Nie płonę wśród płomieni

Nie płonę wśród płomieni. Gdzie nawet najmniejsza bliskość pochłonęła mnie w wiecznym ogniu, gdzie ciepło przenikało do kości, miękkiego i delikatnego szpiku, do animy, która napędza nas wszystkich… Znałem prawdziwy ogień gdzie indziej, najczystszą formę stopionego płynu kapie z twojego odsłoniętego rdzenia, zanim moje pulsujące ciało zdoła wejść do twojego. Wszystko inne przed i poza tym wydaje się pulsować bez znaczenia, beznamiętny, pożądliwy błysk rozbłyskuje w pobliżu miejsca, w którym kiedyś krzyczałeś, żebym przebił cię po rękojeść.

I raz podniosłem twoje usta do moich, zapieczętowane w krótkiej, czułej chwili, która była jak cichy szept pośród tej instynktownej eksplozji, pośród promiennych tęczy żyjących w twoich oczach. Nie płonę wśród płomieni. Jestem teraz wyrzeźbiony z czegoś twardszego, czegoś zbyt odpornego, by można było go podpalić.

Znałem prawdziwy ogień gdzie indziej, najbardziej jedwabiste, ciasne ściany czekające w twoim nagim, ociekającym jądrze, aż jeden ból przeszyje drugi. I kiedyś podniosłeś moje serce, by znów zagrzmiać, zanim zapytałeś, czy coś się zmieni, czy coś naprawdę przetrwa takie płomienie. Nie wiem, co można wydobyć z tak delikatnych tymczasowych popiołów, co w końcu można uznać za święte w tej komorze echa połączonej skóry. Wszystko inne przed i poza tym nie może nigdy pulsować w tym samym rytmie, błysk między nami tworzy powidok zbyt palący, by dotknąć w ten sam sposób, kiedy prawdziwy ogień w końcu mnie pochłonie, nic nie może być spalone tak jak kiedyś. Już nie płonę wśród płomieni.

Podobne historie