Księżniczka Niewolników... Rozdział 8

Ascendent Kayla!…

🕑 39 minuty minuty Seks grupowy Historie

Chociaż piaski pustyni rozciągają się daleko poza cichy, blady horyzont, Ich ogrom jest niczym dla nowonarodzonego samicy. Bo strach i udręka są dla niej nieznane, Ponad bezmiarem pustyni zupełnie samotne. - Kantyk Menkereta. Jesteśmy więźniami; związany i prawie ślepy, Jaano i ja, i praktycznie bezradni. Nasi oprawcy nie są mi obcy; są sługami Darrakhai.

Bestia, w połowie ludzka rasa, która wydaje się nie nadawać się do niczego innego, jak tylko do wykonywania rozkazów ich okrutnych panów; chłodno i niewątpliwie. Działają z nawykową brutalnością i całkowicie bez skrupułów, ale często gubią się i zawodzą. Ich głupota jest ich największą słabością, co więcej, jest to ich jedyna słabość, ale jest to fatalna wada. Więc może być niewielka szansa na ucieczkę.

Mam związane ręce, ale kaptur na głowie tylko mnie denerwuje. Widzę przez splot szorstkiej tkaniny na tyle, by stwierdzić, że jesteśmy w oświetlonym korytarzu. Rozstaw zapałek w pozostałej części Domu Heshuziusa, chociaż ten korytarz poza Komnatą Lapisa jest mi nieznany.

Obok mnie czuję ciało Jaano; idzie stabilnie i ciężko oddycha. Aby go uspokoić, szepczę jego imię i natychmiast jakiś sługa uderza mnie w tylną część, mówiąc, żebym się zamknął. Stwór ma szorstki, zwierzęcy głos, a jego polecenie jest witane przez towarzyszące mu warczenie.

Szacuję, że jest ich pięciu, to nie jest wielka liczba i przy pomocy moich mocy mógłbym ich może pokonać lub przynajmniej zaskoczyć na tyle długo, byśmy mogli uciec. Ale ja poczekam. Ponieważ wciąż żyjemy, nasze schwytanie ma oczywiście jakiś cel. Minionki, jako rasa, są głupie i brakuje im motywacji do samodzielnego podejmowania prawie wszystkiego. Wola jest czymś, co Darrakhai wyhodowali z nich dawno temu.

Ale są posłuszni, a nasze uprowadzenie z pewnością służy planom jakiegoś mistrza, mistrza Darrakhai. Moja ciekawość jest pobudzona i chociaż przyznaję, że odczuwam pewien strach, zastąpiło ją moje pragnienie dowiedzenia się, dlaczego dwóch niewolnych niewolników zostało uprowadzonych z domu Lorda Heshusius. Jesteśmy jego własnością, czyniąc z tego zbrodnię przeciwko niemu, a nie tylko pozbawienie nas wolności.

Jest dla ciebie ironia. Kiedy idziemy i potykamy się, czuję, jak ramię Jaano ociera się o moje; on wciąż jest obok mnie i jestem pocieszony. Teraz zatrzymujemy się i słyszę tłuczenie kamieni o kamień, a po nim chłodny przeciąg, otworzyły się drzwi i wkrótce wychodzimy w nocne powietrze. Słyszę konie i skrzyp wozu lub wozu. Wygląda na to, że sługusy zbierają ludzki ładunek, bo wkrótce słyszę szloch kobiety, zanim zostaje ostro upomniana w warczącym, zwierzęcym tonie.

Zapada cisza, a ja stoję nieruchomo, aż poczuję szorstkie, szponiaste ręce podnoszące mnie i kładące moje ciało na drewnianych deskach, które poruszają się pode mną. Jesteśmy w wozie. Czuję ciało Jaano obok mnie, gdy układa swoje obfite ciało.

Zbliżam się do niego, kiedy już jestem w stanie to zrobić, a on instynktownie opada na mnie. Wkrótce słyszę ostro wymawiane polecenia i wagon rusza. Jedziemy gładką, brukowaną drogą, więc wydaje się, że trzymamy się granic miasta.

Podróż jest pod górę i trwa raczej krótko; Szacuję, że mija tylko pół godziny, zanim wagon dotrze do nieznanego celu. Szorstkie ręce wyciągają nas teraz z wozu, a moje stopy dotykają bruku. Wygląda na to, że dotarliśmy.

Jesteśmy szybko popychani do przodu, aż inne ręce prowadzą nas przez kamienne drzwi. Uwolniłem ręce i ostrożnie przesuwam palcami po szerokości kamieni. Uważam, że jest to znaczące. Wygląda na to, że jesteśmy w jakimś ładnym starym domu. Schodzimy teraz po stromych kamiennych schodach na kilka minut; powietrze jest stęchłe i słyszę w pobliżu dźwięk kapiącej wody.

Jesteśmy pod ziemią. W końcu zatrzymujemy się i słyszę, jak ciężka żelazna brama otwiera się na zardzewiałych zawiasach. Jestem popychany do przodu i nagle zdjęto mi kaptur.

Chociaż światło jest słabe, pierwszą rzeczą, którą widzę, jest Jaano. Trzej inni niewolnicy są wpychani do klatki za mną, a drzwi zostają zatrzaśnięte. Sługusy zamykają go i widzę, jak szybko odchodzą, jakby zdawali sobie sprawę, że właśnie popełnili serię przestępstw. Widząc, że Jaano nie ma obrażeń, przyglądam się twarzom współwięźniów. W sumie jest nas dziewięciu; czterech mężczyzn i cztery kobiety, wszyscy młodzi i zdrowi oraz jeden kruchy staruszek.

Rozpoznaję parę z domu Elalashaan i po krótkich poszukiwaniach między innymi odkrywam, że wszystkie pary zostały zabrane z innych domów. Stary człowiek jest kustoszem i pochodzi z biura archiwów państwowych w Darrakhai. Jest to najbardziej dziwne, podobnie jak fakt, że wszyscy jesteśmy niewolnikami z wyższych szczebli muzyków, wykwalifikowanymi niewolnikami przyjemności, tancerzami i osobistymi sługami komnaty.

Żaden z niewolników nie ma pojęcia, jaki los nas czeka, a strach, jaki odczuwają, jest namacalny. Radzę im wszystkim zachować spokój i ciszę, podczas gdy Jaano i ja usiądziemy tak, abyśmy mogli obserwować dwa wejścia do pokoju. Jeden to portal łukowy bez drzwi; skąd weszliśmy.

Drugi wydaje się być wejściem do korytarza. Wydobywa się z niego słabe światło i widzę migotanie tuż za progiem. Żelazna klatka, w której jesteśmy przetrzymywani, sięga do sufitu i zajmuje jeden róg tego solidnego kamiennego pomieszczenia, co sprawia, że ​​ucieczka jest wysoce nieprawdopodobna. Pomieszczenie jest poza tym wilgotne i pozbawione cech charakterystycznych.

Mijają godziny i niewiele się mówi; ciszę przerywa tylko odległa kropla wody. Oceniam, że godzina świtu musi być blisko. Jaano sugeruje, żebym spał; Odmawiam, a potem stwierdzam, że kilka minut później przekazuję mu tę samą sugestię. Uśmiecha się ironicznie i obejmuje mnie ramieniem. Jego uśmiech rozgrzewa moje serce i jest mile widziany jak samotny kwiat na pustynnych pustkowiach.

Część pozostałych kładzie się spać, ale ja jestem czujny. Jest tu wielkie zło; podpowiada mi to cały mój instynkt, ale dopóki nie nadejdzie czas, kiedy będziemy musieli się z tym zmierzyć, niewiele możemy zrobić, ale czekać. Teraz słabo, gdzieś z głębi tego podziemnego miejsca słyszę dźwięk; to jest krzyk. Moi koledzy niewolnicy tego nie słyszą, a Jaano zauważa tylko, że jestem nagle spięty.

Po chwili dźwięk znów się rozlega; pozornie głośniej i tym razem kilku niewolników to zauważa. Drżą i wpatrują się w korytarz. Zapada cisza, dopóki nie widać zbliżającego się światła pochodni, a grupa sługusów wyłania się z tunelu, niosąc między sobą ciężkie, zakryte ciało.

Kształt jest podobny do ciała, ale objętość grubego materiału pokrywającego go nie pozwala mi tego potwierdzić. Ohydne sługi niezdarnie niosą swój ciężar po kamiennych schodach i wychodzą; znikając, jak przypuszczam, w mroku wczesnego poranka. Niewolnicy skupiają się bliżej siebie, ale mądrze milczą. Chwile mijają, a zza korytarza dobiegają kolejne ciche krzyki; męskie krzyki, zapowiadające fatalny los.

Jaano patrzy na mnie i staram się go uspokoić, ale wszystko, co możemy zrobić, to czekać i patrzeć. Po kilku minutach stwory wracają i pospiesznie wchodzą na korytarz. Kiedy pojawiają się ponownie, noszą inny zakryty formularz.

Jeden z nich patrzy na nas i uśmiecha się, ich twarze są dogłębnie brzydkie, ale nigdy brzydsze niż wtedy, gdy się uśmiechają. To okrutny, kpiący uśmiech; taki, który mówi, że wiem, co cię spotka. Kiedy stwory znikną, Janno przyciąga mnie blisko i szepcze: „Cokolwiek nas czeka, Kayla, jakiekolwiek okropności kryją się za tymi drzwiami, nie mogę pozwolić sobie na śmierć bez mówienia ci, że jesteś kwintesencją piękna, duszą odwaga i uosobienie wdzięku. Jesteś kobietą inną niż żadna inna, jaką kiedykolwiek spotkałem.

Obawiam się, że nasz wspólny czas jest krótki, ale jeśli twoja twarz jest ostatnią rzeczą, którą widzę przed śmiercią, idę dołączyć do bogów radosny mężczyzna . Kayla, kocham cię ”. Znowu się uśmiecha i jest jak wschód słońca. Patrzę mu w oczy i tam odbija się słodka szczerość jego słów. „Taka elokwencja i takie wzruszające uczucia, Jaano.

Nie mogę nie zwracać uwagi, kiedy ludzie mówią mi, że mnie kochają i robią to tak pięknie”. - Nie ludzie, Kayla; to ja mówię ci to na serio. „Wiem to… Wiem to. Wiem, że twoje serce mówi prawdę.

Przetrwaliśmy wiele, mój przyjacielu, bardziej niż ja. ”. Uśmiecha się znowu i widzę w jego oczach jesienną mgłę; spokojny, melancholijny i tajemniczy. Łzy spływają mu po policzkach i na jego korzyść; nie robi nic, aby je ukryć. „Czerwona krew, słone łzy i gorący pot”, jak mówimy w Mentrassanae, „to wszystko przelane przez wojownika”.

"Pozbyłeś się wszystkich trzech." Delikatnie zlizuję łzy z jego policzków, a jego sól zlewa się z moją. Cicho recytuję runę, sól mojej soli, krew mojej krwi, serce mego serca; to jest Jaano, to jest moja miłość. Kolejna trójka sługusów wyłania się z wewnętrznych pokoi i ponownie niosą ciężką, leżącą postać owiniętą grubym materiałem.

Tym razem jednak przywódca zatrzymuje przed nami swoich podwładnych. Odwraca swoje niewyobrażalnie brzydkie rysy i uśmiecha się. Następnie gwałtownie odsuwa całun z wściekłym pomrukiem, odsłaniając głowę obrzydliwie opadającą na złamaną szyję. Jednak najbardziej uderza mnie przerażona twarz trupa. Jest skręcony, nadęty i odbarwiony nie do opisania.

Jaano przyciąga mnie bliżej, gdy wpatruję się w niego niemy ze złością. Dreszcze uciekają z gardeł kilku niewolników, powodując, że główny sługus pokazuje swoje żółte kły i nieprzyzwoicie chichocze. Zwłoki są ponownie zakryte i pospiesznie weszły po schodach.

Wygląda na to, że jest tu jakiś morderczy harmonogram. Kiedy miniony odejdą, padam na kolana i modlę się. Jaano rozumie i cofa się; rozmawiając cicho z innymi jeńcami. Wzywam Menkereta, Pana Illuty, mojego boga, i wersety z jego świętego kantyku natychmiast przychodzą mi do głowy.

Recytuję je po cichu; „Twoje są moce ziemi, morza i nieba, Ty jesteś duszą prawdy, uniwersalnym okiem, przez które wszystko spogląda na siebie w harmonii i poznaje się jako boskie; Twoje są wszystkie tajemnice, wszystkie subtelności”. Powtarzam te słowa raz po raz, jak to mam w zwyczaju, ale kiedy przygotowuję się do wypowiedzenia kilku następnych zdań, oko mojego umysłu widzi złote wrzeciono światła. Emanują z niego promienie niezliczonych kolorów, które przesuwają się i świecą wewnętrznym ogniem i życiem.

Powoli z serca tego złotego wrzeciona wyłania się nieziemskie oko, przenikające, niemrugające, ciemne i wszystko widzące; święte Oko Menkereta. Nigdy wcześniej nie miałem takiej wizji! Piękno i majestat tego są przytłaczające; Jestem onieśmielony. Głos do mnie przemawia; to nie jest mój własny głos, ale głos śpiewny, subtelny i spokojny. Po prostu powtarza poprzednie słowa i kontynuuje następujące wersety: „Z burzową chmurą i burzą jesteś jednym; Księżyc, twoja siostra, twoje chwalebne brat słońce, Czary wszechogarniającej nocy, Czysta, radosna chwała światła, Wszystkie serca, wszystkie umysły pragnące być wolne, Wszystko to objawia się w tobie. " Powtarzam te słowa, ale instynktownie każę im odnosić się nie do Menkeret, ale do mnie.

„Moje są moce ziemi, morza i nieba, jestem duszą prawdy, uniwersalnym okiem, przez które wszystko się spogląda I poznaje się jako boskie; Wszystkie tajemnice, wszystkie subtelności są moje… Są moje!” Kształt wrzeciona ponownie się zmienia i obraca się coraz szybciej, tworząc figurę; forma olśniewającego światła i koloru. Oko pośrodku twarzy postaci patrzy przeze mnie na samo serce i kiwa głową z aprobatą. Jestem upokorzony. Otwieram oczy i wstaję.

"Przestępca z Darrakhai! Złodziej niewolników! Pokaż twarz rzeźnika, mówię!" Mówię z taką siłą, że przerażam Jaano i innych niewolników. Powtarzam całą swoją wypowiedź, a Jaano patrzy na mnie, jakbym pożegnał się ze zdrowiem psychicznym. Dwa chrząkające stwory wkrótce wyłaniają się z wewnętrznego przejścia i uderzają w klatkę kolbami swoich włóczni. To tylko mnie denerwuje i krzyczę na nich dziko; używając słów, których ledwo rozumieją.

Pojawia się kobieta; wysoki, dystyngowany, piękny i ubrany w powiewną czarną suknię z opalizującą zielenią. Jej obszerne włosy są tak samo ciemne jak moje, a na ramionach nosi zakrzywione czarne pióra. Rozpoznaję ją natychmiast; to Karissha, Lady Krotallis.

Widziałem ją wcześniej tylko raz, ale dobrze znam jej złą reputację. Nie dziwię się, że to ona jest w centrum tej zbrodni. Ponownie podnoszę głos: „Niewysłowione stworzenie, co to ma znaczyć? Będziesz musiała odpowiedzieć naszym panom”. Patrzy na mnie w milczeniu; nie mogąc uwierzyć, że taki język wychodzi z ust niewolnika. W końcu, przez zaciśnięte zęby, syczy: „Cisza! Pochylam głowę i nie ruszam się.

"Złap ją!" rozkazuje Krotallisowi i stworom grzebać z kluczami do drzwi klatki. Jaano robi krok do przodu; gotowy stawić im czoła. Jego odwaga porusza moje serce; naprawdę jest to człowiek godny mnie i zasługujący na moją miłość. Chwyta mnie za rękę, a ja uspokajająco ściskam jego dłoń.

- Pozwól im mnie zabrać - szepczę, a on ustępuje. Powiedział wcześniej, że jestem duszą odwagi. Teraz muszę to udowodnić. Stwory otwierają żelazne drzwi i brutalnie mnie wyciągają; w pełni oczekując, że się oprę.

Zamiast tego chwytam ich ramiona i staram się ignorować ich odrażający zapach. - Do komnaty z nią! Stwory prowadzą mnie przez wąski, wyłożony pochodniami korytarz do przestronnego pokoju z ryczącym ogniem na drugim końcu. Krotallis podąża tuż za nim; jej buty pewnie stukają o płyty. Prowadzono mnie na środek pokoju, gdzie stoi ogromny stół. Jest pokryta książkami i wszelkiego rodzaju instrumentami, butelkami i słojami aptekarskimi.

Spoglądam na etykiety na niektórych butelkach i stwierdzam, że wszystkie zawierają trucizny. Wygląda na to, że Lady Krotallis eksperymentuje ze śmiercionośnymi substancjami. To jest powód, dla którego potrzebuje niewolników! Staram się wyglądać na obojętną.

Nakazuje swoim sługom cofnąć się, a ja opuszczam ramiona, by wyglądać przed nią pokornie. „Pokaż mi swoje ręce, niewolniku” - nakazuje. Jej głos jest cichy, ale zachowuje groźbę. Przestrzegam pokory, a ona robi krok do przodu, żeby spojrzeć na moje ręce. - Wygląda na to, że nie wykonałeś dużo pracy fizycznej.

Skąd cię zabrano? „Z domu Heshuzius”. - A jak tam służyłeś? - Byłem… Jestem prywatnym sekretarzem Itellysii, lady Heshuzius. Patrzę jej przelotnie w oczy i dostrzegam nutę niepokoju. Być może jej słudzy w swojej głupocie przekroczyli swoje rozkazy podczas napadu na dom lorda Heshuziusa. Krotallis obchodzi mnie teraz i wreszcie chwyta turkusowy naszyjnik, który wciąż noszę.

- Kosztowna bombka. Twoja służba musiała bardzo zadowolić Itellysię, skoro ci to przyznała. „Rzeczywiście, pani, służenie jest moim jedynym pragnieniem”. - Pokornie nazywasz mnie kochanką, ale wcześniej byłaś rażąco bezczelna. „Pani, wybacz mi, ale nie chcę dzielić losu, który spotkał… tych innych”.

Patrzy na mnie chłodno; przechylając głowę na bok. „Jesteś niesamowicie piękna, ale masz inne rysy twarzy niż Naeuss, Zonovon czy Krotonae i jesteś zbyt wyrafinowany, by być wyspiarzem. Skąd jesteś?” - Niestety, pani, nie wiem. Jestem sierotą.

Zostałem wyrzucony na brzeg w Archelon w Naeuss, przywiązany do drewna statku. Byłem tak nagi, jak mnie teraz widzisz. Kapłan z zakonu kemeniwarów odnalazł mnie i wychował.

Służyłem w ich kaplicy przed podbojem w Darrakhai. ”Wydaje się, że moje twierdzenia nie przekonały jej i przez kilka długich chwil patrzy na mnie w milczeniu. W końcu pyta:„ Jak masz na imię? ”„ Kayla. dalej, ale podchodzi do stołu i wraca z pudełkiem z kości słoniowej. Otwierając je, wyjmuje gruby srebrny przedmiot w kształcie dysku na łańcuchu i podaje mi go.

„Wiesz, co to jest?” Patrzę na przedmiot i Jestem pełen podziwu. Jest to starożytny relikwiarz Mentrassan o niezwykle dobrym rzemiośle. Wykonany ze srebra i ozdobiony agatami, onyksem i karneolami; jest to święty przedmiot, który byłby własnością, ceniony i czczony przez wiele pokoleń mojego ludu od czas jego powstania. Odwracam go w dłoniach, udając, że nie interesuję się nim zbytnio. Relikwiarz jest wygrawerowany krótkimi tekstami i chociaż język jest archaiczny i niejasny, dowiaduję się, że jest święty dla bóg węża Nehebkau, Obdarzający Godności; ks bóstwo uszne.

- Cóż dziewczyno? Czy wiesz, co to za przedmiot? „Żadnej kochanki, ale wygląda na wartościową”. "Oczywiście," szydzi, biorąc relikwiarz i wkładając go z powrotem do pudełka z kości słoniowej. Jej ton szybko zmienia się na łagodny, co wydaje mi się najbardziej niepokojące. „Chodź, Kayla, usiądź ze mną tutaj, a ja z tobą porozmawiam”. "Tak kochanie." Prowadzi mnie do ogromnego, usianego futrem łóżka przy kominku.

Siedzimy. „Ojej, jesteś najwspanialej piękna. Bycie sierotą musiało być dla ciebie trudne, a Kemenivary są tak surową sektą.

Jakikolwiek odległy kraj dał ci życie, moja droga, z pewnością musi to być miejsce cudów. wspomnienie tego? " „Moja Pani jest najmilsza. Co do mojej ojczyzny…” „Tak”. „Czasami śnię, śnię o strzelistych klifach i turkusowych morzach, o ciemnych pasmach górskich i wspaniałych, lśniących miastach na skraju rozległych, wysadzanych klejnotami pustyń”.

"Czy to wszystko?" „Nie, ponad to wszystko, wysoko ponad samym słońcem jest… jest oko, oko, które widzi wszystko i wie wszystko, oko subtelne i wiecznie obserwujące. Ale pani, nie obchodzi mnie te sny, one mnie przerażają. A głosy, głosy nieustannie wzywają mnie, abym wrócił, ale nie wiem gdzie. Nienawidzę swoich snów! "Krotallis patrzy na mnie, jej oczy rozszerzone są z fascynacji. Najwyraźniej jej się podobało.

Z nutą protekcjonalności mówi:" Cicho dziecko, tak jak my się tych rzeczy nie boimy. Są objawieniami od bogów. ”„ Takich jak my? ”Teraz uśmiecha się, myśląc, że łączy nas jakaś wspólna więź. Jest w wielkim błędzie.„ Tak, jesteśmy bardzo podobni do ciebie i do mnie.

Musisz tu zostać ze mną, Kayla. Usłyszałbym więcej twoich snów i być może będę mógł pomóc ci je zinterpretować. ”Kiedy to mówi, czuję, jak jej dłoń w rękawiczce spływa po moich plecach.

Wygląda na to, że moje fatalne wdzięki znów działają. Uśmiecham się do ona i ona jest zadowolona. Teraz wpycha mnie z powrotem na luksusowe futra; są tak miękkie i chłodne, że przyjemnie się trzęsę.

Napotyka moje usta swoimi i przez chwilę ją czule całuję. Cofa się i patrzy głęboko w moje oczy ; szukam jakiegoś uznania. Uśmiecham się i biorę ją za rękę.

Ostrożnie zdejmuję jej rękawiczkę i kładę białą dłoń na moich opalonych piersiach. Ona je pociera i poprawia moje sutki. „Ach, gdybym tylko posiadał takie prawdziwe piękno jak to”. „Robisz, moja pani, tak." Nie mówi nic, tylko się uśmiecha. Odwraca się, a ja odpinam jej połyskującą suknię.

Jej ciało jest blade, ale jej piersi są w porządku, a skóra gładka. Jest zgrabna, po modzie, i wkrótce moja ciekawość mnie pokonuje i pozwalam swoim dłoniom badać jej ciało. Nasze usta spotykają się i czuję jej perfumowany oddech. Dobra jak Lady Krotallis, zawsze pamiętam o jej złych drogach i że moje życie, życie Jaano i życie innych może zależeć od tego, co tutaj powiem i zrobię. Teraz zsuwam jej sukienkę bardziej w dół, aby odsłonić kosmyk czarnych włosów nad jej cipką.

Jej nogi są długie i całkiem przyzwoite, ale białe, jakby na co dzień unika światła dziennego. Teraz nasze oczy się spotykają, a ja robię wspaniały pokaz lizania dłoni. Mój język jest szeroki i wyostrzony na wielu pięknych kogutach; moje usta lśnią dojrzałymi sokami z moich ust.

Powoli maluję linię między jej piersiami, wzdłuż jej ciała i wreszcie moje palce spoczywają przy wejściu do jej cipki. Zaczynam go pocierać, a Lady Krotallis odwzajemnia mi biodra. W górę iw dół przyciskam jej wargi sromowe i wkrótce płyną jej soki, zwilżając moje palce. Uśmiecham się. - Masz piękną, słodką cipkę, moja pani.

Pragnę jej spróbować. „Kontynuuj” - odpowiada z takim formalnym chłodem, że mnie to niepokoi. Nie mogę zrobić nic, tylko się uśmiechać i powoli przesuwać palce przez próg w jej jedwabistą głębię. Kiedy jest już wystarczająco mokra, smaruję jej łechtaczkę sokami i wprowadzam je.

Okrążam ją i sprawiam, że w końcu jęczy. Wciskam palce w skórę jej ud i delikatnie rozszerzam jej cipkę. To piękna rzecz. Delikatnie go docieram, zanurzając język w środku, by delektować się tam bogactwem. Zrobiłbym, gdybym powiedział, że nie lubię smakować kobiety.

Po kilku minutach zwiększam nacisk ustami i językiem, wsuwając jeden, a potem dwa palce w jej przemoczoną szczelinę. Krotallis zbliża moją twarz do jej cipki. Wkrótce jęczy i jęczy; jej dziwne oczy płoną pasją.

Przychodzi łatwo i cieszę się. Sprawiając jej przyjemność, kupiłem sobie trochę czasu. Gdy fale jej ekstazy opadną, pociera piersi i układa się z powrotem na futrach, wciąż ciężko dysząc.

Po jej minie widzę, że jest nasycona. „Ah Kayla, znasz swoje rzemiosło miłosne”. Uśmiecham się i kłaniam przesadnie, ale potajemnie boję się, co ta kobieta zrobi dalej. Wiem, że jest skłonna do przemocy. Rzeczywiście, mógłbym ją łatwo zabić, ale w tym momencie byłoby to nierozsądne.

- Kayla, zagrasz dla mnie. Pokaż mi, jak dobrze znasz się na sztuce kochanka. Ponownie kłaniam się, a ona klaszcze w dłonie. Pojawia się młoda niewolnica, która otrzymuje polecenie przyniesienia jedzenia i wina. Następnie, z przebiegłym uśmiechem, Krotallis dodaje: „Powiedz Etrecowi i Paaskowi, żeby do nas dołączyli i pospiesz się!”.

Siedzimy cicho, podczas gdy Krotallis łapie oddech. Nieznana jej wchodzę w stan arru-sha i moimi niewidzialnymi pasmami energii szukam jej serca. Choć jest czarny i kamienny, delikatnie bije i rezonuje w moim umyśle jak kryształowa kula uderzona paznokciem w palec. Chętnie bym go roztrzaskał. Kolejnym paskiem szukam ośrodków przyjemności i czuciowych zakończeń nerwowych w jej cipce.

Te subtelnie pobudzam, niechętnie puszczając drugi organ. Nadejdzie jej czas. Przybywa jedzenie, a także dobra miara wina.

Jestem zawiedziony widząc, że na talerzu są tylko różne owoce i tylko jeden kielich. Wkrótce staje się jasne, że Pani nie podzieli się dobrami z jej domu. Ale te myśli szybko zostały odrzucone przez przybycie Etreca i Paaska. Są wysocy i szczupli; wysportowany po modzie i przystojny. Jeden jest ciemny, a jego rysy mogą przypominać Zonovon, ale drugi nie przypomina żadnego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek widziałem; o złotych włosach, jasnej karnacji i bladoniebieskich oczach.

Jestem z nich obojga zadowolony, ale intryguje mnie złotowłosy. To, że są niewolnikami, jest oczywiste i cieszy mnie fakt, że dam im przyjemność. - Kayla, zagrasz dla mnie. Użyj tych dwóch, jak chcesz, rozkaż im, jeśli chcesz, ale zabawiaj mnie, a wynagrodzę cię dobrze, a nie zwykłymi drobiazgami, takimi jak te, które daje ci Itellysia. „Moja pani jest bardzo miła”.

Wstaję i podchodzę do pary. Widzę w ich oczach, że mnie pragną i jestem zadowolony. „Który z was to Etrec?” W ciemności pojawiła się jedna odpowiedź i rozpoznaję akcenty języka Zon. Patrzę mu w oczy i uśmiecham się, a potem kiwam głową do złotowłosego Paaska, również go uznając. Stoję między nimi i przesuwam dłońmi po ich mięśniach.

Są mocne i ciężkie jak konary drzew w kwiecie wieku. Teraz zdejmuję ich kilka części garderoby i padam na kolana. Dziwię się, jak piękne są ich koguty i już, zanim ich dotknąłem, twardnieją.

Patrzę w górę i uśmiecham się do nich obu, gdy chwytam każdego kutasa. Zsuwam jednocześnie ich napletki i każdy członek zaczyna rosnąć w mojej dłoni. Obaj mężczyźni patrzą na mnie w oczekiwaniu, a ja się nie waham.

Najpierw biorę kutasa Etreca do ust; smakował jego słodką męskość. Oboje są namaszczeni rzadkimi zapachami i wyśmienitym smakiem. Kutas Etreca wypełnia moje usta, a ja robię, co w mojej mocy, by lizać całą jego długość, zaczynając od twardej głowy i przesuwając językiem wzdłuż spodu jego trzonu. Jego kutas jest gruby i wygina się w przyjemny łuk.

Już sobie wyobrażam, jak ten łuk wypełnia mnie i rozciąga moją cipkę do jej jedwabistej głębi. Ręce mężczyzn też nie są bezczynne i czuję, jak pieszczą moje włosy. Po kilku długich chwilach pracując nad spodem penisa Etreca, zwracam uwagę na jego głowę. Liżę to wszystko, pracując nad nim językiem w kółko, nawilżając go moimi słodkimi sokami, jak tylko potrafię. Kiedy jestem usatysfakcjonowany, chwytam dłonią główkę penisa Etreca i kontynuuję pompowanie.

Teraz zwracam uwagę na kutasa Paaska. Jest długi i skierowany w górę pod najbardziej przyjemnym kątem. Co więcej, jego jądra są ciężkie i dojrzałe; kołysząc się swobodnie jak owoc z wyboru. Kutas Paaska jest zupełnie inny niż kutas Etreca; jest smukła i gładka, gruba u nasady i zwężająca się.

Smakuje cudownie, przez co ślinka mi w ustach i czuję, jak jego ręka delikatnie gładzi mój policzek; takie jest pokrewieństwo niewolników. Cieszę się, że mogę odwdzięczyć się za jego dobroć i liżę jego kutasa z rosnącą przyjemnością. Wyciągam rękę i chwyta jego jądra; Masuję je delikatnie, drażniąc go i wachlując jego narastające podniecenie. Mam płonące usta, liżę i zwilżam kutasa Paaska na całej długości i szerokości z rosnącą radością.

Słyszę, jak oddycha, az jego czoła kapie kropelka potu. Jestem zadowolony. Ja jestem ogniem! Krotallis powiedział mi, żebym zajął się tymi dwoma, więc tak zrobię.

Kiedy jestem przekonany, że każdy z nich jest wystarczająco twardy, każę Paaskowi położyć się na plecach, kładę łechtaczkę na jego ustach i zginam kolana, aż docieram do jego ust. Nie marnuje czasu i wkrótce po moim kręgosłupie przebiega dreszcz przyjemności. Teraz biorę Etreca za ramię i każę mu stanąć za mną. Kusząco rozsuwam wargi cipki, ale Etrec nie potrzebuje żadnej zachęty. Czuję, jak pociera główkę swojego kutasa między moimi wargami cipki, a potem zanurza się w mojej szczelinie, pięknie mnie wypełniając.

Jestem już mokra i kapie, a on wsuwa się z luksusową łatwością. Paask ma bardzo zręczny język i czuję, jak krąży i pieści moje łechtaczki z miłością, kiedy pieści moje uda. Dreszcze przyjemności zalewają mnie, a ja jęczę i wzdycham.

Tymczasem Etrec chwyta mnie za biodra i wbija we mnie swojego kutasa; powoli i mocno, wykazując ogromną samokontrolę. Odsuwam się z każdym pociągnięciem Etreca, podczas gdy Paask stara się polizać moją pulsującą łechtaczkę. Spojrzawszy na Krotallis i widząc, że bawi ją nasza gra, postanawiam wywołać zmianę. Kładę się i każę Paaskowi wypełnić moją cipkę, podczas gdy Etrec unosi się nad moimi ustami, a ja biorę jego błyszczącego kutasa między usta.

Och, jak cudownie mokry od moich soków! Wkrótce wylizałem go do czysta i chwytam za podstawę; ściskając go łapczywie. Etrec jest tak twardy, że czuję, że może być blisko krawędzi. Pompuję jego kutasa przez kilka długich minut; zwiększając prędkość i ciśnienie, aż poczuję, jak się spina.

Krople potu spadają z jego czoła na moją twarz i zachwycają mnie; w jego duszy jest ogień. Włożyłem całą swoją energię w koguta Etreca i wkrótce po zrywu gęstej bieli wybucha z jego czubka i węży w przestrzeni między nami; cztery, pięć, sześć razy, aż się skończy. Resztę zmysłowo pocieram w skórę jego penisa i słyszę, jak Krotallis wyje z satysfakcją. Najwyraźniej moja pani jest z nas zadowolona. Kiedy Etrec odpoczywa, chwytam Paaska za ramiona.

On jest naprawdę dobrze zbudowanym człowiekiem i wzywam bogów jego ojczyzny; kimkolwiek są, aby go chronić. Nie uśmiecha się, ale patrzy mi w oczy z głęboką pasją. Uśmiecham się do niego słabo i otwieram usta, żeby je oblizać. To jest jego wskazówka i teraz czuję, jak jego kutas wbija się głęboko w moją szczelinę; moja wygłodniała, płonąca cipka. Rzucam się na niego mocno i jest przez to zachęcany do jeszcze mocniejszego pchania.

Nie jestem delikatnym kwiatem. Teraz chwytam go za szyję i podziwiam jego długie, złote włosy opadające na ramiona. Moje nogi owijają się wokół jego talii i czuję pełne uderzenie jego bioder w moją cipkę. Jestem bardziej mokry niż kiedykolwiek; bezwładna, ale chętna lalka w uchwytach maszyny. Ale ja dowodzę, więc rozkazuję Paaskowi, żeby się zatrzymał, a on jest z tego zadowolony.

W międzyczasie Etrec przygotował swojego kutasa do gotowości, a ja leżę między nimi. Polecam Paaskowi, aby wszedł do mnie od tyłu, a Etrec, aby napełnił mnie od przodu. Z oboma kutasami w mojej zgrabnej cipce cieszę się rzadkim uczuciem niezrównanej pełni.

Do tej pory doprowadziłem ich obu do ekstatycznego szaleństwa, więc bez wahania obaj wpadli we mnie. Robią to na przemian; osiągając coraz większą siłę, gdy oddają się pożądaniu; pożądaj mnie. Moja cipka jest mokra i żarłoczna, chwytam się za piersi i oblizuję usta, całkowicie kierując swoje ciało na umiejętności tych wspaniałych przykładów męskiego ciała. Fale przyjemności wkrótce wypełniają mnie do głębi, a moje oczy wracają do mojej czaszki. Im szybciej i szybciej pracują we mnie dwa kutasy, tym bardziej i bardziej ich chcę.

Drżę i unoszę się, gdy ich ramiona mnie trzymają; pocieram tyłek, piersi, ramiona i uda. Ich dłonie są mocne, mocne i zmysłowe jak fale oceanu; ten ocean, który stworzyliśmy, ten ocean ciała. W końcu ogarnia mnie przyjemność i moje ciało śpiewa w ekstazie. Złote fale przechodzą przez każde moje włókno, osadzają się w mojej duszy i powoli zanikają.

Jestem nasycony. Teraz czuję, jak grube struny człowieka we mnie napinają się i twardnieją do ostatniego stopnia. W mgnieniu oka czuję, jak strumienie ciepłej bieli wypełniają mnie i przelewają się w ich obfitości. Obaj mężczyźni jęczą i wzdychają; ich dźwięki i moje są odą do naszych kochanków. Krotallis się śmieje; ona też jest oczywiście zachwycona.

- Dobra robota, moje zwierzaki, dobra robota. Dobrze was wynagrodzę. Teraz Paask i Etrec, zostawcie nas, będę sam z Kaylą.

Nie bez cienia żalu patrzę, jak dwaj mężczyźni kłaniają się jej cicho i wychodzą. Żegnajcie dobrze, moi drodzy przyjaciele, niech bogowie waszych ojców strzegą was. - A teraz Kayla, twój mały występ był tak zabawny, tak apetyczny, że w istocie odczułem głód. Więcej twoich palców, języka i ust. Długo wpatruję się w śpiącą twarz Krotallisa.

Jest piękna, ale jej uroda nie pochodzi z Mentrassanae. Jej włosy są jasne, a skóra blada i cienka, podobnie jak usta. Gdyby nie obfite pudry, chole i róż, które kobiety z Darrakhai nakładają na swoje twarze, jej żyły byłyby widoczne. Jej twarz jest nieznana słońcu, twarz cienistej, podziemnej istoty; troglodyta.

Uśmiecham się okrutnie do jej nagiej śpiącej postaci. - Troglodyto - szepczę pogardliwie, opuszczając nogi na podłogę. W milczeniu wchodzę na środek wielkiego pokoju. Wygląda na to, że sługusy i niewolnica przeszli na emeryturę, podobnie jak Etrec i Paask.

Jestem sam. Mój wzrok pada teraz na pudełko z kości słoniowej. Leży na stole pośród rozmaitych bezimiennych, tajemniczych i nieopisanie obscenicznych przedmiotów. Mogę tylko przypuszczać, że Lady Krotallis ma pretensje do zostania wiedźmą lub przynajmniej arcy trucizną.

Podnoszę pudełko i wyjmuję relikwiarz. Jaki to piękny przedmiot; klejnot i potężny symbol władzy. Może zawierać mały poświęcony kamień lub muszlę lub święty liść jaworu. Moja ręka drży, gdy ponownie patrzę na jej napisy. Nie jestem zaznajomiony z rytuałami Mehenkau, ale intuicja podpowiada mi, że ten przedmiot może mieć dla mnie wielką wartość.

Po prawej stronie schodów dostrzegam ciężkie żelazne drzwi. Podchodzę do niego ostrożnie i próbuję klamki. Jest zamknięty, ale wygląda na stary i prymitywny. Szybko zakładam relikwiarz na szyję i dobrze układa się między piersiami.

Kładę rękę na zamku i wchodzę w stan arru-sha. Jestem zdumiony, gdy zamek natychmiast się otwiera i czuję, jak relikwiarz cicho brzęczy na mojej skórze. Wyobrażam sobie, że musi działać, aby wzmocnić i skupić moje siły.

To rzeczywiście jest czary! Delikatnie otwieram drzwi i wchodzę do pokoju. Jest to długie, ciemne przedpokój i widzę światło i kolejny, większy pokój na drugim końcu. Wzdłuż i na ścianach przedpokoju jest wiele wspaniałej broni i wszelkiego rodzaju cennych przedmiotów: splądrowane bogactwo tych nieszczęsnych ludów podbitych przez Darrakhai. Kamienie szlachetne, srebro i złoto błyszczą nawet w słabym świetle i wydaje się, że każdy przedmiot, na który pada moje oko, jest bogato zdobiony turkusem, sardonyksem, karneolem i lapis lazuli.

Na końcu pomieszczenia znajdują się krótkie schody. To prowadzi mnie do zatopionej, okrągłej komory i od razu przypominam sobie Komnatę Lapisa w Domu Heshuzius. Ale na tym porównanie się kończy. Widoki, które witają mnie w tym pokoju, napawają mnie przerażeniem.

Rzędy za rzędami kamiennych ławek zajmują połowę pomieszczenia. Na większości z nich znajduje się ludzkie ciało i wszyscy są martwi. Są nadzy, pokręceni, torturowani i przebarwieni. Podchodzę do jednego i patrzę mu w twarz. To mężczyzna ledwie starszy ode mnie, z ciemnymi plamami szpecącymi większość jego twarzy.

Ale wyraz jego twarzy wywołuje we mnie dreszcz. Patrzę na kilka więcej i wszystkie są takie same; mężczyźni i kobiety, wszyscy niewolnicy, a teraz na szczęście martwi. O ile mogę ustalić, ich wiek jest różny, podobnie jak budowa ich ciał, ale są zjednoczeni w jednej rzeczy; przerażenie uderzyło w wyraz ich twarzy, twarze opuszczone, pozbawione nadziei, na zawsze zagubione w bliźniaczym złu wojnie i niewoli. Moją uwagę przyciąga teraz ogromne szklane i metalowe pudełko na środku pokoju. Słaba jakość szkła, z którego wykonany jest ten pojemnik, wskazuje, że pochodzi on niedawno z Darrakhai.

Pokrywa jest bezpiecznie zamknięta. T jest również dobrze, ponieważ wewnątrz znajdują się liczne gładkie, szare kuleczki, każda o wielkości dużego grejpfruta. Poruszają się powoli, jak na krótkich nogach. Kucam, żeby przyjrzeć się im dokładniej.

Rzeczywiście żyją i dopiero powoli uświadamiam sobie, czym są ulwy. Ulwy jest rzadkim, trującym, pasożytniczym kleszczem, ale w największym ich stadium rośnie tylko do wielkości grochu. Ich ugryzienie ma początkowo działanie narkotyczne i halucynogenne, ale kiedy już uspokoją się, by się pożywić, ich trująca ślina powoduje wielki ból i cierpienie.

Nawet po usunięciu nieszczęsnej ofiary czeka tylko powolna, bolesna śmierć. Patrzę na ciała. Krotallis wyhodował je, aby osiągnąć monstrualne rozmiary, prawdopodobnie przez wiele lat i kosztem tego, kto wie, ile istnień.

Są wyraźnie dwieście razy większe od ich naturalnego rozmiaru i szacuję, że ich trucizna jest również o wiele bardziej zjadliwa. Nagle czuję na skórze mrowienie relikwiarza Mehenkau. - Więc, mój śliczny niewolniku, widzę, że odkryłeś moje sekretne powołanie. Odwracam się, by znaleźć Krotallis naprzeciwko mnie, po bokach dwóch jej sługusów. "Morderca!" Pluję na nią.

O dziwo, wygląda na trochę zranioną moim oskarżeniem i prawie znużonym głosem odpowiada: „Wolę myśleć o sobie jako o poszukiwaczu prawdy”. Jej wyraz twarzy zmienia się, gdy jej oczy zauważają relikwiarz na mojej szyi. Teraz na jej twarzy maluje się triumf. - Miałem rację! Wiesz, co to za przedmiot.

To nie jest zwykła ładna bombka. Jesteś Mentrassańczykiem! Nic nie mówię, po prostu patrzę na nią i powoli się cofam. Wiem, że jestem uwięziony. Stwory posuwają się instynktownie, ale Krotallis ich powstrzymuje. Jej ton jest pojednawczy.

- Kayla, posłuchaj mnie. Od razu wiedziałem, że nie byłaś zwykłym niewolnikiem. Czytałem o Mentrassanae, o Menkerecie i całkowitym opanowaniu magii przez twój lud. Dowiedziałbym się więcej. Zostań i pracuj ze mną, a będziesz miał bogactwo, władzę i wolność.

Razem możemy być kochankami iz czasem możemy rządzić Darrakhai i wyrzeźbić imperium, jakiego świat nigdy nie widział. ”Słucham jej pustych słów, ociekających szaloną ambicją, ale nadal się wycofuję. Moja sytuacja jest rozpaczliwa. Cicho pytam: „Co ktoś taki jak ty wie o Menkerecie?” W jej głosie słychać teraz żarliwą nutę nadziei, jakby była już u progu niewyobrażalnej mocy.

„Wiem, że jest źródłem wszystkiego tajemnic i drzwi wszelkich subtelności, źródła magii i boga miłości. ”„ Każde dziecko Mentrassan wie, że… musisz się wiele nauczyć. ”„ Musisz mnie nauczyć! ”Stoję teraz plecami ściany komory. Nie ma ucieczki.

Krotallis stoi nieruchomo, trzymając się z daleka, a stwory są tuż za nią. W jej oczach widać głęboką tęsknotę; jej pragnienie wiedzy jest godne podziwu, ale środki, które ma do tej pory kiedy to osiągałem, są odrażające. Nagle relikwiarz mruczy i jakoś przyciąga moją uwagę po mojej prawej stronie. Tam, na jednej z kamiennych ławek, widzę roztrzaskane ciało starej kobiety; jej długie siwe włosy, obwisłe płatki uszu i głęboko pomarszczona twarz są mi równie znajome i drogie, jak mądre zielone oczy mojego ojca. To stara Talhrana.

Patrzę na jej twarz; oszpecony jadem ulwy; Jej usta zastygły w cichym krzyku, a ja niema z wściekłości. - Cóż, jaka jest twoja odpowiedź, Kayla? Kładę dłoń na relikwiarzu i wchodzę w stan arru-sha. Natychmiast przychodzą mi do głowy kolejne linijki kantyku i znowu intuicyjnie zmieniam końcówki zdań, aby odnosiły się do mnie.

Kiedy mówię, teatralnie podnoszę ręce i zwracam się do Krotallisa. "Z burzową chmurą i burzą jestem jeden; Księżyc, moja siostra, mój wspaniały brat słońce, Czary wszechogarniającej nocy, Czyste, radosne chwały światła; Wszystkie serca, wszystkie umysły pragnące być wolne, Wszystko to jest przejawiaj się we mnie! " Krotallis wygląda na zrozumiałego zmieszania i kiedy mój głos osiąga crescendo w ostatniej linijce, zdaję sobie sprawę, że po obu stronach mnie pojawiły się dwa wrzeciona światła. To pulsujące, wielobarwne światło, jak w mojej wizji wcześniej. Jestem bardzo zdziwiony i dopiero teraz zauważam, że relikwiarz jest ciepły, brzęczący i mocno pulsujący przy mojej skórze.

Krotallis widzi bliźniacze światła, aw jej oczach widać lęk. Wrzeciona szybko przekształcają się w wysokie figury; składa się z nieopisanego koloru i żarzącego się światła. Cofam się pod ścianę, gdy postacie zbliżają się do kobiety Darrakhai.

„Co to za zdrada? Ofiarowałem ci królestwo, zaoferowałem ci władzę nad tłumami!” Nic nie mówię, gdy postacie podnoszą ręce i opadają na nią. Słyszę, że Krotallis rozkazuje swoim sługom, by ją chronili, ale zamiast tego uciekają. Krzyczy na nich obelgi, ale wkrótce jej krzyki zamieniają się w krzyki.

Światło jest teraz oślepiające w swojej intensywności i odwracam się, kucając za kamienną ławką, na której leży ciało Talhrany. Krotallis wyje w agonii, ale jej bóle są krótkotrwałe. Nagle zapada cisza i gaśnie światło. Rozglądam się wokół ławki i na miejscu, w którym stała, widzę tylko ciemną, pomarszczoną postać. Nieziemskie postacie zniknęły, a relikwiarz powrócił do swojego poprzedniego stanu bezwładności.

Powoli wynurzam się z mojego skromnego schronienia i podchodzę do formy na podłodze. Chociaż zachowuje zarys ludzkiego ciała, całkowicie obrócił się w proch i jest nierozpoznawalny. "Odrzucam twoją ofertę, moja pani… cena jest zbyt wysoka." W swoim ogromnym pojemniku ulwy również zamieniają się w pył; tak jest dobrze.

Wychodzę z komnaty śmierci i nie oglądam się za siebie. W długim przedpokoju zatrzymuję się, żeby wybrać smukły miecz i pasującą do niego skórzaną rękawicę nabitą żelazem. Miecz jest wyważony i dobrze leży w dłoni.

Do tego czasu uciekający stronnicy podniosą alarm. Więc jeśli spotkam jakiegoś wroga, będę przygotowany. Ale ciemne komnaty Krotallis są ciche i puste. Być może stwory uciekły z domu, bojąc się gniewu swojej pani lub jej losu.

W każdym razie jestem ogromnie zadowolony, a gdy wychodzę z wąskiego przejścia, witają mnie zdumione twarze niewolników; żaden z nich bardziej niż Jaano. Podnoszę rękę, prosząc o ciszę. - Z bogami triumfuję, moi przyjaciele. Uwolnię was. "Ale czy masz klucz?" - pyta jeden staruszek.

"Nie ma potrzeby." Kładę palec na zamku i wchodzę do arru-sha na chwilę. Zamek otwiera się głośno i wychodzą niewolnicy. Ostatni, który to zrobił, to Jaano; pomagając starcowi wstać i wyprowadzając go.

Jestem wtedy zasypywany pytaniami: "- Widzieliśmy, jak sługi uciekają w przerażeniu, czy wezwałeś demona, aby ich pokonał?" - Modliłem się do bogini Khemnai, aby nas wybawiła, czy jesteś boginią? - Cisza! Posłuchaj mnie. Teraz możesz już iść. Wróć do swoich panów lub zaryzykuj i uciekaj. Żegnaj dobrze.

Bez zbędnych ceregieli otwieram górne drzwi; niewolnicy szybko wychodzą i znikają w chłodnym świetle późnego poranka. Przed odejściem starzec zwraca się do mnie i kłania się: „Znam cię teraz dla bogini, że jesteś moją panią. Wybacz mi, nie mogę ci nic zaoferować, ale dziękuję ci za moje uwolnienie”. - Nie ma potrzeby, przyjacielu. A teraz precz z tobą, odejdź.

Jaano uśmiecha się, kiedy patrzymy, jak starzec błąka się ulicą. Czuję, jak jego ramię oplata moje ciało. Całuje mnie w policzek.

- A co mamy zrobić, Kayla? „Mamy zamiar wrócić do domu Heshuziusa”. "O?" - Tak, żeby uratować księżniczkę Raię z Zonovon, twoją przyszłą królową. Twoje są moce ziemi, morza i nieba, Ty jesteś duszą prawdy, uniwersalnym okiem, przez które wszystko spogląda na siebie w harmonii i poznaje się jako boskie; Wszystkie tajemnice, wszystkie subtelności należą do Ciebie. Z burzą i burzą jesteś jednym; Księżyc, twoja siostra, twoje chwalebne bratnie słońce, Czary wszechogarniającej nocy, Czyste, radosne chwały światła, Wszystkie serca, wszystkie umysły pragnące być wolne, Wszystko to objawia się w tobie. - Kantyk Menkereta.

Już wkrótce… Rozdział 9 Księżniczki Niewolników….

Podobne historie