Ramadan

Tysiąc jeden nocy, tysiąc jeden sposobów na kłopoty.…

🕑 36 minuty minuty Seks grupowy Historie

„Nie mów przyjacielowi niczego, co ukryjesz przed wrogiem”. -Arab przysłowie „Jest oczywiście opowieść o człowieku, który zbudował hebanu, który leciał wraz z jeźdźcem w powietrzu” „Już to słyszeliśmy. A co z opowieścią o trzech suffarach Sufi, którzy byli każdy z synów królów, a także każdy ślepy na jedno oko? ” „Ten był tak stary jak wyschnięta randka, kiedy mój ojciec był chłopcem. Jeśli chcesz usłyszeć naprawdę cudowną historię, posłuchaj mnie, opowiedz historię bogatego człowieka, który kupił syrenę jako swoją konkubinę, aby odkryć” „Nie Opowiem historię rybaka, który złapał Jinni w swoją sieć! ” „A co z opowieścią o sułtanie, jego synu, jego konkubinie i siedmiu mądrych wezyrach?” „Opowieść o mężczyźnie, którego żona oszukała go w przesiewaniu ziemi!” „Nie, opowieść o tym, jak kropla miodu zniszczyła dwa wielkie imperia!” Arram omówił wszystkie pozostałe: „A co z historią Harouna al-Rashida?” Wszyscy spojrzeli na niego.

Arram zrobił się czerwony na badanie. Ukrył twarz w misce z winem, ale inni nie pozwolili mu się wycofać. „Znasz historię Harouna al-Rashida?” - powiedział mężczyzna siedzący naprzeciwko niego, kupiec z wielką czarną brodą i przepaską na oku. „Haroun al-Rashid, władca miasta Bagdad, kalif Imperium i Obrońca Wiernych, może żyć przez tysiąc lat, że Haroun al-Rashid?” - powiedział ich gospodarz, łysy mężczyzna, który kiedyś był mamlukiem. „Czy jest jeszcze jakiś Haroun al-Rashid?” powiedział Arram.

Wszyscy się śmiali, a Arram śmiał się najgłośniej. Nie był przyzwyczajony do picia mocnych win i nie był przyzwyczajony do utrzymywania towarzystwa nieznajomych późną nocą, ale była to wyjątkowa noc, noc z okazji, ponieważ w końcu dziś był w Bagdadzie, lśniącym klejnocie wszystkie miasta. Kilka tygodni temu, w dniu swoich urodzin, zdecydował, że nadszedł czas, aby udać się własną drogą w świat, więc ukrył się wśród ładunku statku niewolników zmierzającego do Tartusu i tam uciekł i dołączył do karawany podróżującej do Bagdadu, Miasta Cudów . Przybył zaledwie kilka godzin temu i spędził cały dzień wędrując po ulicach, wpatrując się w wielkie meczety ze strzelistymi łukami i wysadzanymi klejnotami minaretami, tłumy egzotycznych ludzi tłoczyących się po jego przestronnych ulicach dziwnymi ubraniami i dziwnymi akcentami, a także potężnych wody płynącego Tygrysu, kiedyś nazywane Idigna i Palavi.

Z nadejściem nocy wpadł do tylu podróżników i kupców, których mamluk zaprosił do swojego domu, aby dzielić się jedzeniem i winem. Był Ramadan, święty miesiąc, a muzułmanie w mieście powstrzymywali się od spożywania posiłków przez cały dzień. „Pasuje tylko”, powiedział mamluk, „że podczas postu w ciągu dnia powinniśmy cieszyć się dobrym jedzeniem, dobrym winem i dobrym towarzystwem przez znacznie więcej nocy”. Usiedli więc w belwederu domu mameluka, relaksując się na haftowanych dywanikach, pijąc przyprawione wino i opowiadając historie. Arram, oszołomiony swoim dniem przygód, chciał opowiedzieć własną historię, ale czuł się nieśmiały wśród tych starszych, bardziej światowych mężczyzn.

Teraz, gdy wino uderzyło mu do głowy, w końcu się odezwał. „Cóż”, powiedział, „moja rodzina pochodzi z Asyrii, ale tak naprawdę pochodzę z Sycylii, a nawet na Sycylii słyszymy historie o wielkim kalifie Bagdadu. powiedział mamluk.

„Nawet na Sycylii opowiadają historie o naszym ukochanym kalifie! Nawet na Sycylii!” Inni mruknęli, że tak, słyszeli to, a mamluk uśmiechnął się, jakby powiedział im pierwszy. Arram kontynuował: „Mówią, że w takie noce kalif przebiera się za zwykłego człowieka i spaceruje między ludźmi, rozmawiając z nimi i dowiadując się o nich oraz znajdując zło w porządku”. „Tak mówią na Sycylii?” - powiedział mężczyzna po prawej stronie Arrama, pewnego rodzaju najemnik.

"Bzdury!" - powiedział mężczyzna po lewej stronie, znany lekarz podróżujący. „Kalif nigdy nie opuściłby bezpieczeństwa pałacu”. „Kalif zrobi, co zechce” - powiedział kupiec z opaską na oku.

„Co byś wiedział o jego przyjściu i wyjściu?” „Wiem, że gdybym był kalifem, z pewnością nigdy nie opuściłbym pałacu” - powiedział lekarz, a pozostali wymamrotali zgodę. „A gdyby został potrącony przez wózek lub zabity w bójce ulicznej? Gdzie byśmy byli wtedy, gdy nasz kalif był martwy w rynsztoku i nikt nawet tego nie wie, ponieważ który z nas znałby kalifa, gdybyśmy zobaczyli go? Widziałem tylko jego twarz na monetach lub na freskach, i to nie jest nic do przejścia. ” „No cóż”, powiedział mężczyzna z opaską na oku, „chłopiec nie powiedział, że to prawda, powiedział, że to była historia, a ja sam słyszałem takie historie wiele razy. Na przykład, pewnej nocy nasz ukochany kalif Haroun al-Rashid, obrońca wiernych, niech żyje tysiąc lat, podróżując w przebraniu przez rynek wraz ze swoim ochroniarzem Masrurem, usłyszał opowieść o tym, jak nieporozumienie dotyczące zwykłego jabłka spowodowało, że człowiek niesprawiedliwie morduje swoją żonę… Mężczyzna opowiedział swoją historię i wszyscy zignorowali Arrama, co było ulgą. Potem zobaczył mamluka, który dał mu sygnał, i wymknął się z belwederu, podczas gdy inni byli rozproszeni historią kupca.

Postępując zgodnie z instrukcjami szeptanymi mu przez mamluka, kiedy przybyli po raz pierwszy, Arram poszedł do sąsiedniego korytarza do pokoju z jedwabną zasłoną nad drzwiami dwa razy odchrząknął. Urocze okrągłe ramię z barwioną henną ręką rozdzieliło zasłonę i przywołało go. Mamluk nie tylko zaprosił nieznajomych do swojego domu, aby bawiły ich winem i opowieściami podczas Ramadanu; zrobił to również dlatego, że był właścicielem najpiękniejszej niewolnicy w całym mieście Bagdad, może na całym świecie (a przynajmniej tak powiedział), a za cenę sprzedałby jej firmę na noc z powodu, oczywiście, będąc mamelukiem był także eunuchem, więc jej uroki zmarnowały się na niego. Arram podejrzewał, że to, co płacił za przywilej (prawie każdy dinar, jaki miał), było czymś więcej niż mamluk normalnie naliczyłby, ale nie dbał o to. Kobiety w lśniącym mieście były tak samo sławne jak jego meczety, rzeki, wina i kalif, a Arram nie zamierzał opuszczać Bagdadu bez przekonania o tym.

Pokój, w którym wszedł, był mały i ciemny, ale wyposażony w miękkie poduszki i grube dywany. Pachniał kadzidłem i perfumami, które sprawiały, że płynęła mu winna głowa. Kobieta o wielkich ciemnych oczach za przezroczystym złotym welonem posadziła go na najdelikatniejszej poduszce w pokoju. Kiedy zwróciła się do niego, spojrzała na podłogę, obraz przyzwoitej cnoty, ale potem spojrzała mu w oczy w taki sposób, że Arram poczuł się, jakby uderzył go piorun.

Powiedziała, że ​​jest Dalilą i że tej nocy jest jego i będzie tak lojalna i niezachwiana jak konkubina kalifa, przynajmniej do jutra rano. Arram nie był pewien, czy to naprawdę ma sens, ale nie zamierzał się kłócić. Powiedział, że jeśli ona jest jego, pierwszym zadaniem jest usunięcie jej welonu. „Jak sobie życzysz, o książę mojego życia,” powiedziała Dalila, odsuwając zasłonę i uśmiechając się.

Arram opuścił go. „Mam nadzieję, że moje skromne rysy są dla ciebie wystarczająco przyjemne, obrońco mojego serca. Ale jeśli nie, być może uda mi się uzupełnić mój brak na inne sposoby?” Arram miał właśnie powiedzieć, że była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział, ale powstrzymał się, gdy zaczął się zastanawiać, co ona dla niego znaczy. Położyła go z powrotem na poduszkach, namaściła jego świątynie słodko pachnącymi olejkami i nakarmiła go szarbatami róży i drzewa sandałowego oraz śpiewała słodkim, łagodnym głosem, gdy podziwiał jej ciało. W jakiś sposób, a Arram naprawdę nie był pewien, jak to się stało, że Dalila znalazła się między jego nogami, z jej dłońmi w kolorze henny rozłożonymi na udach.

„Czy jest coś jeszcze, co mogę dla ciebie zrobić, mój słodki panie?” powiedziała. Język Arrama przestał działać. Dalila uśmiechnęła się szerzej. „Nie trzeba się wstydzić, ukochany władco moich uczuć. Jesteś obrońcą moich cnót tak samo, jak jesteś orędownikiem mego serca.

Jestem pewien, że nic, co mógłbyś mi zrobić, nie byłoby niewłaściwe. Z pewnością jedyny niewłaściwą rzeczą byłoby pozostawienie niespełnionych waszych słusznych i właściwych pragnień? Usiądźcie, och, sułtanie mojej duszy, i pozwólcie mi spełnić wszystkie wasze życzenia, wypowiedziane zarówno otwarcie, jak i potajemnie. ” I pocałowała go miodowymi ustami, a jednocześnie jej ręce przesunęły się po wewnętrznej stronie jego uda i objęły go, ocierając dłonią o jego krocze.

Sapnął i jego oczy się rozszerzyły. Dalila przeczesała palcami włosy i pomalowała usta słodkimi pocałunkami, jeden po drugim. Arram mógł się tylko położyć, lekko oszołomiony, a potem zaczęła całować jego płatki uszu i szyję.

Kiedy tylko dyszał, chichotała i karmiła się. Tymczasem jej ręce były bardzo, bardzo zajęte, biegły w górę i w dół jego ciała, jej dotyk był lekki jak pióra. Skończył bez koszuli, nie zauważając, a uczucie jej ciepłych, hennych opuszek palców na nagiej skórze sprawiło, że zaczął dyszeć. „Jesteś najbardziej cudownym mężczyzną, och, dynastią mojego przeznaczenia” - powiedziała.

- Um - powiedział Arram. „Nie trzeba rozmawiać, mój niezrównany inamorato”, powiedziała. „Nasze serca mówią więcej niż nasze języki kiedykolwiek mogłyby.

Porzućmy te niezdarne uwertury i mówmy prawdziwym językiem, w którym oboje się urodziliśmy. ”A potem nagle stała się półnaga, migotanie światła świec odbijało się od jej pełnych, różowych piersi, które ofiarowała Arramowi plecami i siedzeniu wyżej. Wyciągnął rękę, obejmując je i ściskając, uważając, że są miękkie i ciepłe. Dalila sapnęła, a jej oczy się wywróciły.

- Jesteś tak łagodnym, słodkim arbitrem mojej żarliwości. Twój najdrobniejszy dotyk rozbudza we mnie pragnienie, które jestem zbyt skromny, by mówić. - Um - powtórzył Arram.

- Och, panie niebiański, jeśli nie chciałbyś, aby ta biedna dziewczyna umarła z tęsknoty za tobą, daj mi, ale najmniejszy pocałunek na każdej z moich jasnych piersi, abym mógł poznać coś rajskiego, będąc jeszcze mieszkańcem tej skromnej ziemi. ”A potem zarzuciła mu ręce na szyję i z entuzjazmem wepchnęła swoją twarz w twarz z takim entuzjazmem, że Arram pomyślał może się stłumić. Jego usta otworzyły się wokół jednego różowego sutka i dotknął do niego czubka języka. Dalila dosiadała go teraz, przygniatając do ud.

Z innych części domu słyszał śmiech i głośne głosy, ale ciężkie, poszarpana dysząca kobieta na jego kolanach zagłuszyła większość. Jej dłoń znalazła się w jego spodniach, a ona złapała go za pulsujący, wyprostowany narząd. „Proszę wybacz mi, że jestem tak naprzód, nadzorco mojego pokłony.” „W porządku, - powiedział Arram, trzaskając głosem.

- Być może słyszałeś o jednym szczególnym wyzwaniu ht, znany tylko nielicznym kobietom z tego wielkiego miasta, jednej, której w rzeczywistości nauczyła mnie trzecia żona kalifa i czwarta ulubiona konkubina, i którą chętnie bym dla ciebie wystąpił? - Co to takiego? Arram. Dalila powoli oblizała czerwone usta. „Nie śmiem mówić tego na głos, ale jeśli pozwolisz mi zademonstrować…” Zsunęła się przed nim, aż jej głowa znalazła się na jego kolanach, a ona rozwiązała jego spodnie i zaczęła je ściągać, a ona usta pełzały coraz bliżej, aż w końcu Mężczyzna z opaską na oczy wypadł przez zasłonę i upadł na podłogę. Sekundę później wbiegł mameluk z mieczem w dłoni. Dalila podskoczyła i wrzasnęła.

Kupiec przewrócił się, zaplątany w opadającą zasłonę, bezradny. Mamluk uniósł miecz, jego twarz była żywa, krzycząc „Niesprawiedliwy! Szumowiny!” Oszołomiony Arram, niepewny, czy wszystko, co widział, było prawdą, zdał sobie sprawę, że jeśli czegoś nie zrobi, mamluk odetnie mu głowę w mniej niż sekundę. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, Arram chwycił kadzielnicę i rzucił nią; płonący popiół wypełnił pokój, a mamluk krzyczał, zaślepiony. „Co robisz, dupku?” powiedziała Dalila.

Arram nie był pewien, z kim w pokoju, z którym rozmawiała, to było dobre pytanie. Nie miał jednak czasu, by zastanowić się nad tą sprawą, gdy mamluk, czerwony od wściekłości, znów uniósł miecz i wycelował go w Arrama. Kupiec podskoczył, zepchnął mamukka i krzyknął: „Biegnij!” Arramowi udało się podciągnąć spodnie i złapać koszulę przed ucieczką. Obaj pobiegli z powrotem do Belwederu, gdzie mężczyzna z przepaską na oku podszedł do balustrady i powiedział: „Skacz!”. "Co?" powiedział Arram.

„Skacz lub zostań tutaj” - powiedział kupiec, gdy mamluk wpadł do środka. Kupiec skoczył, a po chwili wahania Arram również wskoczył. Próbował wylądować na nogach, ale zdając sobie sprawę, że to tylko złamie mu nogi, odwrócił się na bok. Lądowisko wypchnęło powietrze z jego ciała, jakby był ściskany gigantyczną ręką. Przez chwilę świat stał się czerwony i czarny, a perspektywa utraty przytomności nie była całkowicie nieatrakcyjna, ale kupiec wciągnął go i pociągnął.

Pobiegli tak szybko, że Arram przysiągł, że jego stopy nie dotykają ziemi. Po chwili zatrzymali się w zaułku, a Arram obejrzał się. Wydawało się, że nic nie jest zepsute ani utracone. Jedynymi innymi ludźmi w zaułku byli dziwny stary szejk prowadzący białą lamę na łańcuchu oraz inny mężczyzna o podobnym charakterze prowadzący białego psa.

Przechodząc, patrzyli na Arrama podejrzliwie. Kupiec zdjął turban i otarł pot z czoła. „Cóż - powiedział - było to bardzo bliskie połączenie. Gdyby też skoczył, nie sądzę, byśmy uciekli”.

"O co chodzilo?" powiedział Arram. „Nasz gospodarz i ja splunęliśmy”, powiedział kupiec, szczerząc zęby. „Opowiedziałem historię o kalifu, a on nie uwierzył mi, że to prawda. Nazwał mnie kłamcą, a ja nazwałam go psem i stamtąd wszystko potoczyło się w dół”. „Czy jest jakaś historia warta zabicia?” powiedział Arram.

„Tak” - powiedział kupiec - „prawdziwy”. Ale gdyby nie ty, na pewno umarłbym za prawdę. Uratowałeś mi życie ”.

„To było nic”, powiedział Arram, choć tak naprawdę myślał, że to coś więcej niż nic. „Gdybym był zwykłym człowiekiem, być może byłoby to prawdą” - powiedział kupiec. „Ale nie tylko mnie uratowałeś, uratowałeś całe miasto i wszystkich wiernych”.

Ku zaskoczeniu Arrama, kupiec zdjął opaskę i odrzucił ją, odsłaniając pod nią idealnie zdrowe oko. Jego broda również była fałszywa i pozbył się jej w jakiś sposób. "Co masz na myśli?" powiedział Arram. "Kim jesteś?" „Nie zgadłeś?” - powiedział kupiec, stojąc wysoki i mrugając.

„Jestem Haroun al-Rashid”. Arram opadł szczęka. „Ty jesteś Haroun al-Rashid? Władcą miasta Bagdad?” „Czy jest jeszcze jakiś Haroun al-Rashid?” mężczyzna powiedział i zaśmiał się. „Ale to niemożliwe!” powiedział Arram.

„Czy to jest?” powiedział mężczyzna (kalif?). „Sam powiedziałeś, że kalif często przebiera się za zwykłego człowieka i chodzi ulicami. Nawet na Sycylii tak mówią, tak?” „Ale gdzie jest Masrur, twój ochroniarz?” „Ponieważ jest to Ramadan, Masrur jest zajęty modlitwą. Pomyślałem, że nie mogłem mieć szczególnych kłopotów, gdybym wyszedł sam; zobaczmy, czy kiedykolwiek jeszcze to zrobię”. Arram musiał wyglądać sceptycznie, ponieważ rzekomy kalif wyciągnął teraz grubą torebkę i przewrócił ją, wylewając dinary na ulicę.

"Zobaczysz?" powiedział. „Gdybym nie był kalifem, czy miałbym dinary w takiej obfitości? Czy też miałbym ten pierścień, który jest osadzony rubinem skradzionym z serca jajka rukha, które dostałem od Jinni? A może tej broszki, która kiedyś należał do starożytnego faraona Nilu i zawiera część jego duszy, przekona cię? Czy ktokolwiek oprócz kalifa mógłby rzucić takie skarby u twoich stóp i nie myśleć o tym? ” Arram krążył wokół, zbierając złoto i klejnoty. Gdy odwrócił dinar, przyszło mu do głowy, że istnieje pewne podobieństwo między twarzą wygrawerowaną na monecie a twarzą kupca. Arram rozejrzał się między nimi. Mężczyzna ponownie mrugnął.

I bardzo wygodne było to, że Arram już klęczał, ponieważ była to bardzo dogodna pozycja do kłaniania się przed Harounem al-Rashidem. "Dosyć dosyć!" powiedział kalif. „Dziś wieczorem powinienem się pokłonić; gdyby nie ty, nie byłbym już kalifem. Wstań, wstań”.

Arram wstał, trzęsąc kolanami. Mógł zostać zabity za rozmowę z kalifem w taki sam sposób, jak został uwięziony za odwiedziny prostytutki, ale Haroun al-Rashid tylko klepnął go w ramię i wcisnął w ręce więcej złota i klejnotów. „Weź to wszystko, weź tyle, ile możesz unieść.

A teraz, chłopcze, jak chciałbyś prawdziwą nagrodę?” powiedział kalif. „Masz na myśli więcej niż to?” powiedział Arram. „Najlepsze nagrody są cenniejsze niż złoto i klejnoty” - powiedział kalif. „Chodź, chodź ze mną, zobacz moje miasto i powiedz mi, co cię tu sprowadza z Sycylii”.

Chodzili i rozmawiali, a ulice tętniły życiem, bo chociaż był środek nocy, Bagdad był znany jako Miasto Nocy, a wierni, którzy byli w Ramadanie, chętnie prowadzili pewne interesy, zanim wstało słońce i dzień zaczął się ponownie . Płonęło tak wiele świateł, że powierzchnia Tygrysu zdawała się płonąć ogniem czarnoksiężnika, a liczba gwiazd na niebie była niezliczona przez niezliczone lampy Bagdadu. Wszędzie tłumy kupców, handlarzy, tragarzy, żołnierzy, uczonych, strażników, niewolników, mameluków, świętych ludzi, faqirów, szejków, dam, złodziei, muzułmanów, Żydów, chrześcijan i Indoos.

Wszędzie, gdzie się udali, ludzie opowiadali historie: Opowieść o cudzołożnej żonie i gadającej papuzie, Opowieść o Ali Babie i Czterdziestu złodziejach, Opowieść o złodziei i gwardzista Aleksandrii, a nawet Opowieść o Ali z Kairu, która Arram słyszał kiedyś od ojca pod warunkiem, że nigdy nie powtórzy tego w obecności swojej matki. Arram chciał się zatrzymać i wysłuchać każdej opowieści, ale musiał się spieszyć, aby dotrzymać kroku kalifowi. „Powiedz mi, chłopcze, czy podoba ci się moje miasto?” powiedział kalif. "To niesamowite!" powiedział Arram.

„To wszystko, o czym marzyłem, tak jak we wszystkich opowiadaniach”. Przerwał, próbując podsłuchać spór między dwoma kupcami, którzy złożyli wniosek o pojedynczą dostawę jedwabiu, jeden twierdził, że był to ten sam jedwab, który stracił, gdy rozbił się na wyspie gigantów pożerających ludzi, a drugi twierdził, że był to ten skradziony mu przez niegodziwego sułtana z dekadenckiego miasta na wschodzie. „Lubisz historie Bagdadu, prawda?” powiedział kalif.

„Dlaczego mi nie powiesz?” Arram wolałby raczej spytać, dokąd zmierzają, ale nie zamierzał się kalifornii. „No cóż, jest opowieść o garbusie io tym, jak siedem różnych osób przyznało się do zamordowania go, chociaż tak naprawdę nie był nawet martwy”. „Siedem?” powiedział kalif.

„Kiedy usłyszałem tę historię, była dopiero czwarta. Opowiedz mi, jak się dzieje na Sycylii.” Arram opowiedział tę historię, a kalif nasłuchiwał i razem przeszli przez Nocne Miasto. Wkrótce dotarli do miejsca, w którym było tyle latarni, że niebo było prawie tak jasne jak dzień, a Arram zobaczył pałac z kopulastym dachem ze złota. „Nigdy nie widziałeś Pałacu Wiernych, prawda, chłopcze?” Arram potrząsnął głową.

„Cóż, zaraz zobaczysz o wiele więcej niż większość mężczyzn kiedykolwiek”. Haroun al-Rashid poprowadził Arrama do wejścia daleko od głównych bram. Dwóch przywiązanych mameluków strzegło tego portalu, ale kalif machnął ich na bok: „Jestem Haroun al-Rashid; przepuść mnie”. Wewnętrzny korytarz wyłożony był marmurem z kafelkami lapis lazuli, a na ścianach stały płonące kadzielnice, wydzielając pachnący dym. Arram nie mógł uwierzyć, że tak naprawdę był w pałacu, a jego zdumienie wzrosło, gdy dotarli do następnego pokoju: tutaj była komora, która wyglądała na zrobioną z jedwabi, z zasłonami, poduszkami, dywanikami, kanapami, kanapami i tapczanami czerwony, złoty i fioletowy.

Na każdej z nich leżała piękna kobieta, każda tak wdzięczna i wyrafinowana, że ​​sprawiły, że Dalila, którą jeszcze godzinę temu Arram nazwałby najpiękniejszą kobietą na świecie, wyglądała jak zwykła osła. Kobiety te nosiły przezroczyste welony, które lśniły jak bimber, a wśród nich były ciemnookie perskie dziewczyny, kobiety Indoo z wargami jak koral, kobiety z Dalekiego Wschodu ze skórami z kości słoniowej oraz piękne kobiety z krajów poza pustynią, których cera była ciemna jak bezksiężycowa noc. Arram przez chwilę myślał, że mamluk musiał go zabić, bo z pewnością nie może to być miejsce inne niż raj? Ale jeśli Arram był w raju, kalif musiał tam również być, ponieważ każda kobieta w pokoju kłaniała mu się u stóp, a kiedy kazał im stanąć, wszyscy płakali nad nim, zabierając go do najwygodniejszych poduszek i leżąc z nim, karmiąc się umawia się z nim i mówi mu, że ich wizyta uhonorowała go i pyta, czy na świecie jest coś, czego chciał? Kalif klasnął w dłonie i rozkazał, aby Arram traktować jak honorowego gościa, a teraz kobiety o barwionych henną rękach i urzekających uśmiechach posadziły go obok kalifa i pogłaskały go po udach i gołych ramionach, zauważając, jakim przystojnym młodym mężczyzną jest ich gość było.

Kalif przywołał rozrywkę, przybył eunuch z harfą i śpiewał pieśni tak piękne, że Arramowi przyniosły łzy, nawet gdy spotykał się z haremowymi kobietami. Kalif wyróżnił trzy kobiety. „Zoreh, Lien, Chione, to jest Arram.

Dziś wieczorem chcę, abyś zadbał o każdą jego potrzebę i pragnienie. Ufam, że mnie rozumiesz?” Konkubiny zachichotały i poprowadziły Arrama do małej komnaty prawie całkowicie wypełnionej wielkim łóżkiem z piór z miękkimi prześcieradłami. Położyli lakierowane paznokcie na jego ramionach i pociągnęli za koszulę. Lien przeczesała palcami jego włosy, masując skórę głowy, a Zoreh i Chione pocałowali gołą nagą pierś.

„Kalif mówi, że jesteś bohaterem” - powiedziała Zoreh, która była perską dziewczyną o dużych, ciemnych oczach. „Cóż, to naprawdę nic” - powiedział Arram. „To nie może być nic, ponieważ nikt nigdy nie zostaje przyjęty do haremu za darmo” - powiedziała Lien, dziewczyna z Dalekiego Wschodu z miękkimi palcami. „W rzeczywistości nikt, oprócz kalifa, nigdy nie został przyjęty do haremu” - powiedziała Chione, która pochodziła z ludu Nilu. „Myślę, że to może być grzech”.

„Kalif jest Obrońcą Wiernych” - powiedział Zoreh, kładąc się na piersi Arrama i całując go miodowymi ustami. „Pozwolimy mu martwić się o to, co jest grzechem, a co nie.” Mrugnęła na niego mrocznymi oczami. Zoreh pocałowała go w usta, a Chione przesunęła dłońmi po udach, a Lien pocałował płatki uszu i wymamrotał coś w swoim własnym języku, którego nie rozumiał, ale nadal wydawał się bardzo słodki.

Wargi i język Zoreha tańczyły nad jego nagą klatką piersiową. Chione rozwiązała spodnie i odrzuciła je na bok, a Lien pocałowała go w usta, jej język wbił się w jego. Wszystkie trzy kobiety zdjęły zasłony i rozpięły szlafroki, a jedna po drugiej prezentowała swoje pełne, słodkie piersi Arramowi, który z początku całował je ostrożnie, ale na ich zachętę wkrótce z większym entuzjazmem.

Chione jęknęła, gdy jego zęby przygryzły gorące, miękkie ciało jej nagiej piersi. „Zastanawiam się, jakie nowe przyjemności możemy pokazać temu dzielnemu młodemu człowiekowi?” Palce Zoreha musnęły linię na jego piersi. „Jest taki młody, jestem pewien, że są to dla niego nowe przyjemności” - powiedziała Chione, całując opuszek palca i liżąc go czubkiem języka. Arram usiadł trochę.

„Być może jestem młody”, powiedział, „ale z pewnością nie pierwszy raz jestem z kobietą”. Co było prawdą. Był z Dalilą kilka godzin temu. To się liczyło, prawda? „No to co możemy zrobić, aby cię zadowolić i zachwycić?” powiedział Zoreh.

Arram przełknął ślinę. „Hm,” powiedział, „jest oczywiście jedna szczególna rozkosz znana tylko kobietom z tego miasta, wśród nich trzecia żona kalifa i czwarta ulubiona konkubina…” Zoreh uniósł brwi. „Myślę, że mogę znać ten, o którym mówisz.” Potem pocałowała go w ciało, aż znalazła się między jego udami. Ku jego zdumieniu wzięła pulsujący organ do ust, przesuwając go między jej miękkie usta i owijając język wokół trzonu.

Jego oczy rozszerzyły się, a całe jego ciało napięło się. Inne kobiety się śmiały. Chione i Lien leżeli po obu jego stronach, tuląc swoje nagie postacie do siebie i całując jego uszy i szyję, podczas gdy cała trójka obserwowała Zoreha.

Przesuwała się w górę iw dół po nim, jej usta były mocno ssące, język opadał. Miała zamknięte oczy i skoncentrowane czoło. Poczuł, że puchnie jeszcze bardziej, a ona uniosła się trochę, by nadal trzymać go między wargami, wciągając i wyciągając. Z trudem jęknęła, a szum przeszył go. Chione pochyliła się i pocałowała Liena raz w usta, a potem zwróciła uwagę na Arrama.

Usiadła na nim okrakiem, zdejmując resztki odzieży i odsłaniając miękko złożone ciało swojej płci. Ofiarowała mu to i drżąc lekko, pochylił się do przodu, przykładając do nich usta i całując je. Zastanawiał się, czy jest to powszechna praktyka wśród mieszkańców Nilu, czy po prostu coś, co lubiły dziewczyny z haremu. Rzucił językiem, liżąc ją raz, znajdując ją gorącą i mokrą. Zoreh przyspieszyła kroku i zachęcony Arram zrobił to samo, liżąc płeć Chione, podczas gdy jęczała i masowała swoje piersi, podskakując w górę i w dół na piętach, kucając nad nim.

Tymczasem Lien leżał u jego boku, przesuwając palcami po mięśniach jego ramienia, a następnie prowadząc rękę do jej piersi, które uznał za drobne, ale stanowcze, z wrażliwymi ciemnymi sutkami, które sprawiły, że krzyknęła, gdy uszczypnęła ją. Zoreh trzymała go teraz do końca gardła, a mięśnie tam falowały i masowały go, gdy przełykała. Arram został zbzikowany, gdy otoczył go miękki jedwab i miękkie ciało, a morze zwinnych, pieszczących kończyn ciągnęło go we wszystkie strony. Tak jak Arram pomyślał, że nie będzie w stanie wytrzymać dłużej, Lien wstał i żartobliwie odepchnął Zoreha na bok. Usłyszała cichy trzask, gdy wyciągnęła go z ust.

„Teraz nie bierz tego wszystkiego za siebie” - powiedziała Lien, machając nogami nad ciałem Arrama i kładąc się na nim. Zoreh odpowiedziała jej żartobliwie, a potem jedną do Chione. „Cóż, jeśli muszę się przeprowadzić, ona też.” Jedyną odpowiedzią Chione było jęknięcie, przewrócenie oczami i mocniejsze przyciśnięcie się do ust Arrama, gdzie jego język wciąż owijał jej płeć.

Dyskutowali między sobą przez minutę, aż w końcu skończyło się tak, że Zoreh otworzyła uda na usta Arrama, podczas gdy Lien przygotowywał się, by dosiąść go i Chione, nadąsając się, leżąc na uboczu, obserwując ich i z roztargnieniem głaszcząc ciało Arrama, które teraz było pokryty potem i dyszący jak zwietrzały koń. „Biedna sprawa”, powiedziała, „mam nadzieję, że to nie jest więcej niż on sobie z tym poradzi”. „Jest młody i męski”, powiedział Zoreh, chwytając za garść włosów i przyciskając głowę do niej. „On wyzdrowieje”. „Poza tym,” powiedział Lien, „musimy też o tym pomyśleć.

Minęło tyle czasu, odkąd ktoś nas odwiedził, myślałem, że umrę z samotności”. Gdy mówiła, usiadła, a Arram wsunął się w ciasne ograniczenia jej ciała. Jego jęk został stłumiony przez Zoreha. Lien zakołysał się na nim, a jego narząd podskoczył w jej wnętrzu, gdy jej mocno ścisnęła. Czuł, jak wilgoć ścieka po nim, a palce Zoreh masują jego skórę głowy, gdy jego język przesuwa się w kierunku jej gorącej, delikatnej grudki.

Jego biodra zacisnęły się na natarczywej jeździe Liena, a Chione pociągnęła za garść włosów wystarczająco mocno, by odskoczyć mu do tyłu, a potem pocałowała go, a kiedy Zoreh sprzeciwiła się, pocałowała ją również w mokry seks. Arram skorzystał z okazji, by wziąć oddech. Lien jechała z takim entuzjazmem, że upadła do przodu, opierając się o plecy Zoreha. Drobne dłonie prześlizgnęły się po ciele drugiej kobiety, obejmując jej piersi.

Zoreh odwróciła się, by ją pocałować, i przez cały czas blade białe uda Liena pracowały w górę iw dół, w górę iw dół. Chione tulił głowę, szepcząc do niego, od czasu do czasu całując usta. „Czy czujesz, że zaraz pękniesz?” powiedziała. "Tak!" powiedział Arram.

„Och” - powiedział Zoreh. Lien tylko jęknął. „Nie ma sensu trzymać tego wszystkiego dla siebie” - powiedziała Chione. „Jest młody - powiedział Zoreh - będzie miał dość dla wszystkich”.

Arram był mniej pewny, ponieważ już czuł, że jego ciało może się złamać na pół pod naporem, jaki na niego wywierali, ale było już za późno, aby cokolwiek z tym zrobić, ponieważ już puchł i tryskał w Lien. Konkubina została zniszczona, a Zoreh odsunął się na bok, pozwalając jej spaść na Arrama, szarpiąc nagą pierś. Usta miał otwarte, ale nie wydobywał się żaden dźwięk i przez chwilę nie mógł złapać tchu.

Dali mu kilka minut na powrót do zdrowia. Chione usiadła na nim okrakiem, twierdząc, że jest następna. Zoreh pogładził go po włosach, a Lien na wpół przysunął się do nich. Arram policzył płytki sufitu i czekał, aż głowa przestanie pulsować. „Zoreh?” powiedział.

„Hm?” „Co Lien miała na myśli, mówiąc, że minęło dużo czasu, odkąd ktoś cię odwiedził? Czy kalif nie przychodzi często do haremu?” „Nie jesteśmy jego jedynym haremem” - powiedział Zoreh. „Rzeczywiście, jest to najdalsze skrzydło, a Jego cześć rzadko tu przychodzi. To tylko drugi raz, kiedy widziałem go na własne oczy.” „I mój pierwszy”, powiedziała Chione.

Arram usiadł trochę. „Chcesz powiedzieć, że kalif ma sługi, którzy go nigdy nie widzieli?” „Och tak”, powiedział Zoreh. Arram przypomniał sobie strażników przy bramie.

„Ale skąd wiesz?” Na zewnątrz panowało wielkie zamieszanie, z krzykami i trzaskami, a kobiety krzyczały. Arram wsunął głowę przez zasłony i złapał go ogromny niewolnik z wyciągniętym mieczem. Konkubiny zachłysnęły się i zakryły. Arram podniósł wzrok i nie mógł uwierzyć w to, co widział; uzbrojeni niewolnicy odciągali kalifa! "Jak śmiesz!" zawołał Haroun al-Rashid. „Nie wiesz kim jestem?” Chudy mężczyzna, którego Arram nie uznał za odpowiedzialnego.

„Co do twoich starych sztuczek, Abu al-Hassan?” powiedział chudy mężczyzna. „Ostatni raz okazałem ci litość, ale teraz nie pozostawiasz mi wyboru”. Arram walczył w uścisku niewolnika i powiedział: „Czy masz pojęcie, kto to jest?” Nieznajomy spojrzał na niego. „Tak; a ty?” „On jest Haroun al-Rashid!” „Mylisz się”, powiedział chudy mężczyzna.

„Jestem Haroun al-Rashid. Ten człowiek jest oszustem. ”Zmrużył oczy.„ I nie wiem, kim jesteś. ”Lodowaty pot przesiąknął Arramem. Zanim zdążył odpowiedzieć, niewolnik położył worek na głowie i został odciągnięty.

Jego serce zatonął. Nie miał pojęcia, co się dzieje, ale był pewien, że wiedział, co będzie dalej. Pocieszył się, że przynajmniej nie będzie musiał żyć długo po tym, jak odetną mu męskość, tak jak oni prawie na pewno też odciął mu głowę. Niewolnik popchnął go i szli, Arram czasem potknął się, ponieważ nie widział własnych stóp.

Po chwili torba została zdjęta, mrugnął i rozejrzał się. Spodziewał się zobaczenia lochu albo komnatę tortur, ale zamiast tego był w wystawnej sali bankietowej. Stół przed nim obfitował w pikantne potrawy, a prawdziwy kalif siedział wypchaną kurę. Wskazał puste krzesło. - Usiądź, chłopcze.

Zjedz coś. Arram przerwał, niepewny, co robić, a potem usiadł i zaczął chwytać wszystko, co mógł osiągnąć. W końcu rozumował, że nie będzie dobrego jedzenia tam, gdzie idzie dalej. Kalif obserwował, z pozoru rozbawiony, jak Arram wypchał usta pełnymi kandyzowanych śliwek, a następnie spróbował zjeść cały kebab jagnięcy w dwóch kęsach. „Kiedy skończysz próbować przełknąć imperium, być może zrobiłbyś kalifowi zaszczyt powiedzenia mu, kim jesteś i jak przybyłeś do jego prywatnego haremu, w środku nocy, podczas świętego miesiąca Ramadan? ” Arram przełknął ślinę.

Kalif zdawał się przez niego patrzeć i wiercił się. Wycierając usta i palce w szmatkę, Arram zaczął opowiadać, początkowo niepewnie, o wszystkim, co wydarzyło się od czasu opuszczenia domu. Haroun al-Rashid obserwował go, nic, od czasu do czasu gryząc coś. Kiedy skończył, kalif przez jakiś czas nic nie mówił. Wszystko, co zrobił, to spojrzenie pełne gniewu, a Arram żałował, że nie zabraknie mu egzekucji, bo nienawidził tego całego czekania.

Potem zobaczył, że twarz kalifa drgnęła. Jego usta uniosły się w lekkim uśmiechu. Ramiona zaczęły mu drżeć, a potem ryknął śmiechem.

Arram usiadł oszołomiony. "Cudowny!" powiedział kalif. „Po prostu cudowne. Nigdy bym nie uwierzył, gdybym nie widział na własne oczy problemu twoich nieszczęść.” I śmiał się i śmiał, i wkrótce Arram też się śmiał, głównie z ulgi.

Kalif wezwał skrybę i kazał Arramowi powtórzyć swoją historię, aby można ją było zapisać, a on i Arram rozmawiali, jedli, pili i opowiadali historie przez resztę nocy. Kiedy świt się zbliżał, kalif spojrzał przez okno na miasto. Potarł pierścienie na palcach, jakby nie był przyzwyczajony do ich uczuć. „Cóż, Arram, poranek już prawie nadszedł.

Prawdę mówiąc, powinienem był cię zabić; prawo mówi, że powinienem. Ale to Ramadan, a wyższe prawo nakazuje, abym był miłosierny. Więc jako zapłata za twoją cudowną historię, Uwolnię cię o świcie. ” Serce Arrama przyspieszyło. „A ponieważ jest to święty miesiąc, dam ci nawet prezent.

Czego chcesz bardziej niż czegokolwiek na świecie, Arramie z Sycylii? Powiedz mi, a to jest twoje.” Arram odchrząknął. „Błagam o przebaczenie, uwielbienie…” „Tak?” Kalif spojrzał na niego bez mrugnięcia okiem. „Tak naprawdę, wszystko, czego naprawdę chcę, to usłyszeć inną historię.

Chciałbym wiedzieć, kim był ten człowiek, który podszywał się pod ciebie, i jak to możliwe, że z taką łatwością może wejść do twojego świętego pałacu?” Kalif wyglądał na zbolałego, a Arram obawiał się, że jego fortuny znów się zmienią, ale potem kalif usiadł, westchnął i zaczął mówić: „Wiedz o tym, młody Arramie, że chociaż jestem znany na całym świecie z mojej mądrości, nawet ja, Haroun-al Rashid, mogę być dość głupi. Trzy lata temu, podczas świętego miesiąca, chodziłem nocą w przebraniu i spotkałem prostą tkaczkę o imieniu Abu al-Hassan. Rozmawiałem z tym człowiekiem i słyszałem wykrzykuje, że gdyby mógł żyć tylko przez trzy dni, gdy żyje kalif, mógłby wejść do raju bez żalu, wiedząc, że skosztował tego, co najlepsze w tym życiu. ”Będąc Ramadanem, pomyślałem, że spełnienie jego życzenia byłoby wielkim dar, więc kazałem mojemu ochroniarzowi, Masrurowi, pójść za nim do jego domu, aw nocy, kiedy spał, kazałem go delikatnie zabrać do mojego pałacu, aby go nie obudzić. Ubrany był w moje najlepsze ubrania i włożony do mojego łóżka, i przydzielono mu grupę niewolników, sług i nowych konkubin.

„Kiedy się obudził, był zdumiony i pomyślał, że jinni musieli go rzucić zaklęciem, bo gdziekolwiek poszedł do pałacu, ludzie kłaniali się mu i nazywali go kalifem, tak jak im powiedziałem, oraz wszystkie przyjemności i luksusy świata były na wyciągnięcie ręki. ” "Co on zrobił?" powiedział Arram. „Na początku nie chciał uwierzyć, że wszystko wokół niego było prawdziwe, ale przewidziałem to. Powiedziałem mu, że jest ofiarą dziwnej choroby, która spowodowała, że ​​zapomniał, że jest kalifem i że dręczą go fałszywe wspomnienia z życia, które nie było jego.

Powiedzieli mu, że jeśli zajmie się swoimi sprawami, wkrótce odzyska rozum i przypomni sobie, kim naprawdę był. ”Cóż, Abu al-Hassan nabrał trochę przekonania, ale wkrótce był żyjąc w moim pałacu prawdziwym luksusem i bardzo mnie to ucieszyło, widząc tego prostego człowieka tak szczęśliwego z powodu rzeczy, które czasem uważałem za coś oczywistego. - Ale gdzie byłeś podczas tego wszystkiego? - Ja? Przecież przebrałem się za zaufanego wezyra i pomogłem Abu al-Hassanowi pomagać we wszystkich sprawach stanowych w ciągu tych trzech dni, aby upewnić się, że nie wpadnie mu w głowę. Pod koniec trzech dni ponownie włożyłem swój suwerenny strój i pojechałem do Abu al-Hassan i wyjaśniłem mu, co zrobiłem i dlaczego, i byłem gotowy dać mu pieniądze na wiele lat i obdarzyć go szatami honoru i nazywajcie go moim bratem.

„Ale oczywiście okazało się, że był jeden problem”. „Wierzył, że naprawdę był kalifem!” zawołał Arram. Haroun al-Rashid skinął głową. „Za bardzo staraliśmy się go przekonać. Nawet dzisiaj wierzy, że jest prawdziwym kalifem i że jestem uzurpatorem, i za każdym razem, gdy dostaje trochę pieniędzy, kupuje nowe ubrania i tanie biżuterię i głaszcze się, głosząc, że jest Haroun a-Rashid.

I oczywiście wielu mu wierzy, nawet tutaj, w pałacu, ponieważ tak niewielu widziało mnie na własne oczy. ” Kalif trochę się przeciągnął. Poranne słońce zabarwiło okna na różowo. „A teraz znasz dwie cudowne historie: Arram z Sycylii, moją i twoją.

Ale nie możesz nikomu o nich opowiadać, bo ludzie nie wiedzą tyle o ich najwyższym władcy. Ale jesteś młody, a ja wkrótce się zestarzeje, a pewnego dnia śmierć, niszczyciel szczęścia, którego żaden człowiek, jakkolwiek bogaty, nie może się targować, przyjdzie po mnie, a tego dnia będziecie mogli razem opowiedzieć swoją i moją historię, a wasza historia będzie podróżuj po świecie, a wszyscy w imperium i poza nim cię poznają. To mój dar dla ciebie ”.

Potem kalif dał mu worek dinarów, więcej niż Arram kiedykolwiek widział w jednym miejscu, i kazał mu wrócić tej nocy, aby mogli znowu ucztować i opowiadać cudowne historie. Ale Arram był zaniepokojony. „Błagam o wybaczenie, ale jedno wciąż mnie niepokoi?” Kalif uniósł brew. "Tak?" „Cóż, wydaje mi się, że jedynym powodem, dla którego Abu al-Hassan może cię tak łatwo podszyć, jest to, że tak niewielu ludzi naprawdę cię spotkało, a kiedy to robią, zwykle jesteś w przebraniu.” Kalif nie odezwał się.

„A twój pałac jest tak wielki i masz tak wielu sług i niewolników, że niektórzy z nich latami nie widzą cię, nawet twoich żon i konkubin”. Kalif kipiał brzydkimi pierścieniami. „Wydaje mi się, że zastanawiam się tylko, skąd mam wiedzieć, że w ogóle jesteś prawdziwym kalifem? Co, jeśli jesteś Abu Al-Hassan lub innym oszustem? Jak mogę to powiedzieć?” Kalif nie odezwał się, ale jego czoło pociemniało, a Arram pomyślał raz jeszcze, że być może udał się w podróż na blok do krojenia. Ale wtedy kalif uśmiechnął się, pokazując wszystkie zęby i wezwał strażnika. „Zabierz tego chłopca do bram miasta” - poinstruował kalif - i wypędź go.

Ale pozwól mu zatrzymać te pieniądze i dać mu dobrego konia do jazdy. I powiedz mu, że gdziekolwiek pójdzie, powinien powiedzieć, że powinien spotkał kalifa Bagdadu ”. Pochylił się.

„Ten jedyny prawdziwy kalif Bagdadu”. I tak to było. A dzięki pieniądzom, które otrzymał tego dnia, Arram zaczął jako kupiec i wkrótce stał się dość bogaty. Pewnego roku, podczas świętego miesiąca, wrócił do Bagdadu, lśniąc klejnotem miast, i tam ponownie spotkał Harouna al-Rashida, ale tym razem kalif nie był żadnym z mężczyzn, których poznał jako chłopiec, ale trzecią osobą całkowicie, a Arram nie miał pojęcia, czy w ogóle wierzyć, że był prawdziwym kalifem. Być może Arram w końcu rozwiązał zagadkę prawdziwej tożsamości kalifa.

Ale może nie. Ta historia i ta tajemnica nie są nam znane. I tylko Allah wie wszystko….

Podobne historie