Kiedy umierają grzesznicy

Kolejna sprawa dla Jima Barlowe'a i dla ciebie do rozwiązania. Kto to zrobił?.…

🕑 24 minuty minuty Prosty seks Historie

Na obrzeżach naszego miasta znajduje się mały klasztor, wciśnięty między zarośnięty plac zabaw a garaż, który został zamknięty dekadę temu, gdy mechanicy nagle musieli przestać używać klucza i nauczyć się obsługi komputera. Parkujemy na podjeździe przed garażem. Lucyna prowadzi. Poprosiłem ją, chociaż nie ma prawa jazdy, bo głowa mnie boli, a ręce nie przestają się trząść. Wygląda na trochę zmartwioną i to mnie wkurza.

Co sprawia, że ​​czuję się jak dupek, co jeszcze bardziej mnie wkurza. Na żelaznej bramie w wysokim ceglanym murze otaczającym klasztor znajduje się staromodny dzwonek do drzwi. I na całej ścianie jest graffiti, najbardziej zauważalne jest to, które mówi: Pokutuj! po prawej stronie bramy i jeden z napisem Dykes po lewej stronie.

Dźwięk przedziera się przez mój mózg jak pocisk smugowy, kiedy dzwonię. Za bramą pojawia się kobieta ubrana w czarną szatę i białą bliznę okalającą jej twarz. "Tak?" – mówi i patrzy na nas zmrużonymi, podejrzliwymi oczami. „Jesteśmy tu dla…”, mówię, ale udaje mi się powstrzymać przed dokończeniem zdania.

Martwa zakonnica, to właśnie chciałem powiedzieć. – Kazano nam prosić o siostrę Agatę – mówi Lucy swoim najsłodszym głosem. Kobieta otwiera bramę i wpuszcza nas do środka, wpatrując się w Lucy, i dopiero wtedy zauważam, co ma na sobie Lucy.

Ma na sobie biały top zawiązany pod biustem i krótką dżinsową spódniczkę, która wygląda na podartą i podartą. Wygląda świetnie, ale jest tak nie na miejscu jak czołg bojowy na polu stokrotek. Albo powinienem powiedzieć kwiat stokrotki na polu czołgów. Jednak znając Lucy, jestem pewien, że jej strój jest celowy, więc nic nie mówię. Podążamy za zakonnicą przez gigantyczne drzwi z miedzianymi panelami, do nawy z pół tuzinem drewnianych ławek po obu stronach nawy.

Około dwudziestu stóp od ołtarza na drugim końcu pokoju na podłodze znajduje się czarna bryła, mniej więcej wielkości człowieka. „Przeorysza, czyli siostra Agata, wkrótce będzie z tobą” – mówi zakonnica i znika. Spoglądam na krucyfiks wiszący na ścianie przede mną i pozwalam mojej dłoni narysować linię od czoła do klatki piersiowej, a potem od jednego ramienia do drugiego. Myślę, że tak, James.

Nadal pójdziesz do piekła, ale teraz może przynajmniej dadzą ci kieliszek whisky, kiedy tam dotrzesz. Podchodzimy do bryły i rzeczywiście jest to istota ludzka. Kobieta, patrząca na nas martwymi oczami, gdy się zbliżamy, ubrana w taki sam strój jak zakonnica, która nas wpuściła. Jest jednak o wiele młodsza i ma nóż wbity w żebra aż po błyszczącą rękojeść, tylko pod jej lewą pachą.

Na drewnianej podłodze pod nią i wokół niej jest kałuża krwi, a kącik jej ust spływa po policzku. Jej kolor jest prawie czarny w porównaniu do jej szminki, która rozmazuje się wokół ust. Jej szlafrok jest lekko podciągnięty, a jej nagie nogi są widoczne do i powyżej kolan. Ma na sobie jaskrawoczerwone buty z paskiem za kostkę i sześciocalowymi obcasami. Albo więcej.

Ale brakuje obcasa jej prawego buta. Rozglądam się i widzę go na podłodze kilka stóp dalej, przy ołtarzu. — Jest gorąca — mówi Lucy. Przynajmniej nie pójdę do piekła sama, tak myślę. Ale ona ma rację.

Słyszymy, jak gigantyczne drzwi otwierają się i zamykają za nami, i nagle Lucy pochyla się w pasie, by przyjrzeć się bliżej zwłokom, wystawiając swój idealny tyłek w górę. Podchodzi do nas energicznie inna zakonnica, sześćdziesięcio, może siedemdziesięcioletnia, i jestem pewna, że ​​przyłapuję ją na gapieniu się na tyłek Lucy i jej majtki, które muszą być dla niej teraz bardzo widoczne, ale ułamek sekundy później patrzy na mnie . — Panie Barlowe? ona mówi. „Tak”, mówię.

„A to jest moja asystentka, Lucy R…”. – Mimo wszystko nie jesteś potrzebny – mówi, przerywając mi i całkowicie ignorując wyciągniętą rękę Lucy. „Czy tak jest?” Mówię.

„A co z tym zmarłym tutaj?”. – Sami sobie z tym poradzimy – mówi. „Czy policja jest w drodze?”. „Właśnie miałem do nich zadzwonić”. "Nie masz…?" – mówię, ale przerywa mi pretensjonalny wyraz jej oczu.

– Słuchaj – mówię powoli. - Zadzwoń na policję. Zaczekamy tutaj na nich. A kiedy już tu dotrą, sugeruję, abyś współpracował z nimi iz nami, jak tylko możesz.

Mój ból głowy jest teraz kakofonią pulsującego bólu i daję to po sobie poznać. Jej wygląd zmienia się z pretensjonalnego w wręcz pełen nienawiści. – Jak sobie życzysz, proszę pana – syczy i odchodzi. – No, no – mówi Lucy i trzyma mnie za rękę. Wraca kilka minut później w towarzystwie młodej zakonnicy, która nigdy na nas nie patrzy, tylko wpatruje się w podłogę, nerwowo wywijając w dłoniach białą chusteczkę.

– Policja jest w drodze – mówi siostra Agata. „Proszę, chodź ze mną. To jest siostra Claudine, zostanie tutaj i będzie strzec… miejsca zbrodni”. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli zaczekamy tu na policję – mówię. – Nonsens – odpowiada.

„Musimy iść gdzie indziej, żebyśmy mogli porozmawiać. Bardzo chcę współpracować, panie Barlowe”. Idziemy za nią przez drzwi za ołtarzem i wąskimi schodami w górę. Przeorysza jest wyraźnie silną kobietą pomimo swojego wieku iw przeciwieństwie do mnie nie ma problemu z wchodzeniem po stromych schodach. U szczytu schodów znajdują się drzwi prowadzące do gabinetu z ogromnym witrażem wychodzącym na wschód.

Przed oknem stoi solidne dębowe biurko z krzesłem, które bardziej przypomina tron ​​niż cokolwiek innego za nim. Przed biurkiem stoi proste drewniane krzesło, a przy ścianie naprzeciw okna wysoka dębowa szafa. Na środku pokoju stoi drewniany krzyż z podstawą przybitą do podłogi, wysoki na około siedem stóp.

A na każdym końcu belki poprzecznej, zamiast być może jakiejś reprezentacji starych kolców z czasów rzymskich, znajdują się nowoczesne skoble z przymocowanymi do nich metalowymi pierścieniami. Całość jest przerażającym widokiem, ale jakoś pasuje do tego pokoju. Agata siada na tronowym krześle.

– Tak, panie Barlowe. Bardzo chcę współpracować – powtarza, składając ręce na biurku, pomiędzy starym, srebrnym wiecznym piórem po jej lewej stronie a zdobionym srebrnym pudełkiem, które zdaje się służyć jako przycisk do papieru. po jej prawej stronie, a pod spodem kilka starannie otwartych listów. "Co mogę dla ciebie zrobić?" ona mówi. – Moim zadaniem jest dowiedzieć się, kto zamordował tę dziewczynę – mówię.

"A ty możesz…". – Och, wiem, kto to zrobił – mówi. "Ty robisz?". „Tak, oczywiście. Powiedziałem, że sami sobie z tym poradzimy, panie Barlowe”.

„Więc dlaczego nas wezwałeś?”. „Ja nie. Nie wiem, kto to zrobił, muszę przyznać.

Ale to był błąd. I przepraszam”. – A wiesz, kto jest mordercą? "Oczywiście, że tak.".

"Kto?". „Siostro Claudine. To całkiem oczywiste, naprawdę”. "Ale…".

„I oczywiście przyznała się do całego nieszczęścia. I jest całkiem przygotowana na poniesienie konsekwencji swoich działań”. "Ale… Siostra Klaudyna? To ta dziewczyna, którą przed chwilą zostawiliśmy z ofiarą!”. „Tak”.

„To… źle” – mówię. „Musimy natychmiast wracać”. „Och, nie ma się czym martwić” – powiedziała. mówi, ściskając mi dłoń.

„Siostra Claudine zrobi, jak jej polecono. Nie zanieczyści, jak wy mówicie, ofiary. Zamykam oczy i kciukiem masuję skronie.

– Chyba nigdy tego nie powiedziałem – mówię. ponownie otwieram oczy, kolorowe szyby w oknie migoczą niebieskim odcieniem. „Policja jest tutaj” – mówię. „Idę na dół z nimi porozmawiać”. „Dobrze” – mówi siostra Agata., „ale pańska asystentka oczywiście musi tu zostać.” „Dlaczego?” „Ponieważ ona jest… cóż, ponieważ wszystkie siostry złożyły śluby, panie Barlowe, ale niektóre z nich są… słabe.

A twoja asystentka to… – Czym ona jest? – Kręci głową zirytowana. – Nalegam – mówi ostro i mam wrażenie, że opat Agata jest przyzwyczajona do tego, że dostaje to, czego chce, kiedy nalega. mam wrażenie, że jeśli przeorysza Agatha nie dostanie tego, czego chce, kiedy nalega, bardzo się denerwuje. „Nie mam nic przeciwko” – mówi Lucy.

„To dobry pomysł”. Odwracam się i idę do drzwi., ale potem się odwracam: „A tak przy okazji, czy ktoś jeszcze korzysta z tego gabinetu?”. „Oczywiście, że nie” – mówi. „Nikt nie wchodzi do zakrystii, jeśli ja tu nie jestem!”. Otwieram drzwi jak mówi siostra Agata: „Wiem wszystko o twoich metodach, panie Barlowe.

Nie pozwolę, żebyś zbezcześcił moje dziewczyny!”. Kiedy wychodzę, słyszę Lucy: „Uff, jest tu gorąco, nie sądzisz?”. „Jim?” mówi Rowe, gdy idę w jego stronę przejściem.

Dwóch policjantów wkłada ciało zmarłej zakonnicy do worka i widzę, że zniknęły jej buty. Inny policjant ostrożnie wkłada narzędzie zbrodni do plastikowej torby, a następnie ją zamyka. „To nie jest nóż”, mówię do siebie z moim najlepszym australijskim akcentem. I tak nie jest.

Wygląda bardziej jak nożyk do listów, a ostrze musi mieć co najmniej dwanaście cali długości. Rowe stoi obok siostry Claudine, trzymając ją za ramię. Jest już w kajdankach, z rękami za plecami. „Dzień dobry, detektywie”. "Co Ty tutaj robisz?" on mówi.

„Nie mów mi teraz, że jesteś duchownym. Czy Lucy wie?”. – Jesteś zabawny – mówię.

„Pracujecie szybko”. „Ta pani tutaj już się przyznała” – mówi. „Zabieram ją na stację, a potem wszystko, co muszę zrobić, to papierkowa robota”. „Czy masz coś przeciwko, żebym ją tu trochę zatrzymał? Chciałbym zadać jej kilka pytań”.

„Myślę, że to w porządku. Mogę mieć funkcjonariusza czekającego w radiowozie na zewnątrz. Tylko nie zabieraj całego dnia.

I nie możesz zdjąć kajdanek”. – Nie zrobię tego – mówię. „Dlaczego zdjąłeś jej buty?”.

"Co?". „Martwa zakonnica. Miała na sobie buty. Czerwone szpilki”. – Zakonnica na wysokich obcasach? mówi Rowe.

„Myślę, że pomieszałeś tę scenę z czymś z twojej kolekcji wideo w domu, Jim. Nie miała na sobie żadnych butów”. Patrzę na Claudine, ale ona tylko wpatruje się w podłogę. — Racja — mówię do Rowe'a. "Nieważne.".

Biorę Claudine pod ramię i prowadzę ją z powrotem tą samą drogą, którą przyszedłem. Idzie ochoczo, wciąż wpatrując się w podłogę. Czuję się, jakbym prowadził zbitego psa.

Wchodzimy po schodach do gabinetu siostry Agathy i podnoszę rękę, żeby zapukać do drzwi, ale nagle czuję, że Claudine trochę się odsuwa. zwracam się do niej. "Co jest nie tak?" Mówię, ale ona tylko wpatruje się w podłogę, milcząc. – Nie chcesz tam wejść? Pytam.

Powoli kręci głową, nie podnosząc jej. – Czy jest jeszcze jakieś miejsce, gdzie możemy porozmawiać? Kiwa głową. Musieliśmy wrócić przez kościół, minąć Rowe'a i policjantów, a potem przez gigantyczne drzwi wyjść na zewnątrz, gdzie skręciliśmy w prawo, przez ogród, w którym kilka zakonnic pracowało, wyrywając chwasty i obracając ziemię. Niektórzy z nich podnosili rąbki swoich szat, chodząc po ziemi i błocie, i zauważyłem, że żaden z nich nie miał na sobie butów. I żaden z nich nie wydawał się nawet nas zauważać, kiedy ich mijaliśmy.

Jesteśmy teraz w innym budynku, w internacie zakonnic, iw sypialni siostry Claudine, która nie może mieć więcej niż dziesięć na dwanaście stóp, z pustymi kamiennymi ścianami dookoła. Ona siedzi na stołku na środku pokoju, a ja opieram się o ścianę przy jej prostym i wyraźnie niewygodnym łóżku. Oprócz małego stolika pod małym okienkiem nie ma tam nic więcej.

Nie mogę się doczekać rozpoczęcia przesłuchania, ale nie mogę tego zrobić bez obecności Lucy. To jest umowa. – Pójdę po mojego asystenta – mówię. "Nigdzie nie idź.". Nie odpowiada, ale nie mam wątpliwości, że nawet się nie poruszy, kiedy mnie nie będzie.

Wracam do gabinetu siostry Agaty i pukam do drzwi. Nikt nie odbiera. Pukam ponownie.

"Chwileczkę!" Lucy dzwoni zza drzwi, ale kilka sekund później dzwoni ponownie. "Wejdź.". Otwieram drzwi i wydaje mi się, że sytuacja w środku nie zmieniła się od mojego wyjścia, z wyjątkiem tego, że Lucy siedzi teraz na krześle przed biurkiem. Agata nadal siedzi na swoim tronie. – Zaraz zacznę przesłuchiwać podejrzanego – mówię.

„Chciałbym, żebyś tam była, kiedy to zrobię, Lucy”. „Nie ma żadnych podejrzanych, panie Barlowe. Nie pozwolę na to” — mówi siostra Agata. – Nie proszę cię o pozwolenie – mówię. – Nie martw się – mówi do niej Lucy i uśmiecha się.

„Będę go trzymał w ryzach”. Staruszka wydaje się tym pocieszona, choć nie do końca przekonana. Ale ona pozwala nam odejść. — Co się tam stało? – pytam, gdy idziemy do dormitorium.

„Zadałem jej tylko kilka pytań. Potrzebowała jednak… zachęty do trudniejszych pytań. Upewniłem się, że ma szansę rzucić okiem lub dwa”. "Czego się dowiedziałeś?". - Cóż.

Niektóre z tutejszych sióstr, jak to ujęła, od czasu do czasu dopuszczają się niewypowiedzianych perwersji. Zeszłej nocy sytuacja wymknęła się spod kontroli i siostra Mary, ta zmarła, uciekła. Siostra Claudine poszła za nią do kościoła, przyłapana się z nią i dźgnął ją.”.

„Nieopisane przewrotności?”. „Tak. Spotykają się w nocy, a potem to tylko baty, liny i wszystkie rzeczy odurzające”. "Miły.". „Tak.

Zapytałem ją, co sądzi o tym, że siostry mają, no wiesz, takie rozrywki i czy kiedykolwiek próbowała coś z tym zrobić. A jej odpowiedź była właściwie trochę obraźliwa”. „Czujesz się urażony? To muszę usłyszeć”.

– Wszystkie dziwki – mówi Lucy, naśladując głos Agaty – takie jak pani, panienko, trzeba zdyscyplinować. "Hej.". „Wiem! Ale powiedziała mi, że sama tego nie robi. Jestem starą kobietą, panienko, i moim obowiązkiem jest tylko nadzorować karcenie, aby upewnić się, że odbywa się to zgodnie z ustalonymi przeze mnie zasadami”.

„Zasady, co? Coś jeszcze?”. „Tak, jedna rzecz. Powiedziałem coś w stylu: Cóż, najwyraźniej dyscyplinowanie nie działa, a ona powiedziała coś interesującego. Wymamrotała to naprawdę i jestem pewien, że miała ochotę ugryźć się w język po tym, jak powiedział to. Udawałem, że jej nie słyszę, ale słyszałem.

"Co ona powiedziała?". „Powiedziała: Och, mam ich pod kontrolą. I na pewno ten mały bachor z płaską klatką”. „Więc kim oni są? Kto jeszcze jest w to zamieszany?”. „Siostra Elena.

Pójdę i ją znajdę, kiedy skończymy z Claudine. Ale mam wrażenie, że jest tutaj więcej niż kilka zakonnic, które robią niegrzeczne rzeczy. „Myślałam, że wszystkie złożyły śluby” – mówię sarkastycznie. „Cóż, niektóre z nich są słabe” – mówi i chichocze.

Dzięki Bogu. Wchodzimy do sypialni Claudine i tak jak myślałem, ona się nie poruszyła. Lucy siada na łóżku. Claudine zerka na nią, gdy Lucy podciąga nogi i siada w indyjskim stylu, chwytając oba tenisówki ręce, jak dziecko oglądające swoją ulubioną kreskówkę.

„A więc, siostro Claudine.” Znów opieram się o ścianę. „Przeorysza chciała, żebyśmy dali ci do zrozumienia, że ​​oczekuje od ciebie pełnej współpracy i robienia tego, co ci każemy, „ Kłamię. „Właściwie nalegała”.

Patrzy na mnie po raz pierwszy i jest piękna. Nie może mieć więcej niż osiemnaście, dziewiętnaście lat, duże, niebieskie oczy i śnieżnobiałą skórę. naprawdę odczytał jej wyraz twarzy.

Myślę, że to strach, ale tylko trochę. Jest tam również pewien rodzaj wdzięczności, jakby właśnie usłyszała słowa, za którymi tęskniła. rse, proszę pana” – mówi. „Gdyby nalegała”.

„Zabiłeś siostrę Mary?”. "Tak.". "Dlaczego?".

„Pokłóciliśmy się. Pobiegła, a ja pobiegłem za nią do kościoła i dźgnąłem ją”. „O co toczyła się walka?”.

„Uprawialiśmy seks” – mówi rzeczowo. „Była trochę szorstka, próbowałem ją zatrzymać, ale przestraszyła się i uciekła”. „I pobiegłeś za nią z nożem, dogoniłeś ją i dźgnąłeś ją od tyłu?”. "Tak.". - Rozumiem.

Powiedz mi, Claudine, co nosisz pod szlafrokiem? – Tunika – mówi. "Co?". „To nie szata, to tunika, proszę pana”.

– Nie bądź teraz wobec mnie bezczelna, Claudine – mówię szorstko. Zgina szyję i znów wpatruje się w podłogę, ale dostrzegam na jej twarzy mały, zadowolony uśmiech. – Przepraszam, proszę pana – mówi. – Więc co masz na sobie? pytam ponownie.

„Tylko bielizna” – mówi. – Wstań, Claudine – mówię, a ona to robi. „Teraz zdejmij tunikę”. Znowu na mnie patrzy. – Nie mogę – mówi, odwraca się do połowy i pokazuje mi kajdanki.

Podchodzę do niej i rozwiązuję linę wokół jej talii i ściągam ją. Potem ściągam jej szlafrok i zakładam jej przez głowę, ale pozwalam jej nie zdejmować chusty. Czarna szata wisi za nią jak peleryna, złapana w jej ramionach. Jest naga i bosa. Jej stopy są brudne, ale reszta jest nieskazitelna, a jej cipka jest ogolona.

Jest chuda, na pewno waży mniej niż sto funtów, a jej cycki są małe, prawie nieistniejące, ale z dużymi i twardymi jak skała jasnobrązowymi sutkami. Na jej klatce piersiowej, brzuchu i udach widać kilka różowych śladów. Bez wątpienia blizny po biczu. Kiedy ponownie opieram się o ścianę, patrzę na Lucy.

Przygryza wargę i oddycha głęboko, najwyraźniej nie mogąc oderwać wzroku od dziewczyny. – Bez bielizny – mówię. "Okłamałeś mnie.".

"Przepraszam pana.". „Przeorysza nie będzie zadowolona”. „Bardzo mi przykro, proszę pana”.

„Opowiedz mi więcej o swoim związku z siostrą Mary. Jak często wdawałeś się w ten ostry seks?”. „My, uhm… cały czas”. „Tu w twoim pokoju czy w jej?”.

„W, uhm… Nie, w moim pokoju”. „Nie jesteś pewien?”. „Tak, jestem pewien. Przepraszam, proszę pana”.

„Czy lubisz tylko dziewczyny, siostro Claudine?”. "Tak.". „Nigdy nie byłaś z mężczyzną?”. "Nie proszę pana.".

„Wolałabyś, żebym się teraz rozebrał, siostro Claudine, czy tutaj Lucy?”. Podnosi głowę i patrzy na Lucy, a potem na mnie. Zapał w jej oczach jest teraz widoczny i praktycznie drży z niecierpliwości. – Ty, panie – mówi.

Zrzucam buty i zdejmuję ubranie. Patrzy na mnie tak samo jak ja i wydaje mi się, że słyszę krótkie, jęczące westchnienie wydobywające się z jej ust, kiedy ściągam bokserki. Podchodzę do niej i bez słowa wkładam kutasa między jej uda.

Nie wkładam jej do środka, ale wsuwam go tam, gdzie mogę poczuć jej gładkie wargi sromowe na czubku trzonka. Aby to zrobić, muszę trochę zgiąć kolana. Chwytam ją za biodra i powoli pociągam ją tam i z powrotem na moim kutasie. Zamknęła oczy i oddycha przez nos krótkimi, szybkimi wdechami. Przesuwam ręce wokół jej tyłka, pozwalając opuszkom palców wsunąć się w jej pęknięcie, a potem przyciągam ją do siebie, aż jej łechtaczka dociska się do nasady mojego penisa.

Trzymam ją tak, ledwo ocierając się o nią. – Opowiedz mi o tym więcej – mówię. „W szczegółach. Czy to tylko wasza dwójka?”. "Tak.".

„Związałeś ją i chłostałeś? A może było odwrotnie?”. „Nie, proszę pana. Ona mi to zrobiła”.

„Zwieszony, z wyciągniętymi ramionami?”. "Tak jest.". „Ale wtedy chciałeś, żeby przestała?”. "Tak jest.". „Więc co?”.

„Walczyliśmy. Uciekła.”. Odsuwam się od niej, a mój kutas błyszczy od jej soku. Potem odpycham, ale tym razem używam ręki, aby poprowadzić ją w górę i do środka jej cipki.

– Nie, proszę – mówi. "Chcesz mnie zatrzymać?" Pytam. – Nie – szepcze.

Pieprzę ją naprawdę powoli, mocno wpychając swojego kutasa do końca i za każdym razem wyciągając go prawie do końca. Przesuwam dłońmi po jej plecach i czuję tam blizny. Niektóre są stare, ale niektóre są nowe, wciąż lepkie od krwi. Wzdryga się, gdy dotykam ich opuszkami palców, ale jej jęki to raczej przyjemność niż ból.

– A co z seksem? Mówię. „Czy kiedykolwiek lizałeś jej cipkę?”. "Tak jest.".

„Czy jej się to podobało?”. "Tak jest.". „Komu jeszcze to zrobiłeś?”.

Ona nie odpowiada. Idę tylko trochę szybciej. – Odpowiedz mi, Claudine – mówię. „Komu jeszcze to zrobiłeś?”. Nadal nie odpowiada, więc przyspieszam jeszcze bardziej.

„Kto jeszcze, Claudine?”. „Wszyscy, proszę pana”. "Każdy?". „Tak, proszę pana.

Prawie… prawie wszyscy”. „Siostra Elena też?”. "Tak jest.". „A opat Agata?”. Brak odpowiedzi, a teraz mocno ją pieprzę.

– Czy przeorysza każe ci to robić? Mówię. "Nie proszę pana!" krzyczy, a potem całe jej ciało się trzęsie, gdy przechodzi przez nią orgazm. Zwalniam, kiedy czuję, że jej orgazm słabnie, zatrzymuję się i ostrożnie wycofuję, kiedy to się skończy. Ubrałam się z powrotem. Mój kutas wciąż pulsuje, protestuje i błaga o więcej, gdy wciskam go w spodnie.

Kiedy ściągam koszulę przez głowę, słyszę pukanie do drzwi. Mówię Claudine, żeby usiadła, zanim otworzę. Zakonnica na zewnątrz jest prawdopodobnie po trzydziestce, ale trudno powiedzieć.

Jej twarz ma delikatne, miękkie rysy i jest może tylko kilka cali wyższa od Claudine. Otwieram drzwi tylko na tyle, żeby nie mogła zajrzeć do środka. „Jestem siostrą Eleną” – mówi. „Czy mogę z panem porozmawiać?”.

Zastanawiam się, czy nie poprosić jej, żeby chwilę zaczekała, ale po zeznaniach Claudine naprawdę nie widzę sensu. - Jasne - mówię i wpuszczam ją do środka. Patrzy na Claudine, po czym szybko odwraca wzrok, jakby przeszkadzał jej widok nagiej dziewczyny. – Nie, kiedy ona tu jest – mówi. – Czy mogłabyś zaczekać na zewnątrz, siostro Claudine? Mówię.

Wstaje i przechodzi przez otwarte drzwi, wciąż naga i wciąż wpatrując się w podłogę, ale Helena idzie za nią i ubiera ją, delikatnie ściągając szlafrok przez głowę. Potem wraca do pokoju i zamyka za sobą drzwi. – Czy to ty nas wezwałeś? Pytam.

Tylko trochę się marszczy. – Nie, proszę pana – mówi. – Bardzo dobrze – mówię. „Wysłuchamy, co masz do powiedzenia, ale tak naprawdę nie ma tu potrzeby prowadzenia śledztwa, prawda? Siostra Claudine zamordowała siostrę Mary i wkrótce zabiorę ją na komisariat”.

– Ale nie możesz – mówi. „Ona tego nie zrobiła”. – Czy tak jest – mówię. "Skąd wiesz?". „Ponieważ to zrobiłem”.

Opowiada mi swoją wersję wydarzeń. Jak była tutaj w pokoju z Mary i Claudine, jak związali Claudine i jak Mary biła batem młodą dziewczynę. Jak praktycznie straciła kontrolę, a Elena próbowała ją powstrzymać. Walczyli, Mary biegła, Elena biegła za nią.

Pytam ją, dlaczego Claudine miałaby kłamać w tej sprawie. Mówi, że przeorysza prawdopodobnie jej to kazała, a Claudine zawsze robi to, co każe przeorysza. Pytam, dlaczego przeorysza kazała Claudine to zrobić, a ona po prostu odpowiada: „Ponieważ może”. Mówię jej, że jej nie wierzę. Mówię jej, że siostra Claudine zostanie skazana za morderstwo i że nic nie mogę zrobić.

Że nie narażam swojej reputacji dla takiej historii, kiedy już dokonano aresztowania, z przyznaniem się, z którym zgadza się sama przeorysza. Widzę, że to, co mówię, prawie doprowadza ją do łez. – Gdyby twój asystent mógł zostawić nas samych na kilka minut – mówi powoli.

"Następnie… wtedy może mógłbym… przekonać cię do spróbowania. Jakoś.” „Jak to?”, pytam. „Mogłabym… Mogłabym…” Ale ona nie jest w stanie wykrztusić słowa. „Wiesz”, mówię, siadając na łóżku obok Lucy „Myślę, że mógłbyś. Ale mój asystent zostaje.

Jestem pewien, że nie będzie miała nic przeciwko. Patrzy to na Lucy, to na mnie. Następnie podchodzi do mnie i pada przede mną na kolana. Rozpina mi spodnie i wyciąga mojego fiuta przez latają w moich bokserkach.

Od czasu Claudine zwiotczały, ale w momencie, gdy Elena go dotknie, odskakuje z powrotem do pełnej chwały. Przykłada do niego swoje usta i mnie ssie. Nie fachowo, ale wystarczająco szybko z podekscytowaniem i entuzjazmem.

Lucy obserwuje ją uważnie, gdy ona się dotyka. Mówię Elenie, żeby mnie ujeżdżała. Wstaje, podnosi swój szlafrok i siada na mnie okrakiem na łóżku.

Chwyta mojego penisa prawą ręką i prowadzi go do siebie. „Nie nosisz bielizny – pytam, kiedy mnie pieprzy. „Nie, proszę pana” – mówi między dyszeniem a jękiem.

„I bez butów?”. „Nie, proszę pana”. „Dlaczego nie nosisz butów, Eleno?” chwyć ją za biodra, żeby wiedziała, że ​​chcę, żeby jechała szybciej. Robi to i zamyka oczy, gdy jej pomruki i jęki stają się głośniejsze. „Nie mogę”, mówi.

„Dlaczego nie?”. „Kurwy”, mówi, oddychając szybko i ciężko. „Kurwy nie mogą nosić butów”. „Czy jesteś dziwką, Eleno?”.

— Tak — mówi. „Tak, proszę pana. Jestem dziwką.

Pieprzona dziwka. „Kto może nosić te buty, Eleno? Kto może nosić czerwone buty?”. „Dominus”, mówi. „Tylko dominus”.

„Kiedy karze wszystkie dziwki?”. „Tak, proszę pana”. „Claudine też jest dziwką”. „Tak!”.

„Ale nie podoba ci się, kiedy rani Claudine?”. „Nie!” Zaraz dojdzie. Pozwalam moim dłoniom przebiegać pod jej szlafrokiem i w górę jej smukłego ciała, aż do miejsca, gdzie mogę złapać jej piersi i ugniataj je.

Potem puszczam je i kładę ręce na jej plecach, gładząc w górę iw dół. Ma blizny takie jak Claudine, ale żadnych nowych. „Czy dominus lubi, kiedy może was wszystkich ukarać ?” – pytam. „Ona wciąż… musi… to robić…”.

„Wszystkie pieprzone dziwki?”. „Tak, siraaaaahhh…!”. Jej orgazm jest intensywny, a kiedy już się skończy ona praktycznie zapada się nade mną. Nie dochodzę, ale to wymaga całej mojej siły woli i samokontroli. „Nie skończyłem” – mówię do niej i odpycham ją od siebie.

„Szarp mnie. Zmuś mnie do dojścia”. Więc znowu klęka, chwyta mojego penisa prawą dłonią i szarpie mnie tak szybko, jak tylko potrafi, czyli szybko.

Dochodzę i pierwszy strzał trafia ją prosto w usta. zanim ona odwróci twarz. Kiedy kończę, chwytam ją za twarz i całuję, zlizując własną spermę z jej ust. Kiedy to robię, słyszę obok siebie ciche dźwięki orgazmu Lucy, gdy wchodzi w tak piękną, cichy, stonowany sposób, w jaki to robi.

Na zewnątrz pokoju Siostra Elena gładzi policzek Siostry Claudine. „Teraz wszystko będzie dobrze", mówi. Lucy i ja idziemy za nią do gabinetu Agaty, z Claudine między nami. Po drodze Lucy dzwoni do Rowe'a.

„Hej, to ja", mówi, a potem mówi mu, co mamy i że musi wrócić. „Świetnie", mówi na koniec i rozłącza się. Agata pisze coś na kartce, kiedy wchodzimy. Patrzy na nas i szybko odkłada długopis dokładnie tam, gdzie wcześniej.

Uśmiecha się, gdy widzi Claudine w kajdankach. „Bardzo dobrze”, mówi, a mój ból głowy powraca.

Podobne historie