Łabędzia szyja: rozdział dziewiąty

Wizja Danegytha…

🕑 13 minuty minuty lesbijka Historie

Obudziłem się, gdy w powietrzu wciąż panował chłód. Pani spała, ale ja byłem niespokojny. Powietrze z wiatrem od miejsca bitwy przesycone było zapachem gnijącego mięsa.

Świece i kadzidełka trochę złagodziły, ale nie wystarczająco. Marnotrawstwo, przerażenie i smród tego, co widziałem wcześniej, prześladowały mnie. Otulona szlafrokiem i szalem wyszłam do kaplicy. Mnisi właśnie skończyli nony, najwcześniejszą ze swoich godzin modlitwy, iw kaplicy było ciepło, powietrze wciąż było gęste od dymu gasnących świec i zapachu kadzideł; cisza była niemal przytłaczająca.

Ukląkłem przy ołtarzu. Spojrzałem na figurę Matki Bożej. Moje oczy wytężały wzrok przez dym i ciemność, ale świece przed nią oświetlały jej twarz.

Zacząłem płakać. Modliłem się: za duszę Harolda; za moją Panią i moje przybrane rodzeństwo; dla innych wdów i sierot; za zmarłych; dla Anglii; i o miłosierdzie. Och, jak dusza moja modliła się o to.

Ciemność zdawała się przybierać na sile, gdy niektóre świece wypaliły się, a ich obrzędy śmierci rzucały dziwne cienie na ściany kaplicy. Gdzieś dobiegały echa śpiewu. I czułem się samotny w wielkiej, wirującej masie świata. Zagubiony, gdzieś na rozległym oceanie nocy.

Wtedy ją zobaczyłem. Patrzyła na mnie, uśmiechając się smutno. „Moja pani”, wyjąkałem, „nie jestem godzien”.

– Moje dziecko – powiedziała – nie powiem, żebyś się nie bała, bo masz się czego bać. Ale siła zostanie dana. Nie powiem, że wszystko będzie dobrze, bo tak nie będzie; grzechy ludzi sprowadziły na was wszystkich gniew Boży. Ale powiem, że jestem z wami”.

Nagle poczułem się lekki i chociaż byłem unoszony. Moje oczy spoczęły na miejscu, gdzie zdawała się unosić nade mną. Przeszło przeze mnie ciepło.

Wraz z nią przyszła wiedza o tym, co ma się stać. Trzymała mnie. W tym momencie nie czułem już strachu, a demony, które nawiedzały mój sen na jawie, zostały wygnane. A ciemność wydawała się światłem i ogarnęło mnie ogólne poczucie bezpieczeństwa.

Moje łzy wyschły. Moje serce się naprawiło. I wiedziałem, że cokolwiek się stanie, zwyciężymy. – Moja mała – powiedziała głosem miękkim jak aksamit.

przeżyjesz, tak jak twoja Pani, a jej rodzina nie zostanie zapomniana. Będziesz cierpieć, ale ja jestem z tobą. Będziesz miał córkę i powiem ci jej imię… ale ona odkupi swój lud, chociaż nie jest on twoim ludem”. Zaskoczony jej słowami powiedziałem po prostu: „Jaka jest wola Boża, tak też podda się jej służebnica”.

Uśmiechnęła się. Dotknęła mojego serca swoim balsamem. Od tego momentu do teraz nigdy nie wątpiłem.

Nie wiem, co to jest, nigdy w to nie wątpiłem; Nigdy nie pytałem. Pozostawiam to ludziom takim jak mój ojciec, którzy mogą i będą spierać się o kształt główki od szpilki, na której tańczą aniołowie. Tej nocy po prostu poczułem miłość, tak wszechobecną, że wciąż ją czuję; będzie to ostatnia rzecz, jaką będę wiedział, zanim odejdę do krain cienia i nie będę już więcej znany w tym ziemskim królestwie.

Spojrzałem w górę. Ona przepadła. Ale nie czułem straty, raczej poczucie obecności.

Wstając, zapaliłem świeczkę za duszę Harolda i drugą za duszę matki, której nigdy nie znałem. Potem, cichy jak cień, wśliznąłem się z powrotem do naszej komnaty i spałem jak niemowlę. Obudziło mnie światło wpadające do komnaty, moja pani nie spała i ubierała się. Uśmiechnęła się do mnie.

„Byłeś taki niespokojny, kochanie, a jednak wygląda na to, że dobrze spałeś”. Powiedziałem jej o mojej wizji. Przeżegnała się. Ze łzami w oczach powiedziała: „Wierzę.

Potrzebuję. Ale ja tak. Och, jak bardzo potrzebujemy jej pomocy. Co się z nami stanie? Wtedy właśnie ujawniłem plan. Umówiłem się, że najpierw udamy się do rodzinnych posiadłości w Irlandii, pod pretekstem, że musimy zapewnić sobie dochody i nasz tytuł do nich.

Za pośrednictwem Godwina nabyłem też posiadłość w Göteborgu, rodzinnym domu Godwinów. Przygotowano tam dwór, w którym powinniśmy być na tyle daleko od Bękarta, żebyśmy byli bezpieczni. - Kochanie, byłeś zajęty. Myślałeś, że przegramy? - Pomyślałem, że najlepiej będzie mieć plan, pani.

Cokolwiek powie ten drań, nie zaznamy pokoju w jego królestwie”. „Moi synowie będą z nim walczyć; Wiem, że będą. – Zgodzą się na moją panią, a jeśli przegrają, będziemy zdani na jego łaskę. Nie, musimy udawać, że zostajemy, ale pójdziemy. Wszystko jest przygotowane.

Za dwa tygodnie przybędzie statek do południowego portu na wielkiej wyspie Wight, będziemy na nim. „A nasze ziemie tutaj?”. „Dopóki ich mamy, będzie steward, ale byłbym zaskoczony, gdybyśmy ich mieli za pięć lat. Bękart obiecał swoim wygłodniałym wilkom dużo mięsa, aw nagrodę Anglia zostanie rozerwana na strzępy.

„Cóż, mam szczęście, że mam tak zdolną stewardesę”. Wzięła mnie w ramiona i przytuliła. Poczułem jej ciepło i poczułem, jak przechodzi na nią część mojego spokoju. Przerwaliśmy post w refektarzu opactwa.

Mnisi byli spokojni i pełni szacunku. Później opat wysłał mnicha, aby powiedział nam, że „król” wymaga naszej obecności. Ostrożnie ułożyłem jej włosy, zaplatając długie loki i wygładzając najlepsze nakrycie głowy. W każdym calu wyglądała jak pogrążona w żałobie Królowa. I tak poszliśmy zobaczyć Bękarta.

Był łaskawy. Mógł sobie na to pozwolić, ale z tego samego powodu nie miał takiej potrzeby i byliśmy mu wdzięczni. Kazał nam usiąść i kazał przynieść napoje i słodycze.

— Chcę pana zapewnić — powiedział, przechodząc od razu do rzeczy, mówiąc po francusku z silnym normańskim akcentem, który jednak z pewnym wysiłkiem mogłem rozróżnić — że ode mnie nie masz się czego obawiać. - To - powiedziałem, odpowiadając za nas oboje, jako że mój francuski był lepszy niż mojej pani - wszystko bardzo dobrze, ale zanim twój człowiek przyszedł wczoraj, grupa twoich ludzi próbowała nas zaatakować i zgwałcić. Bękart wygląda na wściekłego. „Boże zęby! Kim byli, jak się nazywali i każę ich zabić”.

Uśmiechnąłem się. „Oszczędziłem ci kłopotu, mój panie”. Spojrzał na mnie, po czym odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno. „Boże zęby, jesteś małą wojowniczą królową.

Będę musiał uważać, żeby cię nie skrzywdzić!”. Dygnąłem. „Mój panie królu, jesteśmy tylko twoimi lojalnymi sługami”. — Podejrzewam, że ty i twoja Pani tak, ale wątpię w jej synów.

„Mężczyźni”, uśmiechnąłem się, „będą mężczyznami”. „Szach-mat”, zaśmiał się, „Lubię cię, mała, przypominasz mi swojego ojca”. Dzięki temu byłem tym, który dał mata. Nie myślałem o nim od lat, właściwie aż do jego przesłania.

Powinienem był się domyślić, że będzie z Bękartem. 'Ja robię? Pod tym względem, mój Panie, masz dla mnie przewagę”. - Chce się z tobą spotkać, kiedy tu skończę. Więc pozwól mi zamknąć.

Macie swoje ziemie i jeśli nie będzie buntów, zatrzymacie je. Jeśli nie, to nie, czy to zrozumiałe? Przetłumaczyłem, a potem zrobiłem to samo z odpowiedzią Ealdgytha, którą było zaakceptowanie. „Mój panie”, dodałem, „musimy odwiedzić nasze irlandzkie posiadłości, aby upewnić się, że nie ma żadnych problemów, czy pozwolisz nam na to?”.

Uśmiechnął się. „Skoro twoje posiadłości są tutaj, jestem pewien, że wrócisz, ponieważ jestem pewien, że znasz karę, jeśli nie”. Dygnąłem. „Jednego dobrodziejstwa, którego pragnąłbym, mój Panie”. – Zapytaj – odpowiedział.

- Możesz mieć rację co do synów, ale bądź pewien, że córki i matka nie wzniecą buntu. Moja najstarsza przyrodnia siostra chce zostać zakonnicą, a jej ojciec obdarzyłby klasztor darem, który pewnego dnia uczyniłby ją opatką. Teraz nie może tego zrobić. Był to nagi apel do jego wielkoduszności i trzeba mu przyznać, że się do niego odniósł. 'Uważaj to za zrobione.

Powiedz swojemu ojcu, a ja dokonam darowizny w imieniu jej ojca. Jak powiedziałem Ealdgythowi, padła na kolana i podziękowała mu. Dotknął nawet tego mrocznego serca widok jej wdzięczności w ten sposób wyrażonej.

Wychował ją i przerywanym angielskim powiedział, że będzie dla niej dobrym Panem. Więc zostawiliśmy go. Nie widzieliśmy go więcej, ale dotrzymał słowa, a Gunnhilda jest teraz opatką; jedyne z dzieci Harolda wciąż w kraju. Co do posiadłości też dotrzymał słowa, ale to po prostu sprawiło, że nasza decyzja była słuszna. Chłopcy nie mogli się oprzeć próbie obalenia go, ale podobnie jak wszystkim innym, nie udało im się.

Moje plany wygnania były na wagę złota. Moja Pani wróciła do naszej kwatery, zmęczona żalem i mieszanymi emocjami naszego wywiadu. Przygotowałem się na to, co miało nadejść.

Po powrocie do Opactwa zaprowadzono mnie do pokoju, w którym siedział wysoki, szczupły mężczyzna, odwrócony do mnie plecami. Kiedy wszedłem, odwrócił się. „Córko”, powiedział, „Mówiłem, że będę cię chronił”. Te szare oczy, zaciśnięte szczęki, to wspomnienie wywołało wspomnienie i na chwilę zabrakło mi słów.

Kiedy usiadłem, spojrzał na mnie. „Jesteś mały, jak twoja matka, ale myślę, że nie potulny”. „Czy jest w tym jakieś pytanie, ojcze?”. Uśmiechnął się blado. „Nie będę jeszcze udawał, że cię kocham, bo cię nie znam, ale potrzebujesz mnie i tego, co ze sobą niosę, a ja potrzebuję ciebie, więc niech to wystarczy – na razie”.

Mówił po angielsku z normańskim akcentem. Wydawał się niewzruszony, ale wyczuwam w nim napięcie. „Jak mnie potrzebujesz, ojcze?”. „Potrzebujesz mnie teraz, gdy Godwins już nie ma, mam władzę, bogactwo i wpływy u księcia, przepraszam, króla, ale muszę założyć dynastię, aby zabezpieczyć i przekazać to bogactwo, i uczynię cię jednym z najbogatszych kobiety w nowym Królestwie”.

Apel do pieniędzy i własnego interesu. Pomyślałem sobie, że mój ojciec był łatwy do odczytania. „A z kim mam się ożenić, ojcze?”.

– zapytałem cicho. – To jest duch, moja dziewczyno. Hugh Bigod, jeden z największych zwolenników Williama, zdobędzie większość ziem Godwin na wschodzie, co uczyni z ciebie wielką damę tego kraju. Wyraziłem swoje podziękowania, tak jak oczekiwałby tego od dobrej córki.

Uśmiechnął się. - Oczywiście twoje nieregularne życie z tą kobietą Harolda musi się skończyć, ale przynajmniej jesteś dziewicą, a Hugh słono mi za to zapłaci. Cieszę się, że jesteś grzeczną dziewczynką, spodziewałem się oporu. „Oczywiście, ojcze”, odpowiedziałem, „jestem realistą.

Mam szczęście, że jesteś wysoko w łasce nowego Króla i zrobię to, czego ode mnie oczekujesz. Nie jestem głupi; jakie życie miałbym mieć z odrzuconą konkubiną zmarłego króla? Uśmiechnął się. - Rzeczywiście jesteś moją córką. Twoja biedna, droga matka, nigdy nie mogła zrozumieć, że życie polega na wzrastaniu w świecie i zdobywaniu pieniędzy.

Zrobisz to, a razem będziemy potęgą na ziemi. A teraz chodź, pocałuj ojca. Posłusznie pocałowałem go w policzek.

„Jesteś dobrą dziewczynką” – powiedział – „i wkrótce porozmawiamy”. Poszedł. Zwymiotowałem. Myśl, że jestem dzieckiem tego człowieka, budziła we mnie odrazę. Ale poczułam, jak Matka Boża mówi mi, że jestem jej dzieckiem, i przestałam się trząść.

Po powrocie do Ealdgyth wyjaśniłem, co się stało. „Ale on ma rację, mały, naprawdę możesz mieć wielką władzę i bogactwo”. „Dopóki nie umarłam przy porodzie, mogłam żyć na łasce dobrodusznego towarzysza mężczyzny, którego nienawidzę, dopóki śmierć nie stanie się mile widzianą bramą ucieczki. Nie, kocham cię, a jeśli chodzi o „nienaturalne”, cóż, nie przyjmuję rad Kościoła, który mówi mężczyznom, że nie mogą pieprzyć się tak, jak Bóg zamierzył.

Zaśmiała się. „Jesteś takim małym, zaciekłym kotkiem, moje zwierzątko. Pozwól nam iść do domu.'.

Pożegnaliśmy się z Abbott, a potem z polem Senlac, gdzie Harold upadł, a Anglia się skończyła. Na końcu podróży upadliśmy razem, potrzebując życia, które dała pasja. Tej nocy przyniosłem mojej Pani pocieszenie, jakie tylko jedna kobieta może dać drugiej. Byłam jej adoptowaną córką, jej kochanką, jej kotkiem, jej żoną, a ona była dla mnie wszystkim.

Wylewałem się dla niej, pozbawiając się wszystkiego, obdarzając ją miłością, przywiązaniem i moim pragnieniem, aż poruszywszy w niej te rzeczy, zapomniała na chwilę o swoim smutku. Wziąłem moje przerobione, gładkie wrzeciono i rozchylając jej nogi, wziąłem z nią rolę mężczyzny, ale z miękkością i troską, jaką, jak mi powiedziała, niewielu mężczyzn daje. Okazało się, że jej potrzeby zostały zaspokojone. Musiała czuć w sobie tę presję, a ona musiała być pożądana i pożądana z zapałem zrodzonym z pożądania. Ale musiała wiedzieć, że to także produkt miłości, głęboka studnia uczuć bulgocząca z jej sokami.

I kiedy przyciskałem ją w jej znajomych miejscach, a ona jęczała, nastąpiło dla niej coś w rodzaju uzdrowienia. Śmierć zabrała tak wiele, ale życie, ach, życie wciąż miało dla niej rozkosz rozkoszy w miłości, we mnie, w nas. Kiedy ssałem jej sutki, leżąc tak, abym mógł ją penetrować i bawić się jej pączkiem, Ealdgyth wróciła do życia, miłości i swego rodzaju szczęścia.

Pośród śmierci i rozpaczy wiedziała, podobnie jak ja, że ​​życie wciąż ma swoje uroki. Przychodziła i przychodziła, i przychodziła po mnie, i za każdym razem potwierdzała, że ​​pójdziemy dalej i że Śmierć nie będzie miała władzy.

Podobne historie