Lekarstwo na kaca cioci Margaret

Surowa ciocia stosuje alternatywną terapię, aby wyleczyć kaca…

🕑 37 minuty minuty Lanie Historie

Mieszkałem w domu cioci Margaret przez prawie rok, zanim naprawdę złamałem jej surowe zasady. Mieszkanie w jej imponującym domu miało być dla mnie krótkotrwałe. Chciałem znaleźć własne mieszkanie w mieście, ale ze względu na wysokie czynsze i fakt, że tak dobrze dogadywałem się z Melanie i jej przyjaciółmi, przestałem szukać własnego mieszkania.

Koleżanka mojej mamy też nigdy nie wspomniała o moim wyprowadzce. Podobał jej się pomysł, by mieć ludzi w swoim domu, ponieważ jej mąż pracował za granicą i nigdy nie wracał do domu przez wiele miesięcy. Chociaż wciąż podlegałem comiesięcznym sesjom dyscypliny z Bethany, wkrótce zacząłem je akceptować i, szczerze mówiąc, nie były zbyt surowe.

Udało mi się uniknąć zrobienia czegoś tak poważnego, że dostałbym dodatkową karę od cioci Margaret, a potem dodatkową karę od Bethany. Z drugiej strony Melanie otrzymała co najmniej dwie przedłużające się kary od swojej dyscyplinującej Jade. Czasami myślałam, że lubi być karana i dlatego otwarcie odpowiadała cioci Margaret, wracała do domu późno lub odmawiała wykonywania swoich obowiązków domowych. Tak dobrze zrobiłem, żeby uniknąć dodatkowej kary, ale to wszystko miało się zmienić. Był początek kwietnia i byłem w pracy, obserwując lokalną drużynę hokejową w meczu play-off.

Kiedy pracowicie pisałem raport z meczu dla mojej gazety, mój telefon komórkowy zapiszczał głośno i chociaż chciałem to zignorować, widząc, że wiadomość pochodzi od Bethany, od razu ją odebrałem. Nadal nie zrezygnowałam z marzenia, że ​​urocza dwudziestodwulatka zostanie moją dziewczyną, pomimo jej lania i bicia mojego tyłka co miesiąc. Uśmiechnąłem się, czytając jej wiadomość. "Wszyscy jesteśmy w Beer Keller w mieście na urodziny Stacey. Zastanawiasz się, czy chcesz do nas dołączyć po skończeniu pracy? Bethany xx".

Dwa pocałunki sprawiły, że się uśmiechnęłam. Może miałam szansę, że Bethany zostanie moją dziewczyną, pomimo nalegań Melanie, że wcale mnie nie interesuje. Wróciłem do oglądania gry na kilka chwil, zanim skupiłem uwagę na telefonie i odpowiedziałem na SMS-a od Bethany. „Skończy się dopiero później.

Kto jeszcze tam jest? Byłem grzecznym chłopcem w tym tygodniu od niedzieli XX”. Wysłałem wiadomość, a potem wzdrygnąłem się nad tym, co napisałem. Od ostatniej niedzielnej sesji dyscypliny z cudowną Bethany minął dopiero tydzień. w pierwszym tygodniu po ukaraniu przez nią. Dopiero w pozostałych tygodniach miesiąca ciocia Margaret zaczęła notować drobne rzeczy, które zrobiłem, by ją zdenerwować.

Wróciłem do oglądania meczu, który zbliżał się do końca, gdy Bethany nadeszła odpowiedź. Melanie jest tutaj i chce, żebyś odprowadził ją do domu, zamiast jechać taksówką. Będziemy tu do późna. Cieszę się, że byłeś dobry, co oznacza, że ​​nie muszę stawiać cię przez kolano przed wszystkimi tutaj, prawda!”. Chociaż wyglądała tak słodko i niewinnie ze swoimi długimi brązowymi włosami i stylowymi okularami, wkrótce nauczyła się, jak bardzo mocno dawać mi klapsy i nie okazywać mi litości podczas kary, bez względu na to, jak bardzo ją błagałam lub szlochała i płakała To tylko przyciągnęło mnie do niej jeszcze bardziej.

Uśmiechnąłem się, odpowiadając jej. Wystarczy sprawdzić mój raport i wysłać go e-mailem. Potem zostaw moje rzeczy w biurze. Powinienem być z panią około Podaj mi piwo, panno Coleman. Odpowiedź Bethany nadeszła niemal natychmiast.

- Ha ha! To wpisuje się w księdze kar twojej cioci na koniec miesiąca. Nie mogę się doczekać sesji w tym miesiącu!”. Uśmiechnąłem się. Miejmy nadzieję, że Bethany żartowała. Nawet jeśli nie, nie przeszkadzało mi to.

nie przeszkadza mi też twarda dawka szczotki do włosów i zbyt dużej laski.Gdy gra się skończyła, a lokalna arena lodowa ucichła, gdy tysiące widzów odeszło, szybko ukończyłem raport, dokładnie go sprawdziłem i wysłałem e-mailem na adres redaktor sportowy w mojej gazecie. Spakowałam laptopa, zebrałam swoje rzeczy i pospiesznie zeszłam po schodach, przez foyer areny i na zewnątrz. Na zewnątrz było zimno, więc pospieszyłam do biura, które było dziesięć- minutowy spacer. Nie marnowałem czasu na bieganie do biura, po schodach do biura, gdzie schowałem laptopa i torbę pod biurkiem.

Nie sprawdzałem, czy mam jakieś wiadomości, czy mam spotkania i po prostu odwróciłem się i ruszyłem prosto w chłodny wieczór. The Beer Keller był ogromnym pubem o tematyce niemieckiej w centrum miasta f miasto. Został wyposażony tylko w jeden długi obszar barowy i rzędy długich ławek.

Było tłoczno przez większość nocy, ale szczególnie w weekendy. Będąc w piątek wieczorem, było tłoczno z ludźmi, którzy dobrze się bawili i zajęło mi kilka chwil, zanim przyzwyczaiłem się do wyjścia z zimnej ulicy na zewnątrz do upału baru. Kiedy już sobie poradziłem, zacząłem szukać Bethany i wkrótce znalazłem ją siedzącą z innymi na ławce przy barze.

Melanie też mnie zauważyła i wstała. Najwyraźniej była tam całą noc i próbowała wypić tyle, ile mogła. Zarzuciła mi ręce na szyję i uśmiechnęła się. "Przyniosę ci drinka, wspaniały człowieku!" krzyknęła przez hałas w barze i zniknęła, dołączając do kolejki po drinka.

Po kilku chwilach Melanie wróciła z kilkoma dużymi kuflami piwa w stylu niemieckim i podała mi jeden. Podziękowałem jej, a ona poszła i usiadła z powrotem obok Jade Coleman, która rozmawiała z Arią i Laurą. Poszedłem i wcisnąłem się między Bethany i Stacey i pociągnąłem długi, satysfakcjonujący łyk piwa. Wszyscy pozostaliśmy w barze do drugiej w nocy. Wypiłem szybko, żeby dogonić dziewczyny, ale też dlatego, że naprawdę byłem w nastroju do picia.

Piwo było zawsze dobre w Beer Keller i wydawało się, że tak łatwo się ześlizguje. Kiedy zdecydowaliśmy się wrócić do domu, Melanie i ja odprowadziliśmy pozostałych do taksówek, zanim zrezygnowaliśmy z chodzenia i wsiadania do jednej z nich. Do domu cioci Margaret był tylko krótki spacer, ale była zimna noc i Melanie miała na sobie tylko cienką, bardzo krótką, czerwoną satynową sukienkę. Kiedy dotarliśmy do domu, zapłaciłem taksówkarzowi i ruszyłem za Melanie przez frontowe drzwi, zamykając je za sobą. Weszła do salonu i podeszła do kredensu, gdzie ciocia Margaret trzymała swoje laski i szczotki do włosów.

Tam też Margaret i jej mąż trzymali swoje butelki wina i napojów spirytusowych. Pokręciłam głową, kiedy Melanie wyciągnęła pełną butelkę wódki i dwie szklanki, które przyniosła i położyła na stoliku do kawy. Usiadłem i roześmiałem się.

– Nie masz dość? Spytałem się jej. Melanie usiadła na sofie i z trudem odkręciła nakrętkę butelki. Zaśmiała się głośno, gdy w końcu kliknął, i usunęła go. "Nie ma mowy. Chcę się naprawdę wkurzyć!" powiedziała zbyt głośno.

"Zamknij się, Mel Margaret usłyszy i przełoży nas oboje przez kolano," powiedziałem w panice. Melanie Pearson nalała dwie bardzo duże wódki do kieliszków przed nią i postawiła butelkę na stole. Wzięła duży łyk przejrzystego płynu i skrzywiła się, gdy palił jej gardło. – Zatrzymuje się dziś wieczorem u swojej przyjaciółki Lisy i wróci dopiero jutro po południu.

Wzięła kolejny łyk wódki i opróżniła szklankę. „Wujek Andrew jest w domu, ale gdy zasnął, nie obudziłaby go eksplozja nuklearna. Słychać, jak chrapie teraz na górze”. Roześmiała się, ponownie sięgnęła po butelkę i napełniła szklankę. Podniosłem szklankę i zacząłem pić powoli.

Wypiłem już tego wieczoru więcej alkoholu niż zwykle wypiłem i wiedziałem, że następnego dnia będę miał bardzo silny ból głowy. "Mam jutro pracę, Mel!" Próbowałem wyjaśnić. "Nie przejmuj się. Po prostu zadzwoń chory, nigdy się nie dowiedzą!" Uśmiechnęła się i ponownie opróżniła szklankę.

Piliśmy tak długo, aż w butelce po wódce zostało tylko trochę. Pamiętałem, żeby ustawić budzik w telefonie, a potem dzwoniłem, żebym był chory i wracałem spać. Poszedłem do sypialni, zdjąłem ubranie, które zostawiłem w bałaganie na podłodze, zanim wczołgałem się pod pościel i zapadłem w nieprzytomny, pijany sen. Melanie Pearson hałaśliwie udała się do swojej sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi sypialni, zanim upadła na łóżko.

Kiedy mój budzik włączył się głośno i po początkowym szoku spowodowanym nagłym przebudzeniem, wyłączyłem go przed wezwaniem pracy. Jak przewidziała Melanie, było to bardzo łatwe. Rozmawiałem z weekendową recepcjonistką Liz, która po prostu powiedziała, że ​​przekaże moją wiadomość i życzy mi szybkiego powrotu do zdrowia. Nie zdawałem sobie sprawy, że byłoby to trudne, gdyby Rebecca, przyjaciółka Melanie, pracowała nad przyjęciem, ponieważ wiedziałaby dokładnie, dlaczego nie mogę tego dnia pracować. Na szczęście Rebecca była z nami w barze i prawdopodobnie odsypiała efekty.

Rzuciłem telefon komórkowy na podłogę, odwróciłem się i wkrótce znów zasnąłem. Ani Melanie, ani ja nie słyszeliśmy, jak ciocia Margaret wróciła do domu na krótko przed południem. Nie zajęło jej dużo czasu odkrycie, co robiliśmy poprzedniego wieczoru, gdyż wchodząc do salonu zobaczyła prawie pustą butelkę wódki i szklanki, które zapomnieliśmy posprzątać. Westchnęła ciężko i postanowiła posprzątać przed konfrontacją z nami obydwoma.

Kiedy uprzątnęła szklanki i odstawiła butelkę do szafki, poszła do swojej sypialni. Jak się spodziewała, jej męża Andrew nie było, ponieważ tego dnia spotykał się z przyjaciółmi, żeby pograć w golfa i wróci dopiero wieczorem. Margaret Donnelly wzięła głęboki oddech i stanęła przed sypialnią swojej siostrzenicy Melanie.

Powoli przekręciła klamkę, cicho otwierając drzwi i rozglądając się wokół nich, by znaleźć nieprzytomną Melanie Pearson, całkowicie ubraną, twarzą w dół na swoim podwójnym łóżku. Podeszła do dziewczyny i usiadła na skraju łóżka, delikatnie gładząc jej długie rude włosy. – Wstawaj, Melanie – powiedziała surowo i czekała, aż jej siostrzenica powoli się ocknie, nie bardzo wiedząc, co się dzieje. - C-co? Melanie Pearson starała się zrozumieć, co się dzieje.

„Czas wstawać, młoda damo. Piłaś?” – zapytała Margaret Donnelly, już znając odpowiedź. Melanie wiedziała, że ​​będzie miała poważne kłopoty ze swoją ciotką. Margaret nie lubiła, jak dużo piła w domu i wiedziała, że ​​jest w takim stanie, że było oczywiste, co kombinowała. – Nie, ciociu – skłamała Melanie Pearson.

„Czuję się chory. Wczoraj bolał mnie ból głowy i musiałem właśnie zasłabnąć”. Odwróciła wzrok od starszej kobiety. "Chory?" Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Pani Donnelly wstała z łóżka i podeszła do drzwi. – Nie chciałam zepsuć ci nocy, ciociu – powiedziała Melanie, głośno wypuszczając powietrze i zamykając oczy.

Margaret Donnelly otworzyła drzwi i wyszła z pokoju, idąc kawałek podestu do mojej sypialni. Ponownie powoli otworzyła drzwi i zajrzała do pokoju, znajdując mnie pod pościelą. Weszła do pokoju, aż stała nade mną i odsunęła kołdrę. Szok sprawił, że się obudziłem i przełknąłem ślinę, gdy w końcu zdałem sobie sprawę, kto mnie obudził.

– Nie pracujesz dzisiaj, młody człowieku? Margaret warknęła. Odetchnąłem ciężko i usiadłem na łóżku, próbując wymyślić wymówkę. – Czuję się chory, ciociu. Myślę, że wczoraj wieczorem zjadłem coś, co nie zgadzało się ze mną w pracy.

Próbowałem przybrać swój najlepszy, chory wygląd. "Naprawdę?" Margaret usiadła na skraju mojego łóżka i zaczęła bawić się swoimi długimi, brązowymi włosami. – To zbieg okoliczności, skoro Melanie też źle się czuje – powiedziała cicho.

Pani Donnelly sięgnęła i położyła chłodną dłoń na moim czole. Pociłem się, ale było to spowodowane dużą ilością alkoholu, który wypiłem poprzedniej nocy, a nie gorączką. Cofnęła rękę i wstała. – Pójdę po drinka i paracetamol. Margaret odwróciła się i wyszła z pokoju, a ja usłyszałem, jak schodzi po schodach.

Uśmiechnąłem się, leżąc w łóżku. Melanie była sprytna i potrafiła dobrze grać ciocię Margaret. Powiedziała, że ​​uszłoby mi na sucho telefonowanie w chorobie, co było tak łatwe. Powiedziała też, że najlepszą taktyką byłoby udawanie chorej, aby ukryć kaca. Pięć minut później ciocia Margaret wróciła i wręczyła mi dwie tabletki i szklankę wody, którą opróżniłam za jednym zamachem.

Potem poszła do sąsiedniego domu i dała Melanie też tabletki. Przez ścianę słyszałem, jak Margaret Donnelly rozmawia z Melanie. „Zadzwonię do dr Kaminsky i zobaczę, czy może wpaść i spojrzeć na was oboje”.

– Nie, ciociu, w porządku. Myślę, że muszę to przespać. Nie potrzebuję lekarza – powiedziała Melanie. „Zamierzam się tylko upewnić, ponieważ wydaje się, że oboje macie z wami to samo.

Może to coś się dzieje i nie chcę tego złapać” – odpowiedziała pani Donnelly. Słyszałem, jak zamyka drzwi sypialni Melanie i schodzi na dół. Schowałem głowę w poduszki i pomyślałem o tym. Lekarz rodzinny, dr Hannah Kaminsky, była jedną z najlepszych przyjaciółek cioci Margaret i znały się od czasów szkoły. Trzydziestodziewięcioletnia Hannah została nawet z Margaret po jej rozwodzie sześć lat temu i była dla Melanie jak druga matka, nawet bijąc ją pod nieobecność ciotki.

Miała córkę Jessicę, młodszą od Melanie, ale dziewczyny były dobrymi przyjaciółkami po wspólnym pobycie w domu. Na pewno odkryje, że nasza „choroba” to tylko kac i wtedy naprawdę nas czeka. Słyszałem, jak ciocia Margaret rozmawia przez telefon ze swoją przyjaciółką w salonie pod moją sypialnią. - Cześć, Hannah. Tu Margaret.

Zastanawiam się, czy mogłabyś podejść i spojrzeć na Melanie i Petera – powiedziała Margaret. „Oboje są chorzy na gorączkę i bóle głowy” – kontynuowała. "To świetnie. Do zobaczenia wkrótce. Dzięki, Hannah." Margaret Donnelly zakończyła rozmowę i położyła komórkę na stoliku do kawy.

Pół godziny później usłyszałem samochód jadący naszym żwirowym podjazdem. Przyjechała dr Hannah Kaminsky. Oboje mielibyśmy poważne kłopoty, gdyby zdiagnozowała, że ​​nasza „choroba” to kac.

Dzwonek do drzwi zadzwonił głośno i wkrótce potem usłyszałem dwie panie rozmawiające na korytarzu. Wydawało się, że minęły wieki, zanim weszli na górę i stanęli przed moją sypialnią. Ponieważ mój pokój był bliżej schodów, to ja zostałbym zbadany i wykryty jako pierwszy. Pokręciłem głową, gdy drzwi do mojej sypialni otworzyły się i weszła ciocia Margaret, a za nią Hannah Kaminsky, która niosła torbę lekarską w prawej ręce. - Racja, Peter.

Hannah na ciebie spojrzy, więc usiądź – uśmiechnęła się ciocia Margaret. Uważnie obserwowałem Hannah, kiedy kładła swój czarny futerał na dnie mojego łóżka i otwierała dwa zamki z głośnym „kliknięciem!” Patrzyła na mnie, wyjmując mały termometr, stetoskop i ciśnieniomierz, by zmierzyć moje ciśnienie krwi. Dr Kaminsky przeszła na prawą stronę mojego łóżka i pochyliła się, kładąc lewą rękę na moim czole. – On ma temperaturę, Margaret – powiedziała cicho.

Teraz zrozumiałem, dlaczego Melanie lubiła naszego lekarza rodzinnego. Była bardzo atrakcyjna. Hannah miała trzydzieści dziewięć lat, brązowe włosy do ramion, przenikliwe zielone oczy, była bardzo szczupła i miała około pięciu stóp i czterech cali wzrostu. Mówiła bardzo łagodnie, ale zarówno Melanie, jak i ja wiedziałyśmy, że regularnie dawała klapsy własnej córce Jessice, jeśli źle się zachowywała lub w jakikolwiek sposób nie podobała się matce.

Przesunęłam się pod prześcieradłem, gdy zdałem sobie sprawę, że dostaję erekcji, gdy lekarz usiadł na moim łóżku. Miała na sobie krótką czarną spódniczkę i czarną satynową bluzkę z długimi rękawami, z których dwa górne guziki miała odpięte. Próbowałam zignorować chęć patrzenia na jej idealnie uformowane piersi, które dumnie wyróżniały się pod bluzką. — Zmierzę ci tylko temperaturę, Peter.

Połóż się dla mnie na brzuchu, proszę. Uśmiechnęła się, widząc zmieszany wyraz mojej twarzy. - Dlaczego? Nie możesz po prostu włożyć mi go do ust? Zapytałam. Uśmiechnęła się, ale natychmiast przerwała jej moja ciocia Margaret, która pojawiła się zza Hannah. - Rób, jak ci kazano, młody człowieku, albo kijem cię tu i teraz! warknęła.

Hannah wstała, gdy zrzuciłam ze mnie prześcieradła i położyłam się na brzuchu, a moje nagie pośladki dumnie sterczały w powietrzu. – Lepiej mi wyczuwam twoją temperaturę, gdy wkładam ją w twoje pośladki, kochanie – powiedziała delikatnie, powoli wpychając cienki termometr pokryty szkłem w moje pośladki. jak chciała. Po kilku minutach wyjęła termometr i potrząsnęła nim w prawej ręce, zanim spojrzała na to, co na nim wskazywał.

„Jego temperatura nieznacznie wzrosła, ale to nic ekstremalnego”. Położyła go na moim nocnym stoliku i pochyliła się nad moim łóżkiem, żeby wziąć stetoskop. "Połóż się dla mnie na plecach, a ja będę słuchał twojej klatki piersiowej, kochanie." Hannah włożyła instrument do uszu i wyciągnęła do mnie drugi koniec, tak jak to zrobiłem zgodnie z instrukcją. Położyła zimny metalowy koniec stetoskopu na mojej piersi i słuchała.

Milczałem, słuchając cichego oddechu doktora Kaminsky'ego. – Wdech – poleciła. – Oddychaj – kontynuowała.

Ciocia Margaret w tym czasie nie odrywała ode mnie wzroku, milcząc z rękami skrzyżowanymi na piersi. Lekarz wziął następnie moje prawe ramię i owinął je swoim ciśnieniomierzem, mocując mocno zapięciem na rzep. Pompowała go, aż była usatysfakcjonowana i skinęła głową, kiedy już odczytała.

Odpięła rzep i położyła go z powrotem na moim łóżku. „Jego oddech i ciśnienie krwi są w normie, więc nie sądzę, żeby było się czym martwić o Margaret”. Hannah spojrzała na mnie i zobaczyła, że ​​mój penis stwardniał.

Uśmiechnęła się. – Więc jak myślisz, co to jest, Hannah? Margaret Donnelly rozłożyła ramiona i patrzyła, jak lekarz zbiera jej rzeczy i idzie do moich drzwi. - Och, najprawdopodobniej kac, ale na pewno mamy na to lekarstwo, prawda? Hannah Kaminsky roześmiała się i wyszła na podest.

Margaret pokręciła głową i odetchnęła głęboko. Była absolutnie wściekła na to, co zrobiliśmy poprzedniego wieczoru, a Melanie i ja mieliśmy zapłacić za nasze zachowanie. Podeszła do drzwi i odwróciła się, żeby spojrzeć na mnie leżącą na łóżku, przykrytą prześcieradłem. - Wstań i idź i stań w kącie salonu.

Żadnych ubrań. Wiesz, co cię czeka, niegrzeczny chłopcze – powiedziała cicho przed wyjściem z mojej sypialni. Leżałam tam przez chwilę, słysząc kobiety wchodzące do sąsiedniego pokoju Melanie. Słyszałem, jak z nią rozmawiają, ale w końcu wstałem z łóżka i powoli zszedłem na dół do salonu. Podszedłem do odległego rogu pokoju i przyłożyłem nos do ściany, kładąc ręce na głowie.

Słyszałem przytłumioną rozmowę dochodzącą z sypialni Melanie na górze, ale chwilę później usłyszałem, jak panie schodzą na dół. Widziałem, że Melanie też była z nimi, łapiąc ją kątem oka, zajmując pozycję w kącie pokoju. Margaret Donnelly podeszła do kredensu i otworzyła go, sięgając do środka po szczotki do ubrań i laski. Wyjęła je i cicho zamknęła szafkę, wracając do miejsca, gdzie stała Hannah Kaminsky. Poza naszym wzrokiem podała jej jedną ze szczotek i położyła laski na stoliku do kawy.

– Cóż, Hannah. Myślę, że możemy leczyć tę chorobę sporą dawką kar cielesnych, prawda? Margaret roześmiała się. – Och, zdecydowanie. To powinno złagodzić objawy.

Głośno stuknęła szczotką do włosów z hebanowym tyłem o prawą dłoń. Melanie i ja pozostaliśmy tak nieruchomo, jak tylko mogliśmy, i czekaliśmy na naszą karę. Margaret i Hannah usiadły i czekały kilka chwil, nie mówiąc ani słowa.

W końcu przemówiła pani Donnelly. – Dobrze, wy dwoje. Odwróć się, chodź i stań przed nami – powiedziała surowo. Melanie i ja natychmiast posłuchaliśmy i szybko udaliśmy się do miejsca, gdzie siedziały panie. Ciocia Margaret siedziała na pojedynczym skórzanym fotelu, a Hannah na skórzanej sofie naprzeciwko.

Nasza ciocia wyprasowała fałdy swojej długiej, plisowanej, jasnoniebieskiej spódnicy i wpatrywała się w nas. – Racja, Melanie, pochylisz się nad kolanami Hannah i dostaniesz od niej lanie. Uśmiechnęła się, patrząc na mnie. „Ty, młody człowieku, przyjdziesz i pochylisz się nad moimi kolanami, aby dać ci lanie”. Miałem nadzieję, że Hannah Kaminsky mnie ukarze, ale westchnąłem ciężko, gdy zobaczyłem, jak Melanie do niej podchodzi.

Szybko przeszedłem krótki dystans do miejsca, gdzie siedziała moja ciocia i opuściłem się nad kolanem, kładąc ręce na poręczy krzesła i chowając głowę w ramionach. Położyła swoją dużą lewą rękę na mojej dolnej części pleców i wepchnęła mnie na kolana. Jej prawą rękę położyła na moim tyłku i delikatnie potarła moje zimne pośladki.

Melanie uśmiechnęła się do Hannah, która odchyliła się na kanapie, unosząc ręce i zapraszając młodą damę, by położyła się jej na kolanach. Ostrożnie położyła się na kolanach Hannah i celowo wepchnęła się na kolana doktora Kaminsky'ego. Starsza pani poruszała się, aż poczuła się komfortowo z dziewczyną na kolanach i podciągnęła rękawy swojej czarnej satynowej bluzki, po czym wzięła lewą rękę, by rozsunąć nogi Melanie Pearson. Uśmiechnęła się, widząc małą kępkę włosów łonowych między nogami dziewczyny i zaczęła delikatnie głaskać wnętrze jej ud.

Młodsza kobieta jęknęła cicho z przyjemności, gdy poczuła, jak jej soki zaczynają płynąć. Hannah Kaminsky nadal gładziła Melanie z tyłu nóg, z tyłu ud i między nogami, zanim wzięła głęboki oddech. Uniosła swoją małą prawą rękę w powietrze, a sekundę później opuściła ją tak, że wylądowała z głośnym „pachnięciem!” przez środek dna leżący przed nią.

Hannah była niezwykle doświadczona w stosowaniu kar cielesnych, musiała regularnie karać własną córkę Jessicę i mocno klepała nagie pośladki Melanie, naprzemiennie w lewy i prawy pośladek. Leżąc na kolanach cioci Margaret, spojrzałem na nich i usłyszałem powtarzające się głośne „pacnięcie”, gdy twarda prawa ręka Hannah Kaminsky zetknęła się z pupą Melanie. Wkrótce zacząłem to ignorować, gdy ciocia Margaret opuściła prawą rękę na moje odsłonięte pośladki, zamierzając tym razem dać mi właściwą lekcję. W przeciwieństwie do tego pierwszego popołudnia w jej domu, gdzie dała mi krótki pokaz tego, czym będzie lanie od niej, Margaret Donnelly zamierzała dać mi lanie o wiele mocniej, żeby pokazać mi, jak bardzo była niezadowolona z mojego zachowania. Nic nie powiedziała, kiedy w regularnych odstępach opuszczała dłoń, klepiąc każdy pośladek, potem zmarszczki między pośladkiem a udem, a potem, co najboleśniej, uderzając mnie niezwykle mocno w tył moich nóg.

Próbowałem uciec od tego na jej kolanach, ale po prostu przytrzymała mnie wolną lewą ręką i wepchnęła głębiej w swoją niebieską plisowaną spódnicę, która zakrywała jej kolana. Dokładnie naprzeciwko miejsca, w którym walczyłam o wściekłe lanie od cioci, Hannah Kaminsky zadawała równie bolesne i dokładne lanie w pupę Melanie, która szybko zrobiła się różowa i ciepła. Doktor Kaminsky prawdopodobnie nie dał lania tak mocno, jak ciocia Margaret, ale umiejętnie zakrył każdy centymetr pupy Melanie Pearson, aż zrobiło się ciepłe i obolałe. Młoda dama schowała głowę głębiej w poduszce na sofie, gdy Hannah uderzała ją mocno i powoli, a potem szybko przez minutę, gdy próbowała uderzać każdą część dna leżącą bezbronnie przed nią.

W końcu Margaret Donnelly przestała mnie bić i położyła swoją ciepłą prawą dłoń na moich płonących pośladkach. Pochyliła się do stolika do kawy i wzięła szczotkę do ubrań z hebanowym tyłem, którą przesunęła po moich nagich plecach i w dół do moich pośladków. Hannah Kaminsky również przestała bić Melanie i podniosła drugą szczotkę do ubrań ze stolika do kawy.

Położyła go na plecach Melanie i lewą ręką odgarnęła rude włosy młodszej damy. Melanie odwróciła się i spojrzała na swoją dyscyplinę. Nie zaczęła jeszcze płakać i sądząc po żarzie emanującym z jej odpoczynku na kolanach starszej pani, została podniecona karą. Wkrótce ciszę przerwało pierwsze głośne „łomot!” gdy ciocia Margaret spuściła swoje ubrania mocno otrzepując środek mojego i tak już zaczerwienionego tyłka. Dr Kaminsky uśmiechnęła się, podniosła pędzel i zaczęła bić Melanie.

Podczas gdy Melanie Pearson brała i cieszyła się biciem dłoni bez żadnego zamieszania, to pierwsze uderzenie szczotką do ubrań sprawiło, że podskoczyła i próbowała się od tego uciec. Hannah wepchnęła ją z powrotem na kolana i wykonała kolejne pół tuzina szybkich uderzeń, uśmiechając się, gdy młodsza dziewczyna mocniej chwyciła poduszkę i wtuliła w nią głowę. Zarówno ciocia Margaret, jak i Hannah Kaminsky kontynuowały lanie szczotkami do ubrań, aż spodnie przed nimi miały głęboki czerwony kolor i mogły słyszeć nasz szloch i pociąganie nosem. Hannah zatrzymała się pierwsza i potarła pośladki Melanie i tył jej nóg, obserwując, jak Margaret podsumowała tę część mojej kary pół tuzinem machnięć paskudną drewnianą szczotką z tyłu moich nóg. Obie panie spojrzały na siebie i uśmiechnęły się, rzucając szczotki do ubrań na stolik przed nimi.

Oboje odetchnęli głęboko i zaczęli masować obolałe pośladki, które wciąż były udrapowane na ich kolanach. – Myślę, że są prawie wyleczeni, Hannah? Ciocia Margaret śmiała się, głaszcząc mnie po głowie. Hannah przesunęła dłońmi po pupie Melanie i pogłaskała ją między nogami.

Dziewczyna była bardzo mokra i najwyraźniej podniecona jej karą. „Zdecydowanie uważam, że są na dobrej drodze do wyzdrowienia” – uśmiechnęła się. Panie nadal łagodziły nasze obolałe pośladki, tak bardzo, że miałam erekcję i czułam, jak wbija się w uda cioci.

Nic nie powiedziała, kontynuując głaskanie mojego rozgrzanego do czerwoności tyłka. – Myślę, że ostatnia kuracja powinna im pomóc, prawda, Hannah? Margaret przestała pocierać mój tyłek i przeczesała prawą ręką swoje długie do ramion ciemne włosy. Hannah roześmiała się, gdy Melanie zaczęła jęczeć z satysfakcją. - Myślę, że seria trzydziestu sześciu uderzeń trzciny wyleczy ich z pragnienia picia, Margaret. Lewą ręką poprawiła czarną satynową bluzkę i uśmiechnęła się do koleżanki.

"Racja, wy dwoje w górę!" Margaret podniosła głos i obserwowała, jak oboje staraliśmy się wstać. Melanie i ja spojrzeliśmy na siebie i instynktownie zaczęliśmy masować nasze gorące i obolałe pośladki. Margaret i Hannah wstały i spojrzały na nas. — Pochyl się nad krzesłem, Peter — wskazała prawą ręką. „A ty, młoda damo, nad kanapą!”.

Byliśmy posłuszni tak szybko, jak tylko mogliśmy i położyłem ręce na podłodze, kładąc biodra na miękkim podłokietniku krzesła. Naprzeciw mnie Melanie położyła się na poręczy sofy i schowała głowę w poduszkach. Nigdy wcześniej nie była kijona przez Hannah, ale wiedziała od Jessiki, córki Hannah Kaminsky, że starsza pani dokładnie wiedziała, jak używać laski.

Margaret Donnelly i Hannah Kaminsky podniosły laski ze stolika do kawy i zajęły miejsca za mną i Melanie. Nigdy wcześniej nie byłam biczowana przez ciocię Margaret, ale wzdrygnęłam się, gdy usłyszałam, jak kilka razy machnęła laską w powietrzu, aby uzyskać efekt. Następnie dotknęła mojego pośladka grubą rattanową laską i zaczęła delikatnie uderzać nią w moje pośladki, aż była zadowolona, ​​gdzie wyląduje jej pierwszy ruch.

Cofnęła ją nad głowę, wciągnęła głęboko, a sekundę później podniosła ze świstem w powietrzu, aż wylądowała boleśnie na środku mojego tyłka z głośnym „puknięciem!”. Krzyknąłem, ale słyszałem, że z bliska Hannah również zadała swój pierwszy cios w pupę Melanie. Ani moja ciocia Margaret, ani Hannah Kaminsky nie odezwały się ani słowem, koncentrując się na wymierzeniu trzydziestu sześciu uderzeń w nasze i tak już czerwone i obolałe pośladki, aby zakończyć naszą karę. Cały proces trwał dobre dwadzieścia minut, ponieważ obie panie robiły przerwy między uderzeniami, aby sprawdzić dno przed nimi i zdecydować, gdzie mają wylądować następne uderzenie. Słyszałem szloch Melanie, ale próbowałem przyjąć karę, nie robiąc zbytniego zamieszania w akcie buntu wobec cioci Margaret.

Po ostatnim uderzeniu Margaret i Hannah położyły swoje laski na stoliku do kawy i spędziły kilka chwil, dotykając i pocierając nasze bardzo obolałe i czerwone pupy. Nic nie powiedzieli, koncentrując się na ukojeniu świecących pośladków przed nimi. Obie z Melanie nadal leżałyśmy twarzą w dół na krześle i sofie, nie śmiejąc się ruszyć, dopóki nie otrzymamy instrukcji.

„Mam trochę specjalnego kremu, który możemy tu nałożyć, żeby ostudzić to doznanie” – oznajmiła Hannah, wychodząc na korytarz. Wróciła kilka chwil później i wycisnęła krem ​​na prawą dłoń, po czym podała tubkę Margaret, która zrobiła to samo. Następnie panie spędziły kilka minut wmasowując zimny krem ​​w nasze obolałe i ciepłe pośladki, co było cudownym uczuciem.

Słyszałem, jak Melanie cicho jęczy z przyjemności, gdy dłonie Hannah Kaminsky dotykały każdej części jej pośladków i ud, a także cieszyło mnie to uczucie, gdy Margaret Donnelly wcierała krem ​​w moje pośladki i tył nóg. Miałem erekcję, ale ciocia to zignorowała. Kiedy obie panie były usatysfakcjonowane, poszły i umyły ręce, po czym wróciły do ​​salonu, gdzie Melanie i ja wciąż leżałyśmy na krześle i sofie. - Zgadza się.

Zostaniesz ukarana przez Jade i Bethany za złamanie moich zasad i okłamywanie mnie podczas następnej sesji dyscypliny pod koniec miesiąca. Ciocia Margaret uśmiechnęła się do Hannah. - Teraz wstaniesz i pójdziesz spać, dopóki nie przyjdę po ciebie. Nie będzie dla ciebie też dziś kolacji.

Margaret patrzyła, jak oboje niezdarnie wstaliśmy i najpierw spojrzeliśmy na siebie, a potem na ciotkę i lekarza. "Dalej." Ciocia Margaret wskazała lewą ręką schody, a my powoli wyszliśmy z salonu i ruszyliśmy po schodach do naszych sypialni. Hannah Kaminsky została przez jakiś czas, pijąc kawę i omawiając naszą karę i sposób, w jaki ukarała własną córkę Jessicę. Margaret Donnelly podziękowała jej za przybycie i opowiedziała o karze, jaką czekała jej męża, Andrew, kiedy wrócił z gry w golfa później tego wieczoru. W końcu powinien był jej powiedzieć o tym, co robiłyśmy z Melanie, i upewnić się, że nie mamy swobodnego dostępu do barku.

Miał to zrobić, kiedy wieczorem wróci do domu. Około 18 tego wieczoru Andrew Donnelly wrócił do domu. Gdy wjeżdżał swoim mercedesem na żwirowany podjazd, frontowe drzwi do domu otworzyły się i jego żona Margaret stała, obserwując go. Miała ręce skrzyżowane na piersi i wyglądała na rozgniewaną. "Gówno.

Co teraz? - pomyślał, wyłączając silnik, otwierając drzwi i wysiadając z samochodu. Uśmiechnął się do niej, podchodząc do tyłu samochodu i otwierając bagażnik, wyjmując wcześniej kije golfowe. zamykam go i zamykam samochód. "Cześć.

Dobrej nocy? Jak się miewa Lisa? - spytał, szarpiąc się ze swoją torbą golfową, którą umieścił w korytarzu i zamknął za sobą drzwi frontowe. Margaret zniknęła już w salonie i stała, czekając na niego, kiedy wreszcie udał się w drogę. Stała z rękami na biodrach, a kiedy spojrzał w dół, zobaczył, że rattanowa laska leży przed nim na stoliku do kawy.

„Och, świetnie się bawiłam," powiedziała cicho Margaret, podchodząc do niego. do szafki, z której wyjęła prawie pustą butelkę po wódce, trzymając ją tak, aby mąż ją widział. „Nie chcę drinka, kochanie” uśmiechnął się.

„Och, to dlatego, że piłeś ją wczoraj wieczorem „Wciąż mówiła cicho, kładąc butelkę na stoliku do kawy, zanim usiadła na sofie. „Wczoraj nie dotknęłam kropli. Wróciłem do domu później, niż planowałem i wiedziałem, że zacząłem dzisiaj wcześnie, więc poszedłem prosto do łóżka. Usiadł na skórzanym fotelu naprzeciwko miejsca, w którym siedziała jego żona. Donnelly pochylił się do przodu na sofie.

„Tak, ale liczyłem, że Melanie i Peter posprzątają, zanim wrócisz do domu”. Andrew Donnelly zobaczył, do czego to prowadzi i usiadł wygodnie w wygodnym skórzanym fotelu. i cały dzień leżę w łóżku z kacem. Musiałem sprowadzić Hannah, żeby to sprawdziła.

Wstała i podniosła laskę w prawą rękę. - Boże. Czy wszystko w porządku? - zapytał mąż z prawdziwą troską w głosie.

Margaret uśmiechnęła się i spojrzała na niego, przesuwając palcami po lasce. Na razie się martwię. Jestem pewien, że Jade i Bethany również pod koniec miesiąca udzielą im dodatkowego przypomnienia o ich zachowaniu. – Uśmiechnęła się i podeszła do miejsca, gdzie siedział jej mąż.

„Mogłeś mi powiedzieć, co zrobili, ale bardziej myślisz o chodzeniu i graniu w cholernego golfa z przyjaciółmi”. Patrzyła na niego, nie odrywając od niego oczu ani na sekundę. - Nie zdawałem sobie sprawy, że to wszystko wypili, Margaret. Spóźniłem się i po prostu nie zauważyłem. Przeczesał włosy blond włosami.

- Przepraszam. Porozmawiam z nimi na ten temat, jeśli chcesz. Wziął głęboki oddech. Margaret Donnelly nadal wpatrywała się w męża.

"Nie trać czasu. Myślę, że chłosta Hannah i mnie będzie miała większy wpływ." Uśmiechnęła się i skinęła mu głową. „I dlatego też dostaniesz laski, aby przypominać, kto rządzi tym domem”. Ciocia Margaret wróciła na sofę i ponownie ułożyła poduszki, po czym zwróciła uwagę na męża, który dokładnie wiedział, co go czeka. Byli małżeństwem od piętnastu lat i był przez nią regularnie karany, aby upewnić się, że postępuje dokładnie tak, jak poleciła.

„Zdejmij wszystkie ubrania i połóż się na kanapie”. Margaret Donnelly obserwowała, jak jej mąż wstaje i ciężko westchnął. - Ani słowa, albo dopilnuję, żebyś był gorszy niż to, co ci dwaj dostali dziś po południu. Andrew Donnelly nie kłócił się ani nie powiedział ani słowa. Wstał i spojrzał na żonę, która głośno zachichotała na niechęć męża do rozbierania się.

W końcu zdjął koszulkę i zdjął buty i skarpetki. Kontynuował gapienie się na żonę, gdy rozpinał spodnie i wyślizgiwał się z nich, składając je starannie i kładąc na fotelu. Margaret dalej obserwowała, jak powoli zdejmuje bokserki i umieszcza je na spodniach na krześle. Miał dużego kutasa i dumnie wskazywał na swoją żonę, która z niesmakiem pokręciła głową. „Nad kanapą i ani słowa”.

Wskazała laską i obserwowała, jak jej wysoki mąż powoli kładzie się twarzą w dół na sofie, biodrami ponad oparciem skórzanej sofy, a dół wskazuje w powietrzu. Margaret przeszła na lewą stronę męża i wykonała trzykrotne zamachy rattanową laską. Uśmiechnęła się do siebie, gdy usłyszała, jak jej starszy mąż głęboko oddycha. Był wcześniej wielokrotnie chłostany, ale wiedziała, że ​​naprawdę tego nienawidził.

Zaczęła stukać laską w jego muskularne pośladki i wzięła głęboki oddech. „Trzydzieści sześć uderzeń i ani słowa. Wszelkie kłopoty, a dostaniesz więcej. Rozumiesz, ty bezużyteczny człowieku?” Zatrzymała się, by sprawdzić, czy jej postawa jest prawidłowa i czekała. - Tak, Margaret.

Przepraszam – nadeszła stłumiona odpowiedź. Moja ciocia wzięła głęboki oddech i ponownie stuknęła laską o spód leżący bezradnie przed nią. Cofnęła go, unosząc wysoko w powietrze, a kilka sekund później posłała go ze świstem w powietrze, zanim wylądował z głośnym i bolesnym „puknięciem!” pośrodku pupy jej męża. Andrew Donnelly mocniej chwycił poduszkę i ukrył w niej twarz.

Wiedział, że jeśli zrobi awanturę, krzyknie lub spróbuje się poruszyć, to jego rzeczowa żona po prostu da mu więcej uderzeń laski. "Prasnąć!" Laska ponownie połączyła się ze środkiem jego pośladków. "Prasnąć!" To samo miejsce na środku jego pupy zostało pocałowane jeszcze raz. "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!".

Margaret Donnelly zatrzymała się i przesunęła chłodnymi dłońmi po coraz bardziej zaczerwienionym i obolałym pośladku leżącym na oparciu sofy, na jej łasce. Wzięła głęboki oddech, zanim wróciła na swoją pozycję po lewej stronie męża. W ciągu kilku sekund wznowiła atak na jego szybko czerwieniejące pośladki. "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!". Kolejne sześć uderzeń zostało oddanych nieco niżej od pierwszego seta i naprawdę rozpaliło piekło, które teraz boleśnie paliło się w pośladkach Andrew Donnelly'ego.

Margaret znowu zatrzymała się i dotknęła rozgrzanego do czerwoności tyłka leżącego bezradnie przed nią. Widziała, jak zgrabne ślady laski zaczynają się pojawiać i uśmiechnęła się. Jej mąż ciężko oddychał, węszył i pochlipywał w poduszkę, którą trzymał przy twarzy na całe życie. Po chwili wróciła do pozycji po jego lewej stronie i uniosła laskę nad głowę. "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!".

Kolejna partia pozostawiła niezatarte wrażenie nisko tuż nad pośladkiem i udami. "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!". Kolejny zestaw uderzeń został dostarczony w czubki nóg jej męża, a ona uśmiechnęła się, patrząc, jak usiłuje je przyjąć. Oparła się pokusie pocierania pośladków i ud leżących przed nią, decydując się zamiast tego po prostu poczekać, aż usadowi się w oczekiwaniu na ostatni tuzin uderzeń.

"Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!". Margaret szybko wystrzeliła pociągnięciami przez środek dna, a potem zatrzymała się na sekundę, by odzyskać spokój. — Teraz.

Ostatnie sześć będzie ciężko, abyś pamiętała o wykonaniu tego, co ci powiem, i upewnieniu się, że przywiązujesz wagę do Melanie i Petera. Czy to jasne? Czekała na odpowiedź. - Tak, Margaret. Przepraszam.

Jej mąż pochlipywał i wsunął głowę z powrotem w poduszkę, spodziewając się bólu po ostatnich sześciu uderzeniach. Pani Donnelly poprawiła swój biały top i ponownie przyjęła swoją pozycję, lewą stopą około dwunastu cali przed prawą i lewą ręką na lewym biodrze. Jeszcze raz uniosła laskę w powietrze iw sekundę wyrzuciła ją ze świstem ponownie w powietrzu. "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!" "Prasnąć!".

Margaret nie marnowała czasu na wystukiwanie ostatnich uderzeń i czekała chwilę, zanim odłożyła laskę na stolik do kawy. Uśmiechnęła się, słuchając szlochów i pochlipów męża oraz jego ciężkiego oddechu. Pochyliła się i przejechała dłońmi po jego zaczerwienionym i obolałym pośladku. Miała szereg zgrabnych śladów trzciny na obu pośladkach i na górnej części ud. Zastanawiała się, czy go uspokoić, i wkrótce znalazła się w toalecie po krem, którym przez chwilę wcierała go w pupę i uda, aż uspokoił się i zaczął normalnie oddychać.

– Teraz. Wstań i spójrz na mnie – rozkazała surowo i uśmiechnęła się, gdy jej mąż stanął na nogi, by stanąć jej twarzą. – W przyszłości zajrzysz do Melanie i Petera i powiesz mi, czy robią rzeczy, które mi się nie podobają. Czy to jasne? Patrzyła na niego. - Tak, Margaret.

Przepraszam. Andrew Donnelly potarł dłonią rozgrzany do czerwoności tyłek. - No cóż.

Jestem dziś tak zły na was wszystkich, że pójdziecie prosto do łóżka i zostaniecie tam, dopóki nie przyjdę po was. Czy to jasne? powiedziała cicho. - Tak, Margaret. Odwrócił się natychmiast i podniósł swoje ubrania, po czym udał się na górę do ich sypialni. Moja ciocia Margaret spędziła następną godzinę na czyszczeniu narzędzi, które były używane tego dnia przed umieszczeniem ich w szafce.

Nalała sobie kieliszek białego wina i uśmiechnęła się do siebie. Sięgnęła po torebkę, wyjęła notes i długopis. Znalazła strony, których szukała, i schludnym pismem napisała ten sam wpis na pierwszych dwóch stronach. „Picie bez pozwolenia. Trzydzieści sześć uderzeń laski”.

To był początek kary, którą pod koniec miesiąca wymierzą nasi dyscyplinujący Jade i Bethany.

Podobne historie