Terror z pierścieniami - Rozdział 1

Calypso, młody rolnik szop pracz, potajemnie jest świadkiem, jak jej najlepsza przyjaciółka dostaje klapsy.…

🕑 18 minuty minuty Lanie Historie

Przebudzenia The Ringtailed Terror Rozdział I - Lekcja w porze lunchu Calypso sapnęła z oburzeniem, przechadzając się polną ścieżką, która wiła się przez kolorowy ogród szkolny. Machnięcie jej krzaczastego ogona w prążki zdradzało jej zniecierpliwienie, gdy zacisnęła swoje delikatne łapki za plecami i mruknęła do siebie. „Co to za napad, Koney? Musimy skończyć mecz Kalah przed końcem przerwy obiadowej”. Zatrzymała się, by z tęsknotą popatrzeć na planszę do gry leżącą porzuconą na drewnianym stole pośród jaskrawo pachnących kwiatów. Tylko pięć minut, zapewnił ją Koney.

Tata musiał z nią porozmawiać o jakiejś drobnej sprawie, a potem wróci za nie więcej niż pięć minut. - Ha! Pięć minut w dupę - warknął młody Furling - ludzie mają pokręcone poczucie czasu. Minęło już prawie pięć minut i czterdzieści sekund.

" Znów wpatrywała się w niedokończoną grę, jakby planowała swój następny ruch. Małe zielone, czerwone, bursztynowe i niebieskie żetony leżały w płytkich dołach, lśniąc jak małe klejnoty, gdy dotknęło ich światło południowego słońca. Jej jasnozielone oczy zwęziły się z słusznym oburzeniem, gdy w końcu oświadczyła: „Dwie minuty; to wszystko, co jej dam, a potem dam to Koney”. Dziesięć sekund później zadziorny szop pracz kroczył ścieżką, kierując się na front szkoły, aby znaleźć swojego spóźnionego przyjaciela.

– I tym razem też wygrywałam – narzekała. Calypso częściowo ukryła się za krzakiem kilka kroków od okna dyrektora i wyciągnęła szyję, by móc zajrzeć do środka. Rzeczywiście, na środku pokoju stała jej przyjaciółka, a za biurkiem siedział dyrektor. Sądząc po postawie Koneya; Z rozstawionymi stopami, rękami splecionymi za plecami i pokornie pochyloną głową, Szop pracz domyślił się, że dyrektor musi mówić, a Koney większość słuchania. — Och — pomyślała Calypso cicho, żeby nikt jej nie podsłuchał.

Zrozumiała teraz, dlaczego jej dziewczyna się spóźnia. „Wygląda na to, że Koney znowu wpadła w kłopoty. Ciekawe, co tym razem zrobiła?”. Nie była w stanie ustalić, co mówili.

Mówili trochę zbyt cicho, by mogła usłyszeć coś więcej niż niski szmer. Z ciekawością, która dawała jej to, co w niej najlepsze, Calypso podeszła bliżej. Gdy wymykała się ze swojego kryjówki, była zmuszona zatrzymać się i zrozumieć to, czego teraz była świadkiem.

"Co do cholery?" zapytała nikogo w szczególności: „Co oni teraz robią?” Wyglądało na to, że tam skończyli, ale zamiast odprawić Koney, żeby ona i Calypso mogli dokończyć grę Kalah, dyrektor wstał i zdjął wiosło wiszące na ścianie za nim. Przeszedł uroczyście na przód biurka, usiadł na gładkiej, twardej powierzchni i poklepał się po kolanie. – To musi być jakiś ludzki rytuał – wywnioskowała oczarowana szop pracz, gdy jej dziewczyna nerwowo podeszła do biurka i ułożyła się twarzą w dół na kolanach taty. – Chyba jakiś religijny rytuał. Kontynuowała swoją cichą obserwację, dziwnie zafascynowana postępowaniem toczącym się na jej oczach.

Dyrektor odczekał chwilę lub dwie, aż córka dokona kilku drobnych poprawek dla wygody, przynajmniej na tyle, na ile pozwalała jej obecna pozycja. Następnie podwinął część spódnicy jej tuniki i wsunął rąbek za pasek, aby odsłonić jej gładki, pupek. Oczy Calypso rozszerzyły się niewiarygodnie, kiedy następnie przyłożył wolną rękę mocno do krzyża Koneya i uniósł wiosło wysoko nad głowę.

Trzymał go tam przez krótką, ale niekończącą się chwilę. Następnie jednym szybkim ruchem wiosło zakreśliło pełen gracji łuk w powietrzu, opierając się nagle na nagim tyłku dziewczyny z głośnym klapsem, uderzając równomiernie w oba policzki. Oszołomiony Furling mógł stwierdzić, że Koney zareagowała ledwie wzdrygnięciem: „Muszą wykonywać ten rytuał regularnie”, pomyślała. Wiosło opadło po raz drugi, lądując solidnie po prawej stronie za plecami Koneya, po czym nastąpiło odpowiednie uderzenie w przeciwną flankę.

Calypso ze współczuciem potarła swój futrzany pośladek, obserwując ten dziwaczny, tajemniczy atak z tyłu, któremu poddała się jej najlepsza przyjaciółka. — To musi naprawdę boleć. Koney musi mieć dużo dyscypliny, żeby to znieść bez skręcania się i krzyczenia. Nie odrywała wzroku od akcji skupionej na południowym krańcu jej przyjaciółki. Wiosło dyrektora uderzało raz po raz, przyjmując powolne i miarowe uderzenie, a głośne uderzenie drzewa bonsai o nagie, pozbawione futra ciało odbijało się echem w spokojnym południowym powietrzu.

Całkowicie oczarowana Calypso przyłapała się na tym, że liczy spuszczane klapsy. Dyrektor dzierżył wiosło jak artysta z pędzlem i miękkim tyłkiem córki jego płótnem. Niestrudzenie przechodził na przemian w lewo, w prawo i w poprzek, pozwalając desce na chwilę spocząć w punkcie uderzenia, zanim podniósł ją do następnego uderzenia. Z wybiciem dziesiątej Koney w końcu zaczęła się wiercić na kolanach taty.

— Imponujące — wyszeptała Calypso. — Nie sądziłem, że wytrzyma tak długo, zanim zacznie się szarpać. Musi mieć dużo wytrzymałości.

Piętnasty i ostatni klaps, zauważalnie mocniejszy niż poprzednie czternaście, wywołał w końcu słyszalny jęk dziewczyny. – Cokolwiek oznacza ten rytuał, założę się, że Koney właśnie zebrał naprawdę dobrą khaea. Rytuał zakończył się tym, że dyrektor delikatnie i czule poklepała obolałe pośladki Koney, a następnie wypuściła rąbek jej spódnicy z paska. Pomógł jej wstać i mocno ojcowsko przytulił, ocierając łzy z miękkiej, złocistej twarzy dziewczyny. Po minucie lub dwóch odprowadził Koney do drzwi i jednym ostatnim uderzeniem wiosłem wysłał ją sztywno na zewnątrz, by cieszyć się resztą południowej przerwy.

Calypso szybko wróciła na zapomnianą tablicę Kalah, a jej umysł wypełniały pytania. Miała jednak wrażenie, że to, czego właśnie była świadkiem, miało być prywatną sprawą i Koney prawdopodobnie byłaby bardzo zawstydzona, gdyby wiedziała, że ​​jej przyjaciółka potajemnie obserwowała, jak bije ją w tyłek. „O cholernym czasie, kiedy wróciłeś”, skarciła go Calypso, gdy jej przyjaciółka kuśtykała po wysadzanej kwiatami ścieżce. „Zacząłem myśleć, że zamierzasz zepsuć całą przerwę z tatą”. Koney obdarzyła zarozumiałego Szopa bolesnym uśmiechem i odgarnęła zabłąkany kosmyk włosów z twarzy.

„Dziesięć przeprosin, Calypso-Chan”, powiedziała miękkim głosem i niosącym naturalną delikatność wzmocnioną jej nasheeńskim akcentem. Nie podejrzewałam, że zajmie mi to tak długo. Tata miał kilka ważnych spraw, którymi musiał się zająć”. - Masz na myśli problemy, które musiał zaadresować na twoim tyłku? Calypso przetłumaczyła, zapominając o swojej decyzji przed chwilą, aby nie zawstydzać przyjaciółki. – A w ogóle o co chodziło? Koney została całkowicie zaskoczona raczej osobistym pytaniem jej młodej przyjaciółki.

Zamrugała, a potem położyła się do łóżka, gdy uderzyły ją słowa Calypso: „Och, płomień”, jęknęła, chowając twarz w dłoniach, aby ukryć zaczerwienienie na policzkach. „Widziałeś, jak dostałem lanie?” Calypso skinęła głową. – Lanie? Masz na myśli to, co robił twój tata z wiosłem? niewinnie przeczesała palcami włosy, wyznając, że obserwowała całą tę mękę: „Zawsze martwiłam się, dlaczego trzymał to na ścianie za biurkiem”. Koney odsłoniła twarz i uśmiechnęła się nieśmiało do swojej młodej, futrzastej przyjaciółki. „Tak, Kalipso; po to jest.

Tatuś zawsze używa tego konkretnego wiosła, ilekroć wzywa mnie do lania. pierwsi urodzeni od niezliczonych pokoleń. Przypuszczam, że możesz nazwać to rodzinną pamiątką — dodała.

— Albo w tym przypadku — poprawiła ją Calypso, ledwo zdołała stłumić dziewczęcy chichot — rodzinną szopką. Tush — zaśmiał się Koney, przeciwstawiając kalambur kalamburowi. — Ale poważnie — ciągnęła dziewczyna Szopa, chcąc dowiedzieć się więcej o tym zjawisku — Jaka jest historia tego… jak to nazwałeś… lanie? Czy jest to swego rodzaju rytuał religijny? Koney ponownie zaśmiała się rozbawiona naiwnością swojej młodej przyjaciółki. „W takim razie to raczej tradycja rodzinna”, brzmiało następne przypuszczenie Calypso, jej zmieszanie i ciekawość wciąż były niezaspokojone.

Koney pokiwał w zamyśleniu głową. „Tak, przypuszczam, że można to zobaczyć w tym świetle. Jednak tatuś nie daje mi klapsów tylko ze względu na tradycję.

Szop, słuchając uważnie, poświęcił Koney całą swoją niepodzielną uwagę, gdy rozpoczęła improwizowane lekcje z rodziny. dyscyplinowanie, ponieważ w jakiś sposób źle się zachowywałem. W tym przypadku dał mi klapsa, ponieważ spóźniłem się dziś rano do szkoły piętnaście minut. – I to dlatego uderzył cię w tyłek piętnaście razy? – zapytała Calypso – raz na każdą minutę spóźnienia? dobre zgadywanie — odparł Koney.

— Wydajesz się szybko wyłapywać niejasne wzorce. Kalipso promieniała, czując się całkiem zadowolona ze swoich zdolności logiki i dedukcji. — Dzięki.

Myślałem, że to oczywiste. — Jak już mówiłem — kontynuował Koney — to było bardzo dobre przypuszczenie. Jednak było to również bardzo błędne. Piętnastka miała głębsze znaczenie niż tylko liczba minut spóźnienia. – Aha – przytaknęła Calypso, wciąż uważnie słuchając swojej przyjaciółki.

Widzisz, normalnie, kiedy uczennica spóźnia się na zajęcia, pochyla się nad biurkiem mojego taty i otrzymuje pięć klapsów plus jedną za każde trzy minuty, kiedy się spóźniła. – Co oznacza – dodała Calypso po szybkim matematyce w myślach – „gdybym to ja zamiast ciebie, wiosło uderzyłoby w tyłek dziesięć razy zamiast piętnastu”. „Nie tylko jesteś szybki w logice, Calypso-Chan”, Koney znów się roześmiał.

„Widzę, że jesteś też szybki w matematyce. W każdym razie, kiedy tatuś daje mi klapsy, zawsze daje mi minimum piętnaście klapsów ze względu na mój wiek. To jest tradycja, którą zapoczątkował trzy lata temu z moimi siostrami, moim bratem i mną, po jednym klapsie na każdy rok." „Co oznacza, że ​​w przyszłym roku można się spodziewać co najmniej szesnastu lat” – podsumowała Calypso, stwierdzając oczywistość tylko po to, by pomóc jej uporządkować wszystkie informacje, które przyswajała. „Tatuś uważa, że ​​wraz z wiekiem” – kontynuował Koney – „powinniśmy brać na siebie większą odpowiedzialność i dojrzałość.

Więc kiedy nasze zachowanie jest niedojrzałe i nieodpowiedzialne, możemy spodziewać się nasilenia konsekwencji”. Calypso miała jeszcze więcej pytań, na które trzeba było odpowiedzieć, zanim jej ciekawość mogła zostać zaspokojona: „Ale po co dawać klapsy?” - ciągnęła dalej. - Dlaczego twój tatuś uderza cię w goły tyłek, zamiast dawać ci bardziej przydatne kary, takie jak dodatkowe obowiązki czy więcej prac domowych? — On też to robi — zapewnił ją Koney — ale bez względu na to, jaką karę ogłosi, wiosło zawsze jest częścią pakietu. "Więc za każdym razem zostajesz ukarany dwa razy?" Kalipso potrząsnęła głową. „To nie wydaje się sprawiedliwe”.

— To wszystko jest jedna kara — poprawiła ją Koney — ale jest wymierzana w dwóch częściach. Lanie, które jest bolesne, ale nieszkodliwe, daje nam coś fizycznego, czego chcielibyśmy uniknąć; a strach pomaga zachować dobre zachowanie. Druga część kary, dodatkowa praca lub pozbawienie wolności, pomaga utrzymać cię w zajęciu, dzięki czemu przez pewien czas nie wpadasz w dalsze kłopoty.Druga część może również obejmować utratę niektórych przywilejów, co byłoby lekcją w odpowiedzialności." „Tę część, którą rozumiem”, wtrąciła Calypso, „Tak postępuje ze mną mój tata, kiedy byłem zły. Ilość wolności, jaką posiadam, zależy od tego, jak odpowiedzialne lub nieodpowiedzialne było moje zachowanie”.

"Dokładnie. Kiedy jesteś młodszy, jesteś trzymany na krótszej smyczy, że tak powiem. W miarę starzenia się i nabierania większej dojrzałości i odpowiedzialności, smycz się wydłuża i możesz robić więcej tego, co chcesz robić.

Ale kiedy jesteś starszy i nie zachowujesz się tak, smycz się zwija i jesteś traktowany w tym samym wieku, co twoje zachowanie. – To ma sens – zgodziła się Calypso. jest czymś więcej w tym rytuale lania, którego jeszcze nie rozumiem. Czy możesz mi powiedzieć coś więcej? Koney skinął głową i zastanowił się przez chwilę. — Spróbuję.

Po pierwsze, a to może jeszcze bardziej zdezorientować, kiedy to powiem; kiedy tatuś daje mi klapsy, daje mi klapsa, bo mnie kocha. Kalipso zamrugała dwa razy i podrapała się po głowie. — Masz rację, Koney.

Zdezorientowałeś mnie bardziej. Jak można przetłumaczyć, że przeciąganie cię przez kolana, podnoszenie spódnicy i bicie gołego pośladka wiosłem do jazdy konnej oznacza, że ​​cię kocham? Wy, ludzie, z pewnością macie jakieś dziwne obyczaje. Potrząsnęła głową z niedowierzaniem.

„Cóż… nie do końca tak to brzmi” – urwała Koney, szukając najdokładniejszego wyjaśnienia, jakie mogła zebrać. Twój tatuś kiedykolwiek poklepał cię z miłością po zadzie? Kalipso skinął głową. Muszę powiedzieć, że kiedy to robi, sprawia, że ​​czuję się spokojna i bezpieczna.

Jak kiedy mama zniknęła, byłam bardzo smutna i przerażona. Tatuś kazał mi o tym porozmawiać, a kiedy skończyłem, mocno mnie uściskał i kilka razy poklepał po tyłku. W tym momencie, gdy poczułem jego silną łapę czule pieszczącą mój tyłek, poczułem wszechogarniające poczucie spokoju i już wiedziałem, że mama zostanie bezpiecznie odnaleziona i wszystko się skończy do końca. Koney powiedział: „To się nazywa poklepywanie po miłości.

Nikt nie jest absolutnie pewien, dlaczego działa tak, jak działa, ale większość uważa, że ​​twoje pośladki to jedna z najbardziej intymnych części ciała. Jest to obszar, na który większość ludzi pozwala bardzo niewielu innym dotykać do woli, zwykle ograniczony do rodziny, bliskich przyjaciół i kochanków. - Och, to suma, o której nigdy wcześniej nie myślałem - powiedział Szop. - Skoro już o tym wspomniałeś, jedyni ludzie, którzy kiedykolwiek poklepali lub ścisnęli mój tyłek, to tatuś, babcia, dziadek, ty i Breckke; pięć osób, z którymi jestem najbliżej i którym najbardziej ufam”. Koney skinęła głową, zgadzając się, gdy jej przyjaciółka zaczęła wyłapywać kierunek, w którym zmierzała ta nieplanowana lekcja.

„Teraz lanie to podobna koncepcja”, kontynuowała. miłosne klepanie, dawanie klapsów jest bardzo osobistym i intymnym przeżyciem." "Ale twój tatuś daje klapsy innym dzieciom w jego pokoju," zauważyła Calypso, "jednak nie sądzę, że klepie je po tyłku tak jak to robi z tobą „Ok, więc lanie nie jest tak osobistym przeżyciem jak miłosne pogłaskanie,” wzruszyła ramionami Koney, zmieniając swoje poprzednie stwierdzenie. „Ale to i tak jest lepsze niż inne formy dyscyplinowania.

Są też różnice między sposobem, w jaki tatuś daje klapsy mnie, mojemu bratu i siostrom oraz naszej matce, a sposobem, w jaki daje klapsa dzieciom innych ludzi. I zanim zapytasz, tak; ponieważ tatuś jest głową naszego domu, mama jest tak samo podatna na wiosłowanie jak reszta z nas. brak osłony może być jedną z różnic? Zauważyłem, że zanim cię wiosłował, najpierw podciągnął twoją spódnicę, aby odsłonić twój nagi tyłek. - Właściwie nie - odparł Koney.

- To, czy obnażysz pośladki, kiedy zostaniesz wiosłowany, zależy przede wszystkim od powodu, dla którego to robisz. pierwsze miejsce. - No cóż - naciskał dociekliwy Szop - a jeśli twój tyłek i tak jest normalnie nagi, tak jak ja i wielu innych rolników, którzy wolą nie nosić ubrania? Odwróciła się niewinnie, uniosła ogon i pochyliła się. by pokazać swojej dziewczynie jej futrzany, ale nie ubrany tyłeczek dla podkreślenia.

Koney zachichotała, dając Calypso odsłonięte za kilka klepnięć i ściskając, „W takim razie dostałbyś lanie”, powiedziała rzeczowo, nie trzyma tuniki ani spódnicy na biurku, żeby dzieci mogły je nosić tylko po to, żeby można je było wiosłować z przykryciem. „Dobrze więc, że my, Furlingi, mamy tam futro, aby zapewnić trochę wyściółki” – powiedział Calypso, odsuwając się. wstała i zwróciła się do swojej przyjaciółki.

"Więc jakie są różnice?" — Po pierwsze — zaczął Koney — tatuś czasami po prostu używa swojej otwartej dłoni, żeby nas spuścić, podobnie jak miłosne poklepywanie. — Tylko mocniej — Calypso dokończyła myśl za Koneyem. — I on zawsze bije inne dzieci tylko wiosłem? — Och, wcale nie — poprawiła ją — wiosło jest tylko jednym i najłagodniejszym z kilku narzędzi do bicia, których może użyć. Jeśli kiedykolwiek zostaniesz wysłany do jego komnaty, możesz znaleźć się na końcu skórzanego paska, szpicruty, przełącznika z drewna bonsai, jednego z kilku różnych rodzajów biczów, a nawet różdżki uderzeniowej, jeśli zrobiłeś coś naprawdę złego.

Calypso skrzywiła się z powodu bolesnych możliwości, jakie jej przyjaciółka po prostu do niej wytrzęsła. „Więc w ramach kary, czy zmusza cię do wyboru sposobu zagłady?” „Czasami tak robi”, odpowiedziała Koney. narzędzie jest takie samo, jak to, co decyduje o liczbie uderzeń, które otrzymasz i czy twoje pośladki są nagie, czy zakryte. „Innymi słowy”, podsumował spostrzegawczy Szop, „Narzędzie, którego używa na twoim tyłku, jest w dużej mierze zdeterminowane przez powód, dla którego jesteś ukarany w pierwszej kolejności. Przypuszczam, że niektóre narzędzia bolą bardziej niż inne? — Aha — przytaknęła Koney — ostrożnie pocierając nadal obolały tyłeczek.

inny kaliber bólu; zarówno przy pierwszym uderzeniu, jak i po nim. Zarówno widoczne efekty, jak i utrzymująca się bolesność mogą czasami trwać godzinami, służąc jako długoterminowe przypomnienie tego, co zrobiłeś, aby zostać ukaranym. — Rozumiem, co masz na myśli — zauważyła Calypso, gwiżdżąc cicho ze zdumienia, podnosząc spódnicę dziewczyny i dotykając palcami zaczerwienionego zadu Koneya. "Kalipso!" bardzo zaskoczony i zakłopotany Koney sapnął: — Co ty?… — Wow! To gorące — powiedziała Calypso. Spojrzała na Koney, a potem z powrotem na swój pośladek.

„I teraz też pasuje do koloru twojej twarzy”. Koney kładzie się jeszcze głębiej, „Kalipso, nie powinnaś tego robić. To raczej niegrzeczne, wiesz”.

— Ale Koney, zaledwie kilka minut temu mówiłaś, że w każdej chwili mogę poklepać cię po tyłku — przekonywał po raz kolejny zdezorientowany Szop, parafrazując wcześniejsze słowa starszej dziewczyny. – Bliscy przyjaciele iw ogóle, wiesz? „Uhm, tak” przyznała Koney. „Ale tutaj, publicznie, gdzie każdy przechodni może spojrzeć i zobaczyć, że dostałem lanie”, rozejrzała się wokół, aby upewnić się, że nikogo nie ma w pobliżu. „To po prostu zbyt krępujące”. – Czy więc zakłopotanie też jest częścią kary? — zapytał Kalipso.

Puściła spódnicę Koney, pozwalając jej opaść z powrotem na jej gorące, szkarłatne pośladki. Koney ponownie skinęła głową, jej twarz wróciła do normalnego jasnobrązowego odcienia, teraz, gdy jej południowy koniec nie był już widoczny dla wszystkich. – A czy to nadal boli? dociekliwy Szop Szop kontynuował przesłuchanie.

„O tak”, odpowiedziała Koney. „W tej chwili bardzo boli. W rzeczywistości siedzenie będzie prawdopodobnie niewygodnym zadaniem, dopóki nie skończą się lekcje dla lizusów. Ponownie potarła tyłek, a potem powiedziała: „Lepiej przygotujmy się do wejścia niedługo albo oboje będziemy razem odwiedzać komnatę tatusia.

Obie dziewczyny zaczęły pakować niedokończoną i zapomnianą grę Kalah, umieszczając podobne do klejnotów kamienie w skórzanym woreczku, zawieszonym na pasie Koney. złożyła planszę do gry, zabezpieczając ją pod pachą, a potem obie dziewczyny ruszyły ścieżką, gotowe na popołudniową sesję lekcyjną. „Jakieś inne różnice?” zapytała Calypso, gdy szli razem. Ciekawość małego Szopa wydawała się nieuleczalna. „Tylko jeden”, odpowiedział Koney, „Pozycję, którą zajmujesz, kiedy dostajesz klapsy.

Inne dzieci albo opierają się o biurko tatusia, albo pochylają się na środku pokoju. — Ale jego własne dzieci zawsze przechodzą mu przez kolana. Prawda? — podsumowała Calypso. — Prawie zawsze — poprawił ją Koney.

– Znowu ten osobisty kontakt? – Tak, to znowu ten osobisty kontakt. - A wszystko to, cały ten rytuał, cała ta bolesna uwaga skupiona na twoim tyłku; to wszystko dlatego, że twój tata cię kocha? — Dokładnie — odparł Koney, jakby to było oczywiste. Objęła ramieniem swojego futrzanego przyjaciela, gdy szli razem korytarzem do swojej klasy. "To wszystko dlatego, że tatuś mnie kocha." Ta historia, a właściwie cała i linia, to - G. Sutton (aka ), pewne prawa zastrzeżone.

Te prace są udostępniane na warunkach Creative Commons: Attribution / Share-Alike / Non-Commercial..

Podobne historie