Lady Victoria - Part 1 Her Ladyship Comes of Age

Wiktoriańska angielska służba ukarana przez kamerdynera, pana Tannarda…

🕑 29 minuty minuty Lanie Historie

LADY VICTORIA - CZĘŚĆ 1 - JEJ LADYSHIPES OF AGE STREET Lady Victoria czekała niecierpliwie w eleganckim salonie rezydencji swojego ojca, nie mogąc zrozumieć, dlaczego tak długo trwa ładowanie kilku dużych kufrów zawierających jej szafę. W końcu przybył kamerdyner, aby poinformować ją, że jej powóz jest teraz gotowy na jej przyjemność. Odpowiedziała niegrzecznie, ganiąc go za niekompetencję jego personelu i poszła za nim do przepastnej Sali Domu. Jej matka była tam, aby udzielić „kochającego” pocałunku, podczas gdy jej ojciec przebywał w stolicy w ramach jakiejś „legalnej sprawy”, którą odmówiła zainteresowania.

Ogromny personel Domu zebrał się na zewnątrz, aby pomachać jej w drodze, udając smutek z powodu jej odejścia. Victoria ostrożnie zeszła po dużych kamiennych schodach; upewniając się, że wiele warstw jej halek spływa w tym samym kierunku pod elegancką jedwabną sukienką. Lokaj w liberii podtrzymał ją i wprowadził do powozu, gdy nisko pochyliła się, żeby nie zaczepić wielkim kapeluszem o szczyt drzwi. Wiedziała, że ​​daje służącej nieograniczony widok na jej obszerny dekolt wystający z góry jej sukienki i patrzyła na niego groźnie, jakby właśnie wyczołgał się spod kamienia.

Teraz, gdy siedziała bezpiecznie, rozkaz został wydany, a woźnica rzucił konie do przodu i odjechał mniej więcej milą do głównej drogi. Personel ogromnego gospodarstwa domowego odetchnął z ulgą. Lady Victoria była bardzo rozpieszczoną kobietą, naprawdę dziewczyną; w końcu obchodziła swoje osiemnaste urodziny zaledwie dwa miesiące wcześniej.

Rodzice podarowali jej pięknie wykonaną, solidną srebrną szczotkę do włosów z wyrytym jej imieniem i datą urodzenia. Ogłosili również decyzję o wysłaniu jej do szkoły, aby poznać lepsze strony bycia Damą, a nie tylko urodzeniem się z tytułem. Jej ojciec, lord John, był jednym z najbogatszych ludzi w kraju i właśnie został mianowany baronetem, co było ostatnim krokiem po tak zawrotnym wzroście jego majątku. Młoda lady Wiktoria traktowała wszystkich pod sobą z pogardą i trzeba było to złagodzić, jeśli miała zostać wprowadzona do wyższych sfer. Beddingfield Ladies College był najwspanialszym w swoim rodzaju, oferującym to, co najlepsze w dziedzinie sztuki dla bogatego wiktoriańskiego debiutanta.

Stał majestatycznie na ogromnym terenie, rezydencja z czerwonej cegły z wieżyczkami o eleganckich proporcjach. Trener Lady Victorii przybył z pełną ceremonią i został wprowadzony do środka przez dyrektora i nauczycieli, którzy starali się spełnić wszystkie jej wymagania. Jej mieszkanie było wyposażone w najlepsze meble z każdym możliwym luksusem, łącznie z damską pokojówką, która pomagała rozpakować jej ogromne kufry. Po osiedleniu się odbyło się przyjęcie, na którym spotkano się z innymi młodymi damami wraz z nauczycielami, na czele których stał dyrektor Sir John Beddingfield. Lady Victoria była dobrze znana innym damom ze swojego towarzystwa i generalnie nie lubiono jej za swoją szorstką postawę.

Była wyjątkowo czarująca dla Sir Johna i wyniosła w stosunku do kadry nauczycielskiej. Lokaj domu, pan Tannard, reprezentował personel pod schodami i jako ostatni został przedstawiony Lady Victorii, która ledwo zdawała sobie sprawę z jego istnienia i prawie natychmiast opuścił grupę, aby wykonywać swoje obowiązki. Pan Tannard może być nikim ponad schodami, ale w jego domenie bał się go każdy członek personelu domowego. Wysoki mężczyzna po czterdziestce, z dbałością o szczegóły, rządził swym grzędem żelaznym prętem i biada każdemu członkowi personelu, którego standardy były poniżej jego oczekiwań. - To zasmarkana młoda dama - powiedział do kucharki podsumowując przybycie.

- Będzie dużo pracy. Miriam, kucharka w wieku trzydziestu lat, była najstarszym po sobie z personelu i wyznawała podobne wartości, regularnie też dzielił jej łóżko. Szanowali swoje stanowisko, a ona pochwalała jego surowe podejście. „Nauczyciele ją rozwiążą” - zaproponowała. Skinął głową z nadzieją i zajął się swoimi sprawami.

Personel pod schodami liczył również pomocnika kucharza, zmywalkę, pokojówkę w salonie, cztery panie pokojówki, wszystkie kobiety i wreszcie jedyny mężczyzna, dziwaczny chłopiec, który jest lokajem. Był bezczelnym chłopcem imieniem Dick, miał około osiemnastu lat i był bardzo popularny wśród dziewcząt ze schodów, które, z wyjątkiem Miriam, miały około dziewiętnastu lat. Następny dzień potwierdził przepowiednię lokaja; „będzie dużo pracy”.

Problem z jednymi z drzwi szafy w jej pokoju wymagał niezwłocznego wysłania Dicka. Uznał pokój za scenę chaosu, gdy jej pokojówka próbowała rozpakować kufry, podczas gdy Jej dama zajęła się każdym szczegółem. W zamieszaniu Lady Victoria sama uderzyła w biurko i wytrąciła małą buteleczkę z atramentem, której zawartość wsiąkła w pobliski jedwabny szal.

„Ty głupia, głupia dziewczyno,” krzyknęła do swojej służącej Sally. "Spójrz co zrobiłeś." Sally wyglądała na zaskoczoną, po czym zauważyła obrażenia, w których wiedziała, że ​​nie ma żadnego udziału, ale nie była w stanie się spierać: „Przepraszam, moja pani, zrozumiem”. Przerwała jej rozżarzona Lady Wiktoria: „Przepraszam, będziesz żałować, głupia dziewczyno”.

Dick, który był świadkiem tego incydentu, próbował wstawić się za nim, „Błagam o wybaczenie, moja Pani, ale…” On również został przerwany, gdy odwróciła się do niego, a jej oczy błyszczały z wściekłości. - Jak śmiesz do mnie mówić - wściekła się. "Zostawcie tę chwilę oboje.

Wasz Mistrz usłyszy o tym. Precz!" zażądała. Obaj szybko wyszli, wiedząc, że nie słyszeli ostatniego.

Lady Victoria siedziała sztywno w ogromnym salonie, gdy wszedł kamerdyner. - Dzwoniłaś po mnie, moja pani? - zapytał urywanym głosem. - Tak, Tannard, z całą pewnością tak - zwróciła się do pana służby, jakby był uczniem, bez szacunku dla faktu, że był w podobnym wieku co jej własny ojciec. „Twój personel pozostawia wiele do życzenia i odzwierciedla cię w bardzo kiepskim świetle” - kontynuowała opisywanie incydentu z Sally i Dickiem.

„W przyszłości podejmiesz kroki, aby zapewnić, że służba jest odpowiednio przeszkolona do wykonywania swoich zadań. Czy rozumiesz?" Siodła były na jego karku. Nigdy wcześniej nie był tak pouczany, a już na pewno nie od osiemnastolatki, niezależnie od jej pozycji społecznej. - Oczywiście, moja pani - powiedział przepraszająco, kipiąc w środku.

- Zajmę się tą dwójką najostrzej i wyślę ci moją najbardziej doświadczoną pokojówkę. - Dobrze zrobisz, jeśli wykorzystasz swoje pomysły, Tannard - prychnęła arogancko. „Nie będę tolerować takiej nieodpowiedniej obsługi”. - Tak, moja pani - zgodził się uroczyście.

- Możesz już wyjść, Tannard - zaintonowała lekceważąco machając ręką. - Dziękuję, moja pani - powiedział, kłaniając się jej nisko. Ogromny dębowy stół z ogniotrwałej zastawiono do kolacji w holu dla służby, personel na piętrze i panie odpoczywali po posiłku, a pan Tannard siedział u szczytu stołu z kucharzem na drugim końcu. Pozostali siedzieli w uprzywilejowanym porządku z pokojówkami po obu jego stronach, pokojówką z salonu i zmywalnią naprzeciw siebie, asystentem kucharzy i Dickiem. Wszystkie miejsca były rozłożone, z wyjątkiem pana Tannarda, co oznaczało tylko jedno; kara miała nastąpić przed podaniem posiłku.

Spojrzał na Sally. „Chodź tu, dziewczyno” - rozkazał. Sally wstała z ławki i stanęła u jego boku. - Lady Victoria mówi, że byłaś dla niej niegrzeczna, młoda damo, i że zniszczyłaś cenny szalik - skrzywił się. Dziewczyna szurała nerwowo, próbując przywołać odpowiedź, wiedząc, że nic to nie da.

„Ja… eee…” „Nie ma usprawiedliwienia dla twojego zachowania,” wtrącił się. Dick ponownie próbował interweniować, ale szybko został uspokojony. „Uspokój się, chłopcze," podniósł głos. „Niedługo się tobą zajmę." Spojrzał z powrotem na Sally i powiedział po prostu „pochyl się nad moim kolanem”. Wiedząc, że jakikolwiek protest może prowadzić do surowszej kary, Sally dygnęła i szybko usłuchała, kładąc się na jego kolanach.

Wszyscy służący w Beddingfields mogli odejść w dowolnym momencie i wiedzieli, że ich dalsze zatrudnienie jest uzależnione od przyjęcia jakiejkolwiek kary, jaką zdecydował się im wymierzyć pan Tannard. Pokojówki noszą znacznie droższe sukienki niż pozostali pracownicy, aby wyglądać lepiej dla swoich Mistrzyń nad schodami. Jej była bladoniebieska, z falbanką przy dekolcie i rąbku tuż nad kostkami i wykończona małym białym fartuszkiem z paskiem zawiązanym wstążką z tyłu. Pan Tannard uniósł rąbek jej sukienki, ukazując dwie halki, czarne wełniane pończochy i czarne buty z klamrami.

Halki unosiły się nad jej pończochami, odsłaniając bladą, nagą pupę; dziewczyny z jej stanowiska nie nosiły majtek. Przyciągnął ją mocno do kolana i szybko uderzył ją w tyłek. - TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH! Znajome odgłosy szorstkiej, otwartej dłoni lokaja na nagim siedzeniu delikatnej dziewczyny odbijały się echem w jadalni.

„TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH!” Mała postać Sally leżała całkowicie owinięta wokół kolana pana Tannardsa, wolną ręką mocno obejmował jej talię, a drugą gładził po kolei każdy zaczerwieniony policzek. Jej piskliwe piski towarzyszyły każdemu klapsowi, któremu towarzyszyły tańczące w powietrzu nogi Sally. TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH! Dał jej co najmniej tuzin uderzeń, po czym ponownie zapłakał na jej miejscu.

"Chodź tu chłopcze." Dick o długiej twarzy podniósł się ze swojego miejsca i podszedł do szczytu stołu, a pan Tannard wstał z krzesła, „odpnij spodnie, chłopcze i pochyl się nad stołem”. Dziewczyny przyglądały się uważnie, jak Dick rozpinał spodnie i szybko pochylił się zgodnie z poleceniem, pan Tannard pociągnął chłopca spodnie do kolan i podszedł do dużej komody, wracając z krótkim, grubym skórzanym paskiem brzytwy, błyszczącym od lat posługiwać się. „Strop” był najbardziej przerażającym ze wszystkich jego narzędzi do klapsów, z każdym pociągnięciem przypalającym nieszczęsne dno z intensywnością gorącego żelaza. „SWACKK… SWACKK… SWACKK… SWACKK!” Kamerdyner okrył gołe pośladki Dicka przerażającym paskiem, wykonując długie, mocne pociągnięcia, podnosząc chłopaka na palce, a każdemu uderzeniu towarzyszyło niskie stęknięcie.

SWACKK… SWACKK… SWACKK… SWACKK! jego chrząknięcia przeszły w wrzaski. „SWACKK… SWACKK… SWACKK… SWACKK!” Przy dwunastym uderzeniu Dick zerwał się na równe nogi, ściskając swoją płonącą skórę, zanim zdał sobie sprawę, że jest w pełni wystawiony od przodu na dziewczyny, i szybko pochylił się nad stołem. Pan Tannard spieprzył go tuzinem, zanim skończył z nim. Jego twarz była szkarłatna ze wstydu, kiedy desperacko próbował ukryć swojego teraz na wpół wyprostowanego kutasa przed wścibskimi oczami dziewcząt, kiedy podciągnął spodnie, delikatnie je rozprowadzając po spalonym tyłku. Nie musiał być taki powściągliwy, Dick z pewnością zasłużył na to, że jego nazwisko było bardzo `` dobrze wyposażone '', połowa dziewcząt była już `` obsługiwana '' przez niego i nie potrwa długo, zanim pozostali będą mieli nadzieję spróbować.

swoje towary dla siebie. Dziewczyny opierały się wszelkim próbom zachichotania lub chichotania z obawy, że będą następną po kolanie pana Tannarda. Miriam położyła lokaja i podano obiad.

Lucy zastąpiła Sally jako pokojówkę Lady Victorii. Uważano ją za najlepszą pokojówkę w gospodarstwie domowym i coś w rodzaju „dobrych dwóch butów”, które nigdy nie zaszkodziły jej nodze, ale w ciągu kilku dni pan Tannard miał powód, by ustnie zdyscyplinować ją za jej „stosunek” do lady Victorii. Lucy błagała ją o niewinność: „Proszę pana, nigdy nie powiedziałem tego uczciwie”. - Chcesz powiedzieć, że Lady Victoria kłamie - sprzeciwił się. Lucy wiedziała, że ​​nie ma argumentów.

- Nie, proszę pana - jęknęła. - Jeszcze jeden zły raport, moja dziewczyno, i położę cię na kolanie za dobre lanie. Rozumiesz? - Tak, panie - odpowiedziała ze skruchą. Jej żołądek przewrócił się, nigdy wcześniej nikt jej nie bił. Wiedziała jednak, że to tylko kwestia czasu, zanim jej dama znowu zacznie narzekać.

W rzeczywistości było to trzy tygodnie później, kiedy została wezwana do boku pana Tannarda tuż przed kolacją. - Jestem tobą bardzo rozczarowany, Lucy - powiedział poważnym głosem. - Lady Wiktoria ponownie wysłała mnie dzisiaj, żeby poinformować mnie o swojej bezczelności.

Co masz do powiedzenia? Lucy teraz karmiona jąkała się, żeby się bronić. - Ja nie wiem, sir. Wpatrywała się w jego kolana, wiedząc, że wkrótce będzie na nim leżeć. - Proszę pana, nie pamiętam, żebym jej uraził - szloch wypełnił jej gardło. - Wiesz, co będzie dalej, młoda damo - powiedział wyraźnie.

Myśl o tym, że odsłania jej pośladki przed innymi sprawiła, że ​​dyszała, jakby właśnie wbiegła na dwa piętra po schodach. - Proszę, sir. Błagam, nic nie zrobiłem. Proszę, proszę, proszę nie dawaj mi klapsów, proszę pana - błagała bez tchu. Bez żadnych oznak współczucia dla dziewczyny, pan Tannard wskazał na swoje kolana „przez moje kolano” - rozkazał.

Pogodzona ze swoim losem Lucy przesunęła się do jego szerokiego uda i pochyliła się do przodu na jego kolanie z wyciągniętymi przed sobą ramionami. Poczuła, jak jej długie włosy opadają na podłogę, częściowo skrępowane plisowaną lnianą czapką przypiętą do połowy głowy. Pan Tannard podniósł jej spódnicę wysoko na jej plecy, odsłaniając jej czarne pończochy i jasnoróżowe pośladki, i mocno przytwierdził ją do kolana na pierwszy klaps w jej życiu. `` TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH! Jego potężna dłoń po kolei smagała każdy policzek, gdy szarpała się i szarpała na jego kolanach, a jego kutas rósł pod nią, gdy koncentrował się na opalaniu jej dziewiczego tyłka. TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH! Pisk Lucy był muzyką dla jego uszu, kiedy śpiewała melodię, której nigdy wcześniej nie musiała śpiewać, jej nogi tańczyły w rytm jego dłoni.

TISSSH… TISSSH… TISSSH… TISSSH! Czuł, że kilkanaście klapsów wystarczyło, by po raz pierwszy rzuciła się na jego kolano i pozwolił jej powrócić na swoje miejsce, wygładzając spódnicę i jednocześnie pocierając pośladki. Kucharz położył się i podano obiad. Imię Lady Victorii stawało się synonimem lania, a personel domowy szedł w obawie przed nią. Tylko Miriam, kucharka, wydawała się unikać jej narzekań. Pod schodami było tajemnicą poliszynela, że ​​pan Tannard i kucharz byli kimś więcej niż tylko przyjaciółmi i niejednokrotnie widziano go, jak wychodził z pokoju Miriam w środku nocy.

Zwłaszcza po tym, jak uderzył jedną z dziewcząt. Penny, pokojówka z górnego salonu, kuliła się w kącie wspaniałego salonu jak przestraszony królik, kiedy wszedł pan Tannard, wezwany sznurem do kominka. - Posłałeś po mnie, moje panie - powiedział po przyjeździe, składając pełen szacunku ukłon czterem siedzącym damom. - Z całą pewnością tak - zaczęła Lady Victoria, wskazując na Penny - ten urwis ma posprzątać ten pokój, prawda? Tannard zgodził się „oczywiście, moja pani”.

Lady Victoria ciągnęła dalej: - W takim razie jak, sir, ma pan to wyjaśnić? Przeciągając dłonią po fortepianie, pokazała mu białą rękawiczkę posmarowaną kurzem. - Chodź tu, dziewczyno - rozkazał, Penny natychmiast usłuchała, przeszła przez pokój na swoją stronę i dygnęła grzecznie. - Czy możesz mi to wyjaśnić? Z trudem znalazła swoje słowa: „Proszę o wybaczenie, sir. Ja… hm, spóźniłem się dziś rano, sir.

Ja… Miałem zamiar to skończyć jutro, sir. Szczerze. ”Skrzywiła się, słysząc kulawość swojej wymówki, wiedząc, że to byłoby nie do przyjęcia.„ Na dole, młoda damo, ”wskazał na drzwi,„ zajmę się tobą w moim salonie.

”„ Nie, to nie będzie - wtrąciła się Lady Victoria. - Ukarzesz ją tutaj. Teraz! „Zarówno on, jak i Penny wyglądali na zszokowanych.„ Nie sądzę, żeby to było właściwe, moja pani, ”odpowiedział Tannard.„ Nalegamy na to, sir. Czy my nie, panie? Tannard spojrzał na pozostałych. Najwyraźniej Lady Victoria była prowodyrem, Lady Simone i Lady Charlotte zawsze milczały, ale skinęły głowami, podczas gdy Lady Sarah mówiła za siebie: „Tak Tannard, zobaczmy, jak je dyscyplinujesz głupie dziewczyny.

"Lokaj starał się zapanować nad sytuacją." Moje Panie ", powiedział cicho," Moją karę dla tej dziewczyny uznałbyś za bardzo niesmaczną. Najlepiej zostawić to pod schodami, ponieważ nie chciałbym cię bardziej niepokoić. Skruszona Penny stała przy fortepianie z rękami splecionymi przed sobą, wiedząc, że zostanie surowo ukarana przez pana Tannarda i choć raz miała nadzieję, że tak będzie w Sali Służbowej przed swoim rodzajem. Lady Victoria nie miała z tego powodu.

- Nonsens, Tannard. Nalegamy, abyś ukarał dziewczynę tu i teraz, na naszych oczach. - Potem dodała, ku zdziwieniu Tannarda: - Słyszeliśmy o klapsach, jakie zadajesz tym dziewczętom, jesteśmy tutaj, aby poznać drogi świata, sir, więc zrób to zabrać się za to.

"Po czym wróciła na swoje miejsce, żeby popatrzeć.„ Jeśli nalegasz, Moje Panie, "odpowiedział, odrzucając długi płaszcz i usiadł na stołku przy fortepianie. Jednym płynnym ruchem złapał się za Penny i przyciągnął ją do siebie, przerzucając ją przez kolano. W pokoju panowała cisza, jeśli nie liczyć pochrapywania Penny, kiedy leżała bezwładnie na jego kolanach, czekając na swoją karę. Tannard sięgnął w dół, by znaleźć rąbek spódnic dziewcząt i fachowo podniósł spódnicę i halki w górę jej nóg i dołu oraz wysoko ponad jej plecy. Panie patrzyły na prostotę bielizny dziewczyny, nagiej od pasa w dół, z wyjątkiem wełnianych pończoch i butów ze sprzączkami.

Tannard uniósł wysoko ramię i mocno uderzył dłonią w jej nagą pupę, po czym chrupiąca „TISSSH”, a następnie wysoko, gdy jego dłoń znalazła drugi policzek. …… Przyłożył po kolei dwa uderzenia do każdego policzka, unosząc jej nogi wysoko w powietrze. …… Tannard spojrzał na cztery wysoko urodzone Panie przed nim, siedzące sztywno w swoich strojach i całkowicie zahipnotyzowane piszczącą, kopiącą małą dziewczynkę rozciągniętą na jego kolanach.

… Dał jej tuzin lapsów, a ona zsunęła się z jego kolana z powrotem na stopy, spódnice opadały z powrotem na jej nogi, twarz karmiła się piskiem, a głowa pochyliła się w zawstydzonym uległości. „Na dole z tobą, dziewczyno," uderzył ją elegancko przez siedzenie jej spódnicy, „szybko i czekaj na mnie pod moimi drzwiami." Odwróciła się na chwilę, dygnęła przed nim i zniknęła. Tannard wstał ze stołka i wygładził przód spodni.

„Czy to wszystko, moje panie” - kobiety siedziały w milczeniu, wciąż przyglądając się temu, co widziały. Ukłonił się i wyszedł za Penny z pokoju. Czekała zamyślona przed jego drzwiami. Kiedy przybył, wprowadził ją do środka.

- Podaj mi jeden powód, dla którego nie powinienem zabrać swojego „stropa” do twojej skóry i zastąpić cię jako pokojówka salonowa, moja dziewczyna? I nie czekając na odpowiedź: „Ruby tylko czeka na okazję do pracy nad schodami. Może lepiej byłoby, gdybyś znalazł się w zmywalni, gdzie Cook będzie mógł mieć cię na oku”. - Proszę, sir - błagała Penny, zdesperowana, by uniknąć opalania się przez przerażającego „stropa”. Już raz ją otrzymała, leżąc na plecach na wielkim dębowym stole z nogami uniesionymi do góry i spódnicą w kałuży wokół talii. Jej tyłek w pełni odsłonięty wraz ze wszystkim innym przed nim, gdy położył na niej przerażającą skórę.

- Ja… będę pracował dużo ciężej w przyszłości, sir. Zrobiła krok do przodu i uklękła przed nim, błagając: „Proszę, pozwól mi to wynagrodzić, sir”. - Pośpiesz się, dziewczyno - powiedział kładąc dłoń z tyłu jej głowy. Odpięła mu guziki i wbiła swoją małą dłoń w spodnie, wyciągając jego erekcję. Penny spojrzała na niego w górę, prosząc o pozwolenie, po czym przesunęła usta po jego trzonie i zatopiła go głęboko w ustach, jej głowa kołysała się w przód iw tył w delikatnym rytmie.

Wizja jego dłoni dotykającej młodego tyłka dziewczyny sprawiła, że ​​jego gorący płyn pluł jej po twarzy i włosach dwoma szybkimi szarpnięciami z jego ciasnych jaj. - Na razie możesz pozostać na górze - szepnął. - Jakiekolwiek dalsze kłopoty od ciebie, moja dziewczyno i ja opalimy twoją skórę moim 'stropem'. Idź, umyj się i wracaj do pracy. " „Tak, proszę pana, dziękuję, panie” - wrzasnęła, dygnęła i wyszła z pokoju.

W domu wydawało się bardzo spokojne przez około tydzień, kiedy kamerdyner został wezwany do biura dyrektora. Po przyjeździe zastał dyrektora za swoim ogromnym biurkiem, obok niego była Lady Wiktoria, a przed nimi stała jedna z nauczycieli, Gwendolyn Gray. Trzymała przed sobą książkę i najwyraźniej płakała i była zdenerwowana. Wykształcona młoda dama w wieku około dwudziestu dwóch lat z rodziny z klasy średniej, stała wyprostowana, z ramionami do tyłu. Miała na sobie dość kosztowną ciemnozieloną sukienkę z pełną spódnicą, a jej dół podkreślony był drobnym „grzywką”, modą tego dnia.

Szeroki pasek otaczał jej wąską talię, a rząd małych guzików biegł stamtąd do długiej szyi. Jej śliczna, poplamiona łzami twarz była otoczona kruczoczarnymi włosami upiętymi w „kok” z tyłu głowy. „Ach, Tannard”, powiedział dyrektor, „wydaje się, że mamy dylemat”. - Żadnego dylematu, dyrektorze - powiedziała lady Victoria z wyniosłą miną - panna Gray ukradła bardzo cenną książkę podarowaną mi przez ojca. - Proszę pana, przysięgam, że nic takiego nie zrobiłam - szlochała panna Grey, szukając jakiegoś znaku wiary ze strony dyrektora.

- Lady Victoria pożyczyła mi książkę tak długo, jak długo zajęło mi przeczytanie w całości. Lady Victoria beztrosko pociągnęła nosem. - Bzdury. Nic takiego nie zrobiłam. Dyrektor spojrzał z powagą na pannę Grey.

- Jeśli skontaktuję się z sędziami, z pewnością zatrzymają cię w areszcie i nie będę miał innego wyjścia, jak natychmiast zwolnić cię z tego domu. Jeśli zostaniesz uznana za winną, prawie na pewno dostaniesz dwadzieścia batów i odesłane do twojego ojca. " Panna Gray była popielata. - Proszę pana, stres zabiłby mojego ojca. Jak wiecie, jest on bardzo szanowanym człowiekiem w kościele.

Błagam pana, nigdy bym niczego nie ukradł. Była w punkcie załamania. Dla Tannarda było oczywiste, że Lady Victoria gra w swoje gry.

Dla niej nauczyciele byli uwielbionymi sługami i byli dla niej uczciwymi zabawami. Próbował przemówić w obronie panny Grey: „Jeśli rzeczywiście panna Gray ukradła książkę lub po prostu źle zrozumiała Jej damę, czy nie byłoby możliwe samodzielne załatwienie tej sprawy?”. Dyrektor zamyślił się przez chwilę. - To byłoby najkorzystniejsze. Czy to byłoby dla ciebie rozwiązanie, Lady Wiktoria? Panna Gray stała bez ruchu, bojąc się wydać jakikolwiek dźwięk, który mógłby skłonić Lady Wiktorię do zaangażowania sędziów.

Lady Victoria zamyśliła się głęboko, aż na jej ustach pojawił się kwaśny uśmiech. - Tak - powiedziała z ulgą dla wszystkich obecnych. - Myślę, że mogłoby być rozwiązanie. Tannard - zasugerowała - powinieneś zabrać pannę Gray i ukarać ją tak, jak jedną z twoich pokojówek. To zapewni jej dobre zachowanie w przyszłości.

Oszołomiony sugestią Butler sprzeciwił się tej propozycji. - Wasza dama, panna Grey nie jest jedną z moich służących, jest szanowaną panią w tym domu. Nie do mnie należy karanie jej. - W takim razie poinformuj sędziów - syknęła złośliwie Lady Victoria.

Panna Gray nagle ożyła i zwróciła się do pana Tannarda. „Proszę pana, wolałabym, abyście mnie ukarali, niż zabierają sędziowie. Błagam, abyście wymierzyli mi taką karę, jaką uznacie za stosowną. Czy nadal miałbym swoje miejsce w tym domu, sir” - dodała zwracając się do dyrektora . On z kolei spojrzał na Lady Victorię.

- Och, bardzo dobrze - zgodziła się - zabierz ją pod schody, Tannard, i mocno ją potrząśnij. Przygotowując się do wyjścia z pokoju, dyrektor wstał i ukłonił się wraz z Tannardem, a panna Gray dygnęła cicho. - Lepiej zabierz pannę Gray do swoich pokoi, Tannard i natychmiast ją ukaraj - powiedział dyrektor.

Tannard wyprowadził pannę Grey z pokoju i po wąskich schodach do swojego świata. Nigdy wcześniej nie była pod schodami; nauczyciele zawsze jadali obiady i bawili się obok pań nad schodami. - I.

Nigdy nie ukradłam tej książki - powiedziała żałośnie panna Gray. - Jestem całkiem pewien, że tego nie zrobiłaś, panno. Lady Victoria jest bardzo podstępną młodą damą, ale także bardzo potężną. Rozkazuję ci, żeby cię mocno uderzyć. I ja cię pobiję, nie jako jedna z moich służących, ale jako jak na twoje wychowanie, z moim pantoflem, a nie ręką.

" - Jakakolwiek kara, którą mi zadasz, będzie lekka w porównaniu z tą, jaka byłaby, gdybyś nie wypowiedział się za mnie. Szli dalej ciemnym korytarzem z uszami wypełnionymi szelestem jej szorstkich halek, a buty na obcasach klekoczą, klekoczą, klekocząc o wyłożoną kafelkami podłogę. W wiktoriańskiej Anglii gołą ręką mężczyzny używano tylko na tyłku zwykłej dziewczyny.

Wyższe dziewczęta były lane za pomocą aksamitnej rękawiczki, szczotki do włosów lub pantofla, zwykle z miękką podeszwą, takiego jak balet, aby uniknąć siniaków. Tannard użyłby swojego pantofla ze skórzaną podeszwą, a ona z całą pewnością to poczuła, a dowody jej kary byłyby oczywiste. Ta ładna młoda dama niedługo podniesie dla niego swoje spódnice, ale prawie na pewno będzie musiała je ponownie podnieść, aby Lady Wiktoria mogła obejrzeć jego dzieło. Przybyli do jego pokoju, a on wprowadził ją do swojej prywatnej enklawy.

Dość duży pokój, dobrze oświetlony, z małym biurkiem pośrodku i prywatnym stołem z czterema krzesłami i fotelem z boku kominka, gdzie mały kominek utrzymywał w pomieszczeniu odpowiednią temperaturę. Panna Gray rozejrzała się po pokoju. - Gdzie mnie pan będzie, sir? Tannard wyciągnął swoje solidne krzesło zza biurka. - Pochylić się nad tym i położyć ręce na siedzeniu, pani - powiedział.

Obserwując zaszyty kaftan rozłożony na jej tyłku dodał: „bardzo by mi pomogło, panno Grey, gdybyś zdejmowała suknię”. Bez protestu młoda kobieta, pogodzona z sytuacją, odpięła szeroki pasek i zaczynając od szyi, jej małe palce zaczęły odpinać wiele guzików. Wyszarpnęła ramiona z gorsetu, ściągnęła spódnicę z talii i wyszła z niej, ostrożnie kładąc swoją sukienkę na jego biurku. Tannard obserwował młodą kobietę, która stała przed nim z pochyloną głową i rękami splecionymi przed sobą w klasycznej pozie „niegrzecznej dziewczyny”.

Jej drobna, smukła figura drżała pod kruchym białym lnianym podkoszulkiem i halkami ozdobionymi delikatnymi haftami, najprawdopodobniej własnoręcznymi. Jej pełne piersi naprężyły się na jej obcisłym staniku, sprawiając, że jego kutas zesztywniał z pożądania tej ładnej młodej damy. Nie mógł ukryć ogromnego wybrzuszenia w obcisłych spodniach. W całym swoim życiu jako kamerdyner nigdy nie karał kobiety wychowawczej lub wyrafinowanej, tylko podopieczne służące. Panna Grey patrzyła, jak kamerdyner podchodzi do kominka i podnosi jeden z jego skórzanych pantofli, które rozgrzewają się obok niego, i przełknęła z trudem sam ich rozmiar, zaciskając mocno palce na to, co miało nadejść.

Tannard nie mogła wiedzieć, że naprawdę wiedziała, czego się spodziewać, a jej ojciec, ubrany w suknię, był surowy w jej wychowaniu. Najmniejszy błąd lub brak doskonałości w nauce spowodowałby, że spędzała czas z ojcem w jego gabinecie albo pochylała się nad kolanem, albo gdy dorastała, jego biurko, z odsłoniętym tyłkiem dla jego pantofla. To byłaby jej pierwsza kara, odkąd opuściła jego dom ponad rok temu, Tannard pogłaskał pantofelek w drugą dłoń.

- Wymagam, żeby pani się obnażyła, pani - powiedział poważnie. Panna Grey zrozumiała jego wymagania, zebrała halki i przez chwilę grzebała pod nimi, a chwilę później jej zwykłe białe figi zsunęły się na podłogę. Podniosła spódnicę wyżej na plecach i pochyliła się do przodu nad jego krzesłem zgodnie z instrukcją i położyła ręce przed sobą na siedzeniu. Tannard poczuł, jak jego erekcja napina mu się między nogami, gdy ujrzał wspaniały widok tej młodej kobiety.

Jej delikatne czarne czółenka na obcasie stały między opadłymi majtkami i białymi pończochami, odziane w zgrabne nogi z wysokimi różowymi koronkowymi podwiązkami, nieprzeznaczonymi dla wzroku żadnego mężczyzny. Jej dumna, lekko pulchna pupa, prawie biała z delikatnym użyciem, lekko drżała, gdy czekała na swój los. Tannard lekko stuknął wielką podeszwą pantofla o niewielki pagórek jej pośladków, cofnął go i przeleciał w powietrzu, aby wylądować idealnie na środku jej lewej białej kuli, a różowy odcień natychmiast się po nim rozprzestrzenił. „SWATT!” ostry dźwięk skórzanej skóry na jej twarzy przyniósł drżące „Aaaahhh” od młodej kobiety.

„SWATT!” … „Aaaahhh”, zawołała ponownie. „SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … „Aaaahhh” „SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … Jego szósty przyniósł zmianę tonu młodej damy, której towarzyszyło kołysanie jej pośladków, próbując uniknąć kolejnego uderzenia w to samo miejsce. Jej pupa była teraz głęboko różowoczerwona. „SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … 'SWATT!' … „Aaaahhh”… „SWATT!” … 'SWATT!' … „Aaaahhh”… „SWATT!” … Obie ręce rzuciły się na jej płonące kule, nie mogąc dłużej tego wytrzymać.

- Możesz wstać - powiedział Tannard, kładąc pantofelek przy boku. Szybko wstała z krzesła, ugniatając ręce z tyłu, próbując ugasić ogień, który tam postawił. Odwróciła się do niego twarzą, jej ładna twarz, choć karmiona różem od pochylania się, nie okazała mu żadnych oznak złośliwości. - Wiem, że jeszcze nie skończyłeś ze mną, sir. I doceniam szansę na krótką chwilę wytchnienia od twojego pantofla - kontynuowała pocierając pośladki, jej piersi wypchnięte w jego kierunku unosiły się i opadały pod wpływem ruchu jej ramion.

„Jeszcze raz, sir,” kontynuowała, „dziękuję za ocalenie mnie przed bezlitosnymi szponami sędziów”. Po tych słowach odwróciła się z powrotem do krzesła i pochyliła nad nim, odsunęła halki od czerwonego tyłka i oparła ręce na siedzeniu. Tannard nadal używał swojego skórzanego pantofla.

„SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … 'SWATT!' … „Aaaahhh”… „SWATT!” … Panna Grey uniosła się na czubkach palców u nóg, z lekko rozstawionymi nogami, aby zrównoważyć równowagę. „SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … 'SWATT!' … „Aaaahhh”… „SWATT!” … Jej oddech przyspieszył, a jej głowa opadła bardziej w kierunku siedzenia jego krzesła, jej nogi wytężały wysiłek, by utrzymać kontakt z podłogą. Tannard mogła teraz zobaczyć owalny owoc jej „kobiety” wyraźnie widoczny między jej nogami, a wilgoć zdradzała stan podniecenia. Chciał uwolnić swoją pękającą erekcję i zadowolić tę delikatną kobietę, ale wiedział, że nigdy nie będzie. „SWATT!” … „Aaaahhh”… „SWATT!” … 'SWATT!' … „Aaaahhh”… „SWATT!” … Położył pantofelek na biurku, dając jej sygnał, by wstała.

- Myślę, że została pani wystarczająco dobrze ukarana, pani - powiedział. - Zostawię cię, żebyś się ubrała. Możesz wtedy wrócić do swojego pokoju.

„Tak, proszę pana, dziękuję panu” - odpowiedziała. Jej ręce drżały na jej tylnym końcu, ledwie ośmielając się go dotknąć, oba jej policzki stały się piekłem pod halkami, które teraz opadły na swoje miejsce. Pochyliła się ostrożnie, żeby podnieść majtki, a Tannard odwrócił się i wyszedł z pokoju.

Później odtwarzał obrazy panny Grey pochylającej się przed nim, tańczącej w rytm jego pantofla, dziękującej mu za nałożenie skóry na jej wiecznie zaczerwienioną pupę. Jego kutas był twardy i sondujący, a Miriam wiła się pod nim z rozkoszy, a jej żelazne łóżko skrzypiało przy każdym pchnięciu jego lędźwi. Każde pchnięcie reprezentowało kolejny kawałek jego pantofla w poprzek tego dobrze wykształconego tyłka i wspomnienie jej soczystej figi, która zanurzała go głębiej w zaufanym kucharzu. Miriam wiedziała, że ​​był podekscytowany biciem tego młodego nauczyciela. Ten poziom przyjemności był zwykle dostarczany jej dopiero po tym, jak użył swojego „stropa” na jednej z dziewcząt.

Często się zastanawiała, jak by to było doświadczyć tego `` stropu '', leżącego na stole przed nim, z nogami wysoko w powietrzu, z otwartymi przed nim intymnymi obszarami… Miriam jęknęła z rozkoszy, a potem zawyła, gdy ogarnął jej orgazm. on, jego własne soki tryskające jak fontanna. Po pannie Grey klapsy służących wydawałyby się całkiem przyziemne dla pana Tannarda, ale… CZĘŚĆ 2 Jej Lady dostała odpowiednią nagrodę. (Upadek Lady Victorii z łaski był szybki i nagły.

Pan Tannard czekał, aż wpadnie w jego szpony!)..

Podobne historie