Claudia Incarnata... Część IV

Tajemnica pięknego nowego domu Claudii nad brzegiem Morza Śródziemnego pogłębia się…

🕑 22 minuty minuty Prosty seks Historie

Czy słyszałeś motyle, co mówią między skrzydłami? Albo w najcichsze wieczory Z jakim głosem fiołek woła do jego serca srebrne rosy? - Tennyson, Adeline. Claudia obudziła się i zobaczyła, że ​​słońce jest już wysoko nad horyzontem. Widok z okna jej sypialni rozciągał się na bezchmurne lazurowe niebo i morze spokojniejsze niż cokolwiek, co dotąd widziała.

Dzień był spokojny, a w przestronnym pokoju wciąż panował chłód nocy. Jej sycylijskie lato mijało iz każdym dniem coraz bardziej zakochiwała się w pięknie swojego nowego domu. Rzeczywiście, Tintamare było czymś więcej niż zwykłym domem; więcej niż cenny kawałek nieruchomości.

To był przedmiot bliski jej sercu, cenne dziedzictwo i miejsce tajemnicze, jakiego nigdy wcześniej nie spotkała. Poczuła lekki ruch na koszulce i spojrzała w dół. Tam, pomiędzy dwoma fałdami białej bawełny, znajdował się duży, opalizujący zielony chrząszcz skarabeusza. Uśmiechnęła się, zatrzymując się, by spojrzeć na nią chłodno przez błyszczące czarne oczy.

Uznając, że nie stanowi bezpośredniego zagrożenia, dalej wspinał się w jej kierunku, machając delikatnymi czułkami. Z łatwością go złapała i poczuła, jak łaskocze ją w dłoń, gdy słabo się o nią szarpie. Wyszła na balkon i wyrzuciła małego owada wysoko w powietrze.

Żuk przewrócił się kilka razy; jego piękne metaliczne odcienie odbijały się od porannego słońca, po czym rozpostarł skrzydła i odleciał na wietrze. Claudia patrzyła, jak obrócił się na tle nieba, po czym odwrócił się i poleciał w stronę ogrodu. „Claudia Miłosierna”, wyszeptał głos głęboko w jej umyśle; głos tak subtelny, że z trudem odróżniała go od własnych myśli. - Rzeczywiście - odpowiedziała prawie nieświadomie.

Spojrzała w dół i zobaczyła Carlo idącego w kierunku kamiennych schodów, ubranego jedynie w ręcznik. Ponieważ był to jego ostatni dzień z nią, domyśliła się, że chciałby popływać wcześnie, a następnie przygotować się do lotu do Palermo. Potem zauważyła, że ​​niósł mały koszyk i parę długich szczypiec. Zaintrygowana, zaczekała, aż zaczął schodzić na plażę, po czym włożyła spódnicę i poszła za nim.

Wychodząc, zerknęła na klawesyn i zanotowała w pamięci, żeby go odkurzyć, bo nie robiła tego od tygodni. Zbiegła po schodach do tylnych drzwi i wyszła do ogrodu. Niemal natychmiast przywitał ją świeży aromat sosny.

Na zachód od domu w części ogrodu, której jeszcze nie zbadała, znajdował się gaj bardzo starych sosen. Znowu zanotowała sobie w pamięci, żeby to zrobić, gdy Carlo odejdzie i zostanie sama. Szła ścieżką, mijając mnóstwo dzikich kwiatów; kwitnie w każdej formie, aromacie i odcieniu. Futrzaste, czarno-żółte trzmiele zajęły się uprawą kwiatów; sprawiając, że główki kwiatów kłaniają się jej, gdy na nich lądują. Zatrzymała się i wyobraziła sobie, że jest królową elfów, a leśne stworzenia składają jej hołd i szukają jej ochrony.

Dotarła do kamiennej ściany na krawędzi klifu i spojrzała w dół. Tam przez chwilę ujrzała opalone nogi i blade pośladki Carla otoczone turkusową wodą, zanim zniknął pod powierzchnią. Zauważyła, że ​​zostawił kosz obok ręcznika na plaży i teraz czekała, aż wyjdzie na powierzchnię. Po kilku sekundach zrobił to z czymś brązowym i szczeciniastym na końcu szczypiec.

Płynął mocno do brzegu; mięśnie pracujące w idealnym rytmie; poruszając jego ciało płynnie przez wodę. Patrząc z góry, uznała to za piękny obraz i dobry sposób, by go zapamiętać, gdy odszedł. Powtarzał swoje zadanie kilka razy; często wracają z dwoma brązowymi, szczeciniastymi rzeczami.

Wkrótce koszyczek był pełny. Wytarł się, owinął ręcznik wokół lędźwi, a następnie podniósł koszyk i ruszył po schodach. U góry powitała go pytającym spojrzeniem. Uśmiechnął się szeroko i podał jej koszyk, jakby była cesarzową, a on - jednym z jej najniższych wasali. "Patrz oorchins!" Wzięła od niego koszyk i spojrzała na nieszczęsne morskie stworzenia.

Kolce jeżowców; poruszali się powoli iz zakłopotaniem, gdy znaleźli się niewytłumaczalnie poza wodą. Z daleka wydawały się brązowe, ale w rzeczywistości miały różne kolory; od fioletowego do przytłumionej zieleni. Carlo instynktownie wziął koszyk i powiedział uspokajająco: - Wiele, wiele tam. Dla ciebie gotuję piękne danie na lunch, buonissimo, zwane fettuccini con ricci di mare.

Moja mama mnie tego nauczyła - hę. Uśmiechnęła się, „Grazi mio bello”. Zjedli długie śniadanie, o którym niewiele się mówiło. Claudia spojrzała Carlo w oczy, jakby miała stracić przyjaciela, którego znała od lat, a kiedy spojrzał na nią, było oczywiste, że robi wszystko, co w jego mocy, by ukryć swój żal za swoim swobodnym uśmiechem.

Zamienili numery telefonów i adresy e-mail, a on powiedział jej, że musi spędzić wieczór w Agrigento z matką. Claudia oczywiście zrozumiała, skinęła głową i spojrzała na zegar ścienny. Do lunchu zostało jeszcze dobre cztery godziny.

Odczekała, aż wypije ostatni łyk espresso, po czym wyjęła mu filiżankę z ręki. Usiadła na jego kolanach twarzą do niego i złapała go za głowę obiema rękami. Wystarczyło jedno spojrzenie jej czarujących oczu i znów był jej niewolnikiem. Z głębokim westchnieniem pocałowała go, a Carlo chwycił ją mocno za biodra. Claudia nie marnowała czasu, zanurzając język w jego ustach i ssąc jego usta; usta zrobiły się podwójnie pyszne posmakiem mocnej, gorzkiej kawy, którą właśnie pili.

Natychmiast zauważyła zapach morza przylegający do skóry Carla. Jego wpływ na nią był magiczny i przywodził na myśl wszystkie rzeczy, którymi się cieszyła i wszystko, co ją podnieciło. Teraz chwyciła go za tył głowy i jęknęła, pijąc z całą jego męskością. Wciąż nosił tylko swój ręcznik plażowy, więc Claudia z trudem pozbyła się koszulki i spódnicy.

Gdy pierwsza leżała wyrzucona, Carlo szybko rozpiął spódnicę i Claudia wyślizgnęła się z niej. Na szyi miała długi naszyjnik z drobnych koralików, który należał do Eleanory; był to utwór inspirowany egipskim stylem i uwielbiała sposób, w jaki jego chłodna gładkość łaskotała teraz jej piersi, kiedy kołysał się między nimi. Sięgnęła w dół, ściągnęła ręcznik z bioder Carla i położyła się z powrotem na jego kolanach.

W mgnieniu oka poczuła, jak jego kutas zaczyna się poruszać, gdy jej tyłek, uda i usta jej cipki naprzemiennie przyciskały się do niego. Carlo przesunął dłońmi w górę iw dół po jej bokach i po jej piersiach, gdy nadal go całowała. Jej pasja, jak zawsze, była nieubłagana, ale teraz stała się jeszcze bardziej intensywna przez myśl, że wkrótce się rozejdą.

„Dam ci coś, dzięki czemu mnie zapamiętasz” - pomyślała, gdy jej usta zacisnęły się mocniej na jego i jej głowie. kołysał się na boki z rosnącym zaniechaniem. Carlo zbyt mocno odczuwał nagłą potrzebę, która sprawiła, że ​​pieścił tyle jej ciała, ile mógł. To była niezrównana bogini jego snów, uwodzicielska czarodziejka z jego najdzikszych wyobrażeń, kobieta, która urzeczywistniła wszystkie jego fantazje. Znalazłby ją i nie w pełni uczestniczyłby w niej, byłby większym grzechem, niż mógłby sobie wyobrazić.

Pocałowała jego szyję i delikatnie ugryzła go w gardło; wydając z niego głębokie westchnienia i jęki. Jej ręka sięgnęła w dół i chwyciła jego penisa. Jak zawsze, jej uścisk był mocny i celowy; spodziewała się wyników i je otrzymała. Teraz odsunęła jego napletek; powodując, że jęczy z zachwytu.

Spojrzała głęboko w jego oczy; rozkoszując się rosnącym pożądaniem na jego twarzy. Przygryzła drażniąco dolną wargę i rozmasowała jego trzon od czubka do podstawy; pocierając go coraz mocniej, aż jego jądra napięły się, a trzon wygiął się w łuk w kierunku jego klatki piersiowej. Kiedy była zadowolona ze swojej pracy, Claudia odgarnęła włosy do tyłu, żeby Carlo mógł dokładnie zobaczyć, co zamierza z nim zrobić. Potem powoli opuściła usta na jego penisa. Mogła poczuć na nim sól morską, a uczucie jego pompy, różowej głowy ocierającej się o jej policzki, język i podniebienie, szybko sprawiło, że straciła poczucie czasu i miejsca.

Weszła w transcendentalny, medytacyjny stan, w którym jedyną rzeczywistością było ciało Carlo i jej potrzeba sprawiania mu przyjemności. Carlo chwycił się krawędzi stołu, czując, jak ślina Claudii zwilża jego jaja. Jego kutas stawał się coraz twardszy, gdy jej usta stymulowały każdy jego cal.

W czystym porannym świetle patrzył na jej włosy, które trzęsły się i lśniły przy każdym kiwaniu głowy, podziwiał jej długie, czarne rzęsy; jak skrzydła motyla i patrzył z podziwem na jej twarz. Była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział, a dziwny dom, w którym mieszkała, jakoś jej pasował. Jeden był równie eteryczny i tajemniczy jak drugi.

Ostatnim, długim zaciśnięciem ust Claudia podniosła wzrok, uśmiechnęła się i wstała. Następnie delikatnie pchnęła Carlo z powrotem na stół i położyła stopę na krawędzi krzesła. Jego usta były teraz kilka cali od jej już śliskiej i ociekającej cipką. Nie tracąc czasu, Carlo położył ręce na jej biodrach i przyłożył usta do jej cipki.

Przesunął językiem po jej wargach sromowych; smakował jej bogaty, mocny aromat i słoną słodycz, którą kochał. Rozchylił jej usta językiem i polizał ją długimi, leniwymi pociągnięciami, a potem zygzakami; zwiększając ciśnienie za każdym razem. Claudia, jak zawsze, szybko odpowiedziała; chwytając jego włosy i wciskając język między fałdy jej cipki, jakby wciskała fiolet między strony książki. To także była dla niej cenna pamiątka; pamiątka, aby go zapamiętać dzięki luksusowemu odczuciu jego ust na jej cipce.

Carlo rozchylił teraz usta obiema rękami i znalazł obiekt swoich najgłębszych pragnień. Łechtaczka Claudii była w tym momencie epicentrum jego świata i poświęcił mu całą swoją uwagę. W górę, w dół, w ciasnych kręgach i powolnych meandrach, łaskotał i delektował się jego gładką jedwabistością przez coś, co wydawało się błogą wiecznością.

Wpływ na Claudię był intensywny; jęknęła i westchnęła, po czym zawołała go tak głośno, że ptaki na drzewach zwróciły uwagę. Cały czas przylegała cipkę do jego warg i języka; zwilża policzki i podbródek słoną rosą. Carlo teraz szeroko rozwarła swoją cipkę; wpuszczając język do środka, jak tylko mógł. Jej aromat i wspaniała, gładka skóra sprawiły, że poczuł mrowienie w ustach i polizał ją z przyjemnością.

Wkrótce Claudia wygięła plecy w łuk i odgarnęła włosy na bok. Jej długie paznokcie wbiły się w ramię Carla, a jej dłonie zacisnęły się na jego mięśniach. Przychodziła fala za falą najwspanialszej przyjemności; usta otwarte i łzawiące, oczy wywróciły się do tyłu, a całe jej ciało skąpane było w euforycznej rozkoszy.

Wtopiła się w jego ramiona; siedział na jego kolanach z kutasem umieszczonym ciasno między jej udami. Jego oczy podążały za długimi zmysłowymi liniami jej nóg; od delikatnie okrągłych bioder do długich, opalonych ud i muskularnych łydek, aż po delikatne stopy. W myślach znów usłyszał muzykę, ale tym razem było to rondo wystawnej symfonii, jaką była Claudia Incarnata.

Wciąż oddychając głęboko, odwróciła się i delikatnie go pocałowała; pocierając jego ramiona i przyciskając jej piersi do jego piersi. Z głową na jego ramieniu, pocałowała go w ucho i przesunęła językiem po jego szyi. Po chwili objął ją i wstał. Uśmiechnęła się i położyła na stole. Carlo szybko usunął resztki śniadania, gdy Claudia położyła się na drewnie.

Lubiła leżeć na twardej powierzchni; było w tym coś pierwotnego i uwielbiała ten pomysł, by pieprzyć się, kiedy i gdzie chcesz. Spojrzała na Carla i oblizała usta; unosząc jej nogi, gdy się do niej zbliżał i opierając je na swoich ramionach. Wciąż był wystarczająco twardy, a teraz chwycił swojego penisa i potarł jego głowę w górę iw dół szczeliny Claudii. Jej wilgoć i jedwabistość warg sromowych były z pewnością kuszące i natychmiast uczyniły go twardszym, ale nie spieszył się z wejściem w nią, wykorzystując jak najwięcej uczty dla oczu, które były jej ciałem. Pomasował jej ramiona, talię i piersi, prostując delikatny naszyjnik z koralików, tak aby estetycznie leżał między nimi.

Doceniała to wszystko i spojrzała na niego z twarzą pełną ciepła i czułości. "Aeterna Cleopatra, Regina Nili, dea incomparabile…!" "Takie piękne komplementy, Carlo." "Teraz pieprz mnie tak długo, jak lubisz kochanka, zasłużyłeś na prawo." Carlo zacisnął zęby i zanurzył swojego kutasa głęboko w królestwie czystej rozkoszy, jakim była cipka Claudii. Napiął nogi i zacisnął pośladki, aby zwiększyć wigor swoich pchnięć, gdy usiadł, by cieszyć się tym najbardziej wzniosłym ze wszystkich swoich kochanków. Spojrzała mu w oczy z dziką, urzekającą pożądliwością, która zarówno głęboko go podnieciła, jak i głęboko zaniepokoiła.

Była rzeczywiście czarodziejką, arcy-czarodziejką, jak Alcina w Orlando Furioso lub Angelice Ludovica Ariosto, z powodu miłości, której bohater Orlando stracił rozum. Część niego była potajemnie zadowolona, ​​że ​​wyjeżdżał tego wieczoru, aby zostać z tą kobietą, z pewnością przepadł dla reszty świata poza obwodem jej zaczarowanego domu, nic innego nie istniało. Była jak uzależniający narkotyk, który wzniósł cię na wyżyny i powoli podważył twoją wolę i rozum, ostatecznie i nieubłaganie pozbawiając cię samej wolności. Ale och, jedna minuta, sekunda, jeszcze jedna chwila z nią…! Poczuł, jak jej ręce pocierają jego boki i otworzył oczy.

Falowała i jęczała, gdy jego kutas wbijał się coraz głębiej w jej rdzeń; rozpalając ogień pasji, który zawsze tlił się w środku. Czarne włosy Claudii okalały jej twarz jak chmury burzowe na tle wieczornego nieba, jej usta były otwarte jak kwiat koralowca, a jej westchnienia i jęki zakłóciły ciszę domu, jak żaden inny dźwięk nie mógł. Carlo pieprzył ją mocniej i poczuł ostatnie mrowienie w najgłębszym sercu. Rozprzestrzeniał się, gdy pchał coraz szybciej; ciężko pracując nad oszałamiająco pięknym zadaniem zadowolenia tej kobiety; to trafnie nazwane wcielenie boskości.

Nagle zatrzymał się i złapał ją za boki, zaciskając zęby i wyginając plecy, by wypuścić przypływ ciepłego, słodkiego mleka głęboko w ukryte głębiny. Cztery, pięć, sześć minut Carlo uwolnił swoje nasienie, pozwalając, by burza doznań całkowicie opadła, zanim niechętnie wyciągnął z niej swojego sztywnego, błyszczącego penisa. Uśmiechnęła się przebiegle i usiadła; chwytając go za ramiona i całując go w usta. „Ach, mio ​​caro”. Po długim prysznicu i wielu dwujęzycznych pogadankach, mających na celu uniknięcie tematu ich zbliżającego się pożegnania, znaleźli się z powrotem w kuchni.

Podczas gdy Claudia wyprostowała stół i nakryła go do obiadu, Carlo podszedł do lodówki, z której wyjął kosz jeżowców. Szybko ugotował fettuccini i fachowo otworzył jeżowce, wydobywając ich pyszną ikrę. Claudia obserwowała go z pewnym zainteresowaniem, ponieważ było to danie, o którym nigdy nie słyszała, nie mówiąc już o samplowaniu. Dotarł do dna kosza i wyciągnął coś, co Claudii wydawało się być grudkowatym, szarym kamyczkiem wielkości dużego orzecha. Zamarł i patrzył na niego z wielką niepewnością przez kilka sekund, po czym powąchał i wydał niski pomruk satysfakcji.

Pokazał jej to z wyrazem całkowitego niedowierzania na twarzy. "Co to jest?" „Tartufo bianco”. "Co?" "Hmmm, biały tru-ffle… Myślę, że tak to nazywasz." Teraz podniósł go do światła wpadającego przez okno, jakby to był klejnot z wyboru, „Molto delizioso e raro”. "Trufla? Carlo, czyż nie trufle - tartufi, znalezione w lesie, pod ziemią"? "Si!" "Cóż, gdzie znalazłeś ten?" - Nie… nie znalazłem. Pojawia się teraz… dzięki magii.

Przez chwilę Claudia myślała, że ​​ma ją na sobie; dobroduszny, pożegnalny żart, zanim się pożegnali, również pasujący, biorąc pod uwagę niektóre doświadczenia, które ostatnio mieli. Ale im dłużej czekała, aż się roześmieje i powie jej, że żartuje, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że tak nie jest. Położył truflę na stole i wpatrywał się w nią, kręcąc głową. W końcu wszelkie wątpliwości zostały usunięte z jej umysłu, kiedy zamknął oczy i uroczyście się skrzyżował, powtarzając trzykrotnie poważny i szczery apel o boską ochronę.

„O dulcis Virgo Maria, ora pro nobis…” Później tego popołudnia Claudia podwiozła Carla przed jego dom na Via Garibaldi w Agrigento. Po pocałowaniu go na pożegnanie zatrzymała się wystarczająco długo, by zobaczyć, jak otwierają się ciężkie, zabytkowe drzwi i wyłania się silna, raczej władcza mama, by wciągnąć go z powrotem w orbitę rodzinnej odpowiedzialności. Uśmiechnęła się.

„Dobry chłopiec Carlo”. Miała nadzieję, że jego odkupienie w oczach matki nie potrwa długo. Jej umysł wrócił do lunchu, kiedy po wielokrotnym wąchaniu, ważeniu i badaniu trufli przez większą część pół godziny, Carlo w końcu zdecydował, że nie ma w tym nic złego. Zrobił sos do makaronu z ikry jeżowców i na koniec wysmarował połowę trufli na talerzu makaronu. To, czego oboje oczekiwali jako pyszny posiłek, przerodziło się w kulinarny triumf.

Bardzo pochwalił danie i pod koniec posiłku wywarł wrażenie na Claudii, że właśnie zjedli większą część stu euro. Dodał, że prawdopodobnie jedli lepiej niż w którymkolwiek z najlepszych hoteli we Włoszech. Claudia też uwielbiała to danie i już nie mogła się doczekać reszty na obiad. „Fettuccini con ricci di mare e tartufo bianco misterioso” - zaintonowała; delektując się smakiem słów.

Po zanotowaniu sobie w pamięci przepisu, pojechała dookoła bloku, minęła Aroma Caf, gdzie trzej bracia myśleli, że jest supermodelką Megan Gale, i minęła ogromne barokowe drzwi Accademia di Santa Cecilia. Wkrótce znalazła się z powrotem na cichej drodze prowadzącej na wybrzeże i do Tintamare. Chwilę później wjechała na podjazd i odwróciła się, by spojrzeć na poskręcane drzewo pomarańczowe. Obiecała sobie, że nie będzie o tym myśleć, ale zaledwie rzut oka na miejsce, w którym rosła, wystarczył, by wzbudzić jej ciekawość.

Zaparkowała samochód i wysiadła. Stwierdziła, że ​​drzewo i jego ściana leżą w samym środku ogrodu; w połowie drogi między kamienną bramą a domem. Teraz powoli podeszła do drzewa.

Najwyraźniej był niedawno podlewany, ale woda dobrze wsiąkła w ziemię. Na kamieniach ściany natychmiast zauważyła trzy przedmioty. Zamarła, po czym powoli zebrała swoje zdolności logiczne i analityczne.

Położenie i bliskość obiektów względem siebie wskazywały na to, że zostały tam umieszczone, aby mogła je znaleźć. Zmarszczyła brwi z frustracji, kiedy spojrzała w dół na męczennicę, złamaną rękojeść amfory z terakoty i opalizujący zielony chrząszcz. Chrząszcz był prawie identyczny z tym, którego spotkała tego ranka, ale był większy i martwy.

Podniosła ją, żeby się upewnić; trzymając go w dłoni, jakby to był malutki zraniony kotek. - Claudia Miłosierna - wyszeptał głos głęboko w jej umyśle. Następnie podniosła uchwyt amfory.

Był wyraźnie bardzo stary; Być może Roman i został wyrzucony dawno temu. W pewnym momencie był na nim wybity znak; cztery litery, których nie potrafiła rozszyfrować. - Claudia Odurzająca - wyszeptał głos. Wreszcie wzięła kwiat męczennicy i zachwyciła się jej pięknem.

Było świeże i wyglądało na to, że zostało starannie wycięte, ale nie wiedziała. Nie przypominała sobie, żeby na tym terenie rosły winorośle marakui, więc pochodzenie kwiatu było kolejną tajemnicą. Potrząsnęła głową, odwracając się w stronę samochodu.

„Claudia the Passionate”. Słowa przeszły obok niej prawie niezauważalnie; jakby niesiony na wietrze. Położyła przedmioty na siedzeniu pasażera i spojrzała na nie z zakłopotaniem. Czy ktoś próbował się z nią porozumieć? Jeśli tak, dlaczego i dlaczego robisz to w tak niejasny sposób? Gdzie przedmioty miały ją przestraszyć lub po prostu zmusić do myślenia? Ktokolwiek to robił, wyraźnie znał dom i był mistrzem w ukrywaniu się.

Ale dlaczego? Stuknęła w kierownicę i zacisnęła pięści z frustracji, po czym uruchomiła samochód i skierowała się w stronę domu. Znalazła dom bezpiecznie zamknięty, jak zwykle, ale to już nie wystarczało, aby zapewnić ją, że w środku jest całkowicie bezpieczna. Ale potem jej racjonalna strona przejęła władzę i powiedziała sobie, że jest tu głębsza tajemnica, którą można wytłumaczyć kryminalnymi motywami. W środku włożyła kwiat męczennicy do wody i sprawdziła e-mail. Znalazła jeden list od profesora Barricellego przypominający jej o koncercie następnego wieczoru.

Dwóch jej przyjaciół w Melbourne zaktualizowało swój status na Facebooku, została przebita za wazę Bittossi w serwisie eBay i dostał e-mail od Josha. Nie widziała go od miesięcy. Uczył angielskiego w niepełnym wymiarze godzin w Tajlandii i Indonezji, a przez ostatnie dwa lata przebywał poza Australią. Josh był przede wszystkim surferem i podróżował po całym świecie, pracując wszędzie tam, gdzie zabrały go podróże, i robiąc wszystko, co w jego mocy, by dalej surfować.

Byli w związku przez prawie rok, zanim jego niespokojny duch, a zew fal przyciągnął go na Bali. Claudia miała ochotę dołączyć do niego, ale jej zobowiązania zawodowe nie pozwoliły jej na to. Tak zaczęło się powolne, ale nieuniknione, oddalanie się od siebie, gdzie stare pasje były powoli zastępowane nowymi. W rzeczywistości nigdy tak naprawdę się nie rozstali, po prostu ruszyli dalej.

Wciąż pozostali bliskimi przyjaciółmi, chociaż Claudia nie pochwalała decyzji i wyborów niektórych Josha. Przypomniała sobie, że to jego życie i że może podróżować, gdzie chce, i pieprzyć, kogo chce, nawet jeśli niektórzy z jego partnerów są wyraźnie poniżej niego. - Ty suko - zbeształa samą siebie. "Pilnuj swoich pieprzonych spraw." Nadal często o nim myślała, nieuchronnie porównując go do wszystkich innych mężczyzn, których poznała iz którymi się związała.

Otworzyła e-mail. Hej Claudia, jak leci? Słyszałem, że zostałeś milionerem i przeprowadziłeś się do Włoch. Lepiej trzymaj się z dala od Berlusconiego, bo możesz znaleźć się na pierwszych stronach wszystkich włoskich brukowców. Ale poważnie, musiałem wrócić do Oz z powodu rodzinnego biznesu. Spotkałem się z Tiną i Nataszą i powiedzieli mi, że przeprowadziłeś się na Sycylię i teraz jeździsz Ferrari.

Mam nadzieję, że nie znalazłeś też chłopaka z Kalabrii Mafioso. - Dupek - zaśmiała się. „Nie, poważnie, jestem bardzo, bardzo szczęśliwy z twojego powodu.

Uczyłem indonezyjskie dzieci i łapałem fale w zbyt wielu miejscach, by je wymienić. Myślę, że będę musiał się kiedyś ustatkować i znaleźć prawdziwą pracę. Zawsze będę twoim surferem… Kochanie, Josh. Szybko odpowiedziała Barricellowi, zapewniając go, że weźmie udział w koncercie w niedzielny wieczór. Na chwilę zignorowała swoich znajomych z Facebooka i zastanawiała się, jaką odpowiedź; jeśli w ogóle, może dać Joshowi.

„Najlepiej go ignorować”, powiedziała jej lepsza natura, „Najlepiej uczynić tego wspaniałego drania zielonymi z zazdrości - powiedziała jej ciemna strona. „Bądź uprzejma i uprzejma Claudia powiedziała swoim życzliwym duchem, mówiąc prymitywnie i właściwie. Zagryzła dolną wargę w zamyśleniu i otworzyła Google. Poszukała śródziemnomorskich chrząszczy i uzyskała zbyt wiele informacji.

Następnie wyszukała starożytne ostemplowane ceramiki, ale znowu zbyt wiele wyników tylko ją zniecierpliwiło. W końcu wpisała: Męczennica winna i zamarzła po raz drugi w ciągu godziny. Tam w wielu wynikach często wymieniana była nazwa gatunku Passiflora incarnata.

"Incarnata…" Już wkrótce: Claudia Incarnata… Część V..

Podobne historie