Utracona miłość, dwa

Pochyliła się ku niemu, oferując zarówno jego ubranie, jak i wyraźny widok jej nagich piersi.…

🕑 20 minuty minuty Historie miłosne Historie

ROZDZIAŁ PIĄTY. OKRADNI. Chaz opuścił San Jose i odszedł od Rio Grande wzdłuż Av. Juarez w kierunku hotelu.

Zatrzymując się w kilku sklepach z pamiątkami, przeglądał, ale nie znalazł nic interesującego, chociaż było tam wiele uroczych bibelotów. Doceniał talent potrzebny do wykonania niektórych rękodzieł i dzieł sztuki, tych, których nie robiono w Azji, ale na szczęście nie był zainteresowany i nie miał miejsca na to, co nazywał śmieciami. W trzecim sklepie, do którego wszedł, znajdującym się na rogu z wejściem na obie ulice, młody Meksykanin podszedł do niego od frontu i zapytał, czy interesują go dziewczyny. Chaz uśmiechnął się do niego przyjaźnie i potrząsnął głową na nie.

Idąc dalej na tyły sklepu, po raz drugi zatrzymał go inny facet i zapytał, czy interesuje go marihuana. Chaz ponownie odmówił i zdecydował, że powinien jak najszybciej opuścić to miejsce; bał się, że trzeci raz może nie być urokiem. Próbując przejść przez ulicę, prawie został potrącony przez samochód, który szybko skręcał w prawo na czerwonym świetle. Stanął z powrotem na krawężniku, rozejrzał się w obie strony i patrzył, jak radiowóz z migającymi światłami jedzie szybko ulicą. Chazowi wydawało się, że policja ściga samochód, który prawie go potrącił.

W końcu światło znów zmieniło się na zielone i przeszedł przez ulicę, myśląc, że piątkowa noc w Juarez musi być pracowita dla policji z powodu wszystkich GI w mieście. Tuż przed tym, jak dotarł na drugą stronę, został uderzony od tyłu i automatycznie obrócił się w lewo i sięgnął do kieszeni portfela. To było naprawdę niepotrzebne, ponieważ już dawno przeniósł swoje pieniądze i dowód osobisty do paska z pieniędzmi przypiętego do pasa. Jego lewa ręka w coś uderzyła i zobaczył, jak młody mężczyzna, którego spotkał w sklepie, okrąża go.

— Przepraszam — powiedział — chodź za mną. Powiedział, przejeżdżając obok i wchodząc do pierwszego sklepu po prawej stronie. Chaz ostrożnie poszedł do sklepu. Młody mężczyzna, ubrany w białą koszulę z długimi rękawami, jak większość meksykańskich mężczyzn, których obserwował, skinął na niego. "Senor, jesteś w niebezpieczeństwie.

Chodź za mną." Powiedział ledwo zrozumiałym angielskim. Chaz zawahał się. Czy to była jakaś pułapka? Czy naprawdę istniało niebezpieczeństwo, czy też ten młody Meksykanin był niebezpieczeństwem? Położył ręce przed sobą i wszedł powoli do sklepu, a młody człowiek cofnął się.

„Senor, jest banda twardzieli, którzy chcą napaść na Amerykanów i są tuż za tobą. Uderzyłem cię celowo na ulicy, żeby zwrócić twoją uwagę. Chodź ze mną w głąb sklepu, żeby cię nie zauważyli. Chaz rozejrzał się dookoła i czujnie podążył za nim na tyły lokalu. „Czy to nie ty mnie pytałeś, czy interesują mnie dziewczyny?”.

„Senior, jestem rekruterem alfonsa, który ma małą stajnię dziewcząt, ale nie lubię przemocy i nie wierzę, że my, Meksykanie, powinniśmy atakować i okradać Amerykanów”. ciszy, chowając się za ladą z lalkami. „Pokażę ci bezpieczne wyjście stąd." Powiedział młodzieniec.

Chaz zawahał się, ale ostrożnie podążył za nim przez ukryte tylne drzwi do słabo oświetlonej alejki. Mniej więcej w połowie drogi zaśmieconej bocznej uliczce chłopiec zatrzymał się, odwrócił i powiedział: „Senor, obawiam się, że skłamałem, niech Jezus wybaczy mi mój grzech”. Gdy skończył spowiedź, z cienia wyszło czterech dodatkowych młodzieńców.

Jeden, najwyższy, i żaden z nich nie był wysoki, trzymał długi nóż przy boku. „Senior, poprosimy o twój portfel bez żadnych problemów?”. „Ok, ok”, Cha z odpowiedział i sięgnął do lewej tylnej kieszeni, wyjął portfel i podał go młodemu mężczyźnie. Szybko przeszukał portfel, ale znalazł tylko dwa dolary i żadnych dokumentów tożsamości. "senior".

Powiedział. – Nie wierzę, że przyjechałeś do Juarez w piątek wieczorem tylko z dwoma dolarami amerykańskimi. Gdzie jest reszta twoich pieniędzy? On zapytał. „Jeśli nie dasz go dobrowolnie, będziemy zmuszeni przeszukać i odebrać ci to”.

Chaz pomyślał sobie, jak do diabła dałem się w to wciągnąć? Nie mogę walczyć z pięcioma, tym bardziej, że jeden ma nóż, a inni też mogą być uzbrojeni, a ja nie mogę uciec, bo nie wiem, gdzie jestem. - Okej - powiedział niechętnie Chaz. „Mam pas z pieniędzmi wokół talii. Zdejmę go i dam ci”.

Zdejmując pasek, zauważył, że cała piątka się uśmiecha. Biorąc pas, młody człowiek szybko znalazł dwa banknoty dwudziestodolarowe i swoją wojskową legitymację. „Dziękuję, señor, za twój wkład w kościół złodziei. Oto twój portfel i dowód osobisty. Czy instruktorzy w forcie nie mówili ci, żebyś nie spacerował samotnie nocą po Juarez? Zatrzymał się, uśmiechnął i powiedział: „Pedro”.

ROZDZIAŁ SZÓSTY. ODKRYTY. Chaz niczego nie pamiętał, dopóki nie obudził się na środku alei, myśląc, że słyszy i czuje biegające po nim gryzonie. Głowa mu pulsowała, a plecy, barki i żebra płonęły.

Musiał zostać uderzony od tyłu, a następnie pobity. Próbując się podnieść, upadł na ziemię. Za bardzo bolało, żeby się ruszyć.

Poleżę tu chwilę i zobaczę, czy później będę mógł się ruszyć. Zemdlał z powodu bólu, który dręczył jego ciało. Głosy obudziły go po raz drugi.

Nie miał pojęcia, co czas. Otworzył oczy i zauważył, że otacza go gromada dzieci. Rozmawiały po hiszpańsku, a on nie miał pojęcia, co mówią. Miękki, aksamitny głos mówił po angielsku z lekkim akcentem „Seńor, postaramy się pomóc Ci wstać i zawieźć do naszego domu. To niedaleko.

Chaz, w strasznym bólu, zachwiał się na nogi, a dwóch chłopców trzymało go za ramiona i na wpół niosło, a na wpół odurzyło go kilka przecznic do ich domu. Dwie małe dziewczynki pobiegły naprzód i zaalarmowały rodziców. ojciec wyszedł z domu i pomógł chłopcom nieść go przez ostatnie sto metrów.

Chaz poczuł, że jest podnoszony i niesiony, zanim znów stracił przytomność. Spał niespokojnie, marząc o bójkach w dzieciństwie, swoim pobiciu po inicjacji w seksklubie w jedenastej klasie, starcie z pijakami w Twin Peaks i potyczka w pobliżu rzeki Hudson nad Marti. W chwilach czuwania czuł, że jest kąpany, otoczony opieką i słyszał głosy mówiące po hiszpańsku. Kiedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę z otoczenia Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była piękna młoda dama siedząca w bujanym fotelu. Ona czytała.

Uszczypnął się w nogę, żeby zobaczyć, czy jest martwy, czy w raju. Jęknął, bo nawet ten niewielki wysiłek bolał. W jednej chwili znalazła się u jego boku. – Senor Marshall, czy wszystko w porządku? Zapytała, kładąc jedną rękę na jego czole, a drugą lekko na ramieniu.

Dźwięk jej głosu był kojący, a jej dotyk magiczny. „Cierpię, ale chyba żyję.” Zaśmiał się i jęknął. "Która godzina?". – Jest prawie 1:00 po południu. Odpowiedziała.

"Jaki mamy dziś dzień?". „Jest niedziela, spałeś dłużej niż dzień. Reszta mojej rodziny jest na mszy. Mama kazała mi zostać w domu na wypadek, gdybyś się obudził i potrzebował pomocy”.

Ona odpowiedziała. Teraz, gdy się obudził i mógł się skupić, zauważył piękno jej jasnobrązowej twarzy, otoczonej długimi, ciemnymi włosami. Jej oczy były ciemnobrązowymi kałużami połyskującego syropu klonowego, a czarne łuki jej brwi pasowały do ​​kształtu jej twarzy. Długi, smukły, zaokrąglony nos górował nad pełnymi, szerokimi, pozbawionymi ozdób ustami i wdzięcznie zaokrąglonym podbródkiem.

Twarz anioła, pomyślał. Jego ocena zajęła tylko ułamek sekundy i powiedział. „Muszę być z powrotem w Fort Bliss jutro o godzinie 00:00. Więc lepiej spróbuję zobaczyć, czy dam radę chodzić”. Powiedział z jękiem, próbując się poruszyć.

„Nie próbuj wstawać, dopóki mój ojciec nie wróci do domu. Nie jadłeś ani nie piłeś, odkąd cię tu przywieźliśmy. Jesteś zbyt słaby i niepewny na nogach. Pozwól, że pójdę do kuchni i przyniosę ci coś do jedzenia i picia – powiedziała jedwabistym głosem.

Wstała zza łóżka iz gracją wyszła z pokoju. Patrzył na nią, zastanawiając się, ile ma lat i doceniając jej wiek. jej szczupłą sylwetkę ubraną w prostą różową sukienkę, która rozciągała się od jej szyi do podłogi. Lekko zaokrąglone biodra, wąska talia, biodra nieco mniejsze niż jej ramiona i długie czarne włosy, które sięgały jej prawie do pośladków.

Słyszał, jak wydaje odgłosy. w kuchni, a ona wkrótce wróciła z tacą zawierającą miskę i kubek. Z trudem usiadł, znosząc ból, który odczuwał w żebrach i dolnej części pleców. Położyła tacę na podłodze i pospieszyła mu z pomocą. Jej Małe ramiona i dłonie były zaskakująco silne jak na kogoś tak drobnego, a ona z łatwością pomogła mu się wyprostować.

Poczuł jej pełną prawą pierś na swojej klatce piersiowej i dostrzegł jej krągłe ciało, ponieważ jej sukienka nie była zapięta do samej góry. otrzymała kolejny olśniewający pokaz jako ona położył tacę na kolanach. Jego ciało bolało, ale widok jej bliźniaków bez stanika bardzo go ucieszył. "Dziękuję Ci." Powiedział uprzejmie.

Muchos gracias. – Powtórzył, używając trochę hiszpańskiego, który pamiętał ze szkoły średniej. Uśmiechnęła się promiennie.

– De nada. To tylko trochę rosołu z kurczaka i gorąca herbata. To niewiele, ale powinno pomóc odzyskać trochę sił.

Ci przestępcy mocno cię pobili, jesteś cała w siniakach.”. Miał problem z włożeniem łyżki do ust, więc go nakarmiła. Było dobrze, było gorąco i było kojąco. Z każdą łyżką czuł się lepiej zwłaszcza, gdy odsłaniała piękno swojej twarzy i pełnię kształtu. Była zupełnie nieświadoma jego widoku jej biustu i wpływu, jaki na niego wywierała.

Niewinna dziewica karmi poganina, pomyślał. Jaki byłby to obraz, gdyby tylko Michał Anioł był tutaj?. Po zupie był w stanie trzymać gorący kubek, sączyć go powoli i patrzeć na anioła siedzącego z boku łóżka. Kiedy skończył, wzięła kubek i rzuciła mu jeszcze jedno spojrzenie na jej majątek. "Dziękuję Ci." Powiedział.

„Ty i twoja rodzina jesteście bardzo mili. Nie mogę ci wystarczająco podziękować za to, co dla mnie zrobiłeś”. – Starszy marszałku, to nasz przywilej. Słuszne jest, abyśmy przyszli ci z pomocą, gdy zaatakowali cię nasi rodacy – powiedziała. – Trochę znasz moje imię, a ja nie znam twojego? on zapytał.

„Nazywam się Gabrielle. Gabrielle Boros. Mój ojciec ma na imię Paulo, a matka Rosa. Mam dwóch starszych braci, którzy są teraz żonaci i mieszkają ze swoimi żonami.

Moi dwaj młodsi bracia, ten, który pomógł ci tu przywieźć, to Alberto a Santo i ja mamy dwie małe siostry Isabeli i Leatitie.”. „Gabrielle, to piękne imię. Pasuje do ciebie.

Co to znaczy po angielsku?. „Nie jestem pewien, może oznaczać słońce, ale wiem, że to żeńska postać anioła Bożego dla Marii, Gabriela”. „Ile masz lat?”.

Moi starsi bracia mają dwadzieścia dwa i dwadzieścia lat. Ja mam osiemnaście. Moi młodsi bracia mają szesnaście i czternaście lat, a siostry dziesięć i osiem. Mama uznała, że ​​wystarczy siedmioro dzieci. Powiedziała z błyskiem w oku.

Chaz roześmiał się, chociaż to bolało, i powiedział. „Wyczucie czasu twojego rodzica było idealne, jeśli chodzi o odstępy”. „Tak, masz rację”, powiedziała śmiejąc się, „ale myślę, że to tylko seria zbiegów okoliczności”.

"Czy jesteś studentem?" Zapytał, zastanawiając się nad nią. „Tak, jestem w ostatniej klasie szkoły. Chciałbym zostać nauczycielem po ukończeniu studiów. A co z tobą? - zapytała. Jak wiesz z mojego dowodu osobistego, jestem w armii amerykańskiej.

Jestem tu na drugim ośmiotygodniowym szkoleniu. Pochodzę ze stanu Nowy Jork. miasto York, które nie jest blisko stolicy stanu, Albany.”. „Znam stany USA i ich stolice”.

Powiedziała z dumą. „Musieliśmy uczyć się ich na pamięć w szkole”. – To dobrze, większość studentów w USA nie wie tyle, co ty – powiedział z naciskiem. „Zanim wstąpiłem do wojska, pracowałem w firmie produkującej urządzenia na wydziale inżynieryjnym. Planuję studiować inżynierię, tak jak mój ojciec, kiedy pójdę na studia”.

„Och, planujesz iść na studia. To wspaniale. Chciałbym móc to zrobić, ale jesteśmy zbyt biedni i niewiele dziewcząt idzie na studia w Meksyku. ROZDZIAŁ SIÓDMY.

POWROTY RODZINY. Dźwięki głosów dochodzących z domu przerwały ich rozmowę. „To powinna być moja rodzina", powiedziała. „Pójdę ich wpuścić, powiem, że czujesz się lepiej i pomogę przygotować kolację".

Niechętnie patrzył, jak odchodzi, ale cieszył się widokiem i zauważył, że zapinała górę jej sukienki. Mała lisica, pomyślał, wiedziała, że ​​cały czas na nią patrzę. Uśmiechnął się na myśl o jej urodzie i bujnym ciele. Paulo i Rosa weszli prosto do pokoju i wszystkie dzieci poza Gabrielle wlały się do małego pokoju.

Powolnym, przemyślanym angielskim z silnym akcentem wyrazili zaniepokojenie jego obrażeniami i zapytali, jak się czuje i czy może zjeść więcej? Chas gorąco im podziękował za życzliwość i troskę oraz wyraził zaniepokojenie koniecznością powrotu do fortu przed jutrzejszym rankiem. - powiedział Paulo. „Jesteś słaby po pobiciu, które otrzymałeś. Musimy dać ci aspirynę, a potem sprawdzić, czy możesz chodzić”.

Alberto, poprosił Alberto o dwie aspiryny i trochę wody? Wrócił szybko, a Chaz połknął tabletki. „Pozwól, że pomogę ci wstać i zobaczyć, czy jesteś w stanie chodzić? Wygonił wszystkich z pokoju i pomógł Chazowi wstać. Był w stanie wstać i przejść do końca łóżka bez pomocy. się ruszyć, ale był optymistą, że zdąży wrócić do fortu na czas. „Wierzę, że uda mi się dzisiaj wyjechać.

Nie chcę być A.W.O.L – powiedział. Rosa powiedziała. – Usiądź na łóżku.

Santo, przynieś miskę ciepłej wody i myjkę, a ja opatrzę twoje rany”. Kiedy woda się pojawiła, dokładnie umyła mu twarz, tył głowy, nałożyła maść i bandaż na otwartą ranę. przykro mi, że nie mogę nic zrobić z twoimi siniakami.” „Gabrielle wyprała ci ubranie.

Wezwę Paulo i pomoże ci się ubrać. Chaz podziękował jej, gdy wychodziła i po raz pierwszy zauważył, że ma na sobie bawełnianą koszulę nocną, która sięga mu do połowy ud i nie ma na sobie bielizny. Bez lustra, nie miał pojęcia, jak wygląda, ponieważ nie miał bólu twarzy tylko z tyłu głowy. Alberto przyniósł szlafrok, który był za krótki, ale zakrywał wszystkie części intymne. Ubrał się powoli i boleśnie, podszedł do drzwi i zapukał, kiedy był gotowy.Paulo był tam, by mu pomóc, ale był w stanie bez pomocy przeczołgać się do kuchni.Gdy wszedł do pokoju, cała rodzina wstała i biła brawa.

Chaz był zawstydzony, ale. w zamian klasnął w dłonie. Wyszukał uśmiechniętą twarz Gabrielle i podszedł powoli i ostrożnie do krzesła trzymanego przez Santo. Wszyscy usiedli, Paulo wygłosił długą modlitwę po hiszpańsku.

Chaz usłyszał swoje imię pod koniec modlitwy. „Dziękuję, panie Boros, za modlitwę za mnie, ale moja modlitwa została wysłuchana, gdy twoje dzieci znalazły mnie w zaułku” – powiedział. Rodzina jadła wegetariańskie burrito, tacos, ryż i fasolę oraz piła wodę. Rosa wyjaśniła, że ​​powinien jeść tylko zupę nadprożową i pić herbatę, żeby nie rozstroić sobie żołądka. Wyjaśniła dalej, że jej posiłki były bardzo ostre i mogą nie smakować dobrze na delikatnym żołądku Americano.

Gdy zjedli całą rodzinę, mieli okazję sprawdzić swoje umiejętności językowe na prawdziwym Amerykaninie. Chaz bardzo dobrze się bawił, odpowiadając i zadając pytania. Śmiali się i uczyli o sobie nawzajem. Paulo był stolarzem i nadzorcą w firmie budowlanej, która naprawiała stare domy i budowała kilka nowych; miał 4 lata Domowy, Rosa, był zatrudniony przez jedną z najbogatszych rodzin w Juarez.

Jej umiejętności zostały bardzo docenione i była dobrze opłacana jak na meksykańskie standardy. Zaczęła tam wkrótce po urodzeniu Alberta. Dwaj starsi chłopcy, Marco i Pablo, obaj pracowali z ojcem na budowie, byli żonaci, a Marco i jego żona mieli jedno dziecko. Oboje odwiedzali się przynajmniej raz w tygodniu, prawie zawsze w sobotę i oczywiście w każdą niedzielę na mszy. Gabrielle była dobrą uczennicą, wspaniałą kucharką, prowadziła doskonały dom, była dobrze zorganizowana i kochała dyscyplinę młodszego rodzeństwa.

„Pewnego dnia uczyni z jakiegoś szczęśliwego młodego człowieka wspaniałą żonę” — mówiła o niej z entuzjazmem Rosa. Kiedy Chaz słuchał przechwałek Rosy o swojej najstarszej córce, pomyślał sobie, że Gaabrielle ma głos zdolny do poskramiania demonów, miłą, spokojną osobowość; niesamowitość piękna i zbudowana dla przyjemności. Przedstawiono również zalety młodszych dzieci.

„Były grzeczne, pracowite, pełne zabawy i zabawy, ale jednocześnie wspaniale pomagały w domu i obowiązkach”. Chaz słuchał przez cały czas uważnie obserwując Gabrielle tak często, jak to było możliwe i starał się nie okazywać zbytniego zainteresowania, ale od czasu do czasu zauważał, że zerka na niego. Popijając zupę i herbatę, opowiadał o swoim życiu w Nowym Jorku: liceum, pomijając fragmenty dotyczące jego aktywności seksualnej, sportu, pracy, śmierci ojca, rodziny, pomocy finansowej dla matki, powodu zgłosił się na ochotnika do poboru i miał nadzieję, że pewnego dnia pójdzie na studia. Śmiał się do siebie, słuchając i mówiąc, ponieważ nie było w pokoju osoby, która nie byłaby prawie idealna w porównaniu z nim, gdyby tylko wiedzieli?. Kiedy posiłek się skończył, panie zaczęły sprzątać ze stołu, a Chaz wstał powoli.

Jego ból znacznie ustąpił i chodził z niewielkim bólem. Stał w drzwiach swojego pokoju, należał do Gabrielle. Podziękował zarówno Paulo, jak i Rosie za ich wspaniałą gościnność. Wyjaśnił również, że musi wrócić do Fort Bliss i powinien wkrótce wyjechać.

Najlepiej byłoby, gdyby zgłosił się do komisariatu MP przy moście nad Rio Grande, bo nie miał pieniędzy. Wojsko miało wtedy zwrócić go do bazy. Paulo zasugerował, że jest za daleko, by chodzić w takim stanie. „Myślę, że uda mi się namówić mojego sąsiada Pedra, który ma samochód, żeby podwiózł cię do granicy.

Odpocznij jeszcze chwilę, a ja porozmawiam z Pedrem”. - Dziękuję, panie Boros, jest pan łaskaw o tym pomyśleć, a ja jestem trochę zmęczony. Drzwi były zamknięte; pokuśtykał do łóżka, położył się i wkrótce zasnął.

Obudziło go ciche pukanie do drzwi. Na dworze i w pokoju było ciemno. "Wejdź." Powiedział sennie.

Gabrielle weszła do pokoju; niosła jego świeżo wyprane ubranie. „Sama je prałam, prasowałam i składałam”. Powiedziała z uśmiechem i nutą dumy w swoim uspokajającym głosie. Wchodząc, włączyła światło, które ukazało słaby profil jej smukłego ciała przez cienką drukowaną sukienkę. Kiedy Chaz usiadł na łóżku, pochyliła się ku niemu, oferując zarówno jego ubranie, jak i wyraźny widok jej nagich piersi.

Otwór u góry jej sukienki został ponownie otwarty. Stała zgięta wpół dłużej, niż to konieczne, a on celowo powoli zdejmował z niej ubranie. Kiedy dotknął jej dłoni, przez jego ciało przepłynął ładunek elektryczny: jego serce waliło, oddech przyspieszył, ciało było pokryte potem, a myśli zamglone.

„Muchos łaskawy, Gabrielo”. Powiedział, podkreślając jej imię. „De nada, señor Marshall. „Sprawi mi wielką przyjemność spanie w łóżku, w którym spałeś”. Powiedziała skromnie i skromnie.

Chaz uśmiechnął się na jej komentarz. Nie był pewien, co miała na myśli, ale z tęsknego spojrzenia w jej oczach i kontaktu z nim wziął to za komplement, westchnienie zainteresowania i sugestię. Puścił jej dłoń, a ona powoli wycofała się z pokoju. Ubierając się tak szybko, jak tylko mógł, czyli niezbyt szybko, jego myśli skupiły się na Gabrielle. Wstając, podszedł sztywno do drzwi.

„Senor Marshall, umówiłem się na przejażdżkę i pojadę z panem na mostek. Samochód jest do pańskiej dyspozycji”. Rodzina ustawiła się w kolejce do drzwi.

Mówił do każdego z młodszych dzieci, używając ich imion. Wziął Gabrielle w swoje ręce, zmuszając się, by nie wziąć jej w ramiona, elektryczność ponownie wzrosła i powiedział uprzejmie. „Dziękuję, Gabrielle, nie mogłem prosić o lepszą pielęgniarkę, jesteś Florence Nightengale”.

„De nada” – odpowiedziała i lekko dygnęła. Rosa wzięła go w ramiona, ogrzewając jego klatkę piersiową swoimi masywnymi piersiami. „Uważaj na siebie, señor Marshall”, po czym szepnęła mu do ucha. „Proszę wróć, moja Gabrielle jest w tobie pociągnięta. Uśmiechnęła się i pocałowała go w oba policzki.

Ścisnął jej dłonie i podszedł ostrożnie do czekającego pojazdu, ale jego stopy nie dotknęły ziemi. Gabrielle polubiła mnie, Gabrielle polubiła mnie Gabrielle mnie polubiła, powtarzał w kółko. Kuśtykając w kierunku samochodu, mógł zobaczyć jej piękną twarz, usłyszeć jej łagodny głos, poczuć jej pierś przy swoim uchu i wyobrazić sobie, jak wyglądałaby nago.

Pojazd miał to nazwać samochodem, był głośny, powolny, zadymiony, ale krótki dystans pokonywał w kilka minut. Podziękował kierowcy za życzliwość i powiedział, że jako prawdziwy przyjaciel p. Boros.

Potrząsając raz po raz ręką Paulo, dziękował mu za wszystko, co jego rodzina dla niego zrobiła i za to, że pewnego dnia, wkrótce ped, aby odwdzięczyć się za jego dobroć. „Proszę, powiedz swojej rodzinie, jak bardzo jestem wdzięczny za znalezienie mnie i pomoc w wyzdrowieniu. Nigdy nie zapomnę ciebie ani twojej rodziny”. W końcu puścił rękę Paulo, odwrócił się i ruszył powoli i sztywno w stronę mostu, zapłacił dwa centy za wjazd do USA i bezpośrednio do posterunku MP.

Ciąg dalszy nastąpi..

Podobne historie