Jak Cię potrzebuję

Powiedz mi, czy mam być porównany do kwiatu W letni poranek. Ułożone w miękkości trawiastych brzegów, Moje płatki, powoli rozwijają się, Jak twoja łodyga, rośnie silna i wymagająca. Wzajemne spojrzenia Przez cale przestrzeni Towarzyszy im cień desperacji I płonący ogień w środku.

To uczucie nieskrępowanej żądzy Upada na kamienistą ziemię Wśród torturującego odrętwienia rozłąki. Chcę was otoczyć, Wszystkich naraz. Żar południowego słońca nie więdnie, Ani nie marszczy płatków. To sprawia, że ​​rozkwitasz. Widzę w tobie esencję dziczy, erotyki i nieokiełznanej namiętności.

Pragnę was wszystkich, tak bardzo, że boli mnie serce. Wiem, że ty też to czujesz, wiem, że chcesz wyciągnąć rękę i mnie pogłaskać. Słyszę twoje westchnienia frustracji, Gdy twoje płatki składają się w siebie; Kolejny dzień stracony przez umierające słońce.

Kiedy to się skończy Kiedy się dotkniemy, poczujemy, Podzielimy się najkrótszym pocałunkiem I staniemy się jednością. Może jutro będzie ten dzień, w którym mocno cię przytulę. Nasza pasja będzie bezgraniczna, Na tym trawiastym brzegu, W letnią wigilię.

Powiedz mi, jak mam się z tobą porównywać?.

Podobne historie