Drewniane serce

Dorosły podejmuje klasyczną bajkę…

🕑 144 minuty minuty Powieści Historie

Drewniane serce. Ta opowieść jest przeróbką starej baśni i bez wątpienia wkrótce ją rozpoznasz, czytając dalej. Prequel.

Babcia Fay wiedziała, kiedy umrze. Jako czarownica to było dla niej naturalne, że wiedziała. Jej rodzina była świadoma, że ​​wiedziała, ale nigdy nie powiedziała im, kiedy to się stanie. Przynajmniej nie do dnia jej śmierci (który przypadkowo spadł na All Hallows Eve). Wszystkim zainteresowanym wyglądała tego dnia jak zwykle; wciąż spaceruje rano po ogrodzie pielęgnując zioła, wciąż obserwując wszystko swoim zaskakująco niebieskookim spojrzeniem.

Rodzina została zebrana i poinformowana. Do wieczora przygotowali żywność i napoje na przyjęcie pożegnalne. Blisko północy stara kobieta udała się do swojego pokoju.

Kiedy już byli w łóżku, wszyscy krewni weszli do środka i usiedli lub stali wokół niej; najstarsza z tyłu i najmłodsza jej prawnuki z przodu. Rozmawiała z nimi wszystkimi, aż w końcu zmęczyła się i zamknęła oczy do snu. Do czasu, gdy ptaki zaczęły śpiewać swój poranny chór, jej cichy oddech ustał. Niektórzy mężczyźni wyszli do ogrodu i skierowali się na drugi koniec, gdzie wykuto z drewna przełaz.

Przeszli nad nim i zaczęli oczyszczać obszar paproci niedaleko ściany, którą właśnie przeszli. Tam wykopali grób dla ukochanej staruszki. W międzyczasie inna grupa zagłębiła się w las w poszukiwaniu małego drzewka. Babcia podkreśliła, że ​​to musi być wiąz.

Co najmniej tuzin zostało odrzuconych, zanim ostatecznie zgodzili się na jednego. Następnie ostrożnie posługując się łopatami, zaczęli wykopywać małe drzewko. Zanim wrócili z rośliną na wózku, pierwsza grupa zakończyła kopanie.

Pod nieobecność mężczyzn kobiety ubrały i przygotowały staruszkę, a następnie położyły ją w jej trumnie (którą kupiła kilka lat wcześniej w gotowości). Co ciekawe, nikt nie wydawał się zmartwiony jej odejściem. Zasmucony, tak, ale wszyscy byli szczęśliwi, że miała dobre życie i wiele w nim osiągnęła dla społeczności. Jej eliksiry wyleczyły wiele chorób, a jej umiejętności położnicze stały się legendą.

Chociaż nie prosiła o to, ktoś poprosił o przybycie pastora. Chociaż nigdy nie widział Sapphire Fay w swoim kościele, był pewien, że była dobrą i moralną kobietą, nawet jeśli, jak głosiła plotka, była czarownicą. Powiedział kilka słów nad wypolerowaną drewnianą skrzynią, a następnie opuszczono ją na ziemię.

Każda osoba tam rzucała garść ziemi na wieczko, odmawiając przy tym swoją cichą modlitwę. Większość ziemi została wrzucona z powrotem do dziury, zanim zasadzono w niej młode drzewko Wiązu. Pozostała ziemia została wrzucona, zanim wszyscy po kolei wdeptali w nią roślinę. Sześć wiader wody użyto, aby dać drzewu pierwszy napój w nowym domu.

Drzewo rosło duże i silne, nawet przetrwało epidemię holenderskiej choroby wiązów, która pustoszyła kraj. Na początku młodzi mężczyźni i kobiety z rodziny zabierali swoich nowożeńców, aby przedstawić ich babci (i być może uzyskać jej aprobatę). W późniejszych latach Wiąz stał się po prostu miejscem cichej refleksji dla każdego, kto tego potrzebował.

Rozdział. George właśnie obchodził swoje sześćdziesiąte urodziny. Cóż, celebrowany to chyba mocne słowo. Wieczorem nalał sobie kroplę whisky, ale poza tym był to stosunkowo normalny dzień.

Umiarkowanie odnoszącemu sukcesy rzeźbiarzowi przyszło na myśl, że powinien spróbować jeszcze jednego ważnego dzieła. Nie spieszył się, decydując się na swój temat, czekając, aby zobaczyć, jakie materiały się pojawią. Jego preferencją była praca w drewnie.

Zarobił rozsądną sumę pieniędzy, z pewnością wystarczającą do przetrwania. W końcu nie wychodził i nie interesował się telewizją. Nie miał nawet telefonu, bo nie było do kogo zadzwonić. George kochał drewno. Pokochał jego naturalne piękno, zanim zaczął nad nim pracować i pokochał jego dotyk, gdy zaczął zmieniać swój kształt.

W międzyczasie kontynuował pracę, tworząc nadające się do sprzedaży dzieła przez wiele miesięcy, zanim znalazł materiał, którego naprawdę szukał. Studio znajdowało się przy lesie. George często chodził na spacery po gęstym lesie, czasami znajdując małe kawałki drewna, które zabierał i używał na pewnym etapie. Tego szczególnego popołudnia pod koniec października, gdy szedł ścieżką usianą jesiennymi promieniami słońca sączącymi się między drzewami, usłyszał charakterystyczny dźwięk topora.

Rozbudzona jego ciekawość zaczęła iść w kierunku ogólnego zgiełku, mając na uwadze możliwość niebezpieczeństwa. Drzewo znajdowało się na skraju lasu, obok starej chaty. Posiadłość została niedawno odnowiona i wprowadzili się nowi właściciele.

Kiedy się zbliżył, zobaczył Freda, starzejącego się miejscowego leśnika odpoczywającego. „Cześć Fred. Jak to możliwe, że ścinasz ten Wiąz?”. – Oddział spadł z niego w zeszłym tygodniu – odpowiedział. „Pani w tamtym miejscu powiedziała, że ​​nie sądzi, że jest to bezpieczne i chce, żeby go zdjęto”.

George spojrzał na drzewo, na ślady siekiery, które były już wyryte głęboko w drewnie. „Nie widzę w tym wiele złego. Dla mnie wygląda to w porządku”. – Tak, no cóż, kazano mi to zdjąć. Podniósł swój topór i zaczął wymachiwać potężnymi, ale wyważonymi uderzeniami.

George patrzył, ciesząc się, że Fred dzierży siekierę z łatwością. Gdy patrzył, coś zaczęło się poruszać w jego umyśle. To może być ten.

To mógł być kawałek drewna, którego szukał. Kiedy Fred zrobił kolejną przerwę, George podszedł do niego i zapytał: „Co zamierzasz zrobić z kufrem?”. „Chciałem zabrać go do tartaku.

Przepiłują go i wysuszą w piecu. Pomyślałem, że może im się spodobać. Może dostaną za to dobrą cenę”. – A może zamiast tego zdejmę go z ciebie? powiedział George.

"Myślę, że mógłbym z nim zrobić coś ciekawego." Fred doskonale zdawał sobie sprawę z talentów George'a do drewna i nawet zaakceptował jedną z jego małych rzeźb zamiast zapłaty za przysługę w przeszłości, kawałek, który był w stanie sprzedać za znaczną kwotę. - W porządku, zabiorę go do ciebie. Właśnie wtedy stara kobieta podeszła do nich ścieżką. To była Biddy Johnson, lokalna „historyk”.

Nie miała żadnych kwalifikacji, ani dużego wykształcenia, ale wiedziała (prawie) wszystko o przeszłości okolicy. Gdy się do nich zbliżyła, zobaczyli, że jej twarz jest biała. "Co ty robisz?" wyszeptała.

Dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie, spojrzeli na drzewo, a potem znów na Biddy. – Ścinam drzewo – powiedział po prostu Fred. – Ale nie możesz – powiedziała zszokowana. "Nie to drzewo! Jest… jest wyjątkowe! Nie wiedziałeś o tym?".

"Specjalny?" przerwał George. "Jak?". Głos Biddy był bardzo niski, gdy wyjaśniła: „Drzewo ma około trzystu lat.

Zostało tam posadzone szczególnie. Widzisz, ten domek należał kiedyś do czarownicy. Kiedy umarła, jej rodzina pochowała ją tuż za ogrodem tam, a potem zasadziła drzewo nad jej grobem. To jest Wiąz Wiedźmy.

To ma być magiczne.". Fred przełknął głośno ślinę. "Cóż Biddy, dostałem instrukcje od nowej żony i musi zejść.

Więc to jest to." Biddy tylko westchnęła i pokręciła głową. Kiedy odwróciła się i odeszła, mruknęła coś o konsekwencjach, ale żadne z nich nie było w stanie tego zrozumieć. Kilka dni później Fred dostarczył drzewo do domku George'a. Przyprowadził ze sobą do pomocy swoich dwóch synów.

Pień był bardzo ciężki i wymagał dużo manewrowania przy użyciu klocków, sprzętu i drewnianych drągów. W końcu udało im się go przenieść do studia, gdzie został złożony na kolekcji czterech tęgich koni piły. Pozostało tak, wysychając na powietrzu przez prawie dwanaście miesięcy, dopóki George nie uznał, że jest gotowy.

Synowie Freda przyszli, aby pomóc mu umieścić kłodę na środku obszaru roboczego, w pozycji pionowej (po uprzednim wypoziomowaniu podstawy przy użyciu dwuręcznej piły). George spędził wiele dni, patrząc na to. Chodził w kółko, w kółko, przesuwając dłonią po szorstkiej korze. W jego umyśle zaczynał się formować jakiś kształt. Po kilku tygodniach zaczął zdzierać korę, odsłaniając blade drewno pod spodem.

Był w idealnym stanie, prawie bez skazy. Podczas pracy stale rozmawiał z utworem. Artysta nie spieszył się, spędzając prawie tyle samo godzin siedząc i patrząc na dzieło, co nad nim. Stopniowo zaczął nabierać kształtu. Wyłączając podstawę, miał blisko sześć stóp i trzy cale wysokości.

Postać bez wątpienia należała do mężczyzny, ale rysy nadal były dość niewyraźne. Skrobał tu i wygładzał tam. Przesunął dłonią po powierzchni swojego stworzenia, szlifując, aż drewno wydawało się prawie miękkie i podatne.

Ukończenie obszaru wokół genitaliów zajęło prawie dni. George używał najmniejszych narzędzi. Kiedy skończył, cofnął się i ogarnął całą figurę.

– Hmm – wykrzyknął. "Poza proporcjami." Penis był dłuższy i grubszy niż wyglądał naturalnie. Nie zamierzał, żeby był taki rozmiar w stosunku do ciała. Westchnął i odłożył narzędzia na noc.

Następnego dnia wrócił do rzeźby i zaczął starannie korygować swój błąd. Kiedy w końcu odsunął się od tego późnym wieczorem, był zadowolony. George wrócił do studia dopiero następnego popołudnia.

Kiedy na nią spojrzał, upuścił filiżankę kawy, która roztrzaskała się na wyłożonej kafelkami podłodze. Zaczął kwestionować swoją własną pamięć, zastanawiając się, czy nie pomyślał tylko o zmianie rozmiaru penisa, a nie o jego rzeczywistej zmianie. Ale drobne wióry i trociny leżały na podłodze, gdzie leżały, odkąd skończył zeszłej nocy. Rozważał wiele rzeczy, ale w końcu zdecydował, że musiał zmniejszyć rozmiar, pomyślał, że zrobił wystarczająco dużo i, oszukany, skończył i poszedł spać. Zaczął proces od nowa i powoli, ale ostrożnie przerabiał drewno.

Kiedy się cofnął, upewnił się, że okrążył dzieło, sprawdzając, czy w końcu jest zadowolony ze swojego arcydzieła. On był. On poszedł do łóżka. George obudził się o świcie.

Z jakiegoś powodu czuł się niespokojny. Ubrał się szybko, zszedł na dół i wszedł prosto do studia. Rzeczywiście, przystojny mężczyzna stał tam, gdzie go zostawił, ale penis wrócił do rozmiarów, jakie miał dzień wcześniej i dzień wcześniej.

Zdenerwowany George odszedł, zamykając za sobą drzwi. „OK, jeśli tak będzie duży, to z kim mam się kłócić?”. Kolejne kilka dni spędziliśmy na sprawdzaniu i dodawaniu ostatnich szlifów.

Kiedy był usatysfakcjonowany, George zaczął mieszać swoje ulubione wykończenie z miksturą wosku pszczelego, oleju mineralnego i kilku innych niezwykłych składników. Ciepły jeszcze płyn pomalował bardzo cienko na powierzchnię, a gdy wyschła, delikatnie polerował do satynowego połysku. Wykonał to zadanie na całym ciele trzy razy, aż przybrało kolor lekko opalonej skóry.

Było to dzieło miłości, którego ukończenie zajęło nieco ponad dziewięć miesięcy. George odszedł od swojej pracy, nie oglądając się na nią. Kiedy dotarł na drugą stronę studia, odwrócił się i spojrzał na najpiękniejszy przedmiot, jaki kiedykolwiek widział. Gula urosła mu do gardła, gdy przypomniał sobie, że był jego własnym dziełem.

– Jesteś naprawdę wspaniały – powiedział. "Dziękuję," odpowiedział drewniany mężczyzna. Rozdział.

George stał jak wrośnięty w ziemię. Był bardzo bliski utraty kontroli nad pęcherzem i poczuł zawroty głowy. Wpatrywał się w rzeźbę, która wydawała się (naturalnie) nieruchoma. Czy to przemówiło? Czy jego usta naprawdę się poruszyły? – Jesteś kawałkiem drewna – wyszeptał. – Nie możesz mówić, a ja nie słyszałem, jak mówisz.

Mogę? Jego pytanie było retoryczne. – Nie, ojcze – nadeszła natychmiastowa odpowiedź. Z suchością w ustach i ściśniętym gardłem George czuł, że oddychanie jest trudne. Miał wrażenie, że serce wali mu w klatce piersiowej. Podszedł bliżej i spojrzał w twarz.

Słoje drewna wydawały się zanikać i zastępowała je przezroczysta, przypominająca skórę jakość. Źrenice oczu wydawały się przybierać ciemniejszy odcień, podobnie jak usta. Gdy patrzył, jak nieożywiony obiekt nabiera życia. Rzeźbiarz był bardziej przerażony niż kiedykolwiek w życiu, a jednocześnie był zafascynowany.

Przez jego mózg przebiegały różne myśli; był szalony, spał i śnił, nie spał i to wszystko było prawdziwe. Jak zdecydować?. Szok w końcu przejął kontrolę i jego wzrok zaczął pływać, a ciemność zawęziła jego pole widzenia, aż jego mózg się wyłączył i przeszedł w omdlenie. Upadek na posadzkę z płytek zawsze będzie bolał, a może nawet śmiertelnie.

Gdy George zaczął wracać z nieprzytomności, poczuł się zdezorientowany, wiedział, że leży na podłodze, ale czuł się komfortowo. Kiedy otworzył oczy, pierwszą rzeczą, która pojawiła się w jego wizji, była postać stojąca na jej podstawie. Stopniowo myślał o swoim otoczeniu i zdał sobie sprawę, że jego głowa spoczywa na poduszce z jednego z krzeseł w studio. Rozciągnięta na nim płócienna okładka zapewniała mu ciepło. George pozostał zdezorientowany, zastanawiając się, kto go złapał, położył go i oparł głowę na poduszce, a następnie przykrył.

Zdecydował, że rzeczywiście musi być szalony. Co zaskakujące, doszedłszy do tego wniosku, bardzo szybko uznał to za fakt i po prostu to zaakceptował. "Czy wszystko w porządku, ojcze?" zapytał drewniany człowiek.

"Czy chcesz, żebym ci pomógł?". "Tak proszę.". Postać zeszła z cokołu płynnością ruchu, która przeczyła charakterowi jej kompozycji. Pochylił się obok George'a i odsunął przykrycie.

Wkładając ręce pod pachy artysty, płynnie podniósł go na nogi. Do tej pory postać nabrała ludzkiego koloru i faktury. Włosy na jego głowie, starannie wyrzeźbione, aż sprawiały wrażenie pojedynczych kosmyków, teraz poruszają się w naturalny sposób odsłaniając głęboki brąz. Oczy George'a przesunęły się w dół, obserwując potężne ramiona i klatkę piersiową.

Kiedy kawałek pozostawał nieruchomy, był to posąg, ale kiedy konieczny był ruch, mięśnie poruszały się pod powierzchnią. Oczy George'a powędrowały w dół brzucha i zatrzymały się na miejscu, w którym rzeźbienie miał tak wiele problemów. Brązowe włosy łonowe otaczały coś, co można było opisać jako najdoskonalszy, najpiękniejszy zestaw męskich genitaliów, jaki mógł istnieć. Spojrzał z powrotem na twarz. "Dlaczego nazywasz mnie ojcem?" zapytał.

Rzeźba przez chwilę wyglądała na zamyśloną. „Ponieważ stworzyłeś mnie swoją miłością i oddałeś część siebie, aby mnie stworzyć” – powiedział. "Jak możesz się poruszać?". "Ponieważ drzewo, z którego mnie stworzyłeś, było magiczne.

Wiedźma Sapphire Fay po śmierci oddała mi także część siebie. Jest moją matką." "A jak możesz mówić?". - Nie wiem, ojcze.

Być może nauczyłem się, kiedy rozmawiałeś ze mną tak, jak mnie stworzyłeś. George już akceptował go jako swojego syna, ale potrzebował imienia. – Będę cię nazywał Piotr, po moim dziadku – powiedział.

„Piotr Nocchia”. Spojrzał ponownie na podbrzusze Petera. "Ale myślę, że będziemy musieli kupić ci ubrania, młody człowieku, chociaż nie sądzę, że mam coś, co by ci pasowało." George'owi przyszło do głowy. „Będziesz musiał spać? Potrzebujesz łóżka?”.

"Chciałbym mieć ojca na łóżku, ale nie sądzę, że muszę spać. Może mógłbym usiąść na łóżku i nauczyć się czytać. Chciałbym to zrobić.

Byłoby ciekawie." Przez resztę dnia i do późnego wieczora George siedział z Peterem, próbując nauczyć go czytać. Był wyraźnie inteligentny i dość szybko się uczył. Kiedy artysta położył się spać, pokazał synowi swój pokój i dał mu do przeczytania cztery książki. Każda z tych publikacji dotyczyła malarzy i rzeźbiarzy, z wieloma zdjęciami ich prac. Rozdział.

Rano obudził się George. Leżał bardzo spokojnie, myśląc. Wiedział, że nie śnił i że wszystko, co się wydarzyło, było prawdziwe. Miał teraz syna, który był w sąsiedniej sypialni.

Wstał, włożył szlafrok i wyszedł z pokoju. Zatrzymał się w akcie kładzenia palców na klamce drzwi drugiej sypialni, po czym je cofnął. Zamiast tego zapukał w drewnianą płytę.

— Wejdź, ojcze — powiedział Piotr. George otworzył drzwi i wszedł. Młody mężczyzna leżał na łóżku z otwartą przed sobą książką. Spojrzał na swojego ojca i powiedział: „Zdjęcia w tych książkach są cudowne.

Na świecie jest tyle piękna”. „Tak Peter, na świecie jest dużo piękna, ale niestety jest też brzydota” – odpowiedział. "Ale możemy o tym porozmawiać później. Czy musisz jeść?". "Nie ma ojca.

Nie sądzę, że mam." "Chcę, żebyś została dzisiaj w domu. Pójdę do miasta i poszukam ci ubrań. Czy wszystko będzie dobrze?".

„Czy mogę przeczytać więcej książek?”. "Oczywiście, Peter. Możesz przeczytać każdą z moich książek." Później George wyruszył w drogę. Musiał złapać autobus z głównej drogi i musiał mieć pewność, że złapał powrotny dwie godziny później, ponieważ był to ostatni tego dnia.

Samo miasto nie było małe, ale też nie było duże. Było wiele sklepów sprzedających zarówno odzież męską, jak i damską, ale był zbulwersowany cenami. Nie był biedny, ale nigdy nie pozwoliłby sobie na wydanie tylu pieniędzy. Szedł dalej, czując się przygnębiony, aż dotarł do jednego ze sklepów charytatywnych, które przejęły wiele lokali. Zdał sobie sprawę, że właśnie tam mógł znaleźć to, czego potrzebował.

W ogóle nie myślał o rozmiarze Petera, ale pomyślał, że będzie potrzebował ekstra dużego rozmiaru w t-shirtach i spodniach. Przeszukał półki i znalazł pół tuzina koszul, potem trzy pary spodni. Nie przejmował się rozmiarem talii, o ile był duży. W końcu Peter zawsze mógł nosić pasek.

Liczyło się upewnienie się, że długość jest odpowiednia. Trudno było znaleźć to, czego chciał, ale w końcu udało mu się. Buty to inna sprawa.

Domyślił się, że Peter miał prawdopodobnie rozmiar 12, ale była tylko jedna para wystarczająco duża (a to były buty do chodzenia). Znalazł ładną, ciepłą kurtkę i dodał ją do swojego stosu. W końcu, przed wyjazdem, kupił kilka książek z drugiej ręki, biorąc pod uwagę, że jego syn doceniłby bardziej urozmaiconą lekturę. Dopiero gdy siedział w autobusie w drodze do domu, zdał sobie sprawę, że nie kupił dla Petera bielizny, ale potem zaczął się zastanawiać, czy jest taka potrzeba.

Chodź do tego, nie pomyślał też o piżamie. Czy on ich potrzebował?. Piotr był zachwycony ubraniami, ale jego ojciec musiał mu pokazać, jak je nosić i zapinać. Buty były trochę dopasowane, ale poza tym były idealne.

Jedną z książek, które kupił George, był gruby tom napisany o sztuce ogrodniczej. Peter był zafascynowany i siedział tego wieczoru, czytając go. Kiedy obaj szli na górę do łóżka, zapytał: „Ojcze, czy mogę spróbować ogrodnictwa? Myślę, że to byłoby interesujące”. - Oczywiście Peter.

Wszystkie narzędzia są w starej szopie na dole ogrodu. Pomóż sobie. Ale najlepiej zostaw to do jutra. Kiedy George przygotowywał śniadanie następnego dnia, patrzył, jak Peter wychodzi tylnymi drzwiami i idzie ścieżką do małego drewnianego budynku. Schylił się do szopy i zaczął szperać, w końcu wyciągając widelec.

Następnie wrócił do zarośniętej grządki warzywnej i zaczął kopać. Artysta kontynuował śniadanie, a następnie udał się do swojej pracowni, aby obejrzeć swoje surowce i być może rozpocząć nowy projekt. Była pora lunchu, kiedy w końcu wyszedł zobaczyć, co robił Peter. Stojąc z otwartymi ustami, patrzył na transmutowaną scenę. Grządka warzywna, która przez lata pozostawała zaniedbana i zarośnięta, została całkowicie oczyszczona, a teraz świeżo wykopana i przewrócona.

Klomby (które czasami pielęgnował George) były starannie okopane. Dwie jabłonie zostały przycięte, podobnie jak żywopłoty. Wyglądało to tak, jakby armia ogrodników zeszła i odnowiła całą działkę.

Jedyną rzeczą, która się nie zmieniła, był mały trawnik, który pozostał nieprzycięty, ale nie na długo. George znalazł Petera majstrującego przy starej kosiarce. Rozebrał go na kawałki, wyczyścił i naostrzył, a teraz ponownie składał. "Wykonałeś wspaniałą robotę Peter.

Jak sobie z tym poradziłeś?". „Spojrzałem na książkę i zastosowałem się do jej rad. Czy ogród jest zadowalający?”.

„Prawdopodobnie nigdy nie wyglądał lepiej. Masz prawdziwy talent do ogrodnictwa i roślin”. George wrócił do domu i zastanawiał się, czy przeszłość Petera ma coś wspólnego z jego zdolnościami. Krótko po zjedzeniu lunchu rozległo się pukanie do drzwi wejściowych.

„Cześć George. Dawno cię nie widziałem, więc pomyślałem, że wpadnę na pogawędkę”. To była pani Overbury, sąsiadka z dalszej części ulicy.

Była ładną kobietą po czterdziestce. Rozwiedziona trzy lata temu, krążyły pogłoski, że szukała drugiego pana Overbury (czy jakkolwiek by się nazywał). Rzeźbiarka nie mogła uwierzyć, że kiedykolwiek byłaby nim zainteresowana iw konsekwencji w przeciwieństwie do większości mężczyzn wokół nie czuła się zagrożona. Siedzieli chwilę i rozmawiali, ogólna pogawędka; pogoda, nowi ludzie, którzy wprowadzili się po drugiej stronie lasu. Przez cały czas wydawała się ożywiona i rozkojarzona, aż w końcu nie mogła już dłużej się powstrzymywać.

"Teraz powiedz mi George, kim jest ten przystojny przystojniak, którego masz w swoim ogrodzie?". George był nieco zaskoczony. Do tej pory był przekonany, że stał się niestabilny psychicznie i tylko on mógł widzieć i słyszeć poruszającego się i mówiącego Petera. Najwyraźniej mylił się, skoro Milly też go widziała. Zastanowił się przez chwilę, zanim odpowiedział: „Nazywa się Peter.

Peter Nocchia. To… mój syn”. Uśmiech Millicent zamarł na jej twarzy, ale brwi zdradzały jej zdziwienie.

Jej umysł pędził. Nigdy nie słyszała, żeby George wspomniał o synu ani nawet o związku na tyle bliskim, by go mieć. "Naprawdę? Gdzie się ukrywał przez cały ten czas?". – Był… z matką – odpowiedział ostrożnie.

"A gdzie ona jest?". George wzruszył ramionami. Nie skłamał, prawda? W jej oku pojawił się błysk, gdy Milly zapytała: „To taki dobry ogrodnik. Czy byłby zainteresowany pracą nad moim? Dobrze mu zapłacę”.

- Nie jestem pewien. Będziemy musieli go zapytać. Wyszli do ogrodu, gdzie Peter właśnie kończył trawnik.

Ogród wyglądał nieskazitelnie. „Peter, pani Overbury chciałaby wiedzieć, czy mógłbyś popracować w jej ogrodzie. Jak byś się z tym czuł? Zapłaciłaby ci”.

"Zapłać mi?" on zapytał. – Do ogrodnictwa? Wydawał się zdezorientowany. - Zgadza się.

Jesteś w tym dobry i możesz zarobić trochę pieniędzy na ubrania i inne rzeczy. "Myślę, że chciałbym więcej zajmować się ogrodnictwem ojcze. Będzie ciekawie." George odprowadził Milly z powrotem do środka.

„Przywiozę go jutro rano około dziesiątej, jak to?”. "To będzie wspaniały George. Dziękuję.". Rozdział. „Dzień dobry George.

Witaj Peter. Dzięki za przybycie”. George zostawił Petera z Milly. Po drodze wyjaśnił, że kiedy skończy pracę dla pani Overbury, będzie wracał prosto do domu.

Peterowi pokazano starą przybudówkę, w której przechowywano narzędzia ogrodowe Milly. Młody człowiek rozejrzał się po ogrodzie, najwyraźniej zastanawiając się, co należy zrobić i od czego zacząć. Przyniósł ze sobą małą torbę z narzędziami i otworzył ją, aby wyjąć kamień do ostrzenia. Następnie przystąpił do ostrzenia każdego z narzędzi, które znalazł.

Kiedy skończył, przystąpił do właściwej pracy, zaczynając od pozornie złośliwego przycinania krzewów róż, które zaczęły trochę dziko rosnąć. Podczas gdy Peter pracował, Milly obserwowała ją z okna na piętrze. Nie wydawał się pracować bardzo szybko, ale w ogóle nie odpoczywał, więc praca wydawała się przynosić efekty bardzo szybko. Niestety ogród nie był tym, co w tej chwili obserwowała. Jej oczy były skierowane na Petera.

Był wysoki, silny i przystojny, a jego ciało wyglądało jak Adonis. Nie mogła nie podziwiać, jak poruszały się mięśnie pod jego koszulą i spodniami! Och, i nie mogła nie zauważyć, że z przodu wydawało się, że coś istotnego. W południe wyszła do ogrodu z kanapką i zimnym napojem.

Nie wiedziała, czy pił alkohol, właściwie nie wiedziała nawet, czy jest na tyle dorosły, żeby pić, więc nalała mu szklankę lemoniady. Kiedy podała mu tacę, podziękował jej i odłożył ją na bok, gdy nad nią pracował. Rozwódka wróciła do oglądania, stopniowo coraz bardziej podniecona myślami o ciele Piotra. Jak by to wyglądało nago? Jak dobrze był wyposażony? Milly nie miała mężczyzny od wielu lat. Przed rozwodem przez pewien czas spała z mężem osobno.

Nie zdając sobie z tego sprawy, ręka podpełzła do jej piersi i ściskała ją i drażniła sutek. Próbowała powiedzieć sobie, żeby przestała, ale patrzyła bezradnie, jak jej druga ręka wsuwa się pod spódnicę. Jej ręka sięgnęła do górnej części uda i walczyła o powstrzymanie tego, co było nieuniknione; jej ręka wsunęła się pod pasek majtek i przeczesała wilgotne włosy łonowe.

Dotyk jej palca na stwardniałej łechtaczce był jak porażenie prądem. Sapnęła i jeszcze bardziej objęła środkowy palec. Jej wargi sromowe rozstąpiły się i zaczęła wsuwać i wysuwać palec.

Milly zmusiła swoje oczy, by pozostały otwarte, aby mogła widzieć Petera podczas masturbacji. Wyobrażała sobie różne rzeczy, ale w szczególności to, jak zabierał ją do łóżka. Gwałtownie pchając i nurkując, nie zatrzymując się, nigdy nie zatrzymując, kontynuując, aż w końcu dotarła do swojego crescendo. Kolana kobiety ugięły się pod nią i osunęła się na podłogę, gdzie siedziała, dysząc. Długo później Milly zdołała podnieść się z powrotem na nogi.

Kiedy znów wyjrzała przez okno, Peter wyglądał, jakby odkładał narzędzia, kończąc swoją pracę na cały dzień. Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić, po czym zaczęła schodzić na dół. – Jak leci? uśmiechnęła się. "Całkiem dobrze.

Muszę zrobić jeszcze trochę, ale obiecałem ojcu, że nie wrócę za późno. Czy mogę przyjść ponownie i dokończyć jutro?". "Oczywiście!" Milly próbowała uspokoić podekscytowanie w swoim głosie, aby kontynuować: „Oczekuję cię o dziesiątej”. Peter uśmiechnął się i odszedł.

Kiedy wrócił do domu, ojciec zapytał, jak poszła praca. Wyjaśnił, że zamierza wrócić następnego dnia, aby dokończyć swoją pracę. Kiedy skończył mówić, młody człowiek wyglądał na zdziwionego. — Co się stało, Piotrze? on zapytał.

„Dała mi jedzenie i picie”. "Och… Co zrobiłeś?". „Kiedy nie patrzyła, wyrzuciłem kanapkę i wypiłem”.

"Więc dlaczego to cię martwi?". „Może jutro zaoferować mi więcej, ale mogę nie mieć okazji się tym pozbyć. Myślisz, że mogę jeść i pić?”. George dostrzegł problem. Zauważył również, że to wywołało wiele pytań.

Zakładając, że Piotr może spożywać jedzenie i płyny, czy mógłby je strawić? A jeśli tak, to co się wtedy stało?. „Może mógłbyś spróbować napić się wody, a potem zobaczyć, co się stanie” – zasugerował. "Wtedy może będziemy mogli zrobić postępy od tego momentu." Peter spojrzał na szklankę wody, którą jego ojciec przyniósł z kuchni.

Podniósł go do ust i wlał do ust część zawartości. Nie miał odruchu połykania, więc płyn podążał w dół grawitacji. Wydawało się, że nic więcej się nie wydarzyło, więc wypił więcej i kontynuował to, aż szklanka była pusta. "Dobrze?" zapytał jego ojciec.

Peter przez chwilę wyglądał na zamyślonego, ale potem wzruszył ramionami. „Piję, ale wydaje się, że nic więcej się nie dzieje. Płynu nie ma już w ustach, ale wydaje się, że nie ma go też we mnie”. George dał Peterowi kromkę chleba.

"Spróbuj tego. Będziesz musiał odgryźć kawałki, przeżuć je, a następnie połknąć." W przeciwieństwie do chodzenia i mówienia jedzenie nie przychodziło Piotrowi tak naturalnie. Używanie zębów było czymś, co wymagało wielu prób. Najtrudniejszy do opanowania był ruch szlifowania z boku na bok.

Kiedy nadszedł czas przełykania, po prostu nie miał mechanizmu, który pomógłby mu zejść. George przyniósł mu kolejną szklankę wody, której użył, by wepchnąć jedzenie do jego (z braku innego słowa) gardła. Eksperyment nie wydawał się mieć żadnych negatywnych skutków, więc George zdecydował, że Peter nie musi się martwić, co się stanie, jeśli Milly ponownie zaoferuje mu jedzenie i picie.

Rozdział. Następnego dnia Peter ruszył w dół do domu Milly. Zaczął pracować zaraz po przybyciu i nie przerywał, dopóki nie wykonał wszystkich pozostałych zadań.

Pani Overbury znowu obserwowała z okna na piętrze. Zdała sobie sprawę, że Peter prawie skończył, ale nie chciała, żeby jeszcze wyszedł. Desperacko usiłowała wymyślić sposób na jego zatrzymanie. Kiedy Peter się zbliżył, Milly otworzyła drzwi. „Wykonałeś wspaniałą robotę, Peter.

Dziękuję. Lepiej zapłacę ci teraz za twoją pracę, nie wejdziesz?”. Młody mężczyzna poszedł za kobietą korytarzem do kuchni. Wskazała mu, żeby usiadł przy drewnianym stole. „Spodziewam się, że po całej ciężkiej pracy przyda Ci się drink?”.

"Byłoby miło. Dziękuję." Nalała mu szklankę lemoniady i położyła ją przed nim, po czym odwróciła się, by podnieść torebkę. Zdała sobie sprawę, co robi, ale nie mogła powstrzymać się przed wyprostowaniem nóg i zgięciem się od talii, gdy chwyciła uchwyty.

Wiedziała, że ​​jej spódnica się podniesie, a materiał będzie ciasno opinał policzki jej tyłka. Nie miała czasu na analizowanie tego, co robi, ale gdyby to zrobiła, musiałaby przyznać, że próbowała mu drażnić. Kiedy wstała i odwróciła się, była rozczarowana, widząc, że jej działania nie przyniosły efektu. Peter siedział cicho popijając drinka, gdy Milly sięgnęła do torebki i wyjęła trochę pieniędzy.

Podała mu go, a on wziął. Na początku wydawał się trochę zdziwiony, co z tym zrobić, ale potem wsunął notatki do kieszeni spodni. "Powiedz mi Peter, czy jesteś dobry w dekorowaniu?" zapytała. "Nie wiem. Nigdy nie próbowałem." „Cóż, moje ramy okienne wymagają świeżej warstwy farby, a Fred złamał rękę, więc nie może tego zrobić za mnie.

Zwykle najpierw wyciera je papierem ściernym, a potem nakłada połysk. obu. Czy byłbyś aniołem i zrobiłbyś je dla mnie?".

"Tak, OK Milly. Myślę, że byłoby ciekawie nauczyć się malować." - Dobrze. Ale nie chcę, żebyś zepsuła ci ubranie. Może pójdziesz ze mną na górę, a zobaczę, czy znajdę ci jakieś stare rzeczy do ubrania. Weszli do głównej sypialni i Milly poprosiła Petera, żeby zdjął starą walizkę, która leżała na wysokiej szafie.

„Są to rzeczy, które pozostawił mój były mąż. Myślę, że skoro nie prosił o nie, nie chce ich. Nie był tak wysoki jak ty, ale myślę, że powinni zrobić dla dekoracji. ”.

Milly wyjęła koszulę w kratę z długimi rękawami i starą parę sztruksowych spodni. Wręczyła je Peterowi, który położył je na krześle, zanim zdjął buty i skarpetki. Następnie zaczął ściągać koszulkę.

Kobieta obserwowała uważnie, popijając wspaniały tors, czując się zawiedziona, gdy wkładał pożyczoną koszulę. Przestała oddychać, gdy młody człowiek zaczął beztrosko rozpinać spodnie. Starała się nie uśmiechać i nie dawać przyjemności, ale kiedy zsunął ubranie wokół kostek, odkryła, że ​​nie ma na sobie bielizny.

Jeśli Millicent uważała, że ​​górna część ciała Petera jest wspaniała, to to, co zobaczyła wiszące między jego nogami, otoczone gładkimi, potężnymi udami, sprawiło, że jej usta wyschły, nogi słabły, a majtki nagle zrobiły się bardzo, bardzo wilgotne. Jej twarz była pożywiona i odwróciła się, by ukryć swoją oczywistą reakcję. Jednak tuż za nią stała lustrzana szafa i odwróciwszy się, patrzyła teraz na odbicie prawie nagiego mężczyzny. Jej libido nagle eksplodowało poza jej kontrolą. Kierowana żądzą kobieta odwróciła się i podeszła bliżej do Petera.

"Mój, jesteś dużym chłopcem, prawda?" powiedziała. "O Boże, jakie to było banalne?" pomyślała. „Powiedz mi, czy zawsze idziesz komandosem?”. Peter zatrzymał się w trakcie wkładania jednej nogi do spodni.

Przechylił głowę na bok i powiedział: „Idź komandosem? Nie rozumiem”. „To wtedy, gdy chodzisz bez bielizny. Muszę przyznać, że od czasu do czasu lubię to robić, zwłaszcza gdy jest ciepły dzień. Myślisz, że dziś jest ciepło Piotrek?”. - Tak, przypuszczam, że to może być Milly.

– Jeśli tak, to chyba powinienem je zdjąć. Sięgnęła pod spódnicę i ściągnęła majtki po nogach. Były krótkie i koronkowe, więc uniosła je, żeby mu pokazać, zanim rzuciła je na łóżko. „Chcesz, żebym zdjął coś jeszcze z Petera?”.

Młody mężczyzna ponownie przechylił głowę na bok i powiedział: „Zastanawiałem się, jak wygląda kobieta pod tymi wszystkimi ubraniami”. "Chcesz, żebym się rozebrał?". "Tak, jeśli chcesz to zrobić." Peter puścił spodnie i wstał, by popatrzeć na Milly. Powoli rozpięła bluzkę, celowo nie spiesząc się, by podniecić Petera. Rzuciła ubranie na łóżko, gdzie leżało zakrywając jej majtki.

Jej dłonie przesunęły się, by rozpiąć mocno obciążony stanik. Jedno ramię trzymało miseczki na miejscu, drugie zdejmowało paski z jej ramion. Z jedną ręką na każdej filiżance, obróciła się, odsłaniając nagie plecy, a następnie lewą ręką zwisała stanik na bok.

To też poleciało na łóżko. Kiedy Milly odwróciła się, jej dłonie pieściły jej piersi, bawiąc się sutkami. Opadli jej do pasa i zaczęli rozpinać jej spódnicę, która następnie spadła na podłogę. Wystąpiła jedną nogą i pstryknięciem drugiej wyrzuciła ją w powietrze. Stała z rękami na biodrach w wyzywającej pozie.

— Cóż, jak myślisz, Piotrze? zapytała. Ku jej rozczarowaniu zauważyła, że ​​nie było żadnej fizycznej reakcji na jej striptiz. Główka jego penisa wciąż wskazywała na podłogę. – Tak – powiedział.

"To było bardzo interesujące. Dziękuję." Milly była zbita z tropu. Czy naprawdę uważał ją za tak nieatrakcyjną? Podeszła do niego bliżej. Wystarczająco blisko, by mogła sięgnąć i dotknąć jego penisa.

„Większość mężczyzn reaguje, gdy widzą mnie nago”, powiedziała mu. – Oczywiście nie tak wielu mężczyzn! poprawiła. "Reagować? Jak?". "Cóż… Spodziewam się, że do tej pory stanie to na baczność." Peter spojrzał w dół, gdy Milly trzymała jego kutasa i wskazywała go w górę.

Kilka razy potarła w górę iw dół jego długość, a potem sapnęła z szybkością, z jaką nagle stwardniała i stała się wyprostowana, co było niemal nadprzyrodzone. — Och, Peter. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś takiego.

Upadła na kolana i obiema rękami głaskała i pieściła trzon i jądra. Nigdy tak naprawdę nie lubiła dawać głowy swojemu mężowi (ani nawet swoim chłopakom wcześniej), ale nagle poczuła potrzebę spróbowania tego młodego mężczyzny. Wyciągnęła język i machnęła nim u podstawy, po czym przesunęła aż do samego czubka. Głowa wyglądała na błyszczącą, prawie wypolerowaną, więc otworzyła usta, żeby ją objąć.

Nie zajdzie daleko, była o wiele za gruba i długa. Zajęło jej trochę czasu i sporo prób, zanim zdołała przebić jej usta tak mocno, jak hełm. Kobieta ssała i pocierała przez jakiś czas, podczas gdy Peter patrzył. Jej ciało zaczął kąpać pot. Jedna z jej rąk opadła między nogi.

Wreszcie podniosła głowę i spojrzała mu w twarz. — Pragnę cię Peter. Pragnę cię teraz — wydyszała.

Nie wiedział ani nie rozumiał, o co jej chodzi i czekał cierpliwie, aż wstała i wzięła go za rękę. Zaprowadziła go do łóżka, gdzie zachęciła go, aby wszedł na nie i położył się na plecach. „Jestem pewien, że to nie będzie możliwe, ale cholernie dobrze, że spróbuję”. Przerzuciła nogę i usiadła okrakiem na ciele Petera. Chwyciwszy penisa, umieściła go u wejścia do pochwy.

Wiedziała, że ​​jest mokra i dobrze nasmarowana, ale obawiała się, że jego obwód może uniemożliwić wejście. Przycisnęła się, poruszając swoim ciałem, próbując złagodzić powiększoną głowę w środku. Była już prawie w punkcie poddania się, czując się wyczerpana wysiłkiem, gdy jej pochwa nagle się rozluźniła, a trzonek rozpoczął długą penetrację.

Stopniowo, delikatnie poruszając się w górę iw dół, fallus wnikał coraz głębiej w jej wnętrze. Część tego była wciąż widoczna, kiedy Milly czuła, że ​​nie może już tego znieść. Teraz zaczęła ślizgać się w górę iw dół.

„Och Peter, jesteś taki duży. Wypełniasz mnie”. Kiedy pieprzyła się z Peterem, Milly ujęła jego dłonie i podniosła je do piersi. Zademonstrowała, czego od niego oczekuje, a potem pozwoliła mu głaskać i szczypać sutki. Pot spływał po konturach jej ciała, a twarz była odżywiona.

Jej oddech stawał się szybki i płytki, aż nagłe westchnienie zasygnalizowało zaprzestanie oddychania aż na dwadzieścia sekund, po czym kobieta zaczęła stękać i jęczeć, gdy osiągnęła orgazm. Milly upadła na pierś Petera i prawie zemdlała. Leżała, dysząc przez jakiś czas, zanim znalazła energię, by móc się z niego podnieść. Peter, widząc, że walczyła, pomógł Milly się uwolnić. Jego penis rozluźnił się i zmniejszył niemal natychmiast, co znacznie ułatwiło odstawienie.

Kobieta zasnęła w jego ramionach. — To ciekawe — powiedział cicho Peter. Rozdział.

Tego dnia nie udało się uzyskać dekoracji. Peter wrócił do domu i powiedział ojcu, że jutro wróci do domu Milly. "Czy na pewno umiesz malować?". - Nie wiem. Ale Milly cieszy się, że mogę spróbować.

Kiedy Peter ponownie szedł drogą, zauważył znak przypięty do niektórych słupów telegraficznych. Reklamował cyrk, który przyjeżdżał w te okolice. Nie był pewien, gdzie ma się odbyć, ale zdecydował, że nie może być daleko. Nieco dalej zobaczył mężczyznę zszywającego kolejny plakat.

Gdy się zbliżył, mężczyzna odwrócił się i przywitał go: „Witaj młody człowieku. To piękny dzień, prawda? Czy pójdziesz do cyrku? Wiesz, że to bardzo dobrze”. Peter spojrzał na plakat, który skutecznie dał mu dobry pomysł na to, czym jest cyrk; zwierzęta, akrobaci i klauni. - Naprawdę nie wiem. Będę musiał zapytać mojego ojca.

Coś w młodzieńcu zapaliło światło głęboko w zakamarkach umysłu Josepha Cockcrofta. Było w tym coś wyjątkowego… ta istota przed nim. O tak, z pewnością wiedział, że Peter nie jest normalną osobą. Po prostu nie był jeszcze pewien, kim jest. Joe sięgnął do kieszeni i wyciągnął coś.

– Tutaj – powiedział. „Miej parę bezpłatnych biletów. Zabierz ze sobą ojca”.

— Dziękuję — powiedział Peter. "Bardzo miło z twojej strony.". Młody człowiek szedł ścieżką, a Joe obserwował go, jak szedł. Wciąż nie był pewien, co widzi, ale instynkt podpowiadał mu, że drewno ma z tym coś wspólnego.

Showman zachował swoją tajemnicę przed innymi; ale był potomkiem czarodziejów. Używał swoich mocy oszczędnie i zwykle dla zysku. Wróżenie zostawił staruszce, która była jego matką, ale przedstawiał się jako medium i organizował sankcje, aby kontaktować się z „zagubionymi”, jak to ujął.

Jego prawdziwym talentem było wykorzystywanie ludzi. Och, potrafił wyczytać coś z twarzy i zrozumieć o wiele więcej niż ktokolwiek inny z tego spojrzenia lub nieśmiałego uśmiechu. Ale nie mógł więcej rozmawiać ze zmarłym niż ty czy ja. Milly siedziała, wypatrując Petera, kiedy zobaczyła, jak chodzi po zakręcie drogi.

Wczorajszy dzień był przeżyciem jej życia i chociaż była trochę obolała, desperacko próbowała powstrzymać się od myślenia o możliwościach kolejnego takiego szaleństwa na łóżku. Zyskała jednak tyle przyjemności, że nawet nie zauważyła, że ​​jej partner nie wziął żadnej. Otworzyła drzwi, kiedy Peter szedł ścieżką. "Cześć. Czy jesteś gotowy na dekorację?".

"Tak, nie mogłem się doczekać." Rozwódka przed przybyciem Petera włożyła stary kombinezon. Najwyraźniej spodziewała się z nim pracować. Garnitur może się postarzał, ale dla wprawnego oka wyglądał pochlebnie dla Milly.

Prawdopodobnie był bardzo modny w czasach, kiedy go kupiła, ale teraz wypełniała go znacznie skuteczniej. To wyszkolone oko wywnioskowałoby również, że pod spodem nie ma bielizny. Milly zaprowadziła Petera na górę i dała mu te same ubrania, które zaoferowała wczoraj. Tym razem jednak odwróciła się i wyszła z pokoju, aby pozwolić mu się przebrać na osobności.

Większość poranka spędziliśmy na starannym wycieraniu ram okiennych papierem ściernym. Peter, kiedy już to zrozumiał, pracował bardzo szybko. Po prostu nie wydawał się zmęczony. Kiedy okna na dole były wykończone i oczyszczone z wszelkich pozostałości, Milly pokazała mu, gdzie trzyma drabinę, aby dostać się do górnych okien.

Okna sypialni nie były zbyt wysokie, ale Milly uważała, że ​​słusznie trzymała drabinę dla Petera. Szczególnie podobała jej się bliskość, gdy chodził po szczeblach. Skończyli piaskowanie i około około zatrzymali się na obiad. W pracy było ciepło i Milly stopniowo ściągała zamek błyskawiczny kombinezonu kotłowego, aby wspomóc chłodzenie. Zanim dotarli do kuchni, pokazywała duży dekolt.

"Więc, na co masz ochotę? Kanapkę z serem i sałatką? A może piwo?". "Tak dziękuję." Peter usiadł na stołku, a Milly przyniosła piwo z lodówki. Otworzyła go i podała mu butelkę.

Zaczął popijać płyn, obserwując, jak przygotowuje jedzenie. Zauważył, że jej ubranie zostało rozpięte, gdy zrobiło się cieplej, i teraz zastanawiał się, czy powinien sam odpiąć kilka guzików. Nie czuł ciepła w ten sam sposób, rzeczywiście ciepło słońca na jego ciele dodawało mu energii.

Odpiął koszulę mniej więcej do połowy. Milly zauważyła i chociaż starała się nie być oczywista, piła na widok jego jędrnych mięśni. Zaczęła czuć się ciepło, w bardzo szczególny sposób.

Obiad był kontynuowany w miłej rozmowie, głównie ze strony Milly. Peter głównie zadawał pytania i uważnie słuchał odpowiedzi. Chociaż miała 45 lat, znów poczuła się jak uczennica i zdała sobie sprawę, że gada.

Powrót do pracy wydawał się rozsądnym pomysłem. Milly pokazała Peterowi, jak używać pędzla, jak nie nakładać zbyt dużo farby na raz i jak delikatnie gładzić. Szybko zrozumiał i szybko pracował. Podczas gdy Jim normalnie zabierałby co najmniej dwa dni, miał zamiar skończyć w jednym. Kiedy skończył, Milly zabrała go do kuchni i wyjaśniła, jak należy czyścić i przechowywać pędzle.

Powiedziała mu, że ojciec pokazał jej, jak to zrobić, i nigdy o tym nie zapomniała. – Właściwie – powiedziała mu. - Sam bym malował, gdyby nie drabiny.

Kombinezon kotła został zapięty z powrotem do skromniejszego poziomu, gdy byli na zewnątrz, ale kiedy weszli do środka, zaczął się opadać. Zanim zamknęła szafkę na farby i pędzle, szczelina odsłaniała jej pępek. - Nie wiem jak ty, ale przyda mi się prysznic. Zastanowiła się przez chwilę, widząc, ale nie rozumiejąc, że Peter w ogóle się nie pocił. Rzeczywiście, z tego, co wspominała zeszłej nocy, miał tylko słaby zapach… czego? Nie była pewna.

Lekka nuta oleju zmieszanego z czymś innym? Ale nie ma prawdziwego zapachu ciała. Otrząsnęła się z zadumy. – Chodź – powiedziała. W łazience Milly otworzyła drzwi do dużej kabiny prysznicowej i włączyła ją.

Była już ustawiona na temperaturę, którą lubiła, więc zamknęła drzwi i pozwoliła, aby osiągnął odpowiednią temperaturę. Odwróciła się do Petera, uśmiechnęła się niegrzecznie i rozpięła skafander do końca drogi. Zrzuciła ubranie z ramion i wyciągnęła ręce. Ubranie opadło w kierunku jej kostek, gdzie szurała nogami i je zrzuciła.

"Czy dołączysz do mnie?". Weszła pod prysznic i manewrowała pod dużą słuchawką prysznicową. Peter obserwował przez chwilę, a potem rozebrał się. Nie wiedział, jaki wpływ miałby prysznic na jego ciało, ale pomyślał, że byłoby ciekawie się dowiedzieć. Drzwi prysznica otworzyły się i do środka wszedł Peter.

Było dużo miejsca dla nich obojga. – Masz – powiedziała, wręczając mu butelkę żelu pod prysznic. Możesz zrobić dla mnie plecy. Peter obserwował Milly myjącą i masującą mydliny w piersiach. Wycisnął trochę płynu na rękę, a ona odwróciła się od niego, aby mógł zacząć.

Zaczął od jej ramion i Stopniowo pracował w dół. Milly zadrżała lekko pod jego dotykiem, a jej oddech zamienił się w krótkie westchnienia. Dotarł do szczytu jej policzków, a ponieważ nie powiedziała mu inaczej, kontynuował.

Kiedy jego ręka wsunęła się w szczelinę, Milly pochylił się jeszcze bardziej do przodu, pozwalając jego palcom wędrować dalej między jej nogami. Zrozumiał, że jej się to podobało, ale nie skończył jej myć, więc kontynuował w dół jej nóg, aż dotarł do jej stopy. Milly odwróciła się twarzą do niego. „Wstań”, rozkazała. „Teraz umyj mi przód.

I nie spiesz się. To było prawie szeptem. Peter zrobił, co mu kazano.

Było mu trudno, ponieważ Milly zaczynała się bardzo wić. Kiedy zbliżył się do jej cipki, otworzyła oczy i spojrzała prosto w jego. trochę potrzebuje dużo prania. Upewnij się, że robisz to właściwie. Nie przestawaj, dopóki nie powiem ci inaczej.".

Jego ręka gładziła i krążyła między jej nogami. Jedna z jej rąk uniosła się na jego ramię, żeby się ustabilizować. Druga usiadła na wierzchu Petera i poprowadziła go tam, gdzie chciała. Gdy potarł, jej nogi rozchyliły się bardziej i zaczęła jęczeć. - Wciśnij we mnie palec – jęknęła.

"To jest to, pieprz mnie palcem." Wprowadzała jego palec do i z pochwy, podczas gdy jego dłoń pocierała jej łechtaczkę. W końcu jej druga ręka poleciała na jego drugie ramię i trzymała się mocno, aby nie upaść na podłogę, gdy doszła. Peter zwolnił kroku iw końcu zdjął palec.

Rekonwalescencja zajęła kobiecie kilka minut. Kiedy to zrobiła, Peter skorzystał z okazji, aby dokładnie przyjrzeć się jej ciału. Fascynował go sposób, w jaki woda formowała się w kropelki na skórze, a następnie spływała w dół. Włosy wyglądały na gęste, ale składały się z tysięcy cienkich pasm.

Sposób, w jaki ciało poruszało się pod jego dotykiem. Wszystko to było niesamowite. Wyszli spod prysznica i wytarli się nawzajem ręcznikiem. Kiedy wyschły, zapytała go: „Czy jest coś, co chciałbyś?” Była nieco zaskoczona jego odpowiedzią. - Nie, dziękuję bardzo.

To był bardzo przyjemny dzień, ale myślę, że powinnam już wracać do ojca. Robi się późno. Milly nie mogła zrozumieć.

– Dlaczego nie chce mnie przelecieć? pomyślała. "A przynajmniej pozwól mi zrobić mu loda?". Patrzyła, jak ubiera się we własne ubranie, a potem, ponieważ uznał, że to słuszne, podszedł i pocałował ją w policzek.

"Dziękuję za przyjęcie, Milly. Do widzenia". Odwrócił się i wyszedł z drzwi i domu. Rozdział.

"Czy możemy iść proszę, ojcze? Myślę, że bym to chciał. Byłoby ciekawie.” „Cóż, nie byłem w cyrku od czterdziestu lub więcej lat. Przypuszczam, że to byłaby miła odmiana. Dlaczego nie? - powiedział George. Później tego samego wieczoru obaj mężczyźni wyruszyli na pole po drugiej stronie wioski, gdzie rozstawiono namioty cyrkowe.

Dotarcie tam zajęło im około godziny i było już ciemno, dzięki czemu jasne światła były widoczne z pewnej odległości. Na szczęście mieli ze sobą latarkę, chociaż Peter najwyraźniej nie potrzebował sztucznego światła. Jego oczy zdawały się działać równie dobrze w nocy, jak w dzień. zbliżyli się do Big Top, znaleźli się na spacerze wraz z tłumem miejscowej ludności.

Parking został zrobiony z sąsiedniego pola i jeszcze więcej ludzi jechało z tego kierunku. Joe uważnie obserwował przybywających klientów i uśmiechał się, gdy zobaczył wysoką postać Piotra. Myślał o młodym „mężu” i miał wobec niego plany. Ale to było na później; teraz musiał zrobić przedstawienie, które sprawiłoby, że chciałby uciec z cyrkiem. George a jego syn siedział w jednym z pierwszych rzędów, tuż przy ringu pod wrażeniem sposobu, w jaki ustawiono ogromny namiot i patrzyłem na jego mechanikę.

Tuż wewnątrz pierścienia znajdowała się okrągła klatka, sięgająca wysokości czterech metrów. Z zasłoniętego kotarą wejścia z boku płótna prowadził metalowy tunel, który był połączony z klatką. Wewnątrz konstrukcji znajdowało się wiele okrągłych pudeł. Nagle światła przygasły i rozległ się wydłużony walec perkusyjny, który dobiegał z obszaru zespołu gdzieś nad zasłoniętym wejściem.

Zapalił się reflektor i na środku pierścienia, oświetlony snopem, stał Joe, Mistrz Pierścienia. Ubrany w czarny cylinder, długi surdut z połami, czerwoną kamizelkę i białe spodnie, wyglądał na władczą postać. Jego wąsy były ostatnim akcentem (których nie miał na sobie, kiedy Peter widział go po raz ostatni). – Panie i panowie, chłopcy i dziewczęta – zaczął.

"Witamy w cyrku! Dziś wieczorem mamy dla Was niesamowitą gamę rozrywek. Nie krępuj się klaskać i dopingować do woli!". Publiczność posłusznie oklaskiwała jego przemówienie inauguracyjne. „A teraz; w programie! Prosto z afrykańskich dżungli przybywa Alfredo i jego asystentka Jenny!”. Reflektor zgasł i można było dostrzec ruch, ale nie było widać.

Potem zapaliły się światła i tam, gdzie stał Joe, stał teraz mężczyzna w butach do jazdy konnej, bryczesach i ozdobnej kurtce pokrytej delikatnym warkoczem i polerowanymi mosiężnymi guzikami. W jednej ręce trzymał bicz jeździecki; w drugim było drewniane krzesło. Mężczyzna kroczył dumnie wewnątrz klatki, łamiąc długie skórzane narzędzie. Jego obecność była tak imponująca; że z początku nikt nie zauważył jego asystenta stojącego w kącie.

Kiedy ją przedstawił, wyszła z cienia w jasne światła. Wyglądało na to, że nosi bardzo mało ubrań. W gruncie rzeczy nosiła stringi bikini na nylonowej pończoszce. Jej włosy były upięte, a wokół nich owinięta błyszcząca tiara. Sam kostium był pokryty cekinami i szorstki, gdy szła.

Kiedy Jenny się odwróciła, odsłoniła kształtne i jędrne pośladki. Co ciekawe, z tyłu obu nóg biegł szew i zniknął pod krótkim paskiem. Z cichym zgrzytem drzwi klatek na końcach tunelu uniosły się i lwy wskoczyły na ring. Poskramiacz lwów wydawał nieczytelne komendy w towarzystwie bata, a zwierzęta posłusznie ułożyły się na okrągłych pudłach. Podszedł do każdego z nich i kazał im usiąść na zadzie, z przednimi łapami uniesionymi jak pies żebrzący.

Samiec był trochę drażniony, przez co ryknął z dezaprobatą, ale nadal pozostał tam, gdzie został wysłany. Spektakl trwał dalej, a różne lwy opuszczały swoje pudełko i występowały. Potem przyszedł finał; Jenny stała między dwoma najwyższymi pudłami, trzymając duży pierścień. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nagle zamienił się w ognisty krąg. Jeden po drugim, każdy z lwów skakał przez płomienie.

Kiedy skończyli, natychmiast wyszli przez tunel. Alfredo i Jenny ukłonili się. Gdy cyrkowe ręce zaczęły demontować klatkę, odeszli od ringu, a klauni wyszli zabawić. Peter był zaintrygowany tym, jak ich wybryki rozśmieszały wszystkich. Nawet jego ojciec obok niego chichotał.

Wyglądało na to, że w grę wchodziło dużo wody, piany i podstępów. W pewnym momencie klaun został zalany wiadrem. Następnie podniósł kolejny pojemnik i gonił napastnika. Kiedy wyrzucił zawartość, drugi klaun schylił się i wyglądał, jakby publiczność miała być przemoczona.

Ale wiadro było puste, z wyjątkiem konfetti. Publiczność ryknęła. Wieczór minął szybko. Tumblerzy, żonglerzy, akrobaci, jeszcze więcej klaunów, psy i konie - wszyscy na zmianę. Kobiety były niezmiennie skąpo odziane, ale mężczyźni pozostawali prawie całkowicie ubrani.

Peter uznał tę rozbieżność za interesującą i zastanawiał się, dlaczego tak jest. Gdy występ zaczynał się kończyć, a wszyscy wykonawcy zbliżali się do ostatniego ukłonu, ktoś klepnął Petera w ramię i podał mu kopertę. To była Jenny. Nadal miała na sobie kostium, ale nałożyła szatę na wierzch. – Mistrz Pierścienia poprosił mnie, żebym ci to dał – powiedziała i szybko odeszła.

"Co to jest?" zapytał George. - Nie wiem. Jenny właśnie mi go dała.

To od Mistrza Pierścienia. "Cóż, lepiej go otwórz i dowiedz się, o co chodzi." Krótka notatka w środku była ręka – Joe i zaprosiła Petera, aby następnego dnia wrócił do cyrku, gdzie zostanie pokazany „za kulisami”. Kiedy obaj wracali do domu zaciemnionym pasem, George powiedział do Petera: „Nie wyobrażam sobie, dlaczego chciałbyś tam wrócić jutro. To, co widziałeś na ringu, jest najlepszą częścią.

chwytanie pieniędzy ludzi. W rzeczywistości większość z nich to brudna, ciężka praca. Nie zawracałbym sobie głowy chodzeniem, gdybym był tobą.

„Peter nie chciał go denerwować ojca, ale właściwie nie zabronił mu chodzić, prawda? Więc następnego popołudnia, kiedy George był zajęty pracą nad Wyruszył z nową rzeźbą. Pomyślał, że dotrze tam iz powrotem szybciej, jeśli będzie biegł, więc biegł w pozornie niemożliwym tempie. Zwolnił do marszu, zbliżając się do dużego namiotu. Nie widział ubiegłej nocy w ciemności, ale teraz widział, że były różne stoiska, na których ludzie mogli sprawdzić swoje umiejętności i szczęście.

Przy jednym zamkniętym stoisku stała mała kolejka, na której widniał napis „Madame Dumont Fortune Teller”. różne karawany, w których mieszkali członkowie cyrku, w końcu dotarł do tej, do której skierowano go w notatce. Zapukał do drzwi i czekał.

Usłyszał stłumione wulgaryzmy, a następnie wyczuł jakiś ruch w środku. Drzwi Otworzył się na zewnątrz i wypełnił go cielsko Joego z grymasem na twarzy. Gdy tylko poznał Piotra, jego zachowanie się zmieniło. "Ach, witaj! On ryknął. Wejdź do środka Młody człowieku!".

Peter wszedł za nim do środka. Ku jego zaskoczeniu stanął twarzą w twarz z Jenny. Wyglądała na nakarmioną i wyglądała, jakby kończyła zakładać ubrania.

Gdy wyszła przez drzwi, Joe zawołał za nią: „Utrzymaj dla mnie ciepło, do zobaczenia później!” Gdy odchodziła, z jej kieszeni wypadły majtki i wpadły w błoto. Joe zaproponował swojemu gościowi filiżankę kawy. Zgodził się i siedział, popijając, podczas gdy oni rozmawiali. Pytania, które zadawał Joe, dotyczyły raczej tego, co Peter chciałby zrobić ze swoim życiem, niż tego, co było wcześniej. W jakiś sposób showman zdawał się wiedzieć, że nie było zbyt wiele do jego przeszłości.

„Chcę się uczyć” – powiedział. „Chcę wiedzieć… wszystko. Chcę zobaczyć świat.”. „Ach, dobrze trafiłeś, młody człowieku.

Podróże i możliwości są twoje, kiedy dołączysz do cyrku. – Ale nic nie mogę zrobić. Nie umiem oswajać lwów, żonglować, ani nic w tym rodzaju.

Czy nie musiałbym zarobić trochę pieniędzy na swoje utrzymanie?”. „Och, jestem pewien, że jest wiele rzeczy, które mógłbyś zrobić. Mam wrażenie, że prawdopodobnie mógłbyś wykonać większość prac w programie, w tym moją!”. Wycieczka pokazała Peterowi, gdzie trzymane są zwierzęta i jak przenosiły je na ring na każdym z pokazów. Został przedstawiony wielu z nich.

uczestnicy pokazów. Kolejka przed budką wróżek na razie zniknęła, a starsza kobieta umieściła swój znak „Poszła na herbatę". Kiedy wzięła rękę Petera, by ją uścisnąć, zamarła i spojrzała w dół. Ciemno zmarszczyła brwi. Skrzyżowała twarz i szybko puściła.

Potknęła się kilka kroków do tyłu i przyłożyła pięść do ust. Wyglądała na przerażoną i przeżegnała się, po czym odwróciła się i pospiesznie odeszła. Joe uśmiechnął się, zadowolony, że jego matka dostrzegła w chłopcu to, co on widział. miał. "Nie martw się o jej chłopaka.

Taka jest natura jej pracy. To ją bardzo denerwuje”. Rozmawiali, wracając w stronę drogi. „To naprawdę będzie dla ciebie ekscytująca okazja, Peter.

Możesz podróżować z nami; dowiedz się wszystkiego o cyrku, poznaj ludzi, zobacz wspaniałe rzeczy. Możesz zaoszczędzić wszystkie swoje pieniądze i zabrać je do domu ojcu, gdy będziesz miał dość. „Do czasu, gdy Peter wrócił do domu (znowu biegnąc przez całą drogę), robiło się późno, ale jego ojciec był tak uwiązany w swojej pracy, że nawet nie zauważył nieobecności syna.

Przez cały następny dzień Peter rozważał ofertę, którą złożył Joe. Nie powiedział o tym George'owi, a po tym, co już powiedział, wiedział, że jego ojciec by tego nie pochwalił. Ale on chciał się dowiedzieć, jaki jest tam świat. Ograniczona liczba przeczytanych książek otworzyła mu oczy i uświadomiła mu, że jest o wiele więcej do poznania. Podjął decyzję; wyjdzie z domu wcześniej, zanim George wstanie i zostawi notatkę wyjaśniającą, dokąd idzie.

Joe powiedział mu, że Cyrk spakuje się na noc i wyjedzie wcześnie rano, a jeśli chce z nimi pojechać, musi być gotowy. Peter oparł list na stole przy frontowych drzwiach. Niestety, gdy otworzył ją, by odejść, wiał dziwny podmuch wiatru i rzucił kopertę o ścianę, gdzie spadła za stół i leżała poza zasięgiem wzroku.

Kiedy przybył na pole, prawie cały sprzęt został zdemontowany i załadowany na ciężarówki. Pozostało trochę ciężkiego podnoszenia, więc Joe poprosił Petera o pomoc. Pozostali członkowie załogi, silni i doświadczeni, byli pod wrażeniem łatwości, z jaką podnosił i przenosił ciężkie przedmioty. Joe zaprosił młodego mężczyznę, aby podróżował z nim swoim Range Roverem (którym kiedyś holował swoją przyczepę kempingową). Był to pierwszy pojazd, który opuścił teren zakładu, a reszta pojazdów ruszyła w konwoju.

"Gdzie idziemy?" – zapytał Peter, gdy wyruszali. „Cóż, to było ostatnie miejsce w tym regionie. Zwykle przybywamy w dany obszar i zakładamy około sześciu miejsc w ciągu dwóch miesięcy, a następnie przenosimy się na przeciwległy koniec kraju, aby zacząć wszystko od nowa.

Ogólnie rzecz biorąc, robimy to na południowym wschodzie, północno-zachodni, centralny, południowo-zachodni, a potem północno-wschodni. Właśnie tam zmierzamy. Nie poruszamy się bardzo szybko, więc podróż prawdopodobnie zajmie około siedmiu godzin. Nie otworzymy do końca tydzień, który da nam szansę na rozdawanie plakatów”. Peter nigdy nie widział mapy, więc nie miał pojęcia, gdzie jest północny wschód.

Mógł jednak zrozumieć pojęcie czasu i, mając teraz doświadczenie prędkości pojazdu, mógł pojąć odległość. Po kilku godzinach podróży konwój zatrzymał się w miejscu obsługi. Wszystkie pojazdy wjechały na parking dla ciężarówek. Część załogi sprawdziła zwierzęta, jedna otworzyła przód pojazdu, aby sprawdzić poziom wody w chłodnicy. Pozostali udali się do kawiarni w stylu „tłustej łyżki”, gdzie Joe przedstawił Peterowi pełne angielskie śniadanie.

Posiłek był duży i Peter potrzebował trzech ogromnych filiżanek herbaty, żeby go wypchnąć. Do tej pory był przyzwyczajony do tego, że jedzenie i picie spadły, a potem po prostu przestały istnieć, ale inni byli zaskoczeni, gdy wydawało się, że nie potrzebuje przerwy na toaletę, zwłaszcza po ilości, którą spożył. Kiedy wrócili do pojazdów, Joe zatrzymał się i zawołał do Jenny: „Hej dziewczyno, przyjedź z nami i dotrzymaj nam towarzystwa”. Wyglądała na niechętną, ale zmieniła kurs i skierowała się do Range Rovera.

"To jest Peter Nocchia, dołącza do nas. Peter, to jest Jenny Cricket." Wszyscy wsiedli do samochodu, Joe wskazał, że Peter powinien usiąść z tyłu, aby Jenny mogła usiąść obok kierowcy. Konwój ponownie ruszył w drogę. Niedługo po powrocie na autostradę Joe odwrócił się i spojrzał na Jenny z złośliwym uśmiechem. "Więc jak się dzisiaj czujesz Jenny? Napalona? Na pewno byłeś wczoraj po południu." Młoda kobieta nakarmiła się, ale nie odpowiedziała.

Joe roześmiał się: „Ha! Ja, ale ty też. Dowiedzmy się, dobrze?” Sięgnął w poprzek i chwycił guzik na górze jej dżinsów. Pociągnął go, a następnie rozpiął zamek błyskawiczny. Jenny skrzywiła się, ale nie sprzeciwiła się, gdy jego ręka wepchnęła się w jej majtki.

Otworzyła nogi bez konieczności mówienia. - Tak jak myślałem, znowu mokrysz. Alfredo bawił się z tobą w ciężarówce, co? Wsuwał ci palec? W ten sposób? Jenny sapnęła, gdy palec Joego wbił się w nią. Wsuwał go i wysuwał przez chwilę, aż wyczuwając, że się zbliża, wyciągnął go z powrotem i skoncentrował się na jej stwardniałej łechtaczce.

Zaczęła się wić, gdy orgazm wstrząsnął jej ciałem, a jęki wydostały się z jej ust. Kiedy Joe cofnął rękę, Jenny szybko zapięła dżinsy. Joe spojrzał na Petera w lusterku samochodowym i powiedział: „Co powiesz na to, co? To taka napalona mała suka”. Konwój jechał jeszcze przez dwie godziny, po czym znów się zatrzymał. Był to stosunkowo krótki postój, głównie po to, aby umożliwić ludziom skorzystanie z toalet.

Peter zdecydował, że może powinien iść razem ze wszystkimi innymi. Na szczęście naturalnie założył, że powinien podążać za mężczyznami. W środku obserwował, jak większość z nich podchodzi do porcelanowych pisuarów, podczas gdy część z nich wchodzi do kabin. Wstał i rozpiął spodnie, tak jak to zrobili inni.

Kiedy wyciągali swoje penisy, zauważył strumień złotego płynu wylewającego się z nich do miski. Oczywiście nic nie emitowało z jego własnego, ale wszyscy uważnie wpatrywali się w ścianę i nie zauważyli. W samochodzie Joe i Jenny już na niego czekali. Wspiął się na tylne siedzenie, ale kiedy już usiadł, dołączyła do niego Jenny. Uśmiechnęła się do niego nieśmiało.

W drodze Joe ponownie spojrzał w lustro na Petera. "Więc powiedz mi Peter, ile masz doświadczenia z kobietami?". "Doświadczenie? Co masz na myśli?".

– Mam na myśli, czy miałeś kobietę? No wiesz, seks. Peter nadal wyglądał na niepewnego. „Czy pieprzyłeś?”. Peter rozpoznał to słowo.

Milly go użyła. – O tak – odpowiedział szczerze. "Dobrze. Podobało ci się?". Peter zastanawiał się przez chwilę nad pytaniem.

Wciąż nie miał pojęcia o emocjach i dlatego słowo „cieszyć się” miało dla niego niewielkie znaczenie. Jednak przy tej okazji tak to zinterpretował; nauczył się czegoś nowego, zawsze chciał się uczyć, dlatego był zadowolony. – Tak – powiedział. „Cieszę się, że Peter.

Widzisz, mam świetny pomysł, jak możesz z nami zarobić na życie. Podróżując po kraju, spotykamy wiele samotnych kobiet. Myślę, że będziesz w stanie świadczyć usługę jako eskorta. – Co to jest eskorta? – zapytał Peter.

– Może będziesz musiał ubrać się elegancko i towarzyszyć pani. Możesz iść do teatru, kina, potańczyć lub po prostu zjeść posiłek. A potem może chcieć, żebyś zabrał ją do domu i zabawił przez chwilę.

Zabrzmiało to i ciekawie, ale rodziło jedno pytanie: „Jak sprawić, by była rozbawiona?”. „Ach, cieszę się, że zapytał. Jenny pomoże ci w edukacji na tym wydziale. Peter spojrzał na nią, ale ona nie oglądała się za siebie. Odniósł wrażenie, że Joe już z nią rozmawiał o swojej „edukacji”, cokolwiek to znaczyło.

Nie ma czasu jak teraźniejszość, jak mówią Jenny. Dlaczego nie pójdziecie tam do pracy z tyłu? Jenny do tej pory wyglądała przez mocno przyciemnione okno. Nadal się nie odzywała, ale odpięła pasy i odwróciła się do Petera. uniosła dłonie, by delikatnie uchwycić jego twarz w dłoniach. Spojrzała mu głęboko w oczy i poruszyła się, by dotknąć swoimi ustami jego ust.

Odwrócił nacisk i zamknął oczy, tak jak to zrobiła. Jej usta otworzyły się, a on usłyszał i poczuł Cichy jęk rozkoszy, gdy jego usta poszły w jego ślady. Ich języki zderzyły się, a potem głaskały i pieściły się nawzajem.

Oderwali się i po raz pierwszy Jenny przemówiła miękkim, łagodnym głosem. Naprawdę robisz to bardzo, bardzo dobrze”. Uśmiechnęła się do niego.

„Teraz chcę, żebyś spróbował jeszcze raz, ale tym razem chcę, żebyś mnie chwycił”. Peter zdał sobie sprawę, że musi wziąć swoją odpiął pas bezpieczeństwa, aby wykonać tę czynność. Odwrócił się do niej i położył rękę po obu stronach jej bioder. „Na początek przesuń je trochę wyżej” poinstruowała go.

Siła jego dłoni przez cienki materiał jej koszuli sprawiła, że ​​zadrżała. Podszedł do pocałunku i powtórzył to, co pokazała mu wcześniej. To było tak, jakby jej ciało wtopiło się w jego.

Kiedy znowu się rozdzielili, powiedziała: „Och Peter, jesteś naturalny. Teraz, kiedy robimy to tym razem, chcę, żebyś przesunął ręce za mną. Delikatnie pocieraj je w górę iw dół moich pleców. chcesz, żebyś jedną ręką objął moją pierś, OK?". Tym razem pocałunek trwał jeszcze dłużej, ponieważ Peter wykonał otrzymane instrukcje.

Tyle że kiedy podniósł rękę do jej piersi, oderwała się i sapnęła z rozkoszy. Jenny spojrzała na jego dłoń i chwyciła go za kciuk. Zademonstrowała, jak powinien pocierać jej powiększony sutek.

Kiedy opuściła rękę na jego drugą rękę i zachęciła ją do poruszania się w górę, nie potrzebował dalszych instrukcji, aby powtórzyć to, co robi druga ręka. Jej szyja wygięła się do tyłu, gdy jęknęła. „Teraz zdejmij mi koszulę, Peter”. Odpiął każdy z guzików i wyjął ubranie z jej dżinsów.

Zsunął go z jej ramion, a następnie ściągnął rękawy i zdjął z jej ramion. Jenny spojrzała w dół na swoje piersi, ubrane w biały stanik z materiału na tyle cienkiego, że widoczne były ciemne pierścienie jej otoczek. W ich centrum sutki stały dumnie. Spojrzała z powrotem na jego twarz i tylko skinęła głową. Peter zrozumiał sygnał i cofnął ręce, by drażnić jej cycki.

Po chwili zapytała: „Możesz rozpiąć stanik?”. – Nie wiem – odpowiedział. „OK, dobrze wsuń rękę w moje plecy, aż dojdziesz do paska.

Teraz możesz wyczuć, gdzie jest zaczep? Tak, cóż, dla większości mężczyzn jest to nauka o rakietach, ale tak naprawdę jest to bardzo proste. Połóż kciuk z jednej strony zapięcia i środkowego palca po drugiej stronie. Teraz lekko uciśnij moje plecy, a następnie ściśnij palce do siebie i… Bingo!". Peter zsunął ramiączka z jej ramion i patrzył, jak miseczki opadają.

Piersi Jenny były znacznie mniejsze niż Milly, ale jędrniejsze. że Peter powtórzył to, czego go nauczono i pieścił jej cycki i pocierał sutki, Jenny była w ekstazie. Pochyliła jego głowę i zachęciła go do ssania twardych, różowych kawałków ciała. od czasu do czasu zatrzymywał się, by zwrócić swoje usta do jej ust. Dowiedział się, że celem ćwiczenia jest robienie rzeczy, które jej się podobają i cieszą się, jak wskazywały i zachęcały jej jęki i sapanie.

Jenny oderwała się od Petera i pochyliła się, by rozwiązać sznurowadła na jej tenisówkach. Kopnęła je dobrze w stopę. Jej oddech był szybki, a policzki i szyja były nakarmione. „Teraz mnie rozbierz. Tym razem zrób to powoli i delikatnie, ale pamiętaj, że czasami kobiety chcą, żeby było to szybkie.

Odchyliła się do tyłu, pozwalając mu rozpiąć jej dżinsy. Były bardzo ciasne i ściągnięcie ich wymagało pewnego wysiłku. Jenny w swoich cienkich białych majtkach. Boki zsunęły się do jej bioder, kiedy zdjęto dżinsy.

Krocze stało się prawie przezroczyste pod wpływem wilgoci z jej cipki. Peter chwycił je i pociągnął w dół. Uniosła biodra, by zrobić było mu łatwiej.

Gdy bawełniany materiał spadł na podłogę, podniosła stopę na siedzenie i położyła rękę za jego głową. Pociągnęła go w dół w kierunku swojego wzgórka łonowego. Peter domyślił się, że powinien zacząć się całować. Zrobił to.

więc i z reakcji, jaką wywołał, wiedział, że jego przypuszczenie jest prawidłowe. Jenny wydawała się najbardziej odpowiadać, kiedy pocałował w górę jej pochwy. „Użyj języka” – syknęła. Praktyka francuskich pocałunków dała mu przewagę w zrozumieniu, czego ona chce.

Zaczął nawet wnikać w ciepło między jej wargami cipki. Kiedy zwrócił uwagę na jej łechtaczkę, zaczęła gwałtownie drżeć, mocno przyciągając jego głowę do siebie. Kiedy doszła do siebie, Jenny ponownie podniosła głowę Petera, pocałowała go w usta i powiedziała: „Teraz pieprz mnie”. Pokaz, który para wystawiała, był uważnie obserwowany w lusterku wstecznym przez Joe. O dziwo, wydawał się być w stanie skoncentrować się zarówno na jeździe, jak i na nich w tym samym czasie.

Młoda para nie wiedziała, że ​​konwój dotarł do celu. Mistrz Pierścienia wyłączył silnik, odpiął pas i skupił na nich całą swoją uwagę. Joe był pod wrażeniem wielkości kutasa Petera. Z pewnością zamierzał „zabawić” panie.

Z dżinsami wokół kolan, ustawił się między nogami Jenny. Spojrzała w dół i po raz pierwszy zobaczyła jego wyprostowanego penisa. "Och, wow!" wyszeptała. Peter delikatnie wsunął główkę między wargi cipki Jenny. Wystąpił niewielki opór, ale była tak mokra, że ​​trzonek zaczął wsuwać się w nią z pozoru z łatwością.

Udało mu się całkowicie osadzić się w tym pierwszym uderzeniu, zanim zaczął rytmicznie wsuwać się i wysuwać z niej. Dla Joe zapach podniecenia Jenny był przytłaczający. Już wyciągnął swojego penisa ze spodni i głaskał go w rytm pchnięć Petera. Kobieta znów zaczęła podchodzić i wykrzykiwać do niego swoje zachęty.

Wreszcie zwolnił, wyczuwając, że skończyła. Wycofał się i usiadł, patrząc na nią leżącą na siedzeniu z szeroko rozstawionymi nogami. Jej wargi cipkowe pozostały otwarte, a jej soki i zapach zmieszały się, powodując uformowanie się w nich kremowej piany.

Joe odepchnął Petera na bok w swojej zdecydowanej determinacji, by sam dosiąść Jenny. Zanurzył się prosto, powodując, że krzyknęła z szoku. Na szczęście jego pożądanie nie trwało długo i po dziesięciu uderzeniach zaczął pompować swoje nasienie do jej pochwy. Rozdział. Peter był pod wrażeniem szybkości, z jaką rosły pokazy Big Top i okolicznych stron.

Zanim się ściemniło, praktycznie wszystko zostało skończone. Jego siła przydała się podczas budowy i wiele się nauczył. Joe ugotował posiłek i zaprosił Petera, aby dołączył do niego w jego przyczepie kempingowej. Posiłkowi towarzyszył stały napływ piwa, co nie miało na niego wpływu; coś, co rozbawiło jego gospodarza.

Przyczepa miała jedną sypialnię, ale kanapa w salonie rozkładała się w podwójne łóżko. To tam „spał” tamtej nocy. Rano inni członkowie Cyrku wykorzystali Piotra. Pokazano mu, jak karmić i wyrzucać niektóre zwierzęta. Obserwował akrobatów ćwiczących po południu, a potem wyszedł z Joe, aby przypiąć kilka plakatów w okolicy.

Dwa dni później Cyrk miał swój pierwszy występ. Peter był zatrudniony w pokazywaniu ludziom ich miejsc, a następnie sprzedawaniu popcornu i innych słodyczy w przerwie. Po ostatnim występie tego wieczoru Joe powiedział mu, że następnego dnia ma dla niego wyjątkową pracę.

Podkreślił, że to zadanie będzie kluczowe dla dobrego samopoczucia firmy. Następnego ranka prowadząc Petera i Jenny, Ring Master wyjaśnił, dokąd jadą: „Nasze miejsce w przyszłym tygodniu okazuje się nieco niezręczne. Najwyraźniej, kiedy ostatnio tu byliśmy, Rada była zdenerwowana ilością pozostawionych śmieci za nami po tym, jak się spakowaliśmy.

Szczerze mówiąc, miejscowi to banda niechlujnych dupków. Wokół było mnóstwo koszy na śmieci, ale nie chcieli z nich korzystać. Spotkamy się z dwoma Radnymi, aby spróbuj je posmarować i przekonaj, aby pozwolili nam na prezentację. Spotkanie odbyło się w hotelu.

Mała sala konferencyjna wydawała się dość formalna, ale pozwoliła pięciu obecnym osobom usiąść i przedyskutować swoje problemy. Dość szybko Joe ustalił, że ci dwaj urzędnicy byli „w przygotowaniu". Dość jasno powiedziano, że chcą wiedzieć, co to dla nich jest.

Człowiek z cyrku wiedział, jak sobie z tym poradzić i powiedział, że byłby gotów przekazać hojną darowiznę na cele charytatywne ich wyboru. Radni zaczęli wydawać właściwe dźwięki, ale potem wyjaśnił, że będzie musiał wrócić, by przynieść książeczkę czekową. W międzyczasie Peter i Jenny będą ich zabawiać. Jenny zwróciła się bezpośrednio do radnego Adamsa: „Może mógłbyś oprowadzić mnie po mieście. Nigdy wcześniej tu nie byłam i wygląda to naprawdę interesująco.

Wydaje się, że wokół jest tyle lasów”. Łysiejący mężczyzna z nadwagą oblizał usta i uśmiechnął się jak kot: „Oczywiście, moja droga. Z przyjemnością pokażę ci lepsze widoki w okolicy”. Wstali i razem wyszli. Radna Petty była po pięćdziesiątce i najwyraźniej była kobietą, która dbała o swój wygląd.

Miała na sobie kremową plisowaną spódnicę i dopasowaną marynarkę na białej bluzce. Przeżyła dwóch mężów, co mniej miłosierne zauważyła za jej plecami. Podobał jej się pomysł, by towarzyszył jej przystojny młodzieniec, który był na tyle młody, by być jej… młodszym bratem. - To musi być pora lunchu.

Chcesz mnie zaprosić na posiłek? zapytała. Joe powiedział Peterowi, że to będzie potrzebne na początek. Dał mu wystarczająco dużo gotówki, by zapłacić za slap-up posiłek w najdroższej restauracji w mieście (choć jak na standardy była wyjątkowo tania). Kazał mu grać ze słuchu stamtąd.

Nieformalne spodnie i sportowa marynarka na jasnoniebieskiej koszuli i pasującym do niej krawacie przykuły uwagę wielu, gdy para została zaprowadzona do ich stołu. Najwyraźniej Susan była przyzwyczajona do jedzenia w ten sposób i zamówiła dla nich obojga, w tym butelkę wina zarówno do przystawki, jak i do dania głównego. Oczywiście Piotr użył wina do popicia jedzenia. Radna Petty była pod wrażeniem i musiała przestać próbować nadążyć, gdy zaczęła czuć się podniecona.

Kiedy w końcu wstali, by opuścić restaurację, Susan nie obchodziło, kto widział ją wspartą na ramieniu tego pięknego mężczyzny. – Może powinniśmy napić się kawy, żeby trochę wytrzeźwieć? Zabierzmy taksówkę z powrotem do mnie. Wyciągnęła telefon komórkowy z torebki i wywołała zaprogramowany numer.

„Witam, radny Petty, poproszę o samochód w restauracji Callum. Teraz”. Rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

Susan przeprosiła, żeby pójść i „przypudrować sobie nos”, zanim opuścili budynek. Zanim wyszli, taksówka już na nich czekała. – Moje miejsce – powiedziała po prostu. Peter przytrzymał dla niej drzwi, po czym obszedł ją i wszedł na drugą stronę.

Kobieta siedziała i rozmawiała grzecznie i cicho z Peterem, ale jej ręka ukradkiem przesunęła się w kierunku jego, a jej mały palec spoczął na jego palcu. Samochód wjechał na żwirowany podjazd przed dużym domem jednorodzinnym. Piotr wysiadł. Radny pozostał na miejscu i był chwilowo zdezorientowany, zanim zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie czekała, aż jej pomoże.

Szybko obszedł samochód i otworzył drzwi. Taksówka odjechała, gdy szli do wejścia. Susan otworzyła torebkę, wyjęła klucz i użyła go do otwarcia dużych drewnianych drzwi. Przekroczyła próg, a Peter podążył za nią. Zasadniczo twarda kobieta biznesu, nagle wkroczyła w zupełnie nieznany świat.

Nie była już sama siebie pewna i była naprawdę bardzo zdenerwowana. Przeszła do salonu, nie oglądając się za siebie. Kiedy się odwróciła, nagle poczuła się bardzo trzeźwa, ale wolałaby nie być. – Do diabła z kawą – wypaliła. „Brandy to o wiele lepszy sposób na dokończenie posiłku, prawda?”.

"Obawiam się, że nigdy wcześniej nie próbowałem brandy, ale chciałbym.". Susan zajęła się barkiem i wróciła z dwoma szklanymi kieliszkami do brandy. Podała jedną Peterowi, a on patrzył, jak trzyma miskę w dłoni i zaczyna wirować zawartością. Kopiował jej działania, nawet przykładając nos do krawędzi i wdychając opary. Wypiła trochę złotego płynu, trzymała go na języku i wciągnęła przez niego powietrze.

Kiedy przełknęła, na jej policzkach pojawił się delikatny kolor. Stała, patrząc na stojącego przed nią posągowego młodego mężczyznę, zagubiona w słowach i całkowicie niezdolna do podjęcia decyzji, co dalej. Kiedy Joe rozmawiał z Peterem o swojej sesji treningowej z Jenny, próbował przekazać wiele informacji, które pomogłyby mu zrozumieć kobiety. Nie nazwał tego w ten sposób, ale powiedział mu wszystko o mowie ciała i pozytywnych znakach, których należy szukać.

Wyjaśnił także znaki ostrzegawcze, na których człowiek posuwa się tylko na własne ryzyko. Zrozumiał, że były chwile, że zamiast czekać na to, czego ktoś od niego oczekuje, musi przejąć inicjatywę i działać tak, jak myślał, że ktoś tego chce. Stali przed dużym, ozdobnym kominkiem.

Peter postawił szklankę na kominku i zrobił dwa kroki w kierunku Susan. Zabierając szklankę z jej ręki, położył ją również na półce. Zrobił kolejne pół kroku i wsunął ręce pod jej kurtkę, owinął je wokół jej pleców i pochylił głowę, by ją pocałować. – Nie, ty mu… mm – jej głos zamienił się w przyzwolenie. Zamknęła oczy i odpłynęła w inny świat.

Peter kontynuował pocałunek, manewrując ustami, aby móc pociągnąć wargami jej dolną wargę. Gdy jej usta otworzyły się z przyjemnością, jego język niepewnie przesunął się poza jej usta. Odkryła, że ​​cieszy się jego smakiem.

Pocałunek trwał długo, ale Susan straciła poczucie sekund, minut i godzin. Były to tylko liczby i nie miały już dla niej znaczenia. Jedna z rąk Petera zsunęła się po plecach Susan i spoczęła na jej pośladku. Pozostał tam przez chwilę, po czym delikatnie ściskał i ugniatał.

Druga ręka przesunęła się, by dołączyć do pierwszej i teraz przyciągnął jej ciało do swojego. Czuła między nimi ruch. Jego dłonie zsunęły się na jej biodra, a następnie w górę przez jej talię do boków jej piersi.

Teraz przerwał pocałunek, pochylił się do tyłu i spojrzał jej głęboko w oczy. Objął miękkie ciało, a jej oczy ponownie się zamknęły. Peter pochylił się i złożył pocałunek w niewielkiej części dekoltu, który był widoczny przy literze „v” jej bluzki. Następnie odpiął kolejny guzik i znów zaczął się całować.

Następny guzik został odpięty i pojawił się jej biustonosz. Kontynuował używanie ust, usuwając pozostałe guziki. Jego ręka wróciła do paska, tylko po to, by odkryć, że nie ma zaczepu. Kiedy przyjrzał się dokładniej, zdał sobie sprawę, że ten strój był zapinany z przodu. Susan uniosła ręce i sama odpięła zapięcie, odsunęła miseczki na bok i uwolniła lekko obwisłe, ale pełne piersi.

Usta Petera natychmiast powędrowały do ​​nich. Susan spojrzała w dół na Petera, który teraz klęczał przed nią, i wzięła głęboki oddech. Jak wyobrażała sobie, że coś takiego się wydarzy, ale nigdy, przenigdy na jawie, nie wierzyła, że ​​to możliwe. Zrzuciła kurtkę z ramion. Bluzka i stanik szybko się pojawiły.

Jej dłonie przeczesywały jego włosy, obserwując, jak pracuje nad jej sutkami. W głębi duszy czuła bolesną tęsknotę. Wiedziała, że ​​tego chce, ale miała nadzieję, że młody mężczyzna przed nią obejmie prowadzenie.

Wstał i znów wziął Susan w ramiona. Zaczął znowu całować, trzymając ją jedną ręką, a drugą przesuwając do suwaka z tyłu jej spódnicy. Znowu cofnął się i delikatnie zsunął spódnicę z jej bioder i ud na podłogę. Zdjęła ubranie, a on upuścił je na bok. Biała halka wskazywała na to, co znajduje się pod spodem, ale kiedy ściągał materiał w dół, Peter był zainteresowany niezwykłą i drogą bielizną; Pończochy i pas do pończoch pasujące do jej koronkowego stanika i głębokich majtek.

Kiedy Susan wyszła z halki, Peter nadal klęczał przed nią. Jego kciuki zahaczyły się o pasek jej majtek i powoli zrzucił je w dół. Może to był napój, może to było podekscytowanie, ale kiedy jej gęsty krzak łonowy – nie przycinała go ostatnio, bo nie spodziewała się, że ktoś go zobaczy – zaczął się ujawniać, zaczęła odczuwać zawroty głowy. Położyła dłonie na ramionach Petera, aby zachować równowagę, wyciągając najpierw jedną stopę, a potem drugą z cienkiej koronki.

Twarz Petera schowała się między jej nogami, a kiedy jego język zaczął badać delikatne fałdy, głośno sapnęła. Nikt wcześniej jej tego nie zrobił. Jego umiejętności kunnilingu sprawiły, że bardzo szybko zdała sobie sprawę z tego, czego jej brakowało przez te wszystkie lata.

Nie musiała jednak długo żałować tego zaniedbania, gdy nagle znalazła się uniesiona z podłogi w parze silnych męskich ramion. „Gdzie jest sypialnia?”. – Pierwsze po prawej na górze – skinęła głową w kierunku schodów. Łóżko było pojedyncze, ale duże. Delikatnie położył ją na kołdrze, a następnie zdjął buty.

Siedząc na łóżku obok niej, pochylił się i wsunął dłoń po wewnętrznej stronie jej uda. Kiedy jego palce dotknęły jej łechtaczki, krzyknęła i miała swój pierwszy orgazm u mężczyzny. Wcześniej radziła sobie tylko sama. Zanim przestała dyszeć, jej nogi były rozłożone, a Peter znów używał na niej języka. Wiedziała, że ​​jej tusz do rzęs spłynie, ale nie mogła powstrzymać kilku kropel łez, które uciekły jej z oczu.

Prawie w momencie ponownego przyjścia Peter w końcu ustąpił i wstał. Powoli rozbierał się przed nią. Pozostała w pozycji, którą ją zostawił, z jej różowymi wargami cipki tworzącymi ranę między lokami jej włosów łonowych, kroplami śliny zmieszanymi z jej zarysowanymi sokami. Kiedy Peter ściągnął spodnie, ukazując swoją erekcję, jej oczy rozszerzyły się komicznie. „O mój…” Jej dłoń powędrowała do ust, tłumiąc dalsze słowa.

Potrząsnęła głową z niedowierzaniem, na pewno to nie było prawdziwe?. Kiedy Peter przesunął się między jej nogami, zaczęła się trochę bać. Wcześniej używała na sobie przedmiotów, w rzeczywistości dość dużych, ale ten był jeszcze większy.

Twarz Petera zrównała się z jej twarzą. Zdała sobie sprawę, że jego twarz była przesiąknięta jej własnym przyjściem i myśl o pocałowaniu go zbulwersowała ją. Ale on trzymał jej głowę nieruchomo i mimo to ją pocałował, Susan walczyła przez chwilę, ale potem poddała się namiętności. Ledwie zauważyła, jak głowa jego kutasa zaczęła naciskać przy wejściu do jej cipki.

Szturchał delikatnie, za każdym razem stopniowo się poruszając. Większość jego długości znajdowała się w środku, zanim zaczął energiczny ruch zanurzenia. Susan przyszła jeszcze dwa razy, kiedy Peter ją przeleciał.

Później, kiedy wzięła prysznic, doprowadził ją ustami do kolejnego orgazmu. Rozdział. Zanim Peter i Susan wrócili do hotelowej sali konferencyjnej, radny Adams już wyszedł. – Ufam, że dobrze się bawiłeś podczas mojej nieobecności? zapytał Joe. Radna Petty wróciła już do swojego biznesowego kroku.

- Tak, dziękuję. Był wspaniałą eskortą i bardzo mnie bawił. "Dobrze.

Cóż, oto czek, który obiecałem. Ufam, że kwota jest odpowiednia? Och, i zostawiłem odbiorcę pustego, żebyś mógł wypełnić wybraną przez siebie organizację charytatywną." "To bardzo hojne z pana strony, panie Cockcroft. Sierociniec na pewno będzie bardzo wdzięczny." Trio artystów pożegnało się i odeszło, tłumacząc, że muszą wrócić na wieczorny występ. Peter czule pocałował Susan w policzek i uśmiechnął się do niej, zanim odszedł. — Niezły akcent, Peter — powiedział Joe, kiedy wyszli z wejścia do hotelu.

- Miałem rację. Wygląda na to, że masz talent do kobiet. To bardzo przydatny talent, który możemy wykorzystać.

Gdyby Peter potrafił czytać w myślach Joego, zdałby sobie sprawę, że zamierza go wykorzystać do przyciągnięcia wrażliwych i podatnych kobiet, które niedawno straciły żałobę, pragnąc nawiązać kontakt z bliskimi „po drugiej stronie”. Jego wykorzystanie młodego człowieka jako żigolak byłoby dodatkowym bonusem. Plany Joe zaczęły się pojawiać dopiero w następnym tygodniu, w ich następnym miejscu.

Brzmiało to tak głupio prosto, że nie mogło działać, ale na tym polegało jego piękno. Wróżka uważałaby na ofiary, które prawdopodobnie wierzą w media, prawie na pewno uwierzą w horoskopy. Madame Dumont wiedziała, jak delikatnie wydobyć z nich informacje, a jednocześnie zasiać w ich głowach pomysły. Peter był archetypowym wysokim, przystojnym nieznajomym, którego mieli wkrótce spotkać. Przypadkowa kolizja nieco później zdawała się potwierdzać prawdziwość jej przewidywań.

Naprawdę sprytne było to, że Madame Dumont zasugerowała klientowi, żeby odwiedziła medium, które przekaże jej dobre wieści. W tym miejscu pojawił się Joe, ponieważ plakat był widoczny na całej stronie, reklamując jego talenty i podając datę i godzinę następnego posiedzenia. Nie zawsze to działało.

Ale w wielu przypadkach łapano haczyk, a biedna dusza była wciągnięta w prywatne audiencje. Tu można było zarobić pieniądze. Niewielka informacja podana przy pierwszej okazji zachęcała do nieświadomego ujawniania dalszych informacji, które można wykorzystać podczas drugiej wizyty. Krótki czas, w którym Joe był dostępny w okolicy, zwykle powodował panikę, że ludzie płacili ponad szanse, aby usłyszeć wiadomości, na które czekali.

To były łatwe pieniądze. Gra polegająca na wynajmowaniu seksualnych przysług Petera była nieco bardziej skomplikowana. Joe nigdy nie ujawnił, w jaki sposób nawiązał kontakt z kobietami, które były zainteresowane skorzystaniem z jego usług „eskortowych”, ale każdego wieczoru wydawało się, że młody człowiek ma się kim zająć. Peter cały czas uczył się, ale niekoniecznie tego, o czym naprawdę chciał się dowiedzieć. Rozumiał, że ludzie doświadczają emocji, ale to wciąż była dla niego zamknięta księga.

Pewnego popołudnia, tuż po tym, jak poinformowano go o wieczornym spotkaniu, Jenny podeszła do niego niedbale. "Cześć Peter. Chciałem z tobą porozmawiać, ale to pierwsza szansa, jaką mam od jakiegoś czasu." „O czym chciałeś ze mną porozmawiać?”. – Ty – powiedziała po prostu.

"Chcę cię zapytać, czy jesteś szczęśliwy, bo nie sądzę, że jesteś. Czy zdajesz sobie sprawę, że Joe cię wykorzystuje? Nie masz nic przeciwko?". Peterowi nie przyszło to do głowy. Jeśli o niego chodziło, pomagał Joemu, zadowalając go jak każdą inną osobę. Ale to był problem.

Nie rozumiał pojęcia dobrych i złych ludzi. Nie rozumiał też sztuki kłamania. Jasne, Joe mu płacił, ale była to kropla w morzu w porównaniu z kwotą, jaką na nim zarobił. Jenny zaczęła wyjaśniać te fakty.

Piotr powiedział: „Więc ludzie kłamią, aby czerpać z tego korzyści?”. „Ludzie czasami kłamią tylko po to, żeby się wyprostować albo żeby wydostać się z kłopotów. Każdy powód tak naprawdę leży w naszym makijażu. Ale jesteś inny. wszyscy są tak szczerzy jak ty, ale nie są.

Musisz uciec i wrócić do swojego ojca.". „Ale chciałem wrócić, zarobiwszy wystarczająco dużo pieniędzy na swoje utrzymanie”. - Zaufaj mi, to dla ciebie najlepsze miejsce.

Jestem pewien, że twój ojciec ucieszy się na twój widok. Możesz uciec, zanim będzie za późno, nie tak jak ja. "Dlaczego nie ty?".

"Dla mnie jest już zdecydowanie za późno, skończyłem oszczędzać. Nikt by się o mnie nie troszczył." Peter nie odpowiedział. Gdyby był człowiekiem, może wydałby jakieś współczujące dźwięki.

Może nawet powiedziałby jej, że mu zależy. Ale nie mógł. Odszedł od Jenny, świadom, że brak ludzkich emocji sprawił, że nie mógł zrozumieć.

Po prostu szedł dalej. Z pola, na którym wzniesiono cyrk i jego boczne przedstawienia, na drogę prowadzącą do miasta. Szedł dalej, próbując skierować się w kierunku południowym, ufając, że w końcu odnajdzie drogę do domu. Oczywiście Peter nie musiał odpoczywać, ale musiał trzymać się z dala od autostrad, a ponieważ drogi wiły się we wszystkich kierunkach, uznał, że łatwiej jest usiąść i poczekać do rana. Kiedy siedział w odosobnionym zadaszeniu autobusowym, został odkryty przez nietrzeźwego mężczyznę we wczesnych latach dwudziestych.

Usiadł na drugim końcu ławki i powiedział kilka słów. Jego mocny akcent w połączeniu z bełkotem sprawiał, że był prawie niemożliwy do zrozumienia. Pijak wstał, obszedł schron i zwymiotował, po czym wrócił na swoje miejsce.

– Przepraszam – wymamrotał. Postać oparła się o ścianę, nieprzytomna. To była zimna noc i Peter zdał sobie sprawę, że to nie jest dobry pomysł, żeby mężczyzna tu został. Może poważnie zachorować, a nawet umrzeć.

Książka opisująca przygody kapitana Scotta na Antarktydzie była przydatna. Podniósł mężczyznę i zaczął iść drogą. Przeszedł pewną odległość, zanim dotarł do obszaru zabudowanego. Z bocznej drogi zmierzały ku niemu dwie postacie. - Roddy! Co się dzieje z tym gnojkiem? powiedział jeden.

"Zemdlał w wiaty przystankowej. Myślałem, że może leżeć tam całą noc niezauważony i obawiałem się, że może dostać hipotermii." Zatrzymali się, być może rozumiejąc, że są świadkami bezinteresownego czynu. - Sprowadź go w ten sposób.

Wprowadzimy go do środka. Peter podążał za nimi, gdy szli wzdłuż kilku ulic, zanim wspiął się za nimi ścieżką domu szeregowego. Przeszedłszy przez frontowe drzwi, wszedł do pokoju z kanapą, dwoma krzesłami, telewizorem i niewiele więcej. Ostrożnie położył bezwładną formę na sofie. W jego dłoni pojawiła się otwarta butelka piwa.

- Na zdrowie kolego. Wyświadczyłeś Roddy'emu prawdziwą przysługę. Usiądź. Ciekawie było posłuchać, jak dwaj pijacy śmieją się dalej. Od czasu do czasu zadawali Peterowi pytanie, ale udało mu się udzielić niezobowiązujących i całkowicie zapomnianych odpowiedzi.

W końcu i oni popadli w nieprzytomność. Peter mógł odejść w tym momencie, ale coś sprawiło, że został na miejscu. Zamknął oczy i wsłuchiwał się w różnorodne odgłosy chrapania, relaksując się. Rano jako pierwszy obudził się oryginalny pijak, którego Piotr wyniósł ze schronu. Wstał i zakołysał się, spojrzał na Piotra i otworzył usta, żeby przemówić.

Na jego twarzy pojawiła się zmarszczka, a potem znów zamknął usta i wyszedł z pokoju. Gdzieś słychać było stukanie. Mężczyzna wrócił do pokoju ze szklanką wody, spojrzał na niego i powiedział: „Kim jesteś?”.

"Zasnęłaś w wiaty przystankowej i odniosłem cię do domu." "Oh." Mężczyzna usiadł z powrotem, napił się wody, a potem znów kiwnął głową. Cała trójka przyjaciół obudziła się w ciągu kilku minut około godziny 11 rano. Pozostali dwaj przypomnieli sobie wydarzenia z poprzedniej nocy i wyjaśnili, co stało się z Roddym. Wyższy z nich przedstawił się jako Stan i wskazał, że drugim jest jego brat Danny.

– Nazywam się Peter – powiedział im. "Więc, co robiłeś w wiaty autobusowej? Jest ich wystarczająco mało w ciągu dnia, nie mówiąc już o środku nocy. "Szedłem, zmierzałem na południe, ale musiałem się zatrzymać na nocy – wyjaśnił Peter.

– Cóż, chyba powinienem podziękować za sprowadzenie mnie z powrotem. Gdybym tam został, może bym się nie obudził. Nawet teraz jest tam trochę mrozu", powiedział Roddy, wyglądając przez okno.

„Pracujesz?". Peter odpowiedział: „Pracowałem z cyrkiem, ale zdecydowałem się odejść". chcesz zarobić trochę pieniędzy?”. Peter nadal chciał wrócić do domu, do ojca z pieniędzmi w kieszeni, więc powiedział: „Tak”. Roddy spojrzał na dwóch braci: „Co o tym myślisz?” .

– Jest trochę wyższy od Johnny'ego – powiedział Stan. "Ale jest bardzo do niego podobny. Zdobądź paszport i zobaczmy." Ponieważ nigdy wcześniej nie widział paszportu, Peter był dość zainteresowany, aby zauważyć, że ten miał zdjęcie, które trochę przypominało jego. Największą anomalią był wzrost; posiadacz był wyraźnie sześć cali krótszy od niego. Roddy przechylił głowę na bok.

"Danny, stań obok niego na chwilę. Czy możesz… tak jakby… przygarnąć się trochę Pete?". Odprężył się i pozwolił, by jego ramiona opadły, a kolana pozostały w lekko zgiętej pozycji. – To może zadziałać, wiesz. Jeśli Pete to zrobi i będziesz nosić buty na obcasach, będziesz wyglądać mniej więcej na ten sam wzrost, na który wskazują paszporty.

Peter zauważył, że paszport, na który spojrzał, nosi nazwisko Harry Merchant, a nie coś Johnnego, jak się spodziewał. Czekał na wyjaśnienia, które w końcu dał mu Roddy tego samego dnia, po tym, jak trio długo dyskutowało o tej możliwości. „Słuchaj Pete, mamy sposób na szybkie zarobienie niezłych pieniędzy, ale nasz kolega Johnny zszedł z motocykla dwa dni temu i złamał nogę. Do tej pracy potrzebujemy nas czterech i wszystko kręci się wokół niego. Miał być Pan Młody.".

"Pan młody?". „Tak, wybieramy się na wycieczkę kawalerską, aby uczcić jego ślub”. "Ale teraz nie może iść?".

"Tak, ale wyglądasz trochę jak on i możesz użyć paszportu." "Ale paszport ma inną nazwę." – Ach, zauważyłeś to – powiedział Roddy. „Wszystkie nasze paszporty mają różne nazwy. Widzisz, tak naprawdę nie wybieramy się na wycieczkę kawalerską. Zabierzemy trochę… towarów i przywieziemy do domu.

Zarobimy kupę pieniędzy i będziemy się dobrze bawić. Peter nadal nie był do końca pewien, co planują, ale postanowił nie zadawać więcej pytań na temat samej 'pracy'. ?”. „Ile pieniędzy?” Roddy uśmiechnął się, „Wiedziałem, że nie będziesz w stanie się oprzeć.

Trudno powiedzieć, ile zarobimy, ale można się założyć, że będzie to ponad dziesięć kawałków za sztukę”. To była rzeczywiście znaczna kwota, pięćdziesiąt razy większa niż obecnie miał w kieszeni Peter. Zgodził się na realizację ich planu.

Rozdział 1. W następny piątek grupa wsiadła na dwa motocykle i udała się drogą do portu promowego w Newcastle, na czas odlotu. Podróż była długa. Amsterdam następnego ranka.

Grupa zarezerwowała kabinę z czterema miejscami do spania, co pozwoliło im spać w łóżkach, gdy w końcu zabrakło im pary (i alkoholu). Zaczerwienione oczy i bardziej niż trochę skacowane, potem złapali ultraszybki prom z Ijmuiden do serca Amsterdamu. Spotkanie mieli spotkać dopiero następnego dnia, ale do tego czasu byli zdeterminowani, by imprezować ostro. Oczywiście musieli zostawić rowery z powrotem na terminalu promowym.

Mogli „nie pozwolić sobie na przyłapanie na piciu i prowadzeniu samochodu, ponieważ lokalne przepisy były bardzo, bardzo surowe” przestępcy. Czterech mężczyzn spędziło dzień spacerując i wypróbowując różne bary. Nieuchronnie znaleźli się w okolicy Oude Kerk, lepiej znanej jako dzielnica czerwonych latarni. Trzy z nich bez przerwy obserwowały prostytutki, podczas gdy Peter był zajęty obserwowaniem ciekawej i historycznej architektury. W końcu późnym wieczorem grupa weszła do (nie)sławnej Casa Rosso na Oudezijds Achterburgwal.

Wejście nie było tanie, ale nieustanne występy na żywo były wszystkim, co im powiedziano. Kiedy weszli, dwie kobiety leżały w sześćdziesięciu dziewięciu pozycjach na podwyższonej scenie. Oboje używali języka i dildo z drugiej, czemu towarzyszyły głośne jęki rozkoszy. Napoje były podawane na ich siedzeniach i wydawało się, że szybko się rozjaśniają, gdy są zamawiane.

Światła sceniczne przygasły, gdy obie kobiety wyszły, a publiczność czekała na kolejny występ. Kiedy ponownie zapaliły się światła, przystojna para wyszła na scenę przy dźwiękach delikatnej muzyki. Obaj mieli po dwadzieścia kilka lat i oszałamiająco przystojni.

Kobieta miała na sobie jedwabne kimono, które wkrótce zrzuciła, a następnie uklękła na czworakach, odwrócona od publiczności. Jej włosy łonowe zostały całkowicie usunięte, dzięki czemu obserwatorzy mogli wyraźnie zobaczyć różową ranę jej cipki. Jej partner uklęknął obok niej i zaczął masować jej pośladki. Stopniowo rozsunął policzki, co z kolei zaczęło rozluźniać wargi sromowe.

- Pieprzone piekło - szepnął Roddy, gdy mężczyzna wsunął palec w wejście do pochwy kobiety. Przeciągnął ją kilka razy do przodu i do tyłu, odsłaniając w świetle, że była już bardzo wilgotna. Palec zniknął między fałdami i wydała długi jęk.

Palec kilkakrotnie wsuwał się i wysuwał przez chwilę, po czym cofał się i wędrował z powrotem między policzki. Zaczęło łaskotać wokół odbytu kobiety, zanim wniknęło głębiej, używając warstwy soku z cipki, aby nasmarować jego przejście. Podczas gdy palec zaczął się ruchać, druga ręka wróciła do jej cipki.

Po kilku minutach tej manualnej stymulacji inna kobieta weszła na scenę i umieściła duży wibrator pod kolanami mężczyzny. Zdjął palce ze swojego partnera i podniósł wibrator. Włączył go i wydał cichy brzęczący dźwięk. Kiedy dotknął plastikiem jej łechtaczki, jej głowa uniosła się, a plecy wygięły się w łuk.

Dźwięki, które wydawała, nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że właśnie osiągnęła orgazm. Imitacja fallusa przesunęła się z powrotem do wejścia do pochwy, a usta wydawały się prawie otwierać, by zassać urządzenie. Stopniowo wsunął w nią całą długość ośmiu cali. Małym ruchem ręki wykonawca przestawił wibrator na wyższe ustawienie. Znowu przyszła.

Jego drażnienie się z cipką się skończyło i przesunął głowę o cal wyżej do jej odbytu. Ostry wdech podzieliła zarówno kobieta, jak i publiczność, gdy jej partner przesunął się na całej długości za jednym zamachem. Wkrótce potem osiągnięto trzeci punkt kulminacyjny. Wibrator został odsunięty na bok, gdy kobieta obróciła swoje ciało o dziewięćdziesiąt stopni i usiadła z powrotem na zadzie.

Mężczyzna stanął przed nią i rozwiązał jedwabny pas swojego kimona. Gdy ubranie spadło na ziemię, prawie wszyscy mężczyźni na widowni myśleli lub mruczeli coś w stylu: „Pieprz mnie!” Natomiast prawie wszystkie kobiety pomyślały: „Och, pieprz mnie! Proszę!”. Stojący na wysokości nieco ponad sześciu stóp wykonawca miał wspaniale umięśnione i opalone ciało.

Tym, co spowodowało uwagi, był rozmiar jego penisa; jeszcze nie wyprostowany, wyglądał na dwukrotnie przeciętną długość, a grubość nie była daleko w tym samym stosunku. Kobieta sięgnęła i zaczęła wcierać w życie masywnego kutasa prawą ręką. Jej lewa ręka zaczęła masować jego duży woreczek z jądrem.

W pełni podniecony penis sięgał poza pępek. Jego partnerka opuściła drzewce i pochyliła głowę w jego kierunku. Większość publiczności myślała, że ​​nie zdoła nawet włożyć głowy do ust, ale byli zdumieni, gdy fioletowa kopuła zniknęła między czerwonymi ustami. Udało jej się dostać całkiem niezłą ilość do ust, ale potem zatrzymała się i wycofała. Wstała i pochyliła się w pasie, po czym ponownie otworzyła usta.

W tej pozycji była w stanie utrzymać usta i gardło w linii prostej. Ludzie ryczeli z aprobatą gwizdami i brawami, gdy udało jej się wziąć całą długość do gardła. Nie była w stanie wziąć całego kutasa do swojej cipki tylko w około dwóch trzecich, ale otworzyła swój tyłek, by wziąć go całego. Kiedy był bliski przyjścia, odsunął się od kobiety. Zareagowała leżąc przed nim z szeroko rozstawionymi nogami, gdy pocierał swojego penisa.

Strugi zaczęły wybuchać z czubka, rozpryskując ją od twarzy do cipki iz powrotem. Ilość nadejścia wydawała się pasować do wielkości jego sprzętu. Niedługo po zakończeniu programu „wieczór kawalerski” zgodził się, że muszą sami pójść i zająć się czymś, i wyruszyli na poszukiwanie prostytutek.

Zostali ostrzeżeni, aby nie zbliżali się do Niemieckiego Mostu i udali się do bardziej renomowanego obszaru, o którym im powiedziano. Po znalezieniu burdelu weszli do środka i dokonali zapłaty. Następnie zostali poproszeni o wybranie partnera, który zaprowadzi ich do prywatnego pokoju. Peter nie miał takiej potrzeby, ale pomyślał, że powinien wykazać się chęcią i wybrać dziewczynę, która trochę przypominała Jenny. Nie mówiła zbyt dobrze po angielsku, ale była bardzo uzdolniona w swoim fachu.

Młodzieniec zachowywał się w sposób, jakiego spodziewał się po nim. Kiedy do niej wszedł, był zaskoczony, jak łatwo to było. Utrzymywał powolny, metodyczny rytm, z zamiarem sprawiania przyjemności. Prostytutka nigdy nie miała takiego klienta; w rzeczywistości szczyciła się umiejętnością bardzo szybkiego sprowadzania mężczyzny za każdym razem. Ale ten wydawał się trwać i trwać w nieskończoność.

Jej usta otworzyły się w „O”, gdy zdała sobie sprawę, że doprowadzał ją do orgazmu, czegoś, czego żaden męski klient nigdy wcześniej nie osiągnął. Ostatnim, który wrócił do baru burdelu, był Peter. Inni byli pod wrażeniem tego, co postrzegali jako jego wytrzymałość. Wyszli i ponownie rozpoczęli zwiedzanie barów. Poniedziałek świtał i gdy wschodziło słońce, grupa wychodziła z baru w poszukiwaniu miejsca, w którym mogliby schylić głowy i przespać się kilka godzin.

Znaleźli tani hotel i zapłacili za dwanaście godzin (bo tak było tanio) i spali do popołudnia. Roddy wyszedł przed chwilą. Wrócił pół godziny później z szerokim uśmiechem na twarzy.

"Rozumiem!" powiedział. Z torby na zakupy wyciągnął paczkę zawiniętą w gazetę. W środku znajdował się kilogram heroiny, który został już podzielony na tak małe ilości, że każda z nich została zapieczętowana w prezerwatywę.

W sumie było ich czterdzieści. "OK, więc to po dziesięć, prawda?" powiedział. „Przyniosłem trochę więcej piwa, żeby pomóc im się ześlizgnąć”.

Otworzył puszkę i wziął jedną z paczek. Włożył go do ust i dwukrotnie przełknął, po czym pociągnął łyk napoju. Roddy beknął głośno. – Nic do tego – powiedział.

Bracia poszli w ich ślady. Nie było im łatwo, ale udało im się ściągnąć prezerwatywę. Peter włożył jedną do ust i popił piwem. Do zrzucenia dziesięciu paczek potrzeba było dwóch puszek.

Pozostałym zajęło trochę więcej czasu, ale osiągnęły pożądany rezultat. Grupa szybko opuściła hotel, a następnie pospieszyła, aby zdążyć na prom do Ijmuiden. Dotarli na pokład statku płynącego do Newcastle w celu przeprawy przez Morze Północne i znaleźli swoją kabinę. Upadli na łóżka, spali przez kilka następnych godzin, obserwowani przez Petera.

Myślał o burdelu, zastanawiając się, dlaczego pamiętał wtedy Jenny. Nie miał odpowiedzi na swoje pytanie. Prom zacumował następnego ranka i mężczyźni czekali cierpliwie przy motocyklach, szukając sygnału załogi do opuszczenia statku. Kiedy to zrobili, udali się do obszaru, do którego zostali skierowani, aby zostać przebadani i urzędnicy akcyzowi. "Dzień dobry panowie, czy mogę zobaczyć wasze paszporty?" Oficer zabrał dokumenty i przekazał je koledze do przestudiowania.

W międzyczasie zadał kilka podstawowych pytań. „Nie było cię w kraju przez trzy dni; czy możesz mi powiedzieć, czym byłeś w tym czasie?”. Roddy przemówił w ich imieniu: „Byliśmy trochę na wieczorze kawalerskim. Eee… Steve bierze ślub w ten weekend i pomyśleliśmy: czy jest lepszy sposób na świętowanie niż wycieczka do Amsterdamu?”.

„Rozumiem, a masz coś do zadeklarowania? Może alkohol czy papierosy?”. "Um… nie. Nic.". W tym miejscu plan zaczął się rozpadać. Każda normalna grupa młodych mężczyzn wybierająca się na wieczór kawalerski na kontynent w drodze powrotnej kupowałaby tani alkohol i tytoń, nawet na motocyklach.

Byli tak zdecydowani, że im to nie przyszło do głowy. Dokładnie tego rodzaju podejrzanych wskazówek, których szukali doświadczeni i akcyzowi mężczyźni. „Chciałbyś tędy jechać? Chciałbym przeprowadzić z tobą wywiad, podczas gdy moi koledzy będą sprawdzać twoje rowery”. Każdy z mężczyzn był przesłuchiwany osobno, a następnie pytany, czy zgodziłby się na przeszukanie.

Ponieważ nie mieli nic w ubraniach, chętnie się zgodzili. W ciągu pół godziny mężczyźni zostali poinformowani, że mogą iść. W ciągu tych trzydziestu minut starszy oficer podniósł swój telefon i wybrał numer, który był przypięty do tablicy przed nim. – Detektyw inspektor Whale, proszę – powiedział do ustnika. Na drugim końcu linii rozległ się głos.

– Detektyw inspektor Whale? Marsh z Newcastle i Excise. Chyba właśnie wybraliśmy mężczyzn, których szukałeś. Słuchał przez chwilę, jak mówi Wieloryb.

„Cóż, jeśli tego chcesz, abyśmy zrobili, to w porządku. Ale nie obwiniaj mnie, jeśli je stracisz”. Połączenie zostało nagle przerwane.

Żaden z kierowców nie był świadomy, że pojedynczy, mocny motocykl podąża za nimi w bezpiecznej odległości. Nawet gdyby tak było, ich podejrzenia zostałyby rozwiane, gdy po pewnej odległości zjechał z drogi, na której jechali. Ale w tym czasie inny motocykl wjechał na dwujezdniową drogę przed nimi i obserwował ich w lusterkach. W ten sposób grupa została wysłana z powrotem do swojej bazy w małej wiosce. Po wejściu do domu otwarto cztery piwa, aby to uczcić.

Kiedy skończyli, Roddy uznał, że czas zadzwonić. Wyciągnął komórkę i wybrał zapisany numer. "Cześć. To ja Roddy. Właśnie wróciliśmy.

Tak, wszystko poszło dobrze. Muszę tylko poczekać dzień lub dwa, aż natura obierze swój bieg," uśmiechnął się. "Tak, zadzwonię do ciebie." Po doprowadzeniu grupy do ich aktualnej lokalizacji, DI Whale bardzo szybko wjechał na teren furgonetką obserwacyjną, aby monitorować takie rozmowy telefoniczne.

Technicznie nielegalne było podsłuchiwanie telefonu bez nakazu, ale była to jawna rozmowa, którą każdy mógł odebrać. Najważniejszą rzeczą było to, że mieli teraz określony kontakt. Postawił zespół, aby dowiedzieć się, kim dokładnie jest, a następnie mieć go na oku. W międzyczasie Whale uznał, że ma wystarczająco dużo dowodów, aby aresztować czterech młodych mężczyzn.

Mogło to być tylko poszlakowe, ale z bardzo wiarygodnego źródła dowiedział się, że tego ranka do portu Newcastle z Amsterdamu przypłynęła grupa czterech „mułów”. Excise łatwo ich zauważył, a rozmowa telefoniczna tylko wzmocniła ich podejrzenia. Policja wkroczyła i dokonała aresztowań.

Podczas gdy każdy z czterech mężczyzn był przesłuchiwany, pozostali byli przetrzymywani w osobnych celach. Zostali odczytani ich prawa, ale żaden z nich nie poprosił o adwokata. Utrzymywali, że są niewinni i dlatego nie potrzebują porady prawnej. Policjanci byli cierpliwi, wiedząc, że mają dwadzieścia cztery godziny, zanim będą musieli ich zwolnić lub postawić zarzuty.

Oczywiście funkcjonariusze wydawali się bardzo wyrozumiali; upewniając się, że mężczyźni byli regularnie karmieni. Jedzenie było zaskakująco dobre, a porcje były duże. Przesłuchanie nie wydawało się zbyt uciążliwe i zaczęli się dobrze bawić. Zbyt późno zdali sobie sprawę, że zbyt dużo jedzenia to najgorsza rzecz, jaką mogli zrobić.

Wcześniej czy później zostaną zmuszeni do wypróżnienia, a cele zawierały jedynie chwalebne wiadro jako toaletę. Danny pękł jako pierwszy. Nie ulżył sobie od dawna, zanim połknął paczki heroiny i stał się zdesperowany. Ledwie skończył, zanim drzwi się otworzyły i funkcjonariusze zabrali dowody. Trzeba przyznać, że Danny, Stan i Roddy nie wplątali się w nikogo z pozostałych i odmówili odpowiedzi na więcej pytań.

Peterowi kazano opowiedzieć tylko o wydarzeniach związanych z podróżą kawalerską. On również milczał, gdy pytano go o coś więcej. Trzej mężczyźni zostali już oskarżeni, ale wydawało się, że Peter się trzyma.

Nie mogli tego zrozumieć; nawet teraz wydawał się być obojętny i kiedy zaproponowano mu kolejny duży posiłek, po prostu go zjadł. Gdy pozostało sześćdziesiąt minut z dwudziestu czterech godzin, policja zaczęła przyznawać się do porażki. Ale wtedy DI Whale wpadł na pomysł; miejscowy oddział ratunkowy znajdował się zaledwie pięćset metrów dalej, a niektórzy z dyrektorów szpitala byli mu winni kilka przysług.

Szybki telefon załatwił sprawę i Peter pojechał prosto na miejsce. Wystarczyło udowodnić, że Peter ma w żołądku paczki i będą mogli dostać rozkaz dalszego przetrzymywania go. Taki był plan.

Rzeczywistość była jednak inna; po trzech próbach wykonania zdjęcia skończył się czas. Zasadniczo promienie rentgenowskie przechodzą przez drewno i tworzą lekko nieprzezroczysty obraz. Jeśli chodzi o paczki i jedzenie, to nie było śladu. Wieloryb nie miał nawet czasu, aby zabrać go z powrotem na stację, ale musiał go tam wypuścić.

Kiedy policjanci wrócili na posterunek, jeden z młodszych członków zespołu odezwał się: „Szefie, coś mnie niepokoi; ten paszport może być fałszywy”. "Co?" powiedział Wieloryb. – Cóż, tutaj jest napisane, że ma pięć i dziesięć lat.

Podniósł paszport. „Ale ja mam sześć i dwa lata, a on jest ode mnie wyższy”. Wieloryb zamknął oczy i zakrył je ręką "Bollocks!" Krzyknął.

Otworzył je ponownie i wskazał na dwóch swoich detektywów. - Wyjdź tam i znajdź go. Chcę, żeby teraz wrócił.

Zwrócił się do jednej z oficerek: „Josi, przepisz rozkaz”. Rozdział 1. Piotr wyszedł ze szpitala, a kiedy znalazł się poza miejscem, natychmiast zaczął biec. Zanim detektyw inspektor wysłał swoich ludzi z powrotem, minęło dwadzieścia minut.

Młody człowiek utrzymywał stałe sześć minut na milę i był już ponad trzy mile stąd, podróżując małymi drogami, unikając ruchu. Po godzinie zwolnił do marszu, teraz dziesięć mil dalej, gdzie szukali oficerowie. Szedł do zmierzchu.

Siedząc w odizolowanej i zaniedbanej stodole, Peter zaczął myśleć o swoim dotychczasowym życiu. Miał głód nauki, ale nie mógł się nauczyć, jak czuć. W swoim ciele nie miał żadnych prawdziwych wrażeń, jedynie postrzegane.

Ludzie mieli emocje; wiedział o tym, ponieważ widział śmiech, złość, łzy, ekstazę. Ale on sam nie był zdolny do wyrażania siebie. Emocje były obcą koncepcją. Czego chciał? Uczyć się.

Czego chciał się nauczyć? Jak by to było być człowiekiem. Tego właśnie chciał, a gdyby miał sny, to o czym by śnił. Co zaskakujące, gdy zadał sobie pytanie, co by zrobił, gdyby osiągnął swój cel, stwierdził, że chce powiedzieć o tym Jenny. Jego umysł powędrował do świata, w którym Jenny zawsze była z nim. Nie mógł tego zrozumieć.

Mógł powiedzieć, że ją lubił, ale jak mógł powiedzieć więcej?. Następnego ranka ponownie wyruszył, kierując się na południe. Nie wiedział dokładnie, gdzie jest dom, ale miał cały czas na świecie. Zapamiętał trasę, kiedy cyrk jechał na północ, więc mógł wrócić do ogólnego obszaru numerów dróg. Tam wędrował tam iz powrotem po okolicy, aż coś rozpoznał.

Pole, na którym znajdował się cyrk, zostało już prawie odzyskane, a trawa miała jednolity kolor, ale pamiętał to wyraźnie. Peter wrócił do domku ojca, ale zamiast przejść przez bramę, szedł dalej, czując, że czas jeszcze nie nadszedł. Wybrał ścieżkę wiodącą do lasu. Wiedział, dokąd teraz zmierza; z powrotem do miejsca, z którego pochodził.

Kikut postarzał się dramatycznie i stale gnił. Peter stał, patrząc na to przez jakiś czas, zanim zaczął mówić. "Co mam zrobić, matko?" on zapytał. "Jak mogę tak żyć?".

Powietrze nad ściętym szybem zaczęło migotać, a ptaki i owady ucichły. Maleńkie przebłyski niebieskiego światła zaczęły się poruszać i obracać wokół siebie, poruszając się coraz szybciej. Gdy krążyli, zostawili ogony mgły. Te stopniowo uformowały się w kształt; kształt kobiety ubranej w powiewną niebieską sukienkę. W oczach Piotra wyglądała pięknie.

Instynktownie wiedział, kim była. To była jego Matka. Sapphire Fay powiedziała: „Czego chcesz Petera?”. "Chcę być prawdziwy. Chcę być człowiekiem.

Chcę móc czuć." Jego Matka uśmiechnęła się: „Czy na pewno Piotrze? Czy jesteś gotowy na to, czego doświadczysz? Radość i ból?”. "Tak. Nie mogę bez tego żyć." – Bardzo dobrze – powiedziała. - Jedź teraz do domu, do swojego ojca. Martwi się o ciebie.

Piotr odszedł, ale potem odwrócił się: „Czy jeszcze cię zobaczę?” Ale było za późno; obraz jego Matki już zniknął. George nie mógł powstrzymać łez, kiedy spojrzał na Petera. – Myślałem, że straciłem cię na zawsze – powiedział. "Nie ma ojca. Zawsze wracałem.

Przepraszam, że musiałem wyjeżdżać, ale to zawsze będzie mój dom. Myślę, że chciałbym teraz iść do swojego pokoju." Peter położył się na łóżku i zamknął oczy. Myślał o byciu prawdziwym.

Śnił o Jenny. Kiedy rano obudził go śpiew ptaków, Peter był zdezorientowany, że nie mógł sobie przypomnieć ostatnich kilku godzin. Słyszał, jak ojciec na dole robi śniadanie, więc wyszedł z sypialni. Zatrzymał się na długo przed dotarciem do kuchni.

Doświadczał nieznanego doznania. To było w jego głowie, ale dochodziło przez nos. To było ciepłe uczucie, które wydawało się pokrywać wewnętrzną powierzchnię jego nozdrzy.

Przeszedł przez drzwi i zapach stał się silniejszy, był w stanie wyczuć, skąd to doznanie i jego oczy spoczęły na kilku tostowanych kromkach chleba, które leżały na talerzu ojca. Do tej pory zapachowi towarzyszył bogaty tłusty aromat masła. Wziął kawałek, przyłożył go do twarzy i wciągnął powietrze. Poczuł ciepło chleba i masło spływające mu po brodzie. Włożył go do ust i odgryzł kawałek.

Przeżuł i stwierdził, że odruch połykania pojawia się automatycznie. Po policzku Petera spłynęła łza i zmieszała się z roztopionym masłem. George uśmiechnął się, jakoś rozumiejąc, że jego syn się zmienił. Podał mu rolkę ręczników kuchennych, żeby wytrzeć twarz.

Wrażenie bycia prawdziwym człowiekiem napływało na niego ze wszystkich stron – i to naraz. To było naprawdę przytłaczające. Smak, dotyk i zapach stały się teraz jego częścią.

Jadł i pił wszystko, co było w zasięgu wzroku, tylko po to, żeby zobaczyć, jacy są. Nieuchronnie odkrył, że picie dużej ilości płynów ma efekt uboczny. Z pełnym pęcherzem pospieszył do łazienki, żeby się załatwić. Kiedy patrzył, jak złoty strumień spływa (pozornie) bez końca w dół rondla, zaczął się z siebie śmiać. Przypomniał sobie, jak Jenny się śmiała i nagle poczuła w sobie pustkę.

Kiedy wrócił do kuchni, jego ojciec wyczuł zmianę nastroju: „Co się stało Piotrze?”. – Nie jestem pewien, ojcze. Zastanowił się przez chwilę, po czym spróbował wyjaśnić: „Spotkałem kogoś, kto potrzebuje mojej pomocy i myślę, że będę musiał ją znaleźć”. Peter opowiedział George'owi o Jenny, wyjaśniając, że to ona przekonała go, że powinien uciec z cyrku; gdzie był wykorzystywany dla zysku przez Joe.

Ze sposobu, w jaki mówił jego syn, starzec mógł stwierdzić, że rozwinął w nim głębokie uczucie do dziewczyny. - Musimy to dobrze przemyśleć, Peter. Na początek nie wiemy, gdzie ona teraz jest. Oczywiście, jeśli poczekamy wystarczająco długo, cyrk tu wróci.

Zbolały wyraz twarzy syna powiedział mu, że to nie jest opcja. „Dobrze, więc zajmijmy się tym; do tej pory przenieśli się na nowy obszar. Więc jeśli byłeś na północnym wschodzie, dokąd prawdopodobnie udają się dalej?”. Peter był pobłogosławiony dobrą pamięcią i przypomniał sobie, co Joe powiedział mu pierwszego dnia. „Północny wschód był ostatnim obszarem ich cyklu, więc teraz zaczyna się od nowa.

Przeniosą się na południowy wschód”. „Czy któryś z nich wspomniał, gdzie były te witryny? To duży obszar. Kent, Sussex, Essex w rzeczywistości cała Wschodnia Anglia!”.

„Cóż, Joe wspomniał o przeprowadzce na przeciwległy koniec kraju. To może mieć znaczenie. Może to oznaczać południe Londynu, a nie północ”. George powiedział: „Cóż, to trochę zawęża.

Czy możesz wymyślić coś więcej, co mogłoby pomóc?”. Peter zmarszczył brwi, przypominając sobie rozmowy, które słyszał. Nagle przypomniał sobie zabawną historię, którą opowiedziała mu Jenny; konwój zmierzał wzdłuż wybrzeża w kierunku Eastbourne, kiedy Joe poczuł rozpaczliwą potrzebę oddania moczu.

Wciągnął pojazd do zatoczki i wyskoczył. Stały strumień moczu zaczął pryskać na krzak, na którym stał, gdy nagle na ścieżce zza niego pojawiła się grupa wędrowców. Nie można było zatrzymać się w połowie, więc mężczyzna z cyrku po prostu kontynuował, uśmiechając się z przerażeniem na twarzach kobiet w grupie.

Ryknęła ze śmiechu, gdy opowiedziała mu o jednej kobiecie, która nie mogła oderwać wzroku od jego penisa. Zaczerwieniła się i oblizała usta, zanim została odciągnięta przez swojego partnera. – Eastbourne – powiedział. – Eastbourne? George odpowiedział.

"Tak, a przynajmniej na tym obszarze." George powiedział Peterowi, żeby zaczął pakować kilka rzeczy do zabrania ze sobą. Na szczęście miał do dyspozycji dwa porządne plecaki. Jego planem był wyjazd do Eastbourne i rozpoczęcie tam dochodzenia. Jeśli już byli, to może mogliby dowiedzieć się, dokąd zmierzają dalej. Jeśli nie, będą musieli poczekać, aż pojawi się Cyrk.

Rozdział 1. Folkestone nie należało do najbardziej dochodowych miejsc dla showmana, ale zwykle miał kilka drobnych planów zarobkowych, które mu pomagały. Wynajęcie Jenny nie było tanie, ale wielu mężczyzn (i kilka kobiet) było gotowych zapłacić. Niedługo po przyjeździe jeden z jego poprzednich klientów podszedł do niego z transakcją. Po prostu miał być drużbą na weselu przyjaciela i był odpowiedzialny za zorganizowanie wieczoru kawalerskiego.

Był pod takim wrażeniem Jenny, że pomyślał, że zrobi dobrą rozrywkę na wieczór. - Więc chcesz wynająć Jenny na cały wieczór? — zapytał Joe, a kasy w jego mózgu już zaczęły dzwonić. — Cały wieczór? Nie, kolego. Chcę ją tak długo, jak będziemy imprezować. Właściwie przez całą noc”.

Joe nie był w najmniejszym stopniu zainteresowany tym, co stanie się z Jenny. Wiedział, że zrobi tak, jak jej kazano. wyśledzony i przyciągnięty z powrotem do niego. Lanie, które jej zadał, było zarówno złośliwe, jak i sprytne.

Upewnił się, że nie pozostawił śladów, które byłyby widoczne, gdy miała na sobie kostium. Oczywiście nie mógł jej zatrudnić do chwilę, ale wiedział, że nie spróbuje ponownie uciec. „To będzie cię kosztować niezły grosz. I nie chcę, żeby została uszkodzona, prawda?”. "Zapomnij o wszystkich warunkach, ile?".

"Pięć tysięcy.". "Pięć tysięcy funtów? W twoich snach kolego! Dam ci tysiąc." Twarz Joego nie zmieniła się, ale jego głos stał się cichszy. - Nie marnuj mojego czasu, synu.

Nie powiedziałeś żadnych warunków. Cztery tysiące. "Tysiąc piećset.". „Cztery.”.

"Dwa.". „Cztery.”. Mężczyzna wziął głęboki oddech, po czym zatrzymał się, po czym powiedział: „Dwa i pół to tyle, na ile jestem przygotowany. Jeśli nie, wychodzę stąd i już nie wrócę”. Joe wpatrywał się w niego przez dwadzieścia sekund, starając się nie okazywać rozbawienia.

– Gotowe – powiedział. "Mam dla ciebie pracę jutro wieczorem. Podrzucę cię po koncercie." "Jak mam wrócić?" zapytała Jenny. – Odbiorę cię rano – odpowiedział Joe. - Masz na myśli, że muszę zostać na noc? Jenny nie martwiła się tym szczególnie.

Zrobiła to już raz dla klienta. Mężczyzna był dość łatwy do pokonania i zasnął po półtorej godziny. Tym razem udało jej się dobrze przespać noc w wygodnym łóżku. – To… przyjęcie – powiedział Joe. Jenny nie zrozumiała.

Założyła, że ​​będzie towarzyszyć klientowi na imprezie (która prawdopodobnie byłaby trochę szalona, ​​np. orgia). Nie zdawała sobie sprawy, że sama ma być „imprezą”.

„Wieczór kawalerski”. Minęła chwila, zanim to, co powiedział Joe, dotarło do niej. Potem zdała sobie sprawę, czego się od niej spodziewał. "Nie! Nie mogę! To znaczy, byłem tylko z jednym mężczyzną na raz!".

"Słuchaj, zrobisz to, czy ci się to podoba, czy nie. To dobrze zarabia. Dostaniesz z tego nawet dwieście dla siebie. Możesz sobie kupić jakieś ubrania czy coś." Jenny nie była ani trochę zainteresowana pieniędzmi. Ilekroć była z jednym klientem, czuła, że ​​ma wszystko pod kontrolą, ale z… ilu? Joe nawet jej tego nie powiedział.

Przełknęła i zapytała: „Ile?”. Właściwie nie znał odpowiedzi, ponieważ nie zapytał, więc Joe powiedział: „Cztery, może pięć”. „Tym razem bicie będzie o wiele gorsze, jeśli mnie zawiedziesz, dziewczyno. Teraz cała ta rozmowa mnie podnieca, chodź tutaj i zajmij się interesami”.

Z ustami pełnymi kutasa Joe, Jenny nie mogła powiedzieć nic więcej. Zajęła się zadaniem, starając się nie krztusić, gdy trzymał jej głowę w dłoniach i szorstko pieprzył jej ładne usta. Pokaz był ostatnim w tym miejscu, a ręce Cyrku zaczęły natychmiast zdejmować sprzęt. Tymczasem Jenny szybko zdjęła kostium i wzięła prysznic.

Joe powiedział jej, żeby się pospieszyła, ale chciała zwlekać jak najdłużej. Kazano jej ubierać się tak seksownie, jak tylko mogła (ale bez bycia cierpkim). Miała na sobie dopasowany biały koronkowy biustonosz i majtki. Stringi były noszone poza cienkimi paskami do pończoch. Jej pończochy były czarne, przezroczyste i ze szwem.

Jenny miała na sobie cienką białą bluzkę pod marynarką swojego biznesowego garnituru. Spódnica miała cztery cale nad kolanem, ale miała cztery cale rozcięcie z tyłu na tyle, by ukazywać ślad pończoch podczas chodzenia. Całość dopełniała para czarnych lakierowanych butów na wysokim obcasie. Nerwowo wsiadła do pojazdu Joego. Spojrzał zachłannie, gdy wyciągnęła nogę do góry, odsłaniając przestrzeń kremowego uda ponad kontrastującym ciemnym ściągaczem jej pończoch.

Kusiło go, żeby zabrać ją z powrotem do swojej przyczepy kempingowej, ale wiedział, że robi się późno. Wyraźnie wzięła pod uwagę jego instrukcje, a skutki, jakie na nim wywierała, bez wątpienia odczują klienci. Pochylił się i wsunął rękę pod jej spódnicę. – Lepiej po prostu upewnijmy się, że jesteś gotowy – powiedział Joe. Jenny posłusznie rozchyliła nogi i poczuła, jak Joe wsuwa do środka rękę.

Jego palce przesunęły się prosto do jej łechtaczki i zaczęły ją pocierać i drażnić. W ciągu minuty jej oddech stał się cięższy i zamknęła oczy. Showman przesunął palcami w dół i potarł jej wargi sromowe, delikatnie badając jej pochwę opuszkami palców. - O tak, Jenny. Jesteś teraz miła i gotowa.

Joe usiadł i uruchomił silnik. Odjechał, gdy Jenny wciąż próbowała zapanować nad sobą, z rozstawionymi nogami, majtkami zsuniętymi na bok i cipką na widoku. Przesunęła rękę między nogami, ale Joe złapał ją za nadgarstek i powiedział: „Nie! Możesz to zostawić na imprezę”. Dom był wolnostojący i odsunięty od drogi za drzewami iglastymi. Gdy podjeżdżali, usłyszeli ochrypły śmiech dochodzący z otwartych okien.

Jenny zaczęła się bać. Joe odpiął jej pasy i kazał jej iść i zapukać do drzwi. Kiedy się otworzył, mężczyzna, który ułożył aranżację, wstał i patrzył na nią z góry na dół, z szerokim uśmiechem na twarzy.

– Cześć Jenny, wejdź i dołącz do imprezy – powiedział Terry. Wziął ją pod ramię, zamknął drzwi i przeszedł korytarzem do pokoju, z którego dochodziły wszystkie dźwięki. Ku jej przerażeniu w pokoju znajdowało się sześciu mężczyzn, z których wszyscy wydawali się już zatopić sporą ilość piwa.

Gdy weszli, czworo z nich podniosło się głośnym okrzykiem. Ten, który milczał, był wyraźnie przyszłym panem młodym i siedział w fotelu wyglądającym nieco gorzej. "Harry, kolego, zdecydowaliśmy, że nie możemy świętować twojej ostatniej nocy jako wolnego człowieka bez dawania ci małego prezentu i oto ona!". Jenny prawie została wrzucona na kolana Harry'ego.

Przez chwilę zastanawiała się, czy wszystko, co musiała zrobić, to opiekować się nim przez noc – to byłoby całkiem proste. Jej nadzieje rozwiały się, gdy ktoś chwycił jego dłoń i wsunął ją brutalnie pod jej spódnicę między nogi. "Idź Harry.

Utknij w mate!". Jej spódnica była podciągnięta do bioder, aby wszyscy mogli zobaczyć, jak Harry grzebał w jej kroczu. Nagle wydawał się wystarczająco trzeźwy, by skoncentrować się na tym, co robił.

Odciągnął klin jej majtek na bok i zaczął próbować wkładać dwa palce do jej cipki. Wsuwali się łatwo, nawet w tej niezręcznej pozycji. W pokoju rozległy się okrzyki radości. - Widzisz? Mówiłem ci, że to mała napalona suka, prawda? powiedział głos, który rozpoznała.

Jej kolano zostało wyciągnięte na zewnątrz, aby rozłożyć nogi. Harry zrozumiał aluzję i wsunął trzeci palec w jej cipkę, zanim zaczął ją ruchać. Gdy jego działania przyspieszyły, Jenny zaczęła tracić kontrolę i zaczęła jęczeć. Kiedy czwarty palec próbował w nią wejść, krzyknęła głośno i podeszła, nie mogła powstrzymać bioder przed przytulaniem cipki do jego dłoni. Zanim zdążyła dojść do siebie, Jenny została ściągnięta z kolan Harry'ego i zmuszona do siedzenia przed nim.

„Harry stary kolego, przygotuj się na najlepszego lodzika, jakiego kiedykolwiek będziesz miał w życiu”, powiedział mu Terry. Jenny wiedziała, czego się od niej oczekuje. Pochyliła się do przodu i zaczęła rozpinać muchy Harry'ego.

Gdy zanurzyła rękę w środku, Terry zatrzymał ją i kazał jej wyprowadzić go właściwie. Pas i pasek były rozpięte, a ona ściągnęła mu bokserki i spodnie do kolan (inni mężczyźni podnieśli go, żeby mu pomóc). Nawet w stanie pijaństwa kutas Harry'ego był twardy jak skała. Delikatnie go potarła, pochylając się, by pocałować końcówkę.

Jenny czuła, jak dłonie pieszczą i głaszczą jej pośladki, kiedy otwierała usta i lizała wokół głowy. Obserwujący mężczyźni sapnęli, gdy jej usta opadły, biorąc większość trzonu za jednym zamachem. Wycofała się, aż w środku znalazła się tylko głowa, po czym ponownie opadła.

Zrobiła to jeszcze dwa razy, zanim w końcu zmusiła się do schodzenia do podstawy penisa i szturchania jego jąder brodą. Harry jęczał w ekstazie. Jego ręce wsunęły się w jej bluzkę i zaczął ściskać jej piersi przez cienki koronkowy materiał stanika. Zanim zorientowała się, co się dzieje, Harry uniósł biodra i podszedł, strzelając głęboko w gardło Jenny.

Kiedy usiadła z powrotem, pozostali mężczyźni okazywali swoje uznanie dla dotychczasowego występu. Próbowała zignorować grubsze uwagi, które usłyszała. Terry odezwał się: „OK Jenny, teraz, gdy Harry został załatwiony jako pierwszy, czas zacząć imprezę”.

Jenny wstała. „Czy miałbyś coś przeciwko, gdybym najpierw wypiła drinka? Moje gardło przydałoby się trochę nawilżenia” – zapytała. "Jasne.

Czy wódka i lemoniada się nadają? Nie mamy nic poza piwem." Jenny skinęła głową. Napój, kiedy przyszedł, był w wysokiej szklance i był pełny po brzegi. Od pierwszego smaku mogła stwierdzić, że nie było w nim dużo lemoniady. "Nadchodzę! Oczyść pokłady!" ktoś krzyknął. Mężczyźni natychmiast wypili resztę swoich drinków.

Wszyscy odwrócili się i spojrzeli na Jenny, czekając, aż pójdzie w ich ślady. Gdy szklanka zaczęła się przechylać, śpiewali zachęty, dopóki nie skończyła. Płyn spalił jej drogę do gardła.

Przynajmniej zmyło to smak nasienia Harry'ego, ale wiedziała, że ​​alkohol zacznie działać niedługo. Mężczyźni usiedli na krzesłach i siedzeniach i zaczęli krzyczeć: „Strip, strip, strip!”. Przed znalezieniem własnego miejsca, Terry pochylił się blisko Jenny i powiedział: „Zrób to dobrze. Chcę, żeby każdy kutas w tym pokoju był twardy jak skała, zanim skończysz”. Uderzył ją w tyłek i usiadł.

Mężczyźni zaczęli ją zachęcać wykonaniem „Striptizerki”, ale w miarę postępów ich gardła wysychały i patrzyli w milczeniu. Jenny zaczęła chodzić przed nimi do przodu i do tyłu, przesuwając dłońmi po swoim ubranym ciele. Kiedy jej ręce dosięgły jej tyłka, chwyciła oba policzki i nadąsała się do mężczyzn.

To ich uciszyło, a ona jeszcze niczego nie usunęła. Marynarka była powoli rozpinana, a ona żartobliwie ją rozchyliła, aby odsłonić, jak koronkowy biustonosz prześwituje przez przezroczysty materiał. Kurtkę w końcu odrzucono i żaden z mężczyzn nie mógł nie zauważyć, że widoczne są ciemne otoczki Jenny, a same sutki twarde, wystające prawie pół cala.

Powoli rozpięła bluzkę, zaczynając od mankietów. Zostawiła ubranie, rozpinając spódnicę. Drażniła mężczyzn, prawie dwie minuty zajęło jej upuszczenie go na podłogę. Bluzka wylądowała na niej i zaczęła seksownie tańczyć. Jenny kręciła biodrami, szczególnie gdy była odwrócona od nich, pokazując swój wspaniały tyłek.

Jenny była pewna, że ​​wszyscy mężczyźni są już twardzi. Czterech z nich wyjęło fiuty i już je pocierało. Po wypiciu zaczynała czuć się trochę podchmielona, ​​ale nadal była w stanie normalnie funkcjonować. Kiedy zapięcia stanika zostały rozpięte, Jenny przyłożyła miseczki do piersi i poruszała mięsistymi kulami. Ruch miękkiej koronki na jej już pobudzonych sutkach był prawie nie do zniesienia.

Jej cipka zaczęła stawać się jeszcze bardziej mokra z niecierpliwości. W końcu upuściła go na podłogę, a mężczyźni głośno gwizdali (klaskanie jedną ręką było niepraktyczne). Bawiła się nimi przez chwilę dłużej, zanim zwróciła uwagę na stringi. Odwracając się plecami do publiczności, Jenny stopniowo opuściła majtki na biodra, wyciągając cienki pasek materiału z pęknięcia jej tyłka. Gdy zsunęła je po nogach, zgięła się prawie dwukrotnie, odsłaniając gładko ogolone i opuchnięte wargi cipki.

Z miejsca, w którym siedzieli, mężczyźni mogli zobaczyć, jaka jest wilgotna. Pocieranie kogutów ustało, ponieważ wszystkim groziło przekroczenie punktu bez powrotu. – Chodź tu, mała dziwko – powiedział gardłowo Terry. Zsunął się na kanapie i zsunął spodnie i spodnie.

„Chodź, pieprz mnie! Owiń swoją mokrą cipkę wokół mojego fiuta”. Jenny chwyciła jego penisa i opuściła się. Nie mogła się powstrzymać, kiedy przyszła prawie natychmiast, ale zatrzymała się tylko na chwilę, zanim przesunęła się z powrotem na jego długość.

Poruszała się szybko, mając nadzieję, że szybko go wykończy. Jeden z pozostałych nie mógł dłużej czekać i skierował się, by stać z boku. Koniec sofy Terry'ego. Przyciągnął głowę Jenny do swojego czekającego kutasa. Objęła go jedną ręką i chwyciła jego lewy pośladek, aby móc się uspokoić, gdy pieprzyła się z Terrym i ssała kutasa w ustach.

Żadne z nich nie mogło trwać zbyt długo po jej erotycznym pokazie i poczuła, jak pompuje się w nią z obu końców w tym samym czasie. Jenny miała nadzieję, że satysfakcja każdemu z mężczyzn będzie potrzebna tylko raz, ale jeszcze na nią nie liczyła. Terry powiedział jej, żeby przeleciała Harry'ego, jednocześnie opiekując się pozostałymi trzema mężczyznami.

Uklękła okrakiem na nim, odwrócona twarzą do pana młodego, a potem opuściła się. Jeden z mężczyzn stanął przed nią, aby mogła wziąć go do ust. Pozostali stali po obu stronach, żeby mogła ich masturbować.

Kiedy udało jej się głęboko wbić trzon, trzymała ją za głowę, a mężczyzna wbijał ją i wysuwał. Był bardzo szorstki i kobieta przestraszyła się, że ją skrzywdzi. Na szczęście jego konstytucja nie była zbyt silna i wkrótce wycofał się, by spryskać jej twarz gorącymi, mlecznymi wylewami.

Jeden z pozostałych dwóch mężczyzn wszedł, by go zastąpić. Wydawał się być najmniej uzdolnionym z grupy iz łatwością wślizgnął się między jej usta. Użyła języka, żeby szybko go wyprowadzić. Nagłe ciepłe rozpryskiwanie się na jej dłoni i prawym policzku powiedziało jej, że drugi członek właśnie wybuchł. Widok spływającego z podbródka Jenny okazał się zbyt ciężki dla ostatniego mężczyzny i zaczął pompować swoje nasienie po jej języku.

Po usunięciu ich z drogi Jenny mogła ponownie skoncentrować się na Harrym i własnej przyjemności. Odkryła, że ​​ponownie desperacko potrzebowała uwolnienia. Pieprzyła go mocno, podczas gdy on chwycił jej piersi i ścisnął je pożądliwie.

Chrząknęła, kiedy uszczypnął i pociągnął ją za sutki, ale czuła, że ​​jej orgazm szybko się zbliża. Do tej pory mocno wbijała się w penisa młodego mężczyzny, prawie siniacząc łechtaczkę na jego kości łonowej. Na szczęście Harry w końcu przyszedł tuż przed Jenny, bo kiedy krzyczała w ekstazie, straciła kontrolę nad swoimi kończynami i opadła na niego, ześlizgując się z jego członka i lądując na podłodze. Jenny pomogła usiąść, a do jej ręki włożono kolejny napój. "Nadchodzę! Oczyść pokłady!" ona uslyszała.

Jenny zaczęła pić wódkę tak szybko, jak tylko mogła. Terry podniósł Jenny i odprowadził ją do drzwi. "Lepiej idź do łazienki i umyj się.

Wejdź po schodach i to pierwsze drzwi po prawej." Gdy Jenny szła korytarzem, poczuła, jak lepki, biały płyn mężczyzn spływa po jej nogach i wsiąka w bluzki pończoch. W łazience Jenny zrzuciła buty i rozpięła klamry szelek. O dziwo, pończochy wciąż były całe i nie schodziły się po drabinie.

Zdjęła je ostrożnie, zamierzając je później umyć i użyć ponownie. Naga weszła pod prysznic i włączyła go. Minęło kilka sekund, zanim ciepło przedostało się przez rurę, ale początkowa chłodna woda pomogła jej trochę oczyścić głowę. Kiedy wyszła i owinęła się ręcznikiem, zauważyła zegar na ścianie.

Nie było jeszcze nawet północy. Jenny wzięła buty, pończochy i pas do pończoch i zeszła na dół. Kiedy weszła do pokoju, wszyscy mężczyźni byli nadzy, rozebrali się, gdy była na górze. Sześciu nagich mężczyzn siedziało, patrząc na nią łapczywie, wszyscy mieli kolejną erekcję. Najwyraźniej noc była jeszcze młoda.

„Zdecydowaliśmy się zagrać w grę”, powiedział Terry. "Ja, Bob i Harry jesteśmy niebieską drużyną. Jimbo, Albie i Tom to czerwona drużyna." Jenny wsunęła kolejny drink, tuż przed tym, jak ponownie rozległ się okrzyk „Nadchodzące”. Wcisnęła płyn do gardła, niepewna, czy w ogóle była w nim jakaś lemoniada. Do tej pory zaczynała się czuć zamroczona.

"C… O co chodzi z grą?" wymamrotała. „To rodzaj sztafety. Pieprzysz niebieską drużynę, dopóki nie przyjdziesz, a potem czerwona drużyna przejmie. Jeśli któryś z członków zespołu przyjdzie, musi odejść.

Przerażenie tego, co właśnie zostało zasugerowane, wymagało czasu, aby zarejestrować się w pijanej mgle umysłu Jenny. Zanim zdołała powstrzymać się od pytania, powiedziała: „Co się wtedy stanie?”. Terry uśmiechnął się złośliwie. – Kto wie – powiedział.

"Może zaczniemy wszystko od nowa. Albo znowu możemy wymyślić inną grę." Dwaj najmniej pijani członkowie niebieskiej drużyny ściągnęli Harry'ego z krzesła i położyli go na podłodze. Co ciekawe, mimo że był ledwo przytomny, jego penis wciąż pulsował nieznanym jej życiem, wywołanym chemicznie. - Harry znowu jest pierwszy? wybełkotała. "Nie.

Tak jak powiedziałem, pieprzysz nas wszystkich jednocześnie!”. Teraz Jenny dokładnie zrozumiała, co mówi; miała trzy dziury i zamierzali wykorzystać je wszystkie naraz! „Nie, proszę! Nie mogę tego tam znieść! Nie tak wielu z was! Jenny nie była obca seksowi analnemu, ale robiła to tylko przy pojedynczych okazjach, z jednym mężczyzną, a to zdarzało się rzadko. – W porządku. Terry wydawał się tego oczekiwać.

Pozornie znikąd wyciągnął sześciocalowy wibrator i podał go Jenny. „Użyj tego na swojej cipce i zrób to ładnie i gładko, a potem możesz rozluźnić nim swój tyłek, gdy będziemy patrzeć”. Znowu zły uśmiech. Jenny opadła na kolana w rozpaczy.

Rozwinęła się i odrzuciła ręcznik na bok wraz z resztą ubrania. Włączyła wibrator i zaczęła pocierać nim łechtaczkę. Gdy ruch zaczął przynosić efekt, ustawiła pod kątem czubek do jej pochwy. Zbyt szybko jej soki znów zaczęły płynąć, a dildo z łatwością wsuwało się i wysuwało. „Dalej, zabieraj się do roboty!”, powiedział niecierpliwie Terry.

Kobieta opuściła głowę na podłogę i przeniosła taniec plastik dalej zaokrąglony między jej nogami. Przyjemne łaskotanie wokół fałdy Mała dziurka wywołała trzepotanie głęboko w jej żołądku. Trzon przeszedł przez napięte mięśnie zwieracza, które próbowały go z powrotem wysunąć.

Stopniowo, delikatnie popychała go coraz głębiej z każdym pociągnięciem, aż początkowy ból zelżał. Prawie zaczęła się dobrze bawić, zapominając, gdzie jest, dopóki Terry nie zabrał jej urządzenia i odrzucił na bok. Podczołgała się do miejsca, gdzie Harry leżał na podłodze i usiadła na nim okrakiem. Sięgając w dół, uniosła główkę jego penisa i umieściła go między wargami cipki. Zanim skończyła przesuwać się w dół, poczuła, jak główka kutasa Terry'ego trąca jej odbyt.

To boli! Och to boli! Jenny skrzywiła się z bólu, ale on nadal ją wciskał. Nie było czasu na dalszą refleksję, gdy trzeci członek niebieskiej drużyny ustawił się nad głową Harry'ego i zaoferował jej kutasa za usta. Jenny czuła się, jakby toczono ją ze wzgórza w beczce. Mężczyźni pchali i ciągnęli we wszystkich kierunkach.

Nigdy jeszcze nie miała orgazmu podczas stosunku analnego, ale teraz znalazła się w pobliżu tego pierwszego razu. Mężczyźni niechętnie przestali ją pieprzyć, kiedy przyszła, ale czerwona drużyna nalegała i odciągnęła ich od niej. W ciągu kilku sekund znalazła się w identycznej sytuacji, ale z trzema różnymi kutasami. Jej cipka, usta i tyłek zostały jeszcze raz splądrowane.

Przyszła ponownie i drużyny zamieniły się. Niebiescy zmienili swoje pozycje, tym razem z Terrym pod nią i Harrym opartym o krzesło przed nią. Podekscytowanie Boba, gdy wszedł w jej tyłek, było zbyt wielkie, by mógł wstać i w ciągu pół tuzina uderzeń rozerwał w niej zawartość jego jąder.

Wycofał się i wdrapał się z powrotem na krzesło, wyczerpany. Terry chwycił Jenny za biodra i wbił ją w swoje narzędzie. Jej posiniaczona łechtaczka uderzała go w karę. Niemal nie zdając sobie z tego sprawy, wróciła. Czerwona drużyna przejęła kontrolę i oni też się rotowali.

Z obrzydzeniem zdała sobie sprawę, że mężczyzna przed nią był tym, który pieprzył jej tyłek jakiś czas wcześniej. Na szczęście (?) smak szybko się zmył, gdy stracił panowanie nad sobą i wypchnął swoje nasienie do jej ust. Obaj pozostali członkowie czerwonej drużyny mieli trudności z utrzymaniem tempa.

W końcu to ten pod nią był pierwszy, doprowadzając do własnej kulminacji. Jenny myślała, że ​​gra może się teraz skończyć, ponieważ nie widziała, jak Harry mógłby pieprzyć jej odbyt. Nie mógł nawet stać prosto bez oparcia się o coś.

Myliła się. Terry powiedział jej, żeby usiadła okrakiem na nim i wsadziła jego penisa w jej tyłek. Gdy wsunęła się z powrotem, kutas Terry'ego przedarł się przez jej usta. Mogła posmakować własnej cipki, jego przyjścia i gorzej. Terry wciskał się w usta Jenny tak mocno, że zaczęła się krztusić, ale nie przestał.

Tym razem nie trzymał jej głowy, co oznaczało, że gdy pchnął do przodu, została wepchnięta z powrotem na trzon Harry'ego. Nagłe ciepło zalało jej wnętrzności, gdy Harry przyszedł, ale nie była w stanie odsunąć się od niego, gdy jej usta były pieprzone. W końcu poczuła, jak ręce Terry'ego chwytają boki jej głowy i wpychają jego kutasa głęboko do jej gardła, po czym puszczają kolejny potok.

Jenny upadła na podłogę, bliska omdlenia. Wokół niej większość mężczyzn, z wyjątkiem Terry'ego i Albiego, zapadła już w pijackie odrętwienie. "Dostaniesz dziwkę.

Gra jeszcze się nie skończyła." Terry sięgnął i pociągnął ją na nogi. "Albie wygrał nagrodę." Ledwo mogła utrzymać otwarte oczy. "Jaką nagrodę?" wyszeptała. - Ty, oczywiście! Teraz może z tobą zrobić, co tylko zechce.

Jenny chciała płakać. Jednak jeszcze z nią nie skończyli. Albie był niepewny na nogach, ale zdołał wstać z sofy i podszedł do niej. Złapał ją za włosy i przyciągnął jej twarz do swojego wciąż twardego penisa.

Jenny desperacko go ssała, gwałtownie kiwając głową w górę iw dół, mając nadzieję, że szybko go sprowadzi. Nagle została odepchnięta i obrócona. Przebił jej cipkę jednym szybkim ruchem i zaczął w nią uderzać, mocno uderzając udami o jej pośladki. Niemal czuła, jak się zbliża, ale wycofał się, a potem ponownie skierował ją w odbyt.

Czekała, desperacko mając nadzieję, że teraz skończy. Ale jej ostateczne upokorzenie przyszło, kiedy się wycofał, odwrócił ją twarzą do siebie i wepchnął ją z powrotem do ust. Uniosła się; wycofał się i spryskał jej oczy i nos nasieniem.

Albie ponownie opadł na sofę i zasnął. Jenny upadła na podłogę, gdzie była i zemdlała. Terry narzuciła ręcznik na bezwładną postać i uśmiechnęła się. Nikt w pośpiechu nie zapomni tej wieczoru kawalerskiego.

Terry obudził Jenny szorstko i powiedział jej: „Lepiej idź na górę i umyj się. Joe wkrótce cię odbierze”. Jenny miała kaca, była zmęczona i bardzo, bardzo obolała.

Strumienie wody pod prysznicem były prawie bolesne. Kiedy się ubrała, stwierdziła, że ​​jej majtki i stanik były zbyt szorstkie w stosunku do jej maltretowanego ciała, więc je porzuciła. Nie wymieniła pończoch.

Zostały zaprojektowane tak, aby wyglądały seksownie i nie sądziła, że ​​kiedykolwiek znów będzie wyglądać lub czuć się seksownie. Terry spotkał ją na dole schodów. – Wyglądasz szorstko – powiedział. "Czy jesteście teraz wszyscy mili i czyści?".

Jenny skinęła głową. – Dobrze – powiedział. „Jest coś, czego pragnąłem zrobić”.

Przycisnął ją do ściany i pocałował w usta, wciskając język między jej usta. Smak stęchłego piwa był odrażający, ale pozwoliła mu się tym zająć, prawie wyszła z frontowych drzwi. Wolność czekała. Czy to było? Opadła ją ciemna depresja, gdy zdała sobie sprawę, że nigdy nie będzie wolna, nie kiedy Joe ją kontrolował.

Terry podciągnął spódniczkę i ku jej zaskoczeniu opadł na kolana i zaczął lizać jej cipkę. Nawet teraz zdradziło ją jej libido i odkryła, że ​​nie jest w stanie kontrolować trzepoczących fal, które przejęły kontrolę. Kiedy w końcu ją wypuścił, Terry powiedział: „Będę musiał cię teraz puścić, ponieważ nie sądzę, żebym był w stanie dostać kolejną przeszkodę przez co najmniej tydzień!”. Jenny zamknęła za sobą drzwi, potknęła się po schodach i wsiadła na tył samochodu Joego, gdzie zwinęła się i straciła przytomność.

Rozdział 1. Brak samochodu lub możliwość prowadzenia samochodu były główną wadą planu George'a i Petera, aby zlokalizować Jenny. Wiedzieli, że oddają mały strzał w ciemności, ale udanie się do Eastbourne wydawało się słuszne.

Na szczęście nie trzeba było podróżować aż do Londynu, ponieważ dostępna była trasa przez Fareham i Brighton. Niedługo potem przybyli do Eastbourne. Peter powiedział George'owi, że czuje głód, kolejne nowe uczucie, więc przeszli ze stacji do pizzerii po drugiej stronie drogi. Kiedy ich apetyty zostały zaspokojone, dwaj mężczyźni przeszli niewielką odległość do Centrum Informacyjnego. Młoda kobieta za biurkiem była bardzo pomocna, najwyraźniej zafascynowana przystojnym wyglądem Petera i chętna do pomocy.

Sprawdziła na swoim komputerze i zaczęła szukać. W ciągu kilku minut znalazła to, czego szukała. – Tak, oto jest – powiedziała.

„Będą umiejscowione na wybrzeżu w Pevensey Bay. Pierwszy koncert ma się odbyć w weekend, w sobotnie popołudnie”. Peter i George nie mogli uwierzyć w swoje szczęście.

Cyrk musi wrócić w tej właśnie chwili! Podziękowali Julie (od jej plakietki z imieniem), zeszli na wybrzeże, a następnie udali się do hotelu, który zarezerwowali na noc. Było tanie, ale było czyste. George uznał, że ważne jest, aby się uspokoić i wypracować odpowiedni plan działania. Najpierw musieli udać się do Pevensey Bay.

Na szczęście w drodze do hotelu minęli sklep, w którym wypożyczali rowery. Potem wyjechali i zobaczyli, jak leży ziemia. Podróż miała zaledwie pięć mil i była stosunkowo płaska, więc dotarli do Pevensey po zaledwie czterdziestu minutach jazdy na rowerze w spokojnym tempie.

Zauważyli z pewnej odległości Big Top wznoszący się w górę i zwolnili, by się zatrzymać, by obejrzeć scenę. Rzeczywiście, po drugiej stronie mogli dostrzec cztery na cztery Joe'go zaparkowanego obok jego przyczepy kempingowej. Zgodzili się, że teraz nic nie da się zrobić, więc wrócą pod osłoną ciemności. Kiedy Joe i Jenny przybyli na miejsce, przeniosła się do przyczepy kempingowej i została tam przez resztę dnia, płacząc.

Lubiła seks i pogodziła się z tym, że wyświadczanie Joe niewielkich przysług jest ceną bezpieczeństwa, które zapewniał. Nie była szczęśliwa, kiedy zaczął ją zapraszać do spania z innymi mężczyznami, ale czuła, że ​​nie ma wyboru. Gdzie jeszcze mogłaby się udać?. Teraz przyszłość Jenny wydawała się ponura, prawie słyszała, jak umysł Joe zastanawia się, ile pieniędzy może na niej zarobić, zwłaszcza na gangbangach, jakich doświadczyła ostatniej nocy. Bolał ją każdy mięsień w jej ciele.

Jej cipka, tyłek i usta były obolałe, a gardło tak podrażnione, że nie mogła mówić, a nawet przełykać bez znacznego dyskomfortu. Gdy tylko weszła do przyczepy, wzięła kolejny prysznic, ale nadal czuła się brudna. Mogłaby przysiąc, że wciąż czuje zapach mężczyzn, ich piwa i tytoniu na swoim nagim ciele. Joe powiedział Jenny, że musi wyzdrowieć do sobotniej nocy, ponieważ miał dla niej kolejną pracę.

Nawet nie zadała sobie trudu, by zapytać, co miał na myśli. Kiedy przypomniała sobie, jak bardzo była szczęśliwa z Peterem tak niedawno, depresja, którą czuła, jeszcze bardziej się nasiliła. Nie było wyjścia, gdy płakała, zastanawiała się, jak łatwo byłoby popełnić samobójstwo. Peter i George złapali pociąg, który jechał dwa przystanki, a następnie przeszli resztę drogi do miejsca cyrku. Zbudowano główny namiot i wszystkie boczne wystawy.

Było teraz mało ruchu, ponieważ większość załogi była zmęczona po długim dniu pracy. Albo wycofali się do własnego mieszkania, albo wybrali się na spacer do najbliższego pubu. W niektórych przyczepach, w tym Joe's, paliły się światła. W środku rozmawiał z Jenny. „Daj spokój dziewczyno, wiem, że nie jest ci aż tak źle.

Nadal możesz chodzić, prawda? Poza tym nie chcę cię pieprzyć, chcę tylko loda. Nie możesz oczekiwać, że pójdę bez teraz, czy możesz?”. Jenny wstała z łóżka i podeszła do niego, cały czas patrząc na podłogę. Kiedy dotarła do Joego, uklękła.

– Tak lepiej – powiedział. "Wiesz, że to ma sens." Sięgnęła, by rozpiąć jego rozporek, ale przerwało jej pukanie do drzwi. "Co do cholery?" Joe powiedział ze złością: „Kto to do cholery jest?”. Jedyną odpowiedzią było kolejne pukanie do drzwi.

Joe podszedł i otworzył go wściekle. Przed nim stał uśmiechnięty mężczyzna, jego srebrne włosy rozjaśnił blask karawany. – Pan Cockcroft? Joe Cockcroft? – zapytał uprzejmie mężczyzna.

„Kto pyta?”. "Próbuję wyśledzić miejsce pobytu Jenny Cricket i wierzę, że możesz mi pomóc." Joe był zły. Po pierwsze dlatego, że przerwano mu, gdy Jenny miała się na niego zejść, a po drugie dlatego, że nie miała krewnych i nie było nikogo, o kogo można by się troszczyć ani jej szukać. Cokolwiek chciał ten żałosny człowieczek, na pewno nie dostanie swojej „złotej gęsi”.

– Nigdy o niej nie słyszałem – powiedział. W tle Jenny szlochała. "Przędzarka?" Dzwonił George. "Czy to ty?". Ograniczona cierpliwość Joego pękła, wyszedł z przyczepy i chwycił starca za gardło.

Już miał zacząć mu grozić, kiedy poczuł mocne klepnięcie w ramię. "Nie sądzę, że powinieneś to robić, Joe." "Piotr?". Odpowiedź Joe była szybka.

Puścił George'a, odwrócił się i wbił potężny cios w żołądek Petera. Głośnemu wydechowi towarzyszyło jego podwojenie. Nigdy wcześniej nie czuł bólu ciosu, a ten był niezwykle potężny. Showman podszedł kolanem do twarzy młodego mężczyzny. Dopiero jego szybkie reakcje uratowały go przed złamanym nosem, a może i gorzej.

Pojechał z ciosem i przewrócił się do tyłu. George podszedł, ale Joe z pogardą powalił go na podłogę. Śmiał się z głupoty mężczyzny. Zwrócił uwagę z powrotem na Petera, który próbował wstać. Już miał zobaczyć, jak dobra będzie jego głowa jako piłka nożna.

Błąd Joe polegał na skoncentrowaniu się na dwóch mężczyznach. Kij bejsbolowy, który trzymał dla ochrony w przyczepie kempingowej, zakołysał się powolnym łukiem, ale kiedy się połączył, znajdował się na samym końcu, dzięki czemu wywierał maksymalny efekt. Peter zobaczył, jak oczy Joego zaszkliły się, zanim osunął się na kolana, a potem przewrócił na bok. Jenny stała w świetle z progu, zamrożona z przerażenia tym, co właśnie zrobiła. Peter podniósł się i zmniejszył dzielącą ich odległość w dwóch krokach.

"Przędzarka!" powiedział, biorąc ją w ramiona, a następnie całując ją w usta. Czar prysł i wtopiła się w jego objęcia. Kiedy przestali się całować, uśmiechnęła się i powiedziała: „Miałam nadzieję, że przyjdziesz, ale nigdy nie pozwoliłam sobie uwierzyć, że przyjdziesz”. Para pomogła George'owi wstać.

„Przestańcie się mieszać” – powiedział im. „Wszystko w porządku, ale musimy sprawdzić, czy jest”. Skinął głową w kierunku leżącej postaci Joe.

Jenny pochyliła się i sprawdziła. „Ma puls i oddycha. Nie sądzę, żebym go tak mocno uderzyła, więc pewnie niedługo się ocknie”. — W takim razie lepiej ruszajmy — oświadczył Peter.

Trio odeszło z miejsca, ignorując każdego, kogo widzieli, gdy szli. Poruszali się tak szybko, jak się odważyli, opuszczając jak najszybciej główną drogę i skręcając w boczne drogi, aby dokonać ucieczki. Była już północ, kiedy grupa w końcu z bocznej drogi zbliżyła się do nadmorskiego hotelu. Peter i Jenny zatrzymali się i wciągnęli George'a w cień, kiedy zobaczyli pojazd Joego jadący powoli wzdłuż Royal Parade.

Na szczęście oddalał się od nich. Pewni, że niedługo wróci, pospieszyli w niewielkiej odległości do wejścia do hotelu i wpuścili się z kartą do pokoju. W ciągu sześćdziesięciu sekund znaleźli się w swoim pokoju i poczuli się znacznie bezpieczniej. George usiadł na krześle, a Peter zasugerował, żeby Jenny położyła się do łóżka i trochę się przespała.

Po tym, jak zaczęła drzemać, światła zostały wyłączone, co pozwoliło mu trochę odsunąć zasłony i czuwać. Widział, jak samochód Joe przejeżdżał obok niego jeszcze trzy razy, ale mężczyzna szukał, a nie znajdował. Następnego ranka trio udało się na stację, wciąż nie spuszczając oka z Joego.

Znowu szli bocznymi drogami, aż znaleźli się blisko wejścia. Na szczęście droga, którą przebyli, pozwoliła im dostrzec dziób pojazdu showmana, zanim przeszli przez ulicę i stali się widoczni. Cofnęli się do drzwi i zaczęli dyskutować, co powinni zrobić dalej.

„Z pewnością musimy po prostu poczekać, aż odjedzie? Wtedy możemy przelecieć i wskoczyć do pociągu” – powiedział Peter. George wiedział lepiej: „Nie zrobi tego, przynajmniej nie bez kogoś innego. Wskazał dalej na drogę, gdzie inny samochód jechał powoli w kierunku pojazdu Joe. Z miejsca, w którym stali, obserwowali, jak podciąga się przed. Minutę później stanęli jak najdalej w drzwiach i wstrzymali oddech, gdy Joe odjeżdżał.

Poczekali, aż śledzący podniósł gazetę z siedzenia pasażera i zaczął czytać, po czym wymknął się w przeciwnym kierunku. Wkrótce zdali sobie sprawę, że Joe nie wrócił do cyrku, ale kontynuował poszukiwania. Zobaczyli zarówno jego pojazd, jak i jeszcze jeden, kiedy schylali się i nurkowali przez najmniejsze uliczki, nieustannie kierując się na zachód, z dala od centrum Eastbourne. Podróż, która powinna zająć dwadzieścia pięć minut, zakończyła się czterokrotnie dłużej ze względu na ich potrzebę ostrożności. W końcu dotarli na skraj miasta.

Istniało ryzyko, że można ich było zobaczyć z drogi, gdy wjeżdżali na ścieżki prowadzące do South Downs, ale w ciągu kilku minut ich postęp został ukryty przez teren. "Pójdziemy do Brighton. Myślę, że powinniśmy być bezpieczni, aby dostać się tam pociągiem." Przez chwilę podróżowali w milczeniu, dopóki Peter nie przemówił: „Nie rozumiem, dlaczego Joe wkłada tyle wysiłku, aby nas znaleźć? To znaczy wiem, że chciał na nas zarobić, ale czy my naprawdę tyle warte?”.

— Nie — powiedziała Jenny. "Ale to może być." Podniosła oprawiony w czarną skórę notatnik. „Zapisał wszystkie… wydarzenia, do których… zostaliśmy wynajęci.

To może oznaczać wiele kłopotów dla wielu ludzi i jestem pewien, że zamierza to wykorzystać na nich w końcu. To prawdopodobnie jego plan emerytalny – powiedziała ze smutnym uśmiechem. Obaj mężczyźni zatrzymali się i spojrzeli na nią z otwartymi ustami. Myśleli to samo; gdyby Jenny nie zabrała książki, Joe równie dobrze mógłby zignorować ich ucieczkę.

Ale wtedy Jenny, pomimo wszystkich swoich wad, była w zasadzie przyzwoitą osobą i czuła, że ​​musi chronić innych przed kontrolą Joe. George jako pierwszy zdał sobie sprawę z prawdziwego znaczenia. „Prędzej czy później Joe zda sobie sprawę, że nas zgubił. Kiedy to zrobi, domyśli się, że marnował swój czas.

W końcu wie, dokąd idziemy!”. Nadeszła kolej Jenny, by stać z otwartymi ustami. "O nie! Będzie na nas czekał, kiedy wrócimy!".

— Ale on nie wie, gdzie mieszkamy — powiedział Peter. „Wie jednak, gdzie spotkał cię po raz pierwszy, prawda? I to było w niewielkiej odległości od miejsca, w którym mieszkasz. Wszystko, co musi zrobić, to zapytać kogoś w pobliżu, a oni z pewnością dowiedzą się, gdzie„ sławny rzeźbiarz ” zyje.".

Szli dalej w milczeniu. Wzdłuż wybrzeża biegnie droga South Downs. Kredowe wzgórza zostały ścięte przez działanie fal tworzących surowe białe klify, nad którymi grupa chodziła. Z dala od drogi zapomniano o ich obawach związanych z pogonią i nawet w obecnym stanie niepokoju mogli cieszyć się piękną scenerią w południowym, zimowym słońcu.

Być może dlatego zapomnieli, jak blisko głównej drogi zbliżali się do latarni morskiej Belle Tout. Ścieżka prowadziła ich obok muru otaczającego prywatną posiadłość. Prawie na końcu ściany od strony lądu usłyszeli pojazd zbliżający się wzdłuż toru prowadzącego do budynku. Wszyscy odwrócili się, by popatrzeć, kiedy usłyszeli, jak Joe strzela w silnik, i wyskoczyli zza drugiego końca ściany.

Peter złapał Jenny i George'a i pociągnął ich za róg. Miał nadzieję, że granica po tej stronie została zbudowana w taki sam sposób jak po stronie wschodniej; z doglegem w ścianie i wejściem na posesję. Kiedy biegli, Jenny wyciągnęła książkę i powiedziała: „Czy damy mu to?”. Peter złapał notatnik i zepchnął je z pola widzenia za ścianę.

Natychmiast wybiegł i wzdłuż klifu, próbując skusić Joego, by poszedł za nim i pozwolił innym uciec. Za kierownicą Joe zmrużył oczy, gdy zauważył Petera biegnącego razem ze swoim „jajkiem” w jednej ręce. Poprowadził samochód w górę zbocza i postawił stopę w pogoni. Na tym etapie Peter nie miał innego planu niż zapewnienie bezpieczeństwa ojcu i kobiecie, którą kochał. Zatrzymał się na krawędzi klifu i odwrócił się do Joego, z książką uniesioną w prawej ręce, gdzie mężczyzna mógł ją zobaczyć.

Być może właśnie to spowodowało, że Joe chwilowo stracił koncentrację, jego cel był wyraźnie widoczny. Zbyt późno zdał sobie sprawę, że jego ofiara stoi na skraju urwiska. Pospiesznie nacisnął hamulce i poślizgnął się coraz bliżej przepaści. Peter uskoczył na bok, ale zderzak pojazdu zranił go w kostkę i złamał ją.

Koła zatrzymały się w odległości kilku cali od krawędzi. Z ogromnym bólem Peter obejrzał się i zobaczył Joego uśmiechającego się z złośliwą radością. Zobaczył, jak porusza się, by otworzyć drzwi, gdy nagle rzucił się do przodu. Joe zostawił bieg i zdjął stopę ze sprzęgła. Przód pojazdu opadł z krawędzi i Joe próbował się wydostać.

Ponownie, zbyt późno, zdał sobie sprawę, że nadal ma zapięty pas bezpieczeństwa. Krawędź urwiska zawaliła się, a gdy samochód przewrócił się, Joe skoczył w bezpieczne miejsce, ale palce jednej ręki nie wystarczyły, by go uratować i on również spadł na czekające poniżej skały. Epilog. Rok później Peter i Jenny mieli córkę.

Nazwali ją Sapphire Fay Nocchia po jej „babci”. George był wystarczająco bogaty, by utrzymać całą rodzinę, ale Peter nalegał, żeby zarobił na swoje utrzymanie i wrócił do pracy w ogrodzie (ale bez korzyści, jakie Milly była gotowa zaoferować). Zyskał reputację wykonującego dobrą robotę i rzetelnego. Jenny była całkowicie szczęśliwa prowadząc dom rodzinny, ale odkryła, że ​​ma ukryty talent do pracy z małymi dziećmi i założyła dobrze prosperującą i uczęszczaną żłobek. Gdy dorosła, Sapphire wykazywała powinowactwo ze sztuką, a przed jej szóstymi urodzinami zaczęła przyglądać się pracy dziadka.

Wkrótce potem zaczęła rzeźbić w glinie i zaskoczyła wszystkich swoimi umiejętnościami. Sapphire wyrosła na piękną kobietę i przekroczyła reputację swojego dziadka jako artysty. W stworzonych przez nią postaciach było coś niemal… magicznego….

Podobne historie