Klęczę na dywanach z mniszka lekarskiego i wplatam bzy między różową i fioletową tęczówką

Klęczę na dywanach z mniszka lekarskiego i wplatam bzy między jej różową i fioletową tęczówką, zakładam, że nad jej horyzontem zachowuje się badzo. Jej niebo wysysa deszcz, który połyka moje tlące się słońce. Tasmańskie niebieskie cienie dziąseł siedzą niespokojnie w zakolu rzeki, Ornithes Areioi krąży koncentrycznie w górze pod spokojnym, księżycowym księżycem. Wzdychając kochankowie, którzy rozstają się przed elastycznym świtem zorzy polarnej, leżeliśmy bez pokrycia w ciemnych, nierozwiniętych arkadach i słuchamy wyroczni mielizny, która wysyła fale złota, które biją ich uschły brzeg. Oddycham cząsteczkami, które przeszły przez płuca Leonarda, wpadam w rytm mojego okresu.

Odrzucone łzy wieją wiatry od deszczu do śmiechu, jej zaostrzony język wzmacnia moją wolę, uwodzi moje zmysły. Moja tożsamość jest osaczona, krucha i czuję szybkie poruszenie peanu, jej oscylujące intonacje śmiertelności stoją w cieniu jej wypukłości, jej narzędzia do młócenia mego ziarna.

Podobne historie