Introspekcje

Wiersz z wewnętrznego sanktuarium mojego umysłu…

Byłem Szlachetny. Byłem Bazą. Byłem rozwiązły. i byłem czysty.

Jestem dumny. i jestem próżny. ale ja się nie uchylam. od bólu innych.

Jestem człowiekiem ułomnym i osłabionym. W końcu jestem śmiertelna. Postawiłem się na piedestale. tylko po to, by zawieść, potknąć się i upaść. Ale każdego dnia wstaję z łóżka.

zdecydowany dokonać zmiany. Dążenie w każdym do lepszego siebie. i zasłużyć sobie na miejsce na scenie. Więc wybacz mi wszystkie moje marności. i moje niedoskonałe sposoby; i odrzuć wyroki.

przeciwko mnie w inne dni. Bo słuchałem starożytnych słów. które zostały wyszeptane przez Mędrca. i w przemyślanej kontemplacji. Zapisałem jego mądrość na mojej stronie.

Ale nie znalazłem własnego wglądu. dzięki któremu zdobywać jego chwałę. Dlatego staram się znaleźć oryginalną myśl. to wciąż umyka mojemu spojrzeniu.

Jedyny twórczy impuls. które mogą zmienić ziemię. Czuję to blisko i pozostaje tak blisko. jeszcze jest poza moją ręką.

Podobne historie