Claudia Incarnata... Część III

Claudia dziedziczy dom swojej babci i wszystkie jego tajemnice.…

🕑 31 minuty minuty Prosty seks Historie

Dzień wywłaszcza dzień; Księżyce spieszą się, by się narodzić I ścigają się ku swemu rozkładowi. - Horace, Ody. L'Accademia di Santa Cecilia di Agrigento… „Ach tak, oto jest”. Claudia uśmiechnęła się, czytając wypolerowaną mosiężną tabliczkę na prawo od ciężkich żelaznych drzwi.

Drzwi znajdowały się w starych kamiennych drzwiach łukowych przy cichej bocznej uliczce odchodzącej od Via Atena w Agrigento. Sama skala drzwi sugerowała jej, że było to wejście do wielkiego domu, którego niewiele było widać z ulicy. Znalazła dzwonek, ale zawahała się i przypomniała sobie wydarzenia, które ją tu sprowadziły. O czwartej nad ranem poprzedniego dnia ona i Carlo wrócili do domu po nocy spędzonej w klubach i zastali wszystkie drzwi i okna w domu Eleanory zamknięte i nienaruszone; tak jak je zostawili. W domu było ciemno, bo noc była bezksiężycowa i, o ile mogli stwierdzić, nic w nim nie zostało naruszone.

Ale kiedy Claudia weszła do oranżerii i zapaliła światło, pierwszą rzeczą, którą zobaczyła, był jej telefon komórkowy leżący na podłodze i skierowany w sufit. Zostawiła go na miejscu i przeszła do pokoju. Stwierdziła, że ​​nic nie zostało zakłócone, ale zauważyła, że ​​telefon wylądował dość daleko od półki z książkami, gdzie wcześniej go ukryła. Uznała, że ​​mógł się ześlizgnąć lub podskoczyć, ponieważ na podłodze nie było dywanu, ale nie była przekonana. W końcu podniosła telefon i stwierdziła, że ​​nie jest uszkodzony, nadal jest włączony, a jego kamera nadal nagrywa.

Wyłączyła go i zaniosła do kuchni, gdzie Carlo zaparzał im obojgu kubek gorącej czekolady. Nalegała, żeby trzymał się z dala od oranżerii, a on niechętnie się zgodził. Potem usiadła i nie bez obaw; odtworzyła to, co nagrał telefon. Na ekranie była całkowita ciemność; pusty, czarny prostokąt, który mógł być tym samym miejscem na suficie, pod którym leżał telefon. Ale ciemność przemawiała głośno, gdy patrzyła na ekran, który Claudia słyszała, dochodzący z głośników telefonu, czysty lodowaty dźwięk klawesynu.

Zamknęła teraz oczy i wzięła głęboki oddech. Skomponowana najlepiej jak potrafiła, następnie włączyła interkom i ogłosiła się. Żelazne drzwi prowadziły do ​​ciemnego, chłodnego pomieszczenia recepcyjnego z ozdobną mozaiką na podłodze, palmami i ciemnymi, antycznymi meblami.

Na drugim końcu została przywitana przez przyjemnie uśmiechniętą dziewczynę za biurkiem. „Ah signiorina Incarnata, bongiorno”. „Bongiorno”.

- Rozmawialiśmy przez telefon. Profesor cię oczekuje. Chodź za mną, proszę.

Dziewczyna poprowadziła ją ciemnym korytarzem obwieszonym starymi olejnymi obrazami kompozytorów. Claudia pomimo mroku rozpoznała Beethovena, Verdiego, Bacha i Wagnera. Chwilę później wyszli na dziedziniec klauzurowy, który był prawdziwym blaskiem kolorów. Schludne rzędy wypielęgnowanych żywopłotów otaczały pięknie utrzymane i dobrze zaopatrzone klomby. Na drugim końcu znajdowała się fontanna z brązu i marmuru, przedstawiająca trzy łaski.

Obok, w cieniu ogromnego rozłożystego pieprzu, siedział starzec. Wyglądał na siedemdziesiątkę, krótkie, białe włosy i przystrzyżoną białą bródkę. Wydawał się całkowicie pochłonięty starym szarym laptopem, który leżał na stole przed nim. Zbliżając się Claudia, usłyszała delikatne pluskanie fontanny, ale poza tym na dziedzińcu panowała namacalna cisza.

Spojrzała przelotnie na rzędy kolumn i łuków; ewidentnie relikty wspaniałej przeszłości miasta i bez wątpienia pięknie odrestaurowane. Cała scena była spokojna i piękna i wyobrażała sobie, że zawędrowała do ogrodu jakiegoś starożytnego filozofa. Dziewczyna z biurka odchrząknęła cicho, a starzec podniósł głowę. Przez chwilę wydawał się lekko zirytowany, ale uśmiechnął się natychmiast na widok Claudii.

Wstał, gdy dziewczyna oznajmiła: „Profesor Virgilio Barricelli, tu Signorina Claudia Incarnata”. Claudia podała Barricellemu rękę, a on wstał, ukłonił się i pocałował. „Signiorina Incatnata, witamy w Agrigento i naszej szkole.

Proszę usiąść i proszę, zrób mi zaszczyt przyłączenia się do mnie na kawę”. - Tak, oczywiście. Dziękuję i proszę, mów mi Claudia. Mówił z powagą, wskazując, że był pod wrażeniem obecności gościa. Claudia usiadła naprzeciwko starego naukowca, który teraz zwrócił się do młodej recepcjonistki.

„Julia, espresso dla dwojga i dopilnuj, żeby nam nie przeszkadzało”. "Si professore." Julia skłoniła się i wyszła raczej niechętnie, po czym Barricelli powiedział: „To moja wnuczka, uczę ją gry na skrzypcach”. Mówił z wyraźnym uczuciem, ale Claudia nie mogła się powstrzymać od zauważenia w jego głosie napięcia, jakby walczył z jakimś nierozwiązanym problem.

Grzecznie skinęła głową, ale nie odpowiedziała. Następnie Barricelli wpisał coś do laptopa. Kiedy skończył, podniósł głowę, a jego twarz była pełna oczekiwania. Nagle z laptopa zaczęły wydobywać się niesamowite dźwięki klawesynu; przerywając niemal ciszę dziedzińca i odbijając się dziwnym echem po kolumnadach.

Claudia uważnie obserwowała twarz starca, gdy słuchali. Przeważnie zachowywał spokój i dostojeństwo, ale od czasu do czasu dostrzegała w jego oczach cień niemal strachu, niemal lęku, jakby właśnie przypomniał mu się jakiś mroczny i dawno zapomniany sekret. Po kilku minutach zamknął oczy i trzymał je zamknięte przez kolejną minutę, aż dotknął klawiatury i zatrzymał muzykę. Otwierając oczy, uśmiechnął się, ale milczał, dopóki Claudia nie powiedziała: „Profesorze, doceniam, że widziałeś mnie w tak krótkim czasie iz powodów, których nie potrafię wyjaśnić, muszę wiedzieć coś, cokolwiek, o muzyce na tej płycie”.

Barricelli zamyślił się przez chwilę. "Cóż, skoro wysłałeś mi to… hm, nagranie dopiero wczoraj, przesłuchałem je tylko raz, ale mam dla ciebie kilka informacji. Mogę powiedzieć, że większość utworów jest dobrze znana, przynajmniej w kręgach muzykologicznych, Ale są tu elementy, których nie rozpoznaję. Uważam, że to improwizacje lub transkrypcje muzyki współczesnej; których w dużej mierze nie znam. ”„ Transkrypcje? ”„ Tak, utwory przepisane na klawiaturę.

Nasz gracz, kimkolwiek jest, jest całkiem dobry w transkrypcji. "Dlaczego zakładasz, że nie wiem, kto to jest? Pytanie wisiało w głowie Claudii, dopóki Barricelli nie powiedział:" To jest gra pierwszego rzędu, to mistrza, moja droga, wirtuoza, jak mówimy. „Teraz odwrócił wzrok i przestawił się na akademicki tryb. Im więcej mówił, tym bardziej Claudia odkrywała, że ​​bardzo jej się podobało słuchanie jego wykładu.” On, lub ona zaczyna od kilku krótkich utwory, które są mi nieznane, ale mimo to odznaczają się wielką wirtuozerią.

Brzmią dość nowocześnie, ale są dość odciągające. Ale potem gra Les Barricades Mysterieuses wielkiego XVII-wiecznego francuskiego kompozytora Francois Couperin. Mistrz gry na klawiszach swoich czasów i jeden z głównych muzyków na dworze wersalskim za czasów Ludwika XIV.

”„ Tajemnicze bariery? ”„ Tak, dokładnie. Następnie następuje znakomita transkrypcja bardzo znanego koncertu skrzypcowego; La Tempesta di Mare Vivaldiego. W tym są fragmenty o wysublimowanym pięknie; w moim doświadczeniu nie ma sobie równych i znam ten koncert bardzo dobrze. ”Barricelli zatrzymał się, aby uzyskać efekt, ale Claudia odpowiedziała tylko wyrazem rosnącego zaniepokojenia.

W końcu powiedziała:„ Dalej profesor ”.„ Wreszcie jest kolejna transkrypcja francuskiego 17 utwór z XIX wieku, pierwotnie napisany na viola da gamba. To jest Śniąca dziewczyna Marais. Po raz kolejny pięknie zagrany z niezwykłą wrażliwością i gustownymi zdobieniami. ”Barricelli następnie powstrzymał swój ton i entuzjazm; jego głos powrócił do swojego swobodnego trybu. Claudia spojrzała na niego z mieszaniną zakłopotania i ulgi.

Część jej wciąż wierzyła, że ​​całość był to jakiś skomplikowany, praktyczny żart. Ale dowód był w jej telefonie, a teraz na dysku w komputerze profesora. Kiedy te myśli przyszły jej do głowy, Barricelli zapytał: „Czy zdarza się, że znasz wykonawcę?”. Przejrzystość tego pytania zasugerował Claudii, że Barricelli prawdopodobnie znał już odpowiedź.

Po krótkiej, ale niezręcznej ciszy spojrzał na odległą stronę dziedzińca. „Nie, nie wiem." Chciała dodać, ale teraz nie jestem na pewno nie. „Szkoda, on jest naprawdę świetnym wykonawcą”. Barricelli nic więcej nie powiedział; zamiast tego zmienił temat. Znałem twoją babcię; Spotkałem ją raz czy dwa.

Uwielbiała nasze koncerty i regularnie subskrybowała, ale niestety nie znałam jej dobrze. Jesteś bardzo do niej podobna. ”Claudia uśmiechnęła się.„ Dziękuję, że tak powiedziałaś. Ja też jej dobrze nie znałam.

Jej dom jest teraz moim domem, ale nadal jest dla mnie miejscem tajemniczym. Barricelli westchnął i spojrzał na nią, jakby walczył z myślami. Ale milczał. Sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął wizytówkę. To moja karta.

Żałuję, że nie mogłem ci naprawdę pomóc. Ale jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebować, nie wahaj się zadzwonić. W końcu mieszkam tu całe życie, ale jesteś nowicjuszem w naszej Belli Sicilia.

Można do mnie dotrzeć tutaj lub po godzinach w moim domu w Porto Empedocle. Moja żona Angelica jest zawsze tam. "Claudia uśmiechnęła się, kiedy uroczyście pochylił głowę. Nie była odporna na odrobinę rycerskości." Grazi professore, jesteś bardzo miły. "Julia wróciła teraz z tacą z kawą.

Barricelli spojrzał na nią odłożyła ją, a jego oczy były pełne sentymentu. „Dziękuję Julio.” Nalał Claudii filiżankę i podał jej, gdy Julia powiedziała im „ciao”. "Czy interesujesz się muzyką Claudia?" "Tak, ale nie gram." „Cóż, nasze koncerty tutaj, w Akademii są bardzo popularne. Czy mogę zaoferować bezpłatne zaproszenie? Występ jest w niedzielny wieczór o godz. Studenci są całkiem dobrzy.

"Na pewno bym to kochał!" Po przyjemnej i odważnej pogawędce, w której Barricelli podsumował historię miasta i Accademia Santa Cecilia, Claudia dopiła kawę. Barricelli zwrócił jej płytę wraz z kilkoma notatkami, które zrobił. Grzecznie dał do zrozumienia, że ​​nadszedł czas, by wyszła. - W takim razie ciao Claudia, do zobaczenia w niedzielę o siódmej. „Ciao professore”.

Claudia wyszła na ulicę w południe. Po spotkaniu z profesorem wkroczyła na Via Atena. Południowe upały sprawiły, że w okolicy było niewielu miejscowych. Osoby, które widziała, to oczywiście turyści przeglądający małe sklepiki wzdłuż ulicy.

Podniosła francuskie i niemieckie linijki, idąc do kawiarni na rogu. Znajdował się w starym budynku, jak wiele innych w Agrigento i zajmował parter. Wydawało się, że był otwarty od 1900 roku, sądząc po listwach sufitowych i niektórych dekorach.

Ale miał cudowną chłodną atmosferę i był mały, ale niezatłoczony. Przystojny, ciemnowłosy młody mężczyzna przywitał ją przy ladzie, gdzie zamówiła affogato i kawałek ciasta pomarańczowego. Jej akcent natychmiast zwrócił uwagę młodego mężczyzny i naturalnie zapytał ją, skąd pochodzi.

„Ach, Australia - buono”. Mrugnął do niej i przytaknął świadomie, wywołując śmiech Claudii. Wybrała stolik przy oknie i usłyszała, jak młody mężczyzna woła do kogoś z tyłu kawiarni. Usiadła i wyjęła notatki Barricellego.

Jej oczy ponownie przejrzały tytuły; Tajemnicze bariery, burza na morzu i śniąca dziewczyna. Ona i Carlo pobrali całą muzykę nagraną przez telefon na komputer Claudii, a następnie na nagrywalną płytę CD. Carlo nie wydawał się zbyt zaskoczony odkryciem nieziemskiej muzyki.

Słuchał go ponuro przez kilka minut, a potem rzucił Claudii spojrzenie, które mówiło: Widzisz, powiedziałem ci. Znalazła nazwisko Barricellego jako muzykologa i dyrektora Accademia di Santa Cecilia w książce telefonicznej Agrigento i wysłała mu płytę CD wraz z listem motywacyjnym zawierającym jej numer. Była zaskoczona szybkością, z jaką Julia zadzwoniła do wnuczki Barricellego, aby poinformować ją, że profesor spotka się z nią tego ranka, jeśli będzie wolna. Łatwość, z jaką to wszystko miało miejsce, po prostu dodała kolejną warstwę złożoności do tajemnicy.

Czy działała pochopnie i impulsywnie, kontaktując się z Barricellim? Może tylko czas pokaże. Teraz wpatrywała się w notatki Barricellego z zaciśniętymi ustami. Wydawało się, że w tytułach utworów jest jakaś wiadomość lub jakieś ukryte znaczenie, ale co? Barricelli podał nawet czasy trwania każdego ruchu wraz z różnymi nutami. Jego pismo było chwiejne i wydawało się, że zostało wykonane w pośpiechu lub w stanie wzburzenia, pomyślała Claudia. Poza tym teraz wyglądało na to, że coś przed nią ukrywał.

Wydawał się nieszkodliwym starcem, ale czy mogła mu zaufać? Wtedy pojawił się inny, młodszy mężczyzna, który przypominał tego za ladą na tyle, że mógł być jego bratem. Podał jej ciasto i affogato z nieśmiałym uśmiechem i zwlekał przez sekundę lub dwie po tym, jak podziękowała mu, żeby na nią spojrzeć. Claudia była do tego przyzwyczajona i uśmiechnęła się do niego słodko, zanim wróciła do notatek Barricellego.

Nowo przybyły niepotrzebnie odchrząknął, odwrócił się niezręcznie i skierował się z powrotem do lady. Niewidoczny dla Claudii, wymienił z bratem szeroko otwarte spojrzenia i nastąpiła cicha wymiana zdań. Claudia uznała ciasto za pyszne, a affogato było idealną mieszanką słodkich lodów i mocnego, gorzkiego espresso. Spojrzała na ulicę: to był kolejny doskonały sycylijski dzień. Ostatnie wydarzenia niewiele osłabiły jej entuzjazm dla wyspy, która była jej nowym domem.

Mając czas na samotną refleksję, część jej obawiała się, że ktoś lub coś rzeczywiście mieszka w jej nowym domu lub ma do niego dostęp. Jeśli tak, to powinna udać się na policję, ale jakie miała dowody; podlewane drzewo i trochę muzyki w telefonie. Gdyby cokolwiek się działo, miało ją przestraszyć, sprawca musiałby się postarać o wiele bardziej.

Stała się jedynym opiekunem majątku swojej babci. Opuszczenie go lub sprzedaż domu wydawało się obrazą pamięci Eleanory. Pomyślała, że ​​może dom wciąż zawiera wskazówkę co do tajemnicy.

Ale cokolwiek się działo, była zbyt logiczna, by wierzyć w duchy. Gdy skończyła tort, starszy z braci podszedł do niej i uprzejmie poprosił o zrobienie jej zdjęcia. Z lady drugi brat przyglądał się uważnie.

Dołączył do niego chłopiec, który również patrzył na nią z podziwem. Spojrzała na starszego brata z mieszaniną zmieszania i podejrzliwości. "Dlaczego, jak myślisz, kim jestem?" „Proszę signora, chcemy powiesić na ścianie twoje zdjęcie z Pacino, Pavarottim i Andreą Camilleri. Proszę.” Spojrzała na ścianę i zobaczyła trzech sławnych mężczyzn, których nazwał. "Hmm, ok, ale tylko jedno zdjęcie i chcę, żeby wisiało obok Pavarottiego." „Naturalmente signora”.

Ukłonił się i wyjął mały aparat cyfrowy, cofnął się z odrobiną ceremonii i pstryknął ją z uśmiechem. Jego bracia zza kontuaru bili brawo, gdy Claudia potrząsnęła głową. Po tym, jak wylewnie jej podziękowali, zebrała torebkę i wyszła do chóru Ciao bella signora. Przechodząc przez ulicę, odwróciła się i spojrzała na drzwi kawiarni.

Tam byli trzej bracia. Najmłodszy pomachał, a pozostali uśmiechnęli się. Wyłapała kilka słów z ich rozmowy, że wiatr wiał w jej stronę; "Megan Gale, to była Megan Gale!" Droga do domu przebiegła spokojnie, ale pędząc przez rustykalny krajobraz, Claudia próbowała sobie wyobrazić, jakie burzliwe czasy widziała wyspa. Barricelli mówił o Grekach, Kartagińczykach i Rzymianach oraz o wszystkich ich wojowniczych następcach; walczące ze sobą armie, które walczyły tu o dominację od niepamiętnych czasów do końca II wojny światowej. Próbowała wyobrazić sobie zderzenie stali, kakofonię i kurz wojny, a jednak, co dziwne, spokojny krajobraz uniemożliwił jej to w pełni.

Był to krajobraz rustykalnych ruin i rozpadających się murów, starych domów wiejskich, barokowych willi i gajów oliwnych. Był to piękny krajobraz, który dla niej zawsze był przesiąknięty tajemnicą. Ale przede wszystkim tego dnia, w tym momencie, był to krajobraz przesiąknięty słońcem.

Światło słoneczne, które sprawiło, że sady rodziły słodkie owoce, a pola obfitowały w złote ziarna. Claudia była zachwycona wszystkim, co widziała, ale najbardziej kochała wybrzeże z jego cudowną grą światła i wody, słońca i morza oraz alchemią wschodu i zachodu słońca nad oceanem. Było to czary natury i nie mniej niż dwa razy dziennie niebo zamieniało się w ciepłą miedź, a morze w płynne złoto. Teraz jej wyobraźnia rozciągnęła się daleko na bezkresnych równinach zabarwionego lapisem morza i wzbiła się wysoko w turkusowe niebo.

W końcu dotarła do zakrętu i weszła na niskie wzgórze, które skutecznie ukryło dom przed główną drogą prowadzącą do Agrigento i Porto Empedocle. Minęła kamienną bramę i natychmiast została otoczona zielenią ogrodu. Cichy i nieruchomy w upale wczesnego popołudnia; ogród wydawał się zamrożony w czasie jak scena w bursztynie. Gdzieś z głębi jej umysłu głos wyrecytował wersety ze starożytnego poematu; Wspaniała łza spadła z męczennicy przy bramie. Nadchodzi, moja gołąbku, moja droga; Ona nadchodzi, moje życie, mój los… „Kto napisał, że się zastanawiam?” - zadawała sobie pytanie.

"Tennyson." Głos odpowiedział. Ale nie powiedział nic więcej, zamiast tego zniknął z powrotem w jej podświadomości. Spojrzała ponownie na ogród, „Mój własny mały kawałek raju, w którym może mieszka wąż”. Dalej spojrzała na ścianę, na której rosło dziwne poskręcane drzewo pomarańczowe. Potem dotarło do domu.

Zobaczyła Carla przez kuchenne okno w samych bokserkach i białym fartuchu. Gdy tylko wyszła z samochodu, cudowny aromat przypraw, czosnku i cebuli łaskotał ją w nos. Odetchnęła głęboko, „Mmmmm, och Carlo”. Znalazła go przy kuchence, degustował swój sos do makaronu, a on spojrzał na nią pomarańczowymi ustami.

Wyciągnęła chusteczkę z kurtki, wytarła mu usta i pocałowała. Po założeniu bikini dołączyła do Carlo w cieniu frontowej werandy, skąd mieli niezrównany widok na zatokę. Lunch składał się z makaronu primavera, zielonej sałatki ogrodowej i schłodzonej butelki moscato; słodki z nutą miodu. Następnie Carlo wyjął lody z czarną morwą, które najwyraźniej sam skubał. Jedli po cichu; ciesząc się pachnącą morską bryzą, wspaniałym słońcem i obserwując leniwie krążące morskie ptaki na bezchmurnym niebie.

Po obiedzie minęła błoga godzina, zanim Claudia zaproponowała, żeby popływać. Carlo pokręcił głową iz nutą zażenowania poinformował ją, że nie ma w czym pływać. Roześmiała się. „Io sono la padrona di Tintamare”.

"Si padrona mia!" "… i mówię, że będziesz pływać nago." Carlo wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Wzięła go za rękę i poprowadziła po stromych schodach na maleńką plażę u stóp klifu. Kamienistą plażę można było przemierzyć od końca do końca w ciągu jednej minuty, ale zapewniała więcej niż wystarczająco miejsca na piknik lub kilka ręczników plażowych.

Było odosobnione i ciche; graniczyła z każdej strony ze stromego urwiska i dawała trochę cienia. Trzy duże głazy tworzyły małe wysepki w wodzie blisko brzegu po jednej stronie. Sama woda była krystalicznie czysta i dość głęboka. W niektórych miejscach długie, podobne do wodorostów mchy morskie kołysały się jak tancerze poruszając się zmysłowo w rytm fletu.

Kamyki, które tworzyły plażę, były małe i miały szeroki wybór kolorów. Claudia z łatwością mogła sobie wyobrazić plażę jako kolejną część jej posiadłości, kolejny pokój w pięknym domu, jakim był Tintamare. „Tinta del mare…” szepnęła, gdy podeszli do schodów, a ich stopy zachrzęściły na kamieniach. Żadna inna fraza nie była bardziej trafna w opisie pięknej sceny przed nimi. Malutka plaża była jak miniaturowa mozaika wysadzana klejnotami; cenna rzecz, która należała do innego świata.

Rozłożyła ręczniki i koszyk z rzeczami na popołudniową kąpiel, podczas gdy Carlo podszedł do brzegu i podszedł do kolan. Claudia usiadła i odwróciła się, żeby na niego spojrzeć. Miał na sobie swoje zwykłe płócienne spodnie podwinięte do kolan, ale nic poza tym.

Przesunęła zacienionym okiem od jego chłopięcych czarnych loków po lekko orli nosie do pełnych ust, a potem po szczeciniastym brodzie do piersi. Tam zachwycała się kręconymi włosami i klatką piersiową, które były wystarczająco wyraźne, aby były widoczne. Wspaniałe wielkie V na jego tułowiu przypominało jej Kouros z Volomandry lub przywodziło na myśl echo jakiejś zagubionej pracy lub Fidiasza.

Każdy z mięśni Carla cicho, ale pewnie oznajmił swoją obecność, gdy szedł w wodzie, podziwiając widok zza maleńkiej plaży. Jego widoczna skóra była opalona; pocałowany śródziemnomorskim słońcem i Claudia chciała zobaczyć go więcej. "Ho detto nudo!" Odwrócił się i opuścił głowę na bok; uśmiechając się skromnie. „Nudo!” Powoli ręce Carla rozpięły guzik spodni i rozpięły zamek błyskawiczny. Zsunął je, obserwując Carlę przez cały czas między lokami czarnych włosów, które opadały mu na oczy.

Zachichotała, gdy pierwsza stopa, a potem druga prześlizgnęła się przez khaki, zostawiając duże, mokre plamy. Carlo prawie wpadł do wody, zwijając spodnie w pocisk i rzucając nimi w Carlę. Wylądowali obok niej, gdy się śmiała. Carlo przez chwilę zakrył swoją nagość dłońmi, po czym wyciągnął ramiona. Tam, gdzie kończyła się jego opalona skóra, jej oko cieszyło zwarte, muskularne opakowanie.

Teraz opuścił wodę i wylądował na swoim ręczniku. Claudia przesunęła dłonią od jego ramienia, w dół po jego plecach do twardych, niemal architektonicznych krzywizn jego tyłka. Mocno klepnęła go po policzkach.

- Dobrze, rób, jak ci kazano. Krzyknął, po czym odwrócił się do niej z uśmiechem, a jego oczy wskazywały tylko na podziw i podziw, jaki do niej darzył. Urzekająca była z pewnością, ale w każdym razie kobietą jak każda inna.

Sięgnął za nią i delikatnie pociągnął za sznurek jej góry od bikini. Odpadł i spojrzał w dół. To nie była zwykła kobieta.

"Dea incomparabile, bella Claudia…" "Nie, jestem Kirke, to moja wyspa i zostaniesz tu przez lata po tym, jak zamieniłem wszystkich twoich towarzyszy w świnie." Uśmiechnęła się i powoli zsunęła bikini. "Chodź, chodźmy popływać." Wbiegła do wody i natychmiast poczuła ożywczy przypływ chłodu, gdy płyn dotknął jej skóry. Zanurkowała, a cudowne uczucie wody otaczającej jej ciało przywróciło intensywne uczucie dobrego samopoczucia i spokoju; uczucia, które sięgały daleko w najgłębsze zakamarki jej pamięci. Kiedy ponownie podeszła, zobaczyła, że ​​Carlo nadal siedzi na ręczniku i patrzy na nią. Wstała jak morska nimfa wynurzająca się z głębin i brodziła w jego stronę, robiąc jak najwięcej hałasu.

Carlo wyczuł, że ma kłopoty, i szybko uchylił się od jej dłoni, gdy próbowała wtłoczyć mu wodę w twarz. Wstał, złapał ją za ramiona i wciągnął z powrotem do wody przy akompaniamencie śmiechu i dobrodusznych przekleństw. Dotarli do wody w chwili, gdy stracili równowagę i wpadli do wody; dwa nagie ciała na chwilę pochłonięte przez krystaliczną tkaninę.

Cieszyli się wodą przez godzinę bez opieki; pływanie, nurkowanie i pluskanie. Carlo okazał się dobrym nurkiem i silnym pływakiem. Podczas jednego ze swoich wielu długich nurkowań przyniósł piękną, żywą muszlę Murexa ozdobioną kolcami. Wzięła go od niego i zachwyciła się jego delikatnym pięknem, a potem pozwoliła, by delikatnie opadła w głębiny. „Jesteś miły, bardzo miły”, powiedział, gdy stali po pas w wodzie; kropelki spadające z jego czarnych włosów jak koraliki z najczystszego kwarcu.

Claudia obserwowała ich, gdy zbiegali po jego mięśniach z powrotem do wody; zabierając ze sobą trochę jego esencji. Nagły impuls chwycił ją i przesunęła dłońmi po jego bokach, przytuliła go do siebie, a jej usta ponownie znalazły jego. Po całowaniu jej czule przez kilka minut, ręce Carlo powoli ześlizgnęły się po plecach Claudii.

Niesamowite, że woda nadała jej skórze dodatkową jedwabistość i zmysłowy chłód, który natychmiast go podniecił. Chwycił ją za biodra i przyciągnął bliżej, czując, jak jej twarde sutki naciskają na jego klatkę piersiową. Kiedy ją całował, zanurzyła stopy w kamieniach i cieszyła się ich przyjemnie teksturowanym masażem. Kiedy pocałunki Carlo nabierały intensywności, przygryzł jej wargi i zanurzył język głęboko w jej ciepłych ustach. Ich pocałunki zmieszały się z solą morza i dla Claudii aromatem fal, który tak bardzo kochała, w tej chwili wydawał się słodszy i bardziej sugestywny; przypominając jej o wszystkim, co dobre w życiu.

Carlo sięgnął teraz pod wodę i złapał ją za pośladki. Zrobili doskonałe mocne garści. Wbił dłonie w jej miękką skórę i przytulił ją; masując i delikatnie rozchylając jej pośladki, gdy ją całował.

Claudia również uznała szereg mięśni Carlo za nie do odparcia; potarła jego biodra i sięgnęła za nie, żeby go przytrzymać. Przycisnęła do niego swoje ciało, lekko drapiąc skórę po bokach i brzuchu jego paznokciami; wysyłanie mrowienia przez całe jego ciało. Na swój subtelny sposób Claudia ostrożnie unikała kutasa Carlo, ale za każdym razem, gdy ocierał się o jej skórę i za każdym razem, gdy dotykała jego ciała, reagował i pulsował.

Teraz Claudia pocałowała go mocno, opierając się na jego ramionach. Jej stopy opuściły dotykowe pole kamyków, gdy trzymał ją wysoko. Naniosła się na niego, wpychając język głęboko do jego ust z przyjemnością. Po dłuższej chwili oderwała się i zanurkowała pod wodę.

Dobrze pływała, ale przepłynęła tylko kawałek w kierunku plaży, zanim podniosła się w miejscu, gdzie woda sięgała do pasa. Gdyby Carlo mógł zobaczyć jej twarz, zauważyłby złośliwy uśmiech na jej ustach i mroczny błysk figli w jej oczach. Ale nie widział jej twarzy; zamiast tego jego uwaga była skupiona na jej masie mokrych włosów i wodzie spływającej z jej pleców. Oczy Carlo podążyły za małymi strużkami, które spływały po jej kręgosłupie do rozpadliny pośladków; teraz tylko widoczne ponad blaskiem na powierzchni wody.

Poczuł, jak jego kutas drgnął, a jądra zacisnęły się i natychmiast podążył za nią, tak jak wiedziała, że ​​to zrobi. W głowie Claudii pojawiła się przelotna wizja jej późnych nastolatków, dezaprobaty koleżanek z klasy, oskarżających ją o bycie bezwstydną kokietką. "Zazdrosne suki." Zerknęła teraz przez ramię, którą Carlo doganiał.

W mgnieniu oka odrzuciła włosy do tyłu; posyłając krople wody w twarz. Zachichotała, gdy potrząsnął głową, mówiąc mu, że będzie musiał ją ścigać. Tak jak się spodziewała, rzucił się do przodu, więc zrobiła unikowy krok w bok, ale potknęła się.

Spojrzała w dół, żeby zobaczyć, co chwyciło jej stopę, ale nie widziała nic oprócz wszechobecnych kamyków. Potem pomyślała, że ​​słyszała śmiech dochodzący skądś, ale był on tak subtelny i delikatny, że wydawał się dochodzić z głębi jej umysłu. Teraz poczuła silne palce i mocne dłonie chwytające ją za ramię.

Odwróciła się i napotkała jego chłodne usta. Dobry koktajl… pomyślała, gdy jej ramiona objęły jego szyję, a jej ręce chwyciły jego plecy. Leżeli nad wodą, tocząc się i całując z morzem, delikatnie dotykając ich nagich ciał, jakby byli nieodpartym przysmakiem.

Błędne linie z sonetów Szekspira przepływały przez umysł Claudii, podczas gdy Carlo wyobrażał sobie, że jest gwiazdą sesji zdjęciowej Calvina Kleina. Claudia chwyciła go teraz za rękę i potknęli się z wody, lądując na dużym ręczniku obok jej porzuconego bikini. Położyła dłoń na boku twarzy Carla i pociągnęła go w dół. Intuicyjnie wiedział dokładnie, czego chce. Usiadł pod jej udami, a Claudia ułożyła się wygodnie.

Gdy tylko to zrobiła, poczuła, jak jego język przesuwa się po jej wargach sromowych. Niedługo potem wysiłki Carlo zaczęły przynosić efekty, a ciało Claudii przeszło elektryczne mrowienie. Chwyciła Carlo za głowę i mocno przycisnęła jego twarz do swojej cipki; poruszając jej biodrami w czasie z jego poruszającym językiem.

Znalazł jej łechtaczkę i zaczął otaczać ją koniuszkiem języka; coraz szybciej, aż jęknęła i westchnęła. Teraz palcami rozchylił jej usta i przesuwał językiem w górę iw dół długimi, leniwymi pociągnięciami od łechtaczki do krawędzi tyłka. Claudia czuła, jak jej cipka zwilża się i kapie.

Carlo chwycił każdą kroplę, jakby to był miód, i rozprowadził ją wszędzie tam, gdzie jego język wędrował po jej pysznej cipce. Przycisnął palce do wewnętrznej strony jej ud; tam jej skóra była najdelikatniejsza, a jej dotyk podniecił go bardziej, niż mógł sobie wyobrazić. Claudia lekko położyła nogę na jego plecach, bawiąc się jego włosami i nadal cieszyła się słodkim lizaniem, którym ją leczył. Teraz język Carlo zaczął kreślić zarys jej szczeliny i zagłębiać się coraz głębiej w jej aksamitne fałdy.

Po kilku minutach stał się odważniejszy i zaczął lizać jej cipkę długimi, zdecydowanymi pociągnięciami, jakby to był jakiś wykwintny przysmak. Claudia odpowiedziała głębokimi westchnieniami i kilka razy wymówiła jego imię; nazywając go, mio ​​caro amante. Bardzo miło to słyszeć, rozłożył jej delikatne płatki i powoli poruszał językiem tak daleko, jak to było możliwe, smakując jej esencję i szybko doprowadzając ją do punktu kulminacyjnego. Ale chciała, żeby przestał; przyjemność była zbyt szybka. Nie, ich popołudnie dopiero się zaczęło.

Zsunęła się, żeby go teraz pocałować; podnosząc rękę, by masować jego kutasa. Uwielbiała to, jak mężczyzna rozszerza się w jej dłoni. Z Carlo praca była łatwa. Przesunęła lekko dłonią w górę iw dół jego trzonu i natychmiast zareagowała. Potem chwyciła jego jądra, potarła je i wreszcie drażniła jego napletek.

Spojrzała na pulchną różową główkę jego penisa, po czym napotkała jego oczy. Prawie się wzdrygnął; tak wypełnione były jej pożądliwością i pożądaniem. „Może i jestem kokainą, ale nigdy nie zawodzę” - pomyślała. Jej usta zaczęły łzawić, gdy zsunęła usta z główki penisa Carlo. Następnie, z ręką pompującą podstawę i ściskając ją coraz mocniej, poświęciła mu całą swoją uwagę.

Carlo położył się; oddychał głęboko morskim powietrzem i czuł przypływ fal rozbijających się o maleńką plażę. Czuł jedność z żywiołami; mieszkaniec morza i nieba. Teraz oto była ta niemożliwie piękna kobieta; kobieta, którą ledwo znał; ta nimfa, na pewno została stworzona przez bogów. Może rzeczywiście była Kirą; należała do innego wieku, do mitycznej epoki złota; tak intensywne, tak magiczne było pragnienie, które w nim wzbudziła.

Poczuł, jak jego kutas wypełnia jej usta i ociera się o wewnętrzną stronę jej policzków, w jednej minucie czuł, jak jej język oblizuje każdy centymetr jego trzonu, a jej jedwabiste usta obejmują jego grubość w następnej. Przez cały czas patrzył w niebo i tam widział jej twarz; jej enigmatyczne onyksowe oczy, jej idealnie pełne usta; ciemna jak dojrzała morwa, jej lśniące włosy okalające twarz piękniejszą niż cokolwiek, co mógł sobie przypomnieć. Claudia oczywiście potrafiła odczytać wszystkie oznaki rosnącego podniecenia Carla, więc nacisnęła na swój atak. Zaciskając usta tak mocno, jak tylko mogła, skoncentrowała się na główce jego członka, podskakując w górę iw dół, jakby do głębokiego basowego uderzenia.

Carlo oparł się narastającym falom przyjemności, które zalewały jego ciało, i dzielnie stoczył bitwę. Ale nie mógł wytrzymać długo. Oblegająca armia Claudii wkrótce go podbiła.

Schował ręce w ręcznik, a mięśnie nóg napięły się, a następnie biodra. Wygiął plecy w łuk i strzelił do nasienia. Zamiast wziąć go do ust, Claudia doiła swojego kutasa, aż cztery tryska gęstej spermy wypłynęły z niego i wylądowały na jej piersiach. Następnie przeciągnęła rękami po ciepłym płynie; ciesząc się uczuciem jego tekstury na jej skórze. Carlo patrzył na nią zafascynowany.

Oddychał ciężko i długo po tym, jak skończyła, jego penis zachował twardość; skierowaną w górę na bezchmurne sycylijskie niebo. Odświeżyli się w morzu, po czym odpoczęli w ramionach i wypili resztę moscato. Popołudnie mijało leniwie, kiedy dawkowali nago na słońcu.

Carlo już miał nałożyć więcej kremu przeciwsłonecznego na plecy Claudii, kiedy usłyszał znajome szczepy Shakiry Loca dochodzące z głębi torby plażowej Claudii. Zagłębił się w środku i znalazł telefon komórkowy. To był telefon od jego matki.

"Mama?" Carlo umilkł wtedy, słuchając gniewnych słów swojej matki, wypowiadanych najczystszą sycylijską i coraz głośniejszą. Pochylił głowę i zdołał wypowiedzieć tylko kilka skąpych słów przeprosin. „… Mi dispace… perdonami mamma, perdonami… no mamma, no…” Jednak wciąż potok oburzenia rodziców trwał dalej. Przy Carlo Claudia udawała, że ​​śpi, udając, że nie słucha, ale przez cały czas była zachwycona grillowaniem, któremu Carlo był poddawany z rąk matki. Zwalczyła chęć śmiechu.

„Dobrze ci to służy” - pomyślała - „Niegrzeczny chłopiec, zaniedbując w ten sposób twoją mamę i buszując nago z luźnymi australijskimi laskami, których prawie nie znasz”. W końcu nastąpiła przerwa w Furii na drugim końcu telefonu komórkowego i jej zbłąkany syn obiecał jej, że postąpi słusznie, „Faro la cosa giusta”. - Ciao mamma, ciao.

Ti voglio bene. Claudia pomyślała: „kocha ją i nie boi się tego powiedzieć”. Wyłączył telefon komórkowy i spojrzał na Claudię z więcej niż odrobiną zażenowania. Teatralnie zmarszczyła brwi i potrząsnęła palcem, po czym pogładziła jego włosy.

Nagle powiedział: „Muszę wkrótce iść. Muszę zdać ex-am? Si, ​​egzamin w Palermo na Manday. To jest dla mnie bardzo ważne. Moja… matka jest zła, że ​​się nie uczę.

Ale martwię się o ciebie… ten dom jest dziwny, może być zły. Claudia szybko odrzuciła jego obawy o jej bezpieczeństwo, mówiąc mu, że jest znacznie twardsza, niż wyglądała i że dom jest teraz jej domem. Wydawał się akceptować to na podstawie tego, co widział i pozostawił sprawę na tym miejscu. „Czego się uczysz?” „Angielski.” Poniedziałek był pojutrze.

Znowu zapewniła Carlo, że sama poradzi sobie dobrze i zaproponował, że zawiezie go do portu lotniczego. Podziękował jej, ale grzecznie odmówił, po czym przytulił ją i pocałował w policzki.

Podobne historie