Gwiezdny pył

Rosa otwiera się powoli, kapie z najgłębszej komnaty, ten stopniowy przypływ zrodzony z ciebie, korzeń każdej mojej przytłaczającej potrzeby. Wznoszenie i opadanie twojego oddechu, moja najsłodsza bezkresna atmosfera, wszystko lśni w twojej obecności, ciemność twojej nieobecności jest równie piękna. Wszechświat chwilowo pozbawiony słońca, oświetlone gasnące galaktyki, ciśnienie ekstatycznych planet wybuchających w nieustanny stroboskop świetlistego gwiezdnego pyłu. To jest czas bez ciebie.

Rosa odblokowuje się powoli, płynie z najbardziej rozkosznego kanału, wierzę, że mogę stąd posmakować duszy, samego korzenia twojej najbardziej nagiej istoty. Wzrost i spadek pulsu jak gorączkowy wicher, wszystko płonie w twojej obecności, później ciemność jest równie piękna. Wszechświat uspokajający się po tym, jak zostałem tak wystawiony na działanie błysku, ognistych potoków światła, wiecznego blasku gwiezdnego pyłu rozprzestrzenionego na wszystko, czym jestem. Wszechświat porusza się powoli, ale nieuchronnie zwróci się do ciebie i wezwie mnie z najgłębszego kanału, korzenia tego, jak naprawdę jesteś piękna.

Podobne historie