Menuet In G Rozdział II

Doris doznaje szoku, a Gerald i Alice zamykają umowę…

🕑 13 minuty minuty Powieści Historie

Doris nienawidziła arytmetyki. To był jej najsłabszy przedmiot w szkole i nie była w nim dużo lepsza od czasów liceum. Usiadła więc przy biurku z ołówkiem w jednej ręce i gumką w drugiej.

Miała żółty notatnik prawniczy, na którym wypisała każdy przedmiot, za który otrzyma procent. Obok każdej pozycji zapisała procent, więc wystarczyło wpisać liczby, pomnożyć i zsumować wynik. Tytuł: 2% Finansowanie: 5% opłaty Sprzedaż: 4% Próg: 4% Och, pomyślała, mogę połączyć sprzedaż i próg, ponieważ mam zarówno aukcję, jak i wyświetlanie. Wymazała Próg i zmieniła Sprzedaż na 8% OK, pomyślała. Cena sprzedaży to dwieście sześćdziesiąt tysięcy.

Um… dziesięć procent to… hm… dwadzieścia sześć tysięcy. OH, to nie pomaga. Zobaczmy. Osiem razy sześć to… hm… och, sześć ósemek to czterdzieści osiem. Odłóż osiem, zabierz cztery.

Dwie ósemki to szesnaście, a cztery to dwadzieścia. Dwadzieścia osiem. Dwadzieścia osiem tysięcy.

NIE. czekać. Jak to możliwe? Oh, wiem! To punkt osiem razy.

Och, będę musiał to napisać odręcznie. Kto wie, jak długo mogła tak wytrzymać, ale nagle przypomniała sobie, że ma kalkulator w szufladzie biurka. Otworzyła szufladę i zaczęła grzebać w niej, po czym w końcu wyłowiła ją spod stosu ołówków i spinaczy. Zdmuchnęła z niej pył z gumki i włączyła ją. W krótkim czasie napisała w swoim notatniku: Sprzedaż: 20 800; Tytuł: 5200; Opłata finansowa, 500 x 05 200 RAZEM 2602 Nieźle, pomyślała.

Położyła notes w środkowej szufladzie biurka i zamknęła ją. Następnie wyjęła standardową umowę sprzedaży i wypełniła puste pola. Kiedy skończył, wrzuciła go do kopiarki i nastawiła na wykonanie czterech kopii. Kiedy maszyna pracowała, poszła do łazienki i spojrzała na szminkę w lustrze.

Klepiąc kilka razy włosy, wyszła z łazienki, zebrała posortowane i zszyte kopie umowy i położyła je w równym stosie na stole konferencyjnym. Potem pogrzebała w szufladzie biurka i wyjęła trzy długopisy oraz pieczęć notarialną. Położyła je na stole konferencyjnym, po lewej stronie stosu kontraktów.

Na koniec sprawdziła, czy krzesła są we właściwych miejscach. Siadanie jednej z klientek na krześle nigdy by się nie przydało. Był idealnie dopasowany do wysokości stołu, a krzesła zarezerwowane dla klientów były celowo o cal niżej. Właśnie skończyła upewniać się, że krzesła są we właściwych miejscach, kiedy włączył się brzęczyk, sygnalizując, że zewnętrzne drzwi zostały otwarte.

Spojrzała na zegar Setha Thomasa na ścianie. Wskazówki były idealnie wyrównane w wieku szóstej i dwunastej. Doris weszła do biura i powiedziała radośnie: - No cóż, punktualnie. Nie ma nic złego w punktualności, prawda? - Czy to twój Mercedes z przodu? - zapytał Gerald i ciągnął dalej: - W środku zapalają się światła.

Przypuszczam, że w końcu zgasną, ale to prawdopodobnie zły pomysł. Gówno! Doris pomyślała. Ten cholerny pas bezpieczeństwa prawdopodobnie znowu zaplątał się w drzwi. - Cóż, chyba lepiej pójdę się tym zajrzeć - powiedziała. - Rozgość się wygodnie w sali konferencyjnej, a ja zaraz wracam.

Wyszła na parking i zobaczyła, że ​​rzeczywiście, pas bezpieczeństwa zaplątał się w drzwiach i nie był szczelnie zapięty. Kiedy odwróciła się, żeby wrócić do biura, rozejrzała się za samochodem Geralda i Alice, ale go nie zauważyła. Zauważyła całkiem nowy sportowy samochód BMW zaparkowany obok jej mercedesa i poczuła krótkie uczucie ucisku w żołądku.

Ale wzruszyła ramionami i wróciła do biura. Kiedy weszła do sali konferencyjnej, od razu zauważyła, że ​​krzesła zostały zamienione. Gerald siedział na swoim krześle i zostawił niższy na swoim miejscu u szczytu stołu.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko - powiedział, kiedy weszła. „Pozwoliłem sobie zająć wyższe krzesło. Mam problem z kolanem, jeśli siedzę na krześle, które jest zbyt niskie”. Wiedziała, że ​​nie ma sposobu, by wykorzystać to na swoją korzyść, więc przełknęła gulę, która zaczynała jej podnosić się w gardle i powiedziała: „Wcale nie, panie”. - Och, mów mi Gerald - odpowiedział gładko.

„W końcu to moje imię”. Zupełnie nie idzie dobrze, pomyślała Doris, ale zmusiła się do lekkiego uśmiechu, gdy odpowiedziała: „Jak sobie życzysz, Geraldzie”. - Cóż - zaczęła - przejdźmy do rzeczy, dobrze? Jak pan widzi, panie, hm… Gerald, jest to standardowa umowa kupna-sprzedaży i oczywiście, jeśli oferta jest do przyjęcia dla sprzedający, wtedy możesz zawrzeć Umowę kupna ze zwykłymi warunkami. " "Istota?" Gerald i Alice zapytali jednocześnie, prawie tak, jakby to robili, co zrobili bez wiedzy Doris.

„Och, zwykłe nieprzewidziane wydatki i jasny i czytelny tytuł”. - Możesz mi na chwilę wybaczyć - powiedział Gerald, wstając. „Zapomniałem o czymś w samochodzie”. Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z sali konferencyjnej, zostawiając Doris i Alice siedzących tam, wpatrujących się w siebie nawzajem jak dzieci, którym właśnie zabrano ciastka. Doris otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, po czym szybko je zamknęła.

Zrobiła to ponownie i Alice nagle wyobraziła sobie rybę wyjętą z wody. Zacisnęła dłonie na kolanach, wbijając paznokcie w dłoń i spojrzała na nie, starając się nie chichotać. Tak szybko, jak wyszedł, pojawił się Gerald, niosąc teczkę.

Wziął krzesło, postawił teczkę na podłodze obok siebie i otworzył ją. Sięgnął jedną ręką, podczas gdy drugą sięgał do kieszeni kurtki, i wkrótce wyjął plik papierów i wieczne pióro Montblanc. Doris zbladła i zacisnęła zęby. To spotkanie zdecydowanie wymknęło się jej spod kontroli i nie była ani trochę szczęśliwa.

- Pozwoliłem sobie - zaczął ponownie Gerald, a Doris pomyślała, że ​​ten sukinsyn ma za dużo swobód. „że moja firma wyszukała tytuł” ​​- ciągnął. „Oto oświadczenie pod przysięgą podpisane przez starszego wspólnika i poświadczone notarialnie.

Obecny tytuł prawny do własności, znany jako (i tutaj wyrecytował adres), jest na nazwisko doktora Ronalda Nesbita i jego żony Marthy Nesbit, jako najemców w całości. Na nieruchomości nie ma żadnych zaległych zastawów, nie udzielono też służebności innych niż służebność udzielona spółce gazowo-energetycznej przez zmarłą Sarę Ethridge. Przyniosłem trzy egzemplarze; jeden dla ciebie, jeden dla doktora Nesbita i jego żony, i jeden, który będziemy przechowywać w naszej teczce. - Przesunął dwie kopie dokumentu po stole w kierunku Doris, która do tego czasu była tak przytłoczona i zdziwiona, że po prostu wziął je do ręki i powiedział: „Dziękuję”. „A więc,” kontynuował gładko Gerald.

„Co do Umowy sprzedaży. Miałem dziś po południu postój kuriera przy Nesbitach z czekiem kasjerskim na dwadzieścia sześć tysięcy dolarów, płatnym wspólnie doktorowi i pani Nesbit lub jedynemu ocalałemu, gdyby coś się stało któregokolwiek z nich, zanim zdążyliby go zrealizować. W zamian za zapłatę zadatku podpisali Umowę sprzedaży, która została należycie poświadczona notarialnie. Znowu mam trzy kopie: jedną dla twoich akt, jedną dla Nesbitów i jedną dla naszych akt.

Jeśli chcesz namalować swoją pieczęć, Alice i ja podpiszemy umowę w twojej obecności. - Odkręcił długopis i pośpiesznie nabazgrał niezrozumiały podpis nad swoim wydrukowanym nazwiskiem na każdej z trzech kopii. Kiedy je podpisywał, przesunął po kolei do Alice, która wyjęła z torebki srebrne filigranowe pióro pelikana. Alice podpisała każdy egzemplarz i przekazała go Doris.

Doris, w tym momencie czując się całkowicie zdeklasowana i całkowicie zdenerwowana, cicho podpisała i zapieczętowała każdy kopiować u jej notariusza. Była bardzo świadoma, że ​​podpisuje dokumenty za pomocą taniego długopisu, a jej podpis był bardziej chwiejny niż zwykle. Siedziała i patrzyła na niego, czując się prawie tak, jakby patrzyła na scenę z zewnątrz swojego ciała „No cóż”, powiedział Gerald, „gotowe, więc przejdźmy do prawdziwego mięsa i ziemniaków.” Sięgnął ponownie do swojej teczki i wyjął plik papierów, z dwoma czekami kasjerskimi trzymanymi z przodu.

czeki po drugiej stronie stołu do Doris, powiedział: Oto dwa czeki, jeden na kwotę dziesięciu tysięcy dolarów na jeden fortepian Mason And Hamlin Full Concert Grand Player, o nieznanej dacie i numerze seryjnym; a drugą w wysokości dwustu dwudziestu czterech tysięcy dolarów, jako zapłatę w całości za przedmiotową nieruchomość. Zauważysz, że oboje są płatni na rzecz dr Ronalda i pani Marthy Nesbit, solidarnie lub solidarnie, jak może to być konieczne w czasie negocjacji. Zdecydowaliśmy, że fortepian powinien być zarejestrowany jako osobna sprzedaż z dwóch powodów.

Po pierwsze, jak zwróciłem uwagę dr Nesbitowi, wynagrodzenie pośrednika jest oparte na całkowitej cenie sprzedaży, a umieszczenie pianina w domu podnosi kwotę, którą kosztuje go sprzedaż o osiem procent z tych dziesięciu tysięcy dolarów, a po drugie (i ważniejsze dla Alice i dla mnie) fortepian musi być wymieniony na osobnym rachunku sprzedaży, abyśmy mogli go ubezpieczyć niezależnie od mieszkania. Jestem pewien, że rozumiesz. ”Teraz Doris była totalnie skonsternowana. Mogła sobie tylko pomyśleć, że nie dostanie prawie tyle za tę sprzedaż, ile planowała, i usiadła tam, próbując dowiedzieć się, ile ona przegrywała z powodu wszystkiego, co się wydarzyło. Jej umysł był szalony i jedyne, co mogła sobie wyobrazić, to liczby kręcące się w jej głowie.

„Ponieważ masz w ręku notarialną umowę sprzedaży z ceną zakupu w wysokości dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów”, tutaj wziął z powrotem jeden egzemplarz umowy i odwrócił go twarzą do Doris, otworzył na przedostatniej stronie i wskazał na wypowiadaną liczbę. „I kopię czeku kasjera na dwadzieścia sześć tysięcy dolarów, i czek kasjerski, który bez wątpienia dostarczysz do Nesbitów jutro rano, na pozostałe saldo w wysokości dwustu dwudziestu czterech tysięcy dolarów, myślę, że nasza sprawa tutaj się zakończyła i możemy powiedzieć, że tak się stało: Postępowanie zostało zakończone ”. Dziękuję Ci bardzo.

Jutro rano o dziesiątej zatrzymamy się w domu Nesbitów, żeby odebrać klucze i podpisany odpis aktu. Ufamy, że do tego czasu zdejmiesz blokadę. Dziękuję. - Mówiąc, Gerald ostrożnie wkładał wszystkie swoje i Alice kopie dokumentów do swojej teczki. Zamykając zatrzask z ostrym kliknięciem i wstając, kontynuował: - Wypuścimy się.

- Dziękuję. ty - powiedziała radośnie Alice przez ramię, wychodząc z pokoju. Kiedy wyszli na zewnątrz, Alice powiedziała: „Cóż, była prawdziwą suką na kołach.” „Myślę, że teraz jest suką z przebitą oponą. - odpowiedział Gerald.

Alice zaśmiała się, ale Gerald powiedział: - Nie, mam to na myśli. Spójrz na jej samochód. ”„ Dobrze jej tak, ”powiedziała Alicja.„ Widziałam, jak spojrzała z góry na samochód twojego brata.

”„ Cóż, nie obchodzi mnie, jaka jest paskudna, płytka lub uparta ”, Gerald powiedział. „Nie zamierzam schylać się do jej poziomu. Proszę, weź klucze i czekaj na mnie. Pójdę, żeby wyszła i otworzyła swój kufer, jeśli ma wtyczkę i zapasowy. Gerald odwrócił się i wrócił do biura.

Próbował otworzyć drzwi, ale zamknęły się za nim i Alice, więc zastukał ostro. Doris właśnie siedziała po ich wyjściu. Była pewna, że ​​straciła co najmniej dziesięć tysięcy dolarów na transakcji i była oszołomiona.

Zaczęła, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Kto to może być? „Pomyślała. Ruszyła z sali konferencyjnej w stronę drzwi, ale kiedy zobaczyła, że ​​to Gerald, odwróciła się na pięcie i wróciła do sali konferencyjnej.

Jeśli to gówno chce czegoś więcej, może cholernie dobrze dusić, czekając - pomyślała. Znowu usłyszała rap, tym razem głośniejszy. Jezu! Pomyślała, że ​​jeśli uderzy mocniej, rozbije w nim szkło.

Och, lepiej pójdę zobaczyć, czego skurwysyn chce. Przeszła przez biuro i uchyliła drzwi. „Cóż?” Zapytała głosem, który zatrzymałby Key West. - Czy mógłbyś otworzyć dla mnie swój kufer? Zapytał Gerald. „CO? Nie zrobię tego…” „Masz przebitą oponę i jeśli koło zapasowe jest dobre, zmienię je za Ciebie”.

Po raz drugi tej nocy wiatr zniknął całkowicie z żagli Doris. Stała tam, gapiąc się, jej usta otwierały się i zamykały, jakby chciała coś powiedzieć, albo łapała oddech. Alice zobaczyła ją w lusterku wstecznym samochodu i w końcu nie była w stanie dłużej się kontrolować. Skuliła się, śmiejąc się tak mocno, że pomyślała, że ​​może się wysikać, jeśli nie przestanie. Potem pomyślała o skórzanej tapicerce.

Myśl o sikaniu na nią ograniczyła jej wesołość na tyle, że była w stanie odzyskać kontrolę. Dobrze, że to zrobiła, bo właśnie wtedy Doris wyszła z gabinetu z kluczami w ręku. Gerald szybko zmienił jej oponę, a gdy to zrobił, Doris zdecydowała, że ​​może mimo wszystko nie był taki zły. Skończył i włożył przebitą oponę do jej bagażnika i powiedział: - Proszę bardzo, proszę pani.

Wszystko gotowe. Doris podziękowała mu, a on wskoczył do samochodu z Alice i odjechali. "Wiesz coś?" - zapytała Alice, kiedy już byli w drodze.

"Co?" - Nigdy nie przestajesz mnie zaskakiwać i za to cię kocham. Po tym, co próbowała ciągnąć, zostawiłbym ją z mieszkaniem. Cóż - odparł Gerald - mogliśmy to zrobić.

Ale lubię rano patrzeć w lustro. Poza tym, cytując Michaela Corleone, „to nie jest osobiste; to tylko biznes ”. Wpadnijmy do domu mojej mamy i zabierzmy klucze. Zastanawiam się, dlaczego nigdy nie była blisko z ciocią Sarą. "………………………………..

………….

Podobne historie