Od nastoletniej panny młodej do gorącej żony, 7 lat: jej pierwszy smak cipki

Caroline zabiera Dorothy na koncert, a potem wraca do łóżka.…

🕑 33 minuty minuty lesbijka Historie

W pierwszy poniedziałek ostatniego tygodnia października Caroline idzie do pracy piętnastominutowym spacerem. W powietrzu czuć jesienny chłód, zapowiedź zmiany pory roku. Zastanawia się, czy nie kupić nowych butów i może parę eleganckich spodni, takich jak ta wspaniała blondynka, która nosi tę wysoką, która często przechodzi przez plac, gdzie przy dobrej pogodzie Caroline i Dorothy siadają do obiadu.

W mieście autobus wyładowuje na swojej drodze tłum pasażerów: pracowników biurowych, studentów, dziewczyny ze sklepów. Jedna dziewczyna, która przyciąga wzrok. Tylko przelotne spojrzenie na jej twarz. Na początku Caroline nie jest pewna, a potem jest już prawie pewna.

Jej rude włosy to bajeczny krzyk kolorów, niesforne loki i loki zebrane i unieruchomione, pozostawiając koński ogon dziko kołyszący się za nią, gdy energicznie przyspiesza. Wygląda tak młodo jak jej portret, szybko porusza się, przemykając między innymi. Ma tę samą chłopięcą sylwetkę, te same zawsze zaskoczone oczy. Ma na sobie dżinsy, które wcinają się ciasno w najwęższe biodra, ciasno wiążąc zgrabne nogi, obie poruszają się z gibkim pośpiechem, gdy popychają ją w drogę.

Caroline jest pewna, że ​​to Harriet, choć tylko przelotnie dostrzegła jej twarz. Woła: „Harriet!” Ale jej krzyk nie jest krzykiem, tylko połowicznym błaganiem o niepewność. Nagle czuje się głupio i nie śmie ponownie zawołać tego imienia, gdy patrzy, jak dziewczyna gubi się w tłumie innych wysiadających pasażerów.

Myśli Caroline wracają do portretu osoby, którą nazywała Harriet, autorstwa Penny Dammartin. Dlaczego przelotne spojrzenie na tę dziwną dziewczynę napełnia Caroline złymi przeczuciami, podejrzeniem, że ma przed nią jakieś tajemnice? To nie tak, że uważa Harriet za atrakcyjną, dziewczyna nie ma żadnego fizycznego uroku. Wygląda na zbyt delikatną na to wszystko. A może to wrażenie wynika tylko z tego, jak Penny przedstawiła stan umysłu dziewczyny po jej wizycie w Dammartin, skonstruowany tak, by zadowolić ojca, wykonany tylko dla efektu. Jest zdeterminowana, aby porozmawiać z Harriet, jeśli kiedykolwiek zobaczy ją w mieście.

Jak bardzo chciałaby porozmawiać z jedną z ich „dziewczynek”, porównać notatki o Dammartinach. W sobotę po pracy Dorothy i Caroline wybierają się na koncert do baru Polytechnic Student Union. Pubowi rockmani Dr Feelgood są w trasie. W zeszłym tygodniu Caroline zobaczyła zespół w telewizji i pokochała szaleńcze kroczenie gitarzysty po scenie w przód iw tył, jego gitara jak Bren Gun, palce wystrzeliwujące idiotyczny riff za idiotycznym riffem. Mówi Dorothy, że po prostu musi ich zobaczyć, chce powiedzieć, że była tam, kiedy przybyli do miasta.

Kłamie, mówi, że nie ma nikogo innego, kogo mogłaby zapytać, chociaż jest pół tuzina osób, z którymi mogłaby pójść. Przygotowując się na randkę z Dorothy, wybiera aksamitną suknię do kolan w ciemnoniebieskim kolorze, tę, którą Joe tak bardzo lubi widzieć, jak ma na sobie. To też jej ulubione.

Ma długie, obcisłe rękawy i jest odcięta w klatce piersiowej, dzięki czemu najlepiej eksponuje jej dekolt. Pod sukienką pasujące czarne majtki i ledwie czarne rajstopy. To będzie jej pierwsze wyjście z nowymi szpilkami, które wciąż są zapakowane w pudełko. Ich koszt to jej jedyna odpust dzięki pieniądzom Dammartin, a reszta zdeponowana na jej koncie Abbey National na czas rozpoczęcia pełnoetatowego kursu nauczycielskiego.

Spędza czas na makijażu, więcej niż na początku z Joe, i godzinę na układaniu swoich długich, prostych włosów w loki Looby Loo. Dziś wieczorem zaryzykuje biżuterię, mimo że to koncert na żywo: duże kolczyki w kształcie pętelek, sznur pereł na szyi i srebrne bransoletki na każdym nadgarstku. Dorothy wyraźnie zobaczy wysiłek, jaki wykonała.

Umówiła się na spotkanie z Dorothy o siódmej trzydzieści przed C&A, w tym samym miejscu, w którym cztery lata temu poznała Joe na ich pierwszej randce. Na górze w autobusie zauważa Dorothy, która wygląda na zaniepokojoną, jakby bała się, że jej randka może się nie pojawić, i dotyka Caroline, widząc niepewność przyjaciółki. Dziewczyna jest ubrana w Levisy i modną kurtkę motocyklową, jej długie, ciemne, długie włosy, zwykle związane w koński ogon, są dziś uwolnione, teraz nękane i dziczene przez bezlitosny wiatr wiejący wzdłuż witryn sklepowych. Stojąca samotnie dziewczyna wygląda na opuszczoną, a Caroline czuje ukłucie uczucia, potrzebę wzięcia jej w ramiona i przytulenia. Wysiadam z autobusu i pędzę przez dzielnicę.

Beztroski przejazd wśród późnego wieczornego ruchu, by być z dziewczyną. „Myślałam, że idziemy na koncert” — pyta Dorothy, kiedy Caroline całuje ją w policzek na powitanie. „Jesteśmy.

Dlaczego?”. „Jesteś wystrojony”. „To jest bar Poly, a nie Glastonbury. Zawsze ubieram się w sobotę wieczorem.”. „Ale spójrz na mnie?”.

„Wyglądasz jak prawdziwa rockowa laska. Co jest nie tak?”. „Och, nie wiem. Pomyślałem, że spróbuję wyglądać dla ciebie”.

„Uwielbiam sposób, w jaki wyglądasz”. "Jasne?". – Nigdy nie byłam tak pewna – mówi Caroline, pochyla się i szybko całuje Dorothy w usta. Muzyka D.J.

grana przed wejściem zespołu na scenę jest zbyt głośna na normalną rozmowę. Caroline musi prawie krzyczeć Dorthy'emu do ucha, żeby została usłyszana. Ale to nie jest złe, myśli Caroline, oznacza to, że musi być blisko swojej przyjaciółki, żeby ją usłyszeć, skąd może wyczuć zapach świeżo umytych włosów i esencję jej mydła, która wciąż jest odświeżona przez wcześniejszy wieczorny chłód. To cytrynowa marmurkowa marka o nazwie Zest, którą od czasu do czasu kupuje dla siebie i Joe. Ale są jeszcze inne perfumy, których źródła nie może określić, ich zapach pojawia się i znika jak mgła.

Olejek piżmowy, decyduje wkrótce Caroline. Zna go z zakupów w sklepie z perfumami w Debenhams, kiedy raz przetarła nim nadgarstek i stwierdziła, że ​​jego ostry zapach jest mdły, choć dziś wieczorem jego zapach jest tylko sugestią wszechobecnej intensywności tego olejku eterycznego. Nie może się doczekać, by wyznać Dorothy wszystko o Dammartin Manor, o rzeczach, na które pozwoliła, by jej zrobili.

Czasami czuje, że może zwariować, jeśli nie powie komuś o swoim nowym sekretnym życiu Joe. Wie, że to będzie Dorothy, przed którą wkrótce odsłoni swoje serce, ma nadzieję, że nie będzie osądzać. Nie, Dorota wszystko zrozumie, Caroline jest tego pewna. Ale nie wie, od czego zacząć, więc zamiast tego mówi o Joe, mówi Dorocie, jaki jest przystojny, jak Dorthy będzie musiała go poznać, kiedy wróci z Niemiec.

Kiedy pochyla się, żeby coś powiedzieć, szepcząc jak krzyk do ucha Doroty, policzek Caroline muska policzek jej przyjaciółki. Wyobraża sobie, jak rozchyla własne usta, by delikatnie przesuwać językiem po nieskazitelnej skórze. A kiedy nadchodzi kolej Dorothy, Caroline odgarnia włosy i wkłada dłoń za ucho, aby uchwycić głos Dorothy ponad hałasem muzyki. Patrzy, jak jej usta układają się w kształty, których nie potrafi rozszyfrować, myśli o tym, jak te usta wydają się być zawsze na progu grymasu, wołając o pocałunek.

Wyobraża sobie, jak jej własny język szuka języka Dorothy, niepewnie bada jej ciepłe usta, aby je znaleźć i namówić, i wyobraża sobie, jak ich dwa języki wykonują taniec tam iz powrotem, przechodząc od ust do ust. Teraz jej pragnienie zagłębienia się w zniewalającą rozdrażnienie ust Dorothy jest prawie poza jej wolą. Ale nie może zebrać się na odwagę, by zainicjować akt.

Boi się nie odrzucenia, ale oczu uczniów wokół niej. Wyobraża sobie ich śmiech, oskarżenia o spojrzenie na lesbijki. W końcu to poligon Lancashire w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym piątym, a nie CBGB. Oglądają zespół, anonimowy na widowni, a Dorthy obejmuje ramieniem talię Caroline, jej dłoń spoczywa na wypukłości jej bioder. Ten prosty akt intymności podoba się Caroline, która odwraca się do przyjaciółki i uśmiecha się.

Przez chwilę żadna nie może się od siebie odwrócić, obie dziewczyny pogrążone są we wspólnej ciszy, która ucisza nawet trzaski i uderzenia gitary Wilko Johnsona niczym karabinu maszynowego, bezlitosne riffy. O dziesiątej trzydzieści łapią ostatni autobus do domu i siedzą razem na sofie, przeglądając albumy ze zdjęciami Caroline. Chce, żeby Dorthy zobaczył Joe, więc pokazuje zdjęcia z zeszłorocznych wakacji na kempingu w St Ives.

„Masz szczęście, że masz kogoś takiego jak Joe” — mówi Dorothy, przewracając strony albumu. – Miałaś kiedyś poważnego chłopaka? Karolina pyta. „Najdłużej było sześć miesięcy.

Tommy”. "Co się stało?". „Och, nic naprawdę, po prostu stawał się trochę w potrzebie, chciał mnie widzieć każdej nocy.

Taki przygnębiający”. „To ostatnia rzecz, jakiej chcesz, żeby jakiś facet mówił ci, jak masz żyć. Joe i ja rozumiemy się…”. I to jest początek tego, jak Caroline opowiada wszystkim: Kath i Mike, magazyn dla swingersów, jej kwitnące otwarte małżeństwo, jej wizyta w Dammartin Manor i wreszcie jej zadania z Harringtonem. Caroline jest zdumiona własnymi słowami, jak docierają i wylatują z jej ust.

Jej mowa staje się lekkomyślna w swej szczerości. „Twoje życie jest takie ekscytujące” – mówi Dorothy, kiedy Caroline nie ma już nic więcej do powiedzenia. „Niezbyt ekscytujące. Nadal pracuję w Woolworths”. „Nigdy nic mi się nie dzieje”.

„Zdarzyło mi się” – mówi Caroline, wyciąga rękę i głaszcze przyjaciółkę po policzku. - Tak, masz - Dorothy wyciąga rękę i dotyka grzbietu dłoni Caroline, przesuwa jej palce w górę i zaczyna bawić się srebrną bransoletką, kiedy rozmawiają. „Ale jeśli pan jak-jego-tam poprosi cię o ponowne spotkanie, czy wrócisz?” Dorota pyta.

„Już mnie zaprosił. W Dworku szykuje się niezła impreza”. „Jaka impreza?”. „Harrington mówi, że będą tam najróżniejsi bogaci ludzie, nie tylko odrażający faceci z ambasad, telewizji.

Różnego rodzaju ludzie”. „Ile ci zapłacą?”. „Pięćset funtów”. Dorota zamyśla się, nie patrzy na Caroline. Caroline zastanawia się, czy jej wyznanie było błędem.

„Czy przeszkadza ci to, że biorę ich pieniądze”. „Nigdy nie myślałem, że to będzie tak dużo. Czy musisz robić wszystko, co każą?”. „Prawie”. „Chciałbym być taki jak ty, Caz, ale nie mam Joe, który by się mną opiekował”.

„Ale gdybyś miał kogoś, kto by się tobą zaopiekował, zrobiłbyś to?”. „Ale ja nie”. „Ja też mógłbym się tobą zaopiekować, Joe”.

„Nigdy mnie nie spotkał. Dlaczego miałby to robić?”. „Gdyby cię spotkał, jestem pewien, że naprawdę by cię polubił”. "Co czyni Cię takim pewnym?". „Ponieważ jesteś kochany, a ja znam mojego Joe.

Kiedy wróci z Niemiec, musisz wpaść i go poznać”. – Jesteś pewien, że nie będzie miał nic przeciwko? „I mógłbym zrobić kilka zdjęć… pokazać je kiedyś Harringtonowi”. „Czy może być wcześniej?”. – Możemy to zrobić teraz, jeśli chcesz.

„Ale nie wiem, czy pokazałeś je temu mężczyźnie, Harrington, ale chciałbym zobaczyć swoje zdjęcie nago”. „Może ci się nie podobać to, co widzisz. Mnie nie. Polaroidy mogą być tak niepochlebne”.

„Nie obchodzi mnie to. Nadal chcę, żebyś mnie sfotografował”. — I pokazać je Harringtonowi? - Jeśli tak myślisz, to on mnie nie polubi. „Jak ktokolwiek mógłby cię nie lubić. Jesteś doskonały”.

"Nie, nie jestem.". „Przestań łowić komplementy. Muszę tylko zdobyć ten aparat, żeby pokazać ci, jaka naprawdę jesteś urocza. Nawet ta okropna rzecz nie może sprawić, że będziesz wyglądać źle.

I nie waż się ruszać, dopóki nie wrócę. patrzeć, jak się rozbierasz”. – Ty perwersyjna dziewczyno – mówi Dorothy. „Nie żartuję.

Naprawdę chcę. Masz taką elegancję w podejściu do spraw”. Intensywność spojrzenia Dorothy chwyta Caroline iw tym momencie następuje wzajemne zrozumienie tego, co między nimi rośnie, jak rezonują teraz ich dwa umysły, każdy schwytany przez powagę uczucia i potrzeby drugiego. Każdy znajduje drugą osobę, z którą czuje się bezpiecznie, aby odkrywać coś, na co wcześniej mieli tylko niejasne nadzieje.

Karolina idzie na górę. Szalone grzebanie na dnie szafy Joego. Gdzie on trzyma to cholerstwo? Ma zamiar się poddać, jest zła na niego za ukrywanie tego. Potem sobie przypomina: pod schodami razem z czasopismami. „Przepraszam, że to trwało tak długo.

Zostało tylko sześć” — mówi Caroline, wracając z aparatem do salonu. „Jak chcesz to zrobić?”. „Seksowny, oczywiście”.

„Jak możesz wyglądać inaczej? Dobra, możesz teraz zdjąć swoje rzeczy, jeśli nadal masz na to ochotę”. Dorthy zaczyna się rozbierać. Ma na sobie cienki, bladoniebieski bawełniany top, który przypomina pończochę. Posiada długie bufiaste rękawy i wiązanie na nadgarstkach.

Bawi się lewym krawatem, ale zawiązał się i nie może go rozwiązać jedną ręką. Prosi Karolinę o pomoc. „Za wcześnie powiedziałam, że jesteś elegancka” – mówi Caroline, prawie się śmiejąc, kiedy podchodzi do swojej przyjaciółki i zaczyna poluzować zaciągnięty krawat. „Chyba jestem zdenerwowany.

Nigdy nie rozbierałem się przed tak śliczną dziewczyną jak ty”. „Tylko brzydkie dziewczyny?”. Oboje się śmieją, a potem Caroline zajmuje się krawatem na drugim nadgarstku. Kiedy zostaje uwolniona, odsuwa się na bok i patrzy, jak Dorothy się rozbiera.

Ubranie wisi nad jej głową, szybko odrzucone. Następnie jej ręce sięgają szybko za siebie, by rozpiąć stanik. Stoi przez chwilę, ukazując piersi ku uciesze Caroline.

Sutki dziewczyny są spuchnięte, a Caroline wyobraża sobie konsystencję i smak, które znajdzie, gdy nadejdzie czas, by je posmakować. „Masz cudowne piersi”, mówi Caroline. „To moja jedyna dobra cecha.” „Masz więcej niż jeden. Ty też jesteś bardzo ładna.” „Ale najbardziej podobają mi się moje piersi.

To właśnie one przyciągają męskie spojrzenia, a potem uwielbiam przyłapywać ich na gapieniu się” — mówi Dorthy, rozpinając guzik dżinsów i powoli rozsuwając suwak. Nie ma nic eleganckiego w patrzeniu, jak Dorothy ucieka z obcisłych dżinsów. musi usiąść na krawędzi sofy i wykopać je. Mimo to Caroline nadal uważa, że ​​akt rozbierania się Dorthy jest piękny.

Patrzy tęsknie, jak białe jedwabne majtki Dorothy podążają za jej dżinsami. Dorothy stoi naga i skrępowana. Porusza się, aby zakryć cipkę rękami i próbuje ukryć piersi do wewnątrz ramionami. Caroline pamięta własne poczucie bezbronności, kiedy stała nago dla Lorda Dammartina, jak jej instynkt skłonił ją do przyjęcia podobnej pozy.

„Nie zawstydziłaś się mnie, prawda, Dorothy?”. „Nie, po prostu dziwnie się czuję będąc nagim dla ciebie, bo jesteś dziewczyną. Tommy zawsze lubił patrzeć na mnie, kiedy się rozbierałam, i to było miłe”.

Opuszcza ręce i stoi pięknie odsłonięta przed kamerą. Caroline wskazuje i naciska. Następuje dezorientujący błysk, a Dorothy zostaje schwytana w trybie monochromatycznym.

Jedno kliknięcie, aby zmienić życie. To wszystko, czego potrzeba. „Nie byłam gotowa” – mówi Dorothy. Więcej ujęć. Jedno z najlepszych zdjęć Dorothy: jej seksowna dąsa, uniesienie i objętość jej piersi.

Inny, pełna krągłość jej bioder w kształcie pół jabłka widziana od tyłu, patrząca wstecz na aparat przez ramię. Kolejna jej twarz w zbliżeniu, od przodu i jeszcze inna z profilu. Caroline instruuje Dorothy krok po kroku, jak pozować do ostatniego ujęcia. Będzie taki, jak żony zakładają tak często w tych magazynach; taki, jak Joe wziął ją do wykorzystania w ich małej reklamie.

Dorothy na sofie, z podpartą głową, szeroko rozstawionymi nogami. To takie intymne, myśli Caroline. Zobaczenie, jak ukryta część innej kobiety jest tak odsłonięta, wpływa na nią tak, jak nigdy by się tego nie spodziewała.

Patrzy na cipkę dziewczyny bez wstydu i zakłopotania, a widok napełnia ją przemożną potrzebą dotknięcia i posmakowania jej w tym miejscu. Ale kiedy strzał jest gotowy, Caroline nie jest w stanie kontynuować tego, czego pragnęła zaledwie kilka sekund wcześniej. Teraz tylko patrzy i patrzy.

– Wszystko w porządku, Caz? Dorota pyta. „Tylko, że nie mogę się nadziwić, jaka jesteś piękna”. „Podnieca mnie bycie fotografowanym w ten sposób i to, jak na mnie patrzysz”. „Zobacz, jaka jesteś mokra”.

"Gdzie?" Dorothy mówi szybko, rzucając okiem na swoje ciało. Twoja cipka. Dorothy dotyka się między nogami, pociera o siebie dwa palce, jakby chciała zmierzyć lepkość własnej cipki. „O Boże! Jakie to żenujące.” „To nie jest żenujące, to takie podniecające wiedzieć, że jestem odpowiedzialny.” „Ty i ta kamera. Czy mogę teraz zobaczyć zdjęcia?”, pyta Dorothy.

Caroline jest zajęta aparatem i mówi: „Wywoływanie ich zajmuje wieki; Przynajmniej piętnaście minut. Odkłada aparat na stół i patrzy na Dorothy, wciąż niepewna, czego oczekuje dziewczyna. To Dorota przerywa ciszę, która zapadła między nimi: „Czy bolało, kiedy cię lał? ". "Tak. To bardzo bolało” – mówi Caroline, przypominając sobie, jak bardzo.

„Mówią, że niektórzy to lubią”. „A ty?”. „Podobało ci się?”. „Tak. Ale nie na początku.

„Nie mogę sobie wyobrazić, jak ktokolwiek mógłby czerpać przyjemność z bólu” – mówi Dorothy. „Ja też nie mogłam, zanim to się stało”. „A potem to zrobiłeś?”.

"Raczej.". „Pokazałbyś mi, wiesz, dał mi klapsa, tak jak on zrobił tobie?”. „Nie bądź głupia, Dorothy.

To naprawdę boli”. „Możesz być delikatny na początek. Chcę zobaczyć, czy potrafię być równie odważny jak ty”. Nagość Dorothy nadal zachwyca Caroline, a ona przegląda w myślach obrazy dziewczyny rozłożonej na kolanach, tak jak była dla Lorda Dammartina, a później jego żony.

- Jeśli naprawdę chcesz, mogę ci pokazać, jak Lady Dammartin to zrobiła. To znaczy, nie było z nią nawet w połowie tak źle, dopóki nie wzięła do mnie pędzla. Caroline siada w fotelu naprzeciw telewizora i klepie się w kolano.

„Chodź do mnie, dziewucho”, teatralnie nakazuje Dorothy. „Od razu, pani”, mówi Dorothy, wykonując uroczy mały dyg. Obie dziewczyny wybuchnęły histerycznym śmiechem. "Ćśś." – ucisza Caroline, przykładając palec do ust. Nie psuj tego.”.

„To ty to zaczęłaś” – mówi Dorothy. Teraz, gdy spodziewa się klapsa Dorothy w nagi tyłek, w umyśle Caroline zasiewa się dreszcz okrutnych zamiarów. Złośliwe obrazy podgrzewają jej krew: ciało Dorothy staje się czerwono-surowe, i okrzyki bólu, które, jak sobie wyobraża, wywoła jej ręka. Ale łapie swój ciąg myśli, kładzie kres tej chwilowej zadumie, prawie się tego wstydzi.

Dorota jest taka słodka, jest jej przyjaciółką. Jak mogła kiedykolwiek pomyśleć o zobaczeniu jej choć trochę cierpieć? A jednak… Caroline bierze oddech, zniża głos do męskiego tonu i wznawia szaradę. „Chodź do mnie, dziewuszko.

Natychmiast przestań się bawić. Dorothy znów robi krok do przodu, a jej zachowanie jest teraz wystarczająco odpowiednie, by dać klapsa od prawdziwego Dammartina. „Jaka jest przyjemność lorda?”, pyta. Caroline po raz kolejny klepie się po kolanie.

„Chcesz, żebym ci narysował obrazek, dziewko?”. „Nie, panie.” Caroline pamięta uczucie, kiedy nogi w pończochach Lady Dammartin dotykały jej brzucha, więc podwija ​​rąbek swojej aksamitnej sukni do kolan by odsłonić jej uda w ledwie czarnych rajstopach 10 den. Dorothy rozciąga swoje nagie ciało na kolanach Caroline, a powietrze wypełnia zapach olejku piżmowego, który unosi się z ciała dziewczyny. Zanim opuszcza głowę, Dorothy spogląda na nią ramię na Caroline i mówi: „Nie powstrzymuj się.

Daj mi to, tak jak oni tobie”, a potem opuszcza głowę, a jej włosy opadają, zasłaniając jej twarz, i szczotkuje łydkę Caroline. „Jesteś pewien? To naprawdę boli. „Jestem pewien. Kontynuuj.” „Dobrze. Przygotuj się!”.

Ręka Caroline sięga tak wysoko, jak bystry dzieciak w klasie, który chce zadowolić nauczyciela. Zanim wykona uderzenie, Caroline bierze głęboki wdech, a potem jej dłoń jest bazgrołem schodzącym na podmiejską ulicę Londynu, a Krzyk, który wywołuje kontakt, jest okrutnie słodki dla uszu Caroline. Natychmiast jej ręka ponownie wznosi się w niebo, by szybko spaść. W szybkim ustępstwie jej ręka unosi się i opada, a plama dłoni na miękkim, zakrzywionym ciele wypełnia mały pokój na zapleczu. bije swojego przyjaciela w tyłek, cipka Caroline szepcze rozkosz.

Dwadzieścia okrutnych klapsów i choć Caroline słyszy krzyki, które rozpraszają ból dziewczyny, nie widzi łez, które łzawią jej oczy. Dopiero gdy jej dłoń spocznie, wyczuwa Głębokie zranienie, jakie zadała przyjaciółce. Teraz, kiedy głaszcze tyłek Dorothy, jest zaskoczona, czując ciepło ukaranego ciała ogrzewającego jej dłoń. „Czy byłam zbyt okrutna?”, pyta Caroline. „Trudno było to znieść, ale teraz już wiem jeśli mnie o to poproszą, też zniosę ból, bądź tak dzielna jak ty”.

„Pobił mnie mocniej, niż ja mogłabym kiedykolwiek pokonać ciebie” — mówi Caroline. „Nie obchodzi mnie to. Chciałem podzielić się tym, czego doświadczyłeś. Czy zdjęcia będą już gotowe? Zdecydowałem, że chcę, żebyś wysłał je temu człowiekowi Harringtonowi. Chcę być z tobą na przyjęciu”.

Caroline zastanawia się, czy była rozsądna, będąc tak szczerą z Dorothy, jej entuzjazm wobec spotkania z Dammartinami jest coraz bardziej niepokojący. Czuje się odpowiedzialna za młodszą dziewczynę i zastanawia się, czy nie powiedzieć o niej Harrisonowi.

To, czy pozwolić Dorothy na spotkanie z Dammartinami, będzie wymagało więcej przemyśleń. Teraz wstają i stoją przy stole, gotowi obejrzeć zdjęcia. Caroline otwiera każdą torebkę wywołującą i podaje Dorothy odciski jeden po drugim. „Nie są tak złe, jak mówiłeś, że będą” – mówi Dorothy. „Ale rozumiem, co masz na myśli.

Sprawiają, że wyglądam na trochę pospolitego, jak jakaś dziwka z posiadłości Gresham”. „Twoje wyszły ładniejsze niż moje. Możesz zatrzymać dwa, jeśli chcesz, a ja wyślę jednego do Harrington.

Wezmę dwa. Które chcesz?”. „Nie, nie mogę ich zabrać. Gdyby moja matka kiedykolwiek je znalazła, zabiłaby mnie. Zatrzymaj je, a ja będę mógł na nie spojrzeć, kiedy ponownie odwiedzę”.

Przekazują odciski tam iz powrotem. A potem widzieli już dość i aparat i zdjęcia zostają na stole. "Mogę cię przytulić?" Dorota pyta.

Nie czekając na odpowiedź, szybko bierze Dorotkę w ramiona. Opiera brodę na nagim ramieniu dziewczyny, zamyka oczy, by rozkoszować się rzeczywistością posiadania innej dziewczyny w ramionach. Duże, jędrne piersi Dorothy ocierają się o jej własne, a ona czuje delikatne unoszenie się i opadanie swojej klatki piersiowej podczas oddychania i przyciąga dziewczynę jeszcze mocniej do siebie.

Przesuwa dłońmi po gładkich plecach, jej dłoń ślizga się po skórze jak jedwab, aż dociera do eksplozji ciała pełnych bioder Dorothy, giętkiego plastra i tak przyjemnego do wzięcia garściami i ściśnięcia. Pozwala, by jej palec badał kontury, szczelinę, która dzieli te okazałe pośladki. A gdy jej ręce poruszają się tam iz powrotem po pośladkach Dorothy, Caroline wielokrotnie dziobi ją w szyję ustami, które chcą pożreć ją cal po calu, zejść w dół i posmakować całego miękkiego, ułożonego w stos ciała, które wypełnia jej dłonie. Ale to Dorothy inicjuje ich pierwszy pocałunek, biorąc podbródek Caroline i odchylając jej głowę nieco do tyłu, by dostać się do jej ust.

Potem następuje rozkoszny ruch dziewczęcych ust i szukających języków, a ich pocałunek szybko przechodzi w ślinę i połykanie. Pocałunek jest jak nagłe zanurzenie w lodowatej wodzie, pozbawiając ją tchu. Musi się uwolnić i zaczerpnąć powietrza, z głową schowaną w krnąbrnych lokach Dorothy, gdy łapie oddech. Staje się świadoma swojego łomoczącego serca, jego obecności za żebrami; bokser skacze z liną na chwiejnych deskach podłogowych w starej siłowni.

Ta naga dziewczyna w jej ramionach jest miękka i pachnąca, piżmowy zapach jej zapachu jest znacznie silniejszy teraz, gdy jest tak blisko. Jaką zakrzywioną i wystawną kobiecą tajemnicą jest dziewczyna, myśli Caroline i zastanawia się, co ma zrobić z Dorothy, skoro ma ją tylko dla siebie? Próbuje przypomnieć sobie własne uwodzenie w rękach Kate, jak jej usta były bohaterką rewolucji zapoczątkowanej przez jej pożądanie. Ledwo może ujarzmić burzę pożądania, którą wywołuje pocałunek, który dzieli z Dorothy. Świadomość rosnącego podniecenia jej kochanka sprawia, że ​​umysł Caroline jest cudownie lekkomyślny.

Ich pocałunki stają się wściekłe, gwałtowne. Jest to ograbienie tej chwili z każdego jej skarbu. Zabierają swoje kochanie się do sypialni. Dorothy stoi za Caroline w nogach łóżka i rozpina suwak biegnący z tyłu jej aksamitnej sukienki. Ledwo śmie oddychać, gdy się rozbiera, staje się konająca jak sama śmierć.

Sutki Dorothy naciskają na jej odsłonięte plecy, jej policzek, na ramię Caroline, podczas gdy obie ręce otaczają, by znaleźć, ująć i unieść obie piersi. Dorothy jęczy z zadowolenia, gdy ocenia to, co jej ręce wspierają w ocenie wartości na podstawie treści; „A ja myślałam, że mam dobre cycki” – mówi Dorothy. „Twoje są ładniejsze”. Caroline z trudem może wydusić z siebie słowa: „Mamy podobną budowę”. Nawet w jej potrzebie jej dobre maniery nalegają, by odpowiedziała.

Dorthy pochyla się, żeby ściągnąć rajstopy Caroline, zahacza palcami o pasek i ciągnie rozciągliwy materiał, zabierając ze sobą majtki na przejażdżkę, podczas gdy Caroline unosi obie stopy, żeby plątanina minęła i zniknęła. Dla Doroty jest to lekkomyślne rozpakowanie długo obiecanego prezentu. Klęka, by zaatakować Caroline pośladki pocałunkami, aż wstaje i para znów staje twarzą w twarz.

Zanim znów się pocałują, Dorothy mówi: „Tak długo chciałam być z tobą w ten sposób. Nie mogę uwierzyć, że to się w końcu dzieje”. „Czy naprawdę mnie lubisz, Dorothy? Tak jak mężczyzna?”.

– Poczuj, jak bardzo – mówi Dorothy, biorąc Caroline za rękę i przesuwając ją w dół, by dotknąć jej nóg. „To ile”. Całują się i całują, zderzając się ze sobą piersiami. Oszalały w pocałunkach, dłonie każdego dotykają pośladków drugiego, wypełniając ich dłonie i jakby rywalizując, by prześcignąć się w ilości ciała, które można utrzymać. Wkrótce paznokcie jak pazury kociąt ugniatają się i drapią czerwono-surowo-długo.

Rzucają się na łóżko w żartobliwej walce. Potem jest Caroline na plecach, podczas gdy Dorthy siedzi na niej okrakiem. Z cipy Dorothy już sączy się ślad, który błyszczy w świetle lampy, ślady jej cipki biegną tam iz powrotem. Caroline nie widzi ślizgającej się spermy, ale wyczuwa chłód wilgoci i to, jak ułatwia to rolowanie i ślizganie się pośladków Dorothy.

Pulchne ciało Dorthy przechodzące przez brzuch, brzuch i mons jest rozkoszne w swojej intymności, a Caroline nie może uwierzyć, że nigdy nie widziała potencjalnej przyjemności, jaką może jej przynieść inne kobiece ciało. „Czy to jest dla ciebie dobre?” Dorothy pyta Caroline bez tchu, gdy zwiększa rozpęd swoich bioder w zmysłowym rytmie. „O Boże! najlepszy.

Gdzie się tego nauczyłeś?”. „Mam obrzydliwą wyobraźnię”. „Tak, masz, jeśli wyobrażałeś sobie, jak mi to robisz”.

Dorothy pochyla się do przodu, jej głowa opada, by pocałować Caroline. I następnie porzuca pocałunek, aby przyciągnąć swoje ciało do tułowia Caroline, pozwalając, by jej piersi ocierały się o jej brzuch i brzuch, aż zrównają się z jej cipką. Nogi Caroline są teraz szeroko rozłożone, a Dorothy wpycha prawy sutek w odsłoniętą tkankę Caroline, a wkrótce zastępuje ją jej lewy. Chwilę później to głowa Dorthy znajduje się między nogami Caroline, jej język wywija się w kółko i okrąża w szaleńczym siorbaniu, ssaniu i lizaniu.

Łechtaczka Caroline jest teraz jedynym celem Dorothy. To też dla Doroty nowość, choć od wielu lat wyobrażała sobie siebie z dziewczyną, wielokrotnie ćwiczyła, co by zrobiła, gdyby ten moment kiedykolwiek nadszedł. Gdy Dorothy doprowadza Caroline do orgazmu, jej palce wbijają się głęboko w obfitość ciemności, jaką są włosy Dorothy, skręcając loki w plątaninę, gdy zostaje doprowadzona do krawędzi wyzwolenia. Kiedy Caroline woła ze szczytu jej ukończenia, jest to okrzyk, który budzi całą ulicę.

Jej biodra poruszają się, wciskając cipkę w podbródek dziewczyny w desperackiej próbie penetracji, o której wie, że nigdy się nie wydarzy. Orgazm jako przeczyszczenie, wspaniałe oczyszczenie obwodów nerwowych, żaden zwój nie odmówił miejsca na karnawale synaptycznym. Przez cały ten czas Dorothy nadal masuje łechtaczkę Caroline, jakby wielka przyjemność, której doświadcza jej przyjaciółka, nie była jej dziełem. To tak, jakby szarpanie i skręcanie kobiecego ciała, które faluje poniżej i wszystko wokół niej, było dziełem Boga.

W końcu płacz Caroline staje się grymasem satysfakcji. Ręce jej się uspokajają, nogi tracą napięcie, a głowa przestaje szaleć. Jest teraz spokojna i patrzy w dół na swoje ciało, by zobaczyć, jak głowa Dorothy wyłania się spomiędzy jej nóg, a jej oczy zdziczałej dziewczyny błyszczą w uśmiechu zadowolenia z siebie. „Czy dobrze zrobiłem?” ona pyta.

„Lepiej niż dobrze”. – Moja kolej. Rusz się – mówi Dorothy, zajmując miejsce, które teraz zwolniła Caroline. Dorthy naga na łóżku, jej płeć odsłaniała się w wyrozumiałym półmroku nocnych lampek.

Caroline widzi, jak podniecenie dziewczyny wypływa z jej cipki, by błyszczeć lepko w rozcięciu jej warg sromowych, woskową patyną jej potrzeb. Pochyla się bliżej i wącha to, co wkrótce będzie smakować, a teraz jest tak blisko, że dostrzega źródło piżma, które drażniło ją swoim tajemniczym pochodzeniem przez cały wieczór. Dorothy musiała wmasować olejek piżmowy w swoje łono, zanim ubrała się na wieczór. W jej majtkach jej zapach dojrzał i zgęstniał w upale jej długiej nocy i teraz przenika jej łono.

Jego słodycz zmieszała się z esencjonalną kobiecością dziewczyny i stała się cierpka. Przez resztę życia, ilekroć poczuje piżmowy zapach, Caroline będzie myślała o Dorothy i swoim pierwszym smaku cipki. Rozchyla kolana dziewczyny, tworząc mięsiste V jej ud, które zwężają się do różowej tkanki otoczonej włosami i ciałem jak siniaki. Pochyla się do przodu z uniesionymi ustami, by pocałować chwałę pachnącej odsłoniętej cipki Dorothy, jej język wślizguje się między jej własne wargi do wężowych molekuł smakowych Dorothy w powietrzu przed nią. Usta Caroline są zalane śliną od ostrego piżma i od myśli o obficie wydzielanej spermie, aby zobaczyć, czego wkrótce spróbuje.

Caroline jest teraz poza racjonalnością. To zmienia umysł, zmienia świadomość tak samo jak halucynogeny. Nie może zrozumieć, jak ta dziewczyna sprawia, że ​​czuje się tak, jak ona. W chwili, zanim zacznie robić to, czego pragnie, zaprzestaje wszelkich prób konstruowania znaczenia tego, co to w ogóle obiecuje znaczyć. Tryb jej namiętności jest wyjątkowo instynktowny, pragnienie nie dające się wytłumaczyć pędem natury do prokreacji.

A kiedy Caroline po raz pierwszy niepewnie smakuje cipki, Dorothy wyśpiewuje swoją wdzięczność długimi, harmonijnymi jękami przyjemności, które nasilają się w odpowiedzi na błysk i dźgnięcie uwolnionego języka Caroline. Gdy orgazm jest bliski, namawiający szum zachwytu Doroty przybiera na sile, staje się żądaniem spełnienia. W momencie orgazmu uda Dorothy łączą się, jakby były związane liną, mocno zabezpieczając głowę Caroline na miejscu, nie pozostawiając innego wyjścia, jak tylko kontynuować lizanie, dopóki Dorothy się nie spełni. A kiedy orgazm dziewczyny nadejdzie, nadchodzi jak katastrofa, na którą nie jest przygotowana, Caroline zostaje pochłonięta, jest paliwem, które podsyca erotyczny piec, który ryczy w ciele jej kochanka.

Następnie od Dorothy w jej porzuceniu, rodzaj skrętu aikido, który powoduje, że para się przewraca. To przesunięcie Dorothy, będąc na skraju ekstazy, wytrąca Caroline z równowagi, a dwie dziewczyny siadają na bokach, wciąż zespolone. Dopiero gdy Dorothy przestanie się wić, Caroline zaprzestanie lizania i tylko wtedy, gdy jej kochanek uspokoi się w wyczerpaniu, Caroline będzie w stanie ześlizgnąć się z rozluźnionego imadła ciała, które mocno trzyma jej głowę.

Caroline czuje, że nigdy nie będzie nasycona, kochając się z Dorothy. Pamięta eksperyment, o którym czytała w swoim podręczniku do psychologii, polegający na podłączeniu szczurów laboratoryjnych do łagodnego elektronicznego stymulatora, który wysyła niewielki ładunek do centrum przyjemności wszczepionych cienkich elektrod w ich mózgach. Szczury mogły nacisnąć przycisk, kiedy tylko zdecydowały się wysłać łagodny prąd do ośrodka przyjemności w mózgu, i wkrótce wybrały tylko bezpośrednio wywołaną błogość. W swojej potrzebie i rosnącym uzależnieniu zrezygnowaliby ze wszystkich zwykłych źródeł przyjemności: jedzenia, snu, a nawet seksu, aby uzyskać ten niezapośredniczony ekstatyczny zastrzyk. Dziś wieczorem Caroline stała się seksualnym szczurem laboratoryjnym, a Dorothy jej własnym przyciskiem do naciśnięcia.

Jest druga w nocy, a Caroline wymknęła się dziewczynie, która teraz śpi w jej łóżku na piętrze. Ale nie może zasnąć, w głowie jej się kręci od cudu kochania się z kimś tak słodkim jak Dorothy. Jak bardzo chciałaby, żeby Joe był tutaj i dzielił się dziewczyną. Marzył o dzieleniu się dziewczyną taką jak Dorothy, a ona nie może się doczekać, by pokazać mu piękne stworzenie, które wprowadziła w ich życie. Piżmo z cipki Dorothy wciąż przylega do ust Caroline, jest też na jej piersiach; jest we włosach, dłoniach, na koniuszkach palców i kostkach.

Potrzebuje drinka, ale nie chce zmyć uścisku nadmiaru słodyczy, który ją zatrzymuje, napełnia ją tęsknotą tak intensywnie podniecającą. Zanim Caroline zacznie pisać list do Joego, całuje stronę, na której znajdą się jej słowa, przyciska policzek do papieru, by nasycić go dziewczęcym zapachem Dorothy, jej dojrzałymi płciowo feromonami i przytłaczającą ekstrawagancją olejku piżmowego. Przy stole na zapleczu pisze przy świetle lampy, podczas gdy głos Nicka Drake'a dobiega z dwóch dużych głośników, cicho śpiewając jej o utraconej miłości i żalu. Mój kochany Joe, mam nadzieję, że nadal nie jest ci smutno, że jesteś daleko ode mnie.

Jeszcze tylko dwa tygodnie, zanim znów znajdziesz się obok mnie w naszym cudownym łóżku. Nie mogę się doczekać tej chwili, ponieważ bycie z dala od ciebie wydaje się wiecznością i czasami zastanawiam się, czy ten dzień naprawdę kiedykolwiek nadejdzie. Ciągle wyobrażam sobie, że znalazłeś uroczą Niemkę, która dotrzyma ci towarzystwa podczas samotnych nocy.

Jeśli masz, musisz napisać i wyznać to wszystko. Obiecuję, że nie będę zbyt zazdrosny. Pamiętasz, jak opowiadałem ci o Dorocie? Jest nową dziewczyną w pracy, przynajmniej wtedy, gdy wspomniałem ci o niej po raz pierwszy.

Pamiętasz, jak mówiłem, jaka ona jest urocza? W zeszłym tygodniu były jej urodziny. Ma teraz osiemnaście lat. Dziś wieczorem Dorothy przyszła do naszego domu i użyłem na niej pozostałych sześciu polaroidów; Mam nadzieję, że nie przeszkadza.

Do tego listu załączyłem dwa zdjęcia, ale pewnie już je przeglądałeś i zastanawiałeś się, kim ona jest. Czy nie uważacie, że jest urocza? A może tylko ja trochę zwariowałem? Dorothy mówi, że bardzo lubi być fotografowana, mówi, że aparat strasznie ją podnieca. Wiem, że podniecił mnie widok jej nagiej i pozującej w ten sposób. Później pozwoliła mi zejść na dół i o Boże, Joe, jej cipka smakowała tak dobrze, jak dobrze wygląda na tym zbliżeniu, które masz teraz z tobą. Wygląda na to, że nasz okropny mały aparat lubi ją bardziej niż mnie.

W każdym razie to moja opinia, ale wiem, że myślisz, że zawsze wyglądam pięknie, nawet jeśli wcale nie wyglądam pięknie. Pamiętasz, jak powiedziałem, że nie interesują mnie dziewczyny? Jak źle to zrozumiałem! Muszę podziękować Dorocie za to, że pokazała mi, kim jestem. Och, Joe, ona jest naprawdę urocza.

I przepraszam, że to powtarzam, ale ona jest, naprawdę jest. Wiem, że będziesz zadowolony ze mnie teraz, kiedy po raz pierwszy w życiu wyliżę cipkę i jak bardzo to pokochałem. To było na górze, w naszym własnym łóżku, tym, w którym ty i ja kochaliśmy się tak wiele razy i gdzie tak często omawialiśmy nasze plany. Przed dzisiejszą nocą Dorothy i ja rozmawialiśmy tylko o byciu razem, tak jak godzinę temu. Ale teraz odkryłem, że bardzo lubię jej cipkę; jej zapach jest na moich ustach, gdy piszę.

Nadal mam zawroty głowy od niej. Tak, jej cipka wciąż jest na moich ustach, a ja pocałowałem tę stronę i wysłałem część niej, by cię znalazła, aż do końca. Ale jej smak był intensywny i będzie dobrze podróżować.

Ale opowiem ci o tym wszystkim, kiedy wrócisz do domu, ale wtedy oczywiście nie będziesz potrzebować opowiadania, poznasz ją naprawdę, może po to, żeby samemu jej posmakować. O, Joe! Dorothy jest typem dziewczyny, o której marzyłeś. Pokazałem jej nasz album ze zdjęciami, twoje zdjęcia z zeszłego roku na plaży w St Ives. Powiedziała, że ​​wyglądasz bardzo seksownie, więc może kiedy wrócisz do domu, zrobimy to, o czym tak często rozmawialiśmy. To przypomina mi.

Myślisz, że nasza reklama jest już opublikowana? To już prawie trzy tygodnie. Och, Joe. To sprawia, że ​​jestem coraz bardziej napalony, wciąż myśląc o tym, co Dorothy i ja właśnie dzieliliśmy, i o tym, jak smakuję jej cipkę na moich ustach, jaka miękka i pachnąca była w moich ramionach, i jak naga oszalała na moim punkcie . Zamierzam się teraz wylogować i wrócić do łóżka, aby znaleźć moją śpiącą królewnę. Będę jej księciem z bajki i obudzę ją pocałunkiem.

teraz wychodzę. Teraz kolej Dorothy na lizanie cipki. Cała moja miłość, twoja wieczna tęsknota, Caz XX.

p.s. Jeden z powyższych pocałunków pochodzi od Dorothy. PPS Czy stać nas na taki strap-on, jak ci mówiłem, że pokojówka Lady Dammartin użyła swojej kochanki? Może tam w Niemczech są tańsze….

Podobne historie