Autorka artykułów erotycznych Melanie ukarana

Niedotrzymanie terminu skutkuje upokarzającą karą opartą na własnych pomysłach.…

🕑 42 minuty minuty Lanie Historie

Ten poranek zaczął się dobrze dla Melanie Pearson. Właśnie sprawdziła swoje internetowe konto bankowe i odkryła, że ​​wpłynęła na nią kolejna duża suma od jej wydawcy, Paddle Cane Publications. Tę ostatnią płatność wykorzystałaby do zarezerwowania wakacji all-inclusive dla siebie i swojej partnerki Diane. Uśmiechnęła się na myśl, że będzie to ich czwarta zagraniczna podróż w tym roku. Jej nastrój jeszcze bardziej się poprawił, gdy na stoliku nocnym znalazła notatkę od swojej dziewczyny Diane, opisującą, jakie zajęcia będą robić tego wieczoru.

Uwielbiała, gdy starsza pani szczegółowo opisywała, co będzie się działo tego wieczoru w mieszkaniu Melanie. Oboje byli żądni przygód, jeśli chodzi o to, co sobie nawzajem zrobili, a te dwa lata w związku z Diane wiele nauczyły Melanie. Tak naprawdę wiele z tego, co działo się w ścianach jej małego mieszkania, było inspiracją dla napisanych przez nią powieści erotycznych. Melanie ponownie przeczytała notatkę, trzymając ją przy piersi i promieniując szczęściem. „Będę w domu: Kolacja musi być na stole.

Potem porozmawiamy o tym, jak niegrzeczna była dzisiaj Melanie, i zajmę się tobą. Potem chcę ci pokazać, jak bardzo cię kocham w sypialni. Tęsknię. już jesteś, Diane xx” Melanie westchnęła i postanowiła się ubrać. Wydawało się, że zajęło jej to całe wieki, gdy popadła w marzenia o Diane.

Następnie uporządkowała swoje rzeczy po śniadaniu, po czym wróciła do komputera w salonie. Naprawdę musiała dzisiaj dokończyć swoje najnowsze opowiadanie. Termin minął miesiąc, a oni właśnie zapłacili jej dużą sumę pieniędzy za jego ukończenie. Powinien był trafić do wydawcy do ostatecznej redakcji trzy tygodnie temu, ale wciąż znajdował się na jej komputerze ledwie w połowie ukończony.

Jedyne, co Melanie Pearson mogła zrobić, to myśleć o swojej dziewczynie Diane. Była jej pierwszą poważną dziewczyną i nauczyła ją tak wiele o wszystkim. Diane Jamieson była o trzy lata starsza od dwudziestosiedmioletniej Melanie, ale zachęciła ją do kontynuowania kariery pisarskiej.

Pokazała jej tak wiele rzeczy podczas ich częstych wakacji za granicą i w Wielkiej Brytanii, że w przeciwieństwie do Melanie była czytana i inteligentna, a także miała ogromne doświadczenie w sypialni. Diane zachęcała Melanie do odkrywania swojej fascynacji seksem i wspierała ją, gdy zaczynała pracować na czatach erotycznych i pojawiać się na stronach erotycznych pay-per-view. Melanie wykazała się w tym naturalnością i dobrze się to opłaciło.

Wykorzystała te doświadczenia, aby zacząć pisać krótkie opowiadania erotyczne, a dzięki wskazówkom i kontaktom Diane udało jej się opublikować swoją pierwszą krótką powieść erotyczną. Sześć miesięcy później podpisała kontrakt z dużym wydawnictwem na sześć książek. Chociaż nie brakowało jej pomysłów i miała wszystko spisane i zaplanowane, związek Melanie przeszkodził jej w pracy i całymi dniami marzyła o tym, jak sprawić przyjemność Diane, zamiast o pisaniu swoich historii. Melanie Pearson zawsze miała problemy ze skupieniem się na pracy, a Diane wprowadziła do ich związku kary cielesne, aby utrzymać młodszą dziewczynę na dobrej drodze. Melanie za pierwszym razem zmarszczyła brwi, gdy usłyszała, że ​​została rozebrana do całkowitego naga, a potem kazano jej położyć się na jedwabistych kolanach Diane.

Płakała, gdy Diane wielokrotnie uderzała ją w pupę twardą ręką i błagała dziewczynę, aby nie myła jej i tak już poobijanej drewnianej szczotki do kąpieli. Zostało to zignorowane, w wyniku czego Melanie poszła tej nocy do łóżka z pulsującym bólem pośladków. Zostało to nieco zrównoważone, ponieważ inne części jej ciała mrowiły z przyjemności, gdy Diane zajęła się innymi swoimi potrzebami. Melanie nadal marzyła, dopóki nie zdecydowała się sprawdzić poczty e-mail.

Na widok tej na górze listy zamarła i wiedziała, że ​​ma kłopoty. Pochodziła z wydawnictwa Paddle Cane Publishers i od jej redaktorki, pani Suzanne Bryant. Melanie zawahała się, czy otworzyć wiadomość, zamiast tego pomyślała o swoim redaktorze. Dobrze dogadywała się ze starszą kobietą, ale uderzyło ją, jak poważna i surowa wygląda Suzanne Bryant.

Miała też ostry i rozsądny sposób bycia, co napawało Melanie Pearson strachem. Wiadomość dotyczyła oczywiście jej zaległego rękopisu i niezależnie od tego, co zawierała, Melanie będzie miała kłopoty. Żałowała, że ​​nie ma tu Diane, która pomogłaby jej się uspokoić, ale tak nie było.

Melanie Pearson delikatnie kliknęła wiadomość zatytułowaną „Zaległy rękopis Księga kar szkoły św. Katarzyny, tom 2”. Młoda kobieta usiadła w swoim wyściełanym skórzanym fotelu komputerowym i powoli przeczytała e-mail, upewniając się, że przyjęła każdą część wiadomości i w pełni to zrozumiał. Dzień dobry, Melanie, mam nadzieję, że masz się dobrze i radzisz sobie z presją związaną z byciem niedawno wydaną autorką.

Otrzymaliśmy wiele przychylnych e-maili i recenzji na temat Twojej pierwszej książki, a także wiadomości od osób, które nie mogą się doczekać przeczytania kolejnej części serii. Twoje postacie, panna Markham i pani Birch, okazały się wielkim hitem wśród czytelników. Wysyłam jednak tego e-maila, aby wyrazić swoje obawy w związku z nieprzesłaniem przez Państwa drugiej książki z serii.

Dziś jest poniedziałek 29 sierpnia i jak ustaliliśmy na naszym spotkaniu siedem tygodni temu, obiecałeś, że ostateczny projekt będzie u nas do 8 sierpnia. Nie mamy żadnych zapisów dotyczących jakichkolwiek rozmów telefonicznych lub e-maili od Ciebie wyjaśniających jakiekolwiek problemy lub problemy, które miałeś. Zapłaciliśmy Państwu dużą zaliczkę za serię książek, w zasadzie największą, jaką ta firma kiedykolwiek wypłaciła nowemu autorowi, i niepokoi mnie, że nie dotrzymujecie Państwo terminów, na które wszyscy się zgodziliśmy. Ta porażka ma ogromne skutki dla drukarzy, artystów, reklamy i wielu innych problemów, o czym doskonale wiesz. Doskonale zdaję sobie sprawę z presji, z jakimi borykają się nowi autorzy w swoim nowym życiu, ale naprawdę muszę omówić ten problem z Państwem tak szybko, jak to możliwe.

Proponuję, abyś przyszedł dziś po południu do mojego biura, aby omówić, w jaki sposób możemy rozwiązać wszelkie Twoje problemy. Byłbym wdzięczny, gdybyś mógł wziąć udział w krótkim spotkaniu ze mną o godzinie 14:00 dzisiaj. Przepraszamy za tak krótki czas oczekiwania, ale naprawdę musimy rozwiązać wszelkie problemy i pomóc wam wrócić na właściwe tory z serią książek. Proszę odpowiedzieć na tę wiadomość e-mail i poinformować, że możesz być obecny dzisiejszego popołudnia, a po przybyciu do mojego biura zgłoś się do mojej sekretarki, panny Nicole Patton, która poinformuje mnie, że jesteś tutaj.

Naprawdę mam nadzieję, że uda nam się pokonać te trudności, Melanie, ponieważ jesteś niezwykle obiecującą młodą autorką. Jednakże nieobecność na dzisiejszym popołudniu nie pozostawi nam innego wyjścia, jak tylko wszcząć postępowanie sądowe przeciwko Tobie w celu odzyskania zaliczek otrzymanych od Paddle Cane Publications za pracę, której nam nie przesłałeś. Z poważaniem, Suzanne A.

Bryant, starsza redaktorka Paddle Cane Publications Melanie Pearson w dalszym ciągu wpatrywała się w ekran, po czym usiadła wygodnie na krześle i zamknęła oczy. Będzie musiała spotkać się z Suzanne Bryant i wyjaśnić, że nie dotrzymała terminów, na które zgodziła się dotrzymać. Powiedziałaby prawdę. Nie ma sensu okłamywać starszej pani, bo prawdopodobnie znała powody, dla których Melanie nie dotrzymała terminu. Była najlepszą przyjaciółką Rachael, z którą pracowała Diane.

Tak naprawdę to dzięki Rachael odkryto historie Melanie. Wysłała jej jednego e-mailem. Następne, co wiedziała, to Rachael przekazała go Suzanne Bryant, która dwa dni później zadzwoniła do Melanie Pearson, aby umówić się na spotkanie. Po kilku chwilach Melanie Pearson kliknęła „Odpowiedz” i napisała krótki e-mail do Suzanne Bryant, w którym informowała, że ​​będzie w biurze Suzanne o 2:00 tego dnia. Następnie spojrzała na zegarek, była 11: a podróż do miasta, w którym mieściło się wydawnictwo Paddle Cane, potrzebowała godziny.

Młoda kobieta zdecydowała, że ​​ubierze się elegancko i poszła do swojej sypialni, gdzie zdjęła luźny t-shirt i spodnie od dresu, które zawsze nosiła w domu. Następnie przez następne pół godziny zastanawiała się, w co się ubrać na spotkanie. Po raz pierwszy Melanie starannie wybrała ubrania. Chciała pokazać, że jest poważną autorką i że można jej zaufać w kwestii wydania uzgodnionej serii książek. Melanie ubierała się starannie, stale sprawdzając swój wygląd w dużym lustrze, które otrzymała w prezencie od Diane wkrótce po tym, jak się spotkali.

Zapięła białą bluzkę z rękawami trzy czwarte i drogie czarne spodnie w prążki. Zdecydowała się zmienić seksowną bieliznę, którą zwykle nosiła dla Diane, i zdecydowała się na zwykłą parę białych majtek. Następnie pojawiły się jej praktyczne botki za kostkę i kosztownie wyglądająca kurtka. Melanie Pearson starannie przeczesała swoje brązowe włosy i nałożyła rozsądną ilość makijażu i szminki.

Wzięła swoją małą torebkę i przez chwilę upewniała się, że ma wszystko, czego według niej będzie potrzebować na spotkanie z panią Bryant. Sprawdziła swój telefon komórkowy i nie było żadnych wiadomości od Diane ani od nikogo innego. Zastanawiała się, czy nie napisać do niej SMS-a i opowiedzieć o e-mailu, ale zrezygnowała. Zachowałaby to dla siebie.

Nie musiała się tym wszystkim martwić Diane, w końcu to jej problem. Poza tym załatwi sprawę i wróci z obiadem na stole, zanim jej dziewczyna wróci z pracy. Jeszcze ostatnie spojrzenie w lustro i Melanie wzięła torbę i wyszła przez frontowe drzwi. Szybkim krokiem poszła na stację kolejową i kupiła bilet, cały czas opracowując swoją historię dla pani Bryant. Byłaby szczera i obiecała dostarczyć książkę w ciągu najbliższych dwóch tygodni.

Starsza pani wydawała się miła i wyrozumiała, gdy spotkali się wcześniej, więc z pewnością zaakceptowałaby rozwiązanie problemu zaproponowane przez Melanie. Pociąg przyjechał punktualnie, a Melanie zajęła miejsce, ponownie sięgając po telefon komórkowy. Nadal nie ma wiadomości od Diane. To było dziwne, bo chociaż Diane była zawsze zajęta, przez cały dzień zawsze wysyłała Melanie wiadomości.

Tylko zwykłe wiadomości z pytaniem, co robi, a także wiadomości o tym, co Melanie będzie zmuszona zrobić tego wieczoru w sypialni. Pociąg wjechał na stację punktualnie, a Melanie przepuściła tłum, po czym opuściła pociąg, spacerując po peronie i przechodząc przez barierki. Spojrzała na zegarek 1: Melanie Pearson kupiła sobie kawę i siedziała, obserwując przychodzących i odchodzących pasażerów.

Powtarzała w myślach swoją historię, a gdy w końcu była zadowolona z tego, co powie Suzanne, wyrzuciła pustą filiżankę po kawie do kosza i ponownie sięgnęła po telefon komórkowy. Nadal nie ma wiadomości od Diane. Melanie zaczęła się martwić. Co by było, gdyby Suzanne powiedziała Rachael o przekroczonym terminie, a następnie powiedziała Diane? Melanie wiedziała, że ​​Diane Jamieson będzie na nią zła za to, że nie ukończyła książki.

Bez wątpienia zostałaby ukarana przez Diane za to, że ją zawiodła. To też byłaby prawdziwa kara. Diane karała Melanie w ramach gry wstępnej, a także za to, że zrobiła coś złego w domu, ale zawsze kończyło się to tym, że sprawiały sobie nawzajem przyjemność. Właściwa kara ze strony Diane Jamieson była czymś, czego Melanie się bała i czego nie chciała doświadczyć. Westchnęła i wrzuciła telefon do torebki.

Następnie Melanie poszła powoli przez ruchliwe miasto w stronę imponujących biur wydawnictwa Paddle Cane Publishers. Stacja kolejowa znajdowała się niedaleko, a Melanie Pearson stała przed imponującym czteropiętrowym budynkiem tuż po drugiej: Pchnęła drzwi i pewnym krokiem weszła po schodach. Wiedziała, że ​​biuro pani Bryant znajdowało się na pierwszym piętrze. Zatrzymała się przed podwójnymi drzwiami na szczycie schodów i próbowała upewnić się, że jej włosy są idealne. Przesuwała przez nie lewą ręką, zaczesując długie brązowe włosy za uszy.

Otworzyła drzwi i weszła do środka, pewnym krokiem podchodząc do wysokiego, drewnianego biurka recepcyjnego. Melanie zauważyła, że ​​młoda dziewczyna na biurku rozmawia przez telefon, więc cierpliwie czekała. Rozpoznała w dziewczynie Nicole Patton, która była sekretarką pani Bryant. Melanie pamiętała, jak opowiadała Diane o Nicole. Brała udział we wszystkich spotkaniach, w których Melanie brała udział w wydawnictwie Paddle Cane Publishers, i Melanie Pearson zdecydowała, że ​​nie lubi tej dziewczyny.

Uśmiechała się, czekając cały czas myśląc o Nicole. Była prawdopodobnie co najmniej pięć lat młodsza od Melanie. Nicole miała około półtora metra wzrostu, a to czyniło ją co najmniej cztery cale wyższą od Melanie Pearson, która miała zaledwie pięć stóp wzrostu.

Nicole była bardzo szczupła i miała bardzo małe piersi, które z trudem dostrzegła pod różową bluzką, którą miała na sobie. Sekretarka pani Bryant miała długie brązowe włosy, które związała opaską. Była w miarę ładna, miała szczupłą twarz i niebieskie oczy.

O Nicole mówiono spokojnie, ale Melanie Pearson wiedziała, że ​​jest twardą dziewczyną, która doświadczyła trudnego wychowania. Pani Bryant przyjęła ją, aby dać jej szansę, a Nicole chwyciła tę szansę obiema rękami. Melanie zachichotała, przypominając sobie, jak powiedziała Diane, że chciałaby uderzyć Nicole w twarz, żeby zobaczyć, jak zareaguje. W tym momencie Nicole skończyła rozmawiać przez telefon i odłożyła słuchawkę. Natychmiast podniosła wzrok znad kontuaru i spojrzała na Melanie.

„Dzień dobry, w czym mogę pomóc?” – zapytała grzecznie Nicole Patton. „Mam spotkanie z panią Bryant o 14:30. Nazywam się Melanie Pearson” – odpowiedziała pewnie starsza kobieta.

Nicole odchyliła się do tyłu i wzięła z drugiego końca biurka dużą książkę o grubej oprawie, kładąc pióro na stronie. „O tak, o twoich powieściach”. Uśmiech Nicole się poszerzył. na jej twarzy, a Melanie miała coraz większą ochotę, by ją uderzyć. „Proszę, usiądź, a dam jej znać, że tu jesteś.” Nicole Patton wskazała lewą ręką kilka skórzanych krzeseł po drugiej stronie pokoju podeszła do krzeseł i usiadła ostrożnie.

Patrzyła, jak Nicole Patton wybiera numer wewnętrzny Suzanne Bryant. „Panna Pearson przyszła do ciebie”. Melanie usłyszała, jak młodsza dziewczyna mówi, po czym odłożyła słuchawkę i podała kolejną rękę. wyjęła książkę z szuflady biurka.

Następnie przesunęła krzesło do tyłu i wstała, podchodząc do miejsca, gdzie siedziała Melanie. Spojrzała na starszą kobietę, która wciąż siedziała. „Pani Bryant cię teraz zobaczy.

Melanie.” Nicole Patton nie czekała, aż Melanie Pearson wstanie i przeszła kawałek korytarzem w stronę biura Suzanne. Melanie wzięła głęboki oddech i chwyciła torebkę. Wyjęła telefon i wyciszyła go, po czym włożyła do torby. Wstała i dłonią przeprasowała zagniecenia marynarki.

Następnie poszła korytarzem do miejsca, gdzie czekała na nią Nicole Patton. Kiedy Melanie dotarła do biura Suzanne Bryant, Melanie zobaczyła, że ​​drzwi są już otwarte, a sekretarka Suzanne wyciągnęła lewą rękę, zapraszając młodą autorkę do wejścia do pokoju. Minęła młodą sekretarkę i od razu zauważyła, że ​​za jej biurkiem stoi Suzanne Bryant. Melanie Pearson usłyszała, jak zamykają się za nią drzwi, odwróciła się i patrzyła, jak Nicole podchodzi do krzesła po przeciwnej stronie pokoju i siada, otwierając przy tym książkę.

Suzanne uśmiechnęła się i obeszła swoje duże biurko, a następnie przez duże biuro, aż stanęła przed Melanie. Wyciągnęła swoją dużą prawą rękę, a Melanie ujęła ją i mocno potrząsnęła. Starsza kobieta wskazała na drogie skórzane sofy, naprzeciwko miejsca, gdzie siedziała jej sekretarka. Melanie Pearson w dalszym ciągu wpatrywała się w wysoką, rudowłosą kobietę, która nie spuszczała wzroku, odkąd weszła do pokoju.

– Usiądźmy, panno Pearson, i wtedy możemy przejść do rzeczy. Suzanne dotknęła prawego ramienia Melanie, jakby chciała zaprowadzić młodą kobietę na sofę. Melanie zrobiła kilka krótkich kroków i położyła torebkę na podłodze obok oparcia drogiej skórzanej sofy. Usiadła nerwowo na skraju sofy i patrzyła, jak Suzanne siada na drugim końcu.

– A więc, młoda damo. Jak się z tobą dzieje w tej chwili? Powiedziała cicho Suzanne, uśmiechając się przy tym do Melanie. Melanie Pearson niezdarnie odwzajemniła uśmiech i zastanawiała się, co powiedzieć.

Wszystkie jej plany dotyczące bycia szczerą i mówienia rzeczy takimi, jakie są, zostały zapomniane. Przyłapała się na wpatrywaniu się w Suzanne Bryant, którą uznała za niezwykle atrakcyjną. Melanie wiedziała wszystko o Suzanne, która przyjaźniła się z przyjaciółką Diane, Rachael.

Suzanne Ann Bryant miała sześćdziesiąt dwa lata i oczywistą miłość do chirurgii plastycznej. Diane ciągle jej opowiadała o ostatniej operacji Suzanne. Jednak starsza pani była przystojna. Miała piękne, sięgające do ramion, ufarbowane na rudo włosy, które zostały profesjonalnie wystylizowane.

Miała około pięciu stóp i sześciu cali wzrostu i oczywiście nosiła rozmiar 1. Melanie stwierdziła, że ​​kobiety są dla niej bardziej atrakcyjne, jeśli są trochę cięższe. Melanie wiedziała, że ​​Suzanne Bryant wiele lat wcześniej przeszła operację powiększenia piersi, a jej duże piersi dumnie się wyróżniały, osłonięte czerwoną satynową bluzką. Pani Bryant miała duże dłonie, które uzupełniały gustowne przedłużenia paznokci, które również pomalowano na jaskrawą czerwień. Suzanne ubrała się elegancko w szary garnitur biznesowy, którego spódnica kończyła się tuż nad kolanem.

Do roboczego ubrania założyła parę kosztownych, czarnych butów na wysokim obcasie. Melanie Pearson zaczęła rozumieć, dlaczego jej dziewczyna Diane lubiła Suzanne Bryant. Była dominującą damą, którą Diane Jamieson starała się być w swoim związku z Melanie.

„Przepraszam, że nie odesłałem książki, po prostu byłem rozkojarzony”. Melanie zdała sobie sprawę, że patrzy na Suzanne, i spróbowała odwrócić wzrok, zamiast tego spojrzała na Nicole Patton, która się na nią gapiła. – Obiecuję, że zrobię to w ciągu tygodnia.

Suzanne nadal się uśmiechała, po czym wzięła głęboki oddech i położyła lewą rękę na kolanie Melanie. „No cóż, twoje zachowanie i brak pracy nie są tym, czego oczekujemy od naszych autorek, Melanie”. Jej lewa ręka sięgnęła do czerwonej satynowej bluzki i powoli opuściła ją z powrotem, opierając się na kolanach.

„Jeśli masz termin, musisz go dotrzymać, ponieważ prowadzi to do najróżniejszych problemów z naszymi drukarniami, a tak naprawdę wszystkimi zainteresowanymi Twoją książką, redaktorami”. Melanie spojrzała na swoje buty, ale Suzanne Bryant mówiła dalej. „Niezłożenie wniosku w terminie kosztuje nas mnóstwo pieniędzy, Melanie, i nie jestem z tego powodu zadowolony. Z łatwością mógłbym podrzeć naszą umowę i pozwać Cię do sądu, aby odzyskać nasze zaliczki”. Prawa dłoń Suzanne powędrowała dalej w górę prawego uda Melanie, aż spoczęła na jej kroczu.

Melanie Pearson nie poruszyła się. „Widzę, że twoja praca jest naprawdę obiecująca, więc wolę rozwiązać te problemy tu i teraz”. Suzanne zdjęła rękę z kolan Melanie i wstała. – Co masz do powiedzenia na swój temat, młoda damo? Suzanne zaczęła zdejmować kurtkę. Melanie patrzyła, jak szara kurtka zsuwa się z ramion Suzanne i poczuła, jak jej usta lekko się otwierają.

Te uwydatnione piersi były wspaniałe i dumnie wystawały spod drogiej bluzki. Suzanne Bryant podeszła do biurka, położyła kurtkę na oparciu krzesła i ponownie skupiła uwagę na Melanie, która zdawała się patrzeć wszędzie, tylko nie na nią. – No cóż, młoda damo. Co się dzieje? Suzanne wkrótce wróciła na sofę i usiadła obok Melanie. „Po prostu się rozproszyłem, a potem wpadłem w panikę, gdy nie dotrzymałem terminu”.

Melanie wypluła te słowa. „Wtedy pomyślałam, że najlepiej będzie zignorować pewne rzeczy i mieć nadzieję, że znikną. W końcu zgłoszę tę książkę”.

Melanie ponownie spojrzała na swoje buty. „Przykro mi, pani Bryant. Jeśli da mi pani dwa tygodnie, skończę książkę, obiecuję”.

Melanie poczuła prawą rękę Suzanne pod brodą i uniesienie jej głowy w stronę starszej kobiety. „Wiem, że to zrobisz i dam ci dodatkowy czas, Melanie, ale musisz zobaczyć, że twoje zachowanie było dalekie od tego, czego oczekujemy od naszych autorów”. Suzanne zdjęła dłoń z podbródka Melanie i zaczęła delikatnie głaskać ją po włosach.

„Powiedziałem Diane o twoim zachowaniu, a ona wyjaśniła, jak radzi sobie z twoimi błędami”. Suzanne uśmiechnęła się. „Muszę przyznać, że zgadzam się z tym, co zaproponowała, abyśmy zrobili z tobą dzisiejszego popołudnia, Melanie”. Przestała głaskać włosy młodszej kobiety i zaczesała własne włosy za uszy.

– Czy wiesz, co powiedziała Diane, Melanie? Powiedziała cicho. Melanie aż za dobrze wiedziała, jak Diane Jamieson zapewniła jej miejsce w ich związku, ale musiała stawić temu czoła, gdy wieczorem wróciła do domu. Diane upewniła się, że nie usiadła przez jakiś czas z powodu tego incydentu, pasek z pewnością również był używany w brutalny sposób. Melanie wzdrygnęła się na tę myśl.

„Powiedziałaby pani, że powinienem zostać ukarany fizycznie, pani Bryant”. Melanie odpowiedziała nerwowo. Suzanne roześmiała się głośniej, niż zamierzała. "Ona zrobiła." Starsza pani wstała. „Powiedziała to, podobnie jak bohaterowie twoich powieści, że powinieneś zostać rozebrany i dać klapsa, dopóki nie pożałujesz wszystkich kłopotów i niedogodności, które spowodowałeś.

Melanie była zszokowana, że ​​Diane powiedziała komuś o swoim związku, a także, że Suzanne uznał to za zabawne. – Co o tym myślisz, Melanie? Suzanne patrzyła, jak dziewczyna na sofie rozpina dwa górne guziki swojej czerwonej satynowej bluzki. „Powinienem zostać ukarany za to, że cię zawiodłem. Pani Bryant i ja dostarczymy ci książkę tak szybko, jak to możliwe.

Obiecuję”. Melanie zaczęła bawić się włosami. „No dobrze. Poniesiesz karę, jeśli położysz głowę we właściwym miejscu, abyś mógł dokończyć swoją historię”. Zatrzymała się.

„Dam ci dodatkowe dwa tygodnie na dokończenie obecnej książki, którą przekażesz mi osobiście. Czy to jasne?” – powiedziała surowo Suzanne Bryant. „Tak, pani Bryant” – odpowiedziała Melanie.

– I zgadzasz się na karę? Suzanne skinęła głową swojej sekretarce Nicole, która wstała i poszła w stronę drzwi biura. Melanie pomyślała przez chwilę, ale wiedziała, że ​​nie ma wyboru. Jeśli odmówi, grozi jej sprawa sądowa, którą przegra. Gdyby tak zawstydziła Diane, ona też by ją straciła, a Melanie nie mogła tego znieść.

Diane była dla niej całym światem, nawet jeśli byłaby na nią bardzo zła, gdy wróci dziś wieczorem do domu. – Zgadzam się na karę, panienko. Melanie spojrzała na Nicole.

Uśmiech na jej twarzy stawał się coraz szerszy. „Bardzo dobrze. Nicole idź i przynieś torbę, proszę”. Powiedziawszy to, młoda sekretarka otworzyła drzwi do biura i opuściła pokój, delikatnie je za sobą zamykając. Suzanne przez chwilę kontemplowała atrakcyjną młodą kobietę przed nią.

Melanie była o połowę młodsza od niej i zdecydowanie rozumiała, dlaczego przyjaciółka Rachael, Diane, zakochała się w niej. Podobał jej się pomysł Diane Jamieson kontrolowania swojej dziewczyny za pomocą kar cielesnych i upokorzeń i doskonale rozumiała, że ​​te doświadczenia były główną inspiracją popularnych powieści Melanie Pearson. Suzanne Ann Bryant zamierzała pokazać młodej damie, jak zapadająca w pamięć i upokarzająca może być kara. „Wstań, Melanie i zdejmij także stanik i majtki”. Suzanne uśmiechnęła się, gdy Melanie niechętnie wstała.

Melanie Pearson spojrzała z góry na Suzanne, która nadal wpatrywała się w młodszą kobietę. Choć poczuła się zawstydzona, Melanie zdjęła kurtkę i położyła ją na krześle obok miejsca, gdzie wcześniej siedziała Nicole. Zawahała się, ale wkrótce rozpięła bluzkę, którą ostrożnie zdjęła, po czym również położyła ją na krześle. Zdjęła buty i skarpetki, położyła je obok krzesła, po czym niezdarnie zdjęła spodnie, które złożyła i umieściła na reszcie ubrania.

Właśnie myślała o zdjęciu stanika i majtek, gdy drzwi ponownie się otworzyły i weszła Nicole Patton. Miała ze sobą małą sportową torbę i długą skórzaną teczkę, taką, w której można nosić dokumenty. Cicho zamknęła za sobą drzwi i minęła Melanie.

Położyła oba przedmioty na biurku pani Bryant i stanęła obok swojego szefa. Melanie uśmiechnęła się niezręcznie, rozpinając zwykły biały stanik i kładąc go na krześle. Następnie włożyła palce w majtki i powoli je pchnęła w dół, pozwalając im zsunąć się z bioder, a następnie na podłogę.

Schyliła się, podniosła je i złożyła, po czym umieściła je na stosie. Melanie Pearson pomyślała, co obie panie musiały myśleć o tym wszystkim i, co dla niej najważniejsze, o tym, jak tego dnia wybrała bardzo prostą bieliznę. Zwykle, aby zadowolić Diane, nosiła bardzo seksowne i prowokujące ubrania, ale tutaj miała na sobie bieliznę taką, jaką kazano jej nosić, gdy była w szkole wiele lat temu.

Powróciła do jej głowy chęć uderzenia uśmiechniętej Nicole Patton, ale Suzanne szybko odrzuciła tę myśl i podeszła do miejsca, w którym stała. – Cóż, panno Pearson, rozumiem, dlaczego Diane lubi panią karać. Jej dłonie głaskały włosy młodszej dziewczyny, a Melanie starała się pozostać nieruchoma i nie okazywać, jak bardzo jest zdenerwowana. „Pozwól, że ci to wyjaśnię, młoda damo. Daję ci dwa tygodnie przedłużenia na dokończenie powieści, którą następnie dostarczysz mi osobiście”.

„Tak. Pani Bryant” – odpowiedziała Melanie. „W ramach kary za sprawianie mojej firmie tak wielu niedogodności i niedotrzymywanie terminów, zgadzasz się na to, że zostaniesz ukarany w sposób sugerowany przez twoją dziewczynę”.

Dłoń Suzanne zsunęła się z włosów Melanie i przesunęła się po jej małych piersiach. – Tak. Panno Bryant – wydyszała Melanie. Suzanne uśmiechnęła się.

„Kara ta będzie miała formę klapsa wymierzonego przez pannę Patton i mnie”. Usta Melanie Pearson otworzyły się szeroko. Przyjęłaby karę za klapsy od Suzanne, ale gdyby ta dziewczyna, która ledwo skończyła szkołę, też się przyłączyła.

Cóż, to był krok za daleko. Wiedziała jednak, że w tej kwestii nie ma wielkiego wyboru. Opuściła głowę i spojrzała w podłogę, świadoma, że ​​Suzanne Bryant wciąż gładzi jej piersi i masuje sterczące dumnie przed nią sutki.

– Tak. Panno Bryant. Melanie miała wrażenie, że zaraz się rozpłacze, ale udało jej się zachować spokój.

„Dobrze. Teraz zostało to uzgodnione, sugeruję, żebyśmy już to mieli za sobą”. Suzanne zdjęła ręce z piersi Melanie i podeszła do swojego biurka, gdzie Nicole wyjęła przedmioty z obu toreb i ułożyła je starannie po prawej stronie dużego drewnianego biurka Suzanne.

Suzanne dokładnie przestudiowała każde z narzędzi, wzięła kilka i dokładnie je zbadała, zanim zdecydowała się na kolejny sposób działania. „Zamierzam dać ci ostre klapsy za rękę, młoda damo, a potem panna Patton poda ci dawkę pantofla, szczotki do ubrań, a na koniec, ponieważ byłeś taki nieposłuszny, wychłostanie cię chłostą. Czy to zrozumiałe, Melanie Pearson ?” Zapytała surowo. Melanie poczuła, jak łzy napływają jej do oczu, ale zdołała odpowiedzieć: „Tak, pani Bryant”.

Starsza pani wróciła na sofę i usiadła. Wyprasowała rękami zagniecenia szarej spódnicy do kolan, po czym ponownie spojrzała na Melanie, która położyła dłonie na pochwie, próbując ukryć swoje zawstydzenie. „Nie będziemy się tym bawić, ponieważ Nicole i ja wiemy wszystko o tym, jak Diane cię karze, więc podejdź i przejdź przez moje kolano!” – warknęła Suzanne.

Melanie zareagowała niemal natychmiast i podeszła do sofy, na której siedziała Suzanne. Rudowłosa dama wskazała prawą ręką, gdzie miała stanąć młodsza kobieta, a Melanie usłuchała. Spojrzała na Nicole, która również na nią patrzyła. Ten uśmiech wciąż był na jej twarzy, a w małej prawej dłoni trzymała paskudnie wyglądający pantofelek, delikatnie pukając go w lewą dłoń, bez wątpienia myśląc o tym, jak bardzo będzie jej sprawiać ból Melanie. „Chodź i połóż się na moich kolanach, Melanie” – Suzanne powiedziała niemal matczynym tonem i skłoniła młodszą kobietę do tego, kładąc prawą rękę na odsłoniętym pośladku Melanie.

Młodsza kobieta pozwoliła, by Suzanne chwyciła ją za lewe ramię i delikatnie poprowadziła ją po kolanach w szarej spódnicy. Melanie poruszała się, aż poczuła się komfortowo i położyła ramiona na poręczach dużej skórzanej sofy. Wiedziała, że ​​ją podnieciło, czując satynową bluzkę Suzanne Bryant ocierającą się o jej skórę i czując, jak jej spódnica ociera się o odsłoniętą cipkę.

Melanie potrząsnęła głową na myśl, że starsza pani wkrótce zobaczy, jak bardzo była podniecona. Wiedziała, że ​​jej cipka była mokra w oczekiwaniu na jej klapsy. Suzanne Bryant poruszyła się lekko, tak że czuła się komfortowo, trzymając na kolanie drobną Melanie Pearson. Następnie położyła dłonie na plecach Melanie i przesunęła ciepłymi dłońmi w dół kręgosłupa dziewczyny, po jej pośladkach, a następnie w dół po tylnej stronie jej nóg. Suzanne celowo dotknęła jej między nogami i uśmiechnęła się, gdy Melanie wierciła się i poruszała na jej kolanach.

Melanie była już mokra i wyraźnie podekscytowana perspektywą klapsa. Suzanne Ann Bryant również była mokra i była zdeterminowana cieszyć się każdym klapsem, jaki dawała małej pupce, leżąc posłusznie przed nią. Pani Bryant prawą ręką nadal delikatnie gładziła pośladki Melanie i spojrzała na sekretarkę, która uważnie jej się przyglądała. Obie panie uśmiechnęły się do siebie i wpatrzyły się w młodą autorkę, która ukryła twarz w oparciach skórzanej sofy.

Suzanne nadal pocierała palcami pośladki Melanie, zanim zdecydowała się rozpocząć karę. Podniosła swoją dużą prawą rękę do góry i opuściła ją z głośnym „klapsem!” dokładnie pośrodku pary małych odsłoniętych pośladków leżących nad jej kolanem. Melanie Pearson poczuła to uderzenie, ale była zdecydowana pokazać dwóm kobietom w pokoju, że jej to nie skrzywdziło. Próbowała pozostać nieruchoma, ale Suzanne miała już otrzymać kolejne klapsy. Ten wylądował na jej prawym pośladku.

Suzanne przez chwilę trzymała tam swoją dużą, ciepłą dłoń, po czym ponownie ją uniosła. Melanie schowała głowę jeszcze głębiej w poręcz sofy i zacisnęła zęby, gdy Suzanne kontynuowała swój atak. Podobnie jak Diane, która z pewnością wiedziała, jak liczyć karę, Suzanne Ann Bryant miała oczywiście ogromne doświadczenie w wymierzaniu dyscypliny. Uderzyła małą pupę leżącą bezbronnie przed nią mocno i udało jej się w mgnieniu oka zmienić pupę Melanie Pearson na ładny odcień różu.

Uderzenia były równomiernie rozłożone na każdy pośladek. Suzanne uderzyła także Melanie w uda i tył jej nóg. Zrobiła także przerwę, aby pomasować i ukoić obolałe pośladki leżące na jej łasce. Połączenie jej czerwonej satynowej bluzki, od której zawsze było jej gorąco, gdy ją nosiła, i wysiłku związanego z klapsem młodej autorki na kolanach, sprawiło, że Suzanne zrobiło się gorąco i poczuła, jak na jej czole pojawiają się kropelki potu. Wilgoć tutaj nie była nawet zbliżona do tej, którą czuła między nogami.

Kiedy Melanie wierciła się i wsunęła głębiej w kolana starszej kobiety, pobudziło to jej soki. Po około trzydziestu minutach Suzanne przestała dawać dziewczynie klapsy i położyła ręce na plecach Melanie. Suzanne zauważyła, że ​​ledwo ruszyła się z pozycji, którą zajęła na sofie, i poczekała, aż Melanie Pearson powoli podniosła głowę z poręczy krzesła i rozejrzała się w stronę starszej kobiety. Łzy spływały jej po policzkach i być może w okazaniu poczucia winy pani Bryant zdjęła prawą rękę z pleców Melanie i zaczęła pocierać obolały tyłek leżący przed nią. „No cóż, Melanie, to już koniec mojej kary, ale naprawdę potrzebujesz lekcji, jeśli chodzi o dotrzymywanie terminów”.

Suzanne nadal gładziła mały tyłek młodszej dziewczyny. „Nicole pokaże ci, jak bardzo jesteśmy z ciebie niezadowoleni” – powiedziała cicho, ale z nutą groźby w głosie. „Wstań i nie masuj tyłka”.

Suzanne Bryant usiadła i patrzyła, jak Melanie Pearson wstaje. Zgodnie z instrukcją młoda autorka nie masowała obolałego tyłka. Melanie odwróciła się do Nicole, która najwyraźniej myślała o tym, jak ukarze tę niegrzeczną dziewczynkę.

„Więc Nicole, chcesz ją mieć na swoich kolanach?” – powiedziała Suzanne, wstając i rozprasowując rękami zagniecenia szarej spódnicy. Nicole Patton przerwała, spojrzała na biurko, potem z powrotem na Melanie, a wreszcie na Suzanne. "NIE." Odetchnęła głęboko. „Myślę, że zrobię to wszystko z nią pochyloną nad twoim biurkiem, pani Bryant”.

Podczas klapsów, jakie Melanie otrzymywała od Suzanne, Nicole Patton podwinęła rękawy swojej różowej bluzki i schowała w torbie narzędzia, których nie zamierzała użyć przeciwko Melanie. Melanie Pearson widziała hebanową szczotkę do ubrań, pantofel i laskę leżące na biurku. Już wcześniej została wychłostana przez Diane i naprawdę tego nienawidziła. Diane Jamieson używała laski tylko wtedy, gdy Melanie była naprawdę niegrzeczna i zazwyczaj jej odpowiadała, ale teraz w tym przypadku mogła zostać wychłostana przez nieznajomego. Nieznajomy, który najwyraźniej jej nienawidził.

Z tego też nie byłoby wyjścia, w końcu zgodziła się ponieść karę, aby uniknąć utraty kontraktu wydawniczego. „Bardzo dobrze Nicole. Miejmy to już za sobą” – powiedziała cicho Suzanne.

„Chcę, żeby niegrzeczna panna Pearson czuła każde uderzenie, rozumiesz mnie, Nicole?” Melanie była pewna, że ​​usłyszała śmiech młodszej dziewczynki. „Och, mogę cię zapewnić, panienko że poczuje każde z nich, pani Bryant. Nicole wzięła pantofelek w małą prawą rączkę i pomachała nim Melanie. „Pochyl się nad biurkiem, panno Pearson i nie rób zamieszania” – powiedziała Melanie spojrzała na Suzanne, która po prostu skinęła jej głową, prosząc ją, aby zrobiła to, co jej polecono.

Następnie młoda autorka ponownie spojrzała na Nicole, która lewą ręką wskazała na duże biurko Suzanne od dołu do góry tak wysoko, jak tylko potrafisz!” Nicole podniosła głos i patrzyła, jak oszołomiona Melanie Pearson robi to, o co prosiła. Suzanne podeszła do biurka i stanęła po lewej stronie Melanie. Uśmiechnęła się, delikatnie głaszcząc młodszą kobietę po policzku. prawą rękę.

„Myślę, że nadszedł czas, aby opowiedzieć ci o pannie Patton” – kontynuowała delikatnie, przesuwając palcami po policzku Melanie. „Nicole ma dopiero dziewiętnaście lat, ale jest wzorową pracownicą”. Suzanne Bryant wzięła głęboki oddech, zastanawiając się, co powiedzieć dalej.

„Ma cztery dobre oceny na poziomie A, a w szkole była starszym prefektem”. Zaśmiała się sama do siebie. – Nie pomyślałabyś tak, prawda, Melanie? Pani Bryant czekała na odpowiedź, ale Melanie Pearson milczała, zastanawiając się, jak bardzo bolesna będzie kara.

Suzanne mówiła dalej. „Nie uważała, że ​​uniwersytet jest dla niej, więc dostała u nas pracę, zajmując się podstawowymi sprawami, zanim zauważyłem, jaka jest pracowita i oddana”. Głaskanie włosów Melanie ustało, gdy Suzanne odeszła i wróciła na sofę, na której usiadła. „Jednak jako prefekt w swojej szkole nauczyła się, jak być najsurowszym, wymierzając kary innym uczniom”. Melanie usłyszała słowa Suzanne Bryant, ale była świadoma, że ​​po jej lewej stronie stoi Nicole Patton i delikatnie klepała szczotką do ubrań swój nagi tyłek.

Suzanne mówiła dalej. „Spodobał mi się ten pomysł, więc pozwoliłem jej pokazać, jak możemy zastosować kary cielesne, aby zmotywować niektórych autorów, którzy nie dotrzymują terminów. Robimy to dość często, nie wiesz, że to już co najmniej dziesiąty raz”.

Suzanne zatrzymała się. „Trzynaste, pani Bryant” – przerwała Nicole Patton. Obie panie roześmiały się, a Melanie rozejrzała się w lewo, na Nicole, stojącą nad nią w różowej bluzce i zdecydowanie za krótkiej czarnej spódnicy, odsłaniającej jej piękne nogi. Stukanie szczotką do ubrań ustało i Nicole mocno położyła lewą rękę na plecach Melanie, popychając ją na biurko.

„Możesz zaczynać, Nicole” – powiedziała cicho Suzanne. W ciągu kilku sekund wznowiono stukanie pędzlem w zaczerwienioną pupę Melanie, po czym nastąpiła krótka przerwa, po czym szczotka została podniesiona, by po kilku sekundach wylądować z głośnym „łomotem!” na prawym pośladku Melanie Pearson. Natychmiast próbowała wstać od biurka, ale uniemożliwiła jej lewa ręka Nicole, która pchnęła ją z powrotem na biurko.

– Nigdzie się pani nie wybiera, panno Pearson, przynajmniej dopóki z panią nie skończę, to znaczy! Nicole warknęła. Następnie wznowiła atak, używając tej mocnej drewnianej szczotki, wymierzając dwanaście klapsów w każdy pośladek. Melanie znów zaczęła płakać, ale Nicole Patton zignorowała to i wymierzyła starszej kobiecie po sześć klapsów w uda.

Nicole była silniejsza od Melanie i nie miała problemu z przytrzymaniem jej nad biurkiem, bez względu na to, jak bardzo się wyrywała i wierciła w skazanej na niepowodzenie próbie uniknięcia uderzeń pędzla. Nicole trzymała rękę na dolnej części pleców Melanie, kładąc szczotkę do ubrań na biurku. Wyciągnęła rękę i podniosła leżący obok znoszony pantofelek.

Nicole spojrzała na młodego autora, który pochylał się przed nią nad biurkiem, zdany na jej łaskę. „Ten pantofelek w rozmiarze trzynaście był prezentem od mojej starej nauczycielki, panny Curran” – powiedziała czule Nicole. „Powiedziała, że ​​równie dobrze mogę go zatrzymać na pamiątkę moich czasów w szkole, skoro tak często musiała go używać na mojej pupie!” Roześmiała się głośno i Suzanne Bryant przyłączyła się.

Melanie nie była rozbawiona i milczała. Lewą ręką otarła łzy z oczu i zdecydowała się na kontynuację kary. „Nie mogę sobie wyobrazić, że byłaś niegrzeczną dziewczynką, Nicole” – powiedziała pani Bryant, wstając i podchodząc do biurka. Nicole Patton odetchnęła głęboko.

„No cóż, zdarzało mi się zapominać, zwłaszcza o odrabianiu zadań domowych, i zawsze wysyłano mnie do panny Curran z aresztem i karą. Była dyrektorką wychowania fizycznego w mojej szkole i używała tego pantofla, aby utrzymać nas w ryzach”. W tym momencie pantofel został zabrany za ramię Nicole i wylądował mniej więcej sekundę później na lewym pośladku Melanie. Melanie tańczyła i wiła się, ale Nicole Patton użyła swojej siły, aby ją przytrzymać.

„Reagowałem w ten sam sposób, Melanie”. Zaśmiała się. „Nigdzie mnie to nie doprowadziło i ciebie też nigdzie nie doprowadzi, ty mała suko!” Nicole warknęła. Pantofelek pocałował Melanie w pupę jeszcze dwadzieścia trzy razy w stosunkowo krótkich odstępach czasu.

Nicole Patton uśmiechała się, celowo uderzając starszą kobietę w zagłębienie między pośladkiem a udem. Melanie krzyczała, ale Nicole ją zignorowała i wykonała karę zgodnie z poleceniem. Kiedy skończyła, położyła delikatnie pantofelek na biurku i delikatnie przesunęła prawą ręką po pupie Melanie Pearson. Pośladki młodego autora były czerwone i żarzyły się. Nicole widziała ślady szczotki do ubrań i pantofla, więc uśmiechnęła się, widząc odcisk dłoni, najwyraźniej pozostawiony przez twardą dłoń Suzanne.

Nicole Patton musiała przyznać, że starsza kobieta rzeczywiście dała klapsa mocniej, niż mogła kiedykolwiek mieć nadzieję. Ta jedyna okazja, kiedy coś nawaliła i znalazła się na kolanach Suzanne Bryant, z podniesioną spódnicą i majtkami wokół kostek, tak świeżo zapadła jej w pamięć. To było nieco ponad rok temu, a jakby wydarzyło się to zaledwie wczoraj. Nicole podniosła smoczą laskę leżącą na biurku i machnęła nią kilka razy w powietrzu. Zawsze lubiła słuchać dźwięku, jaki wydawał, gdy schodził w dół w kierunku podłogi.

Uśmiechnęła się, gdy zauważyła drżenie Melanie Pearson, ale z pewnością sprawiła, że ​​ostatnia część kary dotarła do celu. Suzanne podeszła za biurko i ujęła w dłonie cienkie nadgarstki Melanie Pearson. „Dotkliwie cię chłosta i wtedy wszystko się skończy, Melanie” – powiedziała cicho starsza pani. Melanie Pearson odwróciła głowę twarzą do przodu. Nie miała zamiaru patrzeć, jak każde uderzenie laską uderza w jej i tak już obolały tyłek.

Za nią Nicole Patton wycelowała. Delikatnie postukała smoczą laską w już poobijany i posiniaczony tyłek Melanie. Kiedy była już pewna, gdzie wyląduje jej pierwsze uderzenie, wzięła laskę z powrotem za głowę i opuściła ją z pełną siłą, wydając „trzask!” po odsłoniętym dnie przed nią. Nicole Patton fachowo rozprowadzała swoje pociągnięcia.

Trzy na środku każdego pośladka, a następnie trzy w zgięciu między pośladkiem a udem na każdej nodze. Melanie próbowała się poruszyć, ale Suzanne trzymała ją bezpiecznie w miejscu, która mocno chwyciła ją za nadgarstki. Surowa młoda sekretarka położyła laskę na biurku obok łkającej Melanie. Następnie delikatnie przesunęła prawą ręką po dole przed sobą.

Robiła to tak długo, jak mogła, i została zatrzymana jedynie przez Suzanne Bryant, która puściła nadgarstki Melanie i podeszła do miejsca, gdzie stała Nicole. Starsza pani przesunęła dłońmi po czerwonych paskach i ściągaczach, które zaczęły pojawiać się na drobnym tyłku Melanie. Nicole z pewnością zastosowała dyscyplinę, na którą zasługiwało jej złe zachowanie. Suzanne chciała uspokoić stojącą przed nią młodą damę.

Chciała ją przytulać, całować i przytulać, ale nie mogła pokazać surowej twarzy Nicole, że naprawdę ją lubi. Po kilku chwilach wstała i skinęła głową Nicole, która zabrała narzędzia i wyszła z biura. „Wstań, Melanie” – powiedziała cicho Suzanne Bryant. Patrzyła, jak młoda kobieta wstała, natychmiast chwytając dłonie za obolałe pośladki i gorączkowo je pocierając. "Ubrać się." Melanie spojrzała na nią oczami zalanymi łzami i powoli przeszła przez pokój do krzesła, na którym piętrzyły się jej ubrania.

Nie spieszyła się, zmieniając ubranie, a następnie podeszła do Suzanne, która usiadła za biurkiem. – Jasne, młoda damo. Oto nasza umowa. Suzanne Ann Bryant sięgnęła przez biurko i podniosła swój duży pamiętnik, przerzucając kartki, aż znalazła ten, którego szukała. „A więc za dwa tygodnie od dzisiaj, w poniedziałek 12 września, zgłosi się pan do mnie z rękopisem swojej następnej powieści, czy to zrozumiałe?” Melanie gorączkowo kiwała głową, świadoma, że ​​jej pośladki pulsują z bólu.

„Tak, pani Bryant. Dopilnuję, żeby dotarł do pani na czas”. Melanie uśmiechnęła się niezręcznie.

„Dobrze. W przeciwnym razie przekażę twój adres domowy pannie Patton, która odwiedzi cię i ukarze cię w obecności Diane”. Suzanne zatrzymała się na wzmiankę o dziewczynie Melanie, żeby ocenić jej reakcje.

Była zszokowana. Suzanne Bryant wiedziała, że ​​pomimo pobicia, jakie właśnie przyjęła młoda dama, po powrocie do domu prawdopodobnie czeka ją znacznie gorsze przeżycie. Rachael opowiedziała jej o niektórych ukrywaniach się Melanie z powodu bardzo ostrej ręki Diane Jamieson.

„Możesz wyjść i do zobaczenia wkrótce, Melanie”. Suzanne podeszła do drzwi swojego biura i przytrzymała je otwarte. Melanie Pearson wzięła torebkę i wyszła z drzwi, korytarzem do recepcji, gdzie za ladą siedziała Nicole Patton. Kiedy Melanie sięgnęła do drzwi, aby zejść po schodach i wyjść na ulicę, Nicole otworzyła usta.

– Do zobaczenia za dwa tygodnie, panno Pearson. Miłego wieczoru. Uśmiechnęła się złośliwie.

Melanie Pearson nie odpowiedziała. Zamiast tego pospieszyła po schodach i wyszła na ulicę. Wkrótce jechała pociągiem do domu i skorzystała z okazji, aby wyjąć telefon komórkowy z torebki i sprawdzić wiadomości. Żałowała, że ​​tego nie zrobiła. Była wiadomość od Diane.

„Musiałem dziś wcześniej wyjść z pracy z powodu twojego zachowania. Wiem, gdzie byłaś dzisiejszego popołudnia i będę na ciebie czekać w domu. Musimy zająć się twoim złym zachowaniem, Melanie.

Jestem z ciebie bardzo niezadowolony. Diane. " Nawet pocałunek na zakończenie wiadomości, pomyślała Melanie. Naprawdę mam kłopoty. Wydawało się, że podróż pociągiem minęła w mgnieniu oka i wkrótce Melanie odbywała krótki spacer ze stacji z powrotem do domu.

Wydawało się, że nie minęło wiele czasu, zanim otworzyła drzwi wejściowe, postawiła torbę na korytarzu i zdjęła buty. Już miała zawołać Diane, kiedy zobaczyła, że ​​jej dziewczyna wyszła z salonu na korytarz. Była zupełnie naga, ale Melanie natychmiast zauważyła duży pasek, na którym była ubrana. Melanie Pearson przełknęła głośno ślinę, wiedząc, że tym razem naprawdę zostanie ukarana przez Diane. „Idź do swojego pokoju i zdejmij ubrania”.

Diane otworzyła drzwi sypialni, a Melanie natychmiast wykonała polecenie. Mijając swoją dziewczynę, Diane Jamieson szepnęła: „Skieruj wzrok na ścianę, ręce na głowie i ani słowa. Jestem na ciebie taki zły, Melanie”. Melanie Pearson szybko się rozebrała i wykonała polecenie.

Kiedy Diane w końcu weszła do pokoju, zastała swoją młodszą dziewczynę z rękami na głowie i nosem przyciśniętym do przeciwległej ściany. „Odwróć się i chodź tutaj” – poinstruowała Diane Jamieson surowo, a Melanie usłuchała. „Na kolana i ssij to, niegrzeczna dziewczyno!” Diane warknęła i patrzyła z satysfakcją, jak jej dziewczyna uklękła przed nią i wzięła do ust dziesięciocalowy czarny pasek. Po krótkiej chwili Diane postawiła Melanie na nogi i zajęła się poduszkami pokrywającymi podwójne łóżko.

„Ponieważ nie mogę dzisiaj dać ci klapsa w tyłek, zamierzam ukarać cię w inny sposób”. Diane spojrzała z rozczarowaniem na niższą kobietę. „Połóż się twarzą w dół na poduszkach i ani słowa, Melanie. Nie chcę, żeby było jeszcze gorzej niż jest”.

Patrzyła, jak Melanie nieśmiało kładzie się twarzą do łóżka, w którym przeżyli tak wiele niezapomnianych przeżyć. Przez następną godzinę Diane Jamieson karała swoją dziewczynę zapiętym paskiem. Pośladki bolały ją już po spotkaniu wcześniej tego popołudnia, ale Diane wbiła je w pośladki Melanie i upewniła się, że każde pchnięcie nim sprawia ból. Melanie stłumiła płacz w kołdrę i pragnęła, żeby to się już skończyło. Diane Jamieson nic nie powiedziała, szturchając i badając pupę przed sobą za pomocą dużego paska.

Kiedy była już usatysfakcjonowana, Diane wyciągnęła go z tyłka Melanie i zostawiła młodszą kobietę twarzą w dół na łóżku. Zostawiła ją na chwilę, zanim wróciła. Zastała ją wciąż w tej samej pozycji.

Diane pogłaskała Melanie po włosach i delikatnie pocałowała ją w szyję. „Odwróć się, kochanie” – szepnęła i patrzyła, jak Melanie Pearson odwraca się twarzą do niej. „Kocham cię, ale czasami jesteś taki niegrzeczny, Mel”.

Diane Jamieson uśmiechnęła się i spojrzała na płaczącą Melanie. Diane objęła dziewczynę ramionami i mocno ją przytuliła. Delikatnie przesunęła palcami po nagim ciele Melanie i zaczęła ją delikatnie całować po szyi, kierując się w dół do piersi.

Następnie dziewczyny spędziły resztę wieczoru na dużym podwójnym łóżku, pokazując, jak bardzo się kochają. Melanie Pearson zapomniała o bólu w tyłku i skoncentrowała się na pogodzeniu się z Diane, którą tej nocy cztery razy doprowadziła do głośnego orgazmu. Obiecała sobie, że będzie bardziej skupiona na swojej pracy i to była prawda. Niecałe dwa tygodnie później oddała zaległą powieść i wychodząc z biura pani Bryant, uśmiechnęła się, ku irytacji Nicole Patton.

Podobne historie