Wojna o różę: 1459

Minęły cztery lata, ale wojna wróciła do Anglii o tron…

🕑 45 minuty minuty Historie miłosne Historie

Minęły cztery lata od St. Albans i małej bitwy między Domem Yorku a Domem Lancaster w maju 1455 r., Kiedy to Yorkists zatriumfował nad stacjonującą tam armią Lancaster i schwytał króla Henryka VI w bitwie. Bartand i Lady Lott "Pixie" wymknęli się siłom Yorkistów i bezpiecznie dotarli na ziemie kontrolowane przez Lancaster. Tam pożegnali się, mając nadzieję i zamierzając spotkać się jeszcze raz, kiedy Mason pomyślał, że nadszedł czas, aby połączyć ich razem do zadania. Nie spotkali się ponownie od dnia, w którym odeszli od siebie nawzajem, Lady Lott wróciła na Dwór ze swoją szlachecką rodziną z rozkazami od Masona w interesie króla VI i rodu Lancaster.

Ostatnie rozkazy Bartanda od Masona brzmiały po prostu: „Dbaj o siebie, Bartand, idź na wybrzeże i pracuj nad ochroną statków kupieckich na morzu przed Francuzami. Skontaktuję się z tobą, gdy będziesz znowu potrzebny w tej wojnie”. Bartand po prostu to zrobił, podróżując do Dover i Southampton w poszukiwaniu pracy Sellsworda. Znalazł go wśród kupców, którzy mieli problemy i kłopoty z francuskimi grupami napadowymi na kanale La Manche.

Statki handlowe przewożące cenne towary z Anglii do Europy i odwrotnie. Przynosił z tego dobry handel i dobre zyski, dlatego wynajmowali sprzedawców i ludzi do ochrony swoich statków na morzu. Bartand spędził następne cztery lata na morzu, chroniąc statki przed Francuzami, i walczył o monety najlepiej, jak umiał.

Wrzesień 1459, Kanał La Manche, kilka mil od francuskiego wybrzeża Bartand stał na pokładzie na statku Merryweather, spoglądając w morze na rozmazanie na horyzoncie. Jednak rozmycie poruszało się i szybko zbliżało się do Bartanda i załogi Merryweather. - W porządku, chłopcy, topory, miecze i łuki w pogotowiu.

Te francuskie dranie znowu do nas zbliżają się i wkrótce tu będą. Bartand ryknął, rozkazując niewielkim oddziałom uzbrojonych strażników na pokładzie statku. To nie była pierwsza bitwa, w której Bartand brał udział z tymi ludźmi.

Merryweather przebywał na morzu od prawie trzech miesięcy, handlując między Francją a nawet Niemcami angielskimi towarami. Większość piractwa pochodziła z wybrzeża Francji, a większość potyczek, w których Bartand toczył, odbywała się wzdłuż wybrzeża Calais. W ciągu czterech lat pracy dla kupców i firm handlowych, Bartand zmniejszył liczbę piratów ponad swój udział i tylko kilka razy był zmuszony porzucić statki, na których się znajdował z powodu pożaru lub liczby piratów. Bartand miał na sobie wyblakłe niebieskie spodnie, pas z mieczem zwisał luźno u biodra. Jego buty były wyblakłe od słonej wody i powietrza.

Postanowił nie nosić zbroi w bitwie na statkach na morzu, nawet tych, które chronił. Z tego powodu stał się wielkim celem na statku dla atakujących piratów, a zbroja ciążyła noszącemu przed zimnym wiatrem oraz nagłymi szarpnięciami i ruchami statku w wodzie. Zbyt ryzykowne było również noszenie zbroi na pokładzie poruszającego się statku na morzu i próba odparcia napastników.

Wystarczyłoby cios mieczem lub toporem, wyrzucając osobę noszącą zbroję za burtę do wód poniżej, gdzie ciężar zbroi podwoiłby się w wodach i pociągnąłby człowieka w dół i utopił go w bolesnej śmierci, tak jak próbowałby zdjąć zbroję pod wodą. Powiedział to samo swoim ludziom, ale przekonanie upartych wymagało bitwy; wielu strażników wpadło do wody w zbrojach i utonęło. Po tej bitwie wzięli sobie do serca radę Bartanda i teraz nosili to samo co on; prosta koszula i bryczesy z pasami miecza.

Powietrze było rześkie i wietrzne, a spomiędzy chmur świeciło na nich lekkie słońce. Załogi wszystkich statków, na których służył Bartand, udały się do niego, Sir Bartand, chociaż nie wiedzieli, czy posiada ziemie, czy tytuły, ale był to wyraz szacunku ze strony ludzi, którzy służyli z nim i w bitwie widzieli jego umiejętności. Bartand uratował kilku stojących obok niego mężczyzn przed śmiercią z rąk francuskich piratów. - Łucznicy, przygotujcie się, żeby nakryć kadłub strzałami i uderzyć każdego, kogo zobaczymy na ich pokładach.

Wrzucą nas z całą siłą swojego statku i wsiądą na nas! Rozkazał Bartand pół tuzina łuczników, którzy władali swoimi długimi łukami i kuszami, celując w nie lub ładując bełty. Łucznicy na pokładzie statku wycelowali łuki wysoko w powietrze i zapamiętali szkolenie i doświadczenie dystansu, tak aby strzały spadały na statek z góry. Rozmycie było teraz wyraźne i dosięgało ich mocno, a kadłub nadlatującego statku wroga wbił się lekko w powietrze, jak skierowany w ich stronę nóż wystrzelony z wody. Woda pędząca i pluskająca wokół czubka kadłuba, jak krew kapiąca z ostrza.

- Łucznicy, zaśmiecajcie ich pokład bełtami! Zabijcie tych francuskich drani! Bartand krzyknął, wyciągając swój stalowy miecz z bolcem z czerwonego metalu na rękojeści. Dowodzący łucznikami wypuścili strzały w kierunku francuskiej łodzi, które leciały wysoko w powietrze, gdy się odwracali i spadały ostro na pokład i kadłub francuskiego statku. Strzały pękły i wbiły się w drewno, gdy Bartand widział, jak niektóre sylwetki ludzi na pokładzie francuskiego statku opadają i nie podnoszą się ponownie.

- To tyle chłopcy przypinają pieprzone francuskie dranie do swoich pokładów! Bartand krzyczał, ale nawet gdy strzały spadały na francuski statek, nadal leciał na nich, przygotowując się do wejścia siłą na angielski statek. "Broń strzelecka teraz! Atakują nas, przygotujcie się na abordaż!" Bartand mocno zaciął stalowy miecz, trzymając obie ręce na rękojeści. Francuski statek znajdował się teraz zaledwie kilka metrów dalej, kiedy duży kadłub statku, teraz usiany strzałami, spadł na pokład „Merryweather”. Nagły cios sprawia, że ​​Merryweather gwałtownie się trzęsie, powodując, że kilku zbrojnych na pokładzie rozłożyło się na podłogę, ale Bartand utrzymał równowagę. Gdy ruchy się ustabilizowały, Bartand pomógł mężczyźnie trzymając łuk na nogach.

- Żadnych strzał, jesteśmy na to za blisko! Wyciągnij miecz! Rozkazał mężczyźnie, odzyskując równowagę. Rzucił łuk i za radą Bartanda wyjął sztylety; dwie z nich w ręku. Francuski statek uderzył w przód Merryweather, wysyłając atakujący statek, który rozbił się obok angielskiego statku. Bartand uważał, że to wspaniałe żeglowanie. Haki z hakami znalazły się nad głowami i nad balustradami burty statku zahaczając o „Merryweather”, ciągnąc go obok francuskiego statku.

Bartand odwrócił się i zobaczył mężczyzn w napierśnikach, skórzanych szarpnięciach i innych zbrojach noszących broń, wspinających się na pokład Merryweather. "Do broni! Ze mną!" Bartand zawołał, słone morze i odgłosy wiatru. Mężczyźni odwrócili się obok niego w odpowiedzi na jego rozkaz, a kilku jego towarzyszy uzbrojonych i ściskających pałki, miecze, topory i sztylety. Francuscy piraci weszli na pokład, ciągnąc na pokład swoich kolegów piratów na pomoc. Bartand rzucił się przez pokład w stronę francuskich piratów i skupiając się na jednym z nich z toporem bojowym, opuścił swój stalowy miecz obiema rękami, uderzając w napierśnik mężczyzny uderzeniem stali o stal.

Francuz zatoczył się do tyłu, próbując podnieść swój miecz, aby zablokować ataki Bartanda, ale zgodnie z oczekiwaniami nagłe ruchy statków na wodzie uniemożliwiły człowiekowi noszącemu tak dużą, grubą metalową zbroję, stabilne utrzymanie się na ziemi. Bartand wyczuwając swoją szansę, uniósł i opuścił miecz, uderzając go w nagie i niezabezpieczone ramię mężczyzny, uderzając mocno w ciało, prawie je odrywając. Francuz cofnął się z bólu, gdy krew mocno trysnęła, pokrywając pokład. Bartand uderzył jeszcze raz, tym razem mieczem wbił się w odsłonięte gardło mężczyzny, gdy miał wysoko podniesioną głowę, by krzyknąć.

Cios dosłownie rozerwał gardło mężczyzny, wysyłając krew i ciało na pokłady statku. Francuz osunął się nieruchomo na podłogę, a Bartand odwrócił się, oddychając ciężko i spocony na czole, i zobaczył, jak potyczka rozwija się na pokładzie. Łucznicy na pokładzie rzucili łuki i sięgnęli po miecze i sztylety. Walki toczyły się głównie przy balustradach statku, jeśli Francuzi dostaliby się na środek górnego pokładu, mieliby stamtąd kontrolować statek. "Trzymaj ich z dala od kabin!" Bartand krzyknął, przekrzykując zderzenie stali i żelaza.

Strażnik Bartand mógł wezwać przyjaciela, z którym regularnie pił, kiedy dokowali, został wciśnięty w balustrady Merryweather pod atakiem dużego francuskiego pirata, odzianego w skórę od stóp do głów. Duży napierśnik, który nosił mężczyzna, był wykonany z grubej, szytej skóry, mocno trzymany razem. Bartand pobiegł, by pomóc mężczyźnie i opuścił miecz na grzbiet skórzanej zbroi Francuza, rozłupując go i resztki ciała mężczyzny pod spodem. Pisnął, a miąższ otworzył się jak pomarańcza, został rozcięty. Krew zaczęła spływać po podartej zbroi mężczyzny i jego plecach, zanim strażnik Bartand pomógł chwycić francuskiego pirata i wyrzucić go przez balustradę statku do morza poniżej.

Liczba francuskich piratów wchodzących na pokład „Merryweather” zmalała z powodu szkolenia Bartanda i jego przywództwa wraz z załogą. Wkrótce wszyscy Francuzi zostali zabici, a ich ciała rozrzucone po pokładzie statku. Zostało kilku spacerowiczów, kilku mężczyzn wykończyło ich, podrzynając im gardła. Ich krzyki i wołanie o litość, o pomoc spotkały się ze stalą. - Przeszukaj ludzi, weź łupy, jakie mają przy sobie, zanim przeszukamy ich statek.

W ciągu godziny odpychamy się od ich wraku. Bartand powiedział głośno ponad krzykami bólu i cierpienia. Po bitwie doszło do grabieży, pozostali strażnicy przeszukali zwłoki francuskich piratów.

Załoga Merryweather straciła zaledwie trzech ludzi, co było szczęściem dla Bartanda i tych, którzy go zatrudnili. „Trzy martwe sir Bartand, nieźle jak na jeden dzień na kanale La Manche”. Jeden z członków załogi powiedział do Bartanda z uśmiechem. Bartand wytarł swój stalowy miecz z krwi, którą pobrał, i wsunął go z powrotem do pochwy. Bartand, jak przystało na żołnierza, wiedział, że ma prawo do łupu zabitych przez siebie ludzi, więc znalazł pierwszego zabitego człowieka.

Francuz, który nosił swój stalowy napierśnik, leżał nieruchomo na brzuchu, a pod nim kałuża krwi. Chwycił ciało za boki i przewrócił go na plecy. Bartand był przyzwyczajony do morderstwa i śmierci, smród i obraz krwi nie zawiodły go nawet z otwartą szyją. Bartand wyjął kieszenie zwłok i znalazł kilka francuskich monet.

Pomyślał Bartand. Mogę sprzedać te monety francuskim kupcom, kiedy robimy porto, albo użyć ich, żeby kupić mi wino. Moje bóle głowy się nasilają, ale wino pomaga. Bartand wyjął kieszenie mężczyzny i nie znalazł nic więcej poza jakimś śmierdzącym mięsem i chlebem zawiniętym w płótno.

Sprawdził napierśnik mężczyzny, był z dobrej stali i nadal nadawał się do użytku z niebieskimi znakami w poprzek i kilkoma zadrapaniami, ale przydałby się na targu. Dosłownie zerwał ją z ciała zmarłego, odpinając paski wokół pach mężczyzny. Zsunął go i rzucił na pokład.

Znalazł długi miecz mężczyzny, miał wysadzaną klejnotami głowicę i czuł dobrą stal, nawet po uderzeniu go własnym mieczem. Pomyślał Bartand. Mógłbym uwolnić klejnoty i sprzedać je, zatrzymać miecz dla siebie lub sprzedać go w całości jakiemuś handlarzowi. Zdecyduję w porcie.

Wkrótce minęła godzina, pośród zwłok na pokładzie „Merryweather” każdy członek załogi zarobił kilka monet lub coś wartego wymiany. Statek, zanim został zepchnięty, zawierał skradzione towary z innych statków, które piraci z powodzeniem celowali. Wszystko od delikatnego płótna, srebra, złota, po bogate wina, za które kupcy zapłaciliby wysoką cenę. Bartand przyjrzał się towarom, wyliczył je według wartości i z pomocą swoich ludzi zaczął przenosić je na pokład statku Merryweather. „Jezu, towary na ich statku są warte setki monet.

Możemy nawet dostać podwyżkę monet od kupców za naszą pracę”. Członek załogi zaśmiał się, promieniejąc z podniecenia. Bartand nie podzielał jego podniecenia. „Wątpię, przyjacielu, kupcy, dla których pracujemy, nie są znani ze swojej dobroczynności nawet dla ludzi, którzy sterują ich statkami lub ich bronią. Nawet jeśli wrócimy do doków Southampton z tym, co znaleźliśmy, nie podzielą się ani jedną monetą z nami.

Zabiorą to do kieszeni i wyślą wszystkich na inny statek płynący do Calais. Uśmiech mężczyzny zniknął, gdy dotarła do niej prawda. „Dranie i wykonaliśmy całą robotę! Odzyskaliśmy skradzione towary od tych francuskich drani i nawet nie dostajemy z tego udziału.

”Mężczyzna bełkotał. Bartand uśmiechnął się, z uśmiechem znającym rzeczywistość sytuacji; taki, w którym był więcej razy w przeszłości niż mógł liczyć na jedną rękę. Jako sprzedany miecz został zdradzony więcej razy, niż mógł policzyć, zarówno w bitwie, jak i po niej. Jako sprzedany miecz pracował za opłatą, ale ta opłata nigdy się nie zmieniła, niezależnie od tego, jak dobrze on wykonywał swoje umiejętności w terenie.

Mógł zabić całą armię, ale był traktowany z pogardą dla Lordów, którym służył. Był najemnym mieczem, a jego lojalność była ceniona tylko przez tych, którzy chcieli zapłacić monetę, a najbardziej podejrzani i obawiali się zwrócił się do frakcji oferującej lepszą monetę. To zawsze powodowało, że trzymał go na dystans, nikt nie pił z nim ani nawet nie przerywał z nim posiłku.

Został z innymi kolegami z Sellswords, nawet piratami i przemytnikami na rozkaz Pana. Łamał chleb z notorycznymi piratami, którzy pustoszyli wybrzeża, ale którzy również h i łodzie i statki, których armie musiały wypłynąć do bitwy. Przemytnicy, którzy byli znani ze swoich umiejętności unikania Królewskiej Marynarki Wojennej na morzu podczas przemytu towarów i nielegalnego handlu. Widok Lordów i Damy Szlachetnych Domów był czymś niezwykłym, ale bali się go i szukali tylko, żeby zrobił to, za co mu płacono. To sprawiło, że był taki, jaki był, trzymał dystans od tych, z którymi walczył.

Zepchnęli francuski statek z Merryweather i ruszyli z powrotem do Southampton z nienaruszonym własnym ładunkiem i odzyskanym. Wrzesień 1459, Southampton Docks, Anglia Doki były zajęte, paląc piry, gdzie rybacy gotowali swoje znaleziska na żarzących się węglach i ogniskach. Handlowcy sprzedawali swoje towary z wagonów, straganów, a nawet nosili je ze sobą, wołając klientów, aby zobaczyć, co sprzedają. Merryweather przycumował do drewnianego doku i został przywiązany przez załogę.

Bartand niosący łupy w swojej dużej torbie wypełnionej po brzegi stalową zbroją, którą zabrał martwemu francuskiemu piratowi, a nawet wysadzany klejnotami miecz, który planował sprzedać, a także francuskie monety, był pewien, że uda mu się znaleźć francuskiego handlarza do sprzedania do. Bartand wysiadł z „Merryweather” wzdłuż pomostu do doków. Słone morskie powietrze wypełniło mu nozdrza, gdy spojrzał na duży port, którym było Southampton. Był tu z powrotem prawie trzy miesiące wcześniej, wypływając z załogą „Merryweather” do Europy. Teraz wszystko wyglądało inaczej, nowe powietrze do portu i było to wyraźnie widoczne nawet dla niego i załogi; Królewscy patrolujący licznie i szeregowo wokół doków.

Podwójnie, może nawet trzykrotnie więcej niż trzy miesiące wcześniej. Bartand zauważył rybaka, który sprzedawał swoje towary ze swojego wozu na łożu z kamieni nasączonych zimną wodą, aby ryby były świeże przez cały dzień, i gotował rybę na pobliskim ognisku, aby sprzedać gotową jadalną rybę każdemu, kto ma monety. Mężczyzna wyglądał na czterdziestkę, łysiał, ale miał gęstą białą brodę sięgającą prawie do kołnierza szarej brudnej koszuli.

Przez chwilę patroszył rybę i równie szybko pochylił się nad kominkiem, paląc rybę dla oczekującego klienta. - Ty tam, rybaku. Po co taki pracowity dzień w porcie, co sprowadza tu Royal? - zapytał Bartand, unosząc torbę załadowaną łupem przez ramię. Rybak podniósł głowę, podał mężczyźnie nóż ugotowaną rybę na glinianym talerzu i polał ją sosem dla klienta, po czym wrócił do patroszenia ryby.

Klient odszedł, połykając kawałki poczerniałej gotowanej ryby. Rybak swoim nożem rozciął jelito ryby i zaczął opróżniać jego wnętrze do kosza. - Gdzie byłeś przez ostatnie tygodnie, panie, czy nie znasz wiadomości rozchodzących się po całej Anglii? Zapytał Bartanda.

Bartand podciągnął swój pas z mieczem, gdy się zsunął. - Obawiam się, panie, byłem na morzu, chroniąc galery i statki handlowe przed francuskimi piratami. Czy może mi pan opowiedzieć tę wiadomość? Bartand wyjaśnił. Rybak uśmiechnął się z brakującymi zębami i lepki.

- Chciałbym, sir, gdyby ktoś kupił moje towary, myślę, że głodny najemnik potrzebuje w nim dobrego kawałka ryby po tak długim czasie na morzu. Łowczy rybak uśmiechnął się szeroko, świadomie próbując sprzedać swoją rybę Bartandowi w zamian za bezpłatne informacje dla każdego, kto o to poprosi. Bartand uśmiechnął się, wyczuwając dymiącą rybę.

Krzywy, przebiegły stary głupiec, który próbuje zmusić mnie do kupienia jego ryb dla takich darmowych wiadomości. Chociaż… ta ryba pachnie naprawdę dobrze, dodaje do niej przyprawy i pieprz. Nie jadłem prawdziwego posiłku od tygodni na pokładzie Merryweather. Bartand wyjął z torebki jedną miedzianą monetę i wręczył ją rybakowi. - Dobra, wygrałeś rybaku, daj mi jednego ze swoich wędzonych łososi, które masz tam do gotowania.

Rybak uśmiechnął się i zaczął rozbijać rybę na ogniu, posypując ją przyprawami i solą, po czym położył ją na surowym glinianym talerzu i podał Bartandowi. Bartand ostrożnie chwycił gliniany talerz i wepchnął między zęby kęs smażonej wędzonej ryby, żując gorące mięso. "Rybaku informacji, dotrzymałem końca handlu." - powiedział Bartand między westchnieniami bólu spowodowanymi przez gorące mięso ryby na języku i ustach. Rybak uśmiechnął się przekonująco. „W porządku najemniku, słowo jest takie, że rozejm między królem a domem Yorku zawodzi po czterech latach pokoju.

Zarówno król, jak i dom Yorku werbują i zbrojnie popierają swoją sprawę, przygotowując się do wojny, jak się wydaje, znowu królowa. Margaret sama zbiera armię ze szlachciców z całej Anglii. Dom Yorku znajduje poparcie wśród tych, którzy walczą z królem, niedługo odbędzie się kolejna bitwa.

Jeśli mnie zapytasz, Anglia cieszyła się pokojem, dlaczego czy musimy jeszcze raz iść na wojnę. " Rybak twierdził, umieszczając rybę, którą wypatroszył na ognisko i pozwolił jej usmażyć. Bartand słuchał uważnie gryząc kawałki łososia przyprawowego, wyciągając skórzaną manierkę z wodą i popijając rybę. „Dziękuję, panie, za rybę i wiadomości”. Bartand pożegnał mężczyznę, ale rybak już wypatroszył kolejną rybę z wozu, aby ugotować, gdy została wypatroszona.

Bartand ruszył wzdłuż doków, spoglądając na angielskie morze. Nagle przepchnął się obok Bartanda, prawie sprawiając, że upuścił rybę, ale trzymał się jej, gdy przechodził. Bartand obejrzał się, by ich zobaczyć. Byli to ludzie króla noszący pieczęć rodu Lancaster i pieczęć pomniejszego lorda, lojalni wobec króla.

Nosili kolczugi i opaski, dzidy, miecze, a nawet łuki, chcąc się gdzieś pośpieszyć. Mężczyzna, który wtargnął do Bartanda, gdy odchodził, odwrócił się, by spojrzeć na Bartanda, po czym krzyknął, przekrzykując odgłos ciężkich kroków z męskich butów. „Uważaj, gdzie kroczysz Sellsword!” - Czy tak zachowują się Royal w obecności ludu królewskiego? Powiedziałem głośno, kolumna przestała maszerować, a pobożny żołnierz, który wtrącił Bartanda, zwrócił się do niego. - Czy nie powiedziałem ci tylko, żebyś uważał, teraz musi to być twój pieprzony język! Królewski żołnierz wyszedł z kolumny i zwrócił się twarzą do Bartanda. Bartand trzymał dłoń na rękojeści swojego stalowego miecza, nie chciał walczyć z królewskim, ale żołnierz powinien był przeprosić.

- Czy jesteś draniem, a także najemnikiem karczującym pieniądze! Żołnierz podszedł do Bartanda, gdy żołnierz chwycił swój miecz. Bartand po prostu wyciągnął swój własny stalowy miecz. - Radzę ci żołnierzu, ja też walczę za twojego króla i nie sądzę, żeby twój suzeren lord był zadowolony, wiedząc, że rozmawiałeś z innymi w ten sposób, włączając w to najemnika, który, jak sądzę, zatrudniłby do służby królewskiej. moje prawa do obrony przed atakiem żołnierza.

" Bartand powtórzył. Obrócili się obok siebie, by spojrzeć na Bartanda, z rękami na głowicach. Bartand jedną rękę trzymał na swoim stalowym mieczu, a własną spoczywał na sztyletu za pasem.

Bartand był dobrze wyszkolony i biegły w posługiwaniu się mieczami, sztyletami, łukami, a nawet toporami, więc mógł walczyć dwoma broniami naraz. „Jeśli czujesz, że musisz odpowiedzieć stalowym żołnierzem, to podejdź do mnie. Zobaczymy, kto wróci dziś wieczorem do domu, do swoich żon. Założę się, że możesz mnie zabić, ale większość z was zabiorę ze sobą do korytarzy zmarłych.

”Bartand powiedział, chwytając swój stalowy miecz w jednej ręce, aw drugiej sztylet. Królewski nie poruszył się, oni nie byli głupi i ze sposobu, w jaki Bartand stał i prezentował się, wiedział, że jest doświadczony, dobrze wyszkolony i może dorównać im wszystkim w walce. - Jak powiedziałem najemnik, następnym razem uważaj na swoje kroki. Król ma obowiązki do załatwienia, a ty ich nie powstrzymasz.

”Kapitan powiedział, odwracając się na pięcie i zaczął maszerować z resztą kolumny, próbując nadążyć za tempem. Bartand westchnął, nie był zadowolony chciał walczyć; aby wyładować swoje frustracje. Ale tej walki, lepiej było jej uniknąć; atak na żołnierza królewskiego obalił królewską sprawiedliwość, która ścięła głowę za taką zbrodnię. Nie chciał stracić głowy za walcząc z kilkoma płaszczami króla. Bartand spojrzał na angielskie morze, gdy mewy przelatywały nad jego głowami, zjadając swoją rybę.

„Więc nadal myślisz o potrzebie podjęcia walki z prawie każdym, nieprawdaż.” za nim. Bartand odwrócił się lekko, by zobaczyć, jak dziewczyna do niego mówi, ale nawet jej głos wywołał wspomnienie; wiedział, kto to był, zanim jeszcze się odwrócił. Stała w szaro-białej sukience, ciasno dopasowanej do piersi i talii ze stanikiem wokół jej górnej części tułowia na sukience ze skóry i mocno związana sznurkami wypychającymi jej piersi w górę. Jej krótkie blond włosy były teraz splecione, ale osłonięte przez kaptur naciągnięty na głowę, z niebieskimi, przenikliwymi oczami spoczywającymi na Bartandzie. Uśmiechała się lekko, kiedy dyskretnie nosiła pas z mieczem pod szatą, a sztylet kołysał się w pochwie na biodrze.

- Lady Lott, nie widziałem cię od czterech lat. Zmieniłaś się, prawda? Bartand obserwował, zauważając jej nieco większy biust, bardziej kobiece nogi i biodra, ale także cerę, którą nosiła na twarzy, bardziej przenikliwą. - Ani ja Bartand, nie sądziłem, że znajdę cię w dokach, chroniącej statki handlowe na morzu. Powiedziałbym, że ten obowiązek pasuje do twojego… zachowania, powiedziałbym. "Uśmiechnęła się promiennie.

Nadal jest tak nieśmiała, jak zawsze się wydaje, nie straciła swojego piękna, które jest oczywiste. Bartand pomyślał." Cóż, zawsze myślałem o życiu na morzu, poza mną, ale zajęło mnie to przez ostatnie cztery lata, Ma'Lady. "Lady Lott, przez niektórych znana również jako" Pixie "ze względu na jej urocze i drobną sylwetkę i uśmiechniętą sylwetkę." Myślę, że oboje zmieniliśmy Bartanda, chodź na spacer ja. Pixie rozpromieniła się, a jej oczy zalały błękitne morze. Bartand skinął głową i podążył za nią, gdy szli wzdłuż brzegu doku.

„Zastanawiam się, co cię tu sprowadza do Southampton?” - zadumał się Bartand. Lady Lott spojrzała na Bartand, gdy szli obok siebie. „Wojna, obawiam się Bartand.

Dokładnie mówiąc, wojna naszego króla, Mason wysłał mnie, abym cię odnalazł. Dostaliśmy od niego zadanie. "Powiedziała idąc, jej obcasy stukając po kamiennym bruku. Bartand przez chwilę patrzył na jej nogi, w białych bawełnianych pończochach." Słyszałem o nadchodzącej wojnie, kiedy zadokowaliśmy Świąteczna pogoda.

Widziałem więcej królewskich patrolujących te doki niż trzy miesiące temu, kiedy odpłynąłem. Również miejscowy mówił o rekrutacji na wojnę zarówno Królowej, jak i Domu York. Bartand wyjaśnił własną relację z wydarzeń od wylądowania. Pixie delikatnie skinęła głową, gdy szli. „To prawda, królowa Małgorzata zbiera poparcie ze strony szlachty i wiernych królowi, ponieważ ród York znajduje poparcie wśród pospólstwa.

W minionym roku doszło do wielu gorących wymian między królem a domem York. Lordowie lojalni wobec obie strony są w swoich chorągwiach, kupując nawet sprzedane miecze. Wojna znowu nadchodzi Bartand, Mason wie o tym i chce, żebyśmy zaatakowali Lorda lojalnego wobec Yorkistów.

Lord imieniem Walters z Dover. Lord ziemi, ale nie ma problemów z opodatkowaniem piratów i przemytników, którzy przybywają do jego doków, i wykorzystał tę zaoszczędzoną monetę, by zatrudnić Sellswords z Francji, Hiszpanii, Niemiec, a nawet Norwegii na służbę Domu York. Dużo monet wydaje Lord Walters i inni lojalni Yorkowi. Wynajmują przemytników, aby przygotować się do przemieszczenia sił drogą morską na wybrzeża Anglii szybciej niż drogą ”. Pixie wiedziała, o czym mówi, słyszała to wszystko na Dworze zarówno od tych, którzy wspierali króla, jak i Yorka.

Była Panią i zaznajomiona z takimi informacjami; a jako kurtyzana Masona na dworze, potrafiła wymachiwać informacjami od większości mężczyzn kilkoma krzywymi spojrzeniami i błysnąć im trochę z jej ud. Innym razem trzeba było trzymać sztylet przy gardle mężczyzny w jego sypialniach, ale tak czy inaczej udało jej się zdobyć swój cel i potrzebne informacje. Niedawno, w ciągu ostatnich kilku tygodni, informacje, które usłyszała od swoich celów, wywołały jej niepokój, a nawet Mason wiedział, że wojna znów się rozpali.

Jeden z lordów mówił o rodzie York, który zawarł sojusz ze Szkocją, Francją, a nawet Hiszpanią, aby wysłać siły, które pomogą im usunąć króla z władzy. Mogły to być plotki, ale mimo to Mason potraktował je wystarczająco poważnie i wysłał wysłanników do tych krajów, aby zawarli własne sojusze dla Domu Lancaster. Bartand skończył sczerniałą gotowaną rybę, którą kupił, i wrzucił ją do morza, gdy szli. "Wygląda na to, że karty zostały w końcu rozdane Ma'Lady, król i ród York ponownie zmierzą się w bitwie. Pytanie brzmi teraz, gdzie się zmierzą.

St Albans było inaczej, to była kwestia obrony miasta, ale ja tak załóżmy, że obie armie są w ruchu, a wokół doków jest tak wiele płaszczy królewskich. Teraz są w ofensywie, przynajmniej tyle wiemy. " Bartand obserwował, widząc Royal na bastionach pobliskiego fortu, a nawet obserwując wieże w barwach króla. - Sam jesteś sprytnym człowiekiem Bartand, zauważyłeś tu w mieście tak dużą siłę należącą do służby królewskiej. Czy nadal służysz naszemu królowi, Bartand? - zapytała delikatnie Pixie, odwracając się twarzą do niego, zauważając jego własną wytrzymałą budowę i ciało wojownika.

To sprawiło, że poczuła się lekko osłabiona w nogach i poczuła motyle w brzuchu. - Zawsze służę królowi, pani. Moja lojalność jest wobec rodu Lancaster, wyciągnęli mnie ze służby i włożyli mi monetę do kieszeni, kiedy tego potrzebowałem. Nie zapominam o tym ani nie zapominam, że Mason wkłada więcej monet w kieszeniach.

Dopóki dobrze mi płacą za moje usługi, moja lojalność jest ich Lady Lott. " Bartand poręczył sobie. Lady Lott uśmiechnęła się, ale nie była to bardziej radosna świadomość. - A więc twoją lojalność można kupić, wydaje się, że Bartand, który kiedykolwiek ma najwięcej monet. W istocie komu jesteś naprawdę lojalny, jeśli nie mają monety, by ci zapłacić.

Bartand pomyślał łagodnie, tylko jedna osoba, której kiedykolwiek pozostanie wierny za wszystko, co mu zapłacą; nawet jeśli nic nie zapłacili. To była ona, Lady Lott. - Tylko jedna pani, ona nie może mieć monety w kieszeni, ale jestem jej lojalny do końca dni.

Pixie zaśmiała się delikatnie, opanowując się, pocierając policzek. - Kim naprawdę jest ta szczęśliwa kobieta, twoja żona czy matka? Ona zapytała go. Bartand zatrzymał się i zatrzymał w marszu, gdy Pixie zatrzymała się obok niego. - To ty, pani, uratowałaś mnie tamtej nocy w tych lasach i jestem ci za to wdzięczny. Jesteś jedyną kobietą na tym świecie, będę bronić nic prócz uznania.

Jestem zaszczycony krwią. ty, obietnica krwi. " Pixie już się nie uśmiechała, nie miała słów do powiedzenia, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu czegoś; cokolwiek to było, Bartand stracił to, by zobaczyć. - Cóż… to jest coś, czego nie spodziewałem się usłyszeć najemnika, bo jestem tym, którego naprawdę chronisz bez monety. Jestem… zaszczycony.

Jąkała się. Bartand wiedział, że nie ma nic więcej do powiedzenia, powiedział, co chciał powiedzieć. To, o czym myślałem przez ostatnie cztery lata Pixie, i zabiło mnie to, że nie mogłem ci powiedzieć tego wieczoru, kiedy odeszliśmy od siebie. Te cztery lata były bez ciebie koszmarem, bóle głowy nasilają się od czasu, gdy cię ostatnio widziałem i tylko wino rozmywa ból dla mnie.

Bartand pomyślał. Znowu zaczęli iść razem. „Musimy udać się do Dover, najlepiej jechać drogami i sprawić, że będziemy podróżującą parą”.

Pixie wyjaśniła. Bartandowi spodobał się pomysł udawania męża w drodze, na morzu miał wiele marzeń, że była jego żoną. - Przez wszystko pani, mądry wybór, ale rzeczywiście jesteś ode mnie dużo młodszy i tak się wydaje. Wielu może kwestionować naszą historię. Lady Lott skinęła głową, wyjęła z kieszeni srebrny pierścionek z granatem i szybko położyła go w rękach Bartanda.

- Załóż to Bartand, już mam swój. Wyjaśniła. Bartand zauważył, że ma na palcu pasujący pierścień do jego, aby przekonać tych, którzy widzieli w nich męża i żonę. Na tę myśl Bartand poczuł motyle w żołądku.

Wziął pierścionek, włożył go na palec i żywo mu się przyjrzał. To może być przynęta do oszukiwania ludzi, ale czuję, że jestem jej żoną. gdyby to było więcej niż oszustwo.

„Jeśli chodzi o broń, lepiej sprzedaj napierśnik, który masz tam przed wyjazdem. To samo dotyczy wysadzanego klejnotami miecza, który zabrałeś Francuzom, jeśli ludzie to zobaczą, zostanie zniszczona fasada nas, będących małżeństwem. Zostaniemy na noc mniej więcej w Lady Cornish's Fort w drodze do Dover. Ona nosi swoje chrześcijańskie imię Jessica i jest zwolenniczką sprawy króla i możemy jej zaufać.

Wpuści nas pod swój dach jako gości, zanim wyruszymy w drogę do Dover. Można jej ufać, ale jest znana z tego, że uwodzi mężczyzn, by zdradzić im swoje sekrety. Nie wie, co robimy, i najlepiej, żebyśmy jej nie mówili.

Pixie wyjaśniła. Bartand skinął głową, trzymając torbę na jednym ramieniu, a drugą rękę na rękojeści stalowego miecza. - Czy Mason obawia się, że mogłaby sprzedać te informacje House York? Pixie wzruszyła ramionami. - Najprawdopodobniej nie, ale jest doskonałym uwodzicielem i kurtyzaną.

Najprawdopodobniej wykorzysta te informacje do własnych celów, być może szantażuje Masona lub królewską radę, aby uzyskać więcej uprawnień, ziem lub tytułów. Rada prawdopodobnie przyznałaby jej je, gdyby powiedziała im, co wie, że robimy w imieniu Króla, a także wierzy, że jesteśmy mężem i żoną, więc musimy mieć przed sobą pozory małżeństwa, inaczej będzie wiedziała, że ​​jesteśmy po prostu wolnymi agentami Masona. Może zostawić nas samych w swoim zamku, myśląc, że jesteśmy małżeństwem i nie naciskać na informacje. " Bartand był zaintrygowany, czy Lady Cornish była znana ze swoich szantażujących sposobów, dlaczego zatrzymywali się na jej ziemiach na odpoczynek. - A jeśli spróbuje wyciągnąć ode mnie informacje o naszej misji? - zapytał Bartand.

Pixie ponownie odwróciła się twarzą do niego, głaszcząc spódnicę sukienki. - W takim razie nie opowiadaj jej, może zmyśl historię. Powiedz, że handlujemy dla siebie, ale w interesach króla kradniemy informacje ze wszystkich zakątków królestwa, które mogą mieć wpływ na króla. Wie, że Mason ma swoich zwiadowców i szpiegów patrolujących królestwo, zbierających informacje potrzebne do działań wojennych. To jest historia, której trzymamy się w jej towarzystwie ”.

Naprzeciw nich obojga, stajnia, w której żądali jedzenia i uwagi z ręki. „Musimy kupić s i zapasy na podróż”. - powiedziała Pixie, wyciągając z kieszeni sakiewkę z monetami.

Rozpakowali sakiewkę i podeszli do ręki, żeby kupić dwie sekundy na podróż. Wrzesień 1459, W drodze do Dover, Anglia Minął dzień od opuszczenia Southampton, Bartand sprzedał swój stalowy napierśnik i klejnoty w rękojeści miecza, który zabrał francuskim piratom za ponad dwa tuziny monet; mieszanka złota, srebra i miedzi. Te też nie były tanie, ale kilka monet uszczęśliwiło rękę, więc spakowali i osiodłali swoje.

Ręka wierzyła, że ​​rzeczywiście są małżeństwem, a para powiedziała mężczyźnie, że jadą na spotkanie z rodziną po ślubie na uroczystości. W ciągu kilku godzin znaleźli się w lesie i na otwartych polach między nimi a Dover, jadąc obok siebie drogami. Niewiele zostało powiedziane przez pierwsze kilka godzin, poza podstawowymi pytaniami. Teraz znaleźli się na zalesionym terenie, jechali wzdłuż strumienia. Słońce teraz na niebie biło na drzewa, a liście odbijały promienie na ścieżkę.

Naiwni i powoli wbijali kopyta w błoto i błoto, kiedy Lady Lott zwróciła się do niego, wciąż w swojej biało-szarej sukience, trochę brudniej niż przedtem, ale wciąż na niej promieniującej. Jej blond włosy były splecione w warkocz, ale teraz związane pod kapturem. Jej przeszywające oczy wciąż widoczne pod policzkiem. - Bartand, Mason powiedział mi, że byłeś na morzu, odkąd ostatni raz widzieliśmy się walczących z francuskimi piratami… co myślisz o tych morzach, o domu? "Zapytała go nieśmiało. Bartand zastanawiał się, zadała mu to niezwykłe pytanie.

Wiedziała, co robił przez ostatnie cztery lata, dlaczego chciała wiedzieć, co czuł, będąc na morzu. ”Cóż… zwykła prawdziwa pani, przebywanie na morzu oznaczało, że nie mieliśmy wielu luksusów, które mamy na lądzie. Większość posiłków składała się z solonej ryby i chleba. Niektóre wina, które kupiłem podczas cumowania w Calais. Od opuszczenia Anglii na morze boli mnie głowa, jedyną rzeczą, która naprawdę pomaga, jest wino, więc piłem swoją część na pokładzie statków.

Dobre jedzenie, powód, dla którego kupiłem gotowaną rybę w momencie, gdy wyszedłem z Merryweather. „Bartand odpowiedział, trzymając swoje panowanie. Pixie odwróciła wzrok w stronę strumienia, a potem z powrotem na Bartanda.„ A co z twoim kochankiem, być może prawdziwą żoną w Szkocji czekającą na Twój powrót? ”Uśmiechnęła się przebiegle. Bartand uśmiechnął się z lekko pasem miecza podskakuje z powodu ruchów. „Obawiam się, że nie pani, nigdy nie byłem żonaty, z wyjątkiem tej okazji.” Bartand zażartował pokazując pierścień i ironię sytuacji.

Pixie uśmiechnęła się promiennie, mógł ją uśmiech, który był nam dane. „Jeśli chodzi o kochanków, większość z tych, z którymi byłam, jest teraz zamężna lub rzeczywiście nadal zajmuje się swoimi sprawami.” Powiedział Bartand, mając na myśli, że większość jego kochanków była prostytutkami w burdelach. sam z nikim.

- A co z tobą, pani, kimkolwiek czekającym na twoich ziemiach. Kochankiem, a może czekającym mężem? - zapytał Bartand patrząc na jej uda, pokryte białymi bawełnianymi pończochami. Pixie zachichotała, nawet myśl, że ktoś nigdy nie przyszła jej do głowy; całe jej życie dotyczyło szkolenia na agenta i zabójcę króla, a także szpiega w sądzie, zarówno dla jej domu, jak i rodu Lancaster.

Nigdy nie było czasu, aby kogoś znaleźć, a ci, którzy byli nią zainteresowani, chcieli tylko, aby piękna żona-trofeum paradowała po korcie. Nigdy nie było z nimi miłości. „Całe dzieciństwo spędziłam trenując z mieczami, sztyletami, a nawet truciznami. Potem moje nastoletnie lata spędziłam na nauce kurtyzany w sądzie, a teraz jako dorosłe jestem Panią mojego Domu, odkąd zmarła moja matka. Nie znalazłam ani kochanka, ani męża ”.

Uśmiechnęła się smutno. Bartand dostrzegł szansę, szansę zobaczenia, jak naprawdę się poczuje lub zareaguje na to, co powie dalej. Jeśli zareaguje dobrze, może to oznaczać więcej rzeczy, a jeśli zareaguje źle, to przynajmniej on będzie wiedział. „Trudno w to uwierzyć Ma'Lady, komuś tak pięknemu jak ty i tak miłym… nadal jesteś sam.

Nie warto o tym myśleć, powinnaś z kimś być. Gdybym miał z tobą choćby najmniejsze szanse… . Wziąłbym to obiema rękami ”.

- powiedział Bartand, ostrożnie dobierając słowa. Cóż, teraz jest na zewnątrz, ale ona odpowiada, jak będę widzieć resztę mojego życia. Myślałem o niej od czterech lat, a odkąd mnie zostawiła, mam tylko bóle głowy.

Może moje bóle głowy ustaną, jeśli poznam prawdę. Pixie patrzyła przed siebie, jakby myślała i być może starała się nie pozwolić jej spojrzeć Bartandowi. - Cóż… gdybym miał szansę również z tobą Bartand, wziąłbym to również obiema rękami. Gdybym miał taką szansę.

Pixie również starannie dobierała słowa, oboje wiedzieli, że słowa mogą z łatwością stać się czynami, tak jak słowa wojny stały się aktami wojny. - Więc… chcielibyśmy oboje… szansę, gdybyśmy mieli jednego razem. To prawda, prawda, Ma'Lady? - zapytał Bartand. Pixie skinęła głową.

"UH Huh." Jęknęła. Bartand poczuł, jak jego męskość rośnie w jego spodniach, gdy jego oczy wędrowały po jej ciele od pończoch do piersi. - A co… gdybym zaryzykował z tobą, pani? Powiedziałbym, że w BARDZO najbliższej przyszłości? - zapytał Bartand.

Pixie ponownie zastanowiła się nad doborem słów. - Nie powiedziałbym, że nie Bartand, i bardzo bym chciał, żebyś zaryzykował… ze mną. Bartand skinął głową, dostał zielone światło, żeby iść razem z nią.

Nie mógł tego zrobić teraz, nie z zadaniem i podróżą. Może zaryzykowałby w Zamku Lady Cornish, a nawet dodałby siły oszukiwaniu małżeństwa między nimi. - Dobrze jest poznać Ma'Lady i zaryzykuję, kiedy czas będzie dla mnie najlepszy. Mam nadzieję, że nastąpi to wkrótce. Uśmiechnął się, spoglądając na jej piersi i nogi, Pixie złapała go i rozpromieniła się uśmiechem, gdy delikatnie przygryzła dolną wargę.

Pixie oddychała ciężko, przygryzając wargę, gdy była podekscytowana. „Nie mogę się doczekać…” Jęknęła. Bartand chciał zagrać brudnego żołnierza.

- Może wepchnę ci w usta moją wielką męskość, pani, głęboko, żebyś skosztowała mojego mięsa. Pixie zadrżała, uśmiechając się i jęknęła. - Będę musiał walczyć, żeby dostać cię tak głęboko do gardła, Bartand. Uśmiechnęła się, a słowa sprawiły, że była wilgotna między nogami, a męskość Bartanda stwardniała w jego spodniach.

Reszta podróży z powrotem wkrótce dobiegła końca, gdy zbliżyli się do miasta, w którym znajdował się zamek Lady Cornish. Kiedy obaj zbliżyli się do miasta, zobaczyli mieszkańców miasta spieszących się ze swoimi sprawami; sprzedają swoje towary na straganach i pasą swoje zwierzęta. Bartand obserwował kolory odbijające się od murów kamiennego fortu; pieczęć i kolory króla, jedyną inną flagą, która powiewała, był czarny kruk stojący na martwej myszy. - Pieczęć lady Cornish, to znaczy kruk.

Ramiona jej męża; ma około sześciuset chorążych lojalnych jemu i królowi. Ale zwykle wyjeżdża w interesach króla, zostawiając tu lady Cornish samą. ona jest prawdziwą siłą stojącą za House of Cornish, on jest publiczną twarzą w sądzie.

Uważaj, że jest znana ze swojej urody, nie chciałbym jej… kradnąc cię ode mnie, mężu. Pixie uśmiechnęła się, gdy Bartand odwrócił się do niej. Bartand odwzajemnił uśmiech, gdy powoli wjeżdżali do miasta tyłem. Kiedy przedzierali się przez stragany mieszkańców i rynek, któremu Bartand zauważył Lady Cornish patrolowała ulice, by zachować spokój króla.

Nosili czarną pelerynę z pieczęcią Rodu Kornwalii, a ich zbroję stanowiły smukłe czarne stalowe płytki z tym samym symbolem naniesionym na napierśniku. Pod spodem noszono kolczugę, a hełmy były eleganckie czarna stal z osłoną twarzy. Sześciu z nich szło w szeregu w kierunku Bartanda i Pixie, podciągnęli i zatrzymali swoje przed sobą.

Kapitan kolumny otworzył osłonę twarzy hełmu od tyłu i otworzył ją szeroko pokazując swoje brązowe orzechowe oczy. „Lady Lott?” Kapitan straży zawołał nieco niższym niż zwykle poziomem jego głosu, więc tylko oni mogli usłyszeć. Wiedzieli, kim naprawdę jest Pixie, i tak postąpili zgodnie z tym. Lady Lott uniosła ją ona cou Porozmawiam ze strażnikiem.

„Że jestem kapitanem”. - odpowiedziała Lady Lott. - Proszę, idź za mną, pani i towarzyszką. Odprowadzimy cię do lady Cornish. Powiedział Kapitan.

Pixie spojrzała na Bartanda, a pierścionek na jego palcu to część oszustwa. „Ten towarzysz mojego kapitana to mój mąż, sir Bartand”. Lady Lott wskazała, Kapitan spojrzał uważnie na Bartanda i po prostu skinął głową.

- Jak mówisz, pani, proszę, chodź za mną. Kapitan powiedział, odwracając się w stronę kamiennego fortu i zaczął jechać dalej, a jego ludzie podążali za nim. „On nie wierzy, że jesteśmy małżeństwem”.

Bartand zauważył, jak on i Pixie wkrótce podążyli za strażnikami. Lady Lott delikatnie skinęła głową, jadąc. - W takim razie musimy udowodnić, że jesteśmy jednym, może przed lady Cornish i jej strażnikami.

Wtedy nasza historia może zyskać na znaczeniu. Pixie odpowiedziała. Bartand skinął głową, gdy prowadził do Fortu. Wrzesień 1459, Fort, House of Cornish Residence, Anglia Strażnicy zabrali Bartanda i Lady Lott pod bramy fortu i zabrali ich do stajni, aby ich związali.

Zabrano im zapasy i rzeczy i powiedziano im, że są zabierani do ich kwater. Kapitan straży zaprowadził ich obu do bramy fortu. Wewnątrz Kapitan straży wezwał służącego z krótkimi czarnymi włosami. „Proszę poinformować Lady Cornish, przybyli jej goście”. - powiedział kapitan straży, a służący pobiegł, by powiedzieć lady Cornish.

- Zostawię was obie pani, sir. Lady Cornish wkrótce będzie z wami. Miłego dnia.

Kapitan straży skłonił się i wyszedł przez dębowe drzwi na dziedziniec. Wzdłuż ścian sali paliły się świece, a okna wpuszczały światło do reszty sali. Odczekali kilka minut, aż ten sam służący ponownie wszedł do holu i wyszedł, gdy wszedł. „Lady Jessica Cornish, z domu Cornish i żona lorda Johna Cornisha. Przedstawiam wam Lady Lott, z domu Lott i Królewski Dwór ”.

Sługa skończył, gdy młoda, piękna, wysoka kobieta o kruczoczarnych włosach podążyła za służącą. Miała przeszywające ciemne oczy i ciemny makijaż wokół oczu i policzków oraz głębokie, ciemnoczerwone usta. Była niezwykle wysoka jak na kobietę, stojąc na 5'10 nawet na piętach. Miała na sobie obcisłą sukienkę w kolorze czarnym i fioletowym, która przylegała do jej kształtów i ramy. Wokół brzucha i tuż nad piersiami nosiła stanik z ciemnej skóry, zawiązany ciasno wokół jej połowy dryfu.

Miała prawie nieistniejące piersi, ale były po prostu małe i prawie płaskie. Nie skaziło to jej urody, z jej wyjątkowo bladą skórą i twarzą. Kiedy pojawiła się w polu widzenia, Bartand zauważył, że nosi czarne koronkowe rękawiczki sięgające jej do łokci. - Ach, Lady Lott, to zaszczyt dla mojego domu być twoim dachem na wieczór i kiedy będziesz jej potrzebować.

Zakładam, że twój ojciec ma się dobrze? Lady Cornish z gracją zeszła z kilku stopni na marmurową podłogę, zbliżając się do nich obu. - Rzeczywiście, planuje wziąć kolejną żonę na wiosnę w przyszłym roku. Lady Lott odpowiedziała z wdziękiem.

- Ach, dobry człowiek, twój ojciec, myślę, że wystarczająco długo opłakiwał twoją matkę. Wierzę, że ona też była dobrą kobietą. - powiedziała Lady Cornish z wdziękiem i uśmiechem. Lady Lott skinęła głową, w ukłonie obok Bartanda, znającego jej uprzejmości.

- Rzeczywiście, spotkałem kobietę, którą chce poślubić i z przyjemnością mogę powiedzieć, że przyjmuję ją do mojego domu i jestem zaszczycony. Lady Cornish uśmiechnęła się, rozcięcie wzdłuż jej nogi w dół sukni odsłaniając parę fioletowych pończoch z kokardą u góry w kolorze czarnym. Bartand próbował odwrócić wzrok, nie chcąc, żeby przyłapała go na gapieniu się na nią i zniszczyła fasadę, nad którą on i Pixie pracowali. - A kim jest ten niesamowity okaz człowieka, którego zaszczycę przyjmując dziś wieczorem pod dach? - zapytała lady Cornish, zatrzymując się i zatrzymując przed nimi obojgiem zaledwie kilkadziesiąt cali dalej.

„Mam przyjemność przedstawić Państwu Lady Cornish, mojego nowego męża Sir Bartanda”. Pixie ostrożnie powiedziała, zauważając reakcję lady Cornish. Lady Cornish nie wzdrygnęła się ani nie okazała żadnego wyrazu, wyrażającego zdziwienie tym objawieniem. - Cóż… w takim razie jestem zaszczycony, że Lady i Sir Lott są w moim domu.

Kiedy poślubiłeś Lady Lott? Zapytała uśmiechając się. „Minął miesiąc, mały romans w kaplicy poza naszą warownią. Mój ojciec, jego wkrótce żona i moi kuzyni byli na nas obecni. To była dość mała cicha uroczystość.

Ja i mój nowy mąż podróżujemy po Królewska służba, znajdowanie słów wartościowych dla króla. " Pixie wyjaśniła. - Przypuszczam, że przysłał cię Ah Mason, całkiem niezły człowiek, którego chciałbym poznać o wiele więcej niż już to zrobiłam. To całkiem interesujący człowiek, moje źródła nie mogą znaleźć żadnych prawdziwych informacji.

- powiedziała kwaśno lady Cornish, dobrze wiedząc, że Mason rzeczywiście ich przysłał. Pixie musiała mieć nadzieję, wierzyła, że ​​są mężem i żoną. - Rzeczywiście, w służbie króla.

Bartand dodał, w końcu przywiązując wagę do rozmowy. Uśmiech lady Cornish poszerzył się jeszcze bardziej, gdy zauważyła akcent Bartanda. Szkocki akcent, bardzo nietypowy w Anglii. - Wow… rzeczywiście, poślubiłeś Szkotkę Lady Lott.

Całkiem coś, nigdy bym nie pomyślał, że poślubiłbyś kogoś tak… rzadkiego, wyjątkowego i tak nieokiełznanego. Bartand zauważył jej uśmiech, który był skierowany przede wszystkim do niego. - Miłość można znaleźć w wielu miejscach, lady Cornish. Miałem szczęście, że znalazłem ją u Bartanda. - powiedziała Pixie, tłumiąc gniew.

Lady Cornish uśmiechnęła się. - Rzeczywiście, nie winię cię… Szkot taki jak Bartand jest naprawdę znaleziskiem. Naprawdę chciałbym go znaleźć jako pierwszy i uczynić z niego kochanka. Między nimi zapadła bolesna cisza, gdy szeroki, niegrzeczny uśmiech wykrzywił ciemnoczerwone usta lady Cornish.

Pixie miała co do niej rację, jest kusicielką, która próbuje przekonać mnie, żebym jej powiedział, co wiem o jej zaletach. Lady Cornish uśmiechnęła się konwulsyjnie, zamierzała cieszyć się towarzystwem Lady Lott i Bartanda. - Cóż, pozwolę mojemu słudze zabrać was oboje do waszych kwater, jako mężczyzna i żona zakładam, że będziecie spać razem.

Lady Cornish uśmiechnęła się Lady Lott delikatnie skinęła głową, uważnie obserwując lady Cornish. Lady Cornish wezwała swojego służącego i poleciła mu zabrać lady Lott i jej męża do przygotowanych dla nich pokoi. Lady Cornish przeprosiła, mówiąc, że musi sprawdzić, jaki posiłek jest dla nich przygotowywany na wieczór, a kiedy odwróciła się, by iść w stronę kuchni, uśmiechnęła się do Bartanda, mrugając, zanim zniknęła.

Ten sam sługa, który przyprowadził na spotkanie lady Cornish, powiedział im, żeby za nim podążali, i zaczęli wspinać się po schodach na wyższe piętra Fortu. Gdy szli za służącym, Pixie powoli odwróciła głowę, by spojrzeć na Bartanda, gdy szli razem. "Ona jest kusicielką, ostrzegałem cię." Powiedziała ściszonym głosem.

Bartand z powagą skinął głową, wstydził się, że poczuł podniecenie z powodu jej uwiedzenia po tym, jak powiedział Pixie, co naprawdę do niej czuł. - Lubiłeś ją, prawda? Jak ona próbowała cię uwieść? - powiedziała Pixie, nie zmuszając się, by spojrzeć Bartandowi w oczy. Bartand nic nie powiedział, zawstydzony.

Pixie westchnęła cicho i zaczęła iść przed nim kilka kroków, unikając go. Zdradziłem ją, powiedziałem jej, jak się czuję na drodze, a teraz zniszczyłem każdą szansę, jaką miałem z nią. "Moja miłość?" Bartand wezwał ją w roli męża, ale zignorowała go i nadal wchodziła po schodach. Kocham ją i skrzywdziłem ją.

- pomyślał Bartand, idąc za nią. Podróż na wyższe piętra wieży fortu, do ich sypialni zajęła tylko kilka minut, ale wydawało się, że długie godziny, ponieważ Pixie ignorowała go, gdy szedł za nim. Służący zatrzymał się wreszcie przed dużymi, grubymi dębowymi drzwiami i otworzył je, odsuwając się na bok, pozwalając im wejść. - Lady Cornish wyśle ​​mnie, bym cię tu odnalazł, kiedy posiłek będzie gotowy.

Służące przyjdą i ubiorą cię, pani na posiłek, zanim pójdziemy do wielkiej sali na obiad. Służący powiedział swoim przemówieniem, zanim wyszedł, zostawiając ich oboje w sypialniach, gdzie ich rzeczy piętrzyły się pod ścianami pokoju. Bartand już miał zamknąć za nimi drzwi, ale przemówił. - Powinienem nawet zawracać sobie głowę zamykaniem drzwi, Ma'Lady, czy wolisz zostawić cię samą? Zapytał ją, ale Pixie odwróciła się do niego plecami, patrząc przez małe witrażowe okna pokoju na dziedziniec poniżej. - Po prostu… rób, co chcesz, Bartand, zostaw mnie na chwilę, proszę.

Ona westchnęła. Bartand skinął głową. - Jak sobie życzysz Ma'Lady… i przepraszam. - powiedział Bartand, wychodząc z sypialni na klatkę schodową, zamykając za sobą drzwi. Nigdy mi tego nie wybaczy, straciłem ją, kiedy ją miałem.

Bartand pomyślał, schodząc na dziedziniec i zbrojmistrza. Spędzał czas do posiłku na dziedzińcu. Koniec części pierwszej, do Wojny o różę: 1459, ponieważ najprawdopodobniej będzie to trylogia być może z trzech części do tego konkretnego roku w historii Anglii. Mam nadzieję, że Ci się podobało i nie mogę się doczekać następnej części.

Podobne historie