Księżniczka niewolnica....Część.

Dalsze przygody czarodziejki Kayli w krainie Darrakhai.…

🕑 32 minuty minuty Prosty seks Historie

Tkanie w swoim klasztorze, Podczas gdy gniewne wichry spiskują; Pająk nie zważa na ich zgiełk i psoty I ich puste, posępne słowa. - Pieśń Menkereta. Kropelka potu spływa mi między piersiami.

Łapię go i czuję jego słoność. To moja sól, sól mojej krwi, krew Mentrassy. Dla mnie; Kobieta w niewoli i jedyna przedstawicielka mojego ludu na tej przeklętej ziemi, ta krew jest cenną rzeczą.

Rzadko teraz moja niewola sprawia, że ​​popadam w rozpacz, a wtedy dzieje się tak tylko dlatego, że nie jestem w stanie ulżyć sytuacji innych. To niezmiennie moi współniewolnicy. Ta noc jest rzeczywiście upalna, ale jej upał mnie nie denerwuje. W końcu jest środek lata w Darrakhai, a Darrakhai leży daleko na południe od Mentrassanae, mojego domu. Leżę na swoim sienniku nago, ale za długim sznurkiem ciężkich turkusowych koralików.

Jest to niedawny prezent od lorda Darrakhai, człowieka, którego imienia nie chcę znać, ale któremu sprawiałem przyjemność; Wygląda na to, że jest to wystarczająco przyjemne, aby uzasadnić tak kosztowną bombkę. Noszę go teraz tylko dlatego, że wymówiłem nad nim zaklęcia, pobłogosławiłem i oczyściłem go wodą; dedykuję jej użycie Menkeretowi, Panu Illuta, mojego boga. Dawniej spędzałem takie długie letnie noce na samym szczycie domu mojej rodziny w Illuta, w przytulnym pomieszczeniu obserwatorium mojego ojca. W maleńkim pokoju zbudował wygodną, ​​wyściełaną aksamitem kołyskę, z której mógł w cichej samotności kontemplować i obserwować gwiazdy i planety. Używał go rzadko po ślubie z moją matką, a jeszcze mniej po moim urodzeniu.

Dla mnie było to miejsce schronienia przed niekończącym się zgiełkiem naszego wspaniałego domu. Od czasu do czasu dołączał do mnie mój ojciec i przytuleni do siebie rozmawialiśmy. Najczęściej rozmawialiśmy o czarach. – Nie, moja córko – mówił uprzejmie, kręcąc głową.

„To nie jest ani czas, ani pora roku. Gdybyś była następczynią takiej jak Zia Tal Kadzior, wielkiej czarodziejki, musisz się uczyć i zdyscyplinować, tak jak ja, ucząc się sposobów czarodziejów krok po kroku. z tym, co może wyrządzić najmniej krzywdy tobie i innym." "Ale ojcze…" "Widziałeś, co się stało, kiedy otworzyłeś świętą Pieśń i przeczytałeś ją bez mojego przewodnictwa." "Tak", moja twarz zaczęła b. Widząc to, uśmiechnął się i przytulił mnie. Kontynuował swoim cichym, kojącym głosem.

„Masz potencjał bycia wielką i potężną czarodziejką; jesteś już adeptką, wtajemniczoną w nasze tajemnice i znasz dyscyplinę arru-sha. Twoje studia znacznie wyprzedzają studia synów innych członków mojej gildii i nie uogólniam, kiedy mówię „synowie”. Jesteś jedyną kobietą z Mentrassanae, która od wieków została wtajemniczona w sztukę. Powinnaś być z siebie równie dumna, jak ja z ciebie”. Rozmowa tego wieczoru zrobiła na mnie wrażenie z wielu powodów, ale przede wszystkim dlatego, że po raz pierwszy mój ojciec przyznał, że jestem teraz kobietą.

Zwróciłem uwagę na to, a on się uśmiechnął. „Och, nadal jesteś bystrą dziewczyną i rozmyślnym dzieckiem, ale naprawdę stałaś się piękną kobietą”. Później tej nocy, kiedy patrzyliśmy przez jego przyrządy optyczne, obserwując przejście wulkanicznego księżyca Teleia przez powierzchnię gigantycznej planety Cavourus, powiedział do mnie: „Wiele czarów, wiesz, nie można przelać na papier”. „Dlaczego? Czy odłożenie go na bok obniży cenę, pozwalając na czytanie go przez zwykłe masy?” Natura większości mocy jest czysto instynktowna.

Pochodzi z twojego serca i umysłu, tak jak pająk umie budować sieć bez konieczności uczenia się, jak to zrobić. Zaufaj swoim marzeniom, moja córko, w twoich uczuciach, twoich zmysłach i twojej intuicji tkwi wielka magia." Łzy spływają mi teraz w oczy, gdy przypominam sobie jego słowa, jego miłą twarz, jego delikatny dotyk i ciemnozielone oczy. Oczy takie jak moje; oczy, w które już nigdy więcej nie spojrzę. Mocno chwytam za sznurek turkusu. Rozlega się ciche pukanie do drzwi.

Szybko wstaję, osuszam oczy i odchrząkuję. Ponieważ mój gość zadał sobie trud zapukania, wiem, że są niewolnikami, a nie Darrakhai. "Podaj." Drzwi się otwierają i wita mnie pobrużdżona twarz starej Talhrany. Bardzo szanuję tę starą kobietę Naeussi.

Ze wszystkich wielu niewolników w domu Heszuziusza jest ona zarówno najmądrzejsza, jak i najbardziej zaawansowana w wieku; spędziła więcej życia jako niewolnica niż jako wolna kobieta. Jest prawdziwą skarbnicą mądrości, ale teraz rzadko się odzywa i zachowuje milczenie. Wiem, że musi być tutaj na polecenie mojej Lady Itelyssia, ponieważ jest jedną z osobistych służących Itelyssii.

Zerka na moje nagie ciało, a na jej nieodgadnionej twarzy pojawia się cień uśmiechu. Potem się odwraca. Na kamiennej podłodze za nią stoi półmisek, na którym widzę porcję pieczeni wieprzowej oraz mnóstwo warzyw i zieleniny, wszystkie aromatyczne i obficie przyrządzone z przyprawami. Talhrana podnosi półmisek i podaje mi go. „Z łaski naszej Pani Pani” – mówi lakonicznie.

Biorę od niej półmisek, wdychając cudowne aromaty. Kładąc go na sienniku, zauważam, że wciąż stoi przy drzwiach. "Talhrana, najczcigodniejszy przyjacielu, czy zechciałbyś do mnie dołączyć? Jest tu o wiele więcej jedzenia niż ja sam jestem w stanie zjeść." – Nie, moje dziecko, bogowie błogosławią cię tysiąckrotnie.

mówi cicho. "Mam swoje obowiązki do załatwienia." Jestem rozczarowany, ale rozumiem; to jej sposób na posłuszeństwo, tak jak ja się buntuję. Sięga do kieszeni i wyciąga ciężki, ciemny przedmiot.

To jest klucz. Klucz, z którego pętli zwisa jedwabny sznurek z trzema koralikami; dwie złote i środkowa z rzadkiego lapis lazuli. Od razu to rozpoznaję; jest to klucz do komory Lapis.

Moje oczy rozszerzają się, gdy podaje mi go, ledwo mogę powstrzymać radość. – Rozkazano mi powiedzieć ci, że jutro masz zwrócić ten klucz do biura Namiestnika Domu. Odbieram jej to, obiecując jej, że to zrobię.

Nie dodaje: „Jeśli tego nie zrobisz, oboje zostaniemy ukarani”. Nie musi. Dziękuję jej, a kiedy odchodzi, ponownie zerka na moją nagość.

W jej oczach jest miękkość. Może przypominam jej własną młodość i dawną urodę. Gdy odchodzi, zamykam drzwi i patrzę na półmisek.

Żywności wystarczy na nakarmienie czterech niewolników, ale gdybym miała się nią podzielić, z pewnością naraziłabym się na niezadowolenie pani. Darrakhai nie są szczególnie altruistycznymi ludźmi i trudno im zrozumieć bezinteresowne zachowanie u innych. Uważają takie zachowanie za głupie, ale rozumieją karę i nagrodę. Wygląda na to, że to jedzenie i ten klucz są moją nagrodą za to, że ostatnio zadowoliłem Lady Itelyssię.

Odbieram klucz. Byłem obecny i służyłem z moim ciałem w Izbie Lapis, ale nigdy wcześniej nie byłem w posiadaniu klucza. Postanawiam zabrać ze sobą jedzenie, a resztę zostawić dyskretnie w kuchniach, gdzie jeden z niewolników mógłby je zjeść.

Luźno owijam w pasie kawałek samodziału, zawiązując go na biodrze i wychodzę z pokoju. Długi korytarz przed moją celą jest cichy i oświetlony tylko lampami. Po drodze robię kilka zakrętów. Po tej stronie domu korytarz jest zwykle pusty i zagracony, więc moja ciekawość budzi się, gdy przede mną na podłodze, w pobliżu jednej ze starych wnęk w ścianie, wyczuwam jakiś przedmiot. To tylko zwykły pantofel, taki jaki noszą niewolnicy, ale kiedy go podnoszę, dostrzegam kilka ciemnych kropel na podłodze obok.

Świeża krew, sprzed zaledwie kilku minut. Mój umysł pędzi i myślę o starej Talhranie. „Gdyby przeszła tędy, ktoś tak sumienny, jak ona, z pewnością podniósłby ten pantofelek. Być może nie przeszła tędy, a gdyby to zrobiła, to pantofel i krew mogą być jej”. Nie mogę wykryć wzoru w kroplach na podłodze, ale wiele kamieni na ścianie również jest poplamionych i tutaj widzę ślady palców.

– Dlaczego ktoś miałby chcieć skrzywdzić kobietę tak starą i nieszkodliwą jak Talhrana? Ustawiam talerz na podłodze i szybko sprawdzam, czy rzeczywiście jestem sam. Nie widząc nikogo, przyciskam dłonie do ściany w kilku miejscach, stukając w kamienie najmocniej, jak potrafię. Ściana się nie porusza. W jednej chwili zamykam oczy i koncentruję się; wejście w stan arru sha. Wkrótce mój umysł jest w stanie spojrzeć poza kamienie na ciemną przestrzeń za nimi.

Są pajęczyny, kurz i gruz, ale jest też wejście, zaledwie kilka kroków dalej. Kurz wokół drzwi jest bardzo wzburzony i ostatnio. Otwieram oczy i marszczę brwi. Jest tu jakaś złowroga tajemnica.

Gdybym był bardziej biegły w sztuce czarownika, mógłbym jak kiedyś przejść przez ścianę; Widziałem, jak robi to mój ojciec. Na razie ukryte drzwi muszą pozostać tajemnicą. Jak to często bywa, w moim umyśle pojawiają się teraz wersy ze świętego kantyku Menkereta. Moi ludzie wierzą, że kiedy to się dzieje, jest to boskie objawienie, chociaż znaczenie boga rzadko jest jasne. Ciemność! W sercu nocy niezrównanej; Posępne pustkowie mej umęczonej duszy, gdzie tylko ja i ja jesteśmy skazani na wędrówkę Przez ciche i bezkwiatowe pola bólu.

Stracone jest dzisiaj, a zgubione jest jutro; Bagna zarówno zmartwienia, jak i smutku! Rzeczywiście złowieszcze słowa! Po przejściu kilku kolejnych skrzyżowań na korytarzu dochodzę do szerokich schodów. W końcu prowadzą one do najniższych poziomów wielkiego domu. Darrakhai to starożytne królestwo. Jest o tym wzmianka w kronikach Mentrassan sprzed ponad dwóch tysięcy lat. Jego miasta przeszły wiele wstrząsów; wielokrotnie przytłoczony i zniszczony katastrofą, zagranicznym podbojem i walkami.

Dom Heszuziusza nie oszczędził fortuny swojego macierzystego miasta; ogromny, labiryntowy gmach był wielokrotnie dodawany, niszczony i przebudowywany, co czyni go zbiorem warstw, z których każda została zbudowana na ruinach swojego poprzednika. Schodzę po schodach. Dochodzę teraz do podestu, gdzie jest długi pokój oświetlony pochodniami. Jego odległa ściana zdominowana jest przez ogromne drewniane drzwi. Misterne, geometryczne żelazne zdobienia zdobią i wzmacniają starożytne belki tych drzwi, które są czarne jak skrzydło kruka.

Zatrzymuję się na środku pokoju, aby podziwiać starożytne wykonanie i odmówić cichą modlitwę za dusze drzew; niedoceniani bohaterowie, którymi są. Są to drzwi do tajemniczej Komnaty Lapis, ale nie były używane od wieków i są artefaktem z zupełnie innych czasów. Na lewo od niego, prawie niewidoczne, są kolejne drzwi. Ten jest wykonany z drewna telkka, sprytnie pomalowanego, aby imitować otaczający kamień.

To do tych drzwi mam klucz. Komnata Lapis to starożytne pomieszczenie; relikt minionej epoki elegancji. Jego wykonanie jest niezwykle pomysłowe i zaskakująco złożone. Na każdej ścianie iw każdej przestrzeni ogromnej, ośmiokątnej sali znajdują się mozaiki o niezwykłej urodzie; stylizowane w swoim projekcie, ale przedstawiające bajeczne zwierzęta i święte rośliny, mistyczne miejsca, bóstwa i dostojne osoby z dawnych czasów, których imiona giną za mgłą czasu. W tej sali Pan i Pani Heszuziusz przyjmują swoich najważniejszych gości, a także miejsce rodzinnych obrzędów i ceremonii religijnych.

Ale w dużej mierze nie znają jego historii i prawdziwego znaczenia jego dekoracji. Często bawiły mnie liczne sprzeczne relacje o tym, ile lat ma ten pokój, jakie mogło być jego pierwotne przeznaczenie, kto go zbudował i kim byli mistrzowie. Pochodzenie kosztownych materiałów użytych do jego budowy i dekoracji to kolejna z jego tajemnic. Spośród tych materiałów najrzadszy jest lapis lazuli. W ścianach na wysokości oczu znajdują się duże, wypolerowane na wysoki połysk płyty, a poza tym niezliczona ilość innych elementów.

Dominuje intensywny błękit tego prawdziwego lapisu, ale większość koloru pokoju pochodzi z pięknie kutego szkła i płytek ceramicznych we wszystkich odcieniach, imitujących kosztowny lapis. Gdzie indziej złoto, sardonyx i porfir, masa perłowa i wiele wspaniałych materiałów, których nie potrafię nazwać. Nie ma wątpliwości, że Komnata Lapis jest wysublimowanym arcydziełem i miejscem tajemniczości, ale jeszcze jednego jestem pewien. Dzisiejsi Darrakhai nigdy nie mogliby tego pojąć.

Na drugim końcu komnaty, zajmujący około jednej trzeciej dostępnej przestrzeni, znajduje się ogromny zatopiony basen. Zasilana podziemnym źródłem i regulowana przez jakiś niezwykły ukryty system, woda jest zawsze świeża i stale chłodna. Kusi mnie, gdy stawiam talerz na jednej z podwyższonych kamiennych ławek. Te 'ławki', z braku lepszego określenia, ozdobione są wieloma misternymi motywami, ale jeden szczególnie zawsze rzuca się w oczy, gdy jestem w tym miejscu.

Samo jest okiem; czarny, na wpół zakapturzony, o wyglądzie boskiego spokoju, podobny do świętego oka Menkereta. Pozdrawiam to z szacunkiem. Zrzucam przepaskę na biodra i ciężki sznur turkusu, kładę je wraz z kluczem na ławce i idę na brzeg basenu. Mój kręgosłup drży z oczekiwania, kiedy wkładam palec do wody i rzucam plusk w kierunku środka. Sprawdzić.

Na środku basenu znajduje się wysoki cokół. Kolejna godna uwagi cecha tego niezwykłego miejsca. Na cokole stoi posąg naturalnej wielkości bogato ubranej i przystrojonej kobiety.

Podobnie jak w przypadku reszty pokoju; Do wykonania tej figury wykorzystano wiele drogocennych materiałów. Potajemnie rozważałem to wiele razy podczas służby tutaj. Jest to kompozytowy posąg wykonany z metalu, kości słoniowej i kamienia; bogato inkrustowane io wspaniałej konstrukcji. Jej tożsamość, jak wiele innych w tym pokoju, jest tajemnicą.

Znowu słyszałem o niej wiele dziwacznych relacji; każdy z nich jest w zasadzie sprzeczny z pozostałymi. Dla mnie jest po prostu boginią. Znowu zanurzam stopę w wodzie.

jest przyjemnie chłodny; znów przeszywa mnie mrowienie, jak krople chłodnego deszczu na mojej skórze. Nie potrzebuję więcej zaproszenia. Zawsze będę wdzięczny Oltosowi, mojej utraconej miłości, za wiele rzeczy. Jednym z nich jest to, że jestem świetnym pływakiem i nurkiem; rzeczywiście powiedziałbym, że moja pewność siebie i umiejętności w wodzie dorównałyby teraz jego. Byłby ze mnie dumny.

Stojąc z nogami razem, napinam mięśnie, wyciągam ramiona i opuszczam głowę. Nurkuję i odmawiam cichą modlitwę do nieznanej bogini przede mną. Teraz chłodna woda pieści moje ciało i koi kończyny. Długie pociągnięcia czysto przecinają wodę, mięśnie nóg napinają się, napędzając zmysłowy płyn.

Unosząc się teraz na powierzchni, biorę kilka głębokich oddechów, a następnie nurkuję. Schodzę coraz głębiej, aż woda mnie otoczy, cofając mnie do czasów sprzed narodzin. „Zatrzymaj nos i dmuchnij moja pani”, mówi ciepły, bogaty głos głęboko w mojej głowie.

„Małe dziurki w twoich powiekach wyrzucą powietrze i będziesz mógł nurkować głębiej. W ten sposób my, rybacy, zbieramy koralowce i jeżowce”. "Tak Oltos.

Pamiętam, twoje instrukcje, pamiętam, kochanie." Woda pieści mnie jak dotyk tysiąca miękkich i kojących dłoni. Dwukrotnie okrążam cały basen; nurkując kilka razy, aby zbadać bogato zdobioną podłogę. Jakim ludem musieli być ci starożytni Darrakhai, żeby to stworzyć; miejsce tak niepodobne do niczego, co zbudowali ich współcześni potomkowie. Kiedy służę w tej sali, jednym z moich obowiązków jest ratowanie pijanych gości, wszystkich kształtów i rozmiarów, którzy wpadają do wody.

O hańba! Ale teraz, kiedy jestem tu sam, pokój jest całkowicie mój; Jestem jego panią. Ale moja samotność jest zbyt krótka. Za słabo tu dźwięk.

To dźwięk otwieranych drzwi. Następuje kilka cichych kroków i widzę, jak powoli wchodzi wysoka, ubrana na czarno postać. Po cichu wślizguję się z powrotem do basenu, zanim mnie zauważą, i unoszę się nieruchomo, obserwując zbliżanie się intruza. To jest mężczyzna; ciemny i gibki osobnik, o pięknych rysach, z pięknymi kończynami, ale dziwnie pozbawiony wdzięku, gdy ze zdumieniem rozgląda się po cudownym pokoju wokół niego.

To Jaano. Gdy powoli zbliża się do basenu, na moich ustach pojawia się uśmiech. W milczeniu biorę kilka głębokich oddechów; moje oczy przestają mrugać, gdy patrzę, jak wpatruje się we wszystko wokół niego jak podróżnik, który dopiero co wyłonił się z pustynnych piasków. Ale mnie nie widzi. Pozwalam mu zrobić jeszcze kilka kroków w kierunku basenu i zanurzam głowę pod wodą.

Nogi i ramiona ciężko pracują, aby ściągnąć moje ciało w dół. Mam wystarczająco dużo siły, by móc zanurkować na sam dno basenu. Tam wchodzę w stan arru sha. Od razu woda staje się dla mnie nieważka i czuję, jak w moich kończynach gromadzi się ogromna energia. Ukryty złotym wrzecionem pulsującego światła; Czuję, jak moje stopy dotykają gładkiego dna basenu.

Z mojego kręgosłupa wyłaniają się macki światła widzialnego, żywe i ciężkie w tysiącach kolorów, a ja wysyłam je w górę z wody tam, gdzie stoi biedny Jaano. Widzę go oczami wyobraźni. Teraz podnoszę ręce nad głowę i odpycham wodę, jakby była powietrzem, moje nogi napinają się mocno pod wpływem sił, które przez nie przepływają. Wstaję! W górę i w górę, z każdą sekundą nabieram prędkości i rozbijam powierzchnię z głośnym pluskiem. Widzę twarz Jaano i dochodzę do głowy posągu na wysokim cokole, potem jestem nad nimi i blisko sufitu.

Teraz odzyskuję kontrolę, gdy grawitacja w końcu przejmuje kontrolę nad moim ciałem i zaczynam schodzić. Krople wody spadają wraz ze mną, gdy ustawiam się do dramatycznego lądowania. Z wyciągniętymi ramionami wysiadam dwadzieścia kroków przed nim, uśmiechając się maniakalnie i wciąż spowita złotym światłem, które pozwalam mu zobaczyć. – Na wszystkich bogów! Powiedzieć, że jest zdziwiony, byłoby rażącym zaniżeniem sprawy.

Podnosi ręce i cofa się, wypowiadając kilka przekleństw Zonovona. Gdy macki się cofają, światło wokół mnie gaśnie i kiedy ostatnia z moich towarzyszących kropel uderza o podłogę, mówię. „Uważaj, jakiego języka używasz przed boginią Jaano”. – Czy… czy tym właśnie jesteś, boginią? Jego głos lekko drży, gdy na chwilę spogląda mi w oczy. Następnie odwraca wzrok i spuszcza głowę, gdyż zbyt długie patrzenie na twarz bóstwa jest w Zonovon świętokradztwem.

— Nie, to o tej pani, na cokole, o której mówię. Jestem po prostu… Kaylą. - A więc rzeczywiście jesteś potężną czarodziejką, piękną damą Mentrassanae.

Nagle widzę w mojej głowie pełną dezaprobaty twarz mojego ojca. Podchodzę do Jaano i podaję mu rękę. Jego własna dłoń wynurza się wciąż zmarznięty ze strachu ze swoich czarnych szat. Uciskam jego nadgarstek trzema palcami w przyjaźni; jak to jest w zwyczaju w Zonovon. Wreszcie się uśmiecha.

„Nie, mylisz się, mój przyjacielu” szepczę. czy jestem prostym muzykiem, który robię z takich jak ty?” „Czarne sieci włoków Darrakhai są daleko. Jestem tylko skromnym kijem, który usidlili. Patrzy na mnie z powątpiewaniem, a ja się uśmiecham, zmieniając temat na bardziej przyziemne.

– Dlaczego jesteś tak ubrany? lorda Deichellysa, jak nazywa nas, dość fantazyjnie, nasz mistrz. Deichellys jest najstarszym synem Lady Itelyssi. – Znam go.

Ile lat ma Deichellys? Dziesięć?" Śmieję się, ale Jaano patrzy na mnie nieco defensywnie. "Jest całkiem dojrzały, wykształcony i wyrafinowany… jak na dziesięciolatka i jak na Darrakhai". Znowu się śmieję, ale teraz jestem zaintrygowany. Jesteś muzykiem? — Tak, gram na sondarze Zonovon i na oudzie, ale jestem najbardziej biegły na dilrubie. — Dilruba? Co to za instrument?” „To rodzaj skrzypiec z długim gryfem i stalowymi strunami; korpus wykonany jest z twardego drewna pokrytego kozią skórą.

Gram i komponuję do tego piosenki i melodie. W starożytnym języku mojego ludu jego imię oznacza „zbójca serca”. Przez dłuższą chwilę patrzę na niego.

Jestem pod wrażeniem, ale w końcu i mimowolnie moje oczy go denerwują. „Piękne imię Jaano, złodziej serca . Dlaczego tu jesteś? - Sama Lady Itelyssia kazała mi tu przybyć. Jedna z jej pokojówek dała mi wskazówki.

– Czy to była stara Talhrana? – Nie. – Nieważne, kontynuuj. – Dziewczyna, to była Shuusa, powiedziała, że ​​znajdę otwarte drzwi. Powiedziała, że ​​moje zadanie stanie się dla mnie oczywiste, gdy przyjadę.

Ale tutaj znajduję tylko ciebie. - Tylko ja…? - Nie, cieszę się, że cię znowu widzę, ale może mógłbyś rzucić trochę światła na to, dlaczego tu jesteśmy? - Może, ale najpierw zjedzmy. Jaano wciąż jest wyraźnie wstrząśnięty moim małym pokazem wcześniej, więc robię, co w mojej mocy, aby go uspokoić.

Jest również ostrożny wobec jedzenia i wyjaśniam, że dostałem je jako nagrodę od naszej kochanki. uspokój go i wreszcie je. Mimo że wieprzowina jest zimna i smażona na węglu drzewnym i smaczna, warzywa po prostu boskie. Kiedy jemy i rozmawiamy, opowiada mi o swojej karierze muzycznej; i wydaje się, że jest dość wybitny Mówimy o jego kompozycjach i wreszcie o jego rodzinie. „Moja żona i ja byliśmy małżeństwem dopiero dwa lata przed wojną z Darrakhai i moim pojmaniem.

Straciłem ją i nasze nienarodzone dziecko. — Żal mi ciebie, przyjacielu. — Dziękuję ci, o łaskawa czarodziejko z Mentrassanae. — Mam na imię Kayla i nie jestem jeszcze czarodziejką.

ale zwykłym graczem na dilrubie, a ostatnio niewolnikiem lorda Deichellysa. Uśmiecham się i widzę ból wyryty głęboko na jego czole. O ile głębiej musi być wyryty w jego sercu! „Opowiedz mi o swojej żonie”. centrum mojego świata; była odważna i mądra, rzeźbiarka - dobra w rękach, w razie potrzeby dobra w gorczyku, a także miła i obdarzona kobietą. Wyraźne, piękne i prawdziwe.

Tęsknię za nią, ale w wierze; mieszka teraz w towarzystwie bogów i swoich przodków. Tam, wiem, że jest mile widziana. — Tak. — A co z tobą, Kayla, czarodziejką, która ma być? — Jak powiedziałem, jestem tylko kawałkiem drewna, zabawką morza i wiatrów. Nie powiesz mi?” „Och… moja rodzina rozpacza nad mną i miałam kiedyś kochanka; prawdziwa miłość, ale jego serce należało do morza.

Byłem głupcem, myśląc, że mogę się do tego przyznać. Jego życie, jego piękno i odwaga zostały dane przez Boga. Ci, których kochają bogowie, odzyskują. Zginął dzielnie, walcząc w obronie naszej ojczyzny." "Więc ja też opłakuję cię, o piękna pani z Mentrassanae." "Płaczmy, kiedy nadejdzie pora roku, przyjacielu, ale czyńmy także tych, których kochamy i tracimy zaszczyt życia tak, jak chcieliby, abyśmy żyli.

– Mądre słowa, lady Kayla, i prawda. Moje oczy przyglądają mu się uważnie przez dłuższą chwilę, gdy siedzimy blisko w cichej kontemplacji. Teraz wydaje się, że nie jest chory na Spokojnie w mojej obecności. Żałuję, że wcześniej go tak przestraszyłem. Odwracam się do niego i patrzymy sobie głęboko w oczy.

Widzę tam głęboko zakorzenioną tęsknotę, ale jest to tęsknota za przeszłością i szybko ustępuje, podobnie jak ciemność przed pierwsze promienie. „Oddajmy hołd przeszłości Jaano, ale radujmy się także w teraźniejszości”. Kiwa głową i uśmiecha się smutno.

„Takie jak jest”. Całujemy się. To tylko chwila, ale ta czułość Chwila trwa długo po tym, jak nasze usta się rozsunęły.Odwraca wzrok od mojej twarzy w kierunku drzwi i wzdycha.Teraz odwracam jego twarz z powrotem do mojej.

"Bądź w pokoju Jaano i wierz mi, kiedy powiem ci, że ta komnata jest nasza na noc." Patrzy na mnie z rosnącą niepewnością. Biorę klucz i macham nim przed jego twarzą. - Ukradłeś to swoją magią? Szepcze. - Nie, to moja nagroda od Lady Itellysia, tak jak ty.

"Ja?" „Tak, jesteś teraz niewolnikiem niewolnika, mój drogi Jaano; najniższym z najniższych”. Śmieję się, a on się uśmiecha. – Kpisz ze mnie, lady Kaylo, ale dziwnie się cieszę.

Nasze usta znów się spotykają i tym razem w naszym pocałunku jest raczkujący zapał. Badamy nawzajem swoje usta i usta; najpierw nieśmiało, potem z rosnącym zapałem. Słodkie i zmysłowe usta obejmują i powoli rozpalają namiętność naszych ciał. Jak zawsze jestem agresorem; Biorę głowę Jaano w dłonie i przyciskam do jego ust.

Pożeram łapczywie jego usta i wkrótce mój zapał skłania go do większych wysiłków. Wciska język do moich ust, żartobliwie drażniąc się z moim, potem okrąża moje usta i ssie dolną wargę; biorąc to wszystko do ust. Jestem pod wrażeniem i ponawiam atak na jego usta. Chwile mijają, a ja czuję się tak, jakbyśmy byli na krawędzi wieczności intymnej przyjemności. Kiedy po jakimś czasie zatrzymujemy się, widzę jego zamglone oczy.

"Ach, za tym tęsknię za Kaylą, za nieopisaną przyjemnością zawartą w pocałunku." "Miękkie godziny czułej bezczynności Oczekuj na ciebie i na mnie Na wspaniałe kolory zapomnienia Teraz ubierz spokojne morze; Odpędzając nasze troski i smutki I wszystko, co sprawia, że ​​płaczemy, Jak morze z zachodu słońca pożycza zasłonę, by ukryć głębię. Miękkie godziny czułej bezczynności Dla Ciebie i mnie do dzielenia Na naszym morzu radości Morze niezrównane Z czułymi westchnieniami i słodkimi pieszczotami usiłuję Cię uhonorować I godzinami leniwych pocałunków Na naszym morzu błękitu Urzekłem go tym mała piosenka, a jego oczy wpatrują się w moje z niecierpliwością i wyczekiwaniem. „Wybacz mi, reszty nie mogę sobie przypomnieć.” „Nieważne, to było piękne.” „To stara ballada Mentrassan z północy. Dobrze całujesz Jaano." "Jestem tak samo zainspirowany twoją urodą jak ja i upokarza mnie." Moim pierwszym odruchem jest śmiać się z tego, a potem myślę, że nie kpi ze mnie, ale że jest w nim powaga.

serce; szczerość, której oczy nie mogą powstrzymać, ale promieniują. Przypomina mi się mój zagubiony rybak. Całuję go ponownie i tym razem moje dłonie pieszczą jego piękną twarz; przyciągają go bliżej. Po długich chwilach jego dłonie pocierają moje ramiona i plecy czule.

Jego silne dłonie i giętkie palce muzyka śledzą kontury moich ramion i powoli, bardzo powoli przesuwają się w dół mojego kręgosłupa. Moje ciało mrowi, a moje serce przemawia do mnie. Teraz Jaano obejmuje moją talię i leżę wtulona w jego Jest łagodny, a jego łagodność świadczy o jego szacunku dla mnie. Jego żona była rzeczywiście szczęśliwą kobietą.

Ale ja nie jestem barankiem potrzebującym czułości, jestem taszkiem, samotnym myśliwym z wysokich północnych gór. Wyrywam się z jego uścisku i patrzę na niego; moja twarz jest teraz maską, moje oczy płoną tajemnicą, a zęby obnażone. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, ale zanim niepewność przemknie przez jego twarz, rzucam się na niego jak szlachetny tashk, który rzuca się do zabicia. Moje piersi falują i wciskają się w jego klatkę piersiową, moje mięśnie napinają się, gdy całuję jego usta z niesłabnącym ogniem.

Wysysam oddech z jego płuc i zarzucam kruczowłose loki na jego ramiona, gdy morze rzuca fale na nieszczęsny brzeg. Moje ręce nie są bezczynne i wkrótce wydłubałem jego ciało z czarnych szat. Jeszcze raz spoglądając w dół na jego nagość, jestem ogromnie zadowolony. Wkładam kolejno każdą z moich piersi do jego ust i rozkoszuję się dotykiem jego języka i zębów na moich sutkach.

Moje sutki wkrótce twardnieją i wystają i widzę, że ja też mu ​​się podobało. Jego kutas ożywia się i zatrzymuje, bez mojego nawet dotknięcia go, na jego nagim brzuchu. Chwytam teraz jego długość i delikatnie go drażnię, stopniowo pozwalając mojej dłoni ześlizgnąć się do jego podstawy, gdzie ocieram się o jego ciężkie jądra. Czuję, że reagują na mój nacisk i zaczynają się cofać, ale potem cofam rękę.

Jaano ma pięknego kutasa; grube i zwężające się ku górze, o eleganckich proporcjach i zakrzywiające się ku górze w przyjemnych liniach. Lady Itelyssia musiała sowicie za niego zapłacić. Ale w tej chwili jego pięknie wyglądający kutas należy do mnie i miałabym go w całości w ustach.

Mój język kocha dotyk jego ciała, moje usta pożerają go łapczywie. Zwracam baczną uwagę na każdą część jego kutasa; wracając raz po raz do głowy; ale nie za często, bo pragnę, żeby przetrwał ze mną tę odległość. Jaano kładzie się wygodnie i bez pytania delikatnie zbiera moje włosy, pozwalając sobie na obserwowanie wspaniałej pracy, którą wykonuję ustami.

Jęczy, gdy czuję, jak jego kutas drga, pulsuje i gwałtownie rośnie. Od czasu do czasu wyjmuję go z płonących ust, by dmuchnąć na niego chłodnym powietrzem, i pocieram jego błyszczącą główką o twarz, a potem łapczywie wracam w głąb ust. Chętnie bym tak kontynuował, ale teraz czuję jego rękę na moim ramieniu, popychając mnie do tyłu.

„Połóż się i odpocznij, moja pani, a jeśli takie jest twoje życzenie, będę pieścić twoje wewnętrzne głębie moim językiem, palcami i całym sercem i duszą”. „Jakie wyrafinowane maniery, jaka niezwykłość, jaka łaskawość Jaano i wszystko od zwykłego muzyka. Módl się, kontynuuj”. Chociaż mój ton jest szyderczy, a pokora nie leży w mojej naturze, od razu widzę, że szczerze pragnie mnie zadowolić i żałuję, że tak z nim rozmawiałem. Opieram się na łokciach i powoli rozkładam nogi.

Słyszę, jak Jaano oddycha, gdy kontempluje scenę przed nim. Jego umysł jest łatwy do odczytania; wczesne wątpliwości i lęki, kiedy po raz pierwszy spotkał mnie tutaj, teraz szybko ustąpiły miejsca pragnieniu i będę pielęgnować to pragnienie, aż rozkwitnie w pożądanie. Maluje językiem długie, wilgotne linie wzdłuż moich wewnętrznych ud; degustując ich miękkość i ciesząc się gładkością mojej skóry w kolorze kości słoniowej. Za każdym razem, gdy zbliża się do swojego ostatecznego celu; coraz bliżej, ale nigdy do niej nie dociera. Lubię takie zabawy i jeszcze raz podziwiam jego ciemną skórę i muskularną sylwetkę.

Jaano ma piękne ciało, ale nie powiem mu tego, jeszcze nie teraz. Aby go zachęcić, rozkładam miękkie usta; jak kwiat kwitnący przed nim i ofiarujący swój cenny nektar do jego spieczonych ust. Z upodobaniem przyjmuje moją ofertę. Czuję, jak jego język bada każdą moją fałdę i wije się luksusowo w moich ukrytych głębinach. Teraz Jaano zwraca uwagę na moją łechtaczkę.

My z Mentrassanae uważamy tę część kobiecego ciała za świętą; jest jej esencją, zalążkiem jej kobiecości i źródłem jej najbardziej intymnych przyjemności. Jaano nie potrzebuje instrukcji, gdy okrąża go językiem i pieści go ustami, znakomicie masując moje ciało ustami i oblewając mnie swoją śliną. Jesteśmy połączeniem słodyczy i soli, które najbardziej mi się podoba. Teraz zaciskam się na jego ustach; jego gorący oddech potęguje słodkie uczucie już wytwarzane przez jego usta i język. Po kilku intensywnych chwilach moje ciało drży z rozkoszy.

Sięgam po jego włosy i przyciągam jego twarz bliżej mojej cipki. Jego odpowiedzią jest zagłębienie się we mnie głęboko swoim językiem, wyczuwanie i smakowanie mojego najgłębszego horyzontu. "Jaano", cicho wołam jego imię, a on mnie ignoruje.

„Jaano, przestań, przestań”, teraz jest posłuszny. Wstaje, a ja chwytam jego kutasa, pocierając go na całej długości, aż będzie najmocniejszy, a następnie delikatnie kieruję go w stronę mojej cipki. Jego mięśnie napinają się i przygotowuje całe ciało do czekającego go zadania. Chociaż wchodzi we mnie powoli, jego kutas wypełnia mnie niemal natychmiast, a moja cipka dopasowuje się do swojej cudownej grubości. Jestem jeszcze bardziej mokra niż wcześniej, więc Jaano z łatwością wypełnia moją szczelinę tęsknoty.

Teraz, gdy wygina się nade mną, ponownie podziwiam jego ciało jako prawdziwą nagrodę; być może należąca do pani Heszuziusz, ale w tej chwili wszystko należy do mnie, by się nim cieszyć i smakować. Jaano kładzie się nade mną i rzuca mi pełne podziwu spojrzenie. Ale kiedy zaczyna pchać, odwraca wzrok. Czy nadal uważa mnie za boginię? Biorę jego głowę i odwracam jego twarz w moją stronę.

Rzeczywiście w jego oczach jest cień pokory. Uśmiecham się do niego i przewracam oczami, gdy jego kutas wzmaga wysiłki głęboko we mnie. Jest uspokojony i teraz, gdy nasze oczy się spotykają, zatracamy się; każdy w spojrzeniu drugiego przez dłuższą chwilę, aż ponownie przyciągnę jego usta do swoich. Jego język to najczystszy miód, jego oczy to wypolerowany onyks, a twarz; wykrzywiony przyjemnością, jest obrazem pożądania. Tak! Chciałbym, żeby mnie pożądał; ja przede wszystkim! Moje nogi obejmują jego talię i kładę je na jego plecach; wciągając swojego kutasa jeszcze głębiej we mnie.

To jest sposób uprawiania seksu, który kocham najbardziej. Moje ręce bawią się jego ciałem; moje paznokcie kreślą glify, które tworzą imię Menkereta, mojego boga, na jego muskularnych plecach. Po cichu poświęcam mu ten obrzęd miłości; Menkeret, lord Eleision.

Jaano odchyla głowę do tyłu i czuję, jak jego pośladki zaciskają się, gdy wbija się we mnie z rosnącym zapałem. Rytmicznie, jak puls bębna, który pcha. Z równą siłą spotykam się z każdym jego uderzeniem, na każdy jego jęk odpowiadam pomrukiem rozkoszy, każdą pieszczotę odwzajemniam z czułością, a moje oczy odpowiadają na płonącą w nim żądzę. Jeszcze nie spotkałem człowieka, który jest mi równy, ale Oltos i Jaano byli najbliżej.

Jesteśmy jak wiatr i fale; poruszając się zgodnie przez niezmierzone przestrzenie przyjemności. On jest ogniem w moim sercu; Jestem oddechem w jego ciele, razem bez słowa wychwalamy wykwintne zalety ciała. Jego jest tylko ciałem mężczyzny, moje jest tylko ciałem kobiety, ale kiedy my dwoje spotykamy się, uwalnia się wspaniały, eteryczny blask. Jaano wstaje, a ja też wstaję. Staję twarzą do niego, kładąc złożone dłonie za jego szyję.

Potem z największą rozkoszą nadziewam się ponownie na jego kutasa. Jest jak cierń w moim ciele, ale cierń, który daje przyjemność, a nie ból. Jaano chwyta mnie za biodra i razem jesteśmy zamknięci w podwójnym uścisku.

Czuję, jak jego kutas pulsuje, gdy wbija się we mnie, wysyłając przeze mnie kolejne fale mrowienia. Jaano mocno mnie trzyma i ochronnie wciska ręce w moje ciało; w ten sposób czuję się pocieszony i podskakuję teraz w górę iw dół jego męskości, stopniowo zbliżając się do uwolnienia. Ciało Jaano również napina się teraz, gdy jego oczy rozkoszują się spektaklem, jakim jest nasza miłość. Wpatruję się w niego jak zwierzę, mam przymknięte oczy i włosy obramowujące moją twarz w dzikim nieładzie. Wiem, że to lubi; Wyczuwam to wyraźnie w jego myślach.

„Moje czułe westchnienia, moje słodkie uwagi oddaję wam, Nad mistycznym morzem namiętności, Bezkresną równiną błękitu”. Te słowa wystarczą. Po ostatnim uderzeniu Jaano jęczy i stoi nieruchomo. Jego żelazny uścisk zacieśnia się na moim ciele, gdy wypuszcza we mnie strumień gorącego nasienia człowieka. Doznanie jest wspaniałe i natychmiast, zaczynając od łechtaczki, czuję, jak moje ciało głęboko drży, mrowienie i grzechotanie falami ekstazy.

Po długich chwilach siadamy na podłodze, oboje wyczerpani, ociekający wodą i ciężko oddychający; pasujące świadectwo naszych wysiłków. Tam, pośród chwały Komnaty Lapis, nie mówimy, nie możemy mówić; jesteśmy po prostu zagubieni w jednej chwili, poza zwykłymi słowami, poza samym czasem. Czekajcie na część 7 "Księżniczki niewolników…".

Podobne historie