George, Izolda (itp.) Ch VII

George spotyka Terry'ego, Terry'ego i Izoldę pocałunek i rodzi się menage trois. OSTRZEŻENIE: Nadal nie ma seksu.…

🕑 54 minuty minuty Powieści Historie

Rozdział VII George siedział na werandzie, popijając butelkę Boh, kiedy Terry podjechał. Wstał i podszedł do samochodu. Wyciągnął rękę i powiedział: „Cześć. Jestem George.

Witam. Bob powiedział, że dzisiaj robisz siano. Wąż jest z tyłu, jeśli chcesz zrzucić kurz”. Terry uścisnął dłoń i powiedział: „Nazywam się Terwilliger, ale wszyscy nazywają mnie Terry. Wąż nie jest zbyt dobry.

Myślałem, że może pobiegnę do Mago Vista i wskoczę do rzeki”. Przechylił głowę w stronę domu, gdzie Izolda wyłaniała się z frontowych drzwi, niosąc dzban i dwie szklanki. "Czy ty i twoja żona chcecie do mnie dołączyć?" - Myślałem, że te plaże są prywatne - odparł George. – Nie chcę tam iść i uciekać jak jakiś dzieciak. Terry uśmiechnął się.

„Bob ma kilka wypożyczalni na wodzie. Jedno z nich jest teraz puste i powiedział, że mogę z niego skorzystać”. George zwrócił się do Izoldy.

- Cóż, jak myślisz? Chcesz popływać? - Myślałam, że musisz dokończyć hamulce w polka - odpowiedziała. „O cholera! Tak, wiem. Hej, Terry, czy mógłbyś mi pomóc? Muszę odpowietrzyć hamulce w moim VW”.

powiedział George. „Jeśli zawory upustowe nie są zablokowane, nie powinno to potrwać zbyt długo”, powiedział Terry. Isolde podeszła i podając Terry'emu szklankę, powiedziała: - Zrobiłam trochę mrożonej herbaty. Chcesz trochę? – Jasne – odpowiedział.

— Czy coś do niego włożyłeś? – Masz na myśli mrożoną herbatę z Long Island? Izolda roześmiała się. "Nie, tylko trochę cytryny i cukru." George pokręcił głową. Dlaczego ktoś wsypywał coś kwaśnego do mrożonej herbaty, a potem dodawał do tego cukier, wydawało mu się głupią dychotomią. Lubił herbatę z samą cytryną. Albo jeśli herbata była gorąca, ze śmietanką i cukrem, jak Brytyjczycy.

Powiedział: „Jeżeli któryś z was będzie wciskał pedał, wypompuję te hamulce”. Terry wspiął się na siedzenie kierowcy i zaczął energicznie wciskać pedał. Po czterech uderzeniach poczuł lekki nacisk i przytrzymał pedał. W międzyczasie powiedział do Izoldy: – Widzę, że się wyczyściłaś.

Wyglądasz trochę bardziej ludzko niż dziś rano. – Czuję się trochę bardziej ludzka – zaśmiała się Izolda. "Musiałem być widokiem po nocy spędzonej na polu siana." Podniosła głos. "Hej, George! Mamy mysz w klatce.

Musiał tam wejść, kiedy byłam pod prysznicem." Terry miał w wyobraźni obraz Izoldy pod prysznicem, z uniesionymi rękami myjącymi włosy, gdy woda spływała po jej piersiach. Jego własne sutki stwardniały na tę myśl. Pociągnął łyk mrożonej herbaty i powiedział: „Jesteś gotowy, żebym znów odciągał pokarm?”. – Tak. Śmiało – dobiegł głos spod samochodu.

Potem powiedział: „Czy włożyłeś dla niego trochę wody do klatki?” „Tak, ale był trochę przerażony” – odpowiedziała. – Myślę, że jest zbyt przestraszony. Myślę, że ten twój plan udomowienia nie zadziała. „Udomowienie? Co wy robicie? Łapiecie myszy polne i próbujecie zrobić z nich zwierzęta domowe? Jeśli tak bardzo potrzebujesz zwierzaka, mam w stodole zapasowego kota lub dwa, którego chętnie bym wam pozwolił.

powiedział Terry. Pomyślał sobie: „Oboje są świrami. Może zasługują na siebie”. Izolda powiedziała: „Tylko gdyby to był kociak.

Ale wtedy myszy też musiałyby być niemowlętami, a także dorosłymi, a przynajmniej nastolatkami, zanim je złapiemy, a to już za późno. Więc dzięki, Terry, ale nie sądzę, żeby kot był dobrym pomysłem”. - W porządku.

Pompuj jeszcze raz - powiedział George spod samochodu. Skończyli odpowietrzać hamulce i Izolda ruszyła w stronę domu. "Gdzie idziesz?" – zapytał George. "Mamy towarzystwo." - Cóż, jeśli idziemy popływać, muszę znaleźć mój kostium kąpielowy – powiedziała Isolde, gdy siatkowe drzwi zatrzasnęły się za nią.

"Hej, weź też moje!" – krzyknął za nią George. Do Terry'ego powiedział: „Zdaję sobie sprawę, że to jest twoje zaproszenie i to sprawia, że ​​jest to impreza, ale czy masz coś przeciwko, jeśli weźmiemy VW? Chciałbym przetestować go i upewnić się, że wszystko jest w porządku”. – Wcale nie – odparł Terry.

- Od lat nie jeździłem na żuku. Co jakiś czas dobrze jest sobie przypomnieć, dlaczego kiedyś czegoś nienawidziłeś. Mówiąc to, uśmiechnął się szeroko, mając nadzieję, że George nie zdenerwuje się, że lekceważy samochód. „Och, masz rację. Czasami jakiś Bodine przynosi do sklepu John Deere M lub Farmall A, a my wyciągamy słomki, aby zobaczyć, kto ma nad tym pracować” – sprzeciwił się George.

Terry wybuchnął śmiechem i klepnął George'a w plecy mówiąc: „Wiesz co? Myślę, że damy sobie radę. Te stare Deere mają charakterystyczny dźwięk „Tump-Tump”, prawda? " "Tak. I można to usłyszeć przez około pół mili w spokojny poranek - powiedział George. - Bob powiedział, że grasz na klarnecie.

Czytasz?” „Czytasz lub fałszujesz tak czy inaczej. Zwykle to wszystko płaci za mało” – powiedział. – Ja też gram na saksofonie, chociaż nie przepadam za sopranem ani altowym. – Pomyślałem, że może mógłbyś. Wygląda na to, że większość klarnetów gra na saksofonie” – powiedział George.

Potem zapytał: „Czy grasz jeszcze coś?” „Och, trochę pomieszałem z klawiszami, ale nie jestem wystarczająco dobry, by zagrać cały koncert na”. im. Po kilku listach przetarłbym się całkiem nieźle”, zachichotał Terry. „Więc rozumiem, Bob ułożył całą scenę?” „Tak, miał. Wygląda na to, że wiele z nich wciąż jest na etapie snucia fajki – odparł George.

„Nie rozumiem, jak zdoła to wszystko zebrać na czas przed następnym sezonem. A w tym roku jest już za późno, aby cokolwiek się wydarzyło, chyba że zamierza ogrzać halę i zrobić wielki atak reklamowy”. – Cóż – powiedział Terry – ma dość głębokie kieszenie i wielu przyjaciół na wysokich stanowiskach politycznych tak wysokich, jak w hrabstwie Talbot.

„Myślę, że to nie mówi zbyt wiele. Ale na tę podróż może wystarczyć”. Izolda pojawiła się w drzwiach w białych sandałach i bardzo skąpym żółtym dwuczęściowym kostiumie kąpielowym.

Miała na sobie jaskrawoczerwone duże okulary przeciwsłoneczne w kształcie serca. Jej strój był wykończony żółtym kapeluszem przeciwsłonecznym z szerokim rondem, który pasował do bikini. – No cóż, chłopcy – zawołała swoim najlepszym głosem Mae West – dlaczego nie wpadniecie do mnie kiedyś? „Dobry Boże”, pomyślał Terry, „ta dziewczyna to petarda”.

Nagle zdał sobie sprawę, że się gapi, a jego uszy zrobiły się szkarłatne. Odwrócił się i już miał wrócić do swojego jeepa po ręcznik i kąpielówki, kiedy Isolde powiedziała: – Hej! Wygląda na to, że masz trochę oparzeń słonecznych na uszach, Terry. Odwrócił się, wszystko ustawione do obrony, kiedy George, nie mogąc się powstrzymać, wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. Trzymał się za brzuch i był zgięty wpół. Terry'ego całkowicie zaskoczyła wesoła reakcja George'a.

Nie wiedział, czego się spodziewał, ale z pewnością nie o to chodziło. Stał tam, jego usta otwierały się i zamykały jak ryba wyjęta z wody. George, zdołał się pozbierać, roześmiał się: „Ciągle robi ze mną takie gówno. Cieszę się, że dla odmiany jest w pobliżu ktoś inny, kto to dotknie”.

Potem dodał: „Zamknij usta. Złapiesz w to muchy”. Izolda schowała się z powrotem do domu i wyszła z plecakiem przewieszonym przez ramię.

"Który samochód?" zapytała. – Robak – powiedział Terry, zbierając swoje kufry i ręcznik z dżipa. – Kupiłeś moje kufry? – zapytał George.

- Tak. Wrzuciłem je i kilka ręczników, trochę ubrań i resztę tej zimnej skrzynki Boh do mojego plecaka. — W takim razie wszyscy jesteśmy gotowi.

Wpakujcie się wszyscy — powiedział George. Isolde usiadła z tyłu na swoim zwykłym miejscu i powiedziała do Terry'ego: - Jesteś na miejscu dla samobójców, więc bądź gotów wpłacić kaucję, jeśli trafi na skrzynkę pocztową. – Nie po raz pierwszy – powiedział Terry. "O?" zapytali zgodnie George i Izolda.

„Odwiedziłem kiedyś mojego przyjaciela w Zachodniej Wirginii. Jechaliśmy jego pickupem do Summersville, kiedy powiedział: „Tutaj. Trzymaj piwo. Idę na skróty”.

Następną rzeczą, którą wiedziałem, było to, że byliśmy do góry nogami w rowie i byłem pokryty piwem. "Dobry panie!" wykrzyknęła Izolda. "Czy ktoś został ranny? "Nie.

Po prostu wyczołgaliśmy się z ciężarówki i szukaliśmy w środku, aż znaleźliśmy resztę piwa. Po wypiciu zaczepiliśmy jego wyciągarkę o drzewo i wyciągnęliśmy ciężarówkę z rowu. Potem pojechaliśmy do Summersville i dostaliśmy nowy sześciopak.

George skręcił w Mago Vista Road i powiedział do Terry'ego: – W porządku. Niedługo będę potrzebował wskazówek. - Kiedy dotrzesz do River Road, skręć w prawo i po prostu idź do końca. Dam ci znać, na którym podjeździe — odpowiedział Terry. — Bob powiedział mi, że masz mały zespół.

Jak się nazywacie? — To zabawna rzecz, o którą powinieneś zapytać. Myślałem, że będziemy musieli wybrać nowe imię. W tej chwili jesteśmy Trio Dunaju, ale to nie zadziała z czterema osobami.

Isolde odezwała się. – Myślę, że i tak najwyższy czas, żebyś to zmieniła. Zawsze uważałem, że to imię jest dość kiepskie. - Cóż, jest lepsze niż to, czego chciał Will. Chciał, abyśmy byli „Dunajami”, ale nikt z nas nie jest czarny.

A kiedy Dan zasugerował „Krautmeisters”, mogłem sobie tylko wyobrazić stare filmy wojenne, w których zabijano wielu Niemców. – Cóż, jeśli naprawdę chcesz poruszyć ludźmi, zawsze możesz nazwać siebie Wiosną Hitlera – zażartował Terry. wszyscy się roześmiali, a George powiedział: „Tak, ale gdybyśmy stali się wielcy i on o nas usłyszał, Mel Brooks prawdopodobnie pozwałby nas o tantiemy.” Terry powiedział: „Kiedy byłem w college'u, grałem z zespołem klezmerskim o nazwie The Meshuganas.

Między semestrami robiliśmy obwód barszczowy. „Co to jest obwód barszczu?” zapytała Izolda. „Tak nazywaliśmy Poconos. To tam są wszystkie żydowskie kurorty.

Mieli tam nawet koszerne kuchnie” – powiedział Terry. – Gdzie chodziłeś do szkoły? – zapytał George. – Och, chodziłem do małej szkoły rolniczej w Doylestown w Pensylwanii. Miejsce zwane Delaware Valley College.

– Więc nie studiowałeś muzyki? powiedziała Izolda. Terry roześmiał się. – Nie – odpowiedział. – Ukończyłem coś, w czym są duże pieniądze: rolnictwo – po czym przewrócił oczami.

- Cóż, przynajmniej rolnicy nie umierają z głodu - powiedział George. – To zależy od tego, czy myślisz, że możesz jeść soję czy siano – odparł Terry. – Przynajmniej możesz się dobrze opalić – powiedziała Isolde. – Tak.

I spalone słońcem uszy – zażartował Terry i wszyscy się roześmiali. Isolde pomyślała o tym, jak Terry na nią patrzył i była zadowolona, ​​że ​​nosiła okulary przeciwsłoneczne. W przeciwnym razie mógłby zobaczyć, jak na niego patrzyła. Podobało jej się, że mógł się z siebie śmiać.

To też była jedna z rzeczy, które przyciągnęły ją do George'a. – Szkoda, że ​​nie widziałeś swojej twarzy – powiedział George. „Było to, jak mówią w reklamach, »Bezcenne«”.

„Cóż, tak można to ująć” – pomyślała Izolda. Oczy Terry'ego spotkały się z Izoldą w lusterku po stronie pasażera i przez chwilę wydawało jej się, że widzi, jak mrugnął. Odwrócił się i powiedział do George'a: „Jak możesz cokolwiek zobaczyć z tego bocznego lustra?” – Nie mogę – odpowiedział. – Ale jest wygięty, więc go nie używam. Isolde zastanawiała się, czy naprawdę mrugnął, czy tylko wyobrażała sobie różne rzeczy.

Znowu pomyślała o tym, jak bardzo się na nią gapił, a na ramionach dostała gęsiej skórki i poczuła, jak zaciskają się jej sutki. George spojrzał na nią w lusterku wstecznym i powiedział: „Jest ci zimno? Możemy zatrzymać się i założyć doładowanie, jeśli chcesz” „Nie, dzięki. Po prostu miałam trochę chłodu, to wszystko” skłamała. – Nic mi nie będzie.

„Boże”, pomyślała, „po prostu znowu go okłamałam. To daje dwa razy w ciągu około ośmiu godzin”. – Widzisz te trzy podjazdy nadjeżdżające? - powiedział Terry. „Weź środkową i zawieś się po lewej stronie.

Po prawej jest wielka dziura”. George zrobił, jak mu kazano, i wkrótce dotarli do domu położonego wśród sosen w pobliżu brzegu. „Cóż, wygląda na to, że ten buggy wytrzyma kolejne sto tysięcy mil”, powiedział, wyłączając silnik i zaciągając hamulec postojowy. Cała trójka wysiadła i Izolda powiedziała: „Czy w środku jest kanalizacja? Chciałabym się wysikać, zanim zejdziemy do wody”. Jak w większości domów w Mago Vista, front wychodził na wodę.

Kiedy wjechali na podjazd, pierwszą widoczną częścią domu był tył. Ktoś próbował ukryć, że duży rododendron w tylnym rogu domu graniczył z trzech stron widocznych z podjazdu. Służyło to głównie zwróceniu uwagi na tylne drzwi z małą betonową werandą i około sześciu stóp betonowym chodnikiem, który prowadził na podwórze i nagle się zatrzymywał.

Kiedy szli wokół domu na ganek, Isolde rozejrzała się po małym podwórku. Był tam chodnik, który prowadził na szczyt drewnianych schodów, które, jak przypuszczała, prowadziły na skraj wody. Widziała migoczącą w dole rzekę Magothy, aw oddali coś, co uważała za Wyspę Gibsona. Na wodzie widać było pół tuzina małych łódek z ludźmi, którzy łowili ryby.

Na skraju nasypu, po obu stronach chodnika, który zasłaniał jej widok na krawędź wody, znajdowała się duża grupa. Frontowy ganek był o połowę tak szeroki jak cały dom, a pod nim znajdował się schowek. Na jednym końcu ganku znajdowała się huśtawka, a na prawo od frontowych drzwi znajdowały się dwa bujane bujaki zwrócone plecami do góry. – Jasne. Poczekaj – powiedział Terry i zniknął za końcem domu.

Po chwili pojawił się ponownie, trzymając klucz między kciukiem a palcem wskazującym. – George i ja i tak musimy wejść do środka i się przebrać. Terry otworzył frontowe drzwi i weszli do środka.

Drzwi prowadziły bezpośrednio do salonu, umeblowanego w całości w ramach ruchu Arts and Crafts Mission Furniture. Pod przeciwległą ścianą stały dwa fotele na biegunach, za drzwiami pasujące proste krzesło z kolegą po prawej stronie drzwi. W rogu naprzeciw drzwi stał stół biblioteczny z telefonem i dwoma krzesłami, które wyglądały na jadalnię. Lewą ścianę końcową zajmował ogromny kominek. Duże, potrójne okno wychodziło na ganek i wychodziło na rzekę.

Pod oknem znajdowała się kanapa w stylu misji. Cały pokój był pomalowany na stonowaną opaleniznę. Izolda obróciła się na środku salonu i wykrzyknęła: – To cudowne! Wcale nie jest to, czego się spodziewałam, kiedy powiedziałeś, że to kabina. Gdzie jest łazienka? – Przez drzwi i korytarzem po prawej. To drzwi po lewej, za schodami.

Terry dodał: „Jeśli na rolce nie ma papieru, powinno być trochę w szafce pod toaletką”. Przeszedł przez salon do kuchni. Na przeciwległej ścianie wisiała siatka na kraby z przypiętą notatką. Zdjął notatkę i przeczytał: „Pudełko piwa w lodówce. I dwie szyjki kurczaka.

Sznurek pod zlewem. Po kraby jesteś sam”. Terry uśmiechnął się do siebie i powoli pokręcił głową. — Ten staruszek wiedział, kiedy zaproponował domek, że wszyscy troje pojawimy się razem. Czasami zastanawia mnie, jak on wie, co zrobię, kiedy nawet ja tego nie zrobię” Odwrócił się do George'a i powiedział: „Otwórz kilka piw, a ja pójdę po nasze rzeczy”.

George usłyszał toaletę i zawołał w dół korytarzu, "Otwieram kilka piw. Chcesz jeden? Isolde wyszła z łazienki, podciągając tył bikini obiema rękami za sobą. „Wynoś się z mojego plecaka!” wrzasnęła. „Nie pozwoliłam ci tam wejść - Nie zrobiłem tego - powiedział George. - Były w lodówce.

- Och, w takim razie tak. Dzięki. Będę miał jedną”. George poczuł się zraniony, że założyła, że ​​ma je od jej stada. Mocno wierzył, że każdy potrzebuje i ma prawo do prywatnej przestrzeni.

Przez dziesięć lat, kiedy byli razem, nigdy nie wchodził w żadne z jej rzeczy, a ona mu nie kazała. „Nigdy nawet nie zasugerowałem tego pozwolenia", pomyślał. „Zawsze czekałem, aż ona to zasugeruje lub mi powie". Zastanawiał się, dlaczego myślała, że ​​nagle się zmienił. Potem zastanowił się.

może coś ukrywała, ale pomyślała: „Nie. Nie zachowuje się tak, kiedy kupiła mi prezent urodzinowy i go ukrywa. Może po prostu ma okres.

To musi być to. Była bardziej zakochana niż zwykle w ciągu ostatnich kilku dni i zawsze tak jest tuż przedtem. Pewnie dlatego zeszłej nocy też ode mnie odpadła.

W rzeczywistości Izolda nie musiała iść do łazienki. Poszła tam, żeby być sama i pomyśleć. Czuła się rozdarta i trochę przestraszona, wszystkie lubieżne myśli, które miała o Terry. Siedziała w toalecie, nawet nie podnosząc pokrywki, i myślała o George. Naprawdę go kochała, jak przypuszczała, ale był takim dzieckiem pod wieloma względami.

Obok niego Terry wydawał się taki dorosły, taki samowystarczalny i pewny siebie. „I, Boże, on jest wspaniały!”, pomyślała. „Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę go w kąpielówkach”. Poczuła znajome poruszenie w podbrzuszu.

Potem pomyślała: „Nie! Nie mogę mu tego zrobić. Może i jest dziecinny w pewnym sensie, ale jest dobrą, miłą i kochającą osobą”. Wstała i ochlapała twarz zimną wodą. Nie myśląc świadomie, nakarmiła toaletę, wsunęła kciuki w tył bikini i podniosła je nieco wyżej, otwierając palcem drzwi łazienki. Terry wszedł do kuchni z plecakiem Izoldy i ręcznikiem w jednej ręce i kąpielówkami w drugiej.

Postawił wszystko na kuchennym stole i podniósł piwo, które otworzył dla niego George. Podniósł butelkę wysoko. – Toast – powiedział – za nowo powstałą nieoficjalną, jak dotąd, Brass Ring Polka Band.

- Wypiję za to - powiedział George, biorąc łyk. „Nawiasem mówiąc, to świetna nazwa. Ryzykując zrobienie złej gry słów, słowa pasują do siebie i mają w sobie coś w rodzaju dzwonka”. – Skoal – powiedziała Izolda i pociągnął długi łyk z butelki.

– To super imię. Jak to wymyśliłeś? „Cóż, wcześniej rozmawialiśmy o imionach i zacząłem myśleć o parku. Uświadomiłem sobie, że Bob ma karuzelę jednego z tych starych modeli, które znasz, z końmi i innymi rzeczami.

o mosiężnym pierścionku, który miałeś spróbować złapać na karuzeli. Więc to po prostu do mnie przyszło - wyjaśnił Terry. – Cóż, to z pewnością a propos – powiedział George. – W końcu, czy to nie jest to, mamy nadzieję, że robimy? Zajmujemy mosiężny pierścień. „Mówiąc jako nowo samozwańczy menedżer zespołu, podoba mi się to z marketingowego punktu widzenia” – powiedział Isolde.

„Od razu mówi ludziom, jakim jesteśmy zespołem i nawiązuje do naszej bazy w parku rozrywki”. – Nie myślałem o tym w ten sposób – powiedział Terry. „Ale zabija dwie pieczenie na jednym ogniu.

A skoro mowa o kamieniach, to jeśli chcemy jeść więcej niż zupę z kamienia, lepiej łapmy kraby, zanim się ściemni. Zajmę sypialnię na dole i przebiorę się tam. Możecie zrobić wszystko, co tylko zechcecie. Na piętrze są jeszcze dwie sypialnie. Zapraszam do zwiedzania”.

Na górze George i Isolde znaleźli główną sypialnię, która była prawie tak duża, jak salon. „Jeśli nazywa to domkiem, zastanawiam się, jak duży jest jego dom”, powiedziała Isolde. „Prawdopodobnie większy, - powiedział George. - Wydaje mi się, że mieszka w tym wielkim, starym wiejskim domu nieopodal nas. Czy mógłbyś wykopać moje kąpielówki, proszę? Isolde odwróciła się i zobaczyła George'a stojącego nagiego na środku pokoju.

„George!” wykrzyknęła. „Chcesz zostać aresztowany za nieprzyzwoite ujawnienie? Wszędzie są okna. — To okno wychodzi na podwórko.

Musieliby wyglądać dość ciężko, żeby cokolwiek zobaczyć. Poza tym, jeśli nie widzieli go wcześniej… -…nie będą wiedzieć, co to jest - dokończyła za niego Isolde. - Masz, Głupiu.

Załóż swoje kufry. Podała mu je. – Zostawiłam piwo na dole.

Wrócę do tego, zanim się zepsuje. Chodź na dół, jak tylko będziesz gotowy. George zdecydował, że skoro już wyszedł, może równie dobrze z niego skorzystać.

Ściskając w jednej ręce swoje kufry, przeszedł przez schody do łazienki. Izolda dotarła na sam dół schodów w chwili, gdy Terry myślał o tym samym, co George.Schodząc z najniższego stopnia, kątem lewego oka dostrzegła ruch. Odwróciła głowę w samą porę, by zobaczyć tyłek Terry'ego znikający w drzwiach łazienki. „Niezły tyłek”, pomyślała, ale nic nie powiedziała.

Poszła do kuchni i wzięła piwo. „No cóż — pomyślała — powiedział, żeby zbadać”. Zaczęła otwierać drzwiczki kredensu i znalazła tam sztućce, talerze, miski, szklanki i kubki dla czterech osób w jednym z nich.

Wzięła szklankę z półki i podniosła ją do światła, sprawdzając, czy jest czysta. Zdecydowała, że ​​tak, i nalała do niego piwa. – Widzę, że znalazłeś naczynia – odezwał się głos za jej plecami.

Odwróciła się zaskoczona, widząc Terry'ego stojącego w drzwiach. Miał na sobie coś, co na początku wydawało jej się, że to stringi, ale wkrótce zdała sobie sprawę, że był to po prostu najbardziej skąpy, najciaśniejszy Speedo, jakiego kiedykolwiek widziała poza magazynami. Wyglądał jak opalony na brąz grecki bóg. Był równomiernie opalony od stóp do głów.

Jasne włosy na jego klatce piersiowej, przedramionach i nogach kontrastowały z jego równomiernie opaloną skórą. Każdy mięsień jego ramion, klatki piersiowej, brzucha i nóg był dobrze zaznaczony. Żaden z nich nie był wybrzuszony jak kulturysta, ale każdy był wyrzeźbiony jakby z marmuru. Nagle zdała sobie sprawę, że się gapi i łóżko.

– Przepraszam – powiedział Terry. "Czy kostium kąpielowy jest dla ciebie za skąpy?" - Nie, jesteś… Zaskoczyłeś mnie, to wszystko. Prawie powiedziała: „Jesteś wspaniała”, ale zdołała się złapać. „On porusza się tak cicho”, pomyślała, „jak kot”. Pociągnął łyk piwa i widziała jego bicepsy, gdy podniósł butelkę do ust.

Otworzyła usta, żeby powiedzieć coś jeszcze, ale George pojawił się za nim w drzwiach. "O. Widzę, że jesteś gotowy – powiedziała do George’a.

– No to chodźmy. – George, będziesz chciał mieć coś na nogach – powiedział Terry. – Ta część rzeki jest dość intensywnie używana i może być potłuczonym szkłem.

W szafie w przedpokoju na piętrze powinny znajdować się sandały z opon. Przyniosę ci parę. Kiedy Terry poszedł na górę, Isolde spojrzała na George'a. Nie mogła nie zauważyć różnic między jego sylwetką a Terry'm.

Skóra George'a była blada, z wyjątkiem jego przedramion i dłoni, które były ciemne Miały szarawy odcień z powodu stałego zmielonego tłuszczu. Jego nogi były cienkie i żylaste, a chociaż nie był gruby, jego skóra po prostu zwisała na jego torsie, bez śladu mięśni pod spodem. Jego kąpielówki składały się starej pary obcisłych spodni khaki i wisiały na jego ramie, prawie tak, jakby były za duże i chciały podtrzymać szelki lub pasek. „Ten jeden krab nie wystarczy dla nas wszystkich. Zastanawiam się, czy gdzieś w pobliżu są jeszcze jacyś inni — powiedział.

Terry, który pojawił się w drzwiach, niosąc parę sandałów, powiedział: — Powinno być gdzieś jeszcze kilka. Prawdopodobnie są albo pod werandą, albo są przechowywane na ławeczkach w kajaku. Izolda zastanawiała się, co to jest ławka, i poczuła, jak nadchodzi limeryk.

Pierwszą rzeczą, jaka pojawiła się w jej głowie, były rymy: thwart wart abort court fort port Ale akurat nie miała ochoty się tym zająć."Popracuję nad tym później" pomyślała "po tym, jak dowiem się, co to jest przeszkoda, kiedy jest to rzeczownik" Nagle w jej głowie pojawiła się cała limeryka. Młoda dama i jej kohorta W canoe Próbowali kochać się na ławeczce Robili tak wiele napiwków Cała sprawa przewróciła się I musieli być odholowani z powrotem do portu Uśmiechnęła się do siebie, ale nie było tak zabawne lub satysfakcjonujące, jak większość jej limeryków. Nigdy wcześniej nie miała doświadczenia z limerykiem in toto.

To było dziwne, czegoś brakowało. Co więcej, czuła się, jakby coś jej odebrano. Nagle zdała sobie sprawę, że największą frajdą z wymyślania limeryków było małe poczucie zwycięstwa i humoru, kiedy ostatnia linia się zebrała. Miała nadzieję, że nie jest to zapowiedź jakiejś poważnej zmiany.

No cóż, pomyślała, nie da się tego sprawdzić, prawda? Mam na myśli to, że jeśli spróbuję to przetestować, to myślę o limeryku, więc nie jest możliwe, aby limerick nagle się zmaterializował. A jeśli o tym nie myślę, a limeryk się nie zmaterializuje, to nie znaczy, że to się nie może wydarzyć. Miała przelotny obraz siebie jako Misia Puchatka, próbującego liczyć słoiki z miodem iz frustracją mówiącą: „O, KOCHAM!” Zdecydowała, że ​​próbuje udowodnić coś negatywnego i że nie będzie już o tym myśleć.

Wszystko to działo się w głowie Izoldy, kiedy wyszła za Terrym i Georgem na zewnątrz. Obeszli dom z Terrym na czele i podeszli do kajaka, kładąc się do góry nogami na parze końskich pił. Za każdym razem Terry i George ustawili kajak w pozycji pionowej. Izolda obserwowała, jak kilka pająków ogrodowych uciekało, by się ukryć.

Rzeczywiście, w środku wraz z kilkoma wiosłami były jeszcze trzy sieci na kraby. George podał jeden Izoldzie i wziął jeden dla siebie. Terry odwrócił się do Izoldy i powiedział: – Przyniosłeś sznurek i szyje kurczaka? – Przepraszam.

Chyba śniłam na jawie – powiedziała. – Pójdę po nie. Upuściła sieć na ziemię i pobiegła z powrotem po frontowych schodach.

George podniósł sieć. Terry po prostu stał i patrzył, jak wchodzi po schodach. „Jest coś w oglądaniu kobiety wchodzącej po schodach, nieprawdaż”, powiedział George. „Dużo się na nią dzisiaj przyglądasz, myślę, że lepiej się do niej przyzwyczaić.

Na pewno będzie w pobliżu przez jakiś czas”. I ja też, dodał w myślach, choć tego nie powiedział. "Przepraszam. Myślę, że może zbyt długo byłem sam na farmie – powiedział Terry. – Och, myślę, że to w porządku.

Jak mawiała moja mama: „Kot może patrzeć na królową”. I muszę przyznać, że ta konkretna królowa wydaje się nie mieć nic przeciwko. - Tak, moi rodzice też tak mówili. Cóż, oto ona przychodzi z przynętą. Chodźmy po kraby.

Zwykle kręcą się na bagnistym terenie po lewej stronie, u stóp schodów – powiedział Terry. Izolda wróciła z domu, niosąc szyjki kurczaka, duży kuchenny nóż do rzeźbienia i kłębek sznurka. szyje na pół i przeciąć sznurek – powiedziała, gdy George spojrzał na nóż. U stóp schodów, po prawej stronie, stał stół piknikowy.

Za nim znajdował się pierścień ognia wyłożony kamieniami i krótki odcinek piaszczystej plaży. Po lewej stronie była mała zatoka, otoczona bagnistym terenem. Do zatoki wystawało stare molo. „To miłe” – powiedziała. „Lubię tu siedzieć rano z filiżankę kawy i książkę i patrzeć, jak słońce wschodzi nad wodą - odpowiedział Terry.

Izolda pomyślała, że ​​to brzmiało jak niebo. Nie pamiętała, kiedy ostatnio udało jej się zmusić George'a, by siedział wystarczająco długo dla niej. nie czuć się winnym po prostu siedząc i czytając przy porannej filiżance kawy.

To się oczywiście nie liczyło, że te poranki, kiedy spał późno, grałeś wczoraj wieczorem. Ale ponieważ zwykle z nim chodziła, w te poranki też spała do późna. „Molo kiedyś sięgało otwartej wody, ale przez lata zamulało się” – powiedział Terry. „Myśleliśmy o pogłębianiu, ale uznaliśmy, że fajnie będzie mieć własne małe kraby. Mój przyjaciel, który jest rybakiem na okonie, ratuje dla mnie głowy, a mniej więcej raz w miesiącu rzucam kilka mrożonych tam na dole, aby rozmrozić i utrzymać kraby zainteresowane pozostaniem w pobliżu.

Tak jak przewidział Terry, wokół molo na bagnistym terenie krążyło mnóstwo krabów, a kiedy zgasło, mieli tuzin legalnych Jimmie w wiadrze, które Terry znalazł pod werandą. „Pod werandą, gdzie znalazłem wiadro, było parę parujących garnków”, powiedział Terry. – ale zrobiło się tak ciemno, że nie będę mógł tego zajrzeć. Wiem, że gdzieś w kabinie jest latarka.

– Mam jeden w plecaku – powiedziała Izolda. "Pozwól mi go zdobyć." Schodząc po dwa stopnie na raz, pobiegła z powrotem do domu i wkrótce pojawiła się ponownie, niosąc swój wierny plecak. Sięgnęła do środka i przez chwilę łowiła ryby, po czym wyjęła latarkę, którą wręczyła Terry'emu. – Czy chcemy rozpalić tutaj ogień i ugotować je na zewnątrz? zapytała. – Jeśli potraficie znieść komary, to będzie w porządku.

Wydaje mi się, że mi nie przeszkadzają. Chyba nie smakuję dobrze, czy coś – odpowiedział Terry. „Spróbujmy”, powiedzieli jednogłośnie George i Izolda. Isolde dodała: - Widziałam puszkę sprayu Deep Woods Off w jednej z szafek kuchennych. Och, i było tam też kilka pojemników Old Bay.

„Kiedy ja dostanę garnek, Old Bay i takie tam, i jeszcze trochę piwa, dlaczego nie rozpalicie ognia?” Terry podszedł do domu, a George i Izolda zebrali z ziemi podpałkę i drewno na opał. Wokół leżało wiele sosnowych gałęzi, a wkrótce mieli duży stos drewna i szyszek. Isolde wyjęła z plecaka kilka gazet i olej 3 w 1, ułożyła na wierzchu kilka szyszek sosnowych i kilka kawałków drewna i spryskała je olejem. Potem wykopała paczkę zapałek i w mgnieniu oka zapaliła się wesoła, choć lekko śmierdząca.

„Olej wkrótce się wypali i nie będzie już śmierdzieć” – powiedziała do George'a. „Nie przeszkadza mi zapach i pomoże zniechęcić robaki” – powiedział. A potem, zmieniając temat, powiedział: „Wiesz, przez dziesięć lat, kiedy byliśmy razem, nigdy nie przestałem być zdumiony tym, co masz w swoim plecaku. Wygląda na to, że zawsze masz to, czego w tej chwili potrzebujemy, ale opakowanie nigdy się nie opróżnia i nigdy nie wydaje się być pełniejsze.

Jest jak magiczny plecak Świętego Mikołaja, zawsze pełny, bez względu na to, ile zatrzyma się przy dostarczaniu zabawek”. Izolda tylko się roześmiała. „Nie masz pojęcia, ile czasu i energii spędzam każdego ranka, myśląc o tym, czego zużyłem stamtąd dzień wcześniej, a to wymaga wymiany”. Terry wrócił z dużym krabem wypełnionym wszystkimi innymi przedmiotami.

Powiedział: „Przyniosłem nam po dwa piwa. Jeśli chcemy więcej, będziemy musieli wspinać się z powrotem na wzgórze. Nie mogłem nie usłyszeć, jak również mówisz o tej paczce. Jak kiedykolwiek zdecydowałeś, czego w niej potrzebujesz na pierwszym miejscu?" „Och, to było łatwe.

Kiedy po raz pierwszy zacząłem nosić jedną, miałem około dziesięciu lat. Ale nigdy nie miałem tego, czego potrzebowałem, a zawsze było w nim mnóstwo rzeczy. Więc każdej nocy, kiedy wracałem do domu, zbierałem wszystko, co chciałem żałowałem, że nie miałem tego dnia przy sobie i włożyłem to. W zamian wybierałem równą ilość śmieci do wyrzucenia.

Po około pięciu latach tego, czasami musiałem wkładać z powrotem rzeczy, które usunąłem tego dnia wcześniej i wiele razy obywałem się bez, wiedziałem, czego potrzebuję, a co jest zbyteczne. Terry odrzucił głowę do tyłu i ryknął śmiechem. „Mogę sobie tylko wyobrazić, jak trudne musiało być te pięć lat” – powiedział. „Och, nie było tak źle… Cóż, z wyjątkiem kilku żenujących sytuacji, kiedy miałam dwanaście lat, zanim przyzwyczaiłam się wiedzieć, kiedy nadchodzi mój czas w miesiącu.

Ale, by zacytować kogoś, kogo ostatnio słyszałam, „Robisz, co musisz”. – To brzmi jak gadka dziadka Koeninga – powiedział Terry. "GRAMPY?" George i Izolda wykrzyknęli zgodnie.

George zwrócił się do Izoldy. "Isolde, zostaliśmy osaczeni przez klan! Geezle peezle! Powinienem wyczuć szczura, kiedy powiedział nam, że Terry grał na klarnecie! Tak powiedział Bob, że grał!" - Cóż, George, miałeś na myśli swój chory samochód – powiedziała uspokajająco Isolde. – Poza tym nie jestem pewien, czy „osadzony” to właściwy czasownik. Podejrzewam, że bardziej przypomina „błogosławiony”. Rozpromieniła się i, mówiąc to, posłała Terry'emu ogromny uśmiech.

Terry odwzajemnił uśmiech i mrugnął. – Cóż, prawdopodobnie masz rację – powiedział George. "Ale dziadku, stary, po prostu nie mogę tego przeboleć." „Teraz, nie waż się mu mówić, że tak go nazywam.

Nie jest moim dziadkiem i denerwuje się na mnie, kiedy o tym wspominam. Mówi, że przypomina mu to wszystkie jego dziwactwa przed wiosną. Kiedy to powiedział po raz pierwszy, poprawiłem go. Czy nie masz na myśli dziwactw? Zapytałem. Absolutnie nie, powiedział mi.

Normalni ludzie są idiosynkratyczni; moje dziecko, jej małżonek i córka byli dziwakami. - Więc on jest, czy nie jest twoim dziadkiem? – zapytał bez ogródek George. „Cóż, to trochę skomplikowane.

Mój tata był żonaty z córką, ale miał kochankę na boku. Była moją matką. Oddała mnie do adopcji po urodzeniu, bo miała w domu roczne dziecko i jego ojciec zginął w wypadku na polowaniu.

Bob i jego żona przyjęli mnie i wychowali jak ich syna. Kiedy zmarła na raka, chciał wydostać się z domu, który dzielili razem. Więc powiedziałem Wynająłem farmę, a on kupił dom w Easton. To było jakieś dwadzieścia lat temu. Miała mnóstwo pieniędzy od swojej rodziny, myślę, że byli to Tilghmanowie, a przynajmniej jedna z tych zamożnych rodzin z wybrzeża, w każdym razie to dostał, oczywiście.

Zainwestował je w nieruchomości w całym hrabstwie Anne Arundel i na Wschodnim Wybrzeżu, więc teraz też siedzi na kupie chleba. Właściwie to miejsce jest jedną z jego nieruchomości do wynajęcia. George pamiętał, jak jego matka oszczędzała i oszczędzała, aby związać koniec z końcem, kiedy był dzieckiem. Ilekroć pytał o swojego ojca, jej usta zacisnęły się, jakby była zła, i nie odpowiadała. Po chwili zrezygnował.

To wyjaśnia, dlaczego Terry nazywa to „domkiem”, pomyślała Izolda. Dorastał u rodziców zastępczych, którzy grali na zupełnie innym poziomie niż my, biedni śmiertelnicy. Zjedli kraby i po prostu siedzieli przy stole piknikowym, obserwując gasnący ogień, kiedy George wstał i powiedział: „Idę po kolejne piwo. Czy któryś z was chce jedno?”. – Nie, dzięki – odparł Terry, a Izolda odpowiedziała: – Jasne.

Terry i Izolda obserwowali, jak George idzie przez ciemność w stronę domu. Po kilku minutach niezręcznej ciszy Isolde powiedziała: „Nie wiem, jak to powiedzieć, więc po prostu to wyrzucę. To jest niebezpieczne. Myślę, że jesteś niesamowicie atrakcyjna i łatwo mogę się za bardzo zaangażować z Tobą." - Myślę, że w tym też nie byłem zbyt subtelny, prawda - powiedział Terry.

„Myślę, że jesteś inteligentna, silna i niesamowicie piękna. Czego nie lubić?” „Dziękuję. Myślę, że w pewnym sensie jestem ładna, ale kiedy patrzę w lustro, widzę tylko wady. Nie czuję się szczególnie inteligentna, a Bóg wie, że nie czuję się silna ani ja… pewni, czy coś takiego. Cały czas mam w głowie wątpliwości i obawy.

Och, udaje mi się postawić dobry front, ale to wszystko. W środku często zastanawiam się, czy robię dobrze i czy Rano będę żałować, że tak powiem. „Nigdy nie żałujesz mi rano.

Chciałbym się obudzić obok ciebie, przewrócić i wziąć cię w ramiona i kochać się z tobą ospały poranek”. Isolde próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz kochała się z Georgem rano, ale nie mogła. To było zbyt dawno temu i, jak wszystkie ich sesje miłosne, rozczarowywał ją. Zawsze przychodził tak szybko, pomyślała.

„Wrzucę kolejną kłodę do ognia”, powiedziała i wstała. Zastanawiała się, jak by to było być trzymanym w silnych ramionach Terry'ego, czuć przy sobie tę solidną klatkę piersiową i obejmować go ramionami. Na tę myśl poczuła motyle w brzuchu, a jej krocze było wilgotne. Dobrze, że na dworze jest ciemno, pomyślała.

Wzięła do jednej ręki największą kłodę, jaką mogła wygodnie, i położyła ją na rozżarzonych węglach. Pomyślała o linijce z filmu „The American President” i nieświadomie powiedziała to na głos. „To ma napisane katastrofę”. – Nie zgadzam się – powiedział Terry. „Och, George będzie zdenerwowany, jeśli zaczniemy działać, ale wkrótce się z tym pogodzi.

Myślę, że tak naprawdę nie jest w tobie tak bardzo zakochany, jak zależny od ciebie. Myślę, że myśli, że cię kocha, ponieważ jest zakochany w idei bycia zakochanym. I wiem, że większość z tego, czego się boisz, to zranienie go.

– To część tego, ale boję się też skrzywdzić ciebie i siebie. ona dodała. „Nie mogę…” „Masz rację, że nie możesz,” przerwał. - I ja też nie mogę przestać. I nie powinniśmy próbować.

Takie jest nasze przeznaczenie. Jesteśmy bratnimi duszami. Założę się, że nawet myślisz w limerykach, tak jak ja.

"Dlaczego tak!" wykrzyknęła. "Tak!" Miała ochotę go pocałować, pochyliła się i podeszła do jego policzka. Odwrócił głowę w jej stronę, a kiedy ich usta się spotkały, było to tak, jakby porażenie prądem przeszło przez nią aż po palce.

Szybko odsunęła się od niego i usiadła, patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami, jak jeleń wpatrujący się w reflektory nadjeżdżającego samochodu. Nieugięcie odwzajemnił spojrzenie. Nawet w świetle księżyca jego oczy były szokująco elektryzująco niebieskie. Zajrzała w nie głęboko i poczuła zawroty głowy.

Czuła się tak, jakby w ogóle nic nie miała na sobie i że widział nie tylko jej twarz, ale głęboko w jej duszy. Przypomniała sobie, jak jego spojrzenie wcześniej tego popołudnia wznieciło ogień w jądrze jej istoty. Nigdy nie czuła się tak z Georgem. Przy nim zawsze czuła się po prostu komfortowo i spokojnie. Od pierwszego spotkania z George'em wszystko wydawało się gładkie.

Nawet tej pierwszej nocy, kiedy poszli razem spać, i następnego ranka, nie było w niej zdenerwowania, jakie miała z każdym innym kochankiem; zastanawiając się, czy jej wady zraziłyby go w ostatniej chwili. Z Georgem nie było emocjonalnej kolejki górskiej; bez niesamowitych wzlotów i strasznych upadków. Ale sposób, w jaki czuła się teraz z Terrym, dopiero po tym, jak się poznała i nie robiła nic poza rozmową z nim, czuła się bardziej intensywna niż kiedykolwiek z Georgem. Boże, pomyślała, oto jestem, 35-letnia dorosła kobieta, a on sprawia, że ​​czuję się jak nastolatka gdzieś na tylnym siedzeniu samochodu. Chcę tylko iść dalej, ale jestem przekonany, że będzie źle.

Nie mówimy tutaj o jakimś wyimaginowanym „grzechu śmiertelnym”; mówimy o ŹLE. Właśnie tutaj, teraz, w tym życiu. Nigdy nie czuła tak silnej potrzeby kontynuowania i nie mogła przestać robić tego, co głęboko w jej psychice wiedziała, że ​​zmierza do katastrofy. „Ponieważ wszystkie związki się kończą, prędzej czy później, a jeśli Terry i ja się w to zaangażujemy, to zakończenie będzie naszym zniszczeniem”. Kiedy dotarł do domu, George włączył górne światło w kuchni i stał, mrugając w blasku.

Czekając, aż oczy się przystosują, w myślach odtwarzał sceny z dnia i nagle uświadomił sobie. Będzie miała z nim romans, pomyślał. A potem nie, to nie będzie romans w ścisłym tego słowa znaczeniu, bo nie jesteśmy małżeństwem. Nie jesteśmy nawet zaręczeni.

W rzeczywistości przypuszczam, że w świetle prawa ona i ja bylibyśmy uważani za romans. Albo może nie. Nie wiem, co Maryland mówi o separacji. Ale fakt pozostaje faktem - będą spieprzyć i nic nie mogę na to poradzić. Jeśli spróbuję ich powstrzymać lub utrudnić, i tak to zrobi, ale to tylko zwiększy poczucie winy, które z pewnością poczuje.

Jeśli ich zachęcam, mówię jej, że mnie to nie obchodzi i byłoby to kłamstwo. Chciałbym, żeby tego nie zrobiła. Nienawidzę myśli, że rozchyla nogi i bierze go w siebie. Zastanawiam się, czy się powstrzyma, wystarczająco długo, by ona też mogła dojść. Prawdopodobnie.

Jezus! Z tą budową i opalenizną sprawia, że ​​czuję się jak niechluj. Wielki biały wieloryb kapitana Achaba, tyle że nie mam takiej charyzmy i mocy. Bardziej przypominam białego wieloryba wyrzuconego na plażę, miotającego się bezradnie w piasku.

Ale chcę, żeby była szczęśliwa. Jakie jest stare powiedzenie, jeśli kogoś pragniesz, musisz go uwolnić. Jeśli są naprawdę twoje, powrócą, a jeśli nie, nigdy nie były twoje. Jeśli ją oddam, co i tak stracę? Miłość mojego życia jest wszystkim.

Nie, to nie prawda. Gdybym miał wybierać między nią a graniem muzyki, co mógłbym zrobić? Och, gdyby była jakaś pilna sytuacja, poszedłbym do niej za minutę, to oczywiste. Ale co by było, gdyby powiedziała: „George, mam dość chodzenia z tobą na koncerty i nie chcę siedzieć sama w domu. Chcę, żebyś grał trochę mniej i był ze mną trochę więcej”.

Co wtedy? W sercu wiem co wtedy. Zrobiłbym to tak, jak prosiła, a potem tego żałuję. Pomyślał o wierszu Ricka pod koniec Casablanki: „Może nie dzisiaj, może nie jutro, ale pewnego dnia, prędzej czy później będziesz tego żałował i do końca życia”. Więc tak naprawdę to muzyka jest miłością mojego życia, prawda? Terry to dobry facet. Wyczuwam to w nim, a on jest przez nią tak samo oczarowany, jak ona z nim.

Ma mniej do stracenia; nie zna mnie od Adama. W końcu spotkaliśmy się dopiero dzisiaj. I nie sądzę, żeby ją przeleciał.

Czuję to w kościach. Myślę, że po prostu będę udawać głupka i udawać, że nie widzę, co się dzieje. Mam nadzieję, że są przynajmniej trochę dyskretni i mam nadzieję, że to nie boli za bardzo i mam nadzieję, że zachowam spokój.

To jest dziwne. Czuję się zazdrosny, ale przede wszystkim żal mi samego siebie, że nie jestem tym, nad którym się rozpamiętuje. Czy jestem samolubny? Zastanawiam się.

Chcę tylko, żeby była szczęśliwa. Wyjął z lodówki dwie butelki piwa i wyszedł na zewnątrz. Kiedy dotarł do dolnej części schodów, Izolda i Terry siedzieli obok siebie i rozmawiali.

Potem, przez ulotną chwilę, pocałowali się. George poczuł, jak pali go twarz, aw oczach napływają mu łzy. Zamrugał i ucieszył się, że to noc. Podążając za decyzją, by tego nie zauważyć, zawołał wesoło: „Oto twoje piwo, Izoldo”. Wyciągnął go, idąc w kierunku stołu piknikowego.

Podszedł i usiadł po przeciwnej stronie. Gdy tylko usiadł, poczuł, jak komar ugryzł go w udo. Uderzył go, ale chybił. Słyszał, jak brzęczą mu także w uszach. Wyglądało na to, że nie zawracali sobie głowy ani Izoldą, ani Terrym, ale z pewnością przygotowywali się do uczty z nim.

– Czy któryś z was mógłby mi to przekazać? on zapytał. „Te komary mnie przeżuwają”. Isolde sięgnęła do stołu i złapała puszkę. Potrząsnęła nim i przekazała go George'owi, mówiąc: „Obawiam się, że nie ma tu zbyt wiele. Mam nadzieję, że to wystarczy, by ich od ciebie odciągnąć.

George założył, że zużyli go, gdy go nie było, i miał w pamięci obraz Terry'ego, który pociera go o nią na plecach, i poczuł ukłucie zazdrości. Nie wiem, dlaczego mi nie przeszkadzają — ciągnęła. — Zazwyczaj komary ścigają mnie jak kaczki na czerwcowym robaku. Może to dlatego, że kiedy rozpalałem ogień, dostałem tak dużo dymu olejowego.

„Albo kiedy włożyłeś ostatnią kłódkę, pojawiła się kolejna warstwa dymu” – powiedział Terry. „Jak powiedziałem wcześniej, nigdy się zbytnio nie przejmowali. dla mnie; Po prostu nie jestem we właściwym smaku.

Izolda pomyślała sobie, Ciekawe, czy George widział, jak się całowaliśmy. Ale wyrzuciła to z głowy, ponieważ była pewna, że ​​gdyby to zrobił, przynajmniej powiedziałby coś, co powiedziałby. prawdopodobnie spróbuje wygłosić słabo zawoalowany, lekceważący komentarz w formie napiętego żartu. To był jego styl, pomyślała. George próbował zmusić Off do pracy, ale najwyraźniej zniknął cały gaz.

Potrząsnął energicznie puszką i mógł słyszę, jak cichutko się chlupocze, ale kiedy nacisnął dyszę, nic nie wyszło. „Wygląda na to, że będę zmuszony wejść do środka za osłoniętymi drzwiami”, powiedział George. „Nic nie mogę wyciągnąć z tej puszki i komary pożerają mnie żywcem. - Chcę siedzieć tutaj w świetle księżyca i pić to piwo - powiedziała Izolda - a potem też wejdę. - Dotrzymam ci towarzystwa przez jakiś czas.

– powiedział Terry. Dopóki nie zatrzymasz mnie do pójścia spać – dodał, uśmiechając się. Izolda spojrzała na niego gniewnie. Kiedy George wspinał się po schodach z powrotem w stronę domu, pomyślał sobie, przypuszczam, że zamierzają to zrobić. tu dziś wieczorem.

Mam nadzieję, że dostanie drzazgi w plecy. Izolda wzięła łyk swojego piwa i gdy to zrobiła, poczuła ramię Terry'ego wokół siebie. Postawiła butelkę na stole i odwróciła się do niego, by przemówić. Położył jej rękę pod brodą i powiedział: „Nie mów; po prostu mnie pocałuj.

Kiedy ich usta się spotkały, znów poczuła to elektryczne mrowienie, tyle że tym razem nie był to szok, ale ciepło. Czuła, jak przechodzi przez nią, od skóry głowy po palce. Owinęła ramiona wokół jego szyi i otworzyła usta, błagając o jego język.Odpowiedział jej życzenie, a ich języki splotły się, każdy szukając drugiego.Czuła, że ​​całe jej ciało ożywa. Czuła mrowienie na całej skórze, czuła, jak jej pochwa zaczyna puchnąć i robiła się mokra. Wstała i bez tchu powiedziała: „Szkoda, że ​​nie mamy koca.

Tak bardzo cię pragnę”. Terry pocałował ją ponownie, tym razem delikatniej, a potem powiedziała: – George trzyma swój stary koc marynarki w bagażniku volkswagena. Może po niego pójdziesz? – Naprawdę myślisz, że powinienem? – Tak – powiedziała – i pospiesz się. Tak bardzo cię pragnę.

Muszę poczuć twoje ramiona wokół mnie i chcę cię poczuć we mnie. Podczas gdy Terry poszedł po koc, Izolda obserwowała chmurę zmierzającą w stronę księżyca. Położyła się na plecach na ławce i obserwowała, czy trafi, czy nie trafi. George usłyszał trzask bagażnika i pomyślał, że pewnie wrócił do samochodu po mój koc.

Chciałbym zasnąć i nie słyszeć ich. Poczuł, jak łzy znów napływają mu do oczu, i postanowił po prostu pozwolić im przyjść. Gdy Terry mijał dom z kocem pod pachą, przez kuchenne okno zobaczył George'a siedzącego przy stole. Wyglądało na to, że miał mokre oczy. Kiedy Terry dotarł do dolnej części schodów, nie widział Izoldy.

Z początku myślał, że wstała i przeszła obok paleniska na plażę, ale kiedy podszedł bliżej, zdał sobie sprawę, że leży na ławce i delikatnie chrapie. Podszedł do niej dookoła stołu i lekko pogłaskał jej policzek wierzchem dłoni. – Chodź, kochanie – powiedział cicho. „Myślę, że nadszedł czas, abyś poszedł spać”.

Gdy usiadła, owinął jej ramiona kocem i pocałował ją delikatnie w policzek. – Um-m-m – powiedziała – to miłe. Ale masz rację.

Czas wejść. Wstała i odwróciła się do niego, powiedziała: „Pocałuj mnie na dobranoc, zanim wejdziemy na drewniane wzgórze”. Terry ponownie wziął ją w ramiona i pocałowali długi, miękki, długotrwały pocałunek. Izolda znów poczuła, jak narasta w niej ciepło i po kilku chwilach przerwała pocałunek, odsuwając twarz od jego twarzy.

„Chcę się z tobą kochać”, powiedziała, „ale nie tutaj. Nie w ten sposób. I nie z Georgem na nas czekającym.

Chcę, żeby było dobrze”. „George wydaje się być naprawdę dobrym facetem” – powiedział Terry. „Nawet w tym krótkim czasie zaczynam go lubić. Nie chcę go też skrzywdzić”.

Ramię w ramię powoli szli po schodach i przez podwórko do frontowych schodów. Na dolnym stopniu Izolda wysunęła rękę Terry'emu i cmokając go w policzek, wbiegła po schodach do domu. — Cóż — powiedział George — nie zostałeś tam prawie tak długo, jak się spodziewałem. – Zaczęły się do mnie wpadać robaki – skłamała Izolda – a poza tym to był długi dzień. Zasnęłam, obserwując, czy chmura nie spadnie na księżyc.

- Więc to zrobiłeś? zapytał George. – Nie wiem, Głupiu. Spałam – powiedziała.

"Jestem pokonany. Myślę, że pójdę do łóżka. Staraj się nie spać zbyt późno. Będziesz bałagan w swoim harmonogramie snu, a potem, w poniedziałek, znienawidzisz siebie." – Wypiję jeszcze piwo, zanim pójdę do łóżka – powiedział George. Potem dodał: – Dobranoc, Izoldo.

Słodkich snów. Za chwilę wstanę. Terry podszedł do lodówki i wyjął dwie butelki piwa.

Zdjął czapkę z jednej i podał ją George'owi. – Dzięki – powiedział George, kiedy Terry odkręcił drugą. Terry usiadł przy stole i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale George podniósł rękę, zatrzymując go. - Nic nie mów przez minutę - powiedział George.

„Mam coś na głowie i muszę to wyrzucić”. O rany, nadchodzi, pomyślał Terry. Ten zespół rozpadnie się, zanim się połączy, a to wszystko dlatego, że myślę z niewłaściwą głową. „Może nie jestem najbardziej wrażliwym facetem na świecie ani najbardziej spostrzegawczym, ale też nie jestem całkowicie ślepy.

I, jak często mówiłem, „jestem szalony; Nie jestem głupi. Widzę, jak ty i Izolda patrzycie na siebie, i widziałem, jak pochyla się, żeby cię pocałować, kiedy dziś wieczorem zeszłam ze schodów. Wiem, że w końcu wy dwoje skończycie razem w worku., nie zrozum mnie źle; nie udzielam ci pozwolenia.

Nie mam prawa udzielić pozwolenia, ponieważ ona nie jest własnością. Nie jestem jej właścicielem; nikt nie ma. Ona jest człowiekiem jest w pełni zdolna i ma prawo do samodzielnego decydowania.

Ludzie nie są właścicielami ludzi. Byłem więc pewien, że będziecie dziś się pieprzyć, kiedy oboje zostaniecie na plaży. Ale chyba że jesteś Speedy Gonzales, w co wątpię, nie wierzę, że zrobiłeś coś więcej niż trochę ciężkiego obmacywania. Nie myśl, że to nie boli, bo boli, ale nie mogę cię winić. Jeśli mam winić kogokolwiek, muszę winić Izoldę, ale jej też nie winię.

Wyglądasz na piekielnego faceta. Jesteś mądry, dobrze wykształcony i Bóg wie, że masz wygląd fizyczny, który sprawia, że ​​wyglądam na przysadzistego. Jestem pewien, że Izolda się nie obudziła dziś rano i mówi do siebie: „Myślę, że dziś znajdę kawałka, który zakochuje się w głowie.” Więc nie, też jej nie obwiniam.

Do diabła, stary, gdybym był gejem, też bym cię lubił. Tutaj Terry spojrzał na niego z zaciekawieniem, a George uśmiechnął się i kontynuował: – Nie martw się. Nie jestem.

Więc jestem tylko dwiema rzeczami: po pierwsze, bądź dyskretny. Nie chcę, żeby wyleciało mi to w twarz. Nie sądzę, żebym to zniosła.

A po drugie, nie rób jej krzywdy. Nie igraj tylko z jej emocjami i rzucaj ją jak jakaś dwugłowa dziwka. Jeśli tak, przysięgam, będę cię ścigać jak psa. Mam to na myśli. Zrobię wszystko, co będę musiał, aby cię znaleźć i sprawić, że będziesz żałować dnia.

Dobra, to wszystko. Powiedziałem mój kawałek. Co chciałeś powiedzieć? Przechylił butelkę i pociągnął długi łyk. – Miałem zamiar wycofać się z całej umowy – powiedział Terry. – Chcę założyć z tobą zespół.

Jeśli Bob mówi, że jesteś dobrym muzykiem – co zresztą robi – ufam jego osądowi. Ale nie mogę być na co dzień tak blisko Izoldy i udawać, że nie ma tam atrakcji. Atrakcja, do diabła, delikatnie mówiąc. Jest niesamowita energia elektryczna.

I tak, to jest wzajemne. Kiedy pochyliła się, żeby mnie pocałować, zamierzała po prostu pocałować mnie w policzek, a ja odwróciłem głowę. Kiedy dzieliliśmy ten mały pocałunek, było tak, jakby niebiosa się otworzyły i uderzyła błyskawica.

I ona też to poczuła. Jak zapewne zdążyłeś się domyślić, dziś wieczorem byliśmy bardzo blisko zrobienia tego. Dlatego wróciłem do samochodu po koc.

Ale ona naprawdę się o ciebie troszczy. I muszę przyznać, że ja też zaczynam cię lubić. Myślę, że pomimo oczywistych różnic, ty i ja jesteśmy do siebie bardziej podobni, niż którakolwiek z nas zdaje sobie jeszcze sprawę. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że tak ze stoickim spokojem przyjmiesz myśl o moim związku z nią. Zastanawiam się, czy gdyby role się odwróciły, czy mógłbym być tak dużą osobą, jaką właśnie pokazałeś.

Lubię sobie schlebiać, że mógłbym, ale jesteś trudny do naśladowania. A więc jesteśmy; musimy zagrać w karty, które otrzymaliśmy. Obiecuję ci, że nigdy świadomie nie zrobię niczego, by ją skrzywdzić.

Nie wiem, czy ją kocham; Nie znam jej tak dobrze. Ale masz rację; jeśli pozostaniemy w tak bliskiej odległości, prędzej czy później skończymy się kochać razem. I możemy nawet skończyć się pieprzeniem. I przynajmniej dla mnie jest różnica. Nawet z kimś, kogo kochasz, czasami chcesz po prostu zerwać, wiesz? A ponieważ zaczynam cię lubić, zaczynam dbać o to, jak czujesz się z tym całym biznesem.

Więc wyjdę tutaj na kończynę, obiecuję być dyskretny. Kiedy i gdzie w końcu skończymy razem w łóżku, nigdy się nie dowiesz, chyba że mnie o to poprosisz lub jeśli ona ci nie powie. Ale jeśli poprosisz, nie będę cię okłamywał. Więc jeśli zdecydujesz się pewnego dnia otworzyć puszkę robaków, lepiej upewnij się, że chcesz poznać prawdę. - W porządku - powiedział George.

- Więc kiedy chcemy spróbować spotkać się z Willem i Danem próby? Ich rozmowę przerwały nagle oklaski z korytarza. – Wróciłam po szklankę lodowatej wody – powiedziała Izolda – i usłyszałam, jak mówisz. Ponieważ brzmiało to poważnie i ponieważ dotyczyło mnie, muszę przyznać się do podsłuchiwania.

Więc czy mogę tu zamienić słowo? - Ile słyszałeś? - zapytał George. - Wszystko - odparła Izolda. - Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić, George. Naprawdę jesteś słodka i kocham cię, ale nie jestem w tobie zakochana.

Myślałem, że jestem i myślałem, że wiem, czym jest miłość, ale teraz zdaję sobie sprawę, że nie. Nie ma między nami prądu. A ja cię nie kocham, Terry, przynajmniej nie mogę powiedzieć, że kocham, bo tak naprawdę cię nie znam.

Może kiedyś, ale czas pokaże. I masz rację, George. Pewnego dnia Terry i ja prawdopodobnie skończymy się kochać.

Więc też chcę obiecać. Obiecuję, że będę dyskretna. Nigdy nie zrzucę tego na ciebie i nigdy nie będę zmuszał cię do tego, abyś był tego świadkiem, ani nawet nie przyznał się nikomu innemu, że to się dzieje.

A jeśli zapytasz, obiecuję, że nigdy cię nie okłamię. A tobie, Terry, obiecuję, że nigdy nie zwymiotuję ci tego w twarz, kiedy George i ja będziemy uprawiać seks. I to obiecuję wam uroczyście: nigdy nie będę robił porównań.

Każda z was jest wyjątkowa i każda ma swoje dobre strony i, jestem pewien, swoje złe strony, zarówno w łóżku, jak i poza nim. Zarówno George, jak i Terry spojrzeli na nią z niedowierzaniem. złapiesz muchy”, powiedziała.

Potem kontynuowała: „Jak mówiłem, kocham cię, George. Kocham się z tobą kochać, kocham być z tobą i tak, kocham nawet twój głupi samochód. I nie przestanę robić rzeczy, które kocham tylko dlatego, że Terry pojawił się w naszym życiu. Ale nie mogę zignorować elektryczności, którą z nim czuję, nie mogę też trzymać się od niego z daleka. Przynajmniej na jakiś czas zdecydowałem się na seks z wami obojgiem.

Pamiętajcie, że nie oba naraz, ale indywidualnie i wielonarodowo. To znaczy, jeśli oboje będziecie mnie mieć. Zatrzymała się i stanęła w milczeniu, patrząc od jednego do drugiego. George odpowiedział jako pierwszy. — No cóż — powiedział.

A potem znowu: — No cóż. Byłem przygotowany na to, że rzucisz mnie dla Terry'ego, a ja byłem przygotowany na to, że będziesz prowadzić romans, o którym będę udawał, że nie wiem, więc może to, co sugerujesz, nie jest tak bardzo nie na miejscu. Oczywiście nie będziemy mogli żyć razem. Nie sądzę, żebym mogła znieść myśl o was dwóch razem w moim łóżku, a poza tym, dokąd bym poszedł? Ale zarabiasz rozsądne pieniądze kusząc i wyobrażam sobie, że mógłbyś znaleźć miejsce, które nie byłoby zbyt daleko od żadnego z nas.

- A co z tobą, Terry? Co o tym myślisz? — zapytała Izolda. — Przypuszczam, że mogłabym spróbować, pod warunkiem, że uda się wypracować logistykę. Przecież myślałem, że w gruncie rzeczy rozważam dzielenie się tobą z Georgem, tylko w ten sposób, wszystko byłoby bardziej szczere. Nie musielibyśmy się skradać.

– Mam już zaplanowaną logistykę – powiedziała Izolda. – Już prawie koniec sierpnia. Umowa najmu George'a zostanie przedłużona we wrześniu. W poniedziałek rano porozmawiam z Bobem, żeby zobaczyć, ile zapłaci za to miejsce. Oczywiście będę polegał na nim, jeśli chodzi o stawki poza sezonem.

Ten dom - i jest to dom, nawet jeśli nazywasz go domkiem, Terry ma trzy sypialnie, dwie łazienki z pełnym węzłem i nie ma wspólnych ścian sypialni. Moglibyśmy tu mieszkać wszyscy pod jednym dachem. Nie ma powodu, dla którego Bob nie mógłby wynająć twojego domu na farmie i podać nam całorocznej stawki.

Podejrzewam, że jeśli wypracujemy jakiś rodzaj puli pieniędzy na rzeczy, których wszyscy używamy, takie jak czynsze i usługi komunalne, odkryjemy, że istnieją pewne korzyści skali. I wszyscy będziemy potrzebować więcej gotówki, aby włożyć do zbiornika paliwa i opłat za przejazd mostem, jeśli mamy dojeżdżać do Easton. – Przypuszczam, że wynajęcie domu na farmie ma sens – powiedział Terry. – Zastanawiałem się, jak ja mam Kiedy zacznę spędzać dużo czasu na składaniu i utrzymywaniu karuzeli w parku rozrywki, stać mnie na wynajęcie pomocnika do pomocy w tym miejscu.

— Nigdy nie mówiłeś, że w parku możesz robić mechaniczne rzeczy! — wykrzyknął George. „Nigdy nie pytałeś," Terry odpowiedział rzeczowo. „Więc masz licencję operatora?", zapytał George.

„Po prostu założyłem, że będziemy musieli pracować pod okiem Boba". „Bob nie ma jeden. Przez całe liceum pracowałem na pół etatu w starym parku rozrywki Carlins w Baltimore. Latem po ukończeniu studiów pracowałem tam na pełny etat, a jesienią zdałem egzamin.

Kiedy Bob zaczął kupować stare przejażdżki, odnowiłem je, abym mógł nadzorować ich demontaż i pakowanie do przechowywania”. „Może ten szalony sen o fajce jest bardziej realistyczny, niż myślałem”, powiedział George. zastawcie tutaj dom – powiedziała Izolda – biorę sypialnię z łóżkiem typu queen-size. A teraz myślę, że zamierzam z niego skorzystać.

Chodźcie, wy dwoje. Myślę, że nadszedł czas na grupowy uścisk i chcę całusa na dobranoc od każdego z was. Uśmiechając się jak koty z Cheshire, Terry i George wstali i obeszli stół w kierunku Izoldy. Wszyscy otoczyli się ramionami i stali na środku kuchni, w nowo odnalezionej koleżeńskiej atmosferze. Pocałowała George'a na dobranoc.

Nie był to też czysty pocałunek; była głęboka, z otwartymi ustami. Potem pocałowała Terry'ego w ten sam sposób. Kiedy odwróciła się do wyjścia, klepnął ją w dupę i powiedział: „Witaj do łóżka, ty mała dziwko”.

Zachichotała, kiedy wyszła na korytarz. George odwrócił się do Terry'ego i powiedział: „W tej notatce myślę, że ja też idę do łóżka. To wygląda na początek pięknej przyjaźni.

Dobranoc”. Wyszedł przez drzwi i wyszedł na korytarz. — Dobranoc, Louis — powiedział Terry i zgasił światło w kuchni….

Podobne historie