Claudia Incarnata... Część VII

Claudia zbliża się do wyjaśnienia tajemnicy Tintamare.…

🕑 29 minuty minuty Szybki numerek Historie

To był cudowny obraz dźwięku, światła, aromatu i ponadczasowej esencji. Claudia szczególnie ucieszyła się z pieszczot morskiej bryzy na twarzy, gdy pierwsze promienie świtu wyłoniły się z chłodu nocy. Bogaty zapach świeżo parzonego espresso sprawił, że poczuła, jak pije jej w ustach, i napiła się hojnie; ciesząc się odświeżająco gorzką nutą. To była sobota.

Straszna burza poprzedniej nocy minęła i chociaż niewiele spała, czuła się dziwnie spokojna i czujna. Kliknęła skrzynkę odbiorczą na swoim laptopie po raz trzeci od godziny i ponownie nie czytała żadnych nowych wiadomości. Sabina w Szwajcarii wciąż nie otrzymała żadnej wiadomości i oparła się pokusie wysłania kolejnego e-maila z prośbą o wiadomość.

Wiadomości mogą być jednak złe; jej rak mógł się pogorszyć lub może nie być żadnych wiadomości, żadnych zmian w jej stanie. Jej myśli zwróciły się następnie do wydarzeń z poprzedniej nocy. Nie mogła oderwać od siebie przerażającego obrazu bytu, a przede wszystkim żałosnego gestu obronnego, jaki wykonała, gdy zagroziła mu bagnetem. Pociągnęła kolejny łyk kawy.

Część niej czuła się jak prześladowca i intuicyjnie wiedziała, że ​​postąpiła niewłaściwie lub rażąco źle zrozumiała szczególny sposób komunikowania się stworzenia. Fakt, że uciekł przed nią i wyskoczył w morze, wskazywał, że jest bezbronny; rzeczywiście, że się jej bała; bardziej się jej boi niż burzy głęboko zanurzonej. Sięgnęła po pudełko, które od kilku tygodni trzymała przy łóżku. Zawierał wszystkie przedmioty, które dała jej istota; dwie tysiące pięćsetletnich brązowych monet starożytnej Akragas o wartości około 150 euro, według kilku aukcji internetowych, które przeprowadziła. Następnie był uchwyt rzymskiej amfory z II wieku naszej ery „Ok, więc byłeś tu od dawna… wieków”.

Kolejnym przedmiotem, który podniosła, był opalizujący chrząszcz; martwy, ale wciąż pięknie zielony i jasny. Światło padało natychmiast na jego powierzchnię, zmieniając się i przesuwając, tworząc odcienie indygo, fioletu i viridian. Cudowny mały owad był raczej tajemnicą. „Może… może jesteś bardzo, bardzo różny ode mnie… Po prostu nie wiem.” W końcu podniosła kwiat męczennicy. Zwiędło i skurczyło się, a przypomniała sobie, jak świeże było, kiedy go znalazła; tak jakby został wybrany kilka minut wcześniej.

„Passiflora incarnata… przynajmniej to było bardziej oczywiste. Czy to był żart, gra słów w jej imieniu, czy komentarz do jej namiętnej natury?” Pokręciła głową i zamknęła pudełko. Obraz Eleanory i poskręcanego drzewa pomarańczowego również stanowiły część tajemnicy.

Drzewo miało oczywiście pewne znaczenie dla bytu; troszczył się o to i podlewał. Co więcej, jej babka Eleanora mieszkała w domu z radością od wielu lat, strzegąc tajemnic Tintamare; tajemnice, które prawdopodobnie zabrała ze sobą do grobu. „Porozmawiaj ze mną, Nanna, dlaczego zostawiłeś mi ten dom? Myślałeś, że tylko ja mogłem sobie z tym poradzić?” Zadzwonił jej telefon. „Pronto”. „Claudia, to Virgilio Barricelli, bon giouno, czy dobrze spałeś pomimo burzy?” - Och tak, profesorze, w porządku.

Mój biedny stary dom nie został zmieciony do morza. „Dobrze, dobrze. Miałem nadzieję, że dołączysz do nas w Accademia dziś rano na próbie… Claudia?” „Tak, przepraszam. Właśnie myślałem. Naprawdę nie mam dziś nic do roboty.

Bardzo bym chciał.” „Buono, zaczynamy od” „Co próbujesz?” „Włoskie arie barokowe”. „Dobrze. Czy słyszałeś coś od Sabiny?” Barricelli zawahał się. „Nie, przepraszam.

Jestem pewien, że wkrótce się z nami skontaktuje. Do tego czasu musimy czekać i mieć nadzieję. ”„ Tak, ok. Cóż, do zobaczenia w „Och, a potem będziemy podawać antipasti, dolce i kawę.” Claudia uśmiechnęła się, to właśnie kocham we Włoszech. ” "To brzmi świetnie." "Cześć." „Ciao Professore”.

Claudia przybyła do Agrigento dokładnie o 9:30 po zjedzeniu szybkiego śniadania z figami, ricottą i ciabattą… musiała jednak napić się kawy, jeszcze raz omawiając wydarzenia z poprzedniej nocy. Przeszła wąskimi, krętymi uliczkami starego miasta i stromymi uliczkami, aby zaparkować przed Aroma Café. Spojrzała przez okna i zobaczyła, jak bracia sprzątają po zakończeniu śniadania.

Na przeciwległej ścianie obok autografowanego portretu Luciano Pavarotti wisiała jej własna; uśmiechając się bezczelnie i patrząc na australijską supermodelkę, za którą bracia ją mylili. Rozważała możliwość złożenia im wizyty tego popołudnia po cytrynowe lody. „To sprawi, że ich dzień.” Przeszła przez cichą Via Atena i skręciła w jedną z wąskich uliczek, które od niej biegły. Natychmiast zauważyła obfitość antycznych balkonów z kutego żelaza, na których wisiały długie linie suszącej się bielizny. Zauważyła także chłodny odcień zaułka; mile widziana ulga od zawsze obecnego sycylijskiego słońca.

Na schodach z czarnego marmuru para żółtych kotów leniwie flirtowała, ale zatrzymała swoje czułe wygłupy na tyle długo, by patrzeć, jak przechodzi obok. Była to aleja, jak niezliczone inne we Włoszech, ale zawierała specjalne miejsce, które wyróżniało ją zupełnie inaczej. Każdy przypadkowy gość zauważyłby obfitość „Vespas”; wszystkich marek i kolorów zaparkowanych w pobliżu ogromnych czarnych żelaznych drzwi. Stała teraz przed tymi drzwiami i spojrzała na nieskazitelnie wypolerowaną mosiężną tablicę obok.

L'Accademia di Santa Cecilia di Agrigento. Zadzwoniła i wkrótce usłyszała miły głos Julii Barricelli. „Ach Claudia, bon giorno, benvenuta, wejdź.” „Grazi”.

Zamek zatrzasnął się i z wysiłkiem pchnęła masywne drzwi. Był to portal megalityczny nie bez powodu, ponieważ dom, do którego umożliwiono mu wejście, był niczym innym jak palazzo. Wyszła z atrium do pięknego ogrodu na dziedzińcu. Zobaczyła kręte, zmysłowe linie i imponującą wielkość Fontanny Łask i zatrzymała się, aby spojrzeć na obfitość doskonałych kwiatów, które wyrosły z okazałych kolumnad w stylu renesansowym.

„Ach, takie cudowne, jak pałac z bajki”. Tego dnia ogród tętnił życiem. Studenci i pracownicy; większość niosąc jakieś przedmioty związane z muzyką, pospiesznie niosła swoje ciężary z ogrodu na szeroką główną klatkę schodową.

Widziała długie, smukłe barokowe trąbki, wiolonczele, bębny i ogromny kontrabas, a także wszelkiego rodzaju instrumenty strunowe i dęte drewniane. Była pod wrażeniem ilości aktywności wokół niej, a także czystej energii i entuzjazmu wszystkich zaangażowanych. Przypomniały jej się relacje, które czytała o weneckim Arsenale w czasie wojny. Z łatwością mogła sobie wyobrazić Barricellego jako XVI-wiecznego weneckiego admirała zbierającego swe wojska i prowadzącego galerę do wojny z korsarzami Barbary. Teraz, wśród ogólnego chóru gadania, usłyszała kilka pełnych czci wzmianek o Il Professore i uśmiechnęła się; Barricelli z pewnością wiedział, jak motywować ludzi, ale było w tym coś więcej.

Jego uczniowie odczuwali głęboką, trwałą miłość i szacunek do niego. Zauważyła kilku graczy, którzy wzięli udział w ostatnim koncercie i nie przestali jej zauważać; witając ją serdecznie „Bon giorno signorina”. Lub „Signorina Incarnata benvenuta”.

Na co łaskawie odpowiedziała: „Grazi, grazi mille”. Widziała teraz Julię stojącą u stóp schodów. Gdy tylko nawiązali kontakt wzrokowy, Julia rozpromieniła się podekscytowana. „Claudia, dziękuję za przybycie. Mój dziadek przygotowuje się na próbę na górze.

Przekazuje przeprosiny.” „Och, w porządku, jak miło mnie zaprosić”. „Wcale nie Claudia. Wiesz, że zawsze jesteś tu mile widziany.” „To miejsce jest takie duże, ale jestem pewien, że kiedyś się obejdę.” Tak, zostało zbudowane podczas Setticento, XVI wieku i wciąż znajdujemy pokoje i korytarze, o których nie wiedzieliśmy. Claudia uznała tę uwagę za nieco niepokojącą i nie odpowiedziała, chociaż zdała sobie sprawę, że Julia miała na myśli żart.

Julia poprowadziła ją szerokimi schodami przez stały strumień studentów i pracowników. Złapała kilka przelotnych komentarzy „Belli” i „Bellissimy”, ale zignorowała je z przebiegłym uśmiechem. Gdy wspinali się po schodach, zadzwonił telefon komórkowy Julii. Spojrzała przepraszająco na Claudię i przestała odpowiadać.

Zrobiła kilka kroków i odwróciła się. Claudia wysłuchała niektórych z późniejszych rozmów, ale wkrótce zaginęła wśród szybkiego włoskiego Julii. Potem zauważyła wysokiego młodego mężczyznę idącego po schodach. Widocznie nie miał przy sobie żadnych instrumentów, tylko dyskretny plik muzyki w niebieskim folderze.

Jej oczy pozostały na jego twarzy; ciemne, wyraziste, estetyczne, szczupłe, o ciemnych włosach sięgających ramion, niedbale odgarnięte do tyłu. Wyraz jego twarzy był poważny, nawet zaniepokojony, a niespokojne ciemne oczy od czasu do czasu przeszukiwały schody, jakby szukał dawno zaginionej pamiątki. Nosił jasnofioletową koszulę, czarną kamizelkę i ciemnozłoty krawat, sprawiając wrażenie swobodnej i wytwornej elegancji.

Claudia cofnęła się niepewnie i oparła ramiona o ścianę. Właśnie wtedy mężczyzna ją zobaczył. Być może z jego perspektywy wyglądała, jakby miała się potknąć, albo on działał pod wpływem jakiegoś impulsu.

Przez lata Claudia z pewnością przyzwyczaiła się do impulsywnego zachowania mężczyzn. Zdecydowała się na tę pierwszą, gdy dotarł teraz do podestu, na którym stała. Spojrzał na Julię, która podniosła rękę na powitanie i kontynuowała rozmowę. Uśmiechnął się krótko do Claudii, a Claudia odwzajemniła się, podążając za nim wzrokiem, gdy przechodził.

Przy następnym lądowaniu zatrzymał się, dyskretnie spojrzał na Claudię i stwierdził, że wciąż na niego patrzy. Z satysfakcją zauważyła chwilowe zmieszanie na jego twarzy. Uśmiechnęła się ponownie przebiegle, a potem go nie było.

Przyjdź do mnie niespokojna duszo, powiedział jej wewnętrzny głos. "Ok, cześć!" Pełne dwie minuty później, po zakończeniu rozmowy, Julia odetchnęła z ulgą. „Bardzo mi przykro z tego powodu. W takich dniach panuje chaos i muszę wszystko załatwić”.

"W porządku." Chwilowo miała nadzieję, że Julia powie jej, kim był ten młody mężczyzna, ale zamiast tego kontynuowała wspinanie się po schodach z nowym celem i pilną potrzebą. Claudia podążyła za Julią na trzy piętra i wylądowała na przestronnym dachu budynku. W pewnym momencie w przeszłości dach był wyłożony pięknymi wielobarwnymi płytkami w stylu mauretańskim, a jego część pokryta była wysoką pergolą, na której trenowano winorośl.

Po obu stronach orkiestry gromadziły się składane siedzenia i okrągły środkowy obszar. Ich hałaśliwe bonhomie było zaraźliwe i Claudia po raz kolejny żałowała, że ​​ona też nie jest tutaj studentką. Przestrzeń koncertowa na dachu oferowała spektakularny widok na średniowieczne ulice Agrigento z ruinami starożytnych Akragas, wyraźnie widocznymi na południu.

Złoty piaskowiec tych odległych świątyń lśnił w oślepiających promieniach porannego słońca jak wiele bloków o strukturze plastra miodu, stojących ponadczasowo i spokojnie w czystym śródziemnomorskim świetle. Czy to ten świat zapamiętał istota, zastanawiała się Claudia; dwie i pół tysiąca lat chwały klasycznej Akragas? Pojawiły się w jej umyśle fragmenty starożytnego wiersza: Nic nie jest słodsze niż miłość, Cała inna błogość jest na drugim miejscu I w porównaniu z nią Nawet miód jest zbyt gorzki, aby trzymać go w ustach. "Czy chciałbyś coś do picia?" Zaduma Claudii została przerwana i odwróciła się, by spojrzeć na uśmiechniętą twarz Julii. „Och nie, dziękuję, wszystko w porządku”. „Wiesz, mój dziadek uwielbia próby tutaj.

Uwielbia dyrygowanie pod gołym niebem, a do tego dodaje się element dramatu z ruinami w oddali. Zawsze gromadzimy niezłą widownię.” Wskazała na ścianę budynków naprzeciwko. Na kilku balkonach; niektóre z nich wydawały się zbyt małe, aby pomieścić więcej niż dwie osoby w jednym uścisku, ustawiono krzesła. Wkrótce zostały one zajęte przez stale rosnącą kolekcję osób starszych. Bez wyjątku emeryci byli ubrani w kapcie i szlafroki, stare garnitury i krawaty; strój, który pięćdziesiąt lat temu mógł być uważany za ekstrawagancki lub elegancki.

„Uwielbiają to, a mój dziadek ojciec lubi dla nich występować”. Claudia uśmiechnęła się i próbowała sobie wyobrazić, jak jej babcia wtuliła się w stare, stare twarze. Ona również pokochałaby zwykły szaleństwo i żywioł muzyki pod wspaniałą kopułą sycylijskiego nieba. Julia zaprowadziła Claudię na swoje miejsce i usiadła obok niej.

Claudia odetchnęła z ulgą: „Och, tu jest tak pięknie”. „Tak jest; mamy szczęście. Opłaty studenckie płacą za korzystanie z tego wspaniałego starego budynku”.

Teraz Claudia patrzyła, jak trzej perkusiści i sześciu trębaczy zajęli swoje pozycje. Wkrótce wszystkie struny i drewniane wiatry zostały zebrane, a młody mężczyzna o brązowych włosach sięgających ramion usiadł przy klawesynie. Claudia uśmiechnęła się i poruszyła na swoim miejscu, gdy rozpoznała mężczyznę ze schodów.

Minutę później kładzie się lekko, gdy Julia wskazała mu: „To mój kuzyn Aurelio, pamiętajcie, spotkaliśmy go krótko na schodach. Właśnie wrócił z Triestu do domu”. Claudia miała właśnie odpowiedzieć, gdy zapadła cisza. Od strony schodów Barricelli wyglądał nieskazitelnie w parze płóciennych spodni, różowo-łososiowej koszuli z błękitnym krawatem. Przechodząc, trzymał duże otwarte folio, wskazując na ważne punkty, spoglądając na złote okulary z półpełnymi oprawkami.

Obok niego i o trzydzieści centymetrów wyższy od niego kroczyła cudownie piękna Gianina Strozzi. Jak zwykle Strozzi słuchał każdego słowa Barricellego z niepodzielną uwagą. Często pochylała się, by złapać jakiś punkt lub szukać wyjaśnienia od mistrza, podczas gdy przez cały czas bryza bawiła się gwałtownie jej płomiennymi rudymi włosami. Claudia zauważyła, że ​​kilku mężczyzn w orkiestrze odwróciło się, by uśmiechnąć się i spojrzeć na nią. „Czy ona nie jest boska” - odetchnęła Julia.

Claudia skinęła głową i nuciła w porozumieniu, nie odrywając oczu od smukłej formy dziewiętnastoletniej sopranu. Ubrana była po prostu w dżinsy i przytulną czarną koszulkę, na której wydrukowano powiększony faksymile podpisu Johanna Sebastiana Bacha. Ale tym, co szczególnie przykuło uwagę Claudii, były buty Strozzi. Aby ukończyć i tak już kuszący zespół, miała na sobie lśniącą, czarną, obszernie sznurowaną szatę doktora Martina. Według Claudii z pewnością pożyczyli jej coś w stylu „złej dziewczyny”; bardziej przypomina gwiazdę rocka niż klasycznie wyszkolonego sopranu.

Powoli oblizała wargi. „Pewnego wieczora musisz wyjść z nami, Claudia.” „Precz z…?” „Z Gianiną i mną. Możemy wypić kilka drinków i może pójść do jakichś klubów. Czy chciałbyś tego?” Kuszący obraz ich trójki tańczących w rytm mocnego techno pojawił się na chwilę w głowie Claudii.

Ale prawie natychmiast zdała sobie sprawę, że na obrazku brakuje kogoś, i szybko odrzuciła to ze swoich myśli. „Tak, rzeczywiście”, powiedziała cicho. „Świetnie.

Gianina i ja byliśmy dobrymi przyjaciółmi, odkąd byliśmy dziećmi”, potem dodała z chichotem „I muszę od czasu do czasu odciągać ją od instrukcji mojego dziadka”. „Och, ok.” Barricelli opuścił Strozzi, by samodzielnie studiować folio, i poszedł porozmawiać z trębaczami i perkusistami. Ich miny i język ciała, gdy się do nich zbliżał, sprawiły, że Claudia się uśmiechnęła; rozmowa z mistrzem była sprawą nie mniej ważną. „To musi być cudowne studiowanie tutaj”, powiedziała z roztargnieniem.

„Och tak, ale też ciężka praca. Mój dziadek jest członkiem Societa Italiana di Musicologia i oczekuje jedynie doskonałości. Jeśli cię chwali, to i tylko wtedy wiesz, że jesteś dobry.” Claudia jeszcze raz pomyślała o płycie CD, którą przysłała Barricellemu, zawierającej nagrania z jej telefonu jednostki grającej na klawesynie Eleanory. Bardzo podziwiał grę istoty, nazywając gracza mistrzem, wirtuozem. Ach, co z tym zrobić…! I mam Sabinę, prawdopodobnie umierającą teraz, daleko w Lozannie… Z tylnej kieszeni profesor wydał teraz mocno zwinięty kawałek muzyki.

Pojawienie się tego obiektu miało bezpośredni wpływ na wykonawców; jakby to był jakiś magiczny talizman. Zapadła cisza, gdy Barricelli zajął pozycję przed sznurkami. Sam w centralnej przestrzeni Strozzi wyglądał na opuszczonego i bezbronnego. Jej oczy były spuszczone w oczekującej ciszy i pozostały tam, aż Barricelli z impetem ożywił swoje siły orkiestrowe.

Wszystko na raz; trąby, bębny, instrumenty dęte drewniane i smyczki wylewały swoją szaloną moc; tworząc zaskakującą i wielowarstwową zorzę dźwiękową. Claudia słuchała ze zdziwieniem, gdy wokół Strozzi narastał pogłos. Młoda sopranka stała uroczyście na swoim miejscu, jak gdyby utknęła bezradnie w epicentrum trzęsienia ziemi. Ale po trzech minutach, gdy zgiełk bębnów, wiatrów i mosiądzu ustąpił, nadeszła chwila. Zaśpiewała tylko trzy słowa; Io parto vincitor, zanim trąby i bębny wróciły jak rozczochrane psy.

Tym razem jednak byli psami w jej służbie i pozostali jej podporządkowani przez resztę arii. I jaki spektakl dała! Podobnie jak bogini Diana, która nieubłaganie poluje na nieszczęsnego Actaeona, uwolniła całą siłę i furię boskiej zemsty, ale zrobiła to z imponującą elegancją, z królewską godnością i opanowaniem. Io parto vincitor… Zwycięski, odchodzę! Pierwszą rzeczą, o której Claudia powoli zdawała sobie sprawę, gdy ostatnie nuty arii zamarły, było chłodne powietrze na jej języku.

Zamknęła usta, a potem lekko szarpnęła głową w lewo. Spośród zgromadzonych emerytów ktoś krzyknął: „Viva Italia!” Obok niej Julia zaśmiała się cicho, podobnie jak kilka innych, po czym publiczność wybuchła entuzjastycznymi oklaskami. Dwie godziny później przeszła cicho wzdłuż wykładanego wykładziną, wyłożonego drewnem korytarza.

Wieszano na niej stare ryciny i ciemne portrety z XVIII wieku, których mijające oczy zdawały się podążać za nią, gdy mijała. Czując się jak drobna postać z powieści Agathy Christie, szybko przejrzała drzwi po obu stronach. Większość z nich była pusta, ale w końcu dotarła do jednej z emaliowaną tabliczką z napisem: Dottore Aurellio Barricelli Po pożegnaniu z Julią i profesorem pod koniec próby udała się do recepcji.

Na szczęście była bez nadzoru i znalazła tam katalog poczty, który podał jej lokalizację biura Aurelio Barricelli. Aurelio wyszła po zakończeniu próby i patrzyła, jak odchodzi z bardziej niż przypadkowym zainteresowaniem. W jej umyśle powstał plan.

Teraz, kiedy tak naprawdę stała przed jego drzwiami, wydawało się to bardziej hazardem niż planem, ale jak brzmiało stare powiedzenie?… Nic nie ryzykowało, nic nie zyskało. Wstrzymując oddech, mocno go stuknęła. „Entrare”. Powoli pchnęła drzwi i przygotowała się na reakcję Aurellio na jej widok.

Stał przy drzwiach, trzymając nuty. Rozluźnił krawat, a ona zauważyła kilka ciemnych włosów wijących się wokół krawędzi chłodno zabarwionego materiału tuż pod jego szyją. „Posso aiutarla?” zapytał cicho… „Mogę ci pomóc?” Teraz Claudia podniosła się na pełną wysokość, pochyliła głowę i odsunęła ramiona. Zrobiła to tak naturalnie, tak subtelnie, że mogła być jakaś rzadka i piękna kwitnąca orchidea leśna. W odpowiedzi na jego pytanie utkwiła oczy w jego oczach i powoli skinęła głową.

Cicho zamknęła za sobą drzwi i na krótko przeszukała pokój. Byli sami. Znów spojrzała na jego twarz, a Aurellio spojrzała jej w oczy, ale zobaczyła przed nim tak okropne, niepokojące piękno, że szybko odwrócił oczy, by przyjąć jej postać. Nieubłaganie zbliżyła się do niego, sięgając do jego gardła, a następnie otaczając dłońmi jego głowę.

Ich usta spotkały się, a ona wypiła miodowy, piżmowy aromat jego skóry. Czuła też jego niechęć, ale zignorowała to, koncentrując się na duszeniu jego warg własnymi. Zawsze było w niej coś drapieżnego; było to w jej naturze i dobrze o tym wiedziała. Teraz jej pierwotne ja osiągnęło swój szczyt.

Przejechała paznokciami po jego bokach i powoli zaprowadziła go z powrotem do pokoju. Nie odsuwając się od niego, zatrzymała się i krótko obejrzała otoczenie. Znajdowali się w długim, wąskim, elegancko urządzonym pokoju. Claudia od razu doceniła chłodne, delikatnie oświetlone wnętrze, które nadało pokojowi atmosferę przytulnego odosobnienia. Na drugim końcu zasłonięte okno prawdopodobnie wychodziło na dziedziniec Accademii, ale do tego czasu Claudia straciła orientację, jaką zyskała podczas poprzednich wizyt.

Przy oknie stał duży, lekko przyciemniony klawesyn, a wyglądem Claudia domyśliła się, że jest to współczesna reprodukcja. Obok znajdowało się ciemne, antyczne biurko, na którym leżały książki, nuty i asortyment przyborów do pisania. Claudia ponownie spojrzała na twarz Aurelio i odpowiedziała na jego zatroskany wyraz słodkim uspokajającym uśmiechem. Och, Claudia, co by powiedział Il Professore…? Obiema rękami pochyliła się i podciągnęła spódnicę. Zarzucając kciukami majtki na biodrach, powoli zsunęła je w dół, a potem natychmiast podniosła wzrok, by rozkoszować się wyrazem twarzy Aurelio.

Nazwanie go oszołomionym byłoby niedopuszczalnym niedopowiedzeniem. Uśmiechnęła się przebiegle i zwróciła uwagę na jego usta. Aurelio wyciągnął rękę i oparł dłonie na jej biodrach.

Odpowiedziała mu z rosnącą pasją. Po kilku długich minutach schyliła się i znalazła jego sprzączkę. Dwoma zręcznymi ruchami odpięła go i pewnie pozwoliła głębiej zagłębić się w dłoniach.

Gdy to zrobiła, usłyszała, jak wzdycha, i odsunęła się, widząc na jego twarzy marzycielski wyraz. Odchylił się, gdy spojrzała w dół, a potem spojrzał mu w oczy z zapalającym pożądaniem. Uśmiechnęła się; ani na chwilę nie przerywając kontaktu wzrokowego, a potem szybko zaciągnął bokserki, zdjął buty i spodnie.

Kutas Aurelio leżał gruby i na wpół wyprostowany na udzie. Nie marnowała czasu, chwytając go i powoli odsuwając luźny napletek. W jej zręcznej dłoni szybko osiągnęła zadowalający stan twardości. Co więcej, zakrzywiony trzon sprawił, że natychmiast wyobrażała sobie, że jest głęboko w ciepłym uścisku swojej cipki. Ręka Aurelio delikatnie odsunęła włosy na bok i zamknęła oczy.

Głowa jego penisa szybko prześlizgnęła się cudownie przez jej usta i dłonią przycisnęła długość jego trzonu do języka i do wnętrza jej policzka. Stopniowo przyzwyczaiła się do czucia jego kutasa w ustach i zaczęła nad nim poważnie pracować. Jego westchnienia i kołysanie bioder świadczyły o jego milczącej aprobacie, więc zmieniła rytm na powoli przyspieszający; używając ust, policzków, dłoni i języka do cudownego efektu. Samo wrażenie twardego, grubego kutasa w ustach; jej przyjemność sprawiała, że ​​Claudia była mokra. Doświadczyła tego wiele razy w przeszłości.

Teraz jej prawdziwa cipka zaczęła kapać słodyczą jak złoty grzebień miodowy, jak zawsze sobie wyobrażała. Pochyliła głowę na bok i przesunęła językiem po całej długości trzonu Aurelio. Jego piłki były sztywne i chowane, a kałuża jej śliny zebrała się już na jego biurku między udami. Mocno chwyciła podstawę jego trzonu i skoncentrowała swoje wysiłki na głowie jego penisa; ssanie, lizanie i łaskotanie całej powierzchni jej ociekającym językiem. Zadowolona ze swoich wysiłków wstała i wzięła go za ręce.

Powoli zamieniała się miejscami i usiadła z powrotem na biurku. Otoczona nutami, książkami i przyborami do pisania, miała niewiele miejsca. Teraz uśmiechnęła się na lekko oszołomiony wyraz jego twarzy, gdy rozkładała nogi.

Rozchodząc się, poczuła odświeżające chłodne powietrze w ustach warg sromowych. Aurelio ze zdumieniem spojrzała na swoją cipkę i zachęcająco kręciła biodrami. Wkrótce jego usta i język ucztowały na soczystej szczelinie Claudii.

Od czasu, kiedy wymyśliła ten mały plan, mrowiło go od samego początku. Teraz, niczym bestia w klatce, łaknęła na wypuszczenie. Aurelio miał wprawny język i gdy przyzwyczaił się do tego zadania, jego niechęć zniknęła, a jego pragnienie się potwierdziło. Rozkoszował się każdą z fałd Claudii, często wracając do lizania i łaskotania jej łechtaczki. Wkrótce zaczęła masować i przygniatać cipkę w twarz, gdy jego palce rozszerzały się coraz szerzej.

Zaczęła szaleć z powodu rosnącej przyjemności spowodowanej jego nieubłaganymi ustami i na chwilę zagubiła się w ozdobnym barokowym suficie pokoju, a potem zamknęła oczy; wyobrażając sobie przerażające i pożądliwe sceny, które zawsze ozdabiały jej marzenia. Postać istoty pojawiła się w oku jej umysłu na ulotną chwilę, aby zastąpić ją niektórymi liniami Swinburne'a, o czerwono-ustnych ustach kwiatu bagiennego. Mam z tobą sekret o połowę mniejszy.

Imię, które jest dla mnie imieniem miłości, którą znasz, i oblicze jej, która jest moim świętem do zobaczenia. Kiedy przyszła, było w potokach czystej radości. Wrzasnęła i chwyciła długie włosy Aurelio, a potem przycisnęła jego głowę do jej płonącego pyska.

Wydawało się, że mu to nie przeszkadza i dalej lizał jej łechtaczkę w górę iw dół szerokimi pociągnięciami języka. Oparła się na jego podbródku, gdy fale morskich fal przybrały na sile i zanikły; jedna po drugiej, aż leżała nieruchomo i syciła się na ozdobnym biurku Aurelio. Wyłonił się z jej nóg z ujmująco mokrym podbródkiem i uśmiechnął się.

„Grazi dottore.” Zanim zdążył odpowiedzieć, Claudia ześlizgnęła się z biurka na podłogę z zręcznością jak ryś. O dziwo kogut Aurelio był nadal wyprostowany; najwyraźniej rozkoszował się swoim zadaniem. Teraz otoczyła go ustami, pompując podstawę jego trzonu i czując, jak jego kulki reagują na jej nacisk.

Nie zajęło jej wcale czasu, by cała jej długość lśniła śliną. Po kilku minutach spróbowała jego przedwczesnego przyjścia i skoncentrowała się na dojeniu większej ilości z opuchniętej głowy jego penisa. Potem poczuła, jak napina biodra, i wstała.

Jedno spojrzenie; jej najbardziej uwodzicielska i leżała na podłodze. Jednym płynnym ruchem ukląkł i wsunął swojego penisa głęboko w jej wciąż mokrą szczelinę. Claudia owinęła go wspaniałymi nogami i wygięła plecy w łuk; biorąc jak najwięcej jego kogut, jak mogła.

To był jej moment, jej najbardziej uwielbiany skarb, ta chwila przemienienia, kiedy stała się drapieżnikiem nocy, nawiedzającym pierwotny las, którym jest pożądanie. Aurelio także teraz włożył całą swoją siłę w cudowne zadanie, które przed nim stanęło; ruchał ją długimi, powolnymi ruchami, dopóki nie poczuł, jak powraca każdym pchnięciem z równą siłą. Potem zwiększył tempo, przywołując każdą rezerwę siły i samokontroli. Starał się nie patrzeć na jej twarz, bo stwierdził, że jej piękno jest dziwnie niepokojące, jej skóra miała zapach morza lub balsamicznej bryzy, nie mógł zdecydować, która z nich, ale to też było całkowicie odurzające.

Każdy centymetr jej ciała był dla jego oczu czystą doskonałością; świeciła transcendentną aurą, jakiej nigdy nie spotkał u żadnej innej kobiety. Teraz przewróciła go na plecy i usiadła. Patrząc na niego kaskadami czarnych włosów otaczających jej bezbłędną twarz, uśmiechnęła się szeroko, mówiąc mu, że najlepsze jeszcze przed nami. Jego penis czuł się w niej tak mocno, że nie chciała tracić ani sekundy. Kołysała się w przód iw tył, czując, jak trzon Aurelio ślizga się po mokrych ścianach jej cipki, potem zaczęła się podnosić i opadać, najpierw powoli, a potem coraz szybciej, aż włosy gwałtownie podskoczyły na plecach i ramionach.

Spojrzała na niego z dzikim pożądaniem w oczach; wyobrażając sobie, że jechała na falach wzburzonego morza. Aurelio potarł dłonie w górę iw dół po jej bokach; rozkoszując się strumieniem wrażeń, jakie ta kobieta, której imienia nie znał, przyniosła na jego ciało. W centrum tego wszystkiego był jego kogut, pochowany głęboko w luksusowym uścisku jej cipki. Z każdym pchnięciem w dół, które Claudia sprawiała, że ​​Aurelio w nią wbijało się, więc zaczęli mocny rytm. Dłońmi chwycił ją za biodra, by przyciągnąć ją do siebie, a on ponownie skupił się na jej twarzy.

Miała zamknięte oczy, ale zdawały się obserwować każdą jego zmianę wyrazu. Potem je otworzyła i uniosła rękę, jakby jechała na pełnej krwi Lipizzaner. Aurelio był przytłoczony; raz po raz wrzucał swojego kutasa w jej mistyczne głębiny, aż słodka zapomnienie jego orgazmu obmyło go falami balsamu. Claudia zatrzymała się i umiejętnie wydoiła swoją cipkę, aż wydobyła ostatnią kroplę. Przez chwilę wstrzymała oddech, a potem uniosła biodra.

Wstała, zostawiając Aurelio, wciąż z lśniącą pełną erekcją, pozornie bezradna na podłodze. W końcu zebrał dość siły, by oprzeć się na łokciach, kiedy zbierała majtki z miejsca, w którym je wyrzuciła. Rzuciła mu ostatnie długie spojrzenie na nogi i tyłek, po czym włożyła majtki z powrotem. Spotkamy się ponownie z Dottore Aurelio Barricelli, a potem wprowadzę cię w zachwyt i chwałę mojej dupy… Zebrała klucze i torebkę i ruszyła w stronę drzwi. Położyła dłoń na klamce i odwróciła się do niego, sprawiając, że wydawało się to niemal refleksją.

„Ciao dottore.” Pozostała wystarczająco długo, by zobaczyć, jak kiwa głową i uśmiecha się, po czym wyszła na korytarz, cicho zamykając za sobą drzwi. Właśnie wyciągnąłeś idealną zbrodnię, Claudia… Szła korytarzem nonszalancko i z największą gracją, na jaką mogła się zdobyć, ale wkrótce poczuła, jak cieknie jej strużka. Gdy zbliżała się do końca korytarza, w jej głowie pojawiła się myśl, że w każdej chwili może wpaść na Julię lub profesora. Zanim zdołała wymyślić wiarygodną wymówkę, usłyszała dźwięk; z początku słabo, ale coraz głośniej.

Brzmiało to jak kuranty wiatrowe; uspokajający, uspokajający dźwięk. Zatrzymała się i już miała odwrócić głowę, by sprawdzić, czy zdoła zlokalizować źródło, kiedy zasłona koloru podniosła się na jej oczach. Było wiele kolorów; przesuwa się, zmienia i płynie w powoli wirującym wirie. Jej pierwszym instynktem było zamknięcie oczu, a gdy to zrobiła, dźwięk dzwonków wiatrowych stał się głośniejszy, a potem nagle ucichł.

Po otwarciu oczu spoglądała w dół na ekran swojego laptopa. Szybko przeszukała otoczenie i zobaczyła znajomą atmosferę oranżerii w Tintamare. Uklękła i położyła ręce na stole, na którym leżał laptop. To była solidna rzeczywistość. Nie odłożyła tutaj laptopa przed wyjazdem do Agrigento, a stół zwykle stał przy ścianie z jedną z dużych niebieskich wazonów Bitossi Eleanory.

Zauważyła nienaruszony wazon przy ścianie. „Co kurwa? Jak do diabła się tu dostałem?” Następnie zwróciła uwagę na laptopa. Był włączony i podłączony do sieci.

Potem zobaczyła, że ​​czeka na nią jeden nieprzeczytany e-mail. E-mail od Sabiny! Hej, Claudia, świetna wiadomość, skanowałem głowę każdą maszyną, jaką kiedykolwiek wymyślono, nawet tą, która wykonuje polecenie „ping”. Nie znaleźli nic, nawet mózg! Nie tylko żartuję, wygląda na to, że mam mózg. Kwestia dotyczy jego jakości.

Krótko mówiąc, jestem wyleczony! Wysłali mnie do innej kliniki w celu uzyskania drugiej opinii i wyniki były takie same. Guz całkowicie zniknął, a nasz tajemniczy przyjaciel ma za to podziękować. Wróciłem w piątek, ale tymczasem muszę zrobić zakupy.

Przyniosę ci coś miłego. oxox Sabina. Zanim przyjęła większość tekstu e-maila, w jej głowie pojawiła się kolejna myśl i zbiegła na dół do kuchni. Tam, tuż za tylnymi drzwiami, był jej samochód i odetchnęła z ulgą.

Powoli wróciła na górę, ale nie porzuciła kluczy i torebki. Kilka minut później przeczytała i ponownie przeczytała e-mail, jestem wyleczona, guz całkowicie zniknął, a nasza tajemnicza przyjaciółka ma podziękować… Claudia pokręciła głową i szepnęła. „Cholera, Sabina, piękna suko, miałaś rację.” Odsunęła się od kolan, powoli odwróciła, a potem uniosła głowę i drżącym głosem powiedziała: „Dziękuję”. Gdy tylko dźwięk tych dwóch słów zniknął z pokoju, przy przeciwległej ścianie pojawiła się wirująca szara masa.

Z początku wydawało się, że składa się z małych, rojących się owadów. Ale te szybko zlewały się w wysoką prostokątną płaszczyznę. Środkowa jedna trzecia powierzchni, która teraz była zwrócona do niej, drgała i falowała przez chwilę, po czym zniknęła, tworząc szczelinę.

Spojrzała na nią, oszołomiona, zaniemówiona, ale zafascynowana. Poza tym było wyraźnie puste miejsce, ale było pozbawione cech i leżało w cieniu. Nagle usłyszała, jak mówi: „Drzwi, to drzwi!” Wkrótce… Ósmy i ostatni rozdział Claudii Incarnata..

Podobne historie