Ariel X

Czar życia pod wodą…

(utwór towarzyszący „Ice Elation”; dedykowany skrzatowi, który zna życie nimf i innych księżniczek, któremu należy się oda). Widzę, że to nimfy. Cóż za chytra magia, by mnie porwać na dno morza.

Dryfując w narkotycznych falach, odpowiadam giętkim kołysaniem na wszystkie radosne wieści. Tędy, to! Giętki, paraduję, słodka wierzba słodkiego tłumu. Szerokie jak gwiazdy oczy, jak błyszcząca ich ocena.

Widzieliśmy merworld i nazwaliśmy go dobrym. A ty, finny przyjacielu, znalazłem cię na podłodze: teraz kręcisz się i sapiesz, ile chcesz, nie zaczniesz wychodzić po powietrze, nie dopóki nie wpadniesz! Pomyśl o suchych dniach, wczoraj, kiedy siedziałeś w mojej spiżarni, mórz zielonkawych tajemnicach skrytych w potach, siedzących w kurzu. A ja, nereida, rdzewieję, pąkle książkowe - Okulary, szczury lądowe, które nazywają? - gdzie koral powinien spojrzeć. Tak daleko wyrzucony z oceanicznego transu, zadokowany w domowych ławicach, jak suchy nudziarz. Piersi zakotwiczone W zapiekanej miseczce demi, zakorkowane wiśniowe warkocze.

Wokół jednej niedbałej cyfry miałeś jakiś pomysł, aby zmieść mnie z kołyszącym się morzem ruchem. Mózg przepełniony niegrzeczną intencją, nimfo, ty - ty syreno Najczystszych mórz, co za przynęta rzucasz! Równomiernie toczą się teraz, bije łamiąc nam głowy, pieni się Jak krem ​​na nieskazitelnych piaskach, elektryczne blaski, Seksowni kapłani tej ekstatycznej sceny. Och, morskie życie! Nigdy więcej nie zostanę na plaży. Jestem za mokrymi drogami, wędrówkami i cudami, pluskiem i pluskiem wiecznych przypływów. Dotknij mnie, suko! W jaki sposób mi pomachasz, pójdę.

Fala i pęcznieje, Godziny zdumienia, aż zegar złamie głowę. Starość umarła, a ja jestem twoja, piękna morska.

Podobne historie