaj – zaczął – nie możemy tego zrobić w twoim domu z powodu twoich dzieci i nie możemy tego zrobić z tyłu mojego samochodu na wypadek, gdyby twój staruszek przejeżdżał obok swoją pieprzoną taksówką, więc gdzie indziej czy możemy to, kurwa, zrobić? „Zawsze robimy to u ciebie” – przypomniała mu – „Dlaczego nagle musimy to robić tutaj”. - Mówiłem ci Gem - przypomniał jej Andy. - Nie możemy już tego robić, gospodyni tego nie lubi.

„Cóż, ona tego do cholery nie rozumie, prawda” – zaśmiała się Gemma. „A ja też nie jestem w tym tempie” – poskarżył się Andy. - W każdym razie chyba nie chcę tego teraz robić - jęknęła Gemma.

- Oj, chodź, Kochanie, będzie dobrze. Andy uspokoił ją, widząc, jak wymyka mu się szansa na zerżnięcie Gemmy. „Wszystko będzie dobrze, kiedy już zaczniesz.

Wiesz, jaki jesteś”. – Nie, Andy – upierała się – teraz nie mam na to ochoty. "Aw Gem," Andy błagał, "Nie rób mi tego. Wiesz, jak bardzo mi się podobasz." "Nie, przepraszam Andy," upierała się Gemma stanowczo, "To to miejsce przyprawia mnie o ciarki!" "Chodź, Gem," Andy błagał ponownie, "Oni wszyscy są cholernie martwi, do cholery.

Co złego mogą zrobić!" "Tak naprawdę nie chcę Andy'ego, prędzej pójdę do domu." - W takim razie tylko szybki numerek – błagał ją, jedną ręką odpinając pasek, a drugą masując pierś Gemmy. - No to pośpiesz się - zgodziła się Gemma, rozglądając się ukradkiem. - Ale nie oczekuj, że mi się to spodoba.

Trzymając jej twarz w dłoniach, Andy czule pocałował Gemmę, powodując, że jej nogi słabły, jak zawsze, i podnosząc jej spódnicę, wsunął rękę między jej nogi, ze swoją zwykłą poufałością i brakiem finezji. - Tam - powiedział, czując wilgotną odpowiedź Gemmy. - Już zmieniasz zdanie, Gem. "Mmm," odpowiedziała, "Ale pospiesz się." Zsuwając majtki Gemmy na kolana, Andy opuścił spodnie i przygotował się do zebrania nagrody za posiłek, który jej kupił, drinki, które jej nalał, oraz dziecinną, przyziemną rozmowę, którą musiał znosić cały wieczór. Padając na kolana, z głową pod spódnicą, Andy zaczął pożerać jej cipkę, rytualne preludium do bzykania, które podnieciło ich oboje i zwiększyło ich pragnienia.

Nie był jednak przygotowany na rozdzierający uszy krzyk Gemmy, rozbrzmiewający wokół ponurych pomników, gdy odsuwała się od niego w ślepej panice, biegając tam iz powrotem i krzycząc histerycznie. „Au, pieprzone gówno”, wykrzyknęła, obracając się w tę i w tamtą, z majtkami wokół kostek ograniczającymi jej ruchy, potknęła się i upadła na nagrobek. Okazując niemal współczującą stronę swojej natury, Andy przykucnął obok niej, biorąc ją w ramiona i mówiąc cicho, uspokajał ją kojącymi słowami. "Tam, kochanie, jest dobrze, jest dobrze.

Co w ciebie wstąpiło Gem," zapytał ze szczerym zaniepokojeniem. – Ten dźwięk – powiedziała, zaglądając po kolei przez każde ramię. — To była tylko sowa — zaśmiał się Andy.

„Cóż, nie obchodzi mnie, co to było, cholernie mnie to przeraziło!” - Zrelaksuj się, kochanie – powiedział uspokajająco Andy, ponownie podnosząc rękę pod spódnicę Gemmy. "Nie, Andy," jęknęła Gemma, "Naprawdę nie chcę." Andy kontynuował, wiedząc, że determinacja Gemmy wkrótce osłabnie, ponieważ nigdy wcześniej nie miała woli długo mu odmawiać. Jego wytrwałość opłaciła się, Gemma wsunęła majtki na buty, podniosła spódnicę i rozchyliła nogi, gdy Andy, masturbując się wściekle, wsunął swojego penisa w jej mokry, gładki otwór. Gemma zaczęła jęczeć i wić się, gdy poczuła, jak Andy wnika głęboko w nią, jego jądra ocierają się o wrażliwe ciało między jej pochwą a odbytnicą. Przygryzając wargę, ciesząc się ekstatycznym uczuciem penisa Andy'ego w jej wnętrzu, odwróciła głowę w stronę nagrobka i przeczytała bezgłośnie: „Mary Smith, powieszona za morderstwo.

Powoli dotarło do niej, kiedy Andy nabierał tempa, że ​​bzykają się nad grobem mordercy. — Piekielne piekło, Andy — powiedziała, odpychając go gorączkowo od siebie — robimy to tylko na grobie pieprzonego mordercy! "Aw Gem, nie znowu", Andy narzekał, "Chcę tylko pieprzyć!" - No cóż - powiedziała Gemma, podciągając majtki - nie dostaniesz tego tutaj! – Gemmm – jęknął Andy. "To nie jest dobre, Andy, wyciągnij mnie z słuchu, zanim do cholery oszaleję." „Och, w porządku”, przyznał Andy, „Ale będę o tym pamiętać następnym razem, gdy będziesz chciał się przelecieć”.

– Jeśli mnie stąd nie wyciągniesz Andy – powiedziała stanowczo Gemma – przysięgam, że nie będzie następnego razu, nie dla ciebie! Andy niechętnie zaprowadził Gemmę z powrotem do bramy cmentarza, wciąż opłakując swoją zmarnowaną inwestycję i przeklinając pod nosem swoją bojaźliwą dziewczynę. Wyciągając pustą rękę z kieszeni spodni, pilnie przeszukał drugą. „Pieprzyć to”, przeklął, „Zgubiłem moje pieprzone kluczyki do samochodu!” "Och świetnie", powiedziała Gemma, "Po prostu cholernie świetnie. Jak do cholery mam wrócić do domu?" — Zadzwoń po taksówkę — powiedział Andy niemiłosiernie. — Może zjawia się twój staruszek.

"Och zabawne", zakpiła Gemma, "Myślisz, że jesteś tak cholernie mądry, prawda, ale masz dużo dalej do przejścia niż ja." „Nie”, powiedział, „Wrócimy, żeby ich poszukać”. - Nie, kurwa, nie - powiedziała z naciskiem Gemma. - Możesz iść sama, nie ma mnie w domu. Do zobaczenia jutro w pracy. Andy stał obok swojego zamkniętego pojazdu i patrzył, jak tyłek Gemmy kołysze się z boku na bok, gdy brnie po chodniku, aż stukot jej obcasów zniknął w mrocznej ciemności.

Cicha cisza nocy i oddalenie tego obszaru na obrzeżach miasta razem wzięte wzbudziły obawy Andy'ego dotyczące ponownego wejścia na cmentarz i musiał głęboko szukać wszelkich rezerw odwagi, jakie posiadał. Jego głębokie westchnienie ujawniło głębię jego gniewu z powodu utraty kluczy i frustracji spowodowanej odmową seksu przez Gemmę, gdy odkryła złowrogie otoczenie, w którym wykonywali ten akt. Jej bezsensowne przesądy, choć raz, silniejsze niż jej zwykle przytłaczające pragnienie oddawania się cotygodniowym zajęciom, które stanowiły podstawę ich związku. Andy przeklął ją i swoje szczęście i wciąż czując się napalony, zdecydował, że jeśli wystarczająco szybko znajdzie klucze, spróbuje swoich szans z gospodynią. Uwaga Gemmy o niej, która uświadomiła mu, że zazdrość mogła zainspirować ją do ostrzeżenia go o jego niemoralnym zachowaniu pod jej dachem.

- Pieprzona głupia suka – powiedział, odnosząc się do Gemmy i gniewnie kopiąc oponę swojego samochodu. Nie było się czego bać. "I co z tego", wzruszył ramionami, "I co, jeśli to był tam pochowany morderca, ona nie żyje od pieprzonych lat!" Spojrzał na ciemny, opustoszały cmentarz i, już nie zainspirowany zamiarem przespania się z Gemmą, miał wątpliwości co do powrotu, by poszukać kluczyków do samochodu.

Spojrzał w niebo i zaklął, gdy chmura powoli przesunęła się po księżycu, blokując resztki światła i pogrążając cmentarz dalej, uniemożliwiając ciemność. Rozważając powrót do domu i powrót w świetle dziennym, Andy spojrzał na zegarek i obliczył, ile czasu zajmie mu podróż. Za długo, doszedł do wniosku, jego gospodyni poszłaby do łóżka, a on i tak nie miałby cotygodniowego bzykania. Pomimo nowego pragnienia i nowych intencji, czuł niechęć do wejścia na cmentarz, mroczne sanktuarium zmarłych, które teraz wydawało mu się coraz bardziej przerażające i przerażające. Jego intuicja doradzała ostrożność, wyobraźnia Andy'ego powinna była przywołać obrazy duchów i upiorów, ale zamiast tego utworzyła obrazy jego gospodyni z jej pulchnymi nogami owiniętymi wokół jego talii.

Natchnione, ufortyfikowane i podobne obrazy, Andy chwycił swoją odwagę w dłonie i odważył się naprzód, robiąc początkowo małe, niepewne kroki w kierunku bram cmentarnych i okrutnego przeznaczenia, które go czekało. Zaskoczony nagłym, nieznanym dźwiękiem, zaklął ponownie, gdy sowa, która początkowo wystraszyła Gemmę, powtórzyła swoje upiorne wołanie, być może ostrzeżenie od zasuszonego ptaka z mitu i wersetu, odradzając mu wejście. Biorąc głęboki oddech, Andy zadrżał, gdy przekroczył próg wejścia na cmentarz, ciężka żelazna brama ustąpiła głośno, gdy ją otworzył. Świadomy podniesionych włosków na karku przypomniał sobie swoje słowa do Gemmy. „Wszyscy są cholernie martwi”, przypomniał sobie, „Nie wstaną i nie będą tańczyć wokół swoich grobów!” Z wyschniętymi ustami, sercem bijącym jak bęben, Andy skradał się prawie ukradkiem między rzędami nagrobków, jakby bał się niepokoić obecnych, a może oni przeszkadzać jemu.

Z nerwami tak wyuczonymi jak struny gitary, patrzył przez ramię, świadomy najlżejszych dźwięków, gdy ostrożnie cofał się po swoich krokach. Strach osłabiający kolana i utrudniający postępy, Andy walczył z mdłościami narastającymi w dole żołądka i koncentrował myśli na tym, jak uwieść wdowę w średnim wieku, od której wynajął swój pokój. Myśli o skrajnej niestosowności, zważywszy na wiek i status kobiety, popychały go do celu, jakim jest hołd złożony zmarłym. Wiedział dokładnie, gdzie zgubił klucze; mogło to nastąpić tylko wtedy, gdy krótko przeleciał Gemmę przy grobie Mary Smith, która została powieszona za morderstwo, przypomniał sobie.

"Odpieprz się!" – powiedział na głos Andy w odpowiedzi na sowę, która najwyraźniej z pewną irytacją potraktowała jego wtargnięcie do jej domeny. "Nie potrzebuję, żebyś mnie wkurzał!" Dźwięk własnego głosu, dający odrobinę pocieszenia, Andy śpiewał cicho do siebie, odrywając myśli od wszelkich ohydnych rzeczy, które wyobrażał sobie, czaiły się za każdym pomnikiem i nagrobkiem. Sowa zareagowała u jego stóp i w nawałnicy piór chwyciła nieszczęsnego gryzonia, który zaryzykował zbyt daleko od bezpiecznej siedziby.

Andy uniósł ręce, by osłonić twarz i skrzywił się, gdy ostre szpony ptaka przebiły ciało gryzonia, a małe futrzaste stworzenie wydało z siebie bolesny pisk, który zdawał się odbijać echem w ciszy, gdy umierał na oczach Andy'ego. "Gówno!" – wykrzyknął Andy. Śmierć gryzonia zaniepokoiła go i zwiększyła jego nerwowość, a jego głos osiągnął wyższą oktawę, gdy śpiewał. Andy rozważał porzucenie poszukiwań, ale kościelny zegar wybijał żałobnie pół godziny, przypomniał mu, ile czasu zajmie mu powrót do domu. Jedenasta trzydzieści, pomyślał, prawie północ.

Zanim wróci do domu, będzie prawie ranek, a w pracy będzie miał wczesną zmianę. Posuwając się dalej, rozpoznał grób Mary Smith w bliskiej odległości, zanim nagle znikąd nadeszła zimna, wilgotna mgła i otoczyła go wilgotnym, pachnącym piżmem całunem. „Cholera”, przeklął ponownie, „Kurwa gówno”, ale potknął się.

Potykając się o kępę trawy, Andy upadł ciężko i wylądował zaledwie kilka centymetrów od zimnego, granitowego pomnika. Odczytał napis przed oczami. Mary Smith. Powieszony za morderstwo.

Trzydziestego pierwszego października, osiemnastego siedemdziesiątego trzeciego. „Cóż”, powiedział do siebie, „jestem tutaj. A teraz, gdzie są pierdolone kluczyki do samochodu”. Andy, wciąż na kolanach, przeszukiwał wilgotną trawę, szukając w ciemności zagubionych kluczy. Dotykając czegoś, co wydawało mu się znajome, przez chwilę był zdziwiony, zanim dotarło do niego, co czuje pod ręką.

Stopa. Zimna, pozbawiona życia stopa, zimna i gładka jak marmur. Jak przypuszczał, ale nie przypominał sobie, że widział go wcześniej, gdy był tam z Gemmą.

„Dobry wieczór, Sir,” powiedział miękki, łagodny głos, „A kim mógłbyś być, Sir.” "Kurwa gówno!" – wykrzyknął w odpowiedzi. Serce Andy'ego przyspieszyło, krótkie włosy na jego karku podniosły się i zadrżał ze strachu, gdy spojrzał w górę i zobaczył stojącą nad nim zawoalowaną postać kobiety ubranej w biały, bezkształtny całun. "Kim ty kurwa jesteś," zapytał.

„Nazywam się, sir, Mary. Mary Smith i cieszę się, że mogę cię poznać”. "N.nie…" wyjąkał Andy, patrząc na kamień nagrobny, "Jesteś kurwa martwy!" „Nie, proszę pana” – zaprzeczyła mu – „nie śpię aż do godziny po północy”. Instynkt Andy'ego był taki, żeby uciekać, ale kobieta wyciągnęła zimną dłoń, dotykając jego ramienia.

„Zostań ze mną, proszę pana”. Cofając się przed jej dotykiem, Andy cofał się, dopóki zimny granit jej pomnika nie powstrzymał dalszego odwrotu i przypomniał mu o inskrypcji. – Mówi, że jesteś mordercą – powiedział nerwowo. „Tak Panie,” przyznała kobieta, „Ale oni niesłusznie oskarżyli mnie Sir.

Najstraszniej skrzywdzili biedną Mary Sir.” — Mówisz mi, że tego nie zrobiłeś — powiedział Andy, dziwnie przyzwyczajając się do rozmowy z kobietą, która nie żyje od ponad wieku! „Cóż”, zaczęła Mary, „wszyscy zginęli, to pewne, ale ja ich nie zamordowałem, sir. Kochałem ich, sir, ich wszystkich”. – Oni – powtórzył Andy. "Tak, moi mężowie Sir. Kochałem ich wszystkich." — Wszyscy — powiedział Andy — ilu ich było? „W sumie sześciu, sir.

Sześciu najwspanialszych mężczyzn, którzy kiedykolwiek stąpali po tej ziemi, sir, i wszyscy umarli szczęśliwi, więc zrobili to, sir”. Andy potrząsnął głową, nie mogąc uwierzyć w surrealizm sytuacji, w której się znalazł, i tym bardziej nie mógł uwierzyć, że rozmawia z trupem. - Jak długo nie śpisz… - zapytał z niedowierzaniem. "Przez godzinę Sir.

Na godzinę przed północą do godziny później. – To dlatego, że jest Halloween – zapytał, przypominając sobie przesądy Gemmy. ten wyjątkowy dzień.

Andy rozejrzał się nerwowo wokół. tak jak ty." "Nie, proszę pana", zapewniła go, "jesteś jedynym gościem, odkąd słońce zaszło za tamtym wzgórzem, sir." na jej twarzy, mógł zobaczyć, że była niezwykle piękna z ciepłym, rozbrajającym uśmiechem, który rozwiał jego lęki i uspokoił jego obawy. „Proszę pana”, kobieta nadal się uśmiechała, przyspieszając jego puls i zwiększając przepływ krwi do lędźwi.

„Nie musisz się mnie bać, Panie.” „Byłeś. obudzę się… wcześniej, kiedy byłem tu wcześniej — zapytał podejrzliwie. — Tak — odpowiedziała Mary — kiedy wysłuchałeś ukochanej.

Obserwowałem cię, sir. Andy roześmiał się na sugestię, że Gemma jest jego ukochaną. Gemma była brudną, małą Tartą; napaloną koleżanką, z którą pracował. Daj jej należność, bardzo dobre pieprzenie! „Obserwowałeś nas” Andy powtórzył do kobiety, podniecony myślą, że ktoś go obserwuje, gdy bzykał Gemmę.

„Tak, proszę pana” – przyznała Mary – „A obudziłeś we mnie, panie, namiętne uczucia, którymi cieszyłam się z moimi sześcioma mężami, a poza tym nie tylko”. Gdy zegar kościelny wybił północ, Maryja zdjęła całun, odsłaniając się w pełni; szczupła, piękna i naga. „Chodź Panie,” skinęła na Andy'ego, „Ożyw tę biedną martwą duszę, bo została mi tylko godzina, a kto wie, kiedy może mnie ponownie obudzić ktoś, kto odwiedzi mój grób po zachodzie słońca w ten dzień roku”. — Chcesz, żebym cię przeleciał — zapytał z niedowierzaniem Andy.

„Tak Panie” – odpowiedziała Mary – „I obiecuję, Panie, że nie zabraknie mi doświadczenia ani pragnienia. Mogę Pana zapewnić, że nie zawiedziesz się mną. szczęśliwy, sir.

Jestem pewien, że wszyscy moi mężowie, bez wyjątku, poświadczą, sir. Bo oni wszyscy umarli najszczęśliwsi sir, najbardziej szczęśliwi rzeczywiście byli sir." Andy wpatrywał się w kobietę, podniecony jej zimnym, bladym ciałem, niczym pięknie wyrzeźbiony marmurowy posąg, i zahipnotyzowany jej ciepłym, uwodzicielskim uśmiechem, jego lędźwi jak zwykle nadrzędną dyskrecją. Wyciągając rękę, dotknął jej zimnych piersi, czując, jak ciepło pod jego dłońmi, gdy jego dotyk oddał jej życie, a uśpiona krew wypełniła jej żyły. Pochylając się, by pocałować jej sutki, Andy zauważył, jak jędrne i doskonale uformowane były jej piersi, najlepsze, był tego pewien, jakiego kiedykolwiek dotykał. Kładąc swoje usta na jego, Mary pocałowała go, przekazując całą pasję, która zbudowała się w niej podczas jej długiego snu i sprawiając, że puls Andy'ego przyspieszył jak nigdy wcześniej.

Czuł, jak ciało Mary ożywa, gdy rozchylając jej długie włosy, dotykał jej cipki, już wilgotnej od uśpionego pożądania. Schodząc na kolana, wzięła Andy'ego do ust, ssąc i liżąc go w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie był ssany, nawet przez bardzo utalentowaną Gemmę. Andy odczuwał jego pożądanie bardziej intensywnie niż kiedykolwiek wcześniej i wciskał się rytmicznie w jej usta w pieprzonym ruchu, który narastał szybciej, gdy jej język tańczył wokół jego penisa. Wyczuwając, że jej zdobycz zaraz wybuchnie, Mary delikatnie odsunęła się od niego, gdy tępy dzwonek kościelnego zegara wybił pół godziny minęła dwunasta.

„Uspokój się, proszę pana”, szepnęła, „bo mamy pełne pół godziny do…” Jej głos słabł, gdy leżała na wilgotnej trawie obok grobu i zachęcała Andy’ego, tak bardzo o Cedriku, moim trzecim mężu, a może był moim czwartym. Ukrywszy twarz między jej nogami, pijąc z kielicha Wenus, Andy chciwie chłeptał jej nektar, smakując tak słodko jak najczystszy miód, jej sok uwrażliwiał jego ciało i pobudzał jego lędźwie poza wszelkie doznania, jakich kiedykolwiek doświadczył. "Och, kurwa, gówno", jęknął Andy, prawie majacząc z przyjemności. „Teraz, proszę pana”, powiedziała Mary z naciskiem, „Teraz, kiedy mam jeszcze zmysły, by poczuć cię w sobie, bo obawiam się, że godzina po północy jest bliska”. Emocje Andy'ego były w zgiełku, oszołomiony pożądaniem, zagubiony w labiryncie pożądania i nieczuły na wszystko oprócz przyjemności ciała, które odczuwał dotkliwiej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu.

Andy pieprzył ją, czując, jak jej mięśnie miednicy kurczą się, jej miękkie, wilgotne ciało pieści go, gdy rytmicznie pompuje się w nią i, zainspirowany jej westchnieniami i jękami, przyspieszył kroku w odpowiedzi na jej coraz większe wymagania. Jak opętany mężczyzna pieprzył Mary Smith na tyle różnych sposobów, na ile mógł sobie wyobrazić, jej nienasycony apetyt domagał się od niego coraz więcej i znalazł Andy'ego zbyt chętnego, by mu się podporządkować, nieświadomego upływu minut i godziny po północy szybko zbliżającej się do zamknięcie. Zachęcony przez Mary Andy popchnął ją w ostatecznym szaleństwie pożądania, odpowiadając na jej żądanie więcej i przyspieszając rytm, jego puls przyspieszył i oddychał coraz ciężej, dołączył do Mary w burzliwym crescendo wzajemnej satysfakcji gdy zbliżając się do szczytu, wskazówki kościelnego zegara zbliżyły się do pierwszej, a tępy dzwonek zabrzmiał złowieszczo jedną, żałobną nutą.

Gemma przyjechała do pracy i dołączyła do grupy kolegów drżących przed wejściem dla personelu w zimny listopadowy poranek, gdy ich zirytowany szef podjechał swoim samochodem. "Gdzie jest ten pieprzony chłopak," zażądał, "Miał otworzyć drzwi dwie godziny temu. Co mu zrobiłeś zeszłej nocy, Gemma. - Nic mu nie zrobiłam, a on nie jest moim chłopakiem - Gemma usilnie zaprzeczyła. - Ale wiem, że miał problem ze swoim samochodem.

- Zadzwoń do niego, - rozkazał szef. - Powiedz mu, żeby sprowadził tu swój leniwy tyłek… albo straci pracę! Gemma sięgnęła do torebki po telefon i nacisnęła klawisze, które łączyły ją z komórką Andy'ego. że twój telefon, Tom", zapytał jeden z dwóch grabarzy, którzy przygotowywali grób na pierwszy tego dnia intern. droga w kierunku źródła dźwięku; plama niskiej mgły otaczająca grób w starszej części cmentarza.

Zatrzymując się nagle, z niedowierzaniem spojrzeli w dół na to, co ich zobaczyło. „To ciało!” „Tak” – drugi mężczyzna powiedział: „Ale spójrz Tom, spójrz na jego twarz". Stary Tom zdjął okulary i mrużąc oczy, wpatrywał się uważnie w martwą twarz Andy'ego. ng." "Tak", zgodził się jego młodszy przyjaciel, "kimkolwiek był biedny Sod, wygląda na to, że umarł szczęśliwy!"..

Podobne historie