Łabędzia szyja: rozdział dziesiąty

🕑 15 minuty minuty lesbijka Historie

– Czy naprawdę musimy zabierać ze sobą tyle ubrań, kochanie? To do ciebie niepodobne interesować się takimi rzeczami. Ealdgyth był wstrząśnięty moim nagłym zainteresowaniem naszymi ubraniami, ale w moim szaleństwie była metoda, nawet jeśli w tym momencie nie miałem zamiaru się tym dzielić. - Wiem, pani, po prostu jedziemy prosto z Irlandii do Danii, a ja nie chcę się martwić takimi sprawami. Uśmiechnęła się. Ponieważ zorganizowałem podróż, była na tyle szczęśliwa, że ​​mogła pobłażać moim ekscentrykom.

– Urzędnik opata będzie tu później, pani, i będziemy świadkami darowizny. – To dobry plan, Danegyth, iw ten sposób, cokolwiek się stanie, nasze tutejsze ziemie nie przejdą pod kontrolę Normanów. Postanowiliśmy wyposażyć opactwo w pobliżu Senlac w posiadłości należące do Ealdgytha, co zapewniłoby pieniądze kapłanom na modlitwę za duszę króla Harolda i ludzi, którzy stracili życie w Hastings. Akt nie zostanie sfinalizowany, dopóki nie opuścimy kraju, a wtedy będzie już za późno. Nawet ten drań nie odważyłby się odebrać Kościołowi własności.

Oczywiście oznaczało to, że kości zostały rzucone i będziemy musieli odejść, ale nigdy nie miałem wątpliwości, że będziemy musieli. Tego popołudnia zapieczętowaliśmy Czyny; zostało zrobione. Nawet w ciągu dwóch tygodni od naszego powrotu pojawiły się doniesienia o pojawianiu się normandzkich lordów w posiadłościach ludzi, którzy zginęli wraz z Haroldem, i wywłaszczaniu ich majątków „w imię króla”. Normanowie zajęli miejsce Sasów.

To był dopiero początek. Skończylibyśmy w najlepszym razie jako poddani drugiej kategorii, aw najgorszym jako niewolnicy nowych Panów. Złote lato zmieniało się w ponurą zimę. Bez wątpienia przez jakiś czas ten drań dotrzyma danego nam słowa, ale tylko wtedy, gdy zrobię to, co kazał mi ojciec.

To się nie miało wydarzyć. Rzeczywiście, to list od niego zadecydował o czasie naszego wyjazdu. „Chce mnie widzieć w Westminsterze na początku listopada i mam tam zostać aż do ślubu w czasie koronacji” – powiedziałem swojej pani.

„Przysyła po mnie ludzi w przyszłym tygodniu, mam podróżować etapami”. Spojrzała na mnie. — Danegyth, jesteś pewien? Oferuje ci bogactwo, a nawet władzę. Ja mogę iść, a ty możesz zostać i być bogatym, czego nigdy nie będziesz ze mną. Nie wiem, co się stanie ze mną, ani z moimi dziećmi, a zaprzęgnięci do mnie jesteście celem wszelkiego nieszczęścia, które przyjdzie tutaj, gdzie tak wiele znalazło już niemile widziany dom”.

Spojrzałem na nią. Widziała moją miłość. Wyciągnęła ramiona, a ja udzieliłem jej najlepszej odpowiedzi, jaką mogłem. Moje ręce otworzyły jej szlafrok, dając mi dostęp do obu jej piersi. Mój palec i kciuk bawiły się jej sutkami, gdy ssałem z zapałem.

Pęczniały, gdy je brałem, rozciągając je na pełną długość, a mój miękki język obficie je lizał. Spoglądając na mnie z góry, uśmiechnęła się tym najsłodszym i najpiękniejszym z uśmiechów, a ja się rozpłynęłam. Popychając ją na naszą kanapę, moje ręce gładziły jej długie blond włosy, całowałem i kochałem jej piersi, moje ręce nadal się nimi bawiły, podczas gdy moje usta zsuwały się w dół jej brzucha, śledząc linie, które oznaczały wpływ, jaki miała na nią ciąża.

Podczas naszej pierwszej zabawy bała się ich, mówiąc, że Haroldowi na nich nie zależy, co, jak powiedziałem, było dziwne, biorąc pod uwagę jego udział w dawaniu ich jej. Ale dla mnie były częścią jej kobiecości. Miała mądrość i piękno, które według mnie rosły wraz z wiekiem. Uwielbiałem oznaki jej kobiecości. Mój język lizał jej włosy, znajdując wilgoć w jej cipce.

„Och, Danegyth, sposób, w jaki to robisz, doprowadza mnie do szału, poliż mnie, weź mnie, pieprz mnie!”. Jej żar rozpaliłby mój, gdyby nie płonął już tak jasno. Mój język pieścił jej pączek, poruszając nim delikatnie z boku na bok, zanim powoli, celowo pchnął go w górę; jęknęła głośno, nakłaniając mnie do użycia palców. Ale powstrzymałem się, przez co była jeszcze bardziej mokra.

Mój język zlizał się z okolic jej tyłka, zanurzając się w jej szparce, abym mógł nabrać jej krem. Gdy moje palce nadal drażniły jej sutki, moje usta zacisnęły się wokół jej pąka. Moje usta go ssały.

Chwyciła mnie za włosy. Była napięta. Zwolniłem tempo lizania i delikatnie pieszcząc jej sutki, pozwoliłem mojemu językowi zsunąć się w dół do jej wejścia, szturchając go, sondując ją, rozchylając jej usta, aż mój język, zwinięty w rurkę, mógł dostać się do jej aksamitnego wnętrza.

Jęknęła głośno, napierając na mnie. To był sygnał dla mojej lewej ręki, aby się poruszyć; Już mokra i otwarta, trzy palce zwinęły się w niej z łatwością, a ona jęknęła i pchnęła w dół, gdy pchali w górę. Ujeżdżała je, gdy mój język okrążał jej pączek. Kiedy pchała, czułem, jak zbliża się do punktu kulminacyjnego, jej oddech jest nierówny, gardłowe jęki w gardle, aż z wielkim, drżącym pchnięciem mojej ręki, doszła, moja kobieta, chcąc, potrzebując, zdobywając mnie. Kochaliśmy się przez następną godzinę, delikatniej, gdy jej potrzeba została zaspokojona, delikatnie, ale z pasją, aż oboje nasyceni, odprężyliśmy się.

– To, kochanie – powiedziałem jej – jest odpowiedź na twoje pytanie. Gdzie ty idziesz, ja idę, co ty cierpisz, ja cierpię. Miłość nie jest miłością, jeśli zmienia się, gdy zajdzie zmiana, a to, co do ciebie czuję, jest miłością i nie zmienia się wraz z twoim losem ani porą roku.

To też nie; też go nie ma. To, co czułem, czułem do końca. I tak doszliśmy do wyjścia z Dworu, w którym spędziliśmy tak idylliczne lato; i nie tylko porzucenie tego, ale także naszego starego życia i Anglii, którą kochaliśmy. Wieśniacy przybyli oddać hołd, dziękując za oddanie Dworu Opactwu; mnisi byliby lepszymi panami niż Normanowie, dopóki Normanowie nie przejmą także Kościoła.

Ale zwycięzcom idą łupy. Chłód w powietrzu, kiedy wyjeżdżaliśmy, nie ograniczał się do pogody. W miarę jak jechaliśmy na południe, widzieliśmy więcej dowodów eksmisji dokonanych przez Normanów, płonące domy, błąkających się ludzi, przerażonych, oszołomionych, uzbrojonych mężczyzn patrolujących drogi; a to był dopiero początek. Ale nasz paszport od „Króla Williama” był złotą kartą, której nikt nie odważył się zakwestionować, przynajmniej do czasu wypłynięcia do portu.

Tam mężczyźni pytali, co jest w naszych kufrach. Powiedziałem im. Nalegali, żeby je otworzyć. Śmiali się i mówiąc po francusku, wyobrażając sobie, że nie znamy języka, powiedzieli: „Typowe, każdy rozsądny człowiek wziąłby złoto i srebro lub próbowałby to zrobić, zanim je skonfiskowaliśmy, a jednak te angielskie suki biorą ubrania, co za idioci! '. Nie dałem po sobie poznać, że wiem, a oni pozwolili nam wsiąść.

I tak oto pewnego zimnego, szarego jesiennego poranka opuściliśmy na zawsze brzegi naszej ojczyzny. Wiedzieliśmy, że już nigdy jej nie zobaczymy i oboje płakaliśmy. Ale przynajmniej oszczędzono nam oglądania tego, co się stało. Nigdy nie lubiłem uczyć się przepraw morskich, chociaż nie zrobiłem ich tak wiele i byłem zadowolony, kiedy dwa dni później dotarliśmy do portu. Suchy ląd był miejscem, w którym miałem się znaleźć, a gdy już tam byłem, poprawiło mi się na duchu.

Cztery pełne dni po wyruszeniu dotarliśmy do naszego Irish Manor. Słudzy przygotowali dla nas wszystko i spaliśmy tej nocy, jak gdyby wszystkie nasze troski były już za nami; powietrze było bardziej swobodne, podobnie jak my. Nazajutrz rozmawialiśmy. — Zrozumiałem, co ci ludzie mówili, Danegyth, i mieli rację, będziemy potrzebować gotowych pieniędzy, a chociaż tutejsze majątki nie są biedne, będziemy musieli uważać i znaleźć gotową gotówkę na podróż do Danii. '.

– Moja kochana, słyszałaś też, jak mówili, że gdybyśmy mieli złoto i srebro, skonfiskowaliby je. Nie mogłem tego mieć, więc zrobiłem własne zabezpieczenie. Poprosiłem jednego ze służących o pomoc we wniesieniu jednego z czterech kufrów. Ealdgyth spojrzał na mnie pytająco. „Dlaczego nagle zainteresowałeś się ubraniami, kochanie?”.

- Tylko w tych - powiedziałem i uśmiechnąłem się. Otworzyłem bagażnik, wręczając jej szlafrok; – To wydaje się ciężkie – powiedziała, patrząc na mnie. Wziąwszy mały nóż zrobiłam w podszewce nacięcie, z którego wypływały srebrne monety. „Każdy przedmiot, kochanie, jest wart zakupu dla Dworu, mamy tu dość złota i srebra, by kupić mały kraj”.

Spojrzała na mnie ze zdumieniem. „Och”, dodałem, „sześć kolczug jest wykonanych z czystego złota, potartych żywicą, aby każda z nich wyglądała na ciemną, i są warte królewskiego okupu”. — Ale skąd, skąd to wszystko się wzięło? Jąkała się. przyznałem się. – Rozmawiałem z zmarłym królem, pani, i sprzedał część północnych i zachodnich posiadłości, a część naszych południowych zastawił pod hipotekę.

Dodaliśmy do tego gotowe złoto z wielkiej skrzyni w Westminsterze, rozumując, że gdyby wygrał, nie miałoby to żadnego znaczenia, bo je zwrócimy, a jeśli przegralibyśmy, byłoby to bez znaczenia, z wyjątkiem Drań, który znajdzie się z mniejszymi pieniędzmi, niż sobie wyobrażał”. Roześmiała się i po raz pierwszy, odkąd dowiedziała się o śmierci Harolda, wydawała się szczęśliwa. - Chcesz powiedzieć, że obrabowałeś skarbiec w Westminsterze! Danegyth, naprawdę? Nie!'.

„Lepiej, żebyśmy mieli pieniądze, moja pani, niż ten drań”. „Więc to właśnie robiłeś z damami, kiedy mówiłeś, że zabierasz się do robótek ręcznych!”. Przyznałem to. Na tym skończyły się rozmowy o pieniądzach.

Harold był odważnym człowiekiem i był pewien, że wygra, ale cieszyłem się, że skorzystał z mojej rady w kwestii przygotowania się na wypadek porażki. Te pieniądze dobrze nam służyły i choć niektórzy bezskutecznie próbowali wysadzić Bękarta z fotela, wystarczyło ich aż nadto, by zapewnić Gythie jej posag, a nam wystarczyć na przeżycie po dotarciu do Danii. I na tym nasza historia się kończy, a przynajmniej taki był mój plan. Ale żadna historia nigdy się nie kończy, tylko nasz w niej udział. A ponieważ okoliczności wymagają ode mnie ponownego chwycenia za pióro, muszę wyjaśnić, jak to się skończyło – jeśli tylko mogę.

Stało się to, czego obawiałem się, że stanie się z Anglią. Normańskie wilki ją zniewoliły, niszcząc to, co kochaliśmy, i zastąpiły to narodem pod pięścią w kolczudze. Moją jedyną satysfakcją było dowiedzenie się, że Bękart był rozgniewany naszym wyjazdem i niemożnością zdobycia naszych ziem, a mój ojciec był wściekły. Mieszkaliśmy błogo w naszej duńskiej posiadłości Elsinore przez cztery lata.

Magnus i Edmund wszyscy próbowali podnieść poziom buntu, ale wszyscy zawiedli. Osiedlili się tutaj, gdzie cieszą się wielką łaską króla. Słyszeliśmy, że Gunnhild została opatką i od czasu do czasu słyszymy od niej. Wszystkie nasze ziemie zostały zabrane przez Bękarta.

Król Swen Estridsson był idealnym gospodarzem. Nasze rodziny pochodziły z Danii i między nim a Bękartem nie było żadnej utraconej miłości; pomagał nawet w rajdach sponsorów. Miał, jak sądzę, tendresse dla mojej kochanki, która go zwróciła. Wydawał się łatwy w naszym związku, więc żyliśmy prawie tak, jak przed wielkim Upadkiem.

I przyszło największe szczęście. Car Rusi Władimir II wysłał wiadomość, że chce ręki Gythy Pięknej. W wieku osiemnastu lat uroda Gythy stała się legendarna, jej charakter był tak słodki jak jej matki, a jej odwaga równie wielka jak jej ojca. Nalegała, aby wielki car przyszedł się z nią spotkać, i tak się stało.

Od chwili, gdy na nią spojrzał, widziałem, że ją kocha, i tak się stało. Byli małżeństwem przez ostatnią dekadę, a jej najstarszy syn, Harald, jest cząstką dziadka, którego nigdy nie znał. I tak Ealdgyth i ja spędziliśmy część roku w Danii, a część w Kijowie; lub robiliśmy do tego roku. Wiosną, tuż po naszym powrocie do Kijowa, moja pani zachorowała.

Pielęgnowałem ją i właśnie w przerwach nocnych czuwań zacząłem pisać tę kronikę, znajdując w niej jakąś pociechę, dzieląc się z nią wspomnieniami naszej historii. Śmiała się, a czasem płakała. Pocieszaliśmy się nawzajem, ale wiedzieliśmy, że zbliża się koniec. Tuż po uroczystościach Paschalnych Zmartwychwstania Pana Jezusa Ealdgyth zaczęło podupadać.

Położyła się do łóżka, by już nigdy z niego nie wstać; ironia doprowadziła mnie do płaczu. Gytha i Car byli tam ze mną, gdy zanikała. Widok córki i matki rozstających się na zawsze na tym świecie był trudny; ale nie tak trudne, jak świadomość, że ją tracę. Moje łzy płynęły swobodnie. Gytha pocieszyła mnie, a ona i jej mąż wycofali się, zostawiając nas w końcu razem.

Patrzyła na mnie tymi wielkimi szaroniebieskimi oczami i przez chwilę widziałem ją taką, jaką ją poznałem po raz pierwszy, jako substytut mojej matki. Była jedyną matką, jaką kiedykolwiek znałem. Trzymała mnie za rękę jak kochanka, och, bo była nią przez ostatnie dwadzieścia pięć lat; trzymała moje serce i czułem, jak pęka; Ledwo mogę napisać te słowa. „Umiłowałem cię ponad moc słów, ponad miłość ludzi; o mój Danegyth, moja miłości. Opuszczenie życia jest łatwe, opuszczenie Ciebie jest trudne.

Wiedz tylko to, że jeśli będzie miłość po śmierci, będę cię kochał aż do końca czasu”. pocałowałem ją. „I wiedz, moja miłości, mój Ealdgyth, jesteś moim życiem, moją miłością, moją żoną, moim wszystkim”. Kiedy to powiedziałem, uśmiechnęła się, ścisnęła moją dłoń i już jej nie było. Umarła tak, jak żyła, kochająca, delikatna i piękna.

Nigdy nie było takiej kobiety. Więcej nie mogę napisać. - Moja matka zdradziła mi tajemnicę tego rękopisu na własnym łożu śmierci.

Zakończenie, z trudem dostrzegam plamy po łzach. Ale to ze łzami własnymi piszę ten postscriptum. To mnie porusza. Nie mogę iść z tym do rabina, bo powiedziałby mi, że ich miłość była zła, a po przeczytaniu tego i poznaniu jej miłości do mnie, nie mogę w to uwierzyć.

Rok po śmierci ukochanego moja mama poślubiła mojego ojca Jakuba. Był jej doradcą finansowym, odkąd przyjechała do Kijowa, i zaoferował jej ochronę, niczego od niej nie żądając. Powiedziała mi, że jestem wytworem jej miłości do niego.

Jednej Mszy św. był dla niej taki słodki, że pozwoliła mu wejść do łóżka i zostałem poczęty. Nie mogłem mieć bardziej kochającego ojca i matki, a ona na swój cichy sposób była mu oddana, a on ją uwielbiał i nadal za nią tęskni, tak jak ja.

Jej wnuki będą za nią tęsknić, bo była pełna opowieści i zabawa. Mówili, że jest jak mały chochlik i uwielbiali jej opowieści o dawnych czasach. Mała Rachab była jej ulubienicą i będzie za nią tęsknić tak samo jak ja.

Zapytałem ją na koniec, dlaczego nazywam się Rachab i dlaczego to imię ma być przekazywane w naszej rodzinie. Uśmiechnęła się po raz ostatni tym słodkim, delikatnym uśmiechem, który Ealdgyth tak bardzo kochał. „Taka była wola Matki Bożej, moja ukochana. Kochałem cię i twojego ojca, byłeś odpowiedzią na modlitwę, o której nie wiedziałem, że ją zanosiłem. Ale teraz idę się z nią spotkać.

Odeszła więc w krainy cienia. Co ona napisała o swojej miłości, ja mogę napisać o niej. Już jej nie zobaczymy. Pochowaliśmy ją z jej wielką miłością, aby w końcu ich proch spoczął razem. Po śmierci ponownie w końcu się zjednoczyli.

To było odpowiednie. Ja, Rahab Danesgythdottir, złożyłem na to rękę na świadka. Zostawię to królewskiemu archiwistowi, jest dla mnie zbyt cenne, aby je przechowywać w tych niebezpiecznych czasach.

Podobne historie