Wojna o różę: 1455

Wybucha wojna między pretendentami do tronu Anglii…

🕑 40 minuty minuty Dojrzały Historie

Mężczyzna mocno krwawił z uda. Strzała przypaliła się i przedarła przez kolczugę owiniętą wokół jego nogi. Krew zaczęła sączyć się przez połączone ze sobą kolczugi i trawę, gdy mężczyzna walczył z całych sił, ciągnąc zranioną kończynę, gdy szedł do pobliskiego lasu. "Jeszcze tylko kawałek, zanim złapią mnie jorki!" Mężczyzna krzyknął, próbując się zmotywować. Gdyby został złapany, byłby torturowany, dopóki nie powiedział im tego, co chcieli wiedzieć; dlaczego poszedł i włamał się do ładowni sir Berrena, chorążego z House of York, i próbował zamordować jego i jego żonę.

Bartand był rannym mężczyzną. Ścisnął ranę w nogę. Był najemnikiem, człowiekiem opłacanym za zabijanie lub walkę w bitwie. Gdyby siły Yorkistów torturowały Bartanda, odkryłyby, kim naprawdę był Bartand: najemnikiem, najemnikiem Domu Lancaster, opłaconym i przydzielonym w tej wojnie o tron. Zaatakować House of York i udaremnić ich próby utrzymania tronu.

Henry Tudor był głową rodu Lancaster i sam szukał tronu, aby wyrwać go z rąk Yorków. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej do Bartanda zwrócił się posłaniec wysłany przez House of Lancaster, który chciał go zatrudnić do służby na wojnie, zabijając tych, których chcieli, za pomocą wszelkich metod uznanych za konieczne, takich jak zamach, oszustwo, trucizny, przebrania a nawet morderstwo. Jego pierwszym zadaniem było zamordowanie sir Berrena i lady Berren z rodu Berren, lojalnych wobec rodu Yorków i zaprzysiężonych, że użyje ich mocy do pomocy w wojnie. Gdyby sir Berren i jego żona zostali zamordowani, a wydaje się, że za zabójstwami stoi Dom Whent, w ramach krwawej waśni trwającej sto lat wstecz, ich poparcie mogłoby zostać zakwestionowane, ponieważ Dom Whent byłby zobowiązany wspierać Dom York również. Dom Berren, myśląc, że to House Whent stał za morderstwami, zignoruje wojnę i zwróci uwagę na swoich dawnych rywali.

Ale plan się nie powiódł. Bartand został przyłapany na wejściu do pokoju przez służącą w jego zbroi i broni, ze sztyletem w dłoni, a ona wrzasnęła i uciekła z pokoju wzywając strażników. Bartand wywalczył sobie wyjście z zamku mieczem i tarczą, ale zanim wydostał się z Zamku Berren, stracił pas z mieczem, tarczę i przeniósł strzałę z łuku na nogę. Jego kolczuga mogła stanowić obronę, ale z łuku wystrzelono w niego z całkiem bliskiej odległości, zaledwie kilka jardów, i przebił kolczugę na jego nodze jak papier. Musiał wyskoczyć przez okno na konie, ale na szczęście wpadł w kaucji siana, łagodząc tym samym upadek.

Stamtąd kulejąc pędził przez bramy miasta, obsadzone tylko przez dwóch strażników, których minął. Jednak zanim wydostał się na pola uprawne, stracił jedyny sztylet. Był zbyt daleko od miejsca, w którym zostawił swoje zapasy i ekwipunek, gdzie miał więcej sztyletów, długi miecz i łuk, a nawet okład, który mógł wyleczyć jego rany. Ale między nim a tym, czego szukał, było tylko kilkunastu zbrojnych jorczyków, kilku łuczników i dwóch zwiadowców ścigających go konno. Jego jedynym dobrym pomysłem było rzucić się do pobliskiego lasu i poczekać, aż jego myśliwi przejdą obok niego.

Ale to była najlepsza nadzieja, to było terytorium Yorków, żołnierze znali ziemie i tereny lepiej niż on. Wkrótce usłyszał warczenie kundli, wyprowadzono psy do pomocy w polowaniu. Wiedział, że psy pomogą im w polowaniu, jego zapach był na zewnątrz i na otwartej przestrzeni, gdy psy warknęły. Musiał zatuszować swój zapach, powlókł się dalej w las i znalazł błotnisty staw. Rzucił się do stawu, mocząc się od stóp do głów, wczołgał się w pobliskie błotniste plamy i pokrył się plamami błota, nakładając trochę na twarz na całą czarną brodę.

Usłyszał warczenie psów, sprawdzając pas z mieczem. To było puste. Zgubił sztylet, swój miecz, a nawet małe ostrze, które schował po wewnętrznej stronie pasa.

Była bardzo mała i cienka, w razie potrzeby była jego ostatnią bronią, ale jej nie było. Jak mógł nawet walczyć z psami. „Lepiej walczyć rękoma i pięściami, niż pozwolić jednemu z psów ugryźć mnie bez najmniejszego oporu” - pomyślał Bartand, szykując się do walki w błocie. Ale psy nie szły dalej, a ich warczenie nie stało się głośniejsze; w rzeczywistości ucichły iw końcu zniknęły, podobnie jak odgłosy zbrojnych, którzy go szukali.

- Czy zrezygnowali z pościgu? Zastanawiał się. „Dlaczego mnie otoczyli i złapali w tym lesie”. Bartand nie mógł prawidłowo myśleć, jego głowa była oszołomiona, upadł bokiem w błoto i stracił przytomność. Jego płaszcz i kolczuga były teraz brązowe i chrupiące, gdy leżał. MAJ 1455 r., Południowa Anglia, Yorkist Territory Bartand nie wiedział, jak długo go nie było, nie pamiętał, jak został pociągnięty po ziemi na drewnianej tarczy, aby chronić go przed krzywdą.

Spojrzał w górę, jego oczy były oszołomione, gdy zobaczył konia narzekającego, ciągnącego go po błocie na tarczy. Bartand próbował zobaczyć jeźdźca na koniu, ale jego oczy były zbyt zmęczone, by za bardzo się skoncentrować. Widział, że jeździec miał krótkie, przycięte blond włosy, które były bardzo kuszące, a jeździec miał na sobie kamizelkę i spódnicę. To była kobieta. Znowu stracił przytomność i obudził się nieco później, teraz leżał z powrotem na pniu drzewa.

Zobaczył rozpalony ogień w kominku na ziemi. Na niebie było teraz szaro, za dnia ciemniej niż zwykle i najwyraźniej było blisko zachodu słońca. Odwrócił głowę i zobaczył blondynkę opiekującą się koniem, który bezpiecznie odciągnął go od lasu. Powoli opuścił wzrok na zranione udo i stwierdził, że jest związane, oczyszczone i opatrzone. Strzały już nie było i owinięto płótnem.

"Kim… kim jesteś?" - zapytał ospale, a gardło miał zaczerwienione i bolesne. Odwróciła się. Jej rysy twarzy przypominały chochliki. Piękne oczy, słodki nos, cudowne, pełne usta i figlarna twarz.

Wiedział, że kiedy się uśmiechnie, z przyjemnością złamie żebro. Jej włosy były przycięte i krótko obcięte zaledwie cal poniżej ucha. Miała dość chochlikową sylwetkę, musiała mieć tylko 5'2 lub 5'3 wzrostu, nie więcej.

Miała urocze biodra, oczywiście bez bioder rodzących dzieci, ale staną się takie za kilka lat. Nie mógł jej rozpoznać, nie mógł też jej umiejscowić. Nigdy wcześniej jej nie widział. Wstała i miała na sobie szarą sukienkę. Była dość obcisła, spódnica sukienki krótsza niż w większości sukienek ceremonialnych, była krótsza, zatrzymując się kilka cali nad kostką.

Zobaczył, że miała na sobie również szare pończochy, ciemniejsze niż kolorowa sukienka. Nie miała jednak obcasów, miała na sobie buty jeźdźca, które wyglądały, jakby były dobre również w walce wręcz. - Kim jesteś… nie wyglądasz na dworską kobietę, te buty i krój twojej sukienki mówią, że jesteś kimś innym. Licząc również pas miecza na koniu - jęknął Bartand. Uśmiechnęła się.

Jezu, ten cholerny uśmiech! Jest jak wróżka lub wróżka, jest tak cholernie piękna, a ten uśmiech może oślepić mężczyznę. Kiedy się uśmiechała, jej usta rozszerzyły się w bezczelny, ale także niewinny uśmiech, a jej oczy zdają się podążać za ruchem. - Wiele zauważasz, prawda, Bartand - powiedziała z akcentem z Essex, który słyszała spoza Londynu w hrabstwie Essex.

"Skąd mnie znasz?" - zapytał Bartand z obawą. Coś nie pasowało do tej dziewczyny. - Bartand, nie tylko ty pracujesz dla Masona. Ja też i oboje pracujemy nad objęciem tronu przez Henryka Tudora.

Jesteśmy po tej samej stronie. Bartand westchnął. Mason był rekruterem Bartanda, przyprowadził Bartanda na dwór do Domu Lancaster i zwerbował go do organizacji, która wspierała Henry'ego Tudora w wojnie. Mason był tęgim mężczyzną, starym i sędziwym. Musiał być tuż po pięćdziesiątce, co było dość dużym wiekiem.

Musiał walczyć w wielu wojnach. Znał zarówno francuski, jak i hiszpański. Był doradcą wojennym Henry'ego Tudora i jego dworu. Bartand domyślił się, że Mason rekrutuje agentów, którzy przeprowadzą partyzanckie ataki na siły Domu York.

- Więc dlaczego Mason wysłał cię, żebyś mnie znalazł? - zapytał Bartand. Podeszła do niego powoli i uklękła przy ogniu, wsadził w niego żar i spojrzał w górę. Światło ognia pięknie oświetlało jej twarz. - Wiedział, że może napotkasz jakieś kłopoty… Lady Berren została ostrzeżona o toczącej się próbie przeciwko jej życiu i życiu jej męża. Mason wciąż próbuje odkryć, co mały ptaszek powiedział Lady Berren, że przyjedziesz.

wściekli się i przygotowali, zanim jeszcze przybyłeś. Strażnicy byli w pełnej gotowości, kiedy przyszedłem, i wydawało się, że wierzą, że ktoś jest już na terenie. Miałem wyjść i zdać raport Masonowi, ale potem zobaczyłem, jak uciekasz z terenu i biegnij przez pogórze, z dala od bramy.

Widziałem, jak uderzyła cię kusza, i widziałem, jak ciągnąłeś się do lasu. Wiedziałem, że kiedy wyprowadzą psy, znajdą cię, więc wśliznąłem się z powrotem na teren zamku i wsiadłem do stajni dla koni. To była dobra rozrywka, żołnierze i psy wróciły i porzuciły poszukiwania ciebie. Bartand skinął głową. - Zasnąłem po tym, jak wpadłem do stawu.

Musiałem przegapić smugi dymu na drzewach. Więc kim jesteś? "Zapytał. Dziewczyna jeszcze raz szturchnęła ognisko gałęzią.„ Mam na imię Pixie, albo… Lady Lott, jak nazywają mnie inni "- powiedziała, nie odrywając oczu od ognia. do Bartanda. „Ahhhhh, Lady Lott z Domu Lott w Essex, tak myślę.

Lojalny wobec Lancasterów. Słyszałem o twoim domu. Jesteś młodą damą domu, twoja matka poszłaby do Lady Heather Lott. Twój ojciec, Lord Lott, gromadził swoje siły pod sztandarem Lancaster.

Chwileczkę… chorążowie twojego ojca jadą do St. Albans, by bronić miasta przed siłami Yorków. Ilu ludzi twojego ojca poszło z gospodarzem Lancaster? "Bartand zapytał, czytając, kim była ta kobieta. Rzeczywiście słyszał o niej, jej pseudonim w sądzie brzmiał" Pixie "ze względu na jej rysy i wygląd, ale była znana żyła tak młodsza Lady Lott, jak jej matka Heather. Wiedział również, że jej ojciec przysięgał lojalność i wierność Henry'emu Tudorowi.

Było to w przeddzień marszu do St Albans i było wiadomo na dworze i na innych ziemiach, że gospodarz Lancaster był w drodze do miasta, aby bronić go przed atakiem Yorków. „Mój ojciec wysłał 300 swoich chorążych, aby pomogli w marszu do St Albans, około 150 zbrojnych, 50 pikinierów, 50 łuczników i 50 konnych. Nie jest to duża siła, ale w towarzystwie wojska Henry'ego liczy około 2000. Mogę tylko mieć nadzieję, że siły mojego ojca i gospodarz Lancaster zmobilizują zbliżające się wojska Yorkistów, inaczej stracimy St Albans ”- powiedziała Lady Lott. Lady Lott odwróciła się, by złapać kolejny kłodę, kiedy delikatnie opadła do przodu, ale gdy to zrobiła, jej szara krótka sukienka podjechała na tył jej nóg przed Bartandem.

Światło ognia oświetliło widok; jej sukienka podjechała do góry, odsłaniając górę jej brudnych szarych pończoch. Wokół szczytów jej pończoch miała czarne pierścienie. Oczy Bartanda podążyły dalej w górę, jej pełniejsze uda prowadziły do ​​pośladków. Gruby, włochaty kutas Bartanda stwardniał w spodniach pod kolczugą. Lady Lott próbowała słabo zsunąć tył sukienki ręką, ale spowodowało to, że sukienka zwijała się i podskakiwała jeszcze wyżej, teraz odsłaniając pełne pośladki.

Im wyżej podniosła się sukienka, tym bardziej oczywiste było, że nie nosi bielizny, by ukryć swoją płeć. - Boże, ona jest młoda, może mieć tylko dziesięć do dziesięciu lat razem. Boże, jej pośladki są dojrzałe i młode. Czy ona nie wie, że widzę jej tyłek, Boże, mogę nawet rozróżnić usta jej kobiecości.

Założę się, że z przyjemnością wślizgnę się do niej i szeroko otworzę jej różę… W tym momencie nawet uczyniła ten widok jeszcze bardziej erotycznym, rozkładając nogi w błocie i rozchylając kolana. Jej pończochy stały się brudniejsze i ciemniejsze od ziemi. - Czy ona będzie krzyczeć? Gdybym ją złapał, przyszpiliłbym ją do tamtej kłody i dosiadł. Dokucza mi z jakiegoś powodu, nie jest głupią, głupią dziewczyną, wie, co teraz widzę, ta brudna suka… 'Jednak zanim mógł o tym pomyśleć, może nawet spróbuje tego, o czym pomyślał, Pixie ją zamknęła nogi i usiadła obracając się z kłodą w dłoni, a ona wrzuciła ją do ognia.

Znowu ściągnęła sukienkę, żeby zakryć nogi. „Jeśli Henry straci St Albans, będzie to wielka strata dla sprawy, a nie tylko początek tej wojny. Wszystko to było omdlenie i pozy na polu bitwy, ale bez bitew. To może być pierwsza, a potem ta wojna Pełna rozmachu.

Nie ma wtedy potrzeby stosowania naszej podstępnej taktyki - powiedział Bartand. Pixie delikatnie się zaśmiała. „Mason rozmawiał ze mną o tym, jeśli w St Albans zostanie ogłoszona otwarta wojna, wtedy Lancasterowie będą mieli dla nas jeszcze większy użytek. Będą chcieli zabić Lordów, tych, którzy dowodzą armiami.

Zagrozić ich rodzinom, a nawet zadać obrażenia wtedy Lordowie mogą wycofać się ze swoich lojalności wobec Ryszarda Trzeciego. Kiedy ich własne rodziny i posiadłości są zagrożone. Jesteś najemnikiem, zawsze przyda się ci pożytek w tej wojnie.

Dla mnie jestem agentem . Jeśli Mason da mi cel, pójdę do niego i zabiję ich. " Bartand skinął głową. „Jedyną rzeczą, która zmieni się po ostatecznym ogłoszeniu tej wojny, jest to, że w rzeczywistości najprawdopodobniej zmierzymy się z Yororystą w otwartej bitwie. Przynajmniej ja to zrobię” - pomyślał Bartand delikatnie szturchając swoją owiniętą płótnem ranę.

było wcześniej. Pixie spojrzała na niego. "Twój akcent Bartand, nie jesteś Anglikiem, prawda?" Zapytała, ale nie w sposób prześladujący. - Nie, pochodzę ze Szkocji. Ale zawsze byłem mieczem na sprzedaż i walczyłem przez całe życie od urodzenia.

W wojnach klanowych i waśniach na północy, kiedy wiedziałem, że mogę z tego zarobić trochę monet, zszedłem z granicy i zacząłem handlować w Walii, Anglii i Irlandii. W ten sposób zdobyłam swoją reputację, żeby Mason to zauważył. "Pixie uśmiechnęła się delikatnie.„ Nie mam nic przeciwko, lubię Szkotów, "powiedziała delikatnie, szczerząc się.

Bartand ponownie stwardniał w swoich spodniach, kiedy spojrzała na jego talię." Zgubiłeś pas w lesie, nie masz broni. Nie możemy tego mieć, nie skoro mamy stawić czoła tej otwartej wojnie. Pixie wstała i podeszła do konia przywiązanego do drzew i otworzyła worek przerzucony przez grzbiet konia. Wyciągnęła brązowy pas z mieczem, w największym pochwa na nim była krótkim mieczem. W innej mniejszej pochwie po drugiej stronie pasa wisiał sztylet.

Kilka kroków podeszła do ognia i rzuciła pasem w Bartanda. Wylądował tuż obok niego z hukiem. Bartand pochylił się nad nim. i podniósł pas z mieczem na kolana i wyciągnął miecz z pochwy krótkiego miecza. „Królewska stal, wojenny młot.

Mason powiedział mi, żebym przyniósł ci pas z mieczem na wypadek, gdybyś stracił swój w walce. Sztylet jest tej samej marki, również King's Steel - powiedziała dziewczyna. Usiadła z powrotem na kłodzie przed kominkiem. - Powinniśmy spać.

Bitwa może się wydarzyć jutro, a jeśli tak się stanie, pogórze będzie zajęte żołnierzami i szeregami bitewnymi. Bartand skinął głową i patrzył, jak Pixie wyciąga z pobliskiego poszarpany koc i owija go wokół niej leżąc na boku. na ziemi.

Bartand spojrzał na swoją stronę i znalazł podobny. Przyszła przygotowana i owinął ją wokół siebie, żeby ogrzać się przed zimnem. Zimno zaczęło przenikać po jego bokach, ale ogień starał się go odpędzić.

MAJ 1455 r., Południowa Anglia, terytorium Yorków. Bartand obudził się na dźwięk pędzących koni i usiadł, by zobaczyć zamieszanie. Koni nie było w pobliżu, ale ich objętość mocno wstrząsnęła ziemią. Było tam 50 konnych kalwarii i ciągnęli gdzieś, ale wydawało się, że nie zauważyli młodej dziewczyny i mężczyzny siedzących wokół zgasłego ognia, być może wierząc, że prawdopodobnie są podróżującymi córką i ojcem.

- Co się dzieje, do cholery? Musiało być południe, ponieważ było dość jasno. Bartand zobaczył, że Pixie biegnie z powrotem przez zbocze w jego stronę i usiadła na kłodzie przed kominkiem. - Rozmawiałem z kalwarią, wróciły wieści z St Albans. Henry Tudor został kontuzjowany, a gospodarz obronny, który zabrał ze sobą do St Albans, został złamany.

Siły Yorkistów przedarły się przez obronę i zaskoczyły ich. Wszyscy ciągną. z powrotem, te konie są w drodze do St Albans, aby dalej bronić miasta przed kontratakiem sił Henry'ego. " Bartand uderzył pięścią w palenisko pod nim. - Krwawe zwycięstwo Yorkistów, a co ze stanem Henry'ego Tudora? - zapytał Bartand.

Pixie odzyskała oddech. - Ostatnio słyszałem, że przyłożył strzałę w szyję, nic więcej niż to nie wiadomo. Bartand był zaskoczony, jeśli Henry Tudor został ranny bełtem w szyję, jak mógłby przeżyć? Wydawało się, że ta wojna się skończyła, zanim się jeszcze zaczęła. - Musimy się stąd wydostać, gdy wszystkie siły są w ruchu, potrzebujemy tylko kogoś, kto rozpozna mnie lub ciebie, oni wiedzieliby, że moja rodzina jest powiązana z Rodem Lancaster.

Powiesią cię i zatrzymają okup za mojego ojca zapłacić za powrót - wyjaśniła Lady Lott, gdy oczy Bartanda wędrowały po jej dojrzałej postaci wróżki pod szarą sukienką. Był brudny, ale efekt na urodę był nadal silny. Jej mocno jasne blond włosy lśniły, a krótkie przycięte nadawały jej twarzy uroczą obwódkę, która naprawdę ukazywała jej oczy i uśmiech.

"Gdzie więc idziemy?" - zapytał Bartand. „Poza terytorium Yorków uznają to za zwycięstwo w ich sprawie. Ryszard Trzeci będzie chciał rozszerzyć to zwycięstwo, jeśli Henry Tudor umrze z powodu kontuzji, nie sądzę, że powinniśmy być w pobliżu, gdy wieści się rozejdą. Powiesą i ścinają głowy wszystkich zwolenników Rodu Lancaster - powiedziała Pixie, kopiąc martwy ogień swoim butem, rozbijając spalony dąb, aby ukryć jego istnienie, kopiąc w niego ziemię. Bartand próbował wstać i prawie upadł, ale Pixie pomogła utrzymywać równowagę, gdy stał.

- Twoja noga jest w złym stanie, Sellsword, lepiej, żebym ujeżdżał panowanie, a ty trzymaj mnie od tyłu - powiedziała Pixie, człapiąc do konia, przypinając pas z mieczem do w pasie. Najpierw pomogła Bartandowi wsiąść na konia, a on zsunął się na grzbiet konia. Ponieważ Lady Lott nie ważyła dużo, mogłaby usiąść przed Bartandem i jechać. Już miała się usiąść.

koń, gdy Bartand pochylił się, owijając swoje wielkie grube ramiona wokół jej talii i unosił ją jak belę siana, która nic nie waży. Posadził ją przed sobą, w siodle. Poczuła mrowienie w brzuchu, gdy ją podnosił, tylko jeden podnosił ją w ten sposób i to był jej ojciec, ale to było, kiedy była dzieckiem rt i podniosła ją, poczuła coś, czego nigdy wcześniej nie czuła. Bezpieczeństwo jego ramion i dotyk jego silnych ramion wokół niego.

Poczuła się wilgotno, jak zrobił jej to tylko jeden stajenny, kiedy była młodsza w stajni Manor House jej ojca. Nawet wtedy chłopiec nie wiedział, co robi i wbijał w nią swoje palce z grubsza, powodując więcej bólu niż przyjemności, ale czuła przyjemność i był to jedyny raz, kiedy robiła w ten sposób. Przyjemność była teraz tutaj, osiodłana przed tym szkockim mieczem. Pixie kopnęła konia w bok, aby go przepasać, a oni szybko galopowali przez pogórze i obok twierdzy i zamku należącego do rodu Berren. To było kilka mil na piechotę, musieli to być oni, przełamywali grunt, aby uniknąć sił jorkowskich.

Wkrótce znaleźli karczmę ze stajnią do przywiązania konia. Bartand pierwszy zeskoczył z konia, stękając z bólu po wylądowaniu na nogach. Pomógł Lady Lott zejść ze zwierzęcia, miasto wydawało się osobliwe i ciche, więc zabrali cały dobytek klaczy.

Udali się do tawerny znanej jako Pętla Wisielca z pętlą jako pieczęcią tawerny. Weszli do tawerny i wkrótce zastali mieszczan pijących wesoło i szczęśliwie. Wkrótce weszli, gdyż ludzie rzucali im zaciekawione spojrzenia, głównie na zranioną nogę Bartanda i towarzyszące mu zmysłowe, piękne kobiety. Jak dotąd nie rozpoznali jej jako Szlachetnej Pani urodzenia. Usiedli przy drewnianym barze, pani barmanka była dużą dziewką.

Duże piersi i klatka piersiowa, bardzo duże biodra rodzące dziecko i krótkie nogi. Miała przycięte rude włosy, które kończyły się tuż przed jej ramionami, i miała niebieskie oczy. Miała zwykłą twarz, ale to, co miała pod szyją, interesowało mężczyzn.

"Dobrze, co będziesz tęsknić?" Zapytała nieznaną lady Lott, myśląc, że jest zwykłą dziewczyną. Zanim Pixie zdążyła odpowiedzieć, rozległ się głośny hałas. - Chciałbym, żeby twoje usta obejmowały moją wielką, starą mamuśkę kutasa Geldę.

Pijany mężczyzna śmiał się z kuflem piwa w dłoni, śmiejąc się z grupą mieszczan. Wszyscy śmiali się, gdy opiekunka Gelda, duża i cycata kobieta z tawerny, westchnęła, krzycząc. „Nie będę tego miał tutaj, Williams, albo powinienem kazać mojemu synowi uderzyć cię łopatą w głowę. Za moich czasów nie będę ssać żadnego starego kutasa, zrobiłem tego wystarczająco dużo w swoim życiu . Poza tym zapewniam cię, że nie mogłem zmieścić tego twojego starego kutasa w ustach, Williams, twoja żona zawsze narzeka, że ​​jesteś dla niej za mały.

" Przyjaciele mężczyzny śmiali się i upokarzali go, gdy Gelda odwróciła się do Pixie. W końcu do Pixie dotarło, że to jedyna opiekunka Gelda i ona sama są jedynymi kobietami w całej tawernie otoczonymi mężczyznami. Jeden sprośny, włochaty, potężny mężczyzna stał z kuflem piwa w ręku, z kawałkiem baraniny w drugiej, ubrany w surdut i kolczugę. - Założę się, że mógłbym cię włóczyć moim starym kutasem Gelda, sprawić, że będziesz wrzeszczeć i kremować w tym samym czasie. Zaśmiał się, chwytając wybrzuszenie dłonią trzymającą udko baranie.

Gelda spojrzała na niego pogardliwie. - Jedynym sposobem, żeby ten stary kutas zbliżył się do mnie, Gerald, jest to, że muszę go pokroić, żeby zrobić kawałek obiadu dla psów na zewnątrz. Bartand zauważył wielkiego mężczyznę, na jego płaszczu była tarcza z broni, która świadczyła o jego lojalności wobec skromnego rodu, którego nie potrafił nazwać, ale wiedział, że rzeczywiście był lojalny wobec sprawy Yorków. „Bannermen do House of York, albo wrócił z St Albans, albo świeżo po bitwie od swoich panów” - pomyślał Bartand.

Bartand nachylił się do Pixie i szepnął. „Musimy tutaj być ostrożni, są tu żołnierze lojalni wobec Yorku. Musimy spuszczać głowy” - powiedział, odsuwając się. Duży mężczyzna nosił pas z mieczem wokół talii i usiadł, śmiejąc się z komentarza Geldy. W końcu Gelda, opiekunka tawerny, zwróciła się do Pixie i Bartanda, rozmawiając z dziewczyną.

„Przepraszam za tę panienkę, co teraz mogę ci dać?” Poprosiła o wystawanie swojego dużego biustu, gdy pochyliła się, żeby usłyszeć, co Pixie ma do powiedzenia. Pixie delikatnie pochyliła się do przodu, żeby coś powiedzieć, nad wrzaskiem wywołanym przez głośnych pijanych mieszczan. - Łóżko na wieczór, opiekunko, i posiłek i piwo dla nas obojga.

Ile to będzie kosztować? - zapytała Pixie, wyjmując portmonetkę z wnętrza stanika. Bartand próbował lepiej przyjrzeć się przodzie sukienki, ale szybko ją wyciągnęła. - Złoto dla was obojga, jeśli macie konia, mój syn zajmie się nim dla was, panienko i proszę pana - powiedziała Gelda biorąc złotą monetę od Pixie, ugryzła ją, żeby sprawdzić jej wartość i uśmiechnęła się.

`` Rozumiem, dlaczego każdy mężczyzna tutaj flirtuje z tą matroną, największym zestawem wymion, jakie widziałem u kobiety, i bardzo zapraszającymi ustami, które mogłem zacisnąć wokół mojej wielkiej męskości, gdy ssała mnie za swoje drogie życie, kiedy pompowałem głowę w górę iw dół przez jej jasnorude włosy. Ciekawe, czy ma ładny czerwony krzak wokół swojej dziury? Bartand zamyślił się. Jej sukienka była gładka, niebieska, stanik pod nią najwyraźniej ściągał się wokół niej, gdy podnosił jej autobusy wysoko i wyraźnie, dla każdego, kto wyglądał.

Wyglądała, jakby to powodowało jej zmęczenie, krople potu na piersiach i czole, ale nadal wyglądała, jakby obiecała przynajmniej dobre ruchanie. - Przyniesie ci trochę baraniny, ziemniaków, chleba i sosu. Trochę smacznego wina dla pani, panienko, i piwa dla pana, sir. Byliśmy dość znani po części z naszego piwa - powiedział karczmarz karczmarz, wkładając monetę do swojej własnej torebki zwisającej z jej paska.

- Sam! Idź, przynieś mi trochę baraniny z pieca i trochę warzyw! ”Zawołała swojego syna, rudowłosego chłopca, który mógł mieć najwyżej 15 lub 16 lat. Skinął głową i pobiegł na tyły tawerny. Gelda zwróciła się do Pixie i odezwał się: - Jeśli chodzi o łóżko, to mogę dać ci tylko duże podwójne łóżko, zwykle przeznaczone dla par lub małżeństwa. Jeśli to ci pasuje, panienko, panie? "Zapytała.

To zaskoczyło ich oboje. Bartand pomyślał, że Pixie wzdrygnie się z przerażenia, gdy będzie musiała dzielić łóżko z brudnym najemnikiem. Ta sama myśl uderzyła Pixie, gdyby Bartand nie był zainteresowany dzieląc dla niej łóżko. „OK… weźmiemy cię podwójnie”, powiedział Bartand ze swoim szkockim akcentem, przemawiając po raz pierwszy w tawernie. Opiekunka Gelda zwróciła się do Bartanda i uśmiechnęła się.

„Szkot, chodź w dół z Highlands. Chcesz zaangażować się w wojnę, która miała się toczyć przed ”?" Zapytała. Bartand zobaczył, jak patrzy na pas z mieczem na jego biodrze i kolczugę. Bartand musiał szybko pomyśleć.

„Nie, byłem kupcem. Kiedyś byłem żołnierzem na północy, teraz mam nadzieję przeżyć tę wojnę tutaj. Zawsze lepiej jest być uzbrojony niż nie. Przełożona skinęła głową, nie zadając więcej dociekliwych pytań. Ale Pixie zaskoczyła Bartanda własnymi pytaniami do opiekunki.

- Jakieś wieści z St Albans? Zapytała. "Tak naprawdę." Uśmiechnęła się, biorąc pusty kubek i pochyliła się do przodu, żeby nalać Bartandowi ale do glinianego kubka, co zaskakujące, kierując swoją wiszącą, niską klatkę piersiową w stronę Bartanda. Nalała do kubka, odstawiła wymiona i Bartand w końcu zobaczył jej różowe otoczki, tak duże i okrągłe jak na jej duże autobusy. Były to ogromne wymiona, zbyt duże, by je nawet złapać jedną ręką.

Lady Lott zauważyła, co matrona robi Bartandowi, i próbowała to zignorować, ponieważ sprawiało, że była zazdrosna o uwagę, jaką opiekunka zwracała na Bartanda. - Matrona wiadomości? - zapytała Pixie jeszcze raz. „Ostatnia wiadomość, jaką otrzymaliśmy z pola, pochodziła od żołnierzy stojących tam w kącie.

Byli tam na bitwie, przybyli dziś dopiero w południe, mówiąc o zwycięstwie nad Domem Lancaster. Żołnierze już zaskoczyli gospodarza Lancastera. tam, włamali się do miasta przez jakieś ogrody i nieświadomie złapali tam żołnierzy. Potem weszli do namiotu samego króla i zastali Henryka rannego i cierpiącego… Nazwałbym to epizodem umysłu.

przybyli." - Więc?… Król został schwytany? - zapytała Pixie opiekunka. - Rzeczywiście, także hrabia Somerset zginął pod dowództwem hrabiego Warwick. Mówi się o przywróceniu pojmanego króla Henryka do pełnej mocy jako obrońcy królestwa - powiedziała opiekunka Gelda, przesuwając pełny kufel piwa. przez ladę do Bartanda, posyłając mu bezczelny uśmiech. Kiedy to zrobiła, podniosła butelkę wina i wlała do glinianego pucharu dla Pixie.

Bartand rozejrzał się po tawernie i zauważył grupę żołnierzy, o których mówiła opiekunka Gelda, którzy teraz wrócili z St Albans. Żołnierze mieli kropelki krwi na tunikach, płaszczach i zbrojach. Nawet na twarzach, wysuszonych na skórze i brodach. "Więc co się teraz stanie?" Zapytał Pixie popijając wino podane jej przez matronę.

- No cóż, po zwycięstwie w St Albans, pojmaniu króla przez Ryszarda Trzeciego Yorku i śmierci księcia Somerset, to zła wiadomość, jak sądzę, dla lojalistów Lancaster. Nawet drugi hrabia Northumberland i Lord de Clifford obaj poległ na trasie bitwy. Lojaliści z Lancaster szybko tracą zwolenników ”- powiedziała opiekunka Gelda.

Gelda zostawiła notatkę z Pixie i krzyknęła do swojego syna. „Sam! Wejdź tutaj i zajmij się karczmą, muszę wyjść i sprawdzić, co się dzieje z klaczami. Proszę pani, pani jedzenie, mój syn będzie służyć tobie i panie. Wrócę za kilka” - powiedziała, wychodząc przez tylne drzwi tawerny Obserwując ją Bartand zobaczył, że na zewnątrz jest teraz ciemno. - Mój Boże, Król żyje - powiedziała zirytowana Pixie.

- Ale on jest w rękach jorkowców, co oznacza, że ​​kontrolują królestwo teraz lub przynajmniej będą w przewidywalnej przyszłości - dodał Bartand, ale jego uwaga była skupiona na opiekunce Geldzie teraz na zewnątrz, zupełnie sama. - Pixie, muszę wyjść i oczyścić głowę. Muszę też się odlać.

Niedługo wrócę. Czując ponownie siłę w nogach, a także w twardniejącym kutasie, wyszedł przez frontowe drzwi tawerny, zostawiając Pixie i przeszedł z boku tawerny, na zewnątrz, teraz zimnej i ciemnej, i przez mały ogrodzony ogródek. wokół terenu.

Poszedł wzdłuż ściany tawerny na tyły, gdzie była stajnia i gdzie były związane klacze. Zobaczył Geldę, która odwróciła się do niego tyłem do opieki nad klaczą i karmiła ją. Tylne drzwi tawerny były lekko uchylone, więc powoli je zamknął. Gelda stała poza zasięgiem wzroku drogi, prowadząca przez miasto, obok tawerny, bardziej do ściany stajni.

Był teraz gotowy do działania. Upuścił płaszcz, który dała mu Pixie, i położył go na podłodze. Teraz w swym płaszczu i brudnej tunikie nieoznakowanej bez pieczęci powoli podkradł się za nią. Pomogła mu sucha ziemia, która nie pozwalała na hałas.

Podszedł do niej bliżej, z jej dużym tyłkiem w sukience tuż przed nim, jej zmysłową sylwetką i biodrami. Wkradł się za nią, teraz prawie jej dotykając, ukląkł, gdy się poruszył i wstał, objął prawą ręką jej biodro iw górę, zanim zdążyła cokolwiek zrobić, położył dłoń na jej ustach. Jego lewa ręka chwyta jej lewą rękę i mocno przyciąga ją do boku, żeby się zatrzymać. "Nie rób matrony ruchu, zrobisz, co ci powiem, dokładnie tak, jak powiem, że rozumiem?" Powiedział surowo.

Skinęła z niecierpliwością głową, słysząc szorstki głos szkockiego kupca. - Teraz do stajni, za stosami bel siana. Szybko - powiedział.

Poruszała się powoli, ale wkrótce weszła z nim za sobą do stodoły. Wkrótce zniknęli z pola widzenia, z wyjątkiem klaczy i koni związanych w pobliżu. - Teraz rozłóż nogi matrono, zrób to - powiedział, a ona powoli poszerzyła nogi. Zauważył, że miała na sobie ciemnoniebieskie pończochy.

"Mam zamiar usunąć rękę, teraz rozumiem." Skinęła głową, a on ją zdjął. Odwróciła się do niego, a jej duża twarz i rude włosy były w nieładzie. Uśmiechała się. „Witaj mój Bonnie Szkocie, nie musiałeś robić tego wszystkiego, co musiałeś zrobić, to poprosić mnie, żebym wyszedł i się z tobą zobaczył”. Bartand uśmiechnął się.

- Wiesz, jacy jesteśmy Szkoci, zawsze porywamy cycate pracowite kobiety, takie jak ty. Zaśmiała się delikatnie i cicho, żeby nikt nie usłyszał. - Czy cała ta mowa o tym, że odmawiam ssania tych męskich kutasów, sprawiła, że ​​zacząłeś awanturować? Uśmiechnęła się. "Nie drażnij Matrony." Powiedział Bartand.

Gelda znów się uśmiechnęła i położyła dłonie na swoich dużych biodrach. - Czemu nie, zamierzałeś mnie porwać i zabrać do moich własnych stajni i oszukać. Myślę, że powinienem cię drażnić, ale ja taki nie jestem - uśmiechnęła się. Bartand przyciągnął ją do siebie bliżej siebie za spódnice.

Chwycił jej głowę od tyłu, wplatając dłoń w jej rude loki i przyciągnął ją do siebie, całując ją głęboko w jej różowe, wąskie usta. Poczuł, jak powoli opuszcza rękę z jego paska wokół wybrzuszenia w jego spodniach i mocno ją chwyta. - To nie jest małe, dalekie od tego, sir.

To rzeczywiście jest kutas, którego wcześniej nie miałam, może nie będę w stanie zmieścić się we mnie lub w moich ustach - uśmiechnęła się przenikliwie. Bartand nic nie powiedział, rozpinając jej stringi na jej staniku, ale go powstrzymała. - Zajmie mi wiek, zanim je ponownie zrobię, tutaj - powiedziała, ściągając górę sukienki, pozwalając jej masywnym wymionom zwisać z szyi sukienki. Poczuła, jak szorstki materiał ociera jej duże otoczki i sutki, powodując ich twardnienie. Szybko zanurkował, ssąc jedną z jej piersi, doiając ją mocno jak dziecko przy kobiecym sutku.

Przez cały czas, gdy Gelda walczyła z rozpięciem bojowych bryczesów Bartanda. Wkrótce je rozpięła, wsunęła w nie ręce i znalazła jego grubego kutasa. Miał około siedmiu cali, był dość gruby i owłosiony wokół jego worka. Chwyciła boki spodni i zsunęła je z jego nóg, zatrzymując się tuż nad kolanami. Był całkowicie wyciągnięty i wyprostowany, z bulwiastej głowy wyciekała przed spermą, gdy głaskała ją, podczas gdy Bartand nadal ssał jej sutki.

Przez cały czas Gelda patrzyła na drogę, a tylne drzwi do tawerny nagle się otwierały. „W dół matrono, czas ssać mi starego kutasa,” powiedział, pchając ją mocno w dół za ramiona, aż oparła się na kolanach w ziemi. Jej pończochy brudziły się, ale nie przeszkadzało jej to, gdy zbliżyła jego kutasa do ust i jak zwierzę głodne pokarmu wepchnęła na niego całe usta.

Wsuwając ją do ust, początkowo bolało (była przyzwyczajona do mniejszych kutasów), ale pracowała nad tym szybko, opuszczając usta w dół. Poczuła, jak jej ręce zostały złapane przez Bartanda i przyciśnięte dłońmi do czubka jej głowy. Trzymał je mocno, gdy zaczął ją pieprzyć twarzą. Nie miała nad sobą kontroli, kiedy groźnie pchał się w jej usta, w końcu akceptując jego wielkiego kutasa, rozluźniła usta i trzymała je szeroko otwarte dla niego.

Krople potu spływały po jej czole i szyi, gdy była zakneblowana tym ogromnym kawałkiem mięsa. Mąż Geldy wyjechał wiele lat wcześniej na wojnę i nigdy nie wrócił, zostawiając jej tylko syna. Nawet kiedy urodził się jej syn, była dużą i cycatą kobietą pracowniczą i miała oko każdego mężczyzny w mieście.

Z początku nie miała na to ochoty, ale parała się i wkrótce odkryła, że ​​miasto nie ma ochoty na większych mężczyzn, bardziej krzepkich mężczyzn, którzy mogliby ją przelecieć za jej wartość. Ale zawsze była niedostateczna, z wyjątkiem kilku żołnierzy z całego Królestwa, którzy przechodzili przez miasto. Potem ich skosztowała, niektórzy mężczyźni z północy, inni ze wschodu.

Mężczyźni z Walii, mężczyźni z Irlandii i mężczyźni ze Szkocji. Bartand był jej pierwszym Szkotem od lat, nawet wtedy ten, którego wtedy miała, nie pasował do Bartanda. Chciała, żeby miał tu pełną kontrolę, tęskniła za tym po swoim zmarłym mężu, który trzymał ją pod kontrolą w sypialni.

Odkąd wyjechał, urodziła się, rozbudowując tawernę i jej interesy. Bartand trzymał ją mocno na swoim członku, wciągając jej głowę tak, że jej całe gardło wypełniło się jego mięsem. Gelda zakrztusiła się, próbując się uwolnić, ale znów pokochała to uczucie.

Użyła języka, by biegać w górę iw dół jego trzonu, kiedy poczuła, jak zawroty głowy ją opanowują, bliski utraty przytomności, ale Bartand wyciągnął się, wciąż trzymając ręce przy jej głowie. Odsunął się, a ona zakaszlała, odzyskując oddech, a ślina spływała po jej brodzie i opadających piersiach. - Nigdy nie miałam takiego mężczyzny jak pan, jesteście kimś innym - sapnęła.

- Za tym tęsknisz matronie, od męża, od mężczyzn w tym mieście? Powiedział, delikatnie uderzając ją w policzki kijem. Uśmiechnęła się. - Wiedziałem, że coś w tobie jest, Szkocie, w chwili, gdy wszedłeś do mojej tawerny. Ta dziewczyna, z którą podróżujesz, poddaje się leczeniu? Zapytała. Bartand uśmiechnął się, żałując, że nie daje Pixie tego, co dostaje Gelda.

- Może niedługo, mam nadzieję, że to zrobi. Powiedział. Gelda zaśmiała się delikatnie i zakaszlała. - Gdyby wiedziała, co noszą twoje spodnie, błagałaby pana o takie traktowanie, sir - powiedziała. Uśmiechnął się i wepchnął swojego kutasa z powrotem do jej otwartych, wilgotnych ust, po czym zaczął pompować i wypuszczać ponownie, powodując zamknięcie oczu i łzawienie Geldy.

Wyciągnął się wkrótce potem i wepchnął Geldę na belę siana, uwalniając jej ręce. Podniósł jej grube, przytulne uda i stopy w powietrze, zrobiła szorstko buty, a on podniósł jej nogi na swoje ramiona, tak że zwisały z jego szerokich pleców. Podniósł jej spódniczkę, jej ciemnoniebieskie wełniane pończochy były teraz brudne i ze śliny ściekającej jej na stopy, podciągnął spódnicę i znalazł bieliznę.

Zerwał je prawie z jej nóg i zdjął. Jej wilgotna, tłusta, opuchnięta dziurka leżała przed nim, jej pochwa była mokra i czerwona od wyciekającej z niej wilgoci. Nad wargami jej pochwy był gęsty czerwony krzak. Bartand uśmiechnął się, dotykając go delikatnie, kiedy ustawił jej nogi wyżej, a jej pochwę do jego penisa, jej pupa podskoczyła, gdy się podniósł, lądując na sianie. Pogłaskał swojego twardego jak skała kutasa i wcisnął się w jej pochwę, a ona otworzyła się powoli, gdy wślizgnął się do środka, zanim cofnął się, wbił w nią całkowicie jednym pchnięciem.

„AAAGGGHHH na górze, zmiłuj się nad moimi lędźwiami,” sapnęła, gdy najpierw wsuwał się i wysuwał, z początku powoli cofał się jak dobrze naoliwiona maszyna, po czym wbił się w nią z całej siły. „Jezu, panie, wzmacniasz mnie swoją męskością! Uhhh! Tak!” Jęknęła, kiedy nad nią pracował. Pracował w niej i na zewnątrz, gdy jej pośladki uderzały o siebie, a nawet jej pochwa wydawała mlaskające dźwięki, gdy jego miednica uderzała o nią z dużą prędkością. „Och, daj mi dziecko Szkota, wciąż jestem płodna, by jeszcze raz urodzić dziecko! Daj mi jedno.

Silnego chłopca z twoich lędźwi,” sapnęła, owijając nogi wokół jego pleców, splatając kostki. - Dam ci dziecko, angielską matronę, zdrowego Szkota w twoim łonie. Bartand powiedział, unosząc jej nogi, aby położyła się całkowicie na plecach, a jej nogi były całkowicie wyprostowane w powietrzu, a jej duży tyłek był skierowany w powietrze dla jego penisa.

Wciąż uderzał w jej mokrą, teraz tryskającą pochwę, bezlitośnie waląc. Minęły kolejne chwile, kiedy to szalone walenie, które zabrała do swojej pochwy przez tego silnego, zbudowanego mężczyznę, który sapnął teraz, blisko spuszczania się w niej. „Oto przychodzę Matrono! AHHHH TUTAJ Idziemy Panie!” Bartand ryknął.

Odsunął się, wciąż z kutasem głęboko zanurzonym w niej, warknął jak zwierzę, stękając, opróżniając w niej swoje lędźwie. Jako żołnierz nigdy nie miał czasu na seks z kimkolwiek, ani nawet na myśl o samo-masturbacji. Mógł wytrzymać tygodnie bez dotykania swojej męskości, więc dał Geldzie wzmocnione obciążenie lędźwi. Chrząknął ponownie, a jego twarz była blada i spocona, gdy wlewał się do niej jak zupa.

Westchnął, gdy niektóre wypłynęły z jej pochwy pod kątem, pod jakim byli, na jej falujące autobusy, twarz, usta i zabrudzone pończochy. Bartand spojrzał na Geldę, która była tak czerwona na twarzy, że wyglądała jak świeżo marynowany burak. Była przemoczona zarówno potem, jak i spermą, od Bartanda. Gdyby ją przyłapano, leżała ciężko oddychając w nieprzyzwoitej pozycji; nogi w powietrzu zwinęły się teraz w kierunku jej głowy, odsłaniając pośladki i pochwę dla natury, i Bartanda. Bartand jeszcze nie skończył, kiedy ukląkł ze swoim cieknącym kutasem i wepchnął go do jej rozdziawionych ust.

- Oczyść mnie z Matrony i posmakuj moich lędźwi, które są teraz w tobie. Oczyściła jego owłosionego grubego kutasa i posmakowała go. Wyciągnął jej usta i poprawił spodnie, zapinając je i odkładając penisa. Pomógł Geldzie wstać, gdy sperma wyciekała z jej pochwy po pończochach.

Opuściła spódnicę, żeby się zakryć, i chwyciła wiadro i gąbkę w pobliżu, którymi czyściły klacze. Użyła go do umycia nóg, piersi, twarzy i pończoch, próbując ukryć plamy spermy. - Mój drogi panie, jesteś większy niż jakikolwiek mężczyzna, którego położyłem do łóżka od dłuższego czasu i mam nadzieję, że dałeś mi dziecko - powiedziała, delikatnie myjąc pochwę, wkładając z powrotem bieliznę. - Mam nadzieję, że udało mi się powalić cię z dzieckiem, Gelda.

- powiedział Bartand, zakładając z powrotem płaszcz, by ukryć zbroję i zranioną nogę. Ubierając się, uśmiechnęła się i wyjrzała ze stodoły, żeby sprawdzić, czy tylne drzwi do tawerny są otwarte. Tak nie było i uśmiechnęła się radośnie, wiedząc, że nie została złapana z Bartandem. Uśmiechnęła się ponownie, patrząc na Bartanda. „Muszę wrócić do tawerny, zanim mój idiota syn wpadnie nam w złą sławę i opróżni kufry”.

Rozpromieniła się. Zanim odeszła, Bartand przyciągnął ją do siebie i poczuł jej cipkę, czując w niej jego nasienie, potem pośladki i wreszcie piersi, które ścisnął, zanim pozwolił jej odejść. Wkrótce został sam w stajni, skręcił i poszedł tą samą trasą, którą szedł do stajni, na drogę iz powrotem przez frontowe drzwi do tawerny.

On i Gelda mogli być obecni tylko przez mniej niż dwadzieścia minut dawać lub brać. Powie Pixie, że poświęcił trochę czasu na spacer po mieście i zobaczenie, co tam jest. Przeszedł przez ruchliwą tawernę do swojego stołka obok Pixie, która teraz jadła trochę chleba, mocząc go w sosie z baraniny, kiedy sączyła swoje wino.

Kiedy to zrobił, zobaczył Geldę obsługującą mężczyznę w dalszej części baru, jej twarz była cała najedzona i czerwona. Ślady spermy we włosach, lekko plamiące jej loki, ale nikt nie zwrócił uwagi. Uśmiechnął się do jej ciała, widząc je teraz w świetle tawerny. Mogła bez problemu urodzić jego syna lub córkę, niestety dziewczyna lub chłopiec zostaliby nazwani Bękartami za to, że nie mają ojca. Żaden mieszczanin nie wiedziałby o tym, skoro większość miasta wiedziała, że ​​Gelda miała przejażdżkę każdego żołnierza, który przeszedł przez miasto, co oznacza, że ​​dziecko, jeśli się urodziło, mogło być Szkotem, Irlandczykiem, Walijczykiem, Anglikiem lub lordem nawet Francuzem.

Kiedy siedział z Pixie, przypomniał sobie, jak usta Geldy czuły się wokół jego penisa, jak z pomocą wzięła jego pełnego penisa do ust i jak jej cipka czuła się wokół jego pręta. Zapamiętałby to, nawet gdyby nigdy więcej jej nie miał. Gelda poszła serwować mężczyznom więcej piwa, jedzenia i od czasu do czasu uderzając ją w tyłek mężczyzn, odgrywała rolę niewinnej, cycatej dziewki z tawerny, doskonale wiedząc, co zrobiła w tych stajniach na tyłach. Bartand zwrócił się do Pixie, która jadła baraninę, a przed nim stał talerz wypełniony gotowaną baraniną, ziemniakami, warzywami, a obok niego kępka miękkiego chleba.

Wziął swój kufel piwa i napił się go. Spojrzał na Pixie. - Po schwytaniu króla, z czym nas to zostawia? On zapytał. „Nie znam Bartanda, ale rozmawiałem z żołnierzami, o których mówią, że król odzyskał władzę, Richard of York będzie pełnił funkcję Obrońcy Królestwa do odwołania.

Musimy skontaktować się z Masonem i zobaczmy, co musimy zrobić dalej - powiedziała Pixie, odwracając się do Bartanda, a jej oczy błyszczały pięknie od kręconych, przyciętych blond włosów. - Chyba król nauczył się na własnej skórze, grając o tron. Albo wygrywasz, albo giniesz… - szepnął Bartand. Żołnierze z St Albans śmiali się i bawili razem przy piwie i jedzeniu, gdy Wojna Róż zaczęła panować nad Królestwem. Bartand i Lady Lott znaleźliby się teraz w większym niebezpieczeństwie niż kiedykolwiek wcześniej.

Jedynym sposobem na przetrwanie było wspólne…..

Podobne historie