Najlepsi przyjaciele na zawsze - część jedenasta z trzynastu

Przyjaciele w potrzebie są prawdziwymi przyjaciółmi.…

🕑 43 minuty minuty Miłośnicy żon Historie

ROZDZIAŁ 21: „Więc wydawało się, że trochę złagodniał? Czy to właśnie mówisz?” powiedziała Claire. „Tak, w pewnym sensie. Powiedział, że pomyśli o różnych rzeczach.

I myślę, że tak będzie. Teraz musi myśleć o niej, nie tylko o sobie. Ta mała zmarszczka może być tym, czego potrzebuje, by dostać z dziesięciocentówki” powiedział Rodney. „Mój Boże, mam nadzieję, że tak.

Cholernie nadszedł czas, co do tego nie ma żadnych, kurwa, wątpliwości” — powiedziała. – Nigdy nie miałeś większej racji – powiedział. „Więc dokąd się stąd wybieramy” – powiedziała. „Czekamy.

Nie możemy naciskać na faceta. Jest po prostu zbyt niezależny, by przyjąć cokolwiek od kogokolwiek. Dałem mu do myślenia; jestem tego pewien. I trochę go popchnąłem, tak jak było . Zrobiłem to ładnie, prawie błagalnie, ale trochę przesunąłem kopertę.

Teraz piłka jest po jego stronie.”. "Człowiek!" powiedziała. „Myślę, że jeśli tylko będziemy cierpliwi. On się pojawi. Prawdopodobnie niedługo przyjdzie z wizytą, a ona będzie z nim.

Kiedy to się stanie, on i ja przeniesiemy się na patio i zaoferuj z ręki coś małego i miej nadzieję, że ugryzie. Ale w końcu to on będzie musiał przełamać lody, jeśli tak można to powiedzieć "- powiedział. „Tak, myślę, że masz rację. Po prostu pozwól mu podjąć decyzję.

Niech sprawy potoczą się naturalnym torem, cóż, miejmy nadzieję” – powiedziała. „To mniej więcej rozmiar. I jeszcze jedna rzecz” - powiedział. „Poinformowałem go, że chętnie pomożemy jego przyjaciołom, jeśli pozwoli”. — Sammy'ego i Henry'ego? powiedziała.

„Tak, i ci dwaj faceci, którzy wisieli z nim, kiedy był na ulicy. „Mack i Roy to ich imiona”. „Naprawdę? Cóż, w porządku, jeśli o to chodzi, jak sądzę” – powiedziała.

„Tak, i to może być impuls, którego potrzebuje nasz facet, żeby to zebrać” - powiedział. "Rebeka!" Powiedziałem otwierając drzwi. „Cześć tato”, powiedziała, „Mam nadzieję, że wszystko w porządku.

Po prostu zdecydowałam się wpaść”. – No dobrze, dobrze – powiedziałem. „Ann jest z tyłu. Poproszę, żeby do nas dołączyła. Jak długo możesz zostać?”.

„Bez ograniczeń czasowych. Cokolwiek działa” – powiedziała. - Dobrze, usiądź i zaraz wracam - powiedziałem.

Wyszedłem na patio z tyłu. Moim zamiarem było zamiatanie tego cholerstwa. Była dobra w poruszaniu się o jednej kuli podczas prac domowych.

Potrafiła manipulować miotłą i zbierać liście, które o tej porze roku nieustannie piętrzyły się na tarasie. Uśmiechnąłem się do niej pracowicie, podbiegając do niej. - Mamy gościa - powiedziałem.

Odwróciła się w moją stronę. "Gość?" powiedziała Ann. "Tak, Rebecca. Chyba zdecydowała, że ​​może po prostu wpaść i zademonstrować swoją nowo odkrytą niezależność, ma teraz własny samochód," powiedziałem.

Ania uśmiechnęła się. „Tak, prawo jazdy i samochód to pierwszy smak niezależności nastolatki, która ma osiemnaście lat” – powiedziała. „W każdym razie, nie każmy naszemu gościowi czekać”.

Wróciliśmy do środka, do salonu. "Cóż, cześć, Rebecca," powiedziała Ann podchodząc do młodszej kobiety i przytulając ją. - Tak, na pewno, cześć - powiedziała Becca.

„Twój tata mówi, że masz samochód”, powiedziała Ann. - Tak, właściwie kilka dni temu - powiedziała Becca. „Pomyślałem, że wpadnę. Miałem nadzieję, że będziesz.

I mam też inne wieści”. - Tak, cóż, to bardzo miłe z twojej strony, że wpadłeś - powiedziałem. "Aktualności?". – Tak.

Tato, w przyszłym tygodniu zaczynam studia. Zamierzam studiować biznes – powiedziała. "Wow!" – powiedziałem ze szczerym entuzjazmem.

„To wspaniale, Becca”. „Dzięki, tato. Wiesz, tato, teraz, kiedy mam samochód, mam nadzieję, że do mnie zadzwonisz i przyjadę po ciebie, żebyś też odwiedził nas w domu.

Czy to w porządku” – powiedziała. „Wiem, że tacie i mamie by się podobało. Ja mam zajęcia tylko w poniedziałek i środę”. Wiedziałem, że nazywała mnie i tatę złodzieja żon, ale z jakiegoś powodu lub bez powodu nie przeszkadza mi to już tak bardzo jak kiedyś, no cóż, zanim pojawiła się Ann.

– No, nie wiem – powiedziałem. „Nie chcę cię wyrzucać”. „Tato, to nie byłoby problemem i nie wyrzucałbyś mnie.

Musisz to wiedzieć” – powiedziała. — Hm — powiedziałem. Właśnie wtedy Ann wróciła z półmiskiem wypełnionym trzema mrożonymi herbatami, które była w stanie unieść jedną ręką. Była w całkiem dobrej formie, biorąc pod uwagę jej obrażenia; Cóż, pod tym względem armia dobrze sobie z nią poradziła.

Nadal ćwiczyła w domu. Miała zestaw hantli i kilka innych rzeczy, których używała, by zachować siłę. — Dzięki — powiedziałem.

„Naprawdę byłem spragniony”. – Ja też – powiedziała Rebeka. – No, dobrze – powiedziała Ann. „Mam nadzieję, że nie jest za słodkie”. Zwracała się do Becci.

Nastąpiła chwila ciszy, na którą Ann spojrzała z ukosa. "Miód?" powiedziała, zwracając się do mnie. Becca odwracała wzrok, ale nie było to oczywiste. - Nie, nic. Becca mówi, że byłaby gotowa nas odebrać, żebyśmy mogli odwiedzić jej mamę i tatę w ich domu - powiedziałem.

Głowa Becci obróciła się. – Tato, nie miałam na myśli… – zaczęła. – W porządku – powiedziałem. „Wiem, że nazywasz go tatą.

Mam na myśli, że mieszkałeś z nim przez całe życie, więc myślę, że to całkiem naturalne, że nazywasz go tatą. Rozumiem twoją sytuację. Naprawdę.

Przyszedłem na przedstawienie trochę późno. To jest.". — Tak, cóż, to bardzo miło z twojej strony — powiedziała Ann.

„Myślę, że twój tata tutaj i ja bylibyśmy wdzięczni, gdybyś od czasu do czasu nas odbierał. To znaczy, jeśli nie będzie to dla ciebie kłopotem”. „Nie, żadnych problemów” – powiedziała Becca. "Chcę.". – No dobrze – powiedziała Ann.

Obaj rozmawiali, a ja dużo się uśmiechałem, dużo kiwałem głową i od czasu do czasu dodawałem potwierdzające pomruki, gdy obaj kontynuowali. Moja kobieta i ja mieliśmy rozmawiać w niedalekiej przyszłości, w najbliższej przyszłości, gdy tylko moja córka wyjedzie. Moja kobieta była szefem, ale zamierzałem domagać się prawa do udziału w tej konkretnej sprawie, o tak! A potem było kilka tygodni później.

Ann kazała mi się ubrać; mieliśmy jechać w odwiedziny. Becca przyjechała po nas, by dostarczyć nas do swojego domu, rezydencji Pollardów. Prowadziła dla mnie fantazyjną furgonetkę z windą wspomagającą. Zmarszczyłem brwi, ale Ann nie.

Postrzegała to jako przydatną pomoc i nie znosiła ode mnie żadnych negatywnych myśli. Był sobotni poranek, 8:00 sobotni poranek. Jechałem na tylnym siedzeniu, które było również dostępne windą.

Ann jechała ze strzelbą z przodu. "Wow!" powiedziała Ann, „to jest jakiś samochód!” Widzę, że ma ręczne sterowanie takie jak twój tata.” To było nowe; wcześniej nie miał takich elementów sterujących. Dobry stary Rodney szedł pierwszą kabiną, żeby jego program został zaakceptowany.

„Tak, tato, to znaczy mąż mojej mamy kupił go i naprawił dla taty, twojego męża” – powiedziała Rebecca. Musiałem się wtrącić. „Becca, Ann i ja nie jesteśmy małżeństwem.

I przestań się martwić nazywaniem męża twojej mamy tatą. W porządku. Naprawdę, rozumiem. Dobrze?” Powiedziałem i powiedziałem to z naciskiem. „Jeśli zrobi się to niejasne, kiedy będę w pobliżu, po prostu wyjaśnimy, o kogo chodzi i to wszystko.

Dobrze?”. – Dobrze, tato – powiedziała. Ania się roześmiała. Na pewno kochałem tę kobietę.

Miałem się z nią ożenić i to jak najszybciej. Musiałem tylko kupić pierścionki. Wydaliśmy większość naszych pieniędzy na rzeczy, które trzeba było zrobić w domu, odkąd się wprowadziłem.

Ale byłem już prawie na etapie, w którym mogłem sobie na nie pozwolić, pierścionki. To byłby tylko pierścionek zaręczynowy i obrączka, nic nadzwyczajnego, ale wiedziałem, że jej to nie przeszkadza. Byłem tego pewien. Znała moją sytuację.

Claire spotkała nas na werandzie, kiedy przyjechaliśmy. Byłem na mojej deskorolce po wyjściu z samochodu. Wjechanie windą na dziesiąte piętro było bardzo proste, a Rodney już na nas czekał, kiedy tam dotarliśmy. - Cieszę się, że mogłaś mnie odwiedzić - powiedział. „Mamy kawę, a to drogie rzeczy” - powiedział ze śmiechem.

- Tak, cóż, nie spodziewałbym się niczego innego - powiedziałem i wcale się nie śmiałem. „I napiję się kawy. Potrzebuję jej”.

„Usiądź, usiądź” – powiedział, dając mi znak, żebym wstała i usiadła na kanapie. Ann już na nim czekała na mnie. Zrobiłem zgodnie z zaleceniami.

Poszedł po kawę. "Więc co myślisz o naszej córce i jej prowadzeniu," powiedziała Claire zwracając się do mnie. – Ona ma się dobrze – powiedziałem. „Na pewno”, powiedziała Ann i jest naprawdę dobra w korzystaniu z tych specjalnych elementów sterujących.

„Tak, przygotowałem te specjalne”, powiedział Rodney, który przybył z kawą. „Tak, szkoda, że ​​nie stać mnie na coś takiego” Powiedziałem. „Możesz”, powiedział. „To znaczy, jeśli tego chcesz, możesz to mieć i możesz mi spłacić z czasem. Chodzi mi o to, czy nadal upierasz się przy byciu upartym w różnych sprawach.

„Pamiętam, jak mówiłeś, że kosztowało cię to 200 000 dolarów” – powiedziałem. „Wiesz, że nie stać mnie na coś takiego, stary Rodney”. gdybyś przyjął pracę, którą chciałbym ci zaoferować, ale bez presji. Wiem, że nie chcesz żadnych jałmużny, chociaż tak naprawdę nie byłyby jałmużną w prawdziwym tego słowa znaczeniu — powiedział.

— Mam na myśli albo samochód, albo pracę. — Zmieńmy temat, jeśli nie masz nic przeciwko”, powiedziałem. „Dobrze”, powiedział. Wydawał się trochę zirytowany, ale nie naciskał, ja też nie.

nasze życie. A robiąc to, wpadłem na pomysł: już niedługo będę biegł obok mojej przyszłej narzeczonej. A potem cała ich banda rzuciła się na mnie i zobowiązaliśmy się do pójścia do Grey Goose Inn na kolację tego samego wieczoru.

To Becca tak naprawdę wybrała to miejsce. Wygląda na to, że jej upodobania biegły w stronę drogich rzeczy. „Cóż, minął rok, odkąd był z Ann. Pomyśl, że może w końcu zdecydować się na jej poślubienie.

Jej siostra mówi mi, że chce się ożenić - powiedział Rodney. - Zrobi to. Facet jest zakochany, dzięki Bogu! Teraz, gdyby tylko wyluzował w sprawie ciebie i mnie," powiedziała Claire. "Tak, cóż, ma. On, oni, może nie wpadają często, ale według Becci, która tam bywa, czasami uraza nie jest już tak oczywista jak kiedyś” – powiedział Rodney.

„Nie wpadasz zbyt często? Rod, nie było ich od sześciu miesięcy. A byli tu tylko dwa razy od tamtej nocy w Grey Goose - powiedziała Claire. „Hmm, tak, a Denise też milczy na temat ich dwojga. Zapytałem ją o to, a ona mówi, że jej siostra powiedziała jej, żeby o nich nie mówiła.

Chcą prywatności i nie interesują się kontaktami towarzyskimi dużo — powiedział Rod. „Ona, Denise, powiedziała, że ​​mają się dobrze finansowo iw ogóle”. - Wiesz, Becca też niewiele o nich mówi.

Zapytam ją o to dziś wieczorem - powiedziała Claire. „Najwyraźniej nie ma problemu z pójściem tam. Wiem, że była tam wiele razy w ciągu ostatnich miesięcy. Byłem trochę niedbały, pytając ją o to, jak sobie radzą iw ogóle, ale dziś wieczorem to zrobię”.

Jej mąż skinął głową. – Tak, myślę, że powinieneś – powiedział. „Mama, tata, mój bio-tata, powiedział mi, że nie chce, żebym o nim rozmawiała. To znaczy i po wszystkim”.

„Tak, po tym, co usłyszał od nas wszystkich, jak mówiliśmy o nim. Rozumiem, co mówisz. Ale nie proszę, żebyś mi powiedział coś złego. Po prostu martwię się o niego, to wszystko.

On ma teraz dziewczynę i pewnego dnia prawdopodobnie się z nią ożeni, a kiedy to zrobi. „Mamo. to trochę nie w porządku”, powiedziała Rebecca.

„Hę? Co? Chcesz powiedzieć, że zerwali!” powiedziała jej matka; wyglądała na przerażoną. – Nie, nie, nie, nie to – powiedziała Rebecca. — Dobrze, a co? powiedziała Claire. „Mamo, tata Jimmy jest już żonaty” – powiedziała Rebecca.

Co powiedziałeś? powiedziała Claire. – Tatuś Jimmy i Ann są małżeństwem – powiedziała Rebecca. „O mój” – powiedziała jej mama. „Ale skąd wiedziałeś? To znaczy twój tata i ja nie wiedzieliśmy.

To znaczy skąd…” powiedziała Claire. „Mamo, to było w moje dziewiętnaste urodziny w zeszłym miesiącu. Tata zadzwonił do mnie, żeby złożyć mi życzenia urodzinowe. I cóż, poprosił mnie o przysługę.

Właściwie kilka przysług” – powiedziała Rebecca. „Przysługi? Jakie przysługi!” — powiedziała Claire Pollard. „Cóż, był w sądzie. Przyjaciółka Ann, która miała być druhną Ann, nie pojawiła się.

W każdym razie zadzwonił, żeby złożyć mi życzenia urodzinowe, a potem zapytał, czy byłabym chętna zastąpić przyjaciela Naprawdę nie miałam wyboru mamo, to znaczy po… – powiedziała. – Tak, tak, ale dlaczego nic nie powiedziałeś ani mnie, ani swojemu tacie? powiedziała Claire. „Cóż, to była druga przysługa.

Tata, to znaczy tata Jimmy, poprosił, żebym nie mówiła niczego, co on chciałby powiedzieć tobie i tacie” – powiedziała Rebecca. „Powiedziałem, że dobrze i tak”. - O rany - powiedziała Claire. „Twój tata będzie zły, ale myślę, że facet ma prawo robić, co chce, ale to”. „Mamo, chciałem ci powiedzieć, ale tata Jimmy powiedział, że chce ci zrobić niespodziankę.

Nie było żadnego wielkiego wesela. Nie było tam nikogo oprócz mnie i pana Sammy'ego, taty oczywiście i Ann; pokój.". „Oni są kim! A Rebecca co zrobiła!” Rodney Pollard nie do końca krzyczał. „Są małżeństwem, a nasza córka była druhną i nie, nic nam o tym nie mówiła ani przed, ani później.

Najwyraźniej mężczyzna prosił ją, żeby nam nie mówiła. Powiedziała, że ​​sam chce nam powiedzieć, co Jestem absolutnie pewien, że to prawda” – powiedziała Claire. - Racja, żeby mógł nam w tym ucierać nosy - powiedział. - Tak, myślę, że ma na myśli małą zemstę - powiedziała Claire. „Mieliśmy przed nim kilka ważnych sekretów, a teraz odwzajemnił przysługę.

Więc co teraz zrobimy?”. — Tak, chyba tak — powiedział. „I niewiele możemy zrobić.

Czekamy, aż ogłosi wielkie oświadczenie i ucieramy w nim nosy, tak jak powiedziałem”. "Może duży prezent ślubny?" powiedziała. Mężczyzna uśmiechnął się. „Dlaczego tak, rzeczywiście”, powiedział, nagle konspiracyjnie się uśmiechając.

„Oczywiście! I w obecności Ann. Będzie mu trudniej odmówić nam, jeśli będzie świadkiem różnych rzeczy. O tak, podoba mi się sposób, w jaki myślisz, Claire”. Jego żona uśmiechnęła się szeroko. „Może to jest prawdziwy punkt zwrotny” – powiedziała.

Siedziałam na deskorolce i podlewałam rośliny doniczkowe na ganku, kiedy dwa pojazdy zatrzymały się przed domem. Dziwne było to, że mój były najlepszy przyjaciel wysiadł z jednego z pojazdów, a moja była żona z drugiego. Patrzyłem, jak szli w stronę werandy. „Cóż”, powiedziałem, „to jest niespodzianka”.

- Pomyśleliśmy, że wpadniemy i pogratulujemy szczęśliwemu panu młodemu i miejmy nadzieję jego szczęśliwej narzeczonej - powiedziała Claire, nawet nie czekając, aż echo mojego powitania ucichnie, zanim dotrzemy do punktu ich wizyty. - Rebeka? Powiedziałem. Obaj jednocześnie skinęli głowami. Kiwnąłem im głową.

„Miałem nadzieję, że przynajmniej wyświadczy mi tę jedyną przysługę, o jaką ją kiedykolwiek poprosiłem. Myślę, że to zbyt wiele, by mieć nadzieję” – powiedziałem i tak, byłem złośliwy. - Nie bądź zbyt surowy dla swojej córki - powiedziała Claire. „Po prostu wyszło, kiedy wspomniałem, że ty i Ann możecie pewnego dnia wziąć ślub i czy nie byłoby miło„ gdyby ”i tak dalej”. – Tak, a kiedy zamierzałeś podzielić się z nami radosną nowiną – powiedział Rodney.

Chcieliśmy mieć własny samochód i móc przyjechać bez wzywania ciebie, Rebeki czy firmy taksówkarskiej, żeby po nas przyjechały. Oszczędziliśmy już wystarczająco dużo, albo prawie, żeby kupić ten, który chcemy — powiedziałem. – No dobrze, więc zaprosisz nas do środka? zapytała Claire, „a czy jest tu twoja lepsza połowa, jeśli mogę być tak śmiała, by zapytać?”. – Tak, tak, oczywiście, wejdź – powiedziałem.

„I tak, Ann jest z tyłu, zajmując się roślinami na patio. W pewnym sensie dzielimy obowiązki na niektóre z tych rzeczy, jeśli wiesz, co mam na myśli”. - Cóż, to miłe - powiedział Rodney.

Wprowadziliśmy się do domu. To był pierwszy raz, kiedy ta dwójka była w nim. Widziałem, że to oceniali. Wyraźnie widzieli, że to nic w porównaniu z ich skandalicznie drogimi wykopaliskami, ale było czysto i wygodnie iw żadnym wypadku nie było na co kichać. - Ładne miejsce - powiedziała Claire i nie, jej głos nie brzmiał protekcjonalnie.

Było dla mnie jasne, że ta dwójka robiła wszystko, co w jej mocy, by być dla mnie wsparciem, jeśli tak można to powiedzieć. - Dziękuję za to. Usiądź - powiedziałam, wskazując kanapę, która była naszym najlepszym meblem.

– Pójdę po Annę. Usiedli, a ja wybiegłem z powrotem po żonę. Zaskoczyłem ją, gdy podeszła do niej od tyłu. – Kochanie – powiedziałem.

Skoczyła. „Gimminy Cricket! Mąż mój. Przestraszyłeś mnie” – powiedziała Ann.

- Przepraszam kochanie, ale mamy gości. Powiedziałem. Spojrzała na mnie. — Pollardowie — powiedziałem. - I wiedzą, że jesteśmy małżeństwem.

Rebecca. Skinęła głową. „Jestem zaskoczona, że ​​nie byli tu wcześniej, gdyby prawda była znana” – powiedziała Ann. Weszliśmy do środka.

Pozdrowienia trwały pełne pięć minut. I chociaż niektóre z ich uwag wydawały mi się trochę nieszczere, nieraz mówili, jak miłe, przytulne i wygodne są nasze wykopaliska. Skutek był taki, że musiałem zgodzić się z ich ocenami: myślałem, że to też wszystkie te rzeczy. A potem jedliśmy o wiele za dużo tacos ułożonych przez moją żonę z niewielką pomocą mojej byłej żony: no cóż, pomogła je nadziać. „Powiem, Jim, że nie zaprosiłeś nas na wesele, to trochę źle z twojej strony” — powiedział Rodney.

Nie odpowiedziałem oczywistym faktem: że to było trochę złe z jego strony, że nie zaprosił mnie do łóżka z nim i moją żoną, podczas gdy przez trzy lata pieprzył ją za moimi plecami i robił ze mnie pieprzonego rogacza. Jaki byłby sens. „Zrobiliśmy to pod wpływem chwili. A ponieważ miałeś praktycznie nieograniczony wpływ i kontrolę nad moją córką przez całe jej życie, pomyślałem, że to sprawiedliwe, aby pomogła mojemu narzeczonemu w naszej ceremonii zaślubin. Mam nadzieję, że nie nie denerwować cię zbytnio – powiedziałem, a moje słowa były trochę nieszczere, więc myślę, że byliśmy kwita.

— Nie, nie — powiedział. „Wszystko w porządku, Jim. Claire i ja życzymy ci wszystkiego najlepszego i chcielibyśmy powiedzieć, że zawsze będziemy mieć twoje plecy, twoje i Ann. Mam nadzieję, że wierzysz mi, kiedy to mówię, Jim; naprawdę to mówimy nasze serca.".

- Okej, jasne - powiedziałem. Cóż, otrzymałem spojrzenie i skinienie głowy od Ann, kiedy mówił. — Jest jeszcze jedna rzecz, Jim, Ann — powiedział. — Panie Pollardzie? powiedziała Ann. Dlaczego zachowywała się wobec niego tak formalnie, było dla mnie tajemnicą.

Rozmawialiśmy o tym. Ale w każdym razie była. „Cóż, mamy dla was prezent ślubny.

I Jim, proszę, nie rób tego, co zwykle robisz i każ mi iść do diabła. Właściwie to trochę używany prezent, ale nie taki używany. Okej?” powiedział.

– Nie musisz nam nic dawać, Rodney… – zacząłem. - Jimie - powiedziała Claire. „Kiedy Ann i ja przygotowywaliśmy jedzenie. Rozmawialiśmy. W tym przypadku trochę poszedłem za twoimi plecami”.

Spojrzałem na moją żonę. "Anna?" Powiedziałem. „Wszystko w porządku, kochanie. Zgodziłem się na prezent. Mam na myśli nasz ślub, małżeństwo.

Dobrze?” powiedziała. Wiedziała, że ​​nie mogę jej niczego odmówić; do diabła, kiedy do tego doszło, Claire też o tym wiedziała. Kobiety rządziły nami, mężczyznami, co do tego nie było żadnych cholernych wątpliwości ani obejścia tego. Skinąłem głową. „Dobrze, więc co to za lekko zużyty prezent?” Powiedziałem.

„Nie bez powodu przyjechaliśmy dwoma samochodami, Jim, furgonetka jest twoja. Potrzebujesz jej i potrzebujemy, żebyś to zaakceptował. Dobra!” — powiedział, wskazując głową ulicę.

– Ja… – zacząłem. „Akceptujemy”, powiedziała Ann, wzmacniając to, co Claire powiedziała chwilę wcześniej. Spojrzałem na nią z dezaprobatą, ale rzeczywiście była szefem. Zaakceptowalibyśmy zbyt kosztowny dla nas prezent, furgonetkę. „Dobra, jeśli moja żona mówi, że jest w porządku, to myślę, że tak jest” - powiedziałem.

Rodney widział, że nie byłam zgodna z czymś tak dużym. Och, na pewno było go na to stać, ale dla mnie to nigdy nie było problemem: nie chciałam być mu nic winna, nie po tym, co mi zrobił, nie mówiąc już o tym, co zrobiła mi Claire. Tak, samochód byłby naprawdę przydatny, być może jedyna rzecz, która była dla mnie najbardziej przydatna. Ten fakt sprawił, że była to jedyna rzecz, którą odrzuciłbym wprost, gdyby nie nowa miłość mojego życia.

„Wspaniale”, powiedziała moja była żona. „Świetnie”, powiedział mój były najlepszy przyjaciel. „Och, i wypraliśmy go, zanim go przywieźliśmy. Jest w idealnym stanie.

Jest i wszystko w nim jest twoje. Dobrze?”. – Tak, tak, jasne – powiedziałem. -Dzięki, to miły prezent.

Mój były najlepszy przyjaciel uśmiechnął się uśmiechem kogoś, kto właśnie wygrał maraton; i chyba w pewnym sensie miał. „Rebecca nie towarzyszyła oszustom podczas ich wizyty u nas. Coś o tym, że jeden z jej przyjaciół potrzebował jej towarzystwa. Później dowiedzieliśmy się, że jej przyjacielem był niejaki Gerald, dziewiętnaście lat i chłopak naszej córki. być bardzo miłym facetem i kimś, kto będzie w pobliżu przez długi czas, oj tak, przez długi czas.

Na zewnątrz było chłodno, ale nasz taras był ogrodzony pleksiglasem, no cóż, połowa najbliżej domu była i tam się zatrzymaliśmy z nasze drinki. Powiedziałbym, że było przyjemnie. Właściwie dobrze się bawiłem, głównie dlatego, że miałem kobietę, która pod każdym względem dorównywała Claire, niezależnie od jej ran i urazów. Rodney osaczył mnie po naszej trzeciej rundzie drinków. Miał na mnie jeszcze jedną sztuczkę.

„Naprawdę cieszę się, że przyjąłeś nasz prezent dla ciebie, Jim, a to, prezent, jest wystarczająco mały. Ja to wiem i Claire na pewno to wie. Proszę - powiedział. - Tak, dobrze - powiedziałem. - Ann jest w tym dobra, więc ja też.

Ale mam jeszcze jedną prośbę, którą chciałbym ci przekazać. Czy to byłoby w porządku? - powiedział. Zmrużyłem oczy.

Jego ton głosu sprawił, że poczułem się nieswojo. - Okej - powiedziałem - co? - Praca, cholernie dobra. Co powiesz? - powiedział.

Zaśmiałem się. - Nie przesadzaj, Rod, stary kolego. Jeśli chodzi o pracę, dostaję ją sama i na własną rękę – powiedziałam.

Skinął głową, ale jestem pewna, że ​​spodziewał się mojej odpowiedzi i nic więcej nie zostało powiedziane. Reszta wieczoru była przyjemna, a potem zniknęli i znowu mieliśmy nasze miejsce dla siebie. Poświęciłem trochę czasu, aby ponownie zaparkować furgonetkę na podjeździe. Wtedy odkryłem, co miał na myśli ten człowiek, mówiąc, że wszystko, co było w furgonetce, będzie moje.

Wózek inwalidzki za 20 000 $ był w nim. Czy byłem wkurzony na to, co zobaczyłem, gdy ze mną snookerowali? O tak, ale najwyraźniej moja żona była w tym dobra, więc zgrzytnąłem zębami, przełknąłem dumę i westchnąłem, akceptując kolejny prezent od oszustów. ROZDZIAŁ 22: A potem było dziewięć lat później i byliśmy solidnie w średnim wieku i u progu starości.

Miałem 54 lata, moja Ann 45 i myślę, że dobrze sobie radziliśmy. I tak, nauczyła mnie, jak zadowolić i mogę powiedzieć z pewnym przekonaniem, że nauczyłem się i byłem zdeterminowany, aby nigdy nie zawieść mojej kobiety bez względu na wszystko. jak w miłości, poważnej miłości. Nigdy się z nią nie kłóciłem, nigdy. Jeśli kazała zrobić to w ten czy inny sposób, cokolwiek by to nie było, tak miało być i nie było dyskusji.

Dobrą wiadomością dla mnie było to, że postanowiła mnie uszczęśliwić i odwzajemniła moją miłość. Człowieku, byłem szczęśliwym sukinsynem czy co! Wszystko to, co zostało powiedziane powyżej, sprawiło, że zdobyłem żonę dzięki machinacjom pana Pollarda. Chociaż w Dolinie panował pokój, nigdy do końca nie pogodziłem się ze wszystkimi zdradami i złymi rzeczami, którymi obciążył mnie klan Pollardów. Nie byliśmy z nimi zbyt komunikatywni przez te ostatnie lata, chociaż widywaliśmy się w wielkie święta i kilka innych razy od czasu mojego ślubu z Ann. A Ann, choć bardziej skłonna do bliższych stosunków z Pollardami niż ja, nigdy nie naciskała.

Ona, Ann, miała jednak lepsze stosunki z Rebeccą niż z resztą z nich i chyba trzeba powiedzieć, że ja też. Widywaliśmy ją, Rebekę, nie rzadziej niż raz w miesiącu, a czasem częściej . Myślę, że mógłbym stwierdzić, że ona i ja mieliśmy nieco lepsze relacje ojciec-córka niż wcześniej; ale nie było wątpliwości, że pod tym względem wciąż byłem na drugim miejscu i tak po prostu było. Płynąłem z prądem.

I chyba trzeba tutaj zaznaczyć, że ukończyła college z wyróżnieniem Magna cum laude. Nie byłem do końca pewien, co to znaczyło, ale była to kwestia „honoru”, więc wiedziałem, że to dobrze. Byłem z niej z tego powodu dumny. I weszła w interesy ze swoim tatą, swoim drugim tatą. A pieniądze, które uzyskałem z ugody z Marcortem, pół miliona plus odsetki narosłe przez lata, zostały jej dostarczone w dniu ukończenia studiów.

Nie było nas tam, Ann i ja, ale usłyszeliśmy o tym po fakcie. Była pod ogromnym wrażeniem i wdzięczna. Claire z drugiej strony była trochę kwaśna w swojej aprobacie.

Tak jak wtedy czuła, że ​​powinnam była wykorzystać te pieniądze na założenie się, ponieważ było jasne, że żaden z nich nie potrzebuje mojej pomocy finansowej. W każdym razie moje dziecko było zachwycone, że znaczyło to dla mnie o wiele więcej, niż kiedykolwiek mogłyby mieć pieniądze. - Dobra, wiem, że nie zapomniałeś - powiedziała. „Więc jakie są plany? Nie narzucaj mi ich po prostu. Dobrze?” Miała oczywiście na myśli naszą dziesiątą rocznicę, do której został tylko miesiąc.

– Dobrze, dobrze – powiedziałem. „Zamierzamy zostać w Vegas przez cały tydzień. Szef dał mi zielone światło na wzięcie urlopu.

Sammy będzie mnie krył”. Dostałem pracę w mojej starej firmie, Allied, i nie, nie prowadziłem; Byłem teraz dyspozytorem. Henry miał w tym swój udział.

Był teraz szefem działu kadr i ingerował w moją sprawę, dzięki czemu wróciłem do pracy rok po ślubie z Ann. Wróciłem więc do pracy z kumplami i na moich starych terenach do tupania. Ale idę przed siebie. Ann też dostała lepszą pracę w firmie, z którą Rodney miał do czynienia; radziła sobie nawet lepiej ode mnie; cóż, miała swojego wojskowego DI do dodania do miksu.

– To wspaniale, kochanie – powiedziała. "Nie mogę się doczekać!" Cieszyłem się, że była zadowolona. Vegas było fajnym miejscem.

- Cieszę się, że się cieszysz - powiedziałem. - Tak, cóż, zaplanowałam też kolację na weekend - powiedziała. "Obiad?" Powiedziałem. „Tak, ty, ja, Becca, Sam, Henry i Pollardowie” – powiedziała.

„I zaprosiłem również Traynorów, ale jeszcze mnie nie potwierdzili. Zmarszczyłem brwi, ale nie sprzeciwiłem się. Kolacja była dla mnie w porządku, ale część listy gości to inna sprawa. Nigdy tak naprawdę nie wybaczyłbym oszustom za co mi zrobili, chociaż to wszystko było dawno temu, i dobrze się dogadywaliśmy.

„Więc trzymasz mnie za biurkiem, abym zajął się twoimi małymi wakacjami”, powiedział Sammy, ale był uśmiechając się. „Tak, to nasza dziesiąta. Więc idziesz na imprezę w sobotę wieczorem? - zapytałem. – Nie przegapiłbym tego – powiedział Sam.

„Brzmi jak wielu ludzi”. - Hmm, tak, może dziesięć albo coś koło tego - powiedziałem. Pollardowie? powiedział. Widział moje spojrzenie. "Tak, będą tam.

Cóż, zostali zaproszeni. Sam z nimi nie rozmawiałem, Ann tak, ale ja nie," powiedziałem. „Jim, naprawdę musisz pozwolić odejść wszystkim starym złym rzeczom. To było kurwa od zawsze” – powiedział Sam. Westchnąłem.

„Tak, wiem, że masz rację. Ann mówi to samo. Do diabła, też to sobie powtarzam. Po prostu nie wiem. Po prostu nie mogę pogodzić się z prawdą, że żona, moja żona, zrobiłby mi coś takiego.

I jestem ponad nią, ale… no, ale nie nad „tym”: jej tak, to nie. Wiem, że to nie ma większego sensu, ale to jest jak się czuję – powiedziałem. Skinął głową, „Chyba rozumiem, ale minęło już ponad dwadzieścia pięć lat, człowieku.

Naprawdę powinieneś już rzucić to gówno. Poza tym wiem, że żałują tego, co zrobili. Rozmawiałem z nimi więcej niż ty o tym wszystkim — powiedział Sammy. — Tak, może — powiedziałem.

- Często ich widujesz? Od dłuższego czasu niewiele o nich mówiłeś. Zaczynałem myśleć, że już po wszystkim, ale chyba nie - powiedział. Wzruszyłem ramionami.

– Mam to już dość – powiedziałem. „Ale z drugiej strony nie. Po prostu nie sądzę, żebym kiedykolwiek całkowicie z tym skończył. Nigdy im nic nie zrobiłem, żadnemu z nich; do diabła, kochałem ich, nadal to robię. A to pogarsza sytuację, ponieważ wiem, że nie mają dla mnie tego samego rodzaju uczuć ani szacunku, jaki ja zawsze miałem dla nich.

Więc zrobili mnie tak, jak to zrobili, cóż.” Mój przyjaciel skinął głową. Porozmawialiśmy trochę dłużej, po czym wróciliśmy do pracy. Lubiłem swoją pracę, a mój zdecydowanie za drogi wózek inwalidzki był naprawdę przydatny, mimo że miałem tylko minimalna potrzeba poruszania się w ciągu dnia pracy. Moje czterdzieści kawałków rocznie dodane do sześćdziesięciu zarobionych przez Ann, wliczając jej inwalidztwo wojskowe, pozwalało nam bardzo dobrze sobie radzić. Nie dostałem już żadnej niepełnosprawności, ponieważ ubezpieczenie społeczne nie pozwolę, gdybym pracował na pełny etat.

Ann, którą w końcu zdobył dla niej czarny kapelusz, była całkiem niezła. Pracowała jako asystentka w biurze w Harcort Industrial: dostawcy ropy i gazu dla hurtowników w całym stanie. A teraz my miał zorganizować przyjęcie. Byłem zdeterminowany, aby moja żona była zadowolona z wyniku.

Wiedziałem na pewno, że zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby to zorganizować. Przyjęcie miało rozpocząć się o 14:00, ale Rebecca przyjechała w południe. Pomagała Ann przygotowywać rzeczy.

W ostatniej chwili zdążyłam już dwa razy do sklepu te pozycje: napoje i pieprzony arbuz. „Wszyscy wkrótce tu będą, kochanie, musisz się ubrać” – powiedziała mi. Wymamrotałem coś, co mogło zostać odebrane jako sprzeciw, i poszedłem zrobić, co mi kazano. Dochodziła 2:00, a przed drzwiami wejściowymi pojawiła się już parada imprezowiczów. A pierwszy w kolejce? Traynorowie.

– Więc, jak się masz, James? powiedziała kapitan Dora Traynor. „Dobrze, Ann i ja radzimy sobie naprawdę dobrze. Mamy pracę, dom i siebie nawzajem; trudno przebić taki układ” — powiedziałem. – Cholernie pewna – powiedziała.

Kapitanowie po wstępnym powitaniu przemaszerowali obok mnie i podeszli do Ann, która wraz z Beccą była zamknięta z Sammym i Henrym, którzy właściwie przybyli tuż za Traynorami. Pomachały mi tylko, gdy również skierowały się w stronę dwóch organizatorek. Niespodziewanymi gośćmi, choć Ann wspomniała o nich tak, jak teraz pamiętałem, byli Mack i Roy z moich czasów na ulicy. Jeszcze większym zaskoczeniem był fakt, że Pollardowie nie przybyli. – Jest prawie 15:30 – powiedziałem.

„Hmm, tak, i tak, zauważyłam, że nie przybyli” – powiedziała. „Może postanowili nie przyjeżdżać. To znaczy, to nasza rocznica ślubu, a oni nie zostali zaproszeni na ślub, co z pewnością nastroszyło ich pióra – powiedziałem. – Wątpię w to.

Będą tutaj, pewnie przyniosą prezenty – powiedziała Ann. marszcząc brwi i kiwając głową jednocześnie. Więc pomyślałem, że oszuści nie przyjdą. Cóż, wszystko ma swoje plusy.

Ann podeszła do mnie. „Rebecca ich wezwała?”, powiedziała. „Tak myślę. Wątpię, żeby teraz przyszli – powiedziałam.

– Szkoda, będę za nimi tęsknić. – Nie musisz być taki złośliwy, mój mężu. To dobrzy ludzie. Na pewno popełnili błędy, duże, ale odrobili pokutę. Jeśli przyjdą, musisz usiąść z nimi i zakopać ten pieprzony topór.

Już czas – powiedziała. – Mam na myśli zakopanie topora na zawsze. – Hmm, może – powiedziałam.

– Nie, może o tym. Muszę to zrobić. Dobra Jim. Naprawdę tak myślę - powiedziała. - W porządku, jeśli to tak wiele dla ciebie znaczy - powiedziałam.

dziesięć lat i znosiłem gorycz, waszą gorycz, przez cały ten czas. Następne dziesięć lat będzie bez goryczy. Słyszysz mnie! — powiedziała.

— Tak, proszę pani — powiedziałem. A potem przybyli. Zastanawiałem się nad ich wymówką, co by to było. — Wiem, o czym myślisz — powiedział Rodney. ha! nawet cześć.

To był mój były najlepszy przyjaciel: najlepszą obroną było wyciśnięcie całego kortu i kilka naprawdę dobrze przemyślanych kłamstw! - Ciebie też witam, Rodney - powiedziałem. – I tobie też, Claire. Ze swej strony moja była żona nie odezwała się ani słowem. Coś się działo. Ogarnęło mnie prawdziwe podniecenie.

- Cześć, Jim - odezwała się w końcu. „I gratulacje z okazji rocznicy, twojej i Anny”. „Cóż, dziękujemy za to. I po prostu cieszymy się, że mogłeś to zrobić. Naprawdę nie trzeba wyjaśniać.

Po prostu czuj się jak w domu. Wszyscy są wszędzie. Więc.”. — Dziękuję — powiedział Rodney.

Widziałem, jak Ann odrywa się od Macka i Roya, którzy przybyli około czwartej. Może powinienem trochę wyjaśnić sytuację Macka i Roya. Obaj moi kumple z ulicy zostali zwolnieni, gdy ich fabryka, producent odzieży, a właściwie butów, przeniosła się do Meksyku. Nie mogli znaleźć pracy, obaj również porzucili szkołę średnią i wylądowali na ulicy, na której się poznaliśmy.

Ale dzięki znajomości mnie Rod zatrudnił ich wkrótce po moim spotkaniu z Ann i zamieszkaniu z nią. Mówię, że Rod ich zatrudnił, ale w rzeczywistości załatwił ich zatrudnienie w wieżowcu, w który inwestował. Dostali pracę i szkolenie do pracy, która polegała na konserwacji i naprawie budynku. Zarobili połowę tego, co mieli w fabryce obuwia. Kochali Rodneya.

W każdym razie widziałem, jak Ann do nas podeszła. – Witam, panie i panno Pollard – powiedziała swoim najbardziej przyjaznym tonem. Po wymianie pozdrowień odciągnęła Claire na bok. Ich zachowania były bardzo poważne.

Zastanawiałem się nad tym. „Więc, Rodney, jak tam wszystko w twoim domu?” Powiedziałem. – Dobra, dobra – powiedział. W jego tonie było coś, co przeczyło jego słowom.

"Róża…?" Powiedziałem. „Spuścił powietrze. „Nie tak dobrze. Popełniłem błąd – powiedział.

– Pomyłkę? – powiedziałem. – A ona nas złapała – powiedział. Właściwie czyhała na nas. „.

„Och”, powiedziałem. „Więc mówisz?”. „Nie do siebie, jeszcze nie. Powiedziała, że ​​chce porozmawiać, ale później, gdy będzie miała czas do namysłu lub słów w tym celu – powiedział. na różne rzeczy.

Zdradził ją, tak jak oni dwaj zdradzili mnie. Ironia była naprawdę dziwna. „Tak, to w pewnym sensie zależy", powiedział. „Hę?", Powiedziałem. „Zależeć? „Tak, czy wszystko między nami się ułoży, czy nie, zależy od.” przerwał.

Cokolwiek chciał powiedzieć, nie chciał powiedzieć. „Zależeć?” Powiedziałem. „Od ciebie”, powiedział.

ja? Jak to wszystko może mieć coś wspólnego ze mną? Ani Ann, ani ja nie byliśmy zbyt często w pobliżu, mam na myśli was, chłopaki - powiedziałem. - Nie, ale Claire chce z tobą porozmawiać - powiedział. - A moja żona rozmawia z nią teraz o rozmowie ze mną, czy że to? - powiedziałem.

„Myślę, że tak, nie jestem pewien. Wiem, że wczoraj rozmawiali przez chwilę przez telefon. Nie wiem dlaczego, nie do końca” – powiedział. - I mówisz mi to dlaczego.

Mam na myśli, czy to ona chce ze mną rozmawiać - powiedziałem. - Nie jestem pewien. Chyba potrzebowałem z kimś porozmawiać, a cóż, nadal jesteś moim najlepszym przyjacielem, pomimo tego, co myślisz - powiedział. — Hm, czy ja? Powiedziałem.

– Tak, jesteś – powiedział. I powiedział to z całą stanowczością. – Myślę, że postawię sobie drinka, dobrze? – powiedział, najwyraźniej chcąc ze mną zerwać przynajmniej na chwilę.

– Tak, jasne – powiedziałem. Skinęłam głową w stronę zaimprowizowanego baru, który ustawiliśmy na patio. Skierował się do tego.

Stałem do niej tyłem i nie widziałem, jak do mnie podeszła. Siedziałem na krześle podarunkowym mojego Pollardsa. - James - powiedziała, ogłaszając się. „Widziałem, jak z nim rozmawiałeś. Mam nadzieję, że on, my, nie rzucamy mokrego koca w twoją dziesiątą rocznicę”.

- Uh-nie, wszystko w porządku - powiedziałem. „Ale ty i Ann?”. – Również dobrze – powiedziała.

- Uh-James, możemy porozmawiać ty i ja? Ukłoniłem się. – Pewnie, chyba – powiedziałem. Rozejrzała się, prawdopodobnie szukając miejsca o nieco mniejszej aktywności.

– Jaskinia – powiedziałem. – Nie sądzę, żeby w tej chwili ktoś tam był. Wskazałem głową korytarz naszej małej rudery z trzema sypialniami, z których jeden został przez nas przekształcony w jaskinię. Skinęła mi głową. Poprowadziłem ją korytarzem.

Przybywszy, skinąłem głową w kierunku krzesła obrotowego przed komputerem, które dla siebie kupiliśmy. Oczywiście siedziałem na krześle. Zajęła swoje miejsce i zabrała się do studiowania projektu płytek podłogowych. "Claire?" Powiedziałem. Nie podniosła wzroku, ale zaczęła mówić.

— Czy on ci powiedział? powiedziała. – Powiedział, że go złapałeś, ale to było wszystko i że z jakiegoś powodu chciałeś ze mną porozmawiać – powiedziałem. Skinęła głową. – Tak, tak, zrobiłam to – powiedziała.

– Okej – powiedziałem. „James, tak mi przykro, że zdradziłem cię tyle lat temu. Teraz wiem, jak musiałeś się czuć. I mam z tego powodu chore serce.

Bardziej o to niż o przyłapanie mojego męża na robieniu tej dziewczyny dzisiaj, jeśli możesz uwierz w to" - powiedziala. - Okej, doceniam to, że to mówisz - powiedziałem i tak zrobiłem. „Jim, jeśli znajdziesz w swoim sercu to, by mi wybaczyć, cóż, wybaczę temu tłukowi mojego męża” – powiedziała. „Myślę, że możesz powiedzieć, że jeśli jest to dla ciebie możliwe po tym wszystkim, co ci zrobiłem, to widzę swoją drogę do wybaczenia również mojemu osobistemu dupkowi.

Mam na myśli, o ile wiem, to tylko ten jeden raz i tak, jestem w pełni świadomy, że prawdopodobnie tak nie jest. W zeszłym tygodniu miałem dziwne przeczucie i cóż… Ale, cholera, mogę ci zagwarantować, że niezależnie od tego będzie to ostatni!”. "Dobra?" Powiedziałem.

"Więc?" powiedziała. „Czy można wybaczyć starej dziwce takiej jak ja? Możesz Jim? Mam na myśli naprawdę i szczerze?”. To była zmarszczka, której nigdy, to znaczy nigdy, w żadnym możliwym wszechświecie, nie mogłem przewidzieć. Nie odpowiadałem, nie przez dłuższą chwilę. Przeczekała mnie.

„Wiesz, Claire, właściwie myślę, że mogę. Nie mogłem tego zrobić przed wysłuchaniem cię przed chwilą. To znaczy nie ma mowy.

Ale teraz? Wyraz radości, jaki moje słowa wywołały w jej spojrzeniu, jej twarzy, jej mowie ciała, pozostanie ze mną na całe życie. Wiedziałem, że to wielka prawda! A potem wybuchnęła płaczem. Podeszła do mnie na moim krześle i pocałowała mnie, zmysłowo pocałowała mnie w usta. Wiem, że moje oczy otworzyły się z szoku.

„Dziękuję, proszę pana. Myślę, że właśnie uratował pan moje małżeństwo”. Odwróciła się i wyszła z pokoju bez twojego pozwolenia. Wiedziałem, dokąd zmierzała, każdy by to zrobił. Pan Pollard miał dostać drugą szansę.

Takiej, na którą z całą pewnością nie zasługiwał. Impreza była w pełnym rozkwicie, a Rodney, mój dawny najlepszy przyjaciel na całe życie, prowadził głęboką, można by rzec głęboką rozmowę z moim byłym kumplem z ulicy, Mackiem Keysem. Mack miał pięćdziesiąt lat i twierdził, że odkrył sens życia. Dobre w tym było to, że nie nawracał. Był dumnym członkiem kościoła „Sam sobie to wymyślisz”.

Niemniej jednak Mack należał do osób, które inni traktowali poważnie; było coś w sposobie, w jaki się poruszał. Kiedy byliśmy na ulicy, wypiliśmy z nim wiele butelek taniego wina i zacząłem szanować tego człowieka za jego brak pretensji i chęć dzielenia się, zwłaszcza zapas wina. Podszedłem do nich. Rozglądając się za Claire, nie dostrzegłem jej, nie od razu.

Potem zrobiłem. Była w kuchni tuż za framugą. Obserwowała mężczyznę; Zastanawiałem się nad tym. Myślałem, że wróci do niego po naszej naradzie i przypnie go.

Ale nie zrobiła tego, nadal może, prawdopodobnie to zrobi, ale jeszcze nie całkiem. Widziała, że ​​ja ją widzę. Uśmiechnęła się i ruszyła w naszą stronę. Rodney w końcu ją zobaczył i wyglądał na zdenerwowanego.

– Cześć, kochanie – powiedział. Spojrzała na niego i kiwnęła na niego palcem, aby szedł za nią, co zrobił, gdy prowadziła go z powrotem korytarzem w kierunku jaskini, w której ona i ja spędziliśmy razem czas. Zobaczyłem, jak znikają za drzwiami i usłyszałem, jak drzwi się zamykają.

„Cieszyłem się, że to on był tam z nią, a nie ja. Wróciłem do moich gości. Ann dołączyła do mnie i zwiedzaliśmy to miejsce, rozmawiając wśród zebranych.

Impreza zaczęła się kończyć około 11:00. Dynamika duet wciąż przebywał w jaskini.W zasadzie nie można było ustalić, co się tam dzieje. Czy podarła mu nową, czy też wybaczyła oszustowi to, co zrobił. Nie sądziłem, że była na tyle obłudna, by wytykać mu jego niewierność, ale kto wie na pewno.

„Żegnaliśmy się z ostatnimi pozostałymi gośćmi w chwili, gdy obaj wyszli z jaskini. Claire odciągnęła Ann od mnie i mężczyzny. Było dla mnie jasne, że Rodney chciał mi coś powiedzieć, albo: może to Claire chciała, żeby ze mną porozmawiał. „Dzięki," powiedział. „Wiem, że nie zrobiłeś tego, żeby mnie uratować.

Muszę wierzyć, że zrobiłeś to dla niej. - Cóż, myliłbyś się - powiedziałem. - Zrobiłem to dla siebie.

Może ona skorzystać lub nie na tym, że to zrobię, ale nigdy nie zrobiłbym tego tylko po to, by ocalić ją lub ciebie. Chodziło o to, żeby przedstawiła swoją sprawę i po raz pierwszy jej uwierzyłem. To umożliwiło mi pójście dalej, myślę, że tak można by to powiedzieć. I chyba teraz mam.”.

„Cóż, niezależnie od twojej motywacji, według mnie zrobiłeś dobrze. Po tym wszystkim, co ci zrobiłem. Mam na myśli zabranie ci Claire, wychowanie Rebeki w taki sposób, w jaki ja to zrobiłem i jak postępowałem po tym, jak nas uratowałeś. Cóż, nie mógłbym, nie obwiniałbym cię, gdybyś wsadził mi środkowy palec cztery stopy w tyłek. Zasłużyłem na to - powiedział.

- Po prostu odpuść, Rodney. I nigdy więcej jej nie oszukuj. Nie chcę widzieć, jak cierpi. I życzę wam obojgu dobrze. Ale w końcu to, jak mniemam, zadecyduje o tym, jak będziecie się nawzajem traktować – powiedziałem.

– Dobra, zrobię, jak mówisz. Jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebować, Jim, nie ma takiej rzeczy, której nie zrobię, żeby ci pomóc. Powiedz tylko słowo – powiedział.

z Pollardami, nawet z moją córką. A co z moją córką, no cóż, Claire i moją. Tak naprawdę nie miałam zbyt wiele wspólnego z Rebeccą. Przychodziła do naszego domu dość często, może raz lub dwa razy w miesiącu.

Ale mimo wszystko nigdy nie czułem, że jest naprawdę moja. Była trochę fałszywą córką, tak o niej myślałem. Och, była wdzięczna, że ​​wystarczająco dobrze uratowałem rodzinę Pollardów. I była bardziej niż wrażliwa na poświęcenie, jakiego dokonałem, robiąc to.

Ale o to chodziło; była częścią rodziny Pollardów, a nie rodziny Clausenów. Ta rzeczywistość bardzo bolała i nadal boli, pomimo nowego poziomu zbliżenia między nami. W każdym razie, czy kiedykolwiek nadejdzie czas, kiedy będę mógł naprawdę zobaczyć mojego starego kumpla, tak jak kiedyś? Wątpliwy.

Ale wtedy bogowie interweniowali i wszystko zmienili. Na lepsze? Na to pytanie można by odpowiedzieć, ale nie na długo. Byłem w pracy. Była prawie pora obiadowa.

Zwykle jadłem bezpośrednio na stanowisku dyspozytorskim. Siedziałam na swoim skandalicznie drogim krześle. Wszystkie ciężarówki wyjechały na drogę.

Dostałem tylko jeden telefon z informacją, że dostawa się spóźni: kierowcy byli zobowiązani do informowania dyspozytora o problemach, gdy byli w drodze. Awaria ciężarówki była właśnie takim problemem i mieliśmy taki w całym mieście. Zadzwoniłem do outletu i poinformowałem ich, że dostawa będzie opóźniona.

Potem dostałem kolejny telefon, telefon, który zmienił moje życie. Krzyczałem! Dwie sekretarki o mało nie spadły z krzeseł. "Muszę iść!" Powiedziałem. „Muszę już iść! Moja żona! Moja żona jest ranna!” Janie, sekretarka szefa, wstała ze swojego miejsca i otworzyła przede mną drzwi, zanim jeszcze do nich dotarłam, a ja przyspieszyłam swój fotel najszybciej. - Potrzebujesz kogoś, kto pójdzie z tobą, James? powiedziała.

Moje łzy już spływały po moich policzkach. Skinąłem głową. Idź do swojego samochodu.

Powiadomię szefa i zaraz będę z tobą. Pojadę z tobą.”. Wróciła i biegła obok mnie, zanim jeszcze doszedłem do samochodu.

Ja prowadziłem, Janie była ze strzelbą. Do Grayson Memorial dotarliśmy w dwadzieścia cztery minuty. Janie zajmowała się rzeczami u recepcjonistki.

Skierowałem się do dyżurki pielęgniarek na szóstym piętrze oddziału oparzeń. „Tak, panie Clausen, ale przez jakiś czas nie może przyjmować gości, nawet członków rodziny. Wkrótce przyjedzie do pana lekarz.

Proszę usiąść” — powiedziała pielęgniarka Joan. Krążyłem w myślach po poczekalni w oczekiwaniu na wieści, jakiekolwiek wieści o mojej żonie. Janie została ze mną przez chwilę, upewniając się, że wszystko w porządku.

Była prawie tak samo zdenerwowana jak ja. Siostra Joan podeszła do mnie. Chyba było jej przykro, że siedziałam na wózku inwalidzkim. Większość ludzi tak reagowała, dopóki nie poznali mnie i tego, jakim jestem dupkiem. Cóż, tak mówili o mnie Sammy i Henry.

– Czy mogę kogoś zawołać, panie Clausen? powiedziała. Już miałem ją zdmuchnąć; Chciałem tylko porozmawiać z lekarzem. Ale wtedy przyszła mi do głowy myśl. Janie odeszła, wydając mi rozkaz poinformowania ich, co się dzieje, gdy tylko będzie to dla mnie dobre.

— Uch, tak — powiedziałem. Dałem jej numer. Wiedziałem, że się odezwie. O tak, byłam tego pewna i tym razem nie liczyło się nic innego poza jego reakcją.

Wiedziałem, że moja żona, moja wspaniała partnerka życiowa, jest w trudnej sytuacji i że trzeba to naprawić, a ja zrobię wszystko, aby uzyskać pomoc, której potrzebowała. Mój Boże, bez wątpienia..

Podobne historie