War For A Rose: 1459: Część druga

Gdy konflikt o tron ​​zaostrza się, mężczyzna musi wybrać swego kochanka zamiast honoru…

🕑 43 minuty minuty Historie miłosne Historie

Wrzesień 1459, Fort, Dom Kornwalii Rezydencja, Dziedziniec Szkoleniowy Bartand zajmował się przez ostatnie dwie godziny, tnąc życie słomianemu celowi, z którym trenowali ludzie i strażnicy Lady Cornish. Mieczem zbrojmistrza, wykonanym ze stali, długim, szerokim mieczem, spędził ponad dwie godziny, uderzając mieczem w cel. Mięśnie jego ramion znów były napięte i lśniły od potu, podobnie jak twarz i klatka piersiowa. Usłyszał otwieranie wielkich dębowych drzwi prowadzących do wieży, odwrócił się i zobaczył, że Pixie zeszła z wieży. Był szczęśliwy i miał nadzieję, że mu wybaczy.

Wciąż miała na sobie biało-szarą sukienkę i obserwowała Bartanda. Bartand zauważywszy jej przywiązanie do niego, zaczął ponownie uderzać w cel udając, że jej nie widział. Obserwowała go przez kilka chwil, zanim powoli do niego podeszła.

- Dużo trenujesz, prawda… mężu. Pixie szybko się poprawiła, gdy strażnicy Fortu chodzili po swoich interesach i ich podsłuchiwali. Bartand odwrócił się, opierając miecz na nodze.

„Nigdy nie przestaję, kochanie. Lepiej być gotowym na to, co powinno nadejść, niż dać się zaskoczyć, ponieważ zdecydowałem się odpuścić trening. Gdybym to zrobił, moja rodzina nigdy by mi nie wybaczyła”.

Uśmiechnął się delikatnie, jego rodzina była szanowanym klanem w Highlands, gdzie trening był najważniejszy, a pozwolenie sobie na słabnięcie podczas treningu było postrzegane jako hańba. Lady Lott ostrożnie podeszła do Bartanda, patrząc na nią i na niego kilku strażników. Strażnicy kiepsko się spisali, ukrywając swój pociąg do Lady Lott i podniecenie, gdy patrzyli, jak idzie.

Wiedziała, że ​​patrzą na nią, ale patrzyła tylko na Bartanda i chciała, żeby patrzył na nią. „Kochanie, tak bardzo się pocisz, ta koszula wygląda na poplamioną. Pozwól, że zdejmę ją z ciebie”. - powiedziała łagodnie Lady Lott, chwytając dół swojej koszuli i wyciągając ją z jego spodni. „Kochanie, nie wierzę, że to jest właściwe miejsce do tego.

Aby ludzie mogli mnie zobaczyć…” zaprotestował Bartand. Pixie nie wiedziała dlaczego, kiedy to pociągnęła. Pixie podniosła go i nie była świadoma tego, co wystawia na działanie powietrza, słońca i oczu mężczyzn i kobiet na dziedzińcu. Oczy tych na dziedzińcu były utkwione w plecach Bartanda, w zasięgu wzroku pojawiły się blizny, które nie łuszczyły się już po latach leczenia, ale ślady były nadal widoczne. Patrzyły głośno westchnienia mieszkanek handlujących na dziedzińcu.

Pixie całkowicie ściągnęła lnianą koszulę, pokazując blizny Bartanda na całym dziedzińcu; nawet Lady Cornish obserwująca z balkonu wieży. Pixie całkowicie zdjęła koszulę z pleców Bartanda i teraz zobaczyła to, co widzieli wszyscy inni. "Ja… kochanie, jak zasłużyłaś na te blizny." Lady Lott jąkała się.

Bartand powiedział po prostu. "Wojna." Lady Lott delikatnie przytuliła męża, kierując go w stronę wieży. "Pozwala wyczyścić i ubrać cię kochanie." Skierowała go z oczu strażników i mieszkanek w stronę dębowych drzwi i otworzyła je z pomocą strażnika w pobliżu. Wkrótce znaleźli się w wieży, a za zamkniętymi za sobą drzwiami weszli powoli po kamiennych schodach, bez słowa skierowanego do drzwi sypialni.

Wewnątrz zamknęła drzwi i zamknęła żelazny zamek. Trzymała się pleców do Bartanda, wpatrując się w dębowe drzwi. - Te ślady, te blizny… z twojego życia jako najemnika? Mruknęła. Bartand opuścił głowę. "Tak, i jako wojownik klanu." Pixie powoli wypuściła powietrze, a jej ciało zadrżało.

Bartand nie widział jej twarzy, ale patrzył, jak jej ciało się trzęsie. „To wszystko, co musisz pokazać w życiu, czy to? Blizny”. Powiedziała, jakby słowa przeszyły jej serce jak nóż. „Dlaczego to cię denerwuje, pani, po prostu udajemy, że jesteśmy żoną i mężem… nigdy nie poślubiłabyś tak naprawdę mężczyzny takiego jak ja. Jestem żołnierzem, zawsze byłem, a ty agentem Masona.

moje blizny tak cię denerwują. " Bartand odparł głośno. Westchnęła i odwróciła się, by wreszcie spojrzeć na Bartanda ze łzami na policzkach. - Ponieważ to ty… myślisz, że chcę udawać całą tę szaradę? Prawdziwa rzecz byłaby dla mnie łatwiejsza, bez potrzeby kłamstw. Teraz Lady Cornish widziała twoje ciało, była na balkonie swojego Mogła zobaczyć moją twarz zszokowaną tym, co zobaczyłem, i gdybyśmy rzeczywiście byli małżeństwem, zobaczyłbym twoje blizny w naszą noc poślubną.

Nasza farsa mogłaby się skończyć tak szybko, gdyby podejrzewała, że ​​z nami kłamie. Jesteśmy uwięzieni tutaj, na jej ziemiach i żądamy od Masona, aby nas wykupił. Pixie wyjaśniła. Bartand nic nie powiedział, gdy Pixie podeszła do Bartanda, który siedział na lnianej prześcieradle dużego łóżka typu king size.

„Musimy być tutaj ostrożni, Bartand, nie wiemy, kogo naprawdę wspiera Lady Cornish; czy to króla, czy rodu York. Mówi, że popiera Królewski Dwór i Masona. Ale gdyby wojna nadeszła ponownie, mogłaby stanąć po stronie Yorku .

Nie chcemy być w jej towarzystwie, jeśli rzeczywiście York odniesie kolejne zwycięstwo nad królem. Myśl o wykupieniu nas do Yorku, jako agenci domu Lancaster, mogła przyjść jej do głowy. Nie chcę stracić ciebie, ani mojego własną głowę z jej samolubnych powodów.

" - powiedziała Pixie, siedząc powoli i ostrożnie obok Bartanda na łóżku. Jej oczy wędrowały po plecach i klatce piersiowej Bartanda, zauważając każdą bliznę na jego ciele. Bartand odwrócił się i zobaczył, jak jej oczy wędrują po całym jego ciele, aż po wybrzuszenie w spodniach, ale Lady Lott nie ukrywała tego przed nim. Nigdy nie spojrzała mu w oczy, nie odrywając wzroku od jego blizn i zaczęła głęboko oddychać.

"Choroba." Zaczął Bartand, zanim gwałtownie spojrzała mu w oczy. - Nie, Bartandzie, nie Ma'Lady… musisz zadzwonić do mnie tak, jak się czujesz, jeśli mamy sprawić, by ta farsa wydawała się bardziej wiarygodna. Bartand skinął delikatnie głową i pochylił się prawie, by pocałować ją w usta, ale zatrzymał się o cal od jej ust, odetchnął ciężko i pochylił się, by wdychać jej zapach z jej włosów i szyi. Jęknęła, czując jego ciepły oddech na swojej skórze.

„Moja miłości, mój aniele”. Bartand jęknął głęboko, gdy pochylił się, składając pocałunek na jej szyi, ta czynność sprawiła, że ​​jęknęła i poczuła wilgotność między nogami pod spódnicą. Poczuła, jak dłoń Bartanda spoczywa na jej kolanie na szczycie spódnicy i powoli głęboko pociera. Jęknęła w szyję Bartanda, mając nadzieję, że nikt nie słyszy ich poza komorami; być może lady Cornish miała sługę, który szpiegował ich w celu potwierdzenia ich związku. Teraz jej to nie dotyczyło, miała Bartanda; miała to, za czym tęskniła od ich przypadkowego spotkania cztery lata temu i podobnie jak Bartand nie potrafiła otrząsnąć się z myśli o nim.

Rękę Bartanda na jej kolanie potarła mocniej, zanim powoli przesunęła się w dół jej nogi do końców jej spódnic, a on chwycił je w pięść i zaczął podnosić, odsłaniając jej odziane w pończochy nogi. Jego ręka podciągnęła spódnicę całkowicie wokół jej talii, pokazując jej bieliznę i górę pończoch. Bartand wepchnął dłoń między jej nogi i przez materiał znalazł jej mokrą kobiecość i zaczął go pocierać i macać.

„Och Bart i kochanie, poczuj mnie. Jestem taki mokry dla ciebie”. Sapnęła, zaciskając oczy zamknięte w rozkoszy. Bartand ręką chwycił jej bieliznę i rozerwał ją, odsłaniając jej mokrą, wilgotną kobiecość, teraz błyszczącą w słabym świetle pokoju i trzaskającym w kącie ogniu.

"Och Bartand." Przesunął dłonią po jej wilgotnej kobiecości i zobaczył delikatny krzak, który otuliła jej wargi. Delikatnie przycisnął dłoń do jej szczeliny i poczuł, jak kapie na niego. Bartand chwycił jej spódnice i podciągnął je całkowicie dookoła jej talii, chwycił jej stanik i zaczął go powoli rozpinać, pozwalając jej uwolnić piersi. Chcę ją nagą, chcę zobaczyć każdy jej cal; ona nie jest dla mnie tylko szybkim ruchaniem.

Chcę zobaczyć całe jej ciało i mieć ją na zawsze. Wkrótce zdjął stanik, gdy Pixie rzuciła go przez pokój i położyła na łóżku dla Bartanda. Zaczął podciągać sukienkę na jej brzuch i nagie piersi, wystawiając je teraz na spojrzenie Bartanda. Zdjął go całkowicie i również wrzucił do stosu ze stanikiem. Jej piersi były ładne, małe, ale bardzo jędrne, a jej sutki stały prosto od jego dotyku i spojrzenia.

Resztki jej bielizny, Bartand ściągnął je z jej nóg i dodał do stosu. Rozłożył szeroko jej nogi, gdy jęknęła, pozwalając mu zobaczyć jej błyszczącą kobiecość i jej wilgotne usta szeroko otwarte dla niego. Leżała na łóżku w samych pończochach i butach na obcasie. Bartand rozpiął sznurówki i odrzucił je na bok, zostawiając ją teraz tylko w pończochach.

„Bogowie, jesteś piękna Pixie, tak niesamowita, że ​​podnieciłaś mnie dla siebie”. Jęknęła, przygryzając wargę, gdy Bartand opadł nisko i pochylił się między jej ustami w stronę jej kobiecości. Wyczuł jej płynące soki, wysunął język i delikatnie polizał jej kobiecość smakując jej soki. Pixie podskoczyła, jakby ugryziona przez jakąś istotę lub robaka, i stłumiła jej ruchy.

„Bart i kochanie, nigdy nie byłam dotykana przez takiego mężczyznę. Mężczyzna używający ust na mojej kobiecości, to tabu”. Pixie przygryzła dolną wargę, powstrzymując impulsy. „Wszystko, co robimy, jest tematem tabu, Ma'Lady, udajemy żonę i męża, a teraz smakuję twoją kobiecość. W to wszystko trudno mi uwierzyć w moją miłość”.

Bartand zamyślił się, nadal lizał jej szczelinę w górę iw dół, smakując dla niego jej wilgoć. Chwyciła jego włosy i wciągnęła go w swoją kobiecość, miażdżąc Bartanda w twarzy. „Kochanie, mój Bartku i och, więcej, pocałuj mnie tam na dole, proszę”. Pixie błagała, mamrocząc.

Bartand podążał za jej jękami, liżąc i ssąc jej kobiece usta. Pixie jęknęła mocniej, wbijając się mocniej w głodne usta Bartanda i kręcąc biodrami. Uda i piękne nogi Pixie zaczęły nawilżać się od żmudnych ruchów, zaczęła się pocić od seksu.

Bartand nadal całował jej kobiecość, biorąc usta jej kobiecości do ust i ssąc. Pixie zacisnęła pięści i zaczęła bić Bartanda po plecach. Nie sprawiała mu bólu, ale wiedział, że ją do tego zmusza.

„Ohhh Bartand, proszę, zamierzam… Czuję, że mam zamiar eksplodować tutaj… ahhhh tak tam, tam! ”Pixie błagała i zgrzytała, gdy zalewała pościel łóżka jej sokami spływającymi jak wulkan. Pixie delikatnie zwolniła jej ruchy, one nadal były ostry i jej nogi trzęsły się, ale zwolniła bardziej, gdy Bartand polizał jej soki. „Ochhhh Bartand.” Pixie wychyliła się z łóżka i opadła, by złożyć pocałunek w głowę Bartanda. Bartand trząsł się i drżał po jej pocałunku, ale był silny kiedy jego męskość tęskniła za Pixie. Bartand usiadł, a Pixie złapała go za spodnie, przyciągając go bliżej siebie między nogami, usiadła całkowicie na poduszkach łóżka, chwyciła spodnie i rozpięła jeden z guzików patrzyła na Bartanda.

Z każdym odpiętym guzikiem, teraz zostawiając tylko jeden w lewo, pochyliła się blisko niego, nie przerywając kontaktu wzrokowego, i złożyła pocałunek na jego włochatym, muskularnym brzuchu. Znalazła jedną z jego blizn pod włosami na klatce piersiowej, i to było długie ślizganie się w dół do jego dolnej części i pocałował go, ciągnąc za sobą wraz z jej ustami, przyprawiając go o dreszcze. Bartand jęknął, patrząc, jak Pixie odpina ostatni guzik i obiema rękami rozdziera jego spodnie, odsłaniając jego grubą, twardą nieobciętą męskość. Ściągnęła je całkowicie w dół, a on zrzucił je przez pokój. Pixie położyła się na łokciach na łóżku, unosząc się i rozchylonymi nogami.

Po prostu patrzyła na wspaniałą męskość Bartanda. „Na Boga, jesteś zawieszony jak góra, moja miłości, chodź tutaj i pozwól mi ją potrzymać”. Pixie jęknęła.

Bartand przysunął się bliżej, na co pozwalało łóżko, gdy Pixie jedną ręką trzymała jego jaja, a drugą zaciskała wokół jego pręta. Powoli obróciła ją od lewej do prawej, patrząc na nią i zbliżyła się przez łóżko do męskości przed nią. Spojrzała na twarz Bartanda i uśmiechnęła się.

- Czy tak ci się podoba, moja miłości, moje usta na tym? - zapytała Pixie, głaszcząc. Bartand ciężko oddychał, kiwając głową. Uśmiechnęła się, oddychając ciężko, przez co Bartand tak ją podniecał.

Podeszła bliżej i pocałowała jego męskość w głowę. Wzdrygnął się mocno, kiedy chwyciła go mocno za rękę. "W porządku, pójdę powoli, kochanie." Powiedziała, zaciskając jego dłoń w swojej.

Po raz kolejny pocałowała jego męskość od jego worka w górę, powoli wokół jego trzonu do głowy, wzięła głęboki oddech wiedząc, że będzie tego potrzebować i zarzuciła usta na gruby koniec jego pręta i powoli wbiła w siebie pierwsze trzy cale. usta. Jęknął mocno, walcząc z chęcią złapania jej głowy i pieprzenia twarzy, ale nie chciał jej skrzywdzić. To było wyjątkowe dla nich obojga.

„Kochanie, bądź ostrożny”. Bartand powiedział jej, gdy zaczęła poruszać się w górę iw dół jego męskości ustami, nie mogąc przekroczyć pierwszych trzech cali. Użyła swoich rąk do reszty jego męskości, kiedy głęboko ssała czubek jego penisa. Jęknął mocno, starając się utrzymać stabilność w pozycji stojącej.

Ssała teraz jak węgorz, próbując całkowicie wepchnąć męskość do ust. To był jej pierwszy kutas, ale jej trenerzy nauczyli ją, co robić, aby uszczęśliwić mężczyznę, a oralny był jednym z nich. Przesunęła się głębiej w dół jego męskości, próbując jeszcze jeden cal, skuliła oczy i zaczęły łzawić, gdy przeciskała się przez następny cal poza odruch wymiotny.

Spojrzała na Bartanda, ale wciąż zmuszała go głębiej. Różnica polegała na tym, że jej szkolenie kurtyzan polegało na tym, że wszystko odbywało się w klasie, a te, o których ją uczyli, nie były tak grube ani długie jak te Bartanda. Skuliła się i nie była w stanie przekroczyć czwartego cala i spojrzała w górę na łzawiące oczy Bartanda. Bartand wyciągnął swojego kutasa z jej ust, a ona wciągnęła powietrze, jak tylko mogła. - Kochanie, w porządku, zrobiłeś bardzo dobrze.

Zranisz się, jeśli się do tego zmusisz. Ale Pixie nadal płakała, Bartand nie był pewien, dlaczego siadając z nią na łóżku, usiadła. - Tak mi przykro, kochanie, nie udało mi się cię zadowolić. Bartand delikatnie dotknął jej dłoni i trzymał je.

„Moja miłości, nic takiego nie zrobiłeś, nie omieszkałaś mnie zadowolić”. Pixie odwróciła głowę. „Zawiodłem cię! Zostałem wyszkolony, by zadowolić mężczyzn, przyszedł czas, ale to był mój pierwszy raz seksualnie z mężczyzną.

Moje szkolenie mnie zawiodło, szkolenie, które przekazali mi nauczyciele Masona, aby zostać kurtyzaną. Nie udało mi się cię zadowolić jako człowiek, jak mnie nauczono, zawiodłem cię. " Pixie opuściła głowę i nadal płakała, gdy Bartand trzymał jej głowę blisko swojej piersi, próbując ją pocieszyć. Trzymał ją, całując jej głowę i pocieszając ją.

Rozległo się pukanie do drzwi, gdy dwoje kochanków pocałowało się i przytuliło. - Pani i sir. Lady Cornish wymaga obecności w Wielkiej Sali na kolacji. Posiłek został ustalony. Męski głos zawołał zza drzwi, był to mężczyzna służący lady Cornish.

Lady Lott uśmiechnęła się i spojrzała na Bartanda. „Czas na obiad, kochanie, i towarzystwo Lady Cornish”. Bartand ścisnął jej dłoń. - Czy na pewno kochanie, zawsze możemy znaleźć wymówki i zostać w naszych komnatach, jeśli tego sobie życzysz? - zapytał Bartand. Pixie otarła oczy z łez i uśmiechnęła się.

- To nie byłoby takie, jak Pani, ani Pan jak my, Bartand. Musimy traktować z lady Cornish, ponieważ należy przestrzegać praw gości. Pixie uśmiechnęła się i pocałowała Bartanda głęboko w jego usta, przesuwając język, dotykając jego własnego, zanim wyrwę się z jego ust.

kochanie - dodała z chichotem, widząc, jak jego gruba męskość leży swobodnie między jego nogami. Oboje wstali i powiedzieli służącemu czekającemu za drzwiami, że za kilka minut będą chcieli ubrać się dla firmy Lady Cornish. Fort, House of Cornish Residence, The Great Hall Bartand i Lady Lott ubrali się na kolację z Lady Cornish; Bartand w białą jedwabną koszulę i parę czystych brązowych skórzanych bryczesów. Zdecydował się nie nosić pasa z mieczem, jako znak szacunku Lady Cornish i jej gościnności jako gościa pod jej dachem.

Lady Lott wybrała elegancką niebiesko-białą sukienkę, górna połowa sukienki była jasnoniebieska, a dół czysto biały. Włosy miała upięte i splecione wokół uszu i do góry w kok, w który były zwinięte jej włosy upodobał sobie luksusy w sypialniach; i znalazłam zestaw do makijażu, który pasowałby do jej sukienki, pudrowanej wokół oczu Lady Lott z jasnoniebieskim cieniem. Obaj zeszli po schodach wieży na parter fortu i zostali powitani przez tego samego służącego, który wysłał ich na poszukiwanie. Miał na sobie nową szkarłatną czerwoną szatę, z czarnym skórzanym paskiem w talii. - Pani, sir Bartand.

Moja Pani czeka na ciebie w wielkiej sali na kolację, proszę iść za mną. Służący powiedział, odwracając się na pięcie i ruszył w stronę dwóch dużych dębowych drzwi. Bartand i Lady Lott podążyli za służącym tak szybko, jak tylko mogli, gdy otworzył przed nimi drzwi, a przed nimi stał długi, duży kamienny stół tak gładki i dobrze ukształtowany, że musiał być ręką dobrego kamieniarza. Lady Cornish siedziała na drugim końcu stołu, u jego głowy czekając na nich z krzesłem po lewej i prawej stronie od niej.

Ale lady Cornish siedziała i rozmawiała z wysokim, jasnowłosym mężczyzną stojącym obok jej siedzenia i wydawało się, że trwają głęboką rozmowę. - Emmmm chwilę, panie, pani. Służący pośpieszył do wielkiej sali, podszedł do nich i porozmawiał z lady Cornish.

„Proszę ich przyślij, myślę, że oni też będą chcieli to usłyszeć”. - powiedziała głośno lady Cornish, żeby ją usłyszeli. Bartand i Lady Lott przyjęli zaproszenie i weszli do holu, kierując się w stronę lady Cornish i ich miejsc. Bartand jako pierwszy zauważył mężczyznę, który teraz wyraźniej rozmawiał z lady Cornish; miał na sobie zbroję platerowaną stalą, a jego ramiona i nogi zakończone były kolczugą. Resztę nóg i ramion nosił rękawice i ochraniacze na kolana.

Nosił pasujący stalowy hełm ze spiczastym, błyszczącym hełmem, który lśnił w świetle ognia za nimi. Na stalowym napierśniku nosił pieczęć z białej róży. Jest jorkowcem, co, na Boga, robi tu rycerz jorku? Czy Lady Cornish jest zdrajcą w sprawie króla? Czy przekazuje nas do Yorku jako więźniów? Bartand zamyślił się, kręcąc się w głowie na myśl o powodach, dla których żołnierz z Yorku przebywał w towarzystwie Lady Cornish. Bartand powoli podszedł do mężczyzny po swojej stronie stołu, na biodrze miał w pochwie krótki miecz, a na drugim sztylet.

Teraz Bartand żałował, że nie zabrał ze sobą pasa z mieczem, potępiając jego wytrwałość w przestrzeganiu kodeksu gości. Lady Cornish uśmiechała się, co wprawiło Bartanda i Lady Lott na skraj. - Ach Bartand, lady Lott, proszę, poznajcie sir Reynolta, lojalnego opiekuna króla.

Jest poborcą podatkowym króla i jest tutaj, aby zebrać podatki mojego Pana męża dla króla i zebrać armię, jak się wydaje. Bartand zauważył, jak mówi, jakby sugerowała coś Bartandowi, nie ostrzegając żołnierza Yorkisty. Bartand przeszukał kamienny stół w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby posłużyć jako broń, gdyby musiał walczyć z tym sir Reynoltem. - Przepraszam, sir Reynolt, ale wydaje mi się, że wprawia mnie w zakłopotanie, jeśli rzeczywiście zbierałeś podatki dla króla, dlaczego nosisz białą różę Yorku na swoim napierśniku. Ci, którzy prowadzą królewskie interesy w imieniu króla, noszą królewskie kolory i nosić królewskie sztandary.

Panie, noś kolory rodu York, a nie królewski kolor. Gdzie jest królewska czerwona róża? Powinieneś nosić jego pieczęć, chyba że zbierasz podatki w imieniu króla Henryka VI i przekazujesz te same podatki do Domu York. To brzmi prawie wiarygodnie, prawda? Bartand zapytał, kładąc rękę na stole, zwłaszcza kilka cali od srebrnej metalowej płyty, której mógłby użyć jako broni. Yorkowiec ścisnął uścisk na głowicy stalowego krótkiego miecza, przygotowując się do jego wyjęcia.

- Radziłbym panu, żeby nie przeszkadzał nam w interesach króla. Karą za takie przestępstwo wobec naszego wielkiego Króla jest egzekucja. Sir Reynolt splunął ze złością. - Rzeczywiście, egzekucja jest karą za utrudnianie biznesowi króla, gdyby tak było.

Nie pobierasz podatków w imieniu króla, ale pobierasz je dla rodu York, aby zapłacił za ich własną armię walczącą z królem. - dodał Bartand, przybliżając dłoń do srebrnej metalowej płytki. - Drańu, na twoim miejscu trzymałbym gębę na kłódkę.

Jestem tutaj, aby odebrać królewski podatek i zrobię to z każdą siłą, jaką uznam za konieczne. Sir Reynolt zacisnął pięść na uchwycie miecza. - I powiedz sir Reynoltowi, ilu ludzi zabrałeś ze sobą, żeby ściągali wspomniane podatki? Bartand zapytał teraz mniej niż cal palca od krawędzi srebrnej metalowej płytki. Rycerz rozejrzał się po pokoju, zauważając, że przy drzwiach wychodzących z wielkiej sali stało dwóch strażników lady Cornish, uzbrojeni w stalowe miecze i włócznie, w platerowanej zbroi. „Przyprowadziłem ze sobą trzydziestu ludzi króla, aby ściągnęli te podatki, i są gotowi wymierzyć sprawiedliwość królewską tym, którzy odmówią przekazania ich podatków królowi”.

Sir Reynolt wtrącił się, zamierzając wzbudzić strach w Bartandzie liczbą żołnierzy, których przywiózł ze sobą. Bartand po prostu się uśmiechnął. - Trzydziestu ludzi, to całkiem spora siła.

Ten fort ma garnizon składający się z ponad stu zbrojnych i strażników, którzy są lojalni wobec lady Cornish i króla. Uważajcie, kto przeżyje długotrwałe oblężenie tego miasta; twoi ludzie lub garnizon lady Cornish. Ośmielam się postawić swoją monetę na strażnikach tego miasta, przeciwko twoim ludziom. " - powiedział Bartand, ściskając w dłoni krawędź srebrnej metalowej płytki, gotowi rzucić nią w sir Reynolta i, miejmy nadzieję, powalić go na podłogę, dając mu szansę zaatakowania go.

Sir Reynolt zaczął wyciągać miecz, dokonał wyboru. "Zostałeś ostrzeżony, to miasto zostanie splądrowane za monetę potrzebną armii króla!" Sir Reynolt krzyknął, wyciągając miecz, ale Bartand szybko podniósł go ze srebrnej metalowej płyty i uderzył sir Reynolta w twarz płytą, która powaliła go na podłogę, a strużka krwi udekorowała podłogę pod nim. „Na rozkaz króla!” Sir Reynolt wrzasnął, usiłując stanąć na nogi, ale przy całej swojej zbroi było to zbyt duże obciążenie. Bartand był nad stołem i klęczał przy boku mężczyzny, ściskając ostry nóż kuchenny ze stołu przy szyi. „Teraz radziłbym panu, sir Reynolcie, odejść ze swoimi ludźmi albo poderżnę ci gardło od ucha do ucha i wymorduję twoich ludzi poza tymi murami.

Wybierz to, co jest dla ciebie ważniejsze; podatki lub życie. Wybierz szybko ”. - powiedział Bartand surowo, trzymając nóż nieruchomo przy gardle sir Reynolta.

„JESTEM TUTAJ Z ZAMÓWIEŃ KRÓLA!” Sir Reynolt wymamrotał. Bartand uśmiechnął się, ale jego uśmiech był pełen melovance i złości, gdy jego ręka przycisnęła nóż bliżej gardła sir Reynolta. - Ta szarada dobiegła końca, sir Reynolcie, nie jesteś tutaj w imieniu króla ani nie jesteś tutaj, aby zbierać podatki dla króla.

Teraz ponownie wybierz swój los! Bartand parsknął szyderczo, przyciskając nóż do drgającego jabłka Adama Sir Reynolta. Bartand pobrał kroplę krwi i wrzask bólu sir Reynolta. „OK, JESTEŚ SYN DZIWKI! WYBIERAM LOS MOJEGO ŻYCIA I MOICH MĘŻCZYZN! ALE KRÓL SŁYCHA O TEJ Zniewadze, A TY STWORZYSZ KRÓLEWSKI WYKONAWCA!” Sir Reynolt wrzeszczał jak nietoperz z piekła rodem, próbując odeprzeć Bartanda. Bartand skinął głową, ale wyciągnął sir Reynolta z miecza i sztyletu. Jego jedyna broń, której mógł użyć, by zaatakować Bartanda raz pozwolił wstać.

Bartand odsunął nóż do krojenia pieczeni i mięsa z gardła Sir Reynolta, gdy rycerz ciężko przełknął ślinę. Bartand powoli wstał, przesuwając krótki miecz i stalowy sztylet rycerza po podłodze do rogu sali. „Wstawaj, Sir Reynolt, póki ten pokój jeszcze istnieje”. - powiedział Bartand, ciągnąc rycerza na nogi za rękę mężczyzny i odzyskał równowagę stojąc. Sir Reynolt mocno się pocił i nawet się trząsł.

- Żądam zwrotu mojego miecza i sztyletu. Sir Reynolt mruknął, trzęsąc się. Bartand uśmiechnął się i trzymał nóż do rzeźbienia przy biodrze gotowy do uderzenia.

- Nie, twoi ludzie poza tymi murami będą mieli dla ciebie zapasowy miecz i sztylet. Ale nie będziesz dzierżył miecza tutaj, w tych korytarzach, dopóki znowu nie znajdziesz się poza miastem. Sir Reynolt wyglądał, jakby zamierzał zaatakować Bartanda i spróbować odzyskać broń, ale wycofał się z kaprysu. Lady Cornish wstała od stołu i zawołała strażników.

"Strażnicy wzywają garnizon do szalejących terenów i murów fortu i przygotowują się do ataku, jeśli nadejdzie." Dwóch strażników, którzy stali w pobliżu drzwi sali, ukłonili się i wybiegli z sali, aby wykonać jej rozkaz. Bartand pociągnął sir Reynolta obok siebie w kierunku tych samych drzwi. - Odprowadzę cię, Sir Reynolcie, do twoich ludzi poza tymi murami, a słowo ostrzeżenia nawet nie myśl o ucieczce przede mną. Możesz uciec ode mnie, ale zakładam, że twoje szanse na uniknięcie bełtu z kuszy są w najlepszym razie niewielkie .

” Sir Reynolt rozumiał zagrożenie, strażnicy biegnący teraz, by obsadzić bariery i mury Fortu, byliby mieszanką łuczników, kuszników, zbrojnych, a nawet włóczników, którzy równie łatwo mogliby rzucić włócznią, uderzając mężczyznę z dużej odległości. raniąc go. Lady Lott została z lady Cornish w głównej sali, a służący wydawali rozkazy garnizonowi. Bartand wyprowadził potykającego się sir Reynolta z wielkiej sali iz głównej twierdzy na dziedziniec przez parę dużych dębowych drzwi.

Zimne powietrze uderzyło ich obu w twarze, gdy dym buchał z pobliskiego kowala i huty, używanego do produkcji broni i zbroi. Wokół nich, gdy maszerowali, garnizon strażników fortu pobiegł, by obsadzić punkty obronne fortu przed oblężeniem. Bartand trzymał nóż do rzeźbienia na biodrze, gdy maszerował Sir Reynolta do bram fortu. „Otwórzcie bramy, przygotujcie się na szybkie zamknięcie bram”.

Bartand krzyknął, gdy dwóch strażników szybko otworzyło duże dębowe wrota do miasta, a przed bramą pojawiła się niewielka grupa żołnierzy. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że było tam pół tuzina kalwarii, dziesięciu łuczników i kilkunastu zbrojnych i włóczników. Bramy całkowicie się otworzyły, gdy strażnicy je otworzyli. - Idź do swoich ludzi i zabierz ich do domu, sir Reynolcie.

Zabierz ich z powrotem do ich rodzin, żon i bliskich. Jeśli tego nie zrobisz, przygotuj się na krwawą masakrę na tej brudnej ścieżce, na której stoją. Zaśmiecimy ulice miasta poza tymi murami twoimi trupami, jeśli zdecydujesz się na nas oblężenie.

"Powiedział Bartand wypychając sir Reynolta z bram na suche błoto przed fortem." Zamknij bramy! "Ryknął Bartand do strażników po obu jego stronach, przytrzymujących otwarte bramy. Wkrótce zatrzasnęli drzwi, gdy sir Reynolt pobiegł w stronę swoich ludzi. Bartand zaczął biec i wspiął się po schodach prowadzących do murów fortu, wzywając pobliskiego żołnierza. „Pas miecza ! "Żołnierz szybko wręczył mu własny pas z mieczem; na jednym biodrze miał stalowy krótki miecz, a na drugim pasujący sztylet.

Bartand zawiązał go ciasno wokół talii przez lnianą koszulę i przewiesił przez skórzane spodnie. Bartand pobiegł do głównego szalejący, nad bramą z ręką zaciśniętą na rękojeści miecza. Bartand wyraźnie widział siłę sir Reynolta poza murami fortu, wszystkich mężczyzn z kalwarii niosących sztandary Domu York. Bartand przygotowywał się na nieuniknione, jeśli sir Reynolt zlekceważył Bart i proponuje opuszczenie miasta dla bezpieczeństwa i atak na Fort. „Nikt nie może wystrzelić ani jednego bełtu, dopóki nie wydam polecenia”.

Bartand krzyknął do strażników, niektórym nie było łatwo, gdy wydawał rozkazy, ale wkrótce zobaczyli Lady Cornish z Lady Lott na jej balkonie w komorze wychodzącej na dziedziniec, kiwając głową, dając Bartandowi dowódcę garnizonu. Bartand spojrzał na Pixie stojącą obok lady Cornish, wydawała się przestraszona. Nigdy nie widziała prawdziwej bitwy, wszyscy, których zabiła w imieniu króla, byli odurzeni, nieprzytomni, że wypili z nią za dużo wina i mogła po prostu poderżnąć sobie gardła. To byli ludzie na ludziach, w prawdziwej bitwie, a nawet oblężeniu.

Gdyby doszło do bitwy, byłoby dużo krwi i śmierci. Spojrzała z góry na swoją ukochaną, Bartanda stojącego na murach fortu. „Boże, błagam Cię, spójrz na moją ukochaną Bartanda, daj mu siłę w walce i pomóż mu wrócić do mnie bezpiecznie po bitwie”. Pixie szepnęła do siebie, mając nadzieję, że lady Cornish nie usłyszała jej modlitw. Bartand widział, jak sir Reynolt pomagał mu wsiadać na swoją czarno-białą klacz.

Miał trudności z założeniem całej zbroi, ale udało mu się to, gdy zażądał miecza od swojego kapitana. Bartand nie mógł zobaczyć, czy sir Reynolt przygotowuje swoje siły do ​​ataku na Fort, ale widział, jak garnizon Fortu wbija strzały w kusze. Jeśli sir Reynolt zdecyduje się zaatakować Fort, możemy zniszczyć większość ich końskiego grzbietu strzałami. Pieszych można było pokonać za pomocą włóczni i drugorzędnych łuczników. Gdyby ktoś dotarł pieszo do murów fortu, moglibyśmy zrzucić płonącą smołę, kamienie i włócznię.

Bartand domyślił się taktycznie. Sir Reynolt zdawał się rozmawiać ze swoimi ludźmi na koniach, wskazując na Fort i obronne rampy przed nimi. - Chodź, brudny psie, uciekaj, nie chcę kurwa zabijać ciebie i twoich ludzi.

Bartand mruknął pod nosem. Dwóch jeźdźców sir Reynolta zaparło konie, by stanąć twarzą do Fortu i po kilku słowach zaczęli walczyć w szeregu na Fort, galopując ciężko po wyschniętej, błotnistej krainie przed nimi. - zawołał Bartand. „Nikt nie strzela, z wyjątkiem was dwojga”. - powiedział Bartand, wskazując na dwóch łuczników po obu jego stronach, z bolcami już naciętymi i gotowymi.

- Wy dwoje, strzelajcie w ziemię przed jeźdźcami, zanim na nią napotkają. Wyraźcie to, aby wysłać wiadomość. Dwaj łucznicy, ubrani w surduty i kolczugi, skinęli głowami i nacięli łuki.

Wypuścili się w powietrze, a strzały zniknęły na chwilę, zanim wróciły, opadając ostro w ziemię przed nadciągającymi jeźdźcami. Strzały trafiły w suchą ziemię przed dwoma jeźdźcami, zaledwie kilka metrów od nich. Konie zarżały i zaczęły dziko zawracać, zmuszając jeźdźców do trzymania się, aby zachować równowagę. Dwaj jeźdźcy mogli zobaczyć, jak dwóch tych samych łuczników, którzy oddali strzały ostrzegawcze, ponownie nacięło łuki i obaj jeźdźcy wycofali się do swoich głównych sił dla bezpieczeństwa. Bartand odchrząknął i ryknął.

"TO BYŁ STRZAŁ OSTRZEGAWCZY, SIR REYNOLT! KOLEJNI NIE BĘDĄ TYLKO OSTRZEŻENIEM, KOLEJNI JEŹDZI CZY MIECZ, KTÓRZY WYŚLIJESZ NASZĄ DROGĘ, ZOSTANĄ PRZYPIĘTY DO TEGO BARDZO ZIEMI PRZEZ NASZYCH MĘŻCZYZN! TWÓJ WYBÓR!" Sir Reynolt najwyraźniej kłócił się ze swoim kapitanem o coś, zanim Reynolt krzyknął. "Dość!" Do swojego kapitana wyruszył na konia, by stawić czoła Fortowi. „OPUSZCZAMY SIR BARTANDA, ALE Wrócimy Z WIĘCEJ MĘŻCZYZN I NAWET KRÓLEWSKICH! Sir Reynolt wrzeszczał na Bartanda. „DOBRE ZRÓB TO SIR REYNOLT, A GDY JESTEŚ W LONDYNIE, PROSZĘ POWIEDZIEĆ KRÓLOWI, ŻE JEŚLI POWINNIŚCIE POWRÓCIĆ Z KRÓLEWSKIM STANDARDEM, TO SPĘDZIE SIĘ ODWRACAMY NASZE PODATKI!” Ostatnie słowa Bartanda były zniewagą dla sir Reynolta, wiedząc, że nie wraca do Londynu, aby zobaczyć się z królem, ale w rzeczywistości, w rzeczywistości, jego leige Lord z powrotem w Yorku na północy poinformował go o tym, co się stało. Sir Reynolt sapnął i sapnął, ale skierował konia w stronę pól w oddali miasta i zaczął galopować z kapitanem u boku, a jego siły tuż za nim.

Kiedy siły znalazły się poza zasięgiem wzroku na tyle, by się zrelaksować, wiedząc, że gdyby zawrócili, będą mieli wystarczająco dużo czasu, aby ponownie obronić mury, Bartand zszedł z murów na dziedziniec. - Na razie ustąpcie, kapitanie, ale zatrzymajcie kilku ludzi na murach i szalejących na wypadek powrotu Sir Reynolta. Bartand powiedział kapitanowi straży lady Cornish, który zdjął hełm, aby mówić i słuchać. Mężczyzna zdecydowanie przekroczył już czterdziestkę, ale wykazał się wigorem i wytrwałością, gdy biegł do obrony.

- Tak, sir, będzie zrobione. Czy sir Reynolt powinien wrócić, z siłą tej samej wielkości lub większą, co zrobimy? - zapytał Kapitan, przeczesując dłonią mopę siwiejących włosów aż do gęstej, pasującej brody. „Niech kilku ludzi przygotuje wrzącą smołę, kilka stosów kamieni na szaleństwie i jeden płonący stos w każdym punkcie obrony, abyśmy mogli użyć płonących strzał, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jeśli on wróci, spotkamy się z jego siłami z trwałą obroną Kapitan." - odparł Bartand, ciężko dysząc, przeczesując dłonią teraz mokre czarne włosy. Kapitan straży skłonił się i zaczął wykrzykiwać te same rozkazy swoim ludziom, którzy zaczęli uciekać z umocnień na dziedziniec.

Jednak przez resztę tego dnia sir Reynolt nie wrócił, aby oblężyć miasto i Fort. Tego wieczoru ustalono, że nadeszła pora, by ponownie podać im wszystkim kolację w wielkiej sali. Wrzesień 1459, Fort, House of Cornish Residence, The Great Hall Lady Lott siedziała przy marmurowym stole po prawej stronie Lady Cornish, z Bartandem po jej lewej stronie i Lady Cornish u szczytu stołu.

Za nimi na przygotowanym stole przygotowywano jedzenie, jak soczysta świnia gotowana na wielkim ogniu, rzeźbione przez dwie ładne służebnice na talerzach dla gości. Warzywa gotowane na parze, pieczone ziemniaki, wędzony łosoś czekały na podanie. Służące zaczęły podawać gościom pierwsze półmiski pieczonej jeszcze świni i mały talerz warzyw.

Bartand patrzył jak jeden z dwóch służących; ładny rudowłosy postawił przed nim swój talerz wieprzowiny. Podziękował jej, gdy służąca poszła służyć lady Cornish. „To wszystko, co naprawdę otrzymujemy, obawiam się, że w dzisiejszych czasach ci, którzy przyjeżdżają do moich ziem, są albo poborcami podatkowymi, albo tymi, którzy szukają schronienia przed nadchodzącą wojną. Większość z nich ma niewiele wartości i chcą pracować w mieście. teraz zaczyna brakować, a miejscowi mieszkańcy są wzburzeni.

To tygiel, który czeka na nas wszystkich. Ten sir Reynolt nie jest pierwszym, który przybywa do mojego miasta w poszukiwaniu tego, co nie jest jego. Mieliśmy wielu bandytów, większość po tym, jak zobaczył garnizon w Forcie, inni próbowali na szczęście doprowadzić miasto do własnej śmierci. " Lady Lott wyjaśniła szczegółowo, szturchając widelcem kawałek wieprzowiny. "Ci bandyci, czy stanowią zagrożenie w okolicznych lasach?" - spytał Bartand, szturchając widelcem własne mięso wieprzowe i wsuwając do ust soczysty kawałek, wbijając w nie.

Pixie siedziała obok lady Cornish i karmiła swoją wieprzowinę kilkoma ziemniakami. Rozwidliła kawałek mięsa i zrobiła to samo z ziemniakiem, po czym włożyła go do ust i zaczęła żuć. Bartand uśmiechnął się, patrząc, jak je, spojrzała na niego i uśmiechnęła się najlepiej, jak potrafiła słodko, jedząc jedzenie. „Nie tak źle, jak kiedyś, zanim mój mąż uporał się z najgorszymi. Złapał znanego osławionego bandytę imieniem Cailin, on i jego grupa bandytów biegali dziko po pobliskich lasach.

Zabijanie podróżujących po drogach i grabież zwłoki. Mój mąż w końcu zmęczony jego strażnikami donoszącymi, że nie znaleźli bandytów, sam poprowadził oddział około pięćdziesięciu strażników do lasu. Nie słyszałem wiadomości od wielu dni i myślałem, że Cailin złapał mój męża i jego ludzi, zabijając ich. Ale zaledwie trzy dni po tym, jak mój mąż wyjechał do tych lasów, wrócił z ponad czterdziestoma głównymi siłami oraz ciałami Cailina i jego zastępcy Simona Crofta.

Miejscowy rozbójnik, który dołączył do z Cailin kilka miesięcy wcześniej. Mój mąż osobiście zabił Cailina w bitwie, a Croft został zabity przez łucznika, gdy próbował uciec z lasu. " Lady Cornish wytarła usta, połykając wieprzowinę i kontynuując. „Mój mąż i jego ludzie wrócili do miasta z ciałami i łupem skradzionym przez bandytów, aby wrócić do rodzin zabitych, którzy mieszkali w naszym mieście.

Mój mąż przysiągł, że to, co Cailin robił w tych lasach przez te lata, przyniesie nigdy więcej się to nie powtórzy, a on nawet teraz ma tam ludzi. Myślę, że kilkunastu pilnuje szlaków handlowych i dróg ”. Bartand skinął głową, powoli pijąc wino.

- Twój mąż to dobry człowiek, lady Cornish, słyszałem o tym na królewskim dworze. - powiedziała łagodnie Lady Lott, chwaląc Lorda Cornisha. To była również prawda, lord Cornish był bardzo szanowany i szanowany na dworze królewskim nawet przez króla, a także przez ojca lady Lott, lorda Lott. Udowodnił swoją lojalność królowi w wielu bitwach, a także przeciwstawiając się domowi York. Bartand dopił wino i patrzył, jak Pixie je warzywa, a on był podniecony, widząc, jak jej pierś unosi się i jak wyglądała, połykając marchewki.

Kurwa, wciąż pamiętam, jak głęboko wessała moją męskość, to było niesamowite uczucie i widok. Pragnę jej znowu, aż do dnia, kiedy opuszczę ten świat. Bartand zamyślił się. Lady Cornish poleciła służącym przynieść więcej wina dla wszystkich i przystąpić do przygotowywania deserów dla gości. - Czy zajmowałeś się bandytami przed sir Bartandem? - powiedziała Lady Cornish, popijając własny kielich wina, odwracając głowę w stronę Bartanda po drugiej stronie stołu.

Bartand musiał uważnie dobierać słowa, musiał to być czas przeszły, który rozmawiał z lady Cornish; wszystko wydarzyło się zanim on i Pixie „pobrali się”. Bartand odłożył widelec, zostawiając na talerzu tylko dwa małe kawałki wieprzowiny. - Cóż, walczyłem ze swoimi bandytami, a nawet piratami, pani. Zanim poznałem swoją miłość, widziałem, jak mi się spora część walki.

Walczyłem z bandytami i zbuntowanymi członkami klanu w Szkocji. Kiedy opuściłem swoje ojczyzny na północy, Udałem się na południe i widziałem wiele walk międzywojennych między szlacheckimi Domami Północy. Kiedy przyjechałem do Londynu, znalazłem południe poruszone zbliżającą się wojną o tron.

W moim czasie tutaj, w południowej Anglii, ja Pracowałem dla firm handlowych i kupców handlowych, chroniąc ich statki na morzu przed francuskimi piratami. Zarobiłem niezłą monetę, aby chronić statki handlowe na morzu. Kiedy znalazłem swoją miłość, Ladty Lott, zostawiłem za sobą swoje stare drogi. Ale w za moich czasów widziałem wiele rzeczy, Ma'Lady.

" Bartand zakończył. - Jestem pewien, że masz sir Bartanda, opowiedz, jak ty i tak urocza istota jak Pixie poznaliście się i pobraliście. - powiedziała Lady Cornish z uśmiechem, który powiedział wszystko Bartandowi i Lady Lott. Wiedziała, kim są, nawet znała sekretne imię Lady Lott z królewskiego dworu.

Nikt poza bliskimi zwolennikami lojalistów nie znał jej jako Pixie. Lady Cornish wiedziała o nich oboje więcej, niż przypuszczali. Bartand musiał pomyśleć, musiał spróbować utrzymać tę farsę, że on i Pixie są małżeństwem. Już miał coś powiedzieć, ale Pixie na szczęście go uratowała.

„Spotkaliśmy się, kiedy Bartand przybył na King's Court w Londynie, mój ojciec nas przedstawił. W tym czasie Bartand wrócił do Londynu z Southampton, zajmując się francuskimi problemami piratów na kanale La Manche. Za swoją odwagę zdobył wiele szacunku.

na tych wodach od mojego ojca, Masona, a nawet samego Jego Mości, Króla. Od razu go polubiłem, a mój ojciec dał swoje błogosławieństwo Bartandowi, aby był ze mną. " Pixie uśmiechnęła się promiennie przez stół, opowiadając historię o tym, jak się poznali; zarówno ona, jak i Bartand wiedzieli, że wszystko zostało skonstruowane.

Ale mimo że wszystko zostało skonstruowane, aby ich chronić, historia sprawiła, że ​​oboje ponownie poczuli motyle w swoich żołądkach. Tak właśnie żałowali, że się spotkali, a nie tak, jak naprawdę spotkali się w bitwie. - I tak zrobił, zaczęliśmy razem wchodzić do Dworu. Spotykaliśmy się po jego interesach z Masonem i moim na Dworze Królewskim. Spotykaliśmy się, żeby razem jeść, spacerować po terenie pałacu królewskiego i po prostu doskonale się do siebie wpadaliśmy.

Pixie kontynuowała, jej uśmiech nie drgał, ponieważ jej oczy nie były skierowane na Lady Cornish, ale na Bartanda, a oni nie poruszali się nigdzie indziej, tylko na niego. Bartand odwzajemnił uśmiech, chcąc dotknąć jej ręką po stole. - Cóż, wygląda na to, że była to idealna para dla was obojga, jestem tak zaskoczony, że twój ojciec zgodziłby się na Courting. Szkocja jest nadal uważana za kraj, w którym poparcie dla rodu York jest silne, ponieważ Szkoci nie dbają o króla ”.

- skomentowała złośliwie lady Cornish. Bartand denerwował się jej komentarzami, ale musiał zachować kontrolę, był gościem pod jej dachem i właśnie uratował jej miasto przed atakiem. „Cóż, Szkocja to duży kraj, pani, rzeczywiście są zwolennicy Yorku, którzy nie kochają króla, ale istnieje poparcie dla króla w Edynburgu i dla monarchii”. Bartand powtórzył surowym tonem. Lady Cornish uśmiechnęła się, unosząc kielich i ponownie popijając wino, podczas gdy służebnice biegały dookoła stołu, nalewając wino do pucharów i zostawiając na stole dwie pełne flaszki wina, aby goście mogli się nim delektować.

„Rzeczywiście jest to Sir Bartand, piękny kraj, tak jak jego mieszkańcy”. Z ustami w kielichu, sącząc wino, jej oczy były martwe skupione na Bartandzie. Próbowała go uwieść, ale Bartand chciał tylko, żeby Pixie go uwiodła. Bartand oderwał swoje oczy od jej własnych i skierował je na Pixie i oboje się uśmiechnęli.

- Z jakiego klanu pochodzisz od Sir Bartanda, jeśli mogę zapytać? - spytała lady Cornished własnym autorytatywnym tonem. Bartand oderwał oczy od kobiety, której pożądał, pragnął, kochał nawet w oczach lady Cornish. "Klan Anderson Ma'Lady, mamy ziemie na północ od Stirling w Highlands.

Mój ojciec jest nadal przywódcą klanu. Opuściłem swój klan w wieku dziesięciu i sześciu lat na wojnę w okolicznych krainach w imieniu mojego klanu. Wojny klanowe jako Południe zna ich jako ziemie i zasoby. Widziałem większość najcięższych walk na wyżynach między moimi własnymi ludźmi. To smutny dzień… kiedy musisz patrzeć, jak twoi rodacy zabijają się nawzajem w poszukiwaniu ziem i zasoby.

Wasz kraj rozpada się na strzępy ”. Bartand powiedział uroczyście, że to część swojej przeszłości, której nie lubił wspominać. Śmierć, jego rodacy zabijają się nawzajem w imię klanów, dumy i honoru.

„Obawiam się smutnej historii twojego wielkiego narodu, kochanie”. - powiedziała Pixie delikatnie z pocieszającym uśmiechem, gdy spojrzała ponad stołem na Bartanda. „Rzeczywiście, mroczna historia, która wciąż kontynuuje wojny klanowe”.

Lady Cornish dodała pstryknięciem palców, aby podeszła do niej służąca. Na jej wezwanie przyszła ruda, a lady Cornish zażądała podania deseru. Ruda służąca ukłoniła się i pobiegła do kuchni.

Zapadła krótka cisza, kiedy lady Cornish skończyła wieprzowinę, a Lady Lott - warzywa, a Bartand czekał na podanie deseru. Chciał, żeby ta kolacja się skończyła, żeby zostać sam na sam z Pixie. Deser składał się z prostych owoców, ale wszelkiego rodzaju owoców przywiezionych z zagranicy. Były tam pokrojone kiwi, mandarynki, pomarańcze, winogrona, truskawki, a nawet banany. Wszystkie zostały rozcięte i postawione na stole, gdy słudzy wyszli, by mu służyć.

Służące przy stole zastawione świeżymi owocami, wypełnione talerzami z różnymi rodzajami owoców, zanim podadzą je gościom. Bartand, Lady Cornish i Pixie podano pełne talerze owoce, zanim służba ukłoniła się opuszczając salę. Bartand przeciął kawałek jabłka na pół i zjadł jeden z nich, żując go. Kiedy jedli deser, oczy Bartanda powędrowały po stole do swojej ukochanej; Wróżka.

Sposób, w jaki jadła, a nawet oddychała, sprawiał, że się uśmiechał, nawet motyle latały mu w żołądku, wszystko, co robiła, sprawiało, że kochał ją jeszcze bardziej. Ta szarada była teraz wszystkim, czego naprawdę pragnął w swoim życiu. Kocham tę kobietę bardziej niż cokolwiek w obskurnym, krwawym życiu; wszystko, co zrobiłem, zamieniłbym na Pixie. Wszystkich, których zabiłem, wszystkich, których zamordowałem, wymordowałem w imię honoru klanu, nawet zysk, przywróciłbym ich wszystkich do życia, gdybym mógł ją mieć.

Ale jestem tylko mieczem na sprzedaż, nie należę do rodu królewskiego, nie mam żadnej wartości, z którą warto być, nawet poślubić Lady Lott. Bartand doszedł do wniosku. "Kocham cię Pixie… ale ty i ja wiemy, że nigdy nie będziemy mogli być razem. ”Bartand powiedział cicho, tak cicho, że Lady Cornish nie słyszała, tylko on i Lady Lott usłyszeli wyznanie.

Lady Cornish była zbyt zajęta rozmową z kobietami Lady Lott trzymała swój widelec z kawałkiem owocu na nim kilka cali od ust, jak gdyby usłyszała głęboko zakorzenioną tajemnicę, ale to, co jej powiedziano, sprawiło, że poczuła się tak nieszczęśliwa i smutna, że ​​zaczęła się trząść i drżeć. Powoli upuściła widelec z powrotem na talerz i wstała z krzesła z największą skromnością, na jaką mogła się zdobyć. „Kocham cię Bartand, tak bardzo… proszę, nie kończ tego.” Zanim Bartand zdoła cokolwiek powiedzieć W odpowiedzi Pixie uciekła z sali do swoich kwater, płacząc, próbując ukryć łzy. Lady Cornish wyglądała na zszokowaną i autentycznie zaskoczoną, że nie wiedziała, co spowodowało, że Pixie tak się zdenerwowała. - Sir Bartand, o co chodzi z Lady Lott.

Dlaczego jest taka zdenerwowana? "Zapytała, odprawiając swojego sługę, który nawet okazał pewien dyskomfort w pokoju. Bartand po prostu podniósł swój pełen kielich wina do ust i wypił głęboko kęs, zanim odłożył go z powrotem na stół." Powiedziałem jej prawdę, to wszystko lady Cornish. Kocham ją i nie mogę jej skrzywdzić bardziej niż to, co już zrobiłem. ”Bartand powiedział patrząc przed siebie, gdzie Pixie siedziała przed chwilą na duży gobelin zwisający ze ścian sali. Przedstawiał niedźwiedzia, wielkiego czarnego niedźwiedzia zaatakowany przez uzbrojonych żołnierzy, psy gończe, a nawet inne leśne stwory.

W końcu wielki niedźwiedź zostaje pochłonięty w całości przez tych, którym ufał; i tych, których nienawidził. Jestem tym niedźwiedziem i jeśli nadal będę robił Pixie wrażenie że ta szarada stanie się rzeczywistością, gdy odejdziemy z towarzystwa Lady Cornish, oboje będziemy cierpieć… Koniec części drugiej, do wojny o różę: 1459, ponieważ najprawdopodobniej będzie to trylogia, która prawdopodobnie będzie składać się z trzech części tego konkretnego roku w Anglii. historii. Mam nadzieję, że Ci się podobało i nie mogę się doczekać następnej i być może ostatniej części.

Podobne historie